Как "Израиль" ограничивает доступ палестинцам к воде...

How "Israel" restricts access to water for Palestinians... / "İsrail" Filistinlilerin suya erişimini nasıl kısıtlıyor... / Si "Izraeli" kufizon qasjen në ujë për Palestinezët...

«Израилизация воды» – Оккупационный водный контроль!

Израильские власти и поселенцы перекрывают русла рек, строят плотины и перенаправляют водные потоки, чтобы большая часть воды доставалась израильским поселениям. Один из примеров – река Иордан, которая почти полностью забрана "Израилем", из-за чего палестинцы на Западном берегу получают лишь малую часть её воды.

"Израиль" забирает около 80% его воды, а палестинцам оставляют лишь 20%. При этом "Израиль" запрещает Палестине бурить новые скважины или углублять старые без специального разрешения, которое почти никогда не выдаётся. Израильские военные регулярно разрушают водопроводные трубы, колодцы и цистерны, построенные палестинцами, под предлогом «незаконного строительства».

Водопотребление в израильских поселениях намного выше, чем в палестинских городах и деревнях. В некоторых палестинских деревнях люди получают воду всего несколько раз в месяц. В секторе Газа ситуация ещё хуже. Почти 97% воды из единственного доступного прибрежного водоносного горизонта непригодны для питья из-за загрязнения и засоления. "Израиль" ограничивает поставки питьевой воды и материалов для ремонта водопроводов, что делает ситуацию катастрофической.

Последствия этих ограничений. Многие палестинские семьи вынуждены покупать привозную воду по завышенным ценам. Сельское хозяйство страдает из-за нехватки воды, что ведёт к росту бедности. Ограничение доступа к воде – это форма коллективного наказания и один из инструментов контроля "Израиля" над палестинцами. Несмотря на международные призывы соблюдать водные права, "Израиль" продолжает использовать воду как рычаг давления. "Израиль" ограничивает доступ палестинцев к воде различными способами, включая запрет на строительство новых водных сооружений и уничтожение существующей инфраструктуры.

Почему запрещено собирать дождевую воду в Газе?

"Израиль" считает всю воду в регионе своим ресурсом, включая подземные воды и дождевую. Поэтому палестинцы не могут строить резервуары без специального разрешения, которое почти никогда не выдаётся. Израильские военные разрушают водосборные системы в Газе, объясняя это «незаконным строительством».

Палестинцы, которые устанавливают резервуары для дождевой воды, могут столкнуться с конфискацией оборудования или штрафами. Единственный источник пресной воды в Газе — прибрежный водоносный горизонт — сильно загрязнён и засолен из-за израильской блокады, чрезмерной эксплуатации и отсутствия очистных сооружений. Несмотря на это,  даже сбор дождевой воды остаётся под запретом, что ещё больше усугубляет гуманитарный кризис. 

Из-за запрета на сбор дождевой воды палестинцы вынуждены покупать воду у частных компаний, что делает её дороже, чем в Тель-Авиве. Люди вынуждены пить загрязнённую воду, что ведёт к росту болезней, особенно среди детей. Запрет на сбор дождевой воды — это часть системы водного апартеида, которая лишает палестинцев базового права на доступ к воде. Это ещё один инструмент контроля, направленный на ослабление и удушение Газы.

Ограничение доступа к Тивериадскому озеру (Табария): критический взгляд на политику "Израиля"

Тивериадское озеро (ар.بحيرة طبريا‎), известное также как Кинерет или Галилейское море, является не только важнейшим природным ресурсом для "Израиля", но и местом, имеющим огромное историческое, культурное и религиозное значение. Этот водоём упоминается в Библии, Коране и других священных текстах, что делает его символом духовного единства для миллионов людей разных вероисповеданий. Однако в последние годы политика "Израиля" в отношении этого озера вызывает серьёзные вопросы, особенно после того, как доступ к нему был фактически перекрыт для палестинцев. Такое решение можно рассматривать как ещё один шаг в политике систематической дискриминации и отстранения палестинского народа от их исторических и природных прав.

"Израиль" уже давно контролирует водные ресурсы региона, включая подземные воды и реки, которые протекают через палестинские территории. По данным международных организаций, палестинцы получают лишь небольшую часть доступной воды, тогда как большая её часть направляется на нужды израильского населения и поселенцев. Ограничение доступа к Тивериадскому озеру — это логическое продолжение этой политики. Водные ресурсы, которые могли бы стать источником жизни и развития для палестинских общин, превращаются в инструмент давления и контроля.

Это решение нельзя рассматривать вне контекста более широкой колониальной политики "Израиля". Захват земель, строительство поселений, ограничение передвижения палестинцев — всё это создаёт условия, при которых палестинское население оказывается отрезанным от своих природных ресурсов. Тивериадское озеро, будучи одним из самых значимых водоёмов региона, становится символом этой несправедливости.

Для мусульман, христиан и евреев Тивериадское озеро имеет особое значение. Именно здесь, согласно Новому Завету, Иисус Христос совершал многие из своих чудес, включая умножение хлебов и рыб. Для мусульман эта территория также является священной, поскольку она связана с пророками, упомянутыми в Коране. Однако сегодня палестинские мусульмане, чьи предки веками жили в этом регионе, лишены возможности свободно посещать озеро. Это не просто ограничение доступа к природному ресурсу — это попытка стереть многовековую связь палестинцев с их землёй и культурой.

Запрет на посещение озера можно интерпретировать как акт унижения и назидания. Мусульмане, составляющие значительную часть населения региона, воспринимают такие действия как демонстрацию превосходства одной группы над другой. Это не только усиливает напряжённость, но и разрушает любые возможности для мирного сосуществования и диалога. С точки зрения международного права, действия "Израиля" нарушают множество норм и принципов. Четвёртая Женевская конвенция прямо запрещает оккупирующей державе использовать природные ресурсы оккупированных территорий в своих интересах, игнорируя потребности местного населения. Ограничение доступа к Тивериадскому озеру можно рассматривать как грубое нарушение этих обязательств.

Кроме того, важно помнить о моральной ответственности. Даже если "Израиль" считает себя правым в своих действиях, необходимо задаться вопросом: какой образ будущего он создаёт? Политика исключения и дискриминации никогда не приводит к долгосрочному миру. Напротив, она углубляет разрыв между народами и порождает новые конфликты.

Ограничение доступа к Тивериадскому озеру для палестинцев — это не просто административное решение. Это символ более глубокой проблемы: проблема неравенства, колониализма и отсутствия уважения к правам человека. "Израиль", позиционирующий себя как демократическое государство, должен задуматься о последствиях своей политики. Если цель заключается в обеспечении безопасности и процветания, то такие действия только усугубляют противостояние и создают почву для новых конфликтов. Мирное сосуществование возможно только на основе равенства, справедливости и взаимного уважения. Пока одна сторона продолжает использовать природные ресурсы как инструмент власти, а другая остаётся лишённой своих прав, достижение мира будет оставаться несбыточной мечтой.

Колодец, за который обещан источник в Раю

После хиджры из Мекки в Медину и увеличения числа мусульман выросла потребность в воде. В окрестностях Медины, в районе «Вади аль-Акик», что примерно в 5 км к северо-западу от мечети Пророка ﷺ, был расположен сад с колодцем. Этот колодец во времена Посланника Божьего ﷺ назывался «биъру Рума» (колодец Рума или Румаха), а сегодня он известен как колодец Усмана. Когда сподвижник Усман ﺮﻀﻲﷲﻋﻨﻪ совершил переселение (хиджру) в Медину, он узнал, что мусульмане испытывают затруднения с водой. Нужда в новых источниках воды возникла в связи с ростом населения города, чему способствовало и переселение (хиджра) верующих из Мекки. Во всех мединских колодцах вода была горькой и солёной, за исключением колодца Рума, в котором вода была пресной и приятной на вкус. Этот колодец принадлежал одному иудею, который зарабатывал на продаже воды из него, извлекая доход, продавая воду, даже каплю. Когда весть о колодце и его хозяине дошла до Усмана (да будет доволен им Аллах), он направился к еврею и оповестил его, что хочет купить колодец. Еврей ему отказал. Тогда Усман (да будет доволен им Аллах) предложил продать ему пол-колодца с условием, чтобы один день, когда он мог продавать воду, был его, а другой день - еврея. Еврей согласился, посчитав, что Усман как умелый торговец поднимет цену на воду и по причине этого увеличится его (еврея) доход. Однако произошло наоборот - спрос на воду уменьшился до тех пор, пока не исчез полностью. Удивился еврей, начал искать причину и обнаружил что, Усман ради Аллаха сделал свой день колодца днём, когда люди берут воду даром. И начали все люди пить (брать) воду в день Усмана (бесплатно значит) и перестали ходить к колодцу в день еврея. Ощутил еврей убыток и направился к Усману (да будет доволен им Аллах) и сказал ему: "купишь ли ты оставшуюся часть (вторую половину) колодца?" Усман согласился и купил его за 20 тысяч дирхамов, завещав его в виде "вакфа ради Аллаха" мусульманам. Через некоторое время пришёл к нему (к Усману) один из сподвижников и предложил ему продать колодец за двойную цену, на что Усман ответил: "мне было предложено больше!" Тогда сподвижник сказал: "я дам тебе тройную цену" и вновь получил ответ Усмана - "мне было предложено больше!" И так до тех пор, пока цена не достигла уровня в девять раз больше номинальной. Но Усман все равно отказался. Сподвижник удивился и сказал: "нет же покупателя, кроме меня, так кто же тот, кто даст тебе больше меня?" Усман ответил: "Аллах даст мне за это (хорошее дело) в десять раз больше!" Усман завещал колодец мусульманам, чтобы они бесплатно пили (брали) из него воду.

Тем временем, пекарни в городе Газа и на севере страны завтра прекратят работу из-за нехватки муки

Всемирная продовольственная программа: Хлеба в Газе больше не будет — запасы исчерпаны. ВПП ООН заявила, что вынуждена полностью остановить производство хлеба в Газе, поскольку все поддерживаемые пекарни закрываются из-за отсутствия поставок муки. Все запасы готовых к употреблению продуктов уже розданы семьям в Газе, а новых поставок нет. ВПП подчёркивает: «Мы остаёмся в Газе и продолжаем работать, но наши ресурсы на исходе из-за отсутствия гуманитарной помощи с марта».

How "Israel" restricts access to water for Palestinians...

"Israelization of Water" – Occupational Water Control!

Israeli authorities and settlers block riverbeds, build dams, and redirect water flows so that the majority of the water goes to Israeli settlements. One example is the Jordan River, which has been almost entirely taken by Israel, leaving Palestinians on the West Bank with only a small fraction of its water.

Israel takes approximately 80% of the water, leaving Palestinians with just 20%. Moreover, Israel prohibits Palestine from drilling new wells or deepening existing ones without special permission, which is almost never granted. Israeli military forces regularly destroy water pipes, wells, and cisterns built by Palestinians under the pretext of "illegal construction."

Water consumption in Israeli settlements is much higher than in Palestinian cities and villages. In some Palestinian villages, people receive water only a few times a month. The situation in the Gaza Strip is even worse. Nearly 97% of the water from the only available coastal aquifer is undrinkable due to pollution and salinization. Israel restricts the supply of drinking water and materials for repairing water systems, making the situation catastrophic.

Consequences of these restrictions:
Many Palestinian families are forced to buy water at inflated prices. Agriculture suffers from water shortages, leading to increased poverty. Restricting access to water is a form of collective punishment and one of the tools Israel uses to control Palestinians. Despite international calls to respect water rights, Israel continues to use water as a pressure mechanism. Israel restricts Palestinians' access to water in various ways, including banning the construction of new water facilities and destroying existing infrastructure.

Why is rainwater harvesting banned in Gaza?

Israel considers all water in the region its resource, including groundwater and rainwater. Therefore, Palestinians cannot build reservoirs without special permission, which is rarely granted. Israeli forces destroy rainwater collection systems in Gaza, citing "illegal construction."

Palestinians who install rainwater collection tanks may face confiscation of equipment or fines. The only source of fresh water in Gaza — the coastal aquifer — is heavily polluted and salinized due to the Israeli blockade, overuse, and lack of wastewater treatment plants. Despite this, even rainwater collection remains banned, further exacerbating the humanitarian crisis.

Due to the ban on rainwater harvesting, Palestinians are forced to buy water from private companies, making it more expensive than in Tel Aviv. People are forced to drink contaminated water, leading to an increase in diseases, especially among children. The prohibition on collecting rainwater is part of a system of water apartheid that deprives Palestinians of their basic right to water access. It is another tool of control aimed at weakening and strangling Gaza.

Restriction of Access to Lake Tiberias (Tabariya): A Critical View of Israel's Policy

Lake Tiberias (Arabic: بحيرة طبريا‎), also known as the Sea of Galilee or Kinneret, is not only the most important natural resource for "Israel" but also a place of immense historical, cultural, and religious significance. This lake is mentioned in the Bible, the Quran, and other sacred texts, making it a symbol of spiritual unity for millions of people of different faiths. However, in recent years, Israel's policy regarding this lake has raised serious questions, especially after access to it was effectively blocked for Palestinians. This decision can be seen as another step in the systematic discrimination and alienation of the Palestinian people from their historical and natural rights.

"Israel" has long controlled the water resources of the region, including groundwater and rivers that flow through Palestinian territories. According to international organizations, Palestinians receive only a small portion of the available water, while the majority is directed toward Israeli citizens and settlers. The restriction of access to Lake Tiberias is a logical continuation of this policy. Water resources that could have been a source of life and development for Palestinian communities are being turned into tools of pressure and control.

This decision cannot be viewed outside the broader colonial policy of "Israel." Land confiscation, settlement construction, and restrictions on Palestinian movement create conditions where the Palestinian population is cut off from its natural resources. Lake Tiberias, being one of the most significant bodies of water in the region, becomes a symbol of this injustice.

For Muslims, Christians, and Jews, Lake Tiberias holds special significance. It is here, according to the New Testament, that Jesus Christ performed many of his miracles, including the multiplication of loaves and fishes. For Muslims, this area is also sacred because it is connected to prophets mentioned in the Quran. However, today Palestinian Muslims, whose ancestors lived in this region for centuries, are deprived of the ability to freely visit the lake. This is not just a restriction on access to a natural resource—it is an attempt to erase the centuries-old connection of Palestinians to their land and culture.

The ban on visiting the lake can be interpreted as an act of humiliation and intimidation. Muslims, who make up a significant part of the regional population, perceive such actions as a demonstration of the superiority of one group over another. This not only heightens tensions but also destroys any possibility for peaceful coexistence and dialogue. From the perspective of international law, Israel's actions violate numerous norms and principles. The Fourth Geneva Convention explicitly prohibits an occupying power from using the natural resources of occupied territories for its own benefit, ignoring the needs of the local population. Restricting access to Lake Tiberias can be considered a gross violation of these obligations.

Moreover, it is important to remember moral responsibility. Even if "Israel" considers itself justified in its actions, it must ask itself: what kind of future is it creating? A policy of exclusion and discrimination never leads to long-term peace. On the contrary, it deepens divisions between peoples and creates new conflicts.

Restricting access to Lake Tiberias for Palestinians is not just an administrative decision. It is a symbol of a deeper problem: the problem of inequality, colonialism, and lack of respect for human rights. Israel, which positions itself as a democratic state, must reflect on the consequences of its policies. If the goal is to ensure security and prosperity, such actions only exacerbate confrontation and create fertile ground for new conflicts. Peaceful coexistence is possible only on the basis of equality, justice, and mutual respect. As long as one side continues to use natural resources as a tool of power and the other remains deprived of its rights, achieving peace will remain an unattainable dream.

The Well Promised with a Spring in Paradise

After the migration (Hijra) from Mecca to Medina and the increase in the number of Muslims, the need for water grew. In the vicinity of Medina, in the area of "Wadi al-Aqiq," approximately 5 km northwest of the Prophet’s Mosque ﷺ, there was a garden with a well. During the time of the Messenger of Allah ﷺ, this well was called "Bi’ru Ruma" (the Well of Ruma or Rumah), and today it is known as Uthman’s Well. When the companion Uthman (may Allah be pleased with him) migrated to Medina, he learned that Muslims were facing difficulties accessing water. The need for new water sources arose due to the city's growing population, partly driven by the migration (Hijra) of believers from Mecca. All the wells in Medina had bitter and salty water, except for the Well of Ruma, which had fresh and pleasant-tasting water. This well belonged to a Jew who earned a living by selling water from it, even charging for a single drop.

When news of the well and its owner reached Uthman (may Allah be pleased with him), he approached the Jew and informed him that he wanted to buy the well. The Jew refused. Then Uthman (may Allah be pleased with him) proposed buying half of the well on the condition that one day, when he could sell water, would belong to him, and the other day to the Jew. The Jew agreed, thinking that Uthman, as a skilled trader, would raise the price of water, thereby increasing his income. However, the opposite happened—the demand for water decreased until it disappeared completely. Surprised, the Jew began to investigate and discovered that Uthman, for the sake of Allah, had made his day at the well a day when people could take water for free. People started drinking (taking) water on Uthman’s day (for free) and stopped coming to the well on the Jew’s day. Realizing his loss, the Jew went to Uthman (may Allah be pleased with him) and said, "Will you buy the remaining half of the well?" Uthman agreed and bought it for 20,000 dirhams, endowing it as a "waqf for Allah" for Muslims.

Some time later, one of the companions approached him (Uthman) and offered to buy the well for double the price, to which Uthman replied, "I was offered more!" The companion then said, "I will give you triple the price," and again received the same response—"I was offered more!" This continued until the price reached nine times the nominal value. But Uthman still refused. The companion was surprised and said, "There is no buyer except me, so who is offering you more than me?" Uthman replied, "Allah will give me ten times more for this good deed!" Uthman endowed the well to Muslims so they could drink (take) water from it for free.

Meanwhile, bakeries in Gaza City and northern areas will stop operating tomorrow due to a lack of flour.

The World Food Programme (WFP): There will be no more bread in Gaza — supplies have run out. The WFP announced that it is being forced to completely halt bread production in Gaza because all supported bakeries are closing due to a lack of flour shipments. All ready-to-eat food supplies have already been distributed to families in Gaza, and there are no new shipments. The WFP emphasizes: "We remain in Gaza and continue working, but our resources have been depleted since March due to the absence of humanitarian aid."

"İsrail" Filistinlilerin suya erişimini nasıl kısıtlıyor...

"Su İsraillileştirilmesi" – İşgalci Su Kontrolü!

İsrail yetkilileri ve yerleşimciler nehir yataklarını kapatıyor, barajlar inşa ediyor ve su akışlarını İsrail yerleşimlerine daha fazla su gitmesi için yönlendiriyor. Bir örnek ise Ürdün Nehri’dir; bu nehir neredeyse tamamen İsrail tarafından ele geçirilmiş durumda ve bu da Batı Şeria’daki Filistinliler’in sadece küçük bir kısmına su bırakıyor.

İsrail suyun yaklaşık %80’ini alırken, Filistinlilere sadece %20 oranında su bırakılıyor. Ayrıca İsrail, özel izin olmadan yeni kuyular kazılmasını veya mevcut kuyuların derinleştirilmesini yasaklıyor ve bu izin neredeyse hiçbir zaman verilmiyor. İsrail ordusu, “yasa dışı inşaat” gerekçesiyle Filistinliler tarafından yapılan su borularını, kuyuları ve sarnıçları düzenli olarak tahrip ediyor.

İsrail yerleşimlerindeki su tüketimi, Filistin şehirlerine ve köylerine göre çok daha yüksek. Bazı Filistin köylerinde insanlar ayda yalnızca birkaç kez su alabiliyor. Gazze Şeridi’ndeki durum ise daha da kötü. Tek ulaşılabilir kıyı suyu havzasından elde edilen suyun neredeyse %97’si kirlilik ve tuzlanma nedeniyle içilebilir değil. İsrail, içme suyu tedarikini kısıtlıyor ve su sistemlerinin onarımı için gereken malzemeleri engelliyor, bu da durumu felaket boyutlarına taşıyor.

Bu kısıtlamaların sonuçları:
Birçok Filistinli aile, şişelenmiş su satın almak zorunda kalıyor ve fiyatları aşırı derecede yüksek. Tarım su kıtlığından dolayı zarar görüyor ve bu da yoksulluğun artmasına yol açıyor. Suya erişimin sınırlandırılması kolektif ceza şeklinde bir uygulama ve İsrail’in Filistinliler üzerinde kullandığı kontrol araçlarından biri. Uluslararası toplumun su haklarını koruma çağrısına rağmen İsrail, suyu baskı aracı olarak kullanmaya devam ediyor. İsrail, yeni su tesisleri inşa etmeyi yasaklayarak ve mevcut altyapıyı yok ederek Filistinlilerin suya erişimini çeşitli şekillerde kısıtlıyor.

Peki neden Gazze’de yağmur suyu toplanması yasak?

İsrail, bölgedeki tüm su kaynaklarının kendisine ait olduğunu düşünüyor; yeraltı suları ve yağmur suyu da dahil. Bu nedenle Filistinliler, özel izin olmadan rezervuar inşa edemez ve bu izin neredeyse hiç verilmiyor. İsrail askerleri, Gazze'deki yağmur suyu toplama sistemlerini "yasa dışı inşaat" gerekçesiyle tahrip ediyor.

Yağmur suyu toplama tankları kuran Filistinliler, ekipmanlarının müsadere edilmesi veya ceza ödemekle karşı karşıya kalabiliyor. Gazze'deki tek tatlı su kaynağı olan kıyı suyu havzası, İsrail ablukası, aşırı kullanım ve atık arıtma tesislerinin olmaması nedeniyle ağır şekilde kirletilmiş ve tuzlanmış durumda. Buna rağmen yağmur suyu toplanması bile yasak, bu da insani krizi daha da ağırlaştırıyor.

Yağmur suyunun toplanmasını yasaklamak nedeniyle Filistinliler özel şirketlerden su satın almak zorunda kalıyor ve bu da suyu Tel Aviv’dekinden daha pahalı hale getiriyor. İnsanlar kirlenmiş su içmek zorunda kalıyor ve bu özellikle çocuklarda hastalıkların artmasına yol açıyor. Yağmur suyunun toplanmasını yasaklamak, Filistinlileri temel su hakkından mahrum bırakan su apartheid sisteminin bir parçası. Bu aynı zamanda Gazze’yi zayıflatmak ve boğmak için kullanılan bir kontrol aracı.

Tiber Gölü (Taberiye) Erişimine Getirilen Sınırlamalar: İsrail'in Politikasına Eleştirel Bir Bakış

Tiber Gölü (Arapça: بحيرة طبريا‎), aynı zamanda Kineret veya Galile Denizi olarak da bilinir; sadece "İsrail" için en önemli doğal kaynak değil, aynı zamanda büyük tarihi, kültürel ve dini öneme sahip bir yerdir. Bu göl, Kutsal Kitaplar, Kuran ve diğer kutsal metinlerde geçmektedir ve bu durum, farklı inançlardaki milyonlarca insan için manevi birlik sembolü haline getirmiştir. Ancak son yıllarda İsrail'in bu göle ilişkin politikası, özellikle Filistinliler için erişimin fiilen kesilmesi sonrasında ciddi sorular gündeme getirmektedir. Bu karar, Filistin halkının tarihi ve doğal haklarından sistemli bir şekilde ayrılmalarını amaçlayan bir politikanın bir başka adımı olarak görülebilir.

"İsrail", uzun süredir bölgenin su kaynaklarını kontrol etmekte olup buna Filistin topraklarından geçen yeraltı suları ve nehirler de dahildir. Uluslararası kuruluşlara göre, Filistinliler sadece mevcut suyun küçük bir kısmına erişebilmektedir, geri kalan büyük kısmı ise İsrail vatandaşları ve yerleşimcilerin ihtiyaçları için kullanılmaktadır. Tiber Gölüne erişimin sınırlandırılması, bu politikanın mantıklı bir devamıdır. Filistinli topluluklar için yaşam ve gelişme kaynağı olabilecek su kaynakları, baskı ve kontrol aracı haline getirilmiştir.

Bu kararı, "İsrail"in daha geniş sömürgeci politikasından bağımsız olarak değerlendirmek mümkün değildir. Toprakların ele geçirilmesi, yerleşim bölgelerinin inşası ve Filistinlilerin hareket özgürlüğünün kısıtlanması gibi uygulamalar, Filistin nüfusunun doğal kaynaklarından koparılmasına yol açmaktadır. Bölge için en önemli su kaynaklarından biri olan Tiber Gölü, bu adaletsizliğin bir sembolü haline gelmiştir.

Müslümanlar, Hristiyanlar ve Yahudiler için Tiber Gölü özel bir öneme sahiptir. Yeni Ahit'e göre, İsa Mesih burada birçok mucizesini gerçekleştirmiştir, ekmek ve balıkların çoğaltılması da bunlardan biridir. Müslümanlar için de bu bölge kutsaldır çünkü Kur'an'da bahsi geçen peygamberlerle bağlantılıdır. Ancak bugün, yüzyıllardır bu bölgede yaşayan Filistinli Müslümanlar, gölü özgürce ziyaret etmekten mahrum bırakılmışlardır. Bu, yalnızca doğal bir kaynağa erişimin kısıtlanması değil, aynı zamanda Filistinlilerin topraklarıyla kültürleri arasındaki yüzyıllık bağın silinmeye çalışılmasıdır.

Göle yapılan ziyaret yasağını, aşağılama ve ibret niteliğinde bir eylem olarak yorumlamak mümkündür. Bölgenin nüfusunun önemli bir kısmını oluşturan Müslümanlar, bu eylemleri bir grubun diğerine üstünlük gösterisi olarak algılamaktadırlar. Bu durum sadece gerginlikleri artırmıyor, aynı zamanda barışçıl bir ortak yaşam ve diyalog imkanlarını da yok ediyor. Uluslararası hukuk açısından bakıldığında, İsrail'in eylemleri birçok normu ve ilkeyi ihlal etmektedir. Dördüncü Cenevre Sözleşmesi, işgal eden gücün, yerel halkın ihtiyaçlarını görmezden gelerek işgal altındaki toprakların doğal kaynaklarını kendi çıkarları için kullanmasını açıkça yasaklamaktadır. Tiber Gölüne erişimin sınırlandırılması, bu yükümlülüklerin ciddi bir ihlali olarak değerlendirilebilir.

Ayrıca, ahlaki sorumluluğu hatırlamak önemlidir. "İsrail" eylemlerini haklı görüyor olsa bile, kendisine şu soruyu sormalıdır: hangi gelecek oluşturuyor? Dışlama ve ayrımcılık politikası hiçbir zaman uzun vadeli bir barışa yol açmaz. Tam tersine, toplumlar arasındaki uçurumu derinleştirir ve yeni çatışmalara neden olur.

Filistinliler için Tiber Gölüne erişimin sınırlandırılması, basit bir idari karar değildir. Bu, daha derin bir sorunun sembolüdür: eşitsizlik, sömürgecilik ve insan haklarına saygı eksikliği sorunu. Kendini demokratik bir devlet olarak konumlandıran “İsrail”, politikalarının sonuçları üzerine düşünmelidir. Eğer hedef güvenlik ve refah sağlamaksa, bu tür eylemler yalnızca karşıtlığı artırır ve yeni çatışmalar için zemin hazırlar. Barışçıl bir ortak yaşam, yalnızca eşitlik, adalet ve karşılıklı saygı temelinde mümkün olabilir. Bir taraf doğal kaynakları güç aracı olarak kullanmaya devam ettiği sürece ve diğer taraf haklarından mahrum kalıyorsa, barışın sağlanması imkansız bir hayal olarak kalacaktır.

Cennette Bir Kaynak Vaadi Altındaki Kuyu

Mekke'den Medine'ye hicretten sonra ve Müslüman sayısının artmasıyla su ihtiyacında artış oldu. Medine'nin yakınında, "Vadi al-Akik" bölgesinde, yaklaşık olarak Peygamber Efendimizin Camii'nden 5 km kuzeybatısında bir bahçe içinde bir kuyu bulunuyordu. Bu kuyu, Allah'ın Elçisi ﷺ döneminde "Bi'ru Ruma" (Ruma Kuyusu veya Rumah Kuyusu) olarak bilinirken, günümüzde Osman Kuyusu olarak tanınmaktadır. Osman (Allah ondan razı olsun), Medine'ye hicret ettikten sonra Müslümanların su sıkıntısı çektiğini öğrendi. Şehrin nüfusunun büyümesi ve Mekke'den inananların göçü (hicret), yeni su kaynaklarına duyulan ihtiyacı artırmıştı. Medine'deki tüm kuyular acı ve tuzlu su verirken, Ruma Kuyusu tatlı ve lezzetli suya sahipti. Bu kuyu, suyunu satmak suretiyle kazanç elde eden bir Yahudiye aitti.

Kuyu ve sahibi hakkındaki haber Osman'a (Allah ondan razı olsun) ulaştığında, Yahudiye gidip kuyuyu satın almak istediğini söyledi. Yahudi reddetti. O zaman Osman (Allah ondan razı olsun) kuyunun yarısını satın almayı teklif etti ve bir gün suyu satma hakkı kendisinin, diğer gün ise Yahudi'nin olacak şekilde anlaşmayı önerdi. Yahudi, Osman'ın su fiyatını yükselteceğini ve böylece kendi kazancının artacağını düşünerek kabul etti. Ancak tam tersi oldu—su talebi azalmaya başladı ve tamamen ortadan kalktı. Şaşıran Yahudi, sebebi araştırdı ve Osman'ın, Allah için kendi gününü insanların ücretsiz su aldığı bir gün yaptığını keşfetti. İnsanlar, Osman'ın gününde (bedava olduğu için) su almaya başladılar ve Yahudi'nin gününe gelmeyi bıraktılar. Zararı fark eden Yahudi, Osman'a (Allah ondan razı olsun) gidip geri kalan yarısını satın almak istediğini söyledi. Osman, kuyuyu 20.000 dirhem ödeyerek aldı ve Müslümanlar için "vakıf" olarak bağışladı.

Bir süre sonra, bir arkadaş Osman'a kuyuyu iki katına satın almak istediğini söyledi. Osman cevaben, "Daha fazla teklif aldım!" dedi. Arkadaş, "Üç katını vereceğim" dediğinde yine aynı cevabı aldı: "Daha fazla teklif aldım!" Bu süreç, fiyat nominal değerinin dokuz katına ulaşana kadar devam etti. Fakat Osman yine de reddetti. Arkadaş şaşırdı ve "Senin dışında kimse alıcı yok, o halde benim teklifimi kim aşabilir?" diye sordu. Osman cevapladı: "Allah bu iyi amele on kat daha fazlasını verecek!" Osman, Müslümanlar için suyu bedava alabilecekleri şekilde vakfederek kuyuyu onlara bağışladı.

Bu arada, Gazze Şehri'ndeki ve ülkenin kuzeyindeki fırınlar un eksikliği nedeniyle yarın faaliyetlerini durduracak.

Birleşmiş Milletler Dünya Gıda Programı (WFP): "Gazze'de artık ekmek kalmayacak - stoklar tükendi." WFP, desteklenen tüm fırınların un tedarikinin kesilmesi nedeniyle ekmek üretimini tamamen durdurmak zorunda kaldığını duyurdu. Hazır yiyecek stoklarının tamamı zaten Gazze'deki ailelere dağıtıldı ve yeni sevkiyatlar yok. WFP vurguluyor: "Mart ayından beri insani yardımın gelmemesi nedeniyle kaynaklarımız tükeniyor olsa da Gazze'de kalmaya ve çalışmaya devam ediyoruz."

Si "Izraeli" kufizon qasjen në ujë për Palestinezët...

"Izraelizimi i Ujit" – Kontrolli Okupues i Ujit!

Autoritetet izraeliane dhe kolonistët bllokojnë rrjedhjen e lumërve, ndërtojnë diga dhe rishkruajnë rrjedhjet e ujit në mënyrë që shumica e ujit të shkojë për vendbanimet izraeliane. Një shembull është Lumi Jordani, i cili pothuajse plotësisht është kapur nga Izraeli, duke lënë palestinezët në Perëndim të lumit me vetëm një pjesë të vogël të ujit.

Izraeli merr rreth 80% të ujit, kurse palestinezëve u lejohet vetëm 20%. Për më tepër, Izraeli ndalon Palestinën të kalojë grumbuj të rinj ose të zgjerojë ato ekzistuese pa leje speciale, e cila pothuajse kurrë nuk jepet. Forcat ushtarake izraeliane rutinë rrisin duke shkatërruar tubacione uji, kollët dhe rezervuarë të ndërtuar nga palestinezët me justifikim "ndërtim illegal".

Konsumi i ujit në vendbanime izraeliane është shumë më i madh sesa në qytete dhe fshatra palestinez. Në disa fshatra palestineze, njerëzit marrin ujë vetëm disa herë në muaj. Situata në Rrethin e Gazës është edhe më e keqë. Rreth 97% e ujit nga vetëm horizonti ujor i disponueshëm bregdetar është jo-përdorim për pijë për shkak të ndotjes dhe salinizimit. Izraeli kufizon furnizimin me ujë të pijshëm dhe materialet për riparimin e sistemeve të ujit, gjë që e bën situatën katastrofike.

Pasojat e këtyre kufizimeve:
Shumë familje palestineze janë të detyruara të blejnë ujë të transportuar me çmime të tepruara. Bujqësia vuajnë nga mungesa e ujit, gjë që çon në rritjen e varfërisë. Kufizimi i hyrjes në ujë është një formë e ndëshkimit kolektiv dhe një nga instrumentet që Izraeli përdor për të kontrolluar palestinezët. Pavarësisht nga thirrjet ndërkombëtare për respektimin e të drejtave të ujit, Izraeli vazhdon ta përdorë ujin si mjedis presion. Izraeli kufizon hyrjen e palestinezëve në ujë në shumë mënyra, duke përfshirë ndalimin e ndërtimit të infrastrukturave të reja ujore dhe shkatërrimin e infrastrukturës ekzistuese.

Pse është e ndaluar mbledhja e ujit të shiut në Gazë?

Izraeli konsideron të gjithë burimet ujore në rajon si burime të veta, duke përfshirë edhe ujërat nëntokësore dhe ujin e shiut. Prandaj, palestinezët nuk mund të ndërtojnë rezervuarë pa leje speciale, e cila pothuajse kurrë nuk jepet. Forcat ushtarake izraeliane shkatërrojnë sistemet e mbledhjes së ujit të shiut në Gazë me justifikim "ndërtim ilegal".

Palestinezët që instalojnë rezervuarë për mbledhjen e ujit të shiut mund të përballen me konfiskimin e pajisjeve ose gjoba. Vetëm burimi i ujit të freskët në Gazë – horizonti ujor bregdetar – është shumë i ndotur dhe i salinizuar për shkak të bllokadës së Izraelit, përdorimit të tepërt dhe mungesës së impianteve të trajtimit të ujit. Megjithatë, edhe mbledhja e ujit të shiut është e ndaluar, gjë që e keqëson edhe më tej krizin humanitare.

Për shkak të ndalimit të mbledhjes së ujit të shiut, palestinezët janë të detyruar të blejnë ujë nga kompanitë private, gjë që e bën atë më të shtrenjtë se në Tel Aviv. Njerëzit janë të detyruar të pinë ujë të ndotur, gjë që çon në rritjen e sëmundjeve, sidomos tek fëmijët. Ndaluja e mbledhjes së ujit të shiut është pjesë e një sistemi apartheid ujor që i prish palestinezët të drejtën bazike për hyrje në ujë. Ky është një tjetër mjet kontrolli që synon të dobësojë dhe të ngushtojë Gazën.

Peshkëria e Tabarit (ar. بحيرة طبريا‎), e njohur gjithashtu si Kineret ose Deti i Galilees, nuk është vetëm burim natyror kryesor për "Izraelin", por edhe vend me rëndësi të madhe historike, kulturore dhe fetare. Ky liqen përmendet në Bibël, Kur'an dhe tekste të tjera të shenjta, duke e bërë atë simbol njësimi spiritual për miliona njerëz të ndryshëm besimesh. Megjithatë, në vitet e fundit, politika e "Izraelit" ndaj këtij liqeni ka ngritur pyetje serioze, veçanërisht pasi akses në të është në fakt bllokuar për palestinezët. Kjo vendim mund të konsiderohet si një hap tjetër në politikën e diskriminimit sistematik dhe largimit të popullsisë palestineze nga të drejtat e tyre historike dhe natyrore.

"Izraeli" kohët e fundit ka kontrolluar burimet ujore të rajonit, përfshirë ujrat nëntokësore dhe lumenjtë që rrjedhin nëpër tokat palestineze. Sipas të dhënave të organizmave ndërkombëtare, palestinezët marrin vetëm një pjesë të vogël të ujit të disponueshëm, ndërsa pjesa më e madhe drejtohet për nevojat e popullsisë izraelite dhe kolonistëve. Kufizimi i aksesit në Liqenin e Tabarit është vazhdimi logjik i kësaj politike. Burimet ujore, të cilat mund të ishin burim jetës dhe zhvillimi për komunitetet palestineze, po shndërrohen në mjet presioni dhe kontrolli.

Ky vendim nuk mund të shihet jashtë kontekstit të politikës koloniale më të gjerë të "Izraelit". Grabitja e tokave, ndërtimi i vendeve të reja banimi, kufizimi i lëvizjes së palestinezëve – gjithçka kjo krijon kushte, në të cilat popullsia palestineze mbetet e prekur nga burimet e saj natyrore. Liqeni i Tabarit, duke qenë një nga liqenet më të rëndësishëm të rajonit, po bëhet simbol i kësaj padrejtësie.

Për myslimanët, krishterët dhe hebrejt, Liqeni i Tabarit ka rëndësi të veçantë. Pikërisht këtu, sipas Testamentit të Ri, Jezusi Krishti kreu shumë nga mrekullit e tij, përfshirë shumëzimin e bukës dhe peshqve. Për myslimanët, kjo zonë është gjithashtu e shenjta, pasi lidhet me profetët e përmendur në Kur'an. Megjithatë, sot myslimanët palestinezë, prindërve të të cilëve i kanë përjetuar këtë rajon për shekuj, janë të kursyer nga mundësia e lirisht për të vizituar liqenin. Kjo nuk është thjesht kufizim i aksesit në një burim natyror - është një tentativë për të fshirë lidhjen shumëshekujshme të palestinezëve me tokën dhe kulturën e tyre.

Ndalimi i vizitave në liqen mund të interpretohet si një akt denigjimi dhe mësimdhënie. Myslimanët, të cilët përbëjnë një pjesë të rëndësishme të popullsisë së rajonit, e perceptojnë këtë veprim si demonstrim të përparësisë së një grupi ndaj tjetrit. Kjo jo vetëm që rrit tensionin, por edhe shkatërron çdo mundësi për bashkëpunim paqësor dhe dialog. Nga pikëpamja e ligjit ndërkombëtar, veprimet e "Izraelit" shkelin një numër parash dhe parime. Konventa e Katërt e Gjenevës ndalon në mënyrë të drejtëpërdrejtë shtetin okupues të përdorë burimet natyrore të territorieve të okupuara për interesat e tij, duke injoruar nevojat e popullsisë lokale. Kufizimi i aksesit në Liqenin e Tabarit mund të konsiderohet si një shkelje e rëndë e këtyre obligimeve.

Përveç kësaj, është e rëndësishme të mbahet mend përgjegjësia morale. Edhe nëse "Izraeli" mendon se vepron në mënyrë të drejtë, duhet të pyesim: cfarë imazhi të të ardhmes po krijon? Politika e përjashtimit dhe diskriminimit asnjëherë nuk çon në paqe afatgjatë. Përkundrazi, ajo thellon ndarjet ndërmjet popujve dhe krijon konflikte të reja.

Kufizimi i aksesit në Liqenin e Tabarit për palestinezët nuk është thjesht një vendim administrativ. Është simbol i një problemi më të thellë: problemit të mosbarazisë, kolonializmit dhe mungesës së respektit për të drejtat e njeriut. "Izraeli", i cili e pozicionon veten si një shtet demokratik, duhet të reflektojë mbi pasojat e politikave të tij. Nëse qëllimi është sigurimi i sigurisë dhe lulëzimit, këto veprime vetëm e përkeqësojnë përballjen dhe krijojnë bazën për konflikte të reja. Bashkëjetesa paqësore është e mundur vetëm në bazë të barazisë, drejtësisë dhe respektit reciprok. Ndërsa njëra palë vazhdon të përdorë burimet natyrore si mjet pushteti, dhe tjetra mbetet e kursyer nga të drejtat e saj, arritja e paqes do të mbetet një ëndërr e pakthyeshme.

Burimi i Ujit për të cilin është Premtuar Burimi në Xhehenë

Pas hijrës nga Meka në Medinë dhe rritjes së numrit të myslimanëve, rriti edhe nevoja për ujë. Afër Medina-s, në zonën "Wadi al-Akiq", që është rreth 5 km në veriperëndim të xhamisë së Profetit ﷺ, gjendej një oborr me një burim uji. Ky burim në kohën e Dërguarit të Allahut ﷺ quhej "Bi'ru Ruma" (burimi i Ruma ose Rumah), dhe sot është i njohur si burimi i Osmanit. Kur shoqëruesi Osman ﺮﻀﻲﷲﻋﻨﻪ bëri hijren në Medinë, ai u informua se myslimanët po përjetonin vështirësi me ujin. Nevoja për burime të reja uji u shfaq për shkak të rritjes së popullsisë së qytetit, ndikuar nga hijra e besimtarëve nga Meka. Në të gjitha burimet e Medina-s, uji ishte i hidhur dhe i kripur, me përjashtim të burimit Ruma, ku uji ishte i ëmbël dhe i këndshëm për shije. Ky burim i përkasin një juezi, i cili fitonte para duke shitur ujë prej tij, duke nxjerrë përfitime, duke shitur edhe një kapsh ujë.

Kur lajmi për burimin dhe pronarin e tij u përhap te Osman (qoftë i kënaqur Allahu me të), ai shkoi tek juezi dhe e njoftoi atë se dëshironte të blejë burimin. Juezi i refuzoi. Atëherë Osman (qoftë i kënaqur Allahu me të) i propozoi të blejë gjysmën e burimit, me kusht që një ditë kur ai mund të shiste ujin të ishte e tij, dhe një ditë tjetër të ishte e juezit. Juezi pranoi, duke menduar se Osman, si tregtar i aftë, do të rritej çmimi të ujit dhe për këtë arsye do të rritet edhe fitimi i tij (i juezit). Por ndodhi e kundërta - kërkesa për ujë zvogëlohej derisa të zhduket plotësisht. Juezi u habit, filloi të kërkonte shkakun dhe zbuloi se Osman, për Allahun, kishte bërë ditën e tij të burimit ditë kur njerëzit merrnin ujë falas. Të gjithë njerëzit filluan të pinin (merrnin) ujë në ditën e Osmanit (domethënë falas) dhe ndaluan të shkonin tek burimi në ditën e juezit. Juezi ndjeu humbje dhe shkoi tek Osman (qoftë i kënaqur Allahu me të) dhe i tha: "A do ta blej pjesën tjetër të burimit?" Osman pranoi dhe e bleu për 20 mijë dirhemë, duke e dedikuar atë si "vakf" për myslimanët. Pas një kohe, një nga shoqëruesit erdhi tek ai (tek Osman) dhe i propozoi t'i shiste burimin për dyfishin e çmimit, por Osman u përgjigj: "Mua më është ofruar më shumë!" Atëherë shoqëruesi tha: "Unë do t'ju jap trifishin e çmimit," dhe përsëri mori përgjigjen e Osmanit - "Mua më është ofruar më shumë!" Kjo vazhdoi derisa çmimi të arrijë nivelin e nëntëfishit të çmimit nominal. Por Osman gjithmonë refuzoi. Shoqëruesi u habit dhe tha: "Nuk ka blerës tjetër përveç meje, pra kush është ai që do të ofrojë më shumë se unë?" Osman u përgjigj: "Allahu do të më japë dhjetëfishin e kësaj (veprime të mirë)!" Osman e dedikoi burimin myslimanëve, që ata falas të pinin (merrnin) ujë prej tij.

Ndërkohë, furra në qytetin e Gazës dhe në veriun e vendit do të ndalen të funksionojnë nesër për shkak të mungesës së miellit.

Programi Botëror i Ushqimit të Kombeve të Bashkuara: "Ska më brumë në Gazë—rezervat janë përfunduar." WFP-i ka njoftuar se detyrohet të ndërpritë plotësisht prodhimin e brumës në Gazë sepse të gjitha furrat e mbështetur janë duke mbyllur për shkak të mungesës së transportimeve të miellit. Të gjitha rezervat e ushqimeve të gatshme për t'u ngrënë janë dhënë familjeve në Gazë dhe nuk ka transportime të reja. WFP-i thekson: "Ne mbetemi në Gazë dhe vazhdojmë punën, por burimet tona kanë përfunduar që nga marsi për shkak të mungesës së ndihmës humanitare."