Каждый день, Аллах простирает Свою Руку...

Every day, Allah stretches out His Hand... / Çdo ditë, Allahu shtrin Dorën e tij...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Когда человек тонет в грехах, как в море, он еще может сопротивляться, пытаться всплыть, потому что он знает, что наверху можно жить, там свет, кислород, там все то, чего он хотел, да и к тому же ему страшно - он не знает сколько ему еще тонуть и насколько плохо на дне.

И вот он оказывается на дне. К удивлению он не умер, не захлебнулся, потому что море греха отличается от моря воды. Тут можно также ходить, сидеть, лежать, дышать. Здесь уже определенность. Знаешь, что дальше уже некуда. Да и возвращаться наверх трудно - слишком глубоко, вернее слишком высоко. Вот он и остается лежать на дне своих грехов, свернувшись калачиком. Ему даже становится уютно: здесь спокойствие, делаешь все, что делаешь. А там, наверху, суета, постоянная борьба, сопротивление всему и даже самому себе. И ничего, что заносит песком, илом и водорослями. Зато уютно.

А наверху, каждый день, Аллах простирает Свою Руку, чтобы простить тех, кто грешил ночью и простирает Ее ночью, чтобы простить тех, кто грешил днем. Он говорит, что Он таков, как о Нем думает раб Его. Он говорит, что если человек придет к Нему с грехами равными земле и небу, грехами, достигающими небес и придет с покаянием, Он простит его... И это воззвание доходит до самых темных глубин грехов, на дне которых лежит человек, полагающий, нет - не то, что ему хорошо, а то, что он не сможет выбраться снова наверх. Ведь такая глубина, а он так слаб. Но ему лишь надо протянуть свою руку, надо сказать: вот он я, о мой Господь, прости меня, спаси меня. Я Твой беспомощный раб, нуждающийся в Твоей помощи и поддержке.

Размышление о состоянии человека, погруженного в грехи, и о возможности покаяния — это глубокая и важная тема, которая затрагивает многие аспекты человеческой жизни, духовности и веры.

Человек, оказавшийся на "дне" своих грехов, может испытывать чувство безысходности и отчаяния. Это состояние может быть связано с внутренними конфликтами, чувством вины и стыда, а также с потерей надежды на изменение. Однако, даже в самых темных глубинах есть возможность для покаяния и возвращения к свету.

На дне своих грехов человек может находить временное "уютное" состояние, где нет борьбы и страха. Это может быть иллюзией безопасности, когда он избегает ответственности за свои действия и не стремится к изменениям. Однако это состояние не приносит истинного покоя, а лишь временное облегчение от борьбы с самим собой и окружающим миром.

Аллах, всегда готов простить. Это важный аспект Ислама — милосердие и прощение. В Коране говорится о том, что Аллах принимает покаяние тех, кто искренне обращается к Нему. Это подчеркивает, что даже самые тяжелые грехи могут быть прощены, если человек искренне раскаивается и стремится к исправлению.

Протянуть руку к Аллаху — это символ надежды и стремления к изменению. Это действие требует смелости и искренности. Человек должен осознать свою беспомощность и признать, что он нуждается в помощи. Это может быть первым шагом к восстановлению связи со Всевышним и к духовному очищению.

Возвращение к свету — это процесс, который может быть трудным, но он возможен. Это требует усилий, искренности и желания изменить свою жизнь. Человек может начать с маленьких шагов: молитвы, чтения священных текстов Корана, обращения к сообществу верующих, которые могут поддержать его на этом пути.

Заключение:

Таким образом, даже находясь на дне своих грехов, человек не должен терять надежду. Аллах всегда рядом, готов протянуть руку помощи. Важно помнить, что каждый имеет право на прощение и возможность начать заново. Это послание о милосердии и надежде может вдохновить многих, кто чувствует себя потерянным и одиноким в своих грехах...

Every day, Allah stretches out His Hand...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

When a person is drowning in sins, like in the sea, he can still resist, try to surface, because he knows that you can live upstairs, there is light, oxygen, everything that he wanted there, and besides, he is afraid - he does not know how long he still drowns and how bad it is on the day.

And now he finds himself at the bottom. Surprisingly, he did not die, did not drown, because the sea of sin is different from the sea of water. You can also walk, sit, lie down, and breathe here. There is already certainty here. You know, there's nowhere else to go. And it is difficult to return to the top - too deep, or rather too high. So he remains curled up at the bottom of his sins. He even feels comfortable: it's calm here, you do everything you do. And up there, there is fuss, constant struggle, resistance to everything and even to oneself. And nothing that drifts with sand, silt and algae. But it's cozy.

And above, every day, Allah stretches out His Hand to forgive those who sinned at night and stretches It out at night to forgive those who sinned during the day. He says that He is what His slave thinks of Him. He says that if a person comes to Him with sins equal to earth and heaven, sins reaching heaven and comes with repentance, He will forgive him... And this appeal reaches the darkest depths of sins, at the bottom of which lies a person who believes, no, not that he is good, but that he will not be able to get back up again. After all, such depth, and he is so weak. But he just needs to stretch out his hand, he needs to say: here I am, O my Lord, forgive me, save me. I am Your helpless slave who needs Your help and support.
Thinking about the state of a person immersed in sins and the possibility of repentance is a deep and important topic that affects many aspects of human life, spirituality and faith.

A person who finds himself at the "bottom" of his sins may feel a sense of hopelessness and despair. This condition can be associated with internal conflicts, feelings of guilt and shame, as well as a loss of hope for change. However, even in the darkest depths there is an opportunity for repentance and return to the light.

At the bottom of his sins, a person can find a temporary "cozy" state where there is no struggle and fear. This can be an illusion of security when he avoids responsibility for his actions and does not strive for change. However, this state does not bring true peace, but only temporary relief from the struggle with oneself and the world around us.

Allah is always ready to forgive. This is an important aspect of Islam — mercy and forgiveness. The Quran says that Allah accepts the repentance of those who sincerely turn to Him. This emphasizes that even the most serious sins can be forgiven if a person sincerely repents and strives for correction.

Reaching out to Allah is a symbol of hope and striving for change. This action requires courage and sincerity. A person must realize his helplessness and admit that he needs help. This can be the first step towards reconnecting with the Almighty and towards spiritual purification.

Returning to the light is a process that can be difficult, but it is possible. It takes effort, sincerity and a desire to change your life. A person can start with small steps: prayer, reading the holy texts of the Koran, appealing to the community of believers who can support him on this path.

Conclusion:

Thus, even being at the bottom of his sins, a person should not lose hope. Allah is always there, ready to lend a helping hand. It is important to remember that everyone has the right to forgiveness and the opportunity to start over. This message of mercy and hope can inspire many who feel lost and alone in their sins...

Çdo ditë, Allahu shtrin Dorën e tij...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

Kur një person po mbytet në mëkate, si në det, ai ende mund të rezistojë, të përpiqet të dalë në sipërfaqe, sepse ai e di që ju mund të jetoni lart, ka dritë, oksigjen, gjithçka që ai donte atje, dhe përveç kësaj, ai ka frikë - ai nuk e di sa kohë ai ende mbytet dhe sa keq është në ditë.

Dhe tani ai e gjen veten në fund. Çuditërisht, ai nuk vdiq, nuk u mbyt, sepse deti i mëkatit është i ndryshëm nga deti i ujit. Ju gjithashtu mund të ecni, të uleni, të shtriheni dhe të merrni frymë këtu. Këtu tashmë ka siguri. Nuk ka ku të shkojë. Dhe është e vështirë të kthehesh në majë - shumë e thellë, ose më mirë shumë e lartë. Kështu që ai mbetet i mbështjellë në fund të mëkateve të tij. Ai madje ndihet rehat: është e qetë këtu, ju bëni gjithçka që bëni. Dhe atje lart, ka bujë, luftë të vazhdueshme, rezistencë ndaj gjithçkaje dhe madje edhe ndaj vetvetes. Dhe asgjë që shkon me rërë, baltë dhe alga. Por është komod.

E më lart, Çdo ditë, Allahu shtrin Dorën për të falur ata që mëkatuan natën dhe e shtrin natën për të falur ata që mëkatuan gjatë ditës. Ai thotë se ai është ajo që robi i tij mendon për të. Ai thotë se nëse një person vjen tek ai me mëkate të barabarta me tokën dhe qiellin, mëkatet arrijnë në parajsë dhe vijnë me pendim, ai do ta falë atë... Dhe ky apel arrin thellësitë më të errëta të mëkateve, në fund të të cilave qëndron një person që beson, jo, jo se është i mirë, por se nuk do të jetë në gjendje të ngrihet përsëri. Në fund të fundit, një thellësi e tillë, dhe ai është kaq i dobët. Por ai thjesht duhet të shtrijë dorën, ai duhet të thotë: ja ku jam, O Zoti im, më fal, më shpëto. Unë jam skllavi Juaj i pafuqishëm që ka nevojë për ndihmën dhe mbështetjen tuaj.
Të mendosh për gjendjen e një personi të zhytur në mëkate dhe mundësinë e pendimit është një temë e thellë dhe e rëndësishme që prek shumë aspekte të jetës njerëzore, shpirtërore dhe besimit.

Një person që e gjen veten në "fund" të mëkateve të tij mund të ndiejë një ndjenjë dëshpërimi dhe dëshpërimi. Kjo gjendje mund të shoqërohet me konflikte të brendshme, ndjenja faji dhe turpi, si dhe humbje të shpresës për ndryshim. Sidoqoftë, edhe në thellësitë më të errëta ekziston një mundësi për pendim dhe kthim në dritë.

Në fund të mëkateve të tij, një person mund të gjejë një gjendje të përkohshme "komode" ku nuk ka luftë dhe frikë. Ky mund të jetë një iluzion i sigurisë kur ai shmang përgjegjësinë për veprimet e tij dhe nuk përpiqet për ndryshim. Sidoqoftë, ky shtet nuk sjell paqe të vërtetë, por vetëm lehtësim të përkohshëm nga lufta me veten dhe botën përreth nesh.

Allahu është gjithmonë i gatshëm të falë. Ky është një aspekt i rëndësishëm I Islamit — mëshira dhe falja. Kur'ani thotë se Allahu pranon pendimin e atyre që sinqerisht i drejtohen atij. Kjo thekson se edhe mëkatet më të rënda mund të falen nëse një person pendohet sinqerisht dhe përpiqet për korrigjim.

Arritja Tek Allahu është një simbol i shpresës dhe përpjekjes për ndryshim. Ky veprim kërkon guxim dhe sinqeritet. Një person duhet të kuptojë pafuqinë e tij dhe të pranojë se ka nevojë për ndihmë. Ky mund të jetë hapi i parë drejt rilidhjes me Të Plotfuqishmin dhe drejt pastrimit shpirtëror.

Kthimi në dritë është një proces që mund të jetë i vështirë, por është i mundur. Duhet përpjekje, sinqeritet dhe dëshirë për të ndryshuar jetën tuaj. Një person mund të fillojë me hapa të vegjël: lutje, lexim i teksteve të shenjta të Kuranit, apelim për komunitetin e besimtarëve që mund ta mbështesin atë në këtë rrugë.

Përfundim:

Kështu, edhe duke qenë në fund të mëkateve të tij, një person nuk duhet të humbasë shpresën. Allahu është gjithmonë aty, i gatshëm të japë një dorë ndihme. Importantshtë e rëndësishme të mbani mend se të gjithë kanë të drejtën e faljes dhe mundësinë për të filluar nga e para. Ky mesazh mëshire dhe shprese mund të frymëzojë shumë njerëz që ndihen të humbur dhe të vetëm në mëkatet e tyre...