Крик души, вырванный из самого сердца трагедии, обнажающий раны
A cry of the soul, torn from the very heart of the tragedy, exposing the wounds / Trajedinin kalbinden kopan, yaraları açığa çıkaran ruhun çığlığı / Një britmë e shpirtit, e shqyer nga zemra e tragjedisë, duke ekspozuar plagët
«Я чувствую, что мы просто цифры в глазах всех без исключения…» — Нур, девушка из Газы. В пекле развалин, где обугленные дома стали гробами для невинных, голос юной палестинки Нур разрывает тишину мира, который отвернулся. Её слова — это не просто крик боли. Это горькая проповедь, обращённая ко всем мусульманам, особенно к тем, кто носит титулы власти, но не несёт её ответственности...
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:
Палестина и Газа: Призыв к совести мусульманского мира
Слова Нур, девушки из Газы, пронизаны болью, отчаянием и гневом. Они не просто выражают личные переживания одного человека, но служат голосом миллионов палестинцев, которые годами страдают под гнётом войны, оккупации и международного безразличия. Эти слова — крик души, обращенный не только к мировому сообществу, но прежде всего к правителям мусульманских стран. Этот призыв требует ответа на вопросы, которые давно терзают сердца верующих: где справедливость, где единство Уммы!? И почему Палестина продолжает быть жертвой политических игр?
Ислам учит нас, что все мусульмане — братья и сестры независимо от их этнической принадлежности, языка или места проживания. Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) сказал: "Мусульмане — как единое тело: если одна часть болит, то вся остальная часть тоже чувствует боль". Эта метафора о единстве Уммы сегодня звучит особенно горько, когда мы видим, как миллионы палестинцев страдают, а их единоверцы в других мусульманских и немусульманских странах остаются равнодушными или ограничиваются лишь словами.
Газа — это символ человеческой стойкости, но также и символ предательства. Когда правительства мусульманских стран предпочитают политические игры интересам угнетенных, они нарушают основополагающие принципы ислама. Однако вместо того чтобы быть защитниками, многие лидеры мусульманского мира становятся свидетелями и соучастниками угнетения. Это не просто политическая проблема — это духовный кризис.
Сестра Нур справедливо указывает на роль таких стран, как Иран, которые используют Палестину для своих собственных политических целей. Да, Иран десятилетиями позиционировал себя как защитник палестинцев, но его действия часто расходились с его риторикой. Когда удобно, он поддерживает сопротивление, но когда возникает угроза его собственным интересам, он отступает. Такая двойственность разрушает доверие и подчеркивает, что Палестина стала инструментом в руках тех, кто использует ее для достижения своих целей.
Аналогичная картина наблюдается и в других странах. Лидеры, которые выступают с громкими заявлениями о поддержке Палестины, на деле остаются бездействующими или даже сотрудничают с теми, кто угнетает палестинский народ. Эти действия противоречат исламским принципам, которые требуют справедливости и защиты угнетенных. Одной из самых болезненных тем в словах сестры Нур является чувство предательства. Она говорит о том, что палестинцы стали "цифрами" и "подопытными кроликами". Это чувство усиливается, когда правители мусульманских стран выбирают путь компромиссов, соглашений и бездействия. Многие из них заключают сделки с теми, кто оккупирует Палестину, игнорируя страдания своего народа.
Но ответственность лежит не только на правителях. Молчание простых мусульман, их пассивность и готовность забыть о Палестине ради личных интересов — это еще большее предательство. Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) сказал: "Кто среди вас увидит что-то неправильное, пусть исправит это рукой; если не может, то языком; если не может, то хотя бы сердцем, и это самое слабое проявление веры". (Сахих Муслим). Сегодня многие мусульмане даже не делают этого "самого слабого проявления веры". Они либо замалчивают проблему, либо оправдывают бездействие своих лидеров. Но перед Аллахом нет оправданий.
Что же должны сделать мусульмане, чтобы искупить эту вину? Во-первых, необходимо прекратить использование Палестины как инструмента в политических играх. Поддержка палестинского народа должна быть искренней и основанной на принципах Ислама, а не на корыстных интересах. Во-вторых, лидеры мусульманских стран должны объединиться и создать эффективную платформу для защиты прав палестинцев. Это должно включать как дипломатическое, так и гуманитарное давление на тех, кто угнетает Палестину.
Наконец, простые мусульмане должны осознать свою ответственность. Каждый из нас может внести свой вклад: через ду'а, пожертвования, просвещение и распространение информации о ситуации в Палестине. Мы не можем позволить себе оставаться равнодушными, пока наши братья и сестры страдают. Слова сестры Нуры — это не просто личный рассказ, это напоминание всем мусульманам о нашем долге перед Аллахом и перед нашими братьями и сестрами в Палестине. Мы не можем допустить, чтобы Палестина оставалась жертвой политических игр и международного безразличия. Мы не можем позволить своим лидерам предавать идеалы ислама ради временных выгод. И мы не можем оставаться молчаливыми, когда наша Умма страдает.
Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) сказал: "Лучший из людей — это тот, кто приносит пользу другим". Пусть эти слова станут для нас руководством. Пусть наши сердца наполнятся состраданием, а наши руки протянутся к помощи. Пусть мы будем достойными представителями ислама, который учит нас справедливости, милосердию и единству.
История не забудет этого позора. Она запишет имена тех, кто пировал, пока их братья голодали. Кто подписывал выгодные контракты, оплаченные кровью невинных. Кто говорил о единстве Уммы, разрушая его своим бездействием и предательством. Но страшнее суда истории — лишь Суд Аллаха. В тот День, когда будут спрошены правители, что они ответят? Что они скажут, когда перед ними предстанут души детей Газы? Скажут ли они, что защита их тронов была важнее защиты Уммы? Что экономическая стабильность была ценнее человеческой жизни? Что страх перед сильными мира сего был сильнее страха перед Господом миров?
Крик сестры Нур из Газы — это мольба, которая должна разбудить спящую совесть Уммы. Это напоминание о том, что тело не может быть здоровым, если один из его органов гниёт заживо. И пусть, глаза трусливых, глаза предателей, глаза тех, кто наживается на слезах и боли угнетенных, никогда не знают сна и отдохновения. Ибо их бессонница — лишь малая толика той боли, на которую они обрекли целый народ. Палестина — не просто земля. Это испытание. Это мерило нашей веры, нашего достоинства и нашей Уммы. И если мы проиграем это испытание — мы потеряем не только Газу. Мы потеряем себя.
اللهم انصر أهل غزة، اللهم انصر المجاهدين، اللهم أذل أعداءك، اللهم أرنا فيهم عجائب قدرتك، اللهم اجعلنا من الناصرين، لا من الخاذلي
О Аллах, помоги Газе, укрепи мужественных, унизь предателей и пробуди тех, кто ещё спит. Аминь!
A cry of the soul, torn from the very heart of the tragedy, exposing the wounds
"I feel like we are just numbers in the eyes of everyone..." — Nur, a girl from Gaza. In the hellish ruins where charred homes have become tombs for the innocent, the voice of young Palestinian Nur breaks the silence of a world that has turned away. Her words are not merely cries of pain; they are bitter sermons addressed to all Muslims, especially those who carry titles of power but bear none of its responsibilities...
Praise be to Allah, Whom we praise and seek help and forgiveness from. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from bad deeds. Whomever Allah guides, no one can mislead; and whomever He leaves astray, none can guide. We testify that there is none worthy of worship except Allah Alone, and we testify that Muhammad is His servant and Messenger. After that:
Palestine and Gaza: A Call to the Conscience of the Muslim World
Nur's words, a girl from Gaza, are filled with pain, despair, and anger. They do not only express the personal suffering of one person, but serve as the voice of millions of Palestinians who have suffered for years under the weight of war, occupation, and international indifference. These words are a cry of the soul, directed not only at the global community, but first and foremost at the rulers of Muslim countries. This call demands answers to questions long haunting the hearts of believers: Where is justice? Where is the unity of the Ummah? And why does Palestine continue to be a victim of political games?
Islam teaches us that all Muslims are brothers and sisters, regardless of their ethnic background, language, or place of residence. The Prophet Muhammad (peace be upon him and the blessings of Allah) said: "Muslims are like a single body: if one part suffers, the rest of the body feels the pain." This metaphor of Ummah unity rings especially bitter today when we see millions of Palestinians suffering while their fellow Muslims in other Muslim and non-Muslim countries remain indifferent or limit themselves to words.
Gaza is a symbol of human resilience, but also of betrayal. When the governments of Muslim countries prefer political games over the interests of the oppressed, they violate the fundamental principles of Islam. Instead of being protectors, many leaders of the Muslim world have become witnesses—and accomplices—to oppression. This is not simply a political issue—it is a spiritual crisis.
Sister Nur rightly points out the role of countries such as Iran, which use Palestine for their own political purposes. Yes, Iran has positioned itself for decades as a defender of the Palestinians, but its actions often contradict its rhetoric. It supports resistance when convenient, but retreats when its own interests are threatened. Such duplicity destroys trust and highlights how Palestine has become a tool in the hands of those who exploit it for their own ends.
A similar pattern is seen in other countries. Leaders who make grand statements about supporting Palestine remain inactive—or even collaborate with those who oppress the Palestinian people. These actions contradict Islamic principles that demand justice and the protection of the oppressed.
One of the most painful themes in Sister Nur’s words is the feeling of betrayal. She speaks of Palestinians becoming "numbers" and "lab rats." This sense of abandonment is heightened when Muslim rulers choose the path of compromise, deals, and inaction. Many of them sign agreements with those who occupy Palestine, ignoring the suffering of their own people.
But responsibility does not lie only with rulers. The silence of ordinary Muslims, their passivity, and willingness to forget Palestine for personal interests is an even greater betrayal. The Prophet Muhammad (peace be upon him) said: "Whoever among you sees something wrong, let them change it with their hand; if they cannot, then with their tongue; if they cannot, then at least in their heart—and this is the weakest form of faith." (Sahih Muslim). Today, many Muslims don’t even perform this "weakest form of faith." They either stay silent or justify the inaction of their leaders. But before Allah, there are no excuses.
What must Muslims do to atone for this guilt? First, we must stop using Palestine as a tool in political games. Support for the Palestinian people must be sincere and based on Islamic principles, not selfish interests. Second, the leaders of Muslim countries should unite and create an effective platform to protect Palestinian rights. This should include both diplomatic and humanitarian pressure on those who oppress Palestine.
Finally, ordinary Muslims must recognize their responsibility. Each of us can contribute: through supplication (du’a), donations, education, and spreading awareness about the situation in Palestine. We cannot remain indifferent while our brothers and sisters suffer.
Sister Nur’s words are not just a personal story—they are a reminder to all Muslims of our duty before Allah and our brothers and sisters in Palestine. We cannot allow Palestine to remain a victim of political games and international indifference. We cannot allow our leaders to betray the ideals of Islam for temporary gains. And we cannot remain silent while our Ummah suffers.
The Prophet Muhammad (peace be upon him) said: "The best of people are those who benefit others." Let these words be our guide. Let our hearts be filled with compassion, and our hands reach out in aid. Let us be worthy representatives of Islam, which teaches us justice, mercy, and unity.
History will not forget this shame. It will record the names of those who feasted while their brothers starved, signed profitable contracts paid for with innocent blood, spoke of Ummah unity while destroying it with their inaction and betrayal. But more terrifying than the judgment of history is the Judgment of Allah. On that Day, when rulers are questioned, what will they answer? What will they say when the souls of Gaza’s children stand before them? Will they say that protecting their thrones was more important than protecting the Ummah? That economic stability was more valuable than human life? That fear of the powerful of this world was stronger than fear of the Lord of the Worlds?
The cry of Sister Nur from Gaza is a plea that must awaken the sleeping conscience of the Ummah. It is a reminder that a body cannot be healthy when one of its organs is rotting alive. May the eyes of the cowards, the traitors, those who profit from the tears and pain of the oppressed, never know sleep or rest. For their sleeplessness is but a small portion of the pain they have inflicted on an entire people.
Palestine is not just land. It is a test. It measures our faith, our dignity, and our Ummah. If we fail this test—we lose not only Gaza. We lose ourselves.
اللهم انصر أهل غزة، اللهم انصر المجاهدين، اللهم أذل أعداءك، اللهم أرنا فيهم عجائب قدرتك، اللهم اجعلنا من الناصرين، لا من الخاذلي
O Allah, support the people of Gaza, strengthen the mujahideen, humble Your enemies, show us wonders of Your power against them, and make us among the helpers, not the betrayers. Ameen!
Trajedinin kalbinden kopan, yaraları açığa çıkaran ruhun çığlığı
"Hepimiz için sadece sayı olduğumuzu hissediyorum..." — Gazze'den Nur adlı genç kız. Karanlık çatıların ve yıkımın olduğu yerde, yakılmış evler masum insanların mezarı haline gelirken, genç bir Filistinli olan Nur'un sesi dönen dünyadaki sessizliği bozuyor. Sözleri yalnızca acının çığlığı değil; aynı zamanda yetki sahibi olan ama sorumluluk taşımamış tüm Müslümanlara yönelik bir vaazdır...
Hamd ü sena, yardım ve mağfiret dilemek istediğimiz Allah’a mahsus olsun. Ruhlarımızın kötülüğünden ve kötü işlerden Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse kimse onu saptıramaz, kimi Allah sapıklığa terk ederse kimse onu doğru yola iletemez. Tanıklık ederiz ki ibadet edilecek tek varlık Allah’tır, ayrıca tanıklık ederiz ki Muhammed O’nun kuludur ve elçisidir. Bundan sonra:
Filistin ve Gazze: Müslüman Dünyasının Vicdanına Çağrı
Gazze’den gelen Nur’un sözleri, hem acı hem de öfke taşıyor. Bu sözler yalnızca kişisel bir trajediyle sınırlı değil; yıllardır savaşın, işgalin ve uluslararası ilgisizliğin altında ezilen milyonlarca Filistinlinin sesi. Bu, sadece dünya kamuoyuna değil, özellikle de yetki sahibi olan ancak sorumluluğu taşımayan Müslüman liderlere yöneliktir. Bu çağrı, uzun süredir mümin kalpleri yakan şu soruları gündeme getiriyor: Adalet nerede? Ümmet birliği nerede? Neden Filistin hâlâ siyasi oyunların kurbanı olmaya devam ediyor?
İslam bize tüm Müslümanların etnik kökenlerinden, dillerinden veya yaşadıkları yerlerden bağımsız olarak kardeş ve kardeş olduğunu öğretir. Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: “Müslümanlar bir vücudun parçaları gibidir; bir kısmı acı çektiğinde diğer tüm parçalar da acıyı hisseder.” Bu ümmet birliği metaforu bugün, milyonlarca Filistinlinin acı içinde olduğu halde diğer Müslüman ülkelerde yaşayan birçok kişinin kayıtsız kaldığı bir dünyada özellikle acı bir şekilde yankılanmaktadır.
Gazze insan direncinin sembolüdür ama aynı zamanda ihanetin sembolüdür. Müslüman ülkelerin hükümetleri mağdur halkın çıkarları yerine politik oyunları tercih ettiklerinde İslam’ın temel ilkelerini ihlal ederler. Ancak koruyucu olmak yerine, günümüz İslam dünyası liderlerinin çoğu baskıya şahitlik etmiş ya da onun bir ortağı olmuştur. Bu yalnızca siyasi bir mesele değildir – bu derin bir ruhsal krizdir.
Nur abla haklı olarak İran gibi ülkelerin rolünü vurgular; Filistin'i kendi siyasi çıkarları için kullanmaktadırlar. Evet, İran uzun yıllardır Filistinlilerin savunucusu gibi pozisyon aldı, fakat eylemleri sıklıkla söylemini yansıtmadı. Kendi çıkarlarına uygun olduğunda direnişi destekledi, ancak çıkarları tehdit altına alındığında geriledi. Bu ikili davranış güveni yok etti ve Filistin’in bazı güçler tarafından araç olarak kullanılmasının altını çizdi.
Diğer ülkelerde de benzer bir durum görülüyor. Filistin’e büyük destek sözleri veren liderler, uygulamada pasif kalıyor ya da bile bile Filistin halkını bastıranlarla işbirliği yapıyor. Bu eylemler, adalet ve mağdurları koruma talebini içeren İslami prensiplerle çelişiyor.
Nur ablanın sözlerinde en acı konulardan biri, ihanet duygusudur. Filistinlilerin artık “sayı” ve “deney faresi” haline geldiğini söylüyor. Bu duygu, Müslüman yöneticilerin pazarlıklar, anlaşmalar ve eylemsizlik yolunu seçmesiyle daha da kuvvetleniyor. Bunlar, Filistin’i işgal edenlerle anlaşma imzalarken halkın acısını umursamayanlardan oluşuyor.
Ancak sorumluluk yalnızca yöneticilerdedir demek mümkün değil. Sıradan Müslümanların sessizliği, pasifliği ve kendi çıkarları uğruna Filistin’i unutmaları çok daha büyük bir ihanettir. Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: “Aradaki bir haksızlığı gören, eliyle düzeltebilirse yapmalı; eğer yapamazsa diliyse konuşmalı; yapamazsa kalbiyle nefret etmelidir. İşte bu en zayıf imandır.” (Sahih Müslim). Bugün birçok Müslüman bu “en zayıf imanı” bile gösterememektedir. Ya meseleyi sessizce geçiştiriyor ya da liderlerinin eylemsizliğini mazur gösteriyorlar. Ancak Allah katında mazeret yoktur.
Bu suçluluktan nasıl kurtulabiliriz? İlk olarak, Filistin’i siyasi oyunlarda araç olarak kullanmayı bırakmalıyız. Filistin halkına verilen destek, İslami ilkeler temel alınarak samimi olmalıdır; bencil çıkarlar üzerine kurulu olmamalıdır. İkinci olarak, Müslüman ülkelerin liderleri birleşip Filistin halkının haklarını koruyacak etkili bir yapı kurmalıdırlar. Bu hem diplomatik hem de insani baskıları içermelidir.
Son olarak, sıradan Müslümanlar sorumluluklarının farkına varmalıdır. Hepimiz katkı sağlayabiliriz: dua ile, bağışlarla, bilgi vermeye ve Filistin’deki durumu yaymaya çalışarak. Kardeşlerimizin ve kardeşlerimizin çektikleri acılar karşısında kayıtsız kalamayız.
Nur ablanın sözleri yalnızca kişisel bir hikaye değildir; bu, Allah’a ve Filistin’deki kardeşlerimize karşı görevimizi hatırlatan bir uyarıdır. Filistin’in siyasi oyunların ve uluslararası ilgisizliğin kurbanı kalmasına izin veremeyiz. Liderlerimizin İslami idealizmi kısa vadeli kazançlar uğruna satmasına göz yumamayız. Ve Ümmetimiz acı çektiği sürece sessiz kalamayız.
Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: “En hayırlı insanlar, diğer insanlara fayda sağlayanlardır.” Bu sözleri rehberimiz olsun. Kalplerimiz merhametle dolsun, ellerimiz yardım etmeye uzansın. Adaleti, merhameti ve birliği öğreten bir dinin temsilcisi olarak biz de değerli Müslümanlar olalım.
Tarih bu rezaleti unutmayacaktır. Karnı tokken yiyip içenleri, masum kanlarla imzalanmış kararnameye imza atanları, Ümmet birliği sözleriyle aslında birliği parçalayanları kaydedecektir. Tarihin yargısı kadar korkutucu olan şey ise Allah’ın yargısıdır. O gün, yöneticilere hesap sorulduğunda ne cevap verecekler? Gazze çocuklarının ruhları önlerinde dikildiğinde ne diyecekler? Ümmetin korunmasını tahtlarını korumaktan daha az önemsemiş mi diyerek? Ekonomik istikrarın insan hayatından daha kıymetli mi olduğunu? Dünya'nın güçlüleri karşısında korkularının Allah'ın korkusundan daha güçlü olduğunu mu iddia edecekler?
Gazze'den gelen Nur ablanın çığlığı, uykuya dalmış Ümmet vicdanını uyandırmalı. Bir bedenin organlarından biri çürüyüp gitse, bedenin sağlıklı olamayacağını hatırlatan bir uyarı olmalı. Korkakların, ihanet edenlerin, masumların gözyaşıyla zenginleşenlerin gözleri asla rahat uyku görmez olsun. Çünkü onların uykusuzluğu, tüm bir millete dayatılan acının yalnızca küçük bir parçasıdır.
Filistin yalnızca toprak değildir. Bu bir sınavdır. İmanımızın, onurumuzun ve Ümmetimizin ölçüsüdür. Bu sınavı kaybedersek – yalnızca Gazze’yi değil, kendimizi de kaybederiz.
اللهم انصر أهل غزة، اللهم انصر المجاهدين، اللهم أذل أعداءك، اللهم أرنا فيهم عجائب قدرتك، اللهم اجعلنا من الناصرين، لا من الخاذلي
Ey Allah, Gazze halkına yardım et, cihatçıları güçlendir, düşmanlarını alçalt, üzerlerinde mucizelerini göster ve bizi yardımcı edenlerden, ihanet edenlerden yap. Amin.
Një britmë e shpirtit, e shqyer nga zemra e tragjedisë, duke ekspozuar plagët
"Unë ndiej që jemi vetëm numra në sytë e të gjithëve pa përjashtim..." — Nur, një vajzë nga Gazi. Në purgjet e rrënuar ku shtëpitë e djegura janë kthyer në varre për të pafajshmit, zëri i ri i Palestinezes Nur thyen heshtjen e botës që ka kthyer shpinën. Fjalët e saj nuk janë thjesht kryeqë të dhimbjes; ato janë një predikë e amshuar drejtuar të gjithë muslimanëve, veçanërisht atyre që mbartin tituj pushteti por nuk bartin përgjegjësinë e tij...
Falënderojmë All-llahun, Të cilin lavdërojmë dhe I kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë strehim te All-llahu nga e keqja e shpirtave tona dhe e veprimeve të këqija. Kushdo që All-llahu e udhëzon, askush nuk mund ta çojë në gabim. Kushdo që Ai lë në errësirë, askush nuk mund ta nxjerrë në dritë. Dëshmojmë se nuk ka Zot tjetër që meriton adhurim përveç All-llahut të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhammedi është shërbyesi i Tij dhe i poshtëruari I Tij. Pas kësaj:
Palestina dhe Gazi: Thirrje drejt konsciencës së botës muslimane
Fjalët e Nuës, vajzës nga Gazi, janë të ngopura me dhimbje, zhgënjim dhe zemërim. Ato nuk janë thjesht shprehje e dhembjes individuale, por janë zëri i miliona Palestinenzëve që prej vitelesh vuajnë nën pesha të luftës, okupimit dhe indiferencës së brendshme. Këto fjalë janë një thirrje e shpirtit, e drejtuar jo vetëm komunitetit botëror, por para së gjithash sunduesve të vendeve myslimane. Ky është një thirrje për të përgjigjur pyetjeve që prej kohësh i prekin zemrat e besimtarëve: Ku është drejtësia? Ku është bashkimii i Ummës!? Dhe pse Palestina vazhdon të jetë viktimë e lojërave politike?
Islami na mëson se të gjithë myslimanët janë vëllezër dhe motra, pa dallim raciale, gjuhe apo vendbanim. Profeti Muhammedi (paqe mbi të dhe bekime All-llahut) tha: "Myslimanët janë si një trup i vetëm: nëse një pjesë e trupit dhembet, pjesa tjetër e trupit ndjen dhimbjen." Ky metaforë e bashkimit të Ummës sot tingëllon veçanërisht e hidhur kur shohim se miliona Palestinenzë po vuajnë, ndërsa besimtarët e tyre në vendet myslimane dhe jo-myslime mbeten të pandjeshëm apo kufizohen vetëm në fjalë.
Gaza është simbol i fortësisë njerëzore, por edhe i tradhtisë. Kur qeveritë e vendeve myslimane e preferojnë lojërat politike në interes të të shtypurve, ata shkelin parimet themelore të Islamin. Por në vend që të jenë mbrojtësit, shumë liderë të botës myslimane bëhen dëshmitarë dhe bashkëpunëtorë të shtypjes. Kjo nuk është thjesht problem politik – kjo është krizë spirituale.
Motra Nur me të drejtë i tregon rolin e vendeve si Irani, që e përdorin Palestinën për synime të veta politike. Po, Irani ka qenë gjatë dekadave si mbrojtësi i Palestinenzëve, por veprimet e tij shpesh herë janë në kundërshtim me retorikën e tij. Ai e mbështet rezistencën kur është e përshtatshme, por kur rrezikohen interesat e veta, ai tërhiqet. E kështu dyfishimi i vërtetës shkatërron besimin dhe thekson se Palestina është bërë mjet në dorë të atyre që e përdorin atë për synime të veta.
Po ashtu situata është edhe në vendet e tjera. Liderët që bëjnë deklarata të fuqishme për mbështetjen e Palestinës, në praktikë mbeten të pasve dhe bashkëpunojnë me ata që e shtypin popullin palestinez. Këto veprime janë në kundërshtim me parimet islame që kërkojnë drejtësi dhe mbrojtjen e të shtypurve. Një nga temat më të dhimbshme në fjalët e motrës Nur është ndjenja e tradhtisë. Ajo flanë se Palestinënzët janë bërë "numra" dhe "majmunë eksperimentesh". Kjo ndjenjë përforcëhet kur sunduesit e vendeve myslimane zgjedhin rrugën e kompromiset, marrëveshjeve dhe mosveprimit. Shumë prej tyre firmosin marrëveshje me ata që e okupojnë Palestinën, duke injoruar vuajtjet e popullit të tyre.
Por përgjegjësia nuk qëndron vetëm tek sunduesit. Heshtja e myslimanëve të zakonshëm, pasiviteti i tyre dhe gatishmëria për të harruar Palestinën përpara interesave personale është tradhti edhe më e madhe. Profeti Muhammedi (paqe mbi të) tha: "Kushdo nga ju që sheh diçka të keqe, le të e ndryshojë me dorën e tij; nëse nuk mund, me gjuhën e tij; nëse nuk mund, së paku me zemrën e tij, dhe kjo është forma më e dobët e besimit." (Sahih Muslim). Sot shumë myslimanë nuk e bëjnë as këtë "formë më të dobët të besimit". Ose e heshtin problemë, ose e justifikojnë mosveprimin e liderëve të tyre. Por para All-llahut nuk ka asnji justifikim.
Çfarë duhet të bëjnë myslimanët për të shlyer këtë faj? Së pari, duhet të ndalojmë përdorimin e Palestinës si mjet në lojërat politike. Mbështetja për popullin palestinez duhet të jetë e sinqertë dhe e bazuar në parimet e Islamin, jo në interesat egoiste. Së dyti, liderët e vendeve myslimane duhet të bashkohen dhe të krijojnë një platformë efektive për mbrojtjen e të drejtave të Palestinenzëve. Kjo duhet të përfshijë presion diplomatik dhe humanitar ndaj atyre që i shtypin Palestinën.
Në fund, myslimanët e zakonshëm duhet të kuptojnë përgjegjësinë e tyre. Secili prej nesh mund të japë kontribut: përmes du’as, dhurojash, edukimit dhe përhapjes së informacionit mbi situatën në Palestinë. Ne nuk mund të lejojmë të qëndrojmë të pandjeshëm ndërsa vëllezërit dhe motrat tanë vuajnë. Fjalët e motrës Nuës nuk janë thjesht një histori personale, por një kujtesë për të gjithë myslimanët për detyrën tonë ndaj All-llahut dhe ndaj vëllezërve dhe motrave tanë në Palestinë. Ne nuk mund të lejojmë që Palestina të mbetet viktimë e lojërave politike dhe indiferencës ndërkombëtare. Ne nuk mund të lejojmë që liderët tanë të tradhtojnë idealizmat e Islamin përpara përfitimeve të përkohshme. Dhe ne nuk mund të qëndrojmë të heshtur ndërsa Umma jonë po vuajnë.
Profeti Muhammedi (paqe mbi të) tha: "Më i mirë i njerëzve është ai që i jep fitime të tjereve." Le të jetë ky fjali udhërrëfyes për ne. Le të mbushen zemrat tona me mallëngjim, dhe duart tona të hapen për ndihmë. Le të jemi përfaqësues të vlefshëm të Islamin që na mëson drejtësi, mëshirë dhe bashkim.
Historia nuk do të harronë këtë turp. Ajo do të regjistrojë emrat e atyre që festuan ndërsa vëllezërit e tyre po vuanin urie. Që nënshkruanin kontrata të dobishme të paguara me gjak të pafajshëm. Që folën për bashkimin e Ummës duke e shkatërruar atë me veprime të tyre. Por më frikshme se gjykimi i historisë është gjykimi i All-llahut. Në atë ditë, kur sunduesit do të pyesin, çfarë do të përgjigjen? Çfarë do të thonë kur para tyre do të dalin shpirtet e fëmijëve të Gazës? Do të thonë se mbrojtja e fronëve të tyre ishte më e rëndësishme se mbrojtja e Ummës? Se stabiliteti ekonomik ishte më i vlefshëm se jeta e njeriut? Se frika nga të fuqishëm e botës ishte më e fortë se frika nga Zoti i botëve?
Kryeqë i motrës Nur nga Gazi është një lutje që duhet të zgjojë konsciencën e Ummës së fjetur. Kjo është një kujtesë se trupi nuk mund të jetë i shëndetshëm nëse njëra prej organeve të tij po vdesë nga putrina. Dhe le të mos kenë sytë e të tmerrshëm, sytë e tradhtarëve, sytë e atyre që fitojnë nga lotët dhe dhimbja e të shtypurve, asnjëherë pushim dhe qetësi. Sepse vetëm pakica e dhimbjes që ata i kanë dhënë një populli të tërë.
Palestina nuk është thjesht tokë. Është një provë. Është një matës i besimit tonë, i nderit tonë dhe i Ummës sonë. Dhe nëse do të humbasim këtë provë – do të humbasim jo vetëm Gazën. Do të humbasim veten tonë.
اللهم انصر أهل غزة، اللهم انصر المجاهدين، اللهم أذل أعداءك، اللهم أرنا فيهم عجائب قدرتك، اللهم اجعلنا من الناصرين، لا من الخاذلي
O All-llah, ndihmo njerëzit e Gazës, forco luftëtarët, ul moçalin e armiqve të Tu, na trego vepra të mrekullueshme të Fuqisë së Tyre, dhe na bëje ne mesin e atyre që ndihmojnë, jo të tradhtarëve. Amen!