Каждый мусульманин — либо муджахид, либо лицемер...

Every Muslim is either a mujahid or a hypocrite... / Her Müslüman ya Mücahid ya da ikiyüzlüdür... / Çdo Musliman është ose muxhahid ose hipokrit...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Сегодня, когда Ислам подвергается нападкам, а мусульмане — притеснениям, изгнанию и геноциду, эта ответственность становится не только моральной, но и обязанностью шариатского уровня — фардуль айн (личная обязанность) для каждого мусульманина, особенно мужчин. Если враг напал на исламскую землю, и если мусульмане терпят агрессию и притеснение, то оборона становится фардуль айном. Это не вопрос выбора или поощрения — это обязательство перед Аллахом.

Почему это касается каждого мужчины? Пророк ﷺ сказал: «Кто не сражался и не намеревался сражаться, тот умер на одной из степеней лицемерия». (Муслим, 1910). Этот хадис — серьёзное предупреждение. Он не требует, чтобы каждый обязательно держал в руках меч или оружие. Он требует, чтобы в сердце мусульманина жило намерение и готовность защищать веру, свою Умму и справедливость. 

Сегодня поля джихада не только в окопах. Это: информационное поле — борьба с ложью, защитой достоинства Ислама и мусульман; материальная помощь нуждающимся и беженцам; воспитание следующего поколения, которое не будет рабами Запада; сохранение веры и принципов в условиях тотального давления и либерализации.

Но если мужчина без причины ни в чём этом не участвует, не сопереживает, не молится за угнетённых, не отстаивает их дело, — то в каком он положении перед Аллахом? Многие пытаются найти «третий путь»: быть хорошим мусульманином, но не вмешиваться, «просто жить своей жизнью». Но в истории Ислама не было таких людей. При жизни Пророка ﷺ были: Ансары и мухаджиры, сражающиеся бок о бок за Ислам; и мунафики, которые сидели дома, оправдываясь и затаённо ненавидя стремление к джихаду.

Как сказал Пророк ﷺ: «Место каждого из вас — либо в Раю, либо в Аду». Промежуточной зоны нет. Оправдания: спасут ли они в День Суда? Сегодня некоторые "мужчины" говорят: — У меня работа. — У меня семья. — У меня нет возможности. — У меня свои проблемы. Но посмотрите на Газу, на мусульман Индии и Кашмира, на беженцев в лагерях Иордании и Сирии, — у них есть семья? Есть работа? Или они достойны забвения, потому что кто-то живёт удобно? Оправдания звучат убедительно — до тех пор, пока не окажешься перед Аллахом.

Не все обязаны сражаться — но каждый обязан бороться. Каждый мужчина-мусульманин должен сегодня спросить себя: Где я? В каком я ряду? С кем я? Могу ли я выйти перед Аллахом с чистым сердцем, зная, что мусульман убивают, а я молчал и ничего не делал? Если нет — то ещё не поздно покаяться, изменить путь, стать полезным для Уммы. Не обязательно становиться известным. Достаточно быть искренним, смелым и деятельным ради Аллаха.

Это напоминание о нашей ответственности перед Аллахом, о том, что вера — это не только слова, но и действия. Однако действия в Исламе регулируются знанием, шариатом, мудростью и справедливостью. Мужчина-мусульманин действительно несёт большую ответственность. Но путь к Аллаху — не только через оружие, а через знание, намерение, искренность, и готовность встать на путь истины, когда наступит час.

О, Аллах, сделай нас из тех, кто защищает Твою религию, кто не боится упрёков упрекающего, кто живёт с честью и умирает на Истине. Аминь!

Every Muslim is either a mujahid or a hypocrite...

Praise be to Allah, whom we praise and from whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from our bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His slave and Messenger. And then:

Today, when Islam is under attack and Muslims are facing persecution, exile, and genocide, this responsibility becomes not only a moral obligation but also a Sharia-level duty—fard al-‘ayn (a personal obligation) for every Muslim, especially men. If the enemy attacks Islamic land and Muslims are subjected to aggression and oppression, defending it becomes fard al-‘ayn . This is not a matter of choice or encouragement—it is an obligation before Allah.

Why does this concern every man? The Prophet ﷺ said: "Whoever does not fight or intend to fight dies on one of the levels of hypocrisy." (Muslim, 1910). This hadith is a serious warning. It does not mean that everyone must necessarily hold a sword or weapon in their hands. It means that in the heart of every Muslim, there must be the intention and readiness to defend the faith, the Ummah, and justice.

Today, the fields of jihad are not only in the trenches. These fields include: the information battlefield—fighting falsehood, defending the dignity of Islam and Muslims; providing material support to those in need and refugees; raising the next generation so they do not become slaves to the West; preserving faith and principles amidst total pressure and liberalization.

But if a man abstains without reason from participating in any of these efforts, does not empathize, does not pray for the oppressed, or does not defend their cause—what position is he in before Allah? Many try to find a "third way": to be a good Muslim but not get involved, to "just live their own life." But such people have never existed in the history of Islam. During the time of the Prophet ﷺ, there were: the Ansar and Muhajirun, who fought side by side for Islam, and the hypocrites (munafiqun ), who stayed at home, making excuses and secretly hating the spirit of jihad.

As the Prophet ﷺ said: "Each of you will either end up in Paradise or Hellfire." There is no middle ground. Will excuses save them on the Day of Judgment? Today, some "men" say: — I have a job. — I have a family. — I don't have the means. — I have my own problems. But look at Gaza, at Muslims in India and Kashmir, at refugees in camps in Jordan and Syria—do they have families? Do they have jobs? Or are they deserving of being forgotten because someone lives comfortably? Excuses sound convincing—until you stand before Allah.

Not everyone is obligated to fight—but everyone is obligated to struggle. Every Muslim man today must ask himself: Where am I? In which row do I stand? With whom am I? Can I appear before Allah with a clean heart, knowing that Muslims are being killed while I remained silent and did nothing? If not—then it is not too late to repent, change your path, and become useful to the Ummah. You don’t have to become famous. It is enough to be sincere, courageous, and active for the sake of Allah.

This is a reminder of our responsibility before Allah, that faith is not just words but actions. However, actions in Islam are governed by knowledge, Sharia, wisdom, and justice. A Muslim man indeed carries great responsibility. But the path to Allah is not only through weapons but also through knowledge, intention, sincerity, and readiness to stand on the path of truth when the time comes.

O Allah, make us among those who defend Your religion, who fear not the reproach of the reproacher, who live with honor and die on Truth. Ameen!

Her Müslüman ya Mücahid ya da ikiyüzlüdür...

Allah'a hamdolsun, O'nu övüyoruz ve O'ndan yardım ve mağfiret diliyoruz. Ruhumuzun kötülüğünden ve kötü işlerimizden korunmak için Allah'a sığınıyoruz. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse şaşırtamaz; kimi de O bıraktıysa, onu kimse doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki, ibadet edilecek hiçbir ilah yoktur, yalnızca Allah vardır, ve şahitlik ederiz ki Muhammed O'nun kuludur ve elçisidir. Ve sonra:

Bugün İslam saldırı altındayken ve Müslümanlar zulüm, sürgün ve soykırıma maruz kalırken, bu sorumluluk artık sadece bir ahlaki yükümlülük değil, aynı zamanda Şeriat seviyesinde bir vazife haline gelmiştir—her Müslümanın, özellikle erkeklerin kişisel farzı (fard al-ayn ). Eğer düşman İslami toprağa saldırdıysa ve eğer Müslümanlar baskıya ve zulme maruz kalıyorsa, savunma fard al-ayn olur. Bu seçim veya teşvik meselesi değildir—bu, Allah karşısındaki bir borcudur.

Neden bu her erkeği ilgilendiriyor? Peygamber Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyurdu: "Kim savaşmaz ve savaşma niyetinde olmazsa, o kişi ikiyüzlülük derecesinde ölür." (Müslim, 1910). Bu hadis ciddi bir uyarıdır. Herkesin elinde bir kılıç veya silah tutması gerektiği anlamına gelmez. Her Müslümanın kalbinde imanını, ümmetini ve adaleti koruma niyeti ve hazırlığı bulunmalıdır.

Bugün cihadın alanları yalnızca hendeklerde değil. Bunlar arasında: bilgi sahasında mücadele—yalanlara karşı savaşmak, İslam ve Müslümanların saygınlığını korumak; ihtiyaç duyanlara ve mültecilere maddi yardım etmek; Batının kölesi olmayacak bir nesil yetiştirmek; toplam baskıcı ortamlarda ve liberalleşme içinde iman ve ilkeleri korumak yer alır.

Ancak bir adam bu çabaların hiçbirine katılmazsa, empati göstermezse, ezilenler için dua etmezse veya onların davasını savunmazsa—o zaman Allah nezdinde hangi konumdadır? Birçoğu "üçüncü bir yol" bulmaya çalışıyor: İyi bir Müslüman olmak ama karışmamak, "kendi hayatımı yaşamak." Ancak İslam tarihinde böyle insanlar hiç olmadı. Peygamber Efendimiz'in (s.a.v.) döneminde vardı: Müslümanlar için yan yana savaşan Ensarlar ve Mühecirler; evde oturan, bahaneler yapan ve cihada gizli nefret besleyen münafıklar (münaфикون ).

Peygamber Efendimiz (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Sizin her biriniz ya Cennet'te ya da Cehennem'de olacaktır." Orta yol yoktur. Bahaneler Kıyamet Günü kurtaracak mı? Bugün bazı "erkekler" diyor ki: — İşim var. — Ailem var. — İmkanım yok. — Kendi sorunlarım var. Ama Gazze'ye, Hindistan ve Keşmir'deki Müslümanlara, Ürdün ve Suriye'deki mülteci kamplarına bakın—onların ailesi var mı? İşleri var mı? Yoksa rahat yaşayan birileri olduğu için unutulmaya layık mılar? Bahaneler ikna edici geliyor—ta ki Allah önünde durana kadar.

Herkes savaşmak zorunda değil—ancak herkes mücadele etmek zorundadır. Bugün her Müslüman erkek kendine şu soruları sormalıdır: Ben neredeyim? Hangi safdayım? Kiminle beraberim? Müslümanlar öldürüldüğü halde sustuğum ve hiçbir şey yapmadığım için temiz bir kalple mi Allah önüne çıkabilirim? Eğer hayır ise—henüz geç değil, tövbe etmek, yolu değiştirmek ve ümmete faydalı olmak için harekete geçmek için vaktiniz var. Ünlü olmanıza gerek yok. Allah için samimi, cesur ve faal olmanız yeterlidir.

Bu, bizim Allah karşısındaki sorumluluğumuzu hatırlatan bir mesajdır. İnanç sadece sözler değil, aynı zamanda eylemlerdir. Ancak İslam'da eylemler bilgi, Şeriat, hikmet ve adalet çerçevesinde düzenlenir. Bir Müslüman erkeğin gerçekten büyük bir sorumluluğu vardır. Ancak Allah'a giden yol yalnızca silahlardan değil, bilgi, niyet, samimiyet ve hakikat yoluna çıkmaya hazır olmaktan geçer.

Ey Allah'ım, bizi dinini koruyanlardan, eleştiricinin eleştirisi korkusu duymayanlardan, şerefli yaşayan ve Hak ile ölenlerden eyle. Âmin!

Çdo Musliman është ose muxhahid ose hipokrit...

Lavdi Allahut, Ne e lavdërojmë Atë dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Na shpëtojani nga keqësitë e shpirtit tonë dhe veprimet tona të këqija. Kush që Allah e udhëzon, askush nuk mund ta çojë në gabim, dhe kush që Allah e lë pa udhëzim, askush nuk mund ta drejtojë në rrugën e drejtë. Shënojmë se nuk ka zot për adhurim përveç Allahut të vetëm, dhe shënojmë se Muhammedi është rob dhe i dërguari i Tij. Dhe pastaj:

Sot kur Islami po sulmohet dhe muslimanët po përjetojnë shtypje, eksodhe dhe gjenocid, ky përgjegjësi nuk është vetëm një detyrë morale, por edhe një detyrë në nivel shariati—fard al-ayn (detyrim personal) për çdo musliman, veçanërisht burrat. Nëse armiku sulmon tokën islame dhe nëse muslimanët po përjetojnë agresion dhe shtypje, mbrojtja bëhet fard al-ayn . Ky nuk është një çështje zgjedhjeje apo inkurajimi—është një detyrim para Allahut.

Pse kjo i takon çdo burri? Profeti ﷺ tha: "Kush nuk luftoi dhe nuk planifikoi të luftojë vdiq në një nga shkallët e hipokrizmit." (Muslim, 1910). Ky hadith është një paralajmërim serioz. Nuk do të thotë se çdo person duhet të ketë një shpatë ose armë në dorë. Kërkon që në zemrën e çdo muslimani të jetë vendosur qëllimi dhe gatishmëria për të mbrojtur besimin, ummatin dhe drejtësinë.

Sot fushat e xhihadit nuk janë vetëm në transeek. Këto fusha përfshijnë: fushën informative—luftimin kundër gënjeshtrave, mbrojtjen e nderit të Islami dhe muslimanëve; ndihmën materiale për ata në nevojë dhe refugjatë; edukimin e brezit të ardhshëm që nuk do të jenë robë të Perëndimit; ruajtjen e besimit dhe parimeve në kushte totale presioni dhe liberalizimi.

Por nëse një burrë pa arsye nuk merr pjesë në asnjë nga këto përpjekje, nuk simpatizon, nuk preket për të shtyunë, nuk mbrohet shkaku i tyre—në çfarë pozicioni është ai para Allahut? Shumë tentojnë të gjejnë një "rrugë të tretë": të jenë muslimanë të mirë por jo të përfshirë, "thjesht të jetojnë jetën e tyre." Por në historinë e Islami nuk ka pasur këta njerëz. Gjatë kohës së Profetit ﷺ ishin: Ansaret dhe Muhaxhirët, që luftuan shpinë me shpinë për Islam; dhe hipokritët (munafiqun ), që qëndruan në shtëpi, duke bërë arsyetime dhe fshehur marrëveshjen e tyre kundër xhihadit.

Siç tha Profeti ﷺ: "Çdo prej jush do të jetë ose në Xhenet ose në Xhehenem." Nuk ka terren të mesëm. A do t'i shpëtojnë shkakimet në Ditën e Gjykimit? Sot disa "burrë" thonë: — Kam punë. — Kam familje. — Nuk kam mundësi. — Kam problemet e mia. Por shikoni në Gazë, në muslimanët në Indi dhe Kaşimiri, në refugjatë në kampet e Jordaniës dhe Sirisë—ajo që kanë familje? Kanë punë? Apo janë të vlerë për tu haruar sepse dikush jetojnë komodisht? Shkakimet tingëllojnë bindëse—deri sa të ndodheni para Allahut.

Jo të gjithë janë të detyruar të luftojnë—por të gjithë janë të detyruar të luftojnë. Çdo burrë-musliman sot duhet të pyes veten: Ku jam? Në cilin rresht jam? Me kë jam? Mund të paraqitem para Allahut me një zemër të pastër, duke ditur se muslimanët po vriten dhe unë jam qetësuar dhe nuk kam bërë asgjë? Nëse jo—nuk është vonë të kërkoj keqpërdorim, të ndryshosh rrugën dhe të bëhesh i dobishëm për Ummen. Nuk ka nevojë të bëhesh i famshëm. Është e mjaftueshme të jesh i vërtetë, i guximshëm dhe aktiv për Allahun.

Ky është një kujtim i përgjegjësisë sonë para Allahut, se besimi nuk janë vetëm fjalë, por edhe veprime. Megjithatë, veprimet në Islam janë të rregulluara nga njohuria, shariati, urtësia dhe drejtësia. Një burrë-musliman ka vërtet një përgjegjësi të madhe. Por rruga drejt Allahut nuk është vetëm përmes armëve, por edhe përmes njohurive, qëllimit, sinqeritetit dhe gatishmërisë për të ngritur flamurin e së vërtetës kur vjen ora.

O Allah, bëni ne të tillë që mbrojmë feën Tënde, që nuk frikësohemi nga kritika e kritikuesve, që jetojmë me nder dhe vdesim në Së Vërtetën. Amen!