Когда тела взлетают в небо: крик из Газы к совести мира...
When bodies fly into the sky: a cry from Gaza to the conscience of the world... / Bedenler gökyüzüne uçtuğunda: Gazze'den dünyanın vicdanına bir çığlık... / Kur trupat fluturojnë në qiell: një britmë nga Gaza në ndërgjegjen e botës...
Взрывы вместо крыльев
Мы не летим — нас поднимают взрывы,
Не крылья — а ад смертоносной силы.
Нас срывает с домов, с кроватей, с земли…
Палестинцев, людей... что же мы им сделали
Не мечтали о небе — но тело летит,
Разрывается плоть, сердце больше не стучит...
Это не полёт, не свободы рассвет,
Это взрыв — и уже мусульманина нет.
На крышах — обломки, на ветках — крик,
На дорогах — куски, где был чей-то цветник.
Чудовищна бомба, металла размах —
Перед ней плоть бессильна, как прах в небесах.
Ты слышал тот голос — он звал, он жил,
Но мгновенье — он стих и уже тишина.
Кто-то падает вниз, кто-то канул во тьму…
Сколько можно, скажите, это терпеть?
Где же совесть у тех, кто бомбят нас с небес?
Где защита для тех, кто исчез?
Мы не птицы — мы люди, мы просто хотим,
Жить, как все, без войны, без того, что летим.
Летим не по воле, а в страхе, в огне,
В клочьях плоти, в криках боли, в пустой тишине.
Боже, дай нам защиту, дай нам покой,
Останови этот ад над землёй.
Трагедия в Газе: когда небеса становится свидетелем ужаса
Среди обломков домов, разрушенных больниц, пустых школ и молчаливых улиц сектора Газа раздаются крики отчаяния. Здесь, на этой земле, где каждый камень хранит историю страданий, люди буквально взлетают в воздух — не от радости или свободы, а от взрывов, которые сотрясают их жизнь до основания. Израильские бомбардировки превращают людей в безмолвные тени, оставляя после себя лишь пепел и кровь.
Взрывы ракет и бомб, выпущенных с холодным расчетом, превращают человеческие тела в фрагменты, которые поднимаются в воздух. Это не полет, это разрушение. Люди, чьи жизни еще минуту назад были наполнены надеждами, мечтами и любовью, внезапно становятся жертвами войны, которая длится уже десятилетия. Их тела, разорванные на части, летят ввысь, словно птицы, лишенные крыльев, но вынужденные взлететь против своей воли.
Это не просто война — это геноцид. Это уничтожение целого народа, который веками боролся за право на существование. Взрывы не щадят никого: ни детей, ни женщин, ни стариков. Каждый взрыв — это новый крик, новая рана, новая потеря. А мир продолжает наблюдать, как будто это всего лишь фильм, а не реальность, где страдают живые люди.
Это больше не город, а открытая рана. Это не просто территория, а крик боли, разрывающий небеса. У нас нет крыльев, но мы летаем — от силы взрывов, от невыносимой реальности. Люди разлетаются в разные стороны, их тела поднимаются в воздух не от мечты, а от ужаса. Их обрывки оседают на землю под безразличным небом.
Бомбардировки не прекращаются ни на час. Израильские ракеты разрывают землю, дома, улицы — и людей. Никто не успевает бежать. Дети, женщины, старики — все становятся мишенью. Некоторые из них взмывают в воздух вместе с пылью и обломками. Их последние крики растворяются в реве авиации.
Где укрыться от ужаса?
Медицинские учреждения, которые могли бы спасти жизни, лежат в руинах. Больницы, поликлиники, пункты первой помощи — все они стали мишенью для бомб. Раненые дети, истекающие кровью, лежат на голых кроватях, на полу, на улицах. У них нет ни матрасов, ни одеял, ни даже капли обезболивающего. Их маленькие тела трясутся от боли, их глаза полны страха. Они не понимают, почему их жизнь превратилась в ад. Их родители, если они еще живы, не могут им помочь. Они сами едва держатся на ногах, собирая осколки своих разрушенных семей.
Гуманитарная помощь, которая могла бы спасти жизни, блокируется месяцами. Закрытые пограничные переходы, отсутствие муки, газа и топлива привели к тому, что пекарни прекратили работу. Люди голодают. Дети плачут от голода, а взрослые не знают, как их накормить. Это не просто кризис — это медленное удушье, которое лишает людей последних шансов на выживание.
Назидание для мира
О мусульмане и люди доброй воли! Что мы делаем, чтобы остановить эту трагедию? Как можем мы спокойно спать, зная, что наши братья и сестры в Газе умирают от голода, боли и ужаса? Мы обязаны помогать тем, кто страдает. Мы не можем оставаться равнодушными, пока наши братья и сестры в Газе умирают. Мы должны поднять голос, чтобы мир услышал их крики. Мы должны требовать прекращения бомбардировок, открытия гуманитарных коридоров и восстановления справедливости.
Газа больше не может терпеть. Ее жители больше не могут выживать в условиях, которые можно сравнить только с адом. Мы, как человечество, обязаны остановить этот кошмар. Мы не можем позволить, чтобы тела невинных людей продолжали взлетать в небо от взрывов. Мы не можем позволить, чтобы дети умирали от голода и боли. Мы не можем оставаться молчаливыми наблюдателями этой трагедии.
Газа не умрёт, пока жив хотя бы один человек, помнящий о ней. Но если мы промолчим — её кровь будет и на наших руках. «И бойтесь испытания, которое постигнет не только тех из вас, кто был несправедлив...» (Коран, 8:25). Мы не забудем. Мы не простим. Мы не смиримся... Пусть Аллах дарует силы тем, кто страдает, и направит нас на путь справедливости и милосердия. Аминь!
When bodies fly into the sky: a cry from Gaza to the conscience of the world...
Explosions Instead of Wings
We do not fly — explosions lift us,
Not wings — but the deadly force of hell.
We are torn from homes, beds, and the ground…
Palestinians, people… what did we do to them?
We never dreamed of the sky — yet our bodies soar,
Flesh tears apart, hearts no longer beat…
This is not flight, not the dawn of freedom,
This is an explosion — and already a Muslim is gone.
On rooftops — rubble, on branches — cries,
On roads — pieces where flowers once bloomed.
The bomb is monstrous, its metallic blast immense —
Before it, flesh is powerless, like dust in the heavens.
Have you heard that voice? It called, it lived,
But in an instant — silence. A fall into darkness…
How much longer must this be endured?
Where is the conscience of those who bomb us from the skies?
Where is protection for those who vanish?
We are not birds — we are humans, we simply want
To live, like everyone else, without war, without being forced to "fly."
We "fly" not by choice, but in fear, in fire,
In shreds of flesh, in screams of pain, in hollow silence.
O God, grant us protection, grant us peace,
Stop this hell above the earth.
The Tragedy in Gaza: When the Heavens Become Witnesses to Horror
Amidst the ruins of houses, destroyed hospitals, empty schools, and silent streets of the Gaza Strip, cries of despair echo. Here, on this land where every stone holds a story of suffering, people are literally lifted into the air — not from joy or freedom, but from explosions that shake their lives to the core. Israeli bombings turn people into silent shadows, leaving behind only ashes and blood.
Rocket and bomb blasts, launched with cold calculation, reduce human bodies to fragments that rise into the air. This is not flight; it is destruction. Lives full of hope, dreams, and love just moments ago are suddenly turned into victims of a war that has lasted for decades. Their bodies, torn apart, ascend like birds without wings, rising against their will.
This is not just war — it is genocide. It is the annihilation of an entire people who have fought for centuries for the right to exist. The blasts spare no one: neither children, nor women, nor the elderly. Every explosion brings a new scream, a new wound, a new loss. And the world continues to watch as if it were merely a movie, not reality where living, breathing people suffer.
This is no longer a city but an open wound. It’s not just territory but a cry of pain ripping through the heavens. We have no wings, yet we "fly" — propelled by the force of explosions, by unbearable reality. People are scattered in all directions, their bodies rising into the air not out of dreams but horror. Their remains settle back onto the earth beneath an indifferent sky.
Bombardments continue without pause. Israeli missiles tear apart the ground, homes, streets — and people. No one has time to escape. Children, women, the elderly — all become targets. Some soar into the air along with dust and debris. Their final screams dissolve into the roar of aircraft.
Where can one hide from such terror?
Medical facilities that could save lives lie in ruins. Hospitals, clinics, first aid stations — all have become targets for bombs. Wounded children, bleeding profusely, lie on bare beds, on floors, in the streets. They lack mattresses, blankets, even a drop of pain relief. Their small bodies tremble in agony, their eyes filled with fear. They don’t understand why their lives have turned into hell. If their parents are still alive, they can do nothing to help. They themselves barely stand on their feet, gathering the shattered pieces of their destroyed families.
Humanitarian aid that could save lives has been blocked for months. Closed border crossings, lack of flour, gas, and fuel have led to bakeries shutting down. People starve. Children cry from hunger, and adults don’t know how to feed them. This is not just a crisis — it’s a slow suffocation that robs people of their last chances at survival.
A Lesson for the World
O Muslims and people of goodwill! What are we doing to stop this tragedy? How can we sleep peacefully knowing that our brothers and sisters in Gaza are dying of hunger, pain, and terror? We are obligated to help those who suffer. We cannot remain indifferent while our brothers and sisters in Gaza die. We must raise our voices so the world hears their cries. We must demand an end to the bombings, the opening of humanitarian corridors, and the restoration of justice.
Gaza can no longer endure. Its residents can no longer survive under conditions comparable only to hell. As humanity, we are obligated to stop this nightmare. We cannot allow the bodies of innocent people to keep soaring into the sky from explosions. We cannot let children die of hunger and pain. We cannot remain silent witnesses to this tragedy.
Gaza will not die as long as there is one person left who remembers it. But if we remain silent — its blood will be on our hands. “And beware of a trial which will not come upon only those among you who have wronged…” (Quran, 8:25). We will not forget. We will not forgive. We will not submit... May Allah grant strength to those who suffer and guide us on the path of justice and mercy. Ameen!
Bedenler gökyüzüne uçtuğunda: Gazze'den dünyanın vicdanına bir çığlık...
Patlamalar Kanat Yerine
Uçmuyoruz — patlamalar bizi yukarı kaldırıyor,
Kanatlar değil — ölümcül bir cehennem gücü.
Evlerimizden, yataklarımızdan, yerden koparıyor bizi…
Filistinliler, insanlar… ne yaptık ki onlara?
Hiç gökyüzünü hayal etmedik — ama bedenlerimiz yükseliyor,
Et parçalanıyor, kalpler artık atmıyor…
Bu uçuş değil, özgürlüğün şafağı değil,
Bu bir patlama — ve bir Müslümanın sonu.
Çatılarda — enkaz, dallarda — çığlıklar,
Yollarda — çiçek açan bahçelerin yerinde kırıntılar.
Bombanın dehşeti, metalinin genişlemesi —
Karşısında et aciz, göklerdeki toz gibi.
O sesi duydun mu? Çağırıyordu, yaşıyordu,
Ama bir anda sustu — sessizlik. Karanlığa düşmek…
Daha ne kadar dayanacağız?
Gökyüzünden bombalayanların vicdanı nerede?
Kaybolanlar için koruma nerede?
Biz kuş değiliz — insanız, sadece istiyoruz
Herkes gibi yaşamayı, savaşsız, uçmadan.
Seçimimizle değil, korkuyla, ateş içinde uçuyoruz,
Eti parçalanmış, acıyla dolu çığlıklarla, boş sessizlikte.
Ey Allah, bize koruma ve huzur ver,
Bu cehennemi durdur.
Gaza’daki Trajedi: Gökyüzünün Dehşete Şahit Olduğu Zaman
Harap olmuş evlerin, yıkılmış hastanelerin, boş okulların ve sessiz sokakların arasında, Gazze Şeridi’nde umutsuzluk çığlıkları yankılanıyor. Burada, her taşın acı hikayeler sakladığı bu toprakta, insanlar sevinçten ya da özgürlükten değil, hayatlarını temelden sarsan patlamalardan havaya fırlıyor. İsrail bombardımanları insanları sessiz gölgelere dönüştürüyor, geride yalnızca küller ve kan bırakıyor.
Soğuk hesapla ateşlenen roket ve bombalar, insan bedenlerini havaya fırlatan parçalara ayırıyor. Bu uçuş değil, tahribat. Bir dakika önce umutlar, hayaller ve aşkla dolu olan hayatlar, birdenbire on yıllardır süren bir savaşın kurbanı oluyor. Vücutları parçalanmış, isteksizce yükselirken kanatsız kuşlar gibi oluyorlar.
Bu sadece bir savaş değil — soykırımıdır. Yüzyıllar boyunca varlığını sürdürme mücadelesi veren bir halkın imhasıdır. Patlamalar hiç kimseyi bağışlamıyor: çocukları, kadınları, yaşlıları. Her patlama yeni bir çığlık, yeni bir yara, yeni bir kayıp getiriyor. Ve dünya, sanki bu bir filmmiş gibi izliyor, yaşayan insanların acı çektiği gerçeklik değil.
Bu artık bir şehir değil, açık bir yara. Sadece bir bölge değil, gökleri yırtan bir acı çığlığı. Kanatlarımız yok, ama "uçuyoruz" — patlamaların gücüyle, dayanılmaz gerçeklikle. İnsanlar her yöne dağılıyor, bedenleri rüyadan değil, dehşetten yükseliyor. Parçaları ilgisiz gökyüzünün altında yere oturuyor.
Bombardımanlar saatlerce durmuyor. İsrail füzeleri toprağı, evleri, sokakları — ve insanları parçalıyor. Kaçacak zaman yok. Çocuklar, kadınlar, yaşlılar — hepsi hedef haline geliyor. Bazıları toz ve enkazla birlikte havaya fırlıyor. Son çığlıkları uçakların kükremesinde kayboluyor.
Dehşetten nereye saklanılabilir?
Hayat kurtarabilecek tıbbi tesisler harabeye dönmüş durumda. Hastaneler, klinikler, ilk yardım üniteleri — hepsi bomba hedefi haline geldi. Ağır yaralı çocuklar, kan kaybederek, çıplak yataklarda, yerde, sokaklarda yatıyor. Matrasları, battaniyeleri, hatta ağrı kesici bir damlası bile yok. Küçük bedenleri acıyla titriyor, gözleri korku dolu. Neden hayatlarının cehenneme dönüştüğünü anlamıyorlar. Ebeveynleri eğer hayattaysa, hiçbir şey yapamıyorlar. Kendileri zor ayakta duruyor, paramparça olmuş ailelerini bir araya getirmeye çalışıyorlar.
Hayat kurtarabilecek insani yardım aylardır engelleniyor. Kapalı sınır kapıları, un, gaz ve yakıt eksikliği fırınların kapanmasına yol açtı. İnsanlar açlıktan ölüyor. Çocuklar açlıktan ağlıyor, yetişkinler nasıl doyuracaklarını bilmiyor. Bu sadece bir kriz değil — yavaş bir boğulma, insanların hayatta kalma şanslarını alan.
Dünyaya Ders
Ey Müslümanlar ve iyi niyetli insanlar! Bu trajediye son vermek için ne yapıyoruz? Gazze'deki kardeşlerimizin açlıktan, acıdan ve dehşetten öldüğünü bilerek nasıl huzurla uyuyabiliriz? Acı çekenlere yardım etmekle yükümlüyüz. Gazze'deki kardeşlerimizin ölmesine kayıtsız kalamayız. Dünyanın onların çığlıklarını duymasını sağlamak için sesimizi yükseltmeliyiz. Bombardımanların durmasını, insani koridorların açılmasını ve adaletin yeniden tesis edilmesini talep etmeliyiz.
Gaza artık dayanamaz. Sakinleri, ancak cehennemle karşılaştırılabilecek koşullarda artık hayatta kalamaz. İnsanlık olarak, bu kabusa son vermekle yükümlüyüz. Masum insanların bedenlerinin patlamalarla gökyüzüne fırlamasına izin veremeyiz. Çocukların açlıktan ve acıdan ölmesine izin veremeyiz. Bu trajediye sessiz tanık kalamayız.
Bir kişi hatırladığı sürece Gaza ölmeyecek. Ama susarsak — kanı ellerimizde olacak. "Ve size gelen sınav yalnızca zalim olanlara gelmeyecek..." (Kur'an, 8:25). Unutmayacağız. Affetmeyeceğiz. Boyun eğmeyeceğiz... Allah, acı çekenlere güç versin ve bizi adalet ve merhamet yoluna yöneltsin. Amin!
Kur trupat fluturojnë në qiell: një britmë nga Gaza në ndërgjegjen e botës...
Përplasjet në vend të krahëve
Ne nuk fluturojmë — përplasjet na ngrisin lart,
Jo krahët — por një forcë vdekjeprurëse e ferrit.
Na rrëshqas nga shtëpitë, nga shtratet, nga toka...
Palestinezët, njerëzit… çfarë u bëmë ne atyre?
Asnjëherë nuk është ndodhur në qiell — por trupat e tanishëm ngjiten,
Mishërat copëtohen, zemrat nuk rrahin më…
Kjo nuk është fluturim, nuk është agimi i lirisë,
Kjo është një eksplozion — dhe një musliman mbaron.
Në çatin — grumbuj, në degët — qajra,
Në rrugë — pjesë ku një ditë ka pasur kopshte me lule.
Bomba është mahnitëse, zgjerimi i saj metalik —
Para saj mishërat janë të padefenduara, si pluhuri në qiell.
A e ke dëgjuar atë zë? Po thoshte, po jetonte,
Por në një moment — heshtjen. Rënien në errësirë…
Deri kur mund të mbajmë këtë?
Ku është vetëdija e ata që na bombardojnë nga qielli?
Ku është mbrojtja për ata që zhduken?
Ne nuk jemi zogj — jemi njerëz, thjesht duam
Të jetojmë si të gjithë, pa luftë, pa fluturim.
Nuk fluturojmë nga zgjedhja jonë, por nga frika, në zjarr,
Në copa mishëri, në krika të dhimbshme, në heshtjen bosh.
O Zot, na jepte mbrojtjen, na jepte paqe,
Ndalo këtë ferr mbi tokën.
Tragedia në Gazu: Kur qielli bëhet dëshmitar i tmerrit
Në mes të grumbujve të shtëpive, spitaleve të shkatërruara, shkollave të zbrazëta dhe rrugëve të heshtura të sektorit të Gazës, ylberohen krika të dëshpërimit. Këtu, në këtë tokë ku çdo gur ruan një histori të vuajtjeve, njerëzit ngjiten në ajër jo nga gëzimi ose liria, por nga përplasjet që i shkundin jetën e tyre deri në themelet. Bombardimet izraeliane i kthejnë njerëzit në hije të heshtura, duke lënë pas tyre vetëm hi dhe gjak.
Raketat dhe bombat, të lëshuara me një llogari të ftohtë, i copëtojnë trupat njerëzore në fragmente që ngjiten në ajër. Kjo nuk është fluturim, kjo është shkatërrim. Jetët që pak minuta më parë ishin të mbushura me shpresë, ëndrra dhe dashuri, papritmas bëhen viktima të një luftëje që zgjat për dhjetëra vjet. Trupat e tyre, të copëtuar, ngjiten sikur zogj pa krahë, të detyruar të ngjiten kundër vullnetit të tyre.
Kjo nuk është thjesht luftë — është gjenoçidi. Ky është shkatërrimi i një populli të tërë, i cili ka luftuar për shekuj për të drejtën e ekzistencës. Përplasjet nuk i falin askujt: as fëmijëve, as grave, as të rriturve. Çdo përplasje sjell një krikë të re, një plagë të re, një humbje të re. Dhe bota vazhdon të shohë, sikur ky ishte vetëm një film, jo një realitet ku vuajnë njerëz të gjallë.
Kjo nuk është më një qytet, por një plagë e hapur. Nuk është thjesht një territor — por një krikë e dhimbjes që shkund qiellin. Ne nuk kemi krahë, por ne fluturojmë — nga fuqia e përplasjeve, nga realiteti i padurueshëm. Njerëzit fluturojnë në të gjitha anët, trupat e tyre ngjiten në ajër jo nga ëndrrat, por nga tmerrat. Copat e tyre bien në tokë nën një qiell të pakënaqur.
Bombardimet nuk ndalen as për një orë. Raketat izraeliane e thyen tokën, shtëpitë, rrugët — dhe njerëzit. Askush nuk ka kohë të ikë. Fëmijët, gratë, të rriturat — të gjithë bëhen objektiv. Disa prej tyre ngjiten në ajër bashkë me pluhurin dhe grumbujt. Krikat e tyre të fundit zhyten në rrezimin e avionikës.
Ku mund të fshehesh nga tmerrit?
Institucionet mjekësore që mund të shpëtonin jeta shtrihen në grumbuj. Spitalët, klinikat, stacionet e shërbimeve të parë — të gjitha kanë bërë objektiv për bomba. Fëmijët e plagosur, që humbasin gjak, shtrihen në krevate të larta, në dysheme, në rrugë. Ata nuk kanë materace, karrove, madje as një pika qetësuese. Trupat e tyre të vegjël dridhen nga dhimbja, sytë e tyre janë të plotë me frikë. Ata nuk e kuptojnë pse jeta e tyre ka kthyer në ferr. Prindërit e tyre, nëse janë akoma të gjallë, nuk mund t'i ndihmojnë. Ata vetë ka vështirësi të qëndrojnë në këmbë, duke grumbulluar copat e familjeve të tyre të shkatërruara.
Ndihma humanitare që mund të shpëtonte jeta bllokohet për muaj. Kalimet kufitare të mbyllura, mungesa e brumit, gazi dhe karburantit kanë çuar në mbylljen e pjekerive. Njerëzit lëndon nga uria. Fëmijët qajnë nga uria, dhe të rriturit nuk e dinë se si t'i ushqejnë. Kjo nuk është thjesht një krizë — është një ngordhje e ngadalshme që i privon njerëzit të tyre të fundit shanse për mbijetesë.
Mësim për botën
O muslimanë dhe njerëz me mirëdashje! Çfarë po bëjmë për të ndaluar këtë tragjedi? Si mund të flejmë në paqe duke ditur se vëllezërit dhe motrat tona në Gazë po vdesin nga uria, dhimbja dhe tmerrit? Jemi të detyruar të ndihmojmë ata që vuajnë. Nuk mund të qëndrojmë indiferent ndaj vdekjes së vëllezërve dhe motrave tona në Gazë. Duhet të ngrisim zërin tonë që bota të dëgjojë krikat e tyre. Duhet të kërkojmë ndalimin e bombardimeve, hapjen e korridoreve humanitare dhe rikthimin e drejtësisë.
Gaza nuk mund të durojë më. Banorët e saj nuk mund të mbijetojnë në kushte që mund të krahasohen vetëm me fjin. Ne si njerëzimi jemi të detyruar të ndalojmë këtë kabushe. Nuk mund të lejojmë që trupat e pafajshëm të njerëzve të vazhdojnë të ngjiten në qiell nga përplasjet. Nuk mund të lejojmë që fëmijët të vdesin nga uria dhe dhimbja. Nuk mund të qëndrojmë të heshtur ndaj kësaj tragjedie.
Gaza nuk do të vdesë derisa të ketë një person që e kujton. Por nëse heshtim — gjaku do të jetë në duart tona. "Dhe kini frikë nga prova që nuk do të prekë vetëm ata që janë bërë gjykim…" (Kur'an, 8:25). Nuk do të harrojmë. Nuk do të falim. Nuk do të dorëzohemi... O Allah, jep fuqi për ata që vuajnë dhe udhëzo na në rrugën e drejtësisë dhe mëshirës. Amen!