Кто приблизится ко Мне шагом – то Я брошусь к Нему бегом...

Whoever approaches Me with a step, I will rush to Him at a run... / Kush më afrohet Me një hap, unë do të nxitoj tek ai me vrap...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Передали имамы аль Бухари и Муслим, от Посланника Аллаха, мир ему, что он сказал: «Аллах Всевышний говорит: «Я буду таким, каким считает Меня раб Мой, и Я вместе с ним, когда он поминает Меня. Если он помянет Меня в душе, то и Я помяну его про Себя, а если он помянет Меня в обществе других людей, то Я помяну его среди тех, кто лучше их. Если раб приблизится ко Мне на пядь, Я приближусь к нему на локоть, если Он приблизится ко Мне на локоть, Я приближусь к нему на сажень, а если он направится ко Мне шагом, то Я брошусь к нему бегом!»

Здесь приближение Аллаха к рабу соизмеряется и оценивается по мере приближения раба к Аллаху. Цель этого хадиса – чтобы один из приближающихся приблизился к другому, в ответ на что другой даст награду ему. Этот хадис, как и другие священные тексты, в которых упоминаются божественные деяния, свидетельствует о том, что Всевышний Аллах делает то, что пожелает. И это неоднократно подтверждается в Коране и Сунне. Всевышний сказал: «Если Мои рабы спросят тебя обо Мне, то ведь Я близок и отвечаю на зов молящегося, когда он взывает ко Мне». Сура “аль-Бакара” - “Корова”, аят 186.

Что же мешает нам верить в то, что Аллах приближается к Своему рабу так, как Ему угодно, находясь при этом над Троном? Что мешает нам верить в это, не воплощая божественные деяния в форму и не отождествляя их с деяниями творений? Разве способность Аллаха совершать то, что Ему угодно, самым совершенным образом не является свидетельством Его божественного совершенства?

Тема приближения Аллаха к Своим рабам, как она представлена в хадисе, является одной из самых глубоких и значимых в исламском учении. Этот хадис подчеркивает не только близость Аллаха к Своим созданиям, но и важность искреннего поклонения и поминания Аллаха.

В Исламе близость Аллаха к Своим рабам не следует понимать в физическом смысле, как это может быть в человеческом восприятии. Аллах, как Творец, не подвержен ограничениям, присущим творениям. Его близость — это проявление Его милости, любви и заботы о Своих созданиях. Это означает, что Аллах всегда рядом, готов выслушать и ответить на молитвы и мольбы, когда рабы обращаются к Нему с искренним сердцем.

В хадисе говорится о том, что если раб поминает Аллаха в душе, то Аллах помянет его про Себя. Это подчеркивает важность внутреннего состояния человека. Искренность и сосредоточенность в поклонении имеют огромное значение. Когда человек поминает Аллаха в обществе, это также имеет свои плоды — Аллах помянет его среди тех, кто лучше. Это может быть истолковано как награда за усилия человека делиться своей верой и опытом с другими.

Принцип взаимности в этом хадисе также важен. Он показывает, что приближение к Аллаху — это не односторонний процесс. Аллах отвечает на усилия Своих рабов, и чем больше человек стремится к Нему, тем ближе он становится. Это создает динамику отношений между Творцом и творением, основанную на любви и стремлении.

Вопрос о том, как понимать божественные деяния, не отождествляя их с деяниями творений, является ключевым в исламской теологии. Ислам учит, что Аллах совершает деяния, которые соответствуют Его божественной природе. Это означает, что мы не можем применять человеческие характеристики к Аллаху. Его действия, такие как приближение, не имеют аналогов в нашем опыте и не могут быть поняты в терминах физического пространства или времени.

Способность Аллаха совершать то, что Ему угодно, является свидетельством Его божественного совершенства. Это означает, что Аллах не ограничен ничем, и Его воля всегда осуществляется. В этом контексте важно понимать, что божественное совершенство включает в себя не только силу, но и мудрость, милосердие и справедливость.

Таким образом, хадис о приближении Аллаха к Своим рабам является мощным напоминанием о важности искреннего поклонения и постоянного стремления к Нему. Он подчеркивает, что Аллах всегда рядом, готов ответить на зов, и что каждый шаг, сделанный к Нему, будет вознагражден. Это создает надежду и вдохновение для верующих, побуждая их углублять свои отношения с Аллахом и стремиться к духовному росту...

Whoever approaches Me with a step, I will rush to Him at a run...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

Imams Al Bukhari and Muslim reported from the Messenger of Allah, peace be upon him, that he said: "Allah Almighty says: "I will be what My servant thinks I am, and I will be with him when he remembers Me. If he remembers Me in his soul, then I will remember him to Myself, and if he remembers Me in the company of other people, then I will remember him among those who are better than them. If a slave approaches Me by an inch, I will approach him by an elbow, if He approaches Me by an elbow, I will approach him by a fathom, and if he walks towards Me, I will rush to him at a run!"

Here, the approach of Allah to the slave is measured and evaluated as the slave approaches Allah. The purpose of this hadith is for one of those approaching to approach the other, in response to which the other will give him a reward. This hadith, like other sacred texts that mention divine deeds, testifies that Allah Almighty does what He wills. And this is repeatedly confirmed in the Qur'an and the Sunnah. The Almighty said, "If My slaves ask you about Me, then I am close and I answer the call of the one who prays when he calls to Me." Surah “al-Bakara" - “Cow", verse 186.

What prevents us from believing that Allah approaches His servant as He pleases, while being above the Throne? What prevents us from believing this without putting divine deeds into form and identifying them with the deeds of creatures? Is not Allah's ability to do what He pleases in the most perfect way a testament to His divine perfection?

The theme of Allah's approach to His slaves, as it is presented in the hadith, is one of the most profound and significant in Islamic teaching. This hadith emphasizes not only the closeness of Allah to His creatures, but also the importance of sincere worship and remembrance of Allah.

In Islam, the proximity of Allah to His slaves should not be understood in a physical sense, as it may be in human perception. Allah, as the Creator, is not subject to the limitations inherent in creations. His closeness is a manifestation of His mercy, love and care for His creatures. This means that Allah is always there, ready to listen and answer prayers and supplications when slaves turn to Him with a sincere heart.

The hadith says that if a slave remembers Allah in His soul, then Allah will remember him to Himself. This highlights the importance of the inner state of a person. Sincerity and concentration in worship are of great importance. When a person remembers Allah in society, it also has its fruits — Allah will remember him among those who are better. This can be interpreted as a reward for a person's efforts to share their faith and experience with others.

The principle of reciprocity in this hadith is also important. He shows that approaching Allah is not a one—sided process. Allah responds to the efforts of His slaves, and the more a person strives for Him, the closer he becomes. This creates a dynamic relationship between the Creator and the creation based on love and aspiration.

The question of how to understand divine deeds without identifying them with the deeds of creation is a key one in Islamic theology. Islam teaches that Allah performs deeds that correspond to His divine nature. This means that we cannot apply human characteristics to Allah. His actions, such as approximation, have no analogues in our experience and cannot be understood in terms of physical space or time.

Allah's ability to do what He pleases is a testament to His divine perfection. This means that Allah is not limited by anything, and His will is always carried out. In this context, it is important to understand that divine perfection includes not only power, but also wisdom, mercy and justice.

Thus, the hadith about the approach of Allah to His slaves is a powerful reminder of the importance of sincere worship and constant striving for It. He emphasizes that Allah is always there, ready to answer the call, and that every step taken towards Him will be rewarded. This creates hope and inspiration for believers, encouraging them to deepen their relationship with Allah and strive for spiritual growth...

Kush më afrohet Me një hap, unë do të nxitoj tek ai me vrap...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në një rrugë të drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

Imamët Al Bukhari dhe Muslimi raportuan nga I Dërguari i Allahut, paqja qoftë mbi të, se ai tha: "Allahu I Madhëruar thotë: "unë do të jem ajo që shërbëtori im mendon se jam, dhe unë do të jem me të kur ai të më kujtojë mua. Nëse ai më kujton Në shpirtin e tij, atëherë unë do ta kujtoj Atë Me vete, dhe nëse ai më kujton në shoqërinë e njerëzve të tjerë, atëherë unë do ta kujtoj atë midis atyre që janë më të mirë se ata. Nëse një skllav më afrohet me një inç, unë do t'i afrohem atij me një bërryl, Nëse ai më afrohet me një bërryl, unë do t'i afrohem atij me një fathom, dhe nëse ai ecën drejt Meje, unë do të nxitoj drejt tij me vrap!"

Këtu matet dhe vlerësohet afrimi i Allahut ndaj robit ndërsa robi i afrohet Allahut. Qëllimi i këtij hadithi është që njëri nga ata që afrohen t'i afrohet tjetrit, në përgjigje të të cilit tjetri do t'i japë shpërblim. Ky hadith, ashtu si tekstet e tjera të shenjta që përmendin vepra hyjnore, dëshmon se Allahu I Madhëruar bën atë që dëshiron. Dhe kjo konfirmohet vazhdimisht në Kuran dhe Sunet. I Plotfuqishmi tha: "nëse robërit e mi të pyesin ty për Mua, atëherë unë jam afër dhe i përgjigjem thirrjes së atij që lutet kur më thërret."Surah" al-Bakara" - "Lopë", vargu 186.

Çfarë na pengon të besojmë se Allahu i afrohet shërbëtorit të tij si Të Dojë, ndërsa është mbi Fron? Çfarë na pengon ta besojmë këtë pa i vënë në formë veprat hyjnore dhe duke i identifikuar ato me veprat e krijesave? A nuk është aftësia E Allahut për të bërë atë Që i pëlqen Në mënyrën më të përsosur një dëshmi e përsosmërisë së tij hyjnore?

Tema e qasjes Së Allahut ndaj robërve të tij, siç paraqitet në hadith, është një nga më të thellat dhe më domethënëset në mësimin Islam. Ky hadith thekson jo vetëm afërsinë e Allahut me krijesat e tij, por edhe rëndësinë e adhurimit të sinqertë dhe përkujtimit të Allahut.

Në Islam, afërsia e Allahut me skllevërit e tij nuk duhet të kuptohet në kuptimin fizik, siç mund të jetë në perceptimin njerëzor. Allahu, si Krijues, nuk i nënshtrohet kufizimeve të qenësishme në krijime. Afërsia e tij është një manifestim i mëshirës, dashurisë dhe kujdesit të tij për krijesat e tij. Kjo do të thotë Se Allahu është gjithmonë aty, i gatshëm për të dëgjuar dhe për t'iu përgjigjur lutjeve dhe lutjeve kur skllevërit i drejtohen Atij me një zemër të sinqertë.

Hadithi thotë se nëse një rob e kujton Allahun në shpirtin e tij, Atëherë Allahu do ta kujtojë Atë Me vete. Kjo thekson rëndësinë e gjendjes së brendshme të një personi. Sinqeriteti dhe përqendrimi në adhurim kanë një rëndësi të madhe. Kur një person e kujton Allahun në shoqëri, ai gjithashtu ka frytet e tij — Allahu do ta kujtojë atë midis atyre që janë më të mirë. Kjo mund të interpretohet si një shpërblim për përpjekjet e një personi për të ndarë besimin dhe përvojën e tij me të tjerët.

Parimi i reciprocitetit në këtë hadith është gjithashtu i rëndësishëm. Ai tregon se afrimi I Allahut nuk është një proces i njëanshëm. Allahu u përgjigjet përpjekjeve të robërve të tij dhe sa më shumë që një person përpiqet për të, aq më afër bëhet. Kjo krijon një marrëdhënie dinamike midis Krijuesit dhe krijimit të bazuar në dashuri dhe aspiratë.

Pyetja se si të kuptohen veprat hyjnore pa i identifikuar ato me veprat e krijimit është kryesore në teologjinë Islame. Islami mëson se Allahu kryen vepra që korrespondojnë me natyrën e tij hyjnore. Kjo do të thotë se ne nuk mund t'i zbatojmë karakteristikat njerëzore Tek Allahu. Veprimet e tij, të tilla si përafrimi, nuk kanë analoge në përvojën tonë dhe nuk mund të kuptohen në aspektin e hapësirës fizike ose kohës.

Aftësia e allahut për të bërë atë që i pëlqen Është një dëshmi e përsosmërisë së tij hyjnore. Kjo do të thotë se Allahu nuk kufizohet nga asgjë, dhe vullneti i tij kryhet gjithmonë. Në këtë kontekst, është e rëndësishme të kuptohet se përsosmëria hyjnore përfshin jo vetëm fuqinë, por edhe mençurinë, mëshirën dhe drejtësinë.

Kështu, hadithi për afrimin e Allahut ndaj robërve të tij është një kujtesë e fuqishme për rëndësinë e adhurimit të sinqertë dhe përpjekjes së vazhdueshme për të. Ai thekson se Allahu është gjithmonë aty, i gatshëm për t'iu përgjigjur thirrjes dhe se çdo hap i ndërmarrë drejt tij do të shpërblehet. Kjo krijon shpresë dhe frymëzim për besimtarët, duke i inkurajuar ata të thellojnë marrëdhëniet e tyre me Allahun dhe të përpiqen për rritje shpirtërore...