Когда лицемерие рушится изнутри исламской Уммы...

When hypocrisy collapses from within the Islamic Ummah... / İkiyüzlülük islami Ümmetin içinden paramparça olduğunda... / Kur hipokrizia shembet nga Brenda Umetit Islam...

Громкое разоблачение глубинной духовной болезни, охватившей центр исламского мира, Саудию. Гейдар Джемаль поднимает вопрос, который многие боятся озвучить: кто действительно правит святыми местами Ислама и кто говорит от имени Уммы?...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Гейдар Джемаль — фигура уважаемая и харизматическая. Его идеи часто выходили за рамки мейнстрима исламской мысли, особенно на постсоветском пространстве. Но именно эта "выход за рамки" делает его размышления столь ценными — как вызов, как приглашение к диалогу и пересмотру укоренившихся представлений. Одним из таких вызовов является его знаменитое размышление о саудовском режиме, «политическом исламе» и настоящем освобождении исламского мира.

Его главный тезис заключается в том, что нынешнее противостояние между суннитами и шиитами — это искусственно поддерживаемый конфликт, который отвлекает мусульман от более важной задачи: свержения коррумпированных режимов, выдающих себя за защитников Ислама. По его мнению, противостояние Ирана и Саудовской Аравии — это "качели" (предсказуемый механизм), которым манипулируют внешние силы ("англосаксы" и "господа кривляки"). Настоящая же битва должна вестись не между суннитами и шиитами, а внутри самого суннитского мира — против "симулякра" исламской власти, каковым Джемаль считает саудовский режим.

Джемаль жестко критикует Саудовскую Аравию, называя ее не истинным исламским государством, а "страной мунафиков" (лицемеров). Он утверждает, что: Фальшивый ваххабизм — официальная саудовская идеология лишь прикрывается именем ваххабизма, тогда как настоящие последователи этого течения (как, например, некоторые радикальные салафиты и учёные) сидят в тюрьмах. Купленные улемы — религиозные деятели королевства, по его мнению, обслуживают интересы правящей семьи, а не Ислама. Контроль над святынями — обладание Меккой и Мединой делает саудовский режим символическим центром мусульманского мира, но, по Джемалю, это "осквернение" святынь из-за нелегитимности власти.

Таким образом, Саудовская Аравия, с его точки зрения, — это не просто авторитарное государство, а враг подлинного Ислама, поддерживаемый Западом для контроля над мусульманами. Джемаль делает радикальный вывод: настоящий переворот в исламском мире произойдет не тогда, когда шииты победят суннитов или наоборот, а тогда, когда суннитские массы свергнут саудовский режим. Сейчас конфликт между суннитами и шиитами лишь укрепляет глобальную систему, поскольку он контролируем и предсказуем. Но если суннитские силы политического Ислама уничтожат саудовскую монархию, это станет ударом по всей мировой системе господства.

Джемаль видит в саудовском режиме имитацию "Халифата" — власть, которая лишь притворяется исламской, но на деле служит западным интересам. Его свержение суннитами открыло бы путь к созданию истинно исламского государства, основанного на принципах справедливости, а не на нефтяных деньгах и династической власти. Священные города должны находиться под управлением праведных мусульман, а не "лицемеров". Поэтому революция в Саудовской Аравии — это не просто смена режима, а освобождение духовного центра Ислама.

Гейдар Джемаль предлагает мусульманам пересмотреть свои приоритеты: вместо того чтобы воевать друг с другом (сунниты против шиитов), нужно бороться против фальшивых исламских режимов, которые предают ценности Ислама. Его послание — это вызов не только Саудовской Аравии, но и всем мусульманам, которые мирятся с лицемерными правителями. Вопрос в том, возможна ли мирная трансформация или единственный путь — революция? И кто станет новой силой, способной объединить суннитский мир? Этот спор будет определять будущее Ислама в XXI веке.

Исламская история наполнена моментами, когда внешняя стабильность скрывала внутреннюю гниль. Пророк ﷺ предупреждал о временах, когда лидеры будут "из нашей кожи, но не из нашей веры", и когда «знание будет забрано», оставаясь только на языках. Призыв Джемаля — это удар в набат: где наше руководство, кому мы позволили управлять собой от имени Аллаха? И не пора ли нам, мусульманам, провести эту внутреннюю хисбу — проверку подлинности нашей религиозной и политической структуры?

Гейдар Джемаль не претендует на истину в последней инстанции, но его назидание — как зеркало: оно показывает, насколько глубоко зашёл кризис исламской аутентичности. Его слова напоминают нам о хадисе: «Самое страшное, чего я боюсь для своей уммы — это лицемер, хорошо говорящий». (Ахмад). Но ещё страшнее — это лицемер у власти, у святых мест, с поддержкой великих держав, чьё существование парализует волю Уммы.

Настоящий вопрос, который он ставит перед нами: готовы ли мы вернуть Исламу его суть — в словах, в делах и во власти? Или мы останемся в «качелях» между фракциями, забыв о главном — о подлинной приверженности Таухиду, справедливости и пророческому пути? 

Да поможет нам Аллах очистить наши ряды от лицемерия и показухи. Аминь!

When hypocrisy collapses from within the Islamic Ummah...

A loud exposé of the deep spiritual illness that has engulfed the center of the Islamic world, Saudi Arabia. Geydar Dzhemal raises a question that many are afraid to voice: who truly rules the holy sites of Islam, and who speaks on behalf of the Ummah?

Praise be to Allah, whom we praise, and from whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from our wrongful deeds. Whoever Allah guides, none can lead astray; and whoever He leaves astray, none can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.

Geydar Dzhemal is a respected and charismatic figure. His ideas often transcend the mainstream of Islamic thought, especially in the post-Soviet space. But it is precisely this "going beyond the limits" that makes his reflections so valuable — as a challenge, as an invitation to dialogue and a reevaluation of entrenched beliefs. One such challenge is his famous reflection on the Saudi regime, “political Islam,” and the true liberation of the Islamic world.

His main thesis is that the current conflict between Sunnis and Shiites is an artificially sustained conflict that distracts Muslims from a more important task: overthrowing corrupt regimes that pose as defenders of Islam. In his view, the confrontation between Iran and Saudi Arabia is a "seesaw" (a predictable mechanism) manipulated by external forces ("Anglo-Saxons" and "masters of pretense"). The real battle should not be between Sunnis and Shiites, but within the Sunni world itself — against the "simulacrum" of Islamic power, which Dzhemal considers the Saudi regime to be.

Dzhemal harshly criticizes Saudi Arabia, calling it not a true Islamic state, but a "country of hypocrites." He asserts that:

• Fake Wahhabism — the official Saudi ideology only masquerades under the name of Wahhabism, while true followers of this movement (such as some radical Salafis and scholars) are imprisoned.
• Bought scholars — religious figures of the kingdom, in his opinion, serve the interests of the ruling family, not Islam.
• Control over holy sites — possession of Mecca and Medina makes the Saudi regime the symbolic center of the Muslim world, but according to Dzhemal, this is a "desecration" of holy sites due to the illegitimacy of power.

Thus, Saudi Arabia, from his point of view, is not just an authoritarian state, but an enemy of true Islam, supported by the West to control Muslims. Dzhemal draws a radical conclusion: the real revolution in the Islamic world will not happen when Shiites defeat Sunnis or vice versa, but when Sunni masses overthrow the Saudi regime. At present, the conflict between Sunnis and Shiites only strengthens the global system because it is controlled and predictable. But if Sunni political Islamic forces destroy the Saudi monarchy, it will strike a blow to the entire global system of domination.

Dzhemal sees the Saudi regime as an imitation of the "Caliphate" — a power that only pretends to be Islamic but serves Western interests. Its overthrow by Sunnis would pave the way for the creation of a truly Islamic state, based on principles of justice, not oil money and dynastic rule. The holy cities should be under the administration of righteous Muslims, not "hypocrites." Therefore, a revolution in Saudi Arabia is not just a regime change, but the liberation of the spiritual center of Islam.

Geydar Dzhemal urges Muslims to reconsider their priorities: instead of fighting each other (Sunnis against Shiites), they should fight against fake Islamic regimes that betray the values of Islam. His message is a challenge not only to Saudi Arabia but also to all Muslims who tolerate hypocritical rulers. The question remains whether peaceful transformation is possible or if revolution is the only path? And who will become the new force capable of uniting the Sunni world? This debate will determine the future of Islam in the 21st century.

Islamic history is full of moments when external stability concealed internal decay. The Prophet ﷺ warned of times when leaders would be "of our skin, but not of our faith," and when "knowledge would be taken away," remaining only on tongues. Dzhemal's call is a wake-up call: where is our leadership, and whom have we allowed to rule us in the name of Allah? Isn't it time for us, Muslims, to conduct this internal hisbah — a verification of the authenticity of our religious and political structure?

Geydar Dzhemal does not claim to have the ultimate truth, but his admonition is like a mirror: it shows how deeply the crisis of Islamic authenticity has gone. His words remind us of the hadith: "The thing I fear most for my community is a hypocrite with a silver tongue." (Ahmad). But even worse is a hypocrite in power, near holy sites, with the support of great powers, whose existence paralyzes the will of the Ummah.

The real question he poses before us is this: are we ready to return Islam to its essence — in words, deeds, and authority? Or will we remain stuck on the "seesaw" between factions, forgetting the main thing — genuine adherence to Tawhid, justice, and the prophetic path?

May Allah help us purify our ranks from hypocrisy and pretense. Ameen!

İkiyüzlülük islami Ümmetin içinden paramparça olduğunda...

İslam dünyasının merkezini kaplayan derin manevi hastalığın yüksek sesle açığa çıkarılması, Suudi Arabistan. Geydar Cemaley, birçok kişinin sesli olarak ifade etmekten çekindiği soruyu gündeme getiriyor: İslam'ın kutsal yerlerini gerçekten kim yönetiyor ve Kim Ümmet adına konuşuyor?

Hamd, Allah'a mahsustur, O'nu övüyor ve yardımını ve affını diliyoruz. Ruhlarımızdaki kötülükten ve yanlış eylemlerimizden korunmak için Allah'a sığınıyoruz. Allah tarafından doğru yola iletilen kimseyi kimse sapıtamaz; Allah tarafından terk edilen kimse doğru yola iletilmez. Tanrı'dan başka hiçbir ilah olmadığını ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve elçisi olduğunu ikrar ederiz.

Geydar Cemaley saygı duyulan ve karizmatik bir figürdür. Fikirleri genellikle özellikle eski Sovyet mekanındaki İslam düşüncesinin ana akımını aşmıştır. Ancak tam da bu "sınırları aşma" özelliği, onun düşüncelerini değerli kılar — bir meydan okuma, diyaloga davet ve yerleşik görüşlerin yeniden değerlendirilmesi olarak. Bu tür bir meydan okumadan biri de ünlü Suudi rejimi, "siyasi İslam" ve İslam dünyasının gerçek özgürlüğü hakkındaki düşünceleridir.

Ana tezi şu ki, günümüzdeki Sünni-Şii çatışması, Müslümanları daha önemli bir görevden uzaklaştıran yapay olarak sürdürülen bir çatışmadır: İslam'ı savunan rolünü oynayan yozlaşmış rejimleri devirmek. Ona göre, İran ile Suudi Arabistan arasındaki çatışma Batılı güçler (“İngiliz-Saksonlar” ve “usta aktörler”) tarafından manipüle edilen tahmin edilebilir bir mekanizmadır. Gerçek mücadele ise Sünni ve Şiiler arasında değil, Sünni dünyasının içinde kendini İslam hükûmeti gibi gösteren “simülasyon” ile olmalıdır.

Cemaley, Suudi Arabistan'ı sert bir şekilde eleştiriyor ve onu gerçek bir İslam devleti değil, "münafıklar ülkesi" olarak nitelendiriyor. Şunu iddia ediyor:

• Sahte Vehhabilik - resmi Suudi ideolojisi, yalnızca Vehhabi adını taşıyan bir perde arkasında gizlenirken, bu hareketin gerçek takipçileri (bazı radikal Selefi bilginler gibi) hapisteler.
• Satın alınmış ulema - krallıktaki dini şahsiyetler, İslam yerine hükümdar ailesinin çıkarlarını hizmet ediyorlar.
• Kutsal yerler üzerinde kontrol - Mekke ve Medine'nin elinde olması, Suudi rejimini Müslüman dünyanın sembolik merkezi yapıyor, ancak Cemaley'e göre bu, iktidarın meşruiyetsizliği nedeniyle "kutsal yerlerin kirletilmesi" anlamına geliyor.

Böylece, onun görüşüne göre, Suudi Arabistan yalnızca bir otoriter devlet değil, Batının Müslümanları kontrol etmek için desteklediği gerçek İslam'ın düşmanıdır. Cemaley radikal bir sonuç çıkarıyor: İslam dünyasında gerçek devrim, Şii'lerin Sünni'leri yenmesi veya tam tersi değil, Sünni kitlelerin Suudi rejimini devirmesi olacaktır. Şu anda Sünniler ile Şii'ler arasındaki çatışma, kontrollü ve tahmin edilebilir olduğu için küresel sistemi güçlendiriyor. Ancak Sünni siyasi İslam güçleri Suudi monarşisini yok ederse, bu tüm dünya egemenlik sistemine darbe indirecektir.

Cemaley, Suudi rejimini gerçek bir "Halifeliğin" taklidi olarak görüyor - İslam olduğuna dair numara yapan, ancak gerçekte Batı çıkarlarına hizmet eden bir güç. Onun Sünniler tarafından devrilmesi, adalet ilkelerine dayanan, petrol parası ve hanedanlık yönetimine dayanmayan gerçek bir İslam devletinin kurulmasına yol açacaktır. Kutsal şehirler, “münafıklar” değil, haklı Müslümanlar tarafından yönetilmelidir. Dolayısıyla, Suudi Arabistan'da bir devrim, yalnızca rejimin değişimi değil, aynı zamanda İslam'ın manevi merkezinin özgürleştirilmesidir.

Geydar Cemaley, Müslümanlara önceliklerini yeniden değerlendirmeleri çağrısında bulunuyor: Birbirleriyle savaşmak yerine (Sünniler Şii’lere karşı), İslam değerlerini ihanet eden sahte İslam rejimlerine karşı mücadele etmelidir. Mesajı yalnızca Suudi Arabistan'a değil, aynı zamanda münafık hükümdarlara göz yummuş tüm Müslümanlara bir meydan okumadır. Soru şu ki, barışçıl dönüşüm mümkün müdür yoksa tek yol devrim midir? Ve Sünni dünyasını bir araya getirebilecek yeni güç kim olacaktır? Bu tartışma İslam'ın 21. yüzyıl geleceği üzerinde belirleyici olacaktır.

İslam tarihi, dışsal istikrarın içsel çürüklüğü gizlediği anlarla doludur. Peygamber Efendimiz, liderlerin "bizim tenimizden ama bizim imanımızdan olmayacakları" ve "bilginin alındığı", yalnızca dilde kaldığı zamanlardan bahsetmiştir. Cemaley'in çağrısı bir uyarı zili gibidir: Liderliğimiz nerede, kendimizi Allah adına kimlerin yönetmesine izin verdik? Artık içsel bir hisba yapmanın, dinî ve siyasi yapımızın orijinalliğini doğrulamanın zamanı gelmedi mi?

Geydar Cemaley son sözü söyleyen bir gerçeklik iddiasında bulunmasa da, öğütleri bir ayna gibidir: İslam orijinalliği krizinin ne kadar derinlere işlediğini gösterir. Sözleri bize şu hadisi hatırlatır: "Toplumum için en büyük korkum, tatlı dilinden olan bir münafıktır." (Ahmed). Ancak daha beteri, kutsal yerlerde, büyük güçlerin desteğiyle var olan ve Ümmet'in iradesini felce uğratan bir iktidardaki münafıktır.

Karşımızdaki gerçek soru şu: İslam'ı özüne geri vermek için hazır mıyız — sözlerde, eylemlerde ve yetkide? Yoksa fırkalar arasındaki "salınım"da mı kalacağız, Tövhit’e, adalet ve peygamber yoluna gerçek bağlılığı unutarak?

Allah bizi münafıklık ve gösterişten arındırma konusunda yardımcı olsun. Amin!

Kur hipokrizia shembet nga Brenda Umetit Islam...

Një ekspozim i fortë i sëmundjes spirituale të thellë që ka përthithur qendrën e botës islame, Arabi Saudite. Geydar Dzhemal ngrit një pyetje që shumë të tjerë ngurrojnë ta shprehin në zë: Kush në të vërtetë sundon vendet e shenjta të Islami dhe kush flas në emër të Ummah-së?

Lavdi për Allahun, të cilin ne lavdojmë dhe nga të cilin kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë strehë tek Allahu nga e keqja e shpirtit tonë dhe veprat tona të këqija. Kushçdo që Allahi udhëzon, askush nuk mund ta çojë në gabim; dhe kushçdo që Ai lë, askush nuk mund ta udhëzojë. Ne deklarojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është rob dhe dërguesi i Tij.

Geydar Dzhemal është një figurë e respektuar dhe karizmatike. Ideat e tij shpesh kalojnë kufijtë e mendimit islame mainstream, veçanërisht në hapësirën pas-sovjetike. Por pikërisht ky "kalim i kufijve" e bën reflektimin e tij kaq të vlefshëm — si një sfidë, si një ftesë për dialog dhe rivlerësim të besimeve të rrënjëzuara. Njëra nga këto sfida është reflektimi i tij i famshëm mbi regjimin saudit, "islamin politik" dhe çlirimin e vërtetë të botës islame.

Tesi i tij kryesor është se konflikti aktual mes sunnitëve dhe shiitëve është një konflikt artificial që mbahet gjallë për t'i larguar muslimanët nga detyra më e rëndësishme: rrëzimi i regjimeve të korruptuara që pretendojnë se janë mbrojtësit e Islami. Sipas tij, përballimi midis Irani dhe Arabisë Saudite është një mekanizëm i parashikueshëm ("lavjerrësi") i manipuluar nga forcat e jashtme ("anglosaksone" dhe "zotëritë e maskave"). Beteja e vërtetë duhet të jetë jo mes sunniteve dhe shiiteve, por brenda vetë botës sunnite — kundër "simulakrit" të pushtetit islame, të cilin Dzhemal e sheh si regjimin saudit.

Dzhemal kritikon rreptësisht Arabinë Saudite, duke e quajtur atë jo një shtet islame të vërtetë, por një "vend muneqife". Ai pohoi se:

• Vahabitizmi i rremë — ideologjia zyrtare saudite thjesht po përdorë emrin e vahabizmit, ndërsa ndjekësit e vërtetë të kësaj rrjedhe (p.sh., disa salafistë radikalë dhe studiues) janë në burg.
• Ulemat e blerë — figurat fetare të mbretërisë, sipas tij, shërbejnë interesat e familjes sunduese, jo Islamin.
• Kontrolli mbi vendet e shenjta — posedimi i Mekkës dhe Medines bën që regjimi saudit të jetë qendra simbolike e botës muslimane, por, sipas Dzhemalit, kjo është një "profanizim" i vendeve të shenjta për shkak të pamëshirueshmërisë së pushtetit.

Kështu, sipas pikëpamjes së tij, Arabi Saudite nuk është vetëm një shtet autoritar, por armiku i Islami të vërtetë, i mbështetur nga Perëndimi për të kontrolluar muslimanët. Dzhemal arrin në një përfundim radikal: revolucioni i vërtetë në botën islame do të ndodhë jo kur shiitët do të përfitojnë mbi sunnite apo anasjelltas, por kur masat sunnite do të rrëzohen regjimin saudit. Tani konflikti mes sunniteve dhe shiiteve thjesht e forcën sistemin global, sepse ai është i kontrolluar dhe i parashikueshëm. Por nëse forcat sunnite të islamit politik shkatërrojnë monarkinë saudite, kjo do të jetë një goditje ndaj tërë sistemit botëror të sundimit.

Dzhemal e sheh regjimin saudit si një imitim të "Kalifatit" — një pushtet që vetëm pretendon të jetë islame, por në fakt shërben interesave perëndimorë. Rrëzimi i tij nga sunnitet do të hapë rrugën për krijimin e një shteti islame të vërtetë, të bazuar në parimet e drejtësisë, jo në para të naftës dhe sundimin dinastik. Qytetet e shenjta duhet të jenë nën administratën e muslimanëve të drejtë, jo "muneqife". Prandaj, një revolucion në Arabi Saudite nuk është thjesht një ndryshim i regjimit, por një çlirim i qendrës spirituale të Islami.

Geydar Dzhemal inkurajon muslimanët të rivlerësojnë prioritetet e tyre: në vend që të luftojnë njëri-tjetrin (sunni kundër shiitëve), ata duhet të luftojnë kundër regjimeve të rreme islame që tradhtojnë vlerat e Islami. Mesazhi i tij është një sfidë jo vetëm për Arabi Saudite, por edhe për të gjithë muslimanët që pranojnë sundimtarë muneqife. Pyetja është nëse një transformim paqësor është i mundur, apo revolucioni është rruga e vetme? Dhe kush do të jetë forca e re që mund të bashkojë botën sunnite? Ky debat do të përcaktojë të ardhmen e Islami në shekullin e 21-të.

Historia islame është e mbushur me momente kur stabiliteti i jashtëm fshehu ndryshimet e brendshme. Profeti ﷺ paralajmëroi kohët kur liderët do të jenë "nga lëkura jonë, por jo nga feja jonë," dhe kur "njohja do të hiqet," duke mbetur vetëm në gjuhë. Thirrja e Dzhemalit është një sinjal alarmi: ku është udhëheqja jonë, dhe kë do të lejojmë të na sundojnë në emër të Allahut? Nuk ka vënd tashmë për të bërë këtë hisbah të brendshme — një verifikim të autentitetit të strukturave tona fetare dhe politike?

Geydar Dzhemal nuk pretendon të ketë të vërtetën në instancën përfundimtare, por mësimi i tij është si një pasqyrë: tregon se sa thellë ka hyrë kriza e autentitetit islame. Fjalët e tij na kujtojnë për hadithin: "Ajo që kam frikë më shumë për komunitetin tim është një muneqif me gjuhë të ëmbël." (Ahmad). Por edhe më keq është një muneqif në pushtet, afër vendeve të shenjta, me mbështetjen e fuqive të mëdha, ekzistenca e të cilit paralizon vullnetin e ummah-së.

Pyetja e vërtetë që ai na përmend para nesh është: a jemi të gatshëm t'i kthejmë Islamin në esencën e tij — në fjalë, vepra dhe autoritet? Apo do të mbetemi në "lavjerrs" midis fraksioneve, duke harruar atë që është më e rëndësishme — bindjen e vërtetë ndaj Tawhidit, drejtësisë dhe rrugës profetike?

Të na ndihmojë Allahi të pastruajmë radhat tona nga muneqifia dhe shfaqet. Ameen!