Когда боль братьев и сестёр становится лишь эхом...

When the pain of brothers and sisters becomes just an echo... / Kardeşlerin acısı sadece yankılandığında... / Kur dhimbja e vëllezërve dhe motrave bëhet vetëm një jehonë...

Сегодня, когда палестинский народ в Газе подвергается жесточайшей блокаде, бомбардировкам и систематическому уничтожению, исламская умма демонстрирует поразительное бездействие. Где единство мусульман? Где их гнев против несправедливости? Где их помощь угнетенным? Пророк Мухаммад (ﷺ) сказал: «Верующий для верующего — как строение, одна часть которого укрепляет другую». (Бухари, Муслим). Но сегодня это строение трещит по швам. Мусульманские правительства ограничиваются формальными заявлениями, а простые верующие — репостами в соцсетях. Между тем, в Газе дети умирают от голода, женщины рожают без анестезии, а мужчины вынуждены хоронить своих близких в массовых могилах...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Упадок Уммы и геноцид в Газе: зеркало нашей ответственности

С болью и горечью в сердце мы наблюдаем за тем, как величественная и благородная исламская умма — община пророка Мухаммада ﷺ — оказалась в состоянии немощи, молчания и пассивности перед лицом одного из самых страшных преступлений современности: целенаправленного уничтожения наших братьев и сестёр в Газе. Сначала сионистская оккупация убивала женщин, детей, стариков и мужчин с беспощадной жестокостью. Сегодня же они выбрали еще более подлую тактику — морить голодом целый народ, лишая людей доступа к пище, воде и медицинской помощи. И на фоне этого кошмара мир ограничивается лишь жалкими заявлениями "озабоченности" и "недовольства", в то время как реальная помощь блокируется и отвергается.

Сектор Газа, где живут более 2,4 миллионов человек, стал ареной беспрецедентного гуманитарного кризиса. Этот кризис — не просто результат военных действий или экономической блокады. Это систематическая политика уничтожения целого народа, которая поднимает вопросы о морали, справедливости и роли международного сообщества. Особенно болезненно это воспринимается через призму исламской уммы, которая, как когда-то величественное и возвышенное сообщество верующих, сегодня оказывается бессильной перед лицом страданий своих братьев и сестер.

Голод, который сейчас терзает жителей Газы, — это не случайность, а осознанный инструмент войны. Израильская блокада, продолжающаяся уже более 15 лет, привела к тому, что сектор Газа стал "самой большой тюрьмой под открытым небом". Однако последствия этой блокады достигли своего пика в последние месяцы. Закрытие контрольно-пропускных пунктов, блокировка доставки гуманитарной помощи и ограничение доступа к базовым ресурсам превратили жизнь в Газе в ад на земле. Как заявило Всемирная продовольственная программа ООН (ВПП), запасы продовольствия в регионе закончились. Более двух миллионов человек полностью зависят от внешней гуманитарной помощи, которая не может достичь их из-за закрытых контрольно-пропускных пунктов. Тысячи грузовиков с едой, медикаментами и другими необходимыми ресурсами заблокированы израильскими властями. Это не просто война против палестинского народа — это война против самой человечности.

БАПОР (Ближневосточное агентство ООН по делам палестинских беженцев) прямо заявляет, что гуманитарная помощь используется как "разменная монета" и "орудие войны". Это означает, что жизнь людей в Газе стала инструментом давления, шантажа и политических игр. Но самое страшное в этой ситуации — это реакция мирового сообщества, особенно мусульманского мира. Исламская умма, которая исторически была символом единства, справедливости и защиты угнетенных, сегодня выглядит парализованной и бездеятельной. Мусульманские страны, лидеры и общественные деятели либо молчат, либо ограничиваются пустыми словами и декларативными заявлениями. Между тем, Коран и Сунна ясно указывают на обязанность каждого мусульманина защищать своих братьев и сестер в вере, особенно в моменты нужды и испытаний.

Но что мы видим сегодня? Мы видим, как мусульманские государства занимают пассивную позицию, а некоторые даже поддерживают агрессора, предпочитая политические интересы принципам ислама. Причины молчания исламской уммы многочисленны. Одна из них — это политическая зависимость многих мусульманских стран от западных держав. Эти государства боятся навлечь на себя гнев США, Европы или других влиятельных сил, если они решат активно поддерживать палестинцев. Другая причина — это внутренние конфликты и разделение среди мусульман. Вместо того чтобы объединиться ради общей цели, многие страны заняты своими локальными проблемами и разногласиями.

Однако главная причина, возможно, кроется в духовном упадке мусульман. Когда вера становится формальной, а религиозные практики превращаются в ритуалы, люди теряют связь с истинными ценностями ислама. Они перестают видеть себя частью единой уммы и забывают о своей ответственности перед Аллахом и перед другими мусульманами. Когда братья и сестры взывали к нам, ожидая не просто слов, а действий, где были мы? Где были мусульманские армии, где были лидеры, где было единство нашей уммы? Молчание в такие моменты — это не нейтралитет. Это соучастие в преступлении. Пророк ﷺ сказал: "Кто увидит зло — пусть изменит его своей рукой. Если не сможет — своим языком. А если не сможет — то своим сердцем, и это — самая слабая степень веры." (Муслим). Сегодня же мы видим не только слабую веру, но и безразличие, которое хуже любой слабости.

Сегодня поражение мусульман — это не только в Газе. Оно в наших сердцах, в нашей апатии, в нашем безразличии. Мы привязались к мирской жизни, к своим комфортам, страхам, интересам. И из-за этого Аллах лишил нас силы и достоинства. Пока мы не очистим свои сердца и не вернемся к искренности перед Аллахом, наша слабость будет только усугубляться. Наш долг — помогать всеми возможными средствами: финансами, призывом к справедливости, распространением правды, бойкотом оккупантов, общественным давлением. У мусульман есть обязанность взыскивать с тех, кто управляет ими, и напоминать о долге перед Аллахом. 

Геноцид в Газе — это не только трагедия палестинского народа. Это — зеркало нашей уммы, в котором отражаются наши слабости, наша духовная болезнь, наша разобщенность. Если мы хотим перемен, если мы хотим вернуть себе честь, силу и защиту от врагов, мы должны начать с изменения самих себя — с пробуждения веры, ответственности и братской солидарности. О Аллах, укрепи наши сердца! О Аллах, даруй победу угнетённым! О Аллах, очисти умму от малодушия и привязанности к мирскому. Аминь!

When the pain of brothers and sisters becomes just an echo...

Today, as the Palestinian people in Gaza are subjected to the harshest blockade, bombardments, and systematic destruction, the Islamic Ummah demonstrates shocking inaction. Where is the unity of Muslims? Where is their anger against injustice? Where is their help for the oppressed? The Prophet Muhammad (ﷺ) said: "The believers, in their mutual kindness, compassion, and sympathy are like one body. When one part of it suffers, the whole body responds accordingly." (Bukhari, Muslim). But today, this structure is cracking at its seams. Muslim governments limit themselves to formal statements, while ordinary believers resort to reposting on social media. Meanwhile, in Gaza, children are dying of hunger, women are giving birth without anesthesia, and men are forced to bury their loved ones in mass graves...

Praise be to Allah, Whom we praise and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from our misdeeds. Whoever Allah guides, no one can mislead; and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. And then:

The Decline of the Ummah and Genocide in Gaza: A Mirror of Our Responsibility

With pain and bitterness in our hearts, we observe how the majestic and noble Islamic Ummah—the community of Prophet Muhammad ﷺ—has fallen into a state of weakness, silence, and passivity in the face of one of the worst crimes of modern times: the deliberate extermination of our brothers and sisters in Gaza. First, the Zionist occupation killed women, children, elders, and men with ruthless cruelty. Now they have chosen an even more despicable tactic—to starve an entire population, depriving them of access to food, water, and medical care. Against this backdrop of horror, the world limits itself to meager expressions of "concern" and "discontent," while real aid is blocked and rejected.

The Gaza Strip, home to over 2.4 million people, has become the site of an unprecedented humanitarian crisis. This crisis is not just the result of military actions or an economic blockade. It is a systematic policy aimed at the destruction of an entire people, raising questions about morality, justice, and the role of the international community. This is especially painful through the lens of the Islamic Ummah, which once stood as a grand and elevated community of believers but now finds itself powerless in the face of the suffering of its brothers and sisters.

The hunger currently tormenting the residents of Gaza is no accident—it is a conscious tool of war. Israel's blockade, ongoing for more than 15 years, has turned the Gaza Strip into "the largest open-air prison." However, the consequences of this blockade have reached their peak in recent months. The closure of border crossings, the blocking of humanitarian aid deliveries, and the restriction of access to basic resources have turned life in Gaza into hell on earth. As stated by the United Nations World Food Programme (WFP), food supplies in the region have run out. More than two million people are entirely dependent on external humanitarian aid, which cannot reach them due to closed checkpoints. Thousands of trucks loaded with food, medicine, and other essential resources are blocked by Israeli authorities. This is not just a war against the Palestinian people—it is a war against humanity itself.

UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees) directly states that humanitarian aid is being used as a "bargaining chip" and a "weapon of war." This means that the lives of people in Gaza have become tools of pressure, blackmail, and political games. But the most frightening aspect of this situation is the reaction of the international community, especially the Muslim world. The Islamic Ummah, which historically symbolized unity, justice, and the protection of the oppressed, now appears paralyzed and inactive. Muslim countries, leaders, and public figures either remain silent or limit themselves to empty words and declarative statements. Meanwhile, the Quran and Sunnah clearly highlight the duty of every Muslim to defend their brothers and sisters in faith, especially during times of need and trials.

But what do we see today? We see Muslim nations taking passive positions, and some even supporting the aggressor, preferring political interests over Islamic principles. The reasons for the silence of the Islamic Ummah are numerous. One of them is the political dependence of many Muslim countries on Western powers. These nations fear provoking the wrath of the USA, Europe, or other influential forces if they decide to actively support Palestinians. Another reason lies in internal conflicts and divisions among Muslims. Instead of uniting for a common goal, many countries are preoccupied with their local problems and disagreements.

However, the main reason perhaps lies in the spiritual decline of Muslims. When faith becomes merely formal and religious practices turn into rituals, people lose their connection to the true values of Islam. They stop seeing themselves as part of a single Ummah and forget their responsibility before Allah and other Muslims. When our brothers and sisters called out to us, expecting not just words but action, where were we? Where were the Muslim armies, the leaders, the unity of our Ummah? Silence at such moments is not neutrality. It is complicity in crime. The Prophet ﷺ said: "Whoever sees evil should change it with his hand. If he cannot, then with his tongue. And if he cannot, then with his heart, and that is the weakest level of faith." (Muslim). Today, however, we see not only weak faith but also indifference, which is worse than any weakness.

Today’s defeat of Muslims is not only in Gaza. It is in our hearts, in our apathy, in our indifference. We have become attached to worldly life, to our comforts, fears, and interests. Because of this, Allah has deprived us of strength and dignity. Until we purify our hearts and return to sincerity before Allah, our weakness will only worsen. It is our duty to help by all possible means: financially, advocating for justice, spreading the truth, boycotting occupiers, and exerting public pressure. Muslims have a duty to hold accountable those who govern them and remind them of their responsibilities before Allah.

The genocide in Gaza is not only a tragedy for the Palestinian people. It is a mirror of our Ummah, reflecting our weaknesses, our spiritual illness, our disunity. If we want change, if we want to regain our honor, strength, and protection from enemies, we must start by changing ourselves—by awakening faith, responsibility, and brotherly solidarity. O Allah, strengthen our hearts! O Allah, grant victory to the oppressed! O Allah, cleanse the Ummah of cowardice and attachment to worldly things. Ameen!

Kardeşlerin acısı sadece yankılandığında...

Bugün Filistin halkı Gazze'de en sert abluka, bombalamalar ve sistematik tahribata maruz kalırken, İslam ümmeti şaşırtıcı bir hareketsizlik sergiliyor. Müslümanların birliği nerede? Haksızlığa karşı öfke nerede? Ezilenlere yardım nerede? Peygamber Muhammed (ﷺ) şöyle buyurdu: "İnananlar, birbirlerine karşı merhametli, şefkatli ve sempatiktirler. Bir kısmı acı çekerse tüm vücut tepki verir." (Buhari, Müslim). Ancak bugün bu yapı çatlaklar içinde. Müslüman hükümetler sadece resmi açıklamalar yaparken, sıradan müminler sosyal medyada paylaşımlar yapıyor. Bu arada Gazze'de çocuklar açlıktan ölüyor, kadınlar doğum yapıyor ancak anestezi bile yokken erkekler sevdiklerini toplu mezarlara gömüyorlar...

Hamd olsun Allah'a ki bizden yardım ve affetme dileriz. Ruhumuzdan ve kötü eylemlerimizden korunmak için Allah'a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse onu kimse yanlış yönlendiremez; kimi de yoldan çıkarırsa onu kimse doğrultamaz. Tanrıdan başka hiçbir ilah olmadığına ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve elçisi olduğuna şehadet ederiz. Ve sonra:

Ümmetin Çöküşü ve Gazze'deki Soykırım: Sorumluluğumuzun Aynası

Kalplerimizi üzüntü ve acıyla dolduran şu gerçek ki, Peygamber Muhammed (ﷺ) ümmeti olan görkemli ve soylu İslam ümmeti, çağdaş dünyanın en büyük suçlarından biri karşısında zayıflık, sessizlik ve pasifliğe düşmüştür: Kardeşlerimizin ve kız kardeşlerimizin Gazze'de bilinçli olarak yok edilmesi. İlk aşamada Siyonist işgal kadınları, çocukları, yaşlıları ve erkekleri insafsızca öldürdü. Bugün ise daha alçakça bir taktik seçtiler - tüm bir halkı aç bırakarak onları yiyecek, su ve tıbbi bakım imkanlarından mahrum bıraktılar. Bu korkunç manzaranın ortasında dünya sadece "endişe" ve "memnuniyetsizlik" ifadeleriyle yetiniyor, gerçek yardım engelleniyor veya reddediliyor.

2.4 milyondan fazla insanın yaşadığı Gazze Şeridi, tarihi görülmemiş bir insani krize sahne oldu. Bu kriz yalnızca askeri hareketlerin veya ekonomik ablukanın sonucu değil. Bu, bir halkın sistematik olarak yok edilmesi politikasının bir parçası, ahlak, adalet ve uluslararası toplumun rolü üzerine sorular gündeme getiriyor. Özellikle İslam ümmeti açısından bu durum çok acı verici. Tarihsel olarak birlik, adalet ve mağdur insanların korunması sembolü olan İslam ümmeti şimdi kardeşlerinin acılarına karşı güçsüz görünüyor.

Gazze sakinlerini şu anda kemiren açlık tesadüfen değil, bilinçli bir savaş aracı olarak kullanılıyor. İsrail'in 15 yıldan uzun süren ablukası, Gazze Şeridini "açık havada en büyük hapishane" haline getirdi. Ancak bu ablukanın sonuçları son aylarda zirveye ulaştı. Sınır kapılarının kapatılması, insani yardım dağıtımının engellenmesi ve temel kaynaklara erişimin kısıtlanması Gazze'deki hayatı dünyevi cehenneme çevirdi. Birleşmiş Milletler Dünya Gıda Programı'nın (WFP) açıklamasına göre bölgedeki gıda stokları bitti. İki milyondan fazla insan tamamen dışarıdan gelen insani yardıma bağlı, ancak bu yardım kapalı kontrol noktaları yüzünden ulaşamıyor. Binlerce kamyon yükü gıda, tıbbi malzeme ve diğer temel kaynaklar İsrail makamları tarafından engellendi. Bu sadece Filistin halkına karşı bir savaş değil, aynı zamanda insanlığa karşı bir savaş.

BM Filistin Mültecileri İçin Yardım Teşkilatı (UNRWA) açıkça belirtiyor ki insani yardım "pazarlık unsuru" ve "savaş silahı" olarak kullanılıyor. Bu, Gazze'deki insanların hayatlarının baskı, şantaj ve siyasi oyunlar için bir araç haline geldiğini gösteriyor. Ancak bu durumun en korkutucu yanı, özellikle Müslüman dünyasının dahil olduğu uluslararası toplumun tepkisi. Tarihsel olarak birlik, adalet ve mağdur insanların koruyucusu olan İslam ümmeti şimdi felç olmuş ve hareketsiz görünüyor. Müslüman ülkeler, liderler ve kamu figürleri ya sessiz kalıyor ya da boş sözler ve beyanlarla sınırlı kalıyor. Halbuki Kuran ve Sünnet her Müslümanın özellikle ihtiyaç zamanlarında iman kardeşlerini savunma vazifesini net bir şekilde belirtiyor.

Peki bugün ne görüyoruz? Müslüman ulusların pasif pozisyon aldığını, bazılarının ise saldırganı desteklediğini görüyoruz, politik çıkarları İslami ilkelerin önüne koyuyorlar. İslam ümmetinin sessizliğinin nedenleri sayısızdır. Bunlardan biri birçok Müslüman ülkenin Batılı güçlere bağımlılığıdır. Bu ülkeler Amerika Birleşik Devletleri, Avrupa veya diğer etkili güçlerin gazabını çekmekten korkuyorlar eğer Filistinlilere aktif destek sağlama kararı alırlarsa. Başka bir neden ise Müslümanlar arasındaki iç çatışmalar ve bölünmelerdir. Ortak bir amaç uğruna birleşmek yerine, birçok ülke yerel problemleri ve anlaşmazlıkları ile meşgul.

Ancak ana neden belki de Müslümanların manevi çöküşünde yatmaktadır. İman biçimsel hale gelir ve dini uygulamalar ritüele dönüşürse, insanlar İslam'ın gerçek değerleriyle bağlarını kaybeder. Kendilerini tek bir ümmetin parçası olarak görmeyi unuturlar ve Allah ve diğer Müslümanlara karşı sorumluluklarını unuturlar. Kardeşlerimiz bize yalvarıyordu, sadece sözler değil eylemler beklerken biz neredeydik? Müslüman orduları neredeydi, liderler neredeydi, ümmetimizin birliği neredeydi? Böyle anlarda sessiz kalmak tarafsızlık değildir. Suç ortaklığıdır. Peygamber (ﷺ) şöyle buyurdu: "Kötülük gören kimse onu eliyle değiştirmeli. Eğer yapamazsa dilinden, yapamazsa da kalbinden, ki bu imanın en düşük derecesidir." (Müslim). Bugün ise zayıf imandan öte, kayıtsızlık görüyoruz ki bu herhangi bir zayıflıktan daha kötüdür.

Bugünün Müslümanların yenilgisi sadece Gazze'de değil. Kalplerimizde, kayıtsızlığımızda, duyarsızlığımızdadır. Dünyevi hayata, rahatımıza, korkularımıza ve çıkarlarımıza bağlandık. Bu yüzden Allah bizi güçsüzlüğe ve onur kaybına uğrattı. Kalplerimizi arındırıp Allah karşısındaki samimiyetimize geri dönene kadar zayıflığımız daha da kötüleşecektir. Yardım etmek elimizden gelen tüm yollarla borcumuzdur: maddi olarak, adalet için mücadele ederek, gerçeği yayarak, işgalcilere boykot uygulayarak ve toplumsal baskı yaratarak. Müslümanların yöneticilerinden hesap sorma ve Allah önünde görevlerini hatırlatma sorumluluğu vardır.

Gazze'deki soykırım sadece Filistin halkının trajedisi değil. Bu ümmetimizin bir aynasıdır, zayıflıklarımızı, manevi hastalığımızı, ayrılıklarımızı yansıtır. Değişmek istiyorsak, onurdan gücümüzü ve düşmanlardan korunmayı geri kazanmak istiyorsak kendimizi değiştirmeye başlamalıyız - imanı uyandırarak, sorumluluğu ve kardeşçe dayanışmayı. Ey Allah, kalplerimizi güçlendir! Ey Allah, ezilenlere zafer ihsan et! Ey Allah, ümmeti korkaklıktan ve dünyevi şeylere bağlanmadan arındır! Âmin!

Kur dhimbja e vëllezërve dhe motrave bëhet vetëm një jehonë...

Sot, ndërsa populli palestinez në Gazë po përjeton bllokadën më të ashprë, bombardimet dhe shkatërrimin sistemik, umma islame tregon një pasivitet të habitshëm. Ku është njësia e myslimanëve? Ku është zemërimi i tyre ndaj përgjymtësisë? Ku është ndihma për të shtynjët? Profeti Muhamed (ﷺ) tha: "Besimtarët, në mirësinë, kompasionin dhe simpatinë e tyre, janë si një trup. Kur një pjesë e saj përjeton dhimbje, i gjithë trupi reagon përkatësisht." (Buhari, Muslim). Por sot ky ndërtim është duke shpalosur në pjesë. Qeveritë myslimane kufizohen vetëm në deklarata formale, ndërkohë që besimtarët e zakonshëm mbeten në postime në rrjete sociale. Në të njëjtën kohë, në Gazë fëmijët po vdesin nga uria, gratë po lindin pa anestezie, dhe burrat janë të detyruar të varrosin dashurinë e tyre në varrezat masive...

Lavdi për Allahun, nga të cilin kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë strehim në Allah nga keqardhja e shpirtit tonë dhe veprimet e këqija. Kushc Allah udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta çojë në gabim; dhe kushc ai lë në rrugën e gabuar, askush nuk mund ta udhëzojë. Ne martojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut, dhe martojmë se Muhamedi është rob dhe dërgues i Tij. Dhe pastaj:

Rënia e Ummës dhe Gjenocidi në Gazë: Pasqyra e Përgjegjësisë Sonë

Me dhimbje dhe pikëllim në zemrat tona, ne shohim se umma islame e bukur dhe e nderuar — bashkësia e profetit Muhamedit (ﷺ) — ka rrënjuar në një gjendje të dobësisë, heshtjes dhe pasivitetit para njërit nga krimet më të mëdhenj të kohës moderne: shkatërrimi i qëllimshëm i vëllezërve dhe motrave tanë në Gazë. Fillimisht okupimi sionist vrau grash, fëmijët, pleqit dhe burrat me rëndësi të pakontrolluar. Tani ata kanë zgjedhur një taktikë edhe më të poshtër — të lënë një popull të tërë në urinë, duke i privuar ata nga hyrja në ushqim, ujë dhe ndihmë mjekësore. Ndërkohë, në këtë pezullim i tmerrshëm, bota kufizohet vetëm në shprehje të "shqetësimit" dhe "pakënaqësisë", ndërkohë që ndihma reale bllokohet dhe refuzohet.

Rrethi i Gazës, ku jetojnë mbi 2.4 milionë njerëz, ka bërë një vend të krizës humanitare pa paralel. Kjo krizë nuk është thjesht rezultat i veprimeve ushtarake apo bllokadës ekonomike. Kjo është një politikë e sistematizuar për shkatërrimin e një populli të tërë, duke ngritur pyetje mbi moralin, drejtësinë dhe rolin e komunitetit ndërkombëtar. Kjo është veçanërisht e dhimbshme nëpërmjet prizmit të ummës islame, e cila historikisht ishte simbol i njësisë, drejtësisë dhe mbrojtjes së shtypurëve, por sot duket e pamundur para vuajtjeve të vëllezërve dhe motrave të saj.

Uria që po shkatërron banorët e Gazës sot nuk është një aksident — është një mjet i ndërgjegjshëm i luftës. Bllokada izraeleane, që po vazhdon për më shumë se 15 vite, ka bërë sektorin e Gazës "prangën më të madhe në ajër të hapur". Megjithatë, pasoja e kësaj bllokade ka arritur kulmin e saj në muajt e fundit. Mbyllja e pikave kontrolluese, pengimi i dërgimit të ndihmave humanitare dhe kufizimi i hyrjes në burime bazë ka kthyer jetën në Gazë në një helldun në tokë. Siç deklaroi Programi Botëror i Ushtërisë së Ushqimit të Kombeve të Bashkuara (WFP), rezervat e ushqimit në rajon janë mbaruar. Mbi dy milionë njerëz janë plotësisht të varur nga ndihma humanitare e jashtme, e cila nuk mund të arrijë tek ata për shkak të pikave kontrolluese të mbyllura. Mijëra kamiona ngarkuar me ushqim, mjekësi dhe burime të tjera themelore janë bllokuar nga autoritetet izraeleane. Kjo nuk është vetëm një luftë kundër popullit palestiniaz — është një luftë kundër njerëzimit.

UNRWA (Agjencia e Kombeve të Bashkuara për Punët për Refugjatë Palestinez) deklaron në mënyrë të drejtëpërdrejtë se ndihma humanitare po përdoret si "monedhë negociati" dhe "armë e luftës". Kjo do të thotë se jetët e njerëzve në Gazë janë bërë mjete presioni, shitamarie dhe lojërash politike. Por aspekti më i tmerrshëm i kësaj situacioni është reagimi i komunitetit ndërkombëtar, veçanërisht i botës myslimane. Umma islame, e cila historikisht ishte simbol i njësisë, drejtësisë dhe mbrojtjes së shtypurëve, tani duket e palëvizshme dhe joaktive. Vendet myslimane, liderët dhe figurat publike ose qëndrojnë të heshtur ose kufizohen në fjalë boshe dhe deklarata formale. Ndërkohë, Kurani dhe Suneta e Profetit në mënyrë të qartë nenjisin detyrimin e çdo myslimani për të mbrojtur vëllezër dhe motrat e tyre në besim, veçanërisht në momentet e nevojës dhe provave.

Por çfarë shohim sot? Shohim se kombet myslimane marrin pozicion pasiv, dhe disa e mbështesin agresorin, duke preferuar interesat politike mbi parimet islame. Arsyeja për heshtjen e ummës islame është shumëfishe. Njëra prej tyre është varësia politike e shumë vendeve myslimane nga fuqitë perëndimore. Këto vende frikësohen të tërheqin zemërimin e SHBA-ve, Europës apo forcave të tjera influente nëse vendosin të mbështesin aktivisht palestinezët. Një arsye tjetër qëndron në konfliktet e brendshme dhe ndarjet midis myslimanëve. Në vend që të bashkohen për një qëllim të përbashkët, shumë vende janë të angazhuara në problemet lokale dhe mosmarrëveshjet e tyre.

Megjithatë, arsyeja kryesore ndoshta qëndron në rënien spirituale të myslimanëve. Kur besimi bëhet formal, dhe praktikat fetare shndërrohen në rituale, njerëzit humbasin lidhjen me vlerat e vërteta të Islams. Ata ndalojnë të shikojnë veten si pjesë e një ummeje të vetme dhe harrojnë përgjegjësinë e tyre përpara Allahut dhe myslimanëve të tjerë. Kur vëllezër dhe motrat na thirrnin, duke pritur jo vetëm fjalë por veprime, ku ishimë ne? Ku ishin ushtriat myslimane, ku ishin liderët, ku ishte njësia e ummës sonë? Të heshtur në këto momente nuk është neutralitet. Kjo është bashkëpunim në krim. Profeti (ﷺ) tha: "Kush shikon keqardhjen duhet ta ndryshojë atë me dorën e tij. Nëse nuk mund, me gjuhën e tij. Dhe nëse nuk mund, me zemrën e tij, dhe kjo është shkalla më e ulët e besimit." (Muslim). Sot, megjithatë, shohim jo vetëm besim të dobët, por edhe indiferencë, e cila është më e keqë se çdo dobësi.

Defeatimi i myslimanëve sot nuk është vetëm në Gazë. Ai është në zemrat tona, në apati, në indiferencë. Ne kemi lidhur me jetën botërore, me komfortet tona, frikët dhe interesat. Për shkak të kësaj, Allah na ka bërë të dobët dhe të pakënaqëshëm. Deri sa të pastroni zemrat dhe të ktheheni në sinjertësi përpara Allahut, dobësia jonë do të përsëritet. Detyra jonë është të ndihmojmë me të gjitha mjetet e mundshme: financiare, duke mbrojtur drejtësinë, duke shpërndarë të vërtetën, duke bojkotuar pushtuesit, duke ushtruar presion publik. Mylslimanët kanë detyrën të kërkojnë llogari nga ata që i udhëzojnë dhe të kujtojnë për detyrën e tyre përpara Allahut.

Gjenocidi në Gazë nuk është vetëm tragjedia e popullit palestiniaz. Ky është pasqyra e ummës sonë, e cila reflekton dobësitë tona, sëmundjen tonë spirituale, ndarjet tona. Nëse duam ndryshime, nëse duam të kthejmë nderin, forcën dhe mbrojtjen nga armiqtë, duhet të fillojmë duke ndryshuar vetveten — duke zgjuar besimin, përgjegjësinë dhe solidaritetin vëllezër. O Allah, forcësoni zemrat tona! O Allah, jep fitoren e shtypurëve! O Allah, pastroni ummën nga turpëria dhe lidhja me gjërë botërore. Amen!