Как часто мы переживаем о непринятых ду'а, в то время как живём в одной из принятых ду'а

How often we stress about our unanswered prayers while we are living in one of our answered prayers / Kabul edilen dualardan birinde yaşarken kabul edilmeyen dualar hakkında ne sıklıkla endişeleniyoruz / Sa shpesh shqetësohemi për duatë e refuzuara ndërsa jetojmë në një nga duatë e pranuara

Сколько раз мы, обращаясь к Аллаху с мольбами, чувствуем боль от «молчания» в ответ? Сколько раз в наших сердцах поселяется разочарование, будто нас не услышали? Мы говорим: «Я делаю ду‘а, но мне не отвечают…» Но остановимся на мгновение. Может быть, мы уже живём в реальности одной или даже множества принятых ду‘а, — просто забыли, что когда-то это тоже было нашей мечтой, нашей просьбой к Аллаху, нашим плачем в суджуде (земном поклоне). И теперь, получив это, мы перестали воспринимать это как подарок, а приняли как само собой разумеющееся...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Мусульманин XXI века, несмотря на лёгкий доступ к знаниям, часто страдает от болезни сердца: недовольства, нетерпения и забвения Аллаха. Мы как будто запрограммированы замечать только то, что отсутствует, и игнорировать то, что есть. Когда мольба не исполняется мгновенно, мы сомневаемся в своей искренности, в мудрости Аллаха, а иногда — даже в самом факте, что Он отвечает. 

Почему мы не замечаем принятые ду‘а? Блага стали привычными. Человеку свойственно быстро привыкать. Сегодняшние удобства — это вчерашние мечты. Мы сравниваем себя с другими. Нас ослепляет, что у кого-то «лучше», забывая, что у нас есть то, чего нет у них. Сатана (Иблис) внушает неблагодарность. Он внушает, что «ты заслуживаешь большего», чтобы отдалить тебя от довольства Аллахом.

Как же пробудить благодарность и увидеть принятые ду‘а?

Вспоминай, что ты просил в прошлом. Перечитай старые записи, дневники, вспомни мольбы. Ты удивишься, сколько из них уже реализовано. Мусульмане, одержимые материальными потерями, забывают, что истинное богатство — это довольство сердцем. Умма, которая постоянно жалуется, не сможет быть уммой возрождения. А та, что благодарна — будет усилена Аллахом. И поблагодари Аллаха из глубины своего сердца. «Он даровал вам все, о чем вы просили. Если вы станете считать милости Аллаха, то не сможете сосчитать их. Воистину, человек несправедлив и неблагодарен.» Сура Ибрахим, 14:34.

Человеческая природа такова, что мы чаще замечаем то, чего у нас нет, чем то, что уже есть. Мы просим о здоровье, забывая, что просыпаемся каждое утро с ясным умом и способностью ходить. Мы просим о работе, не осознавая, что живём в мире, где есть стабильность, крыша над головой и возможность обращаться к Аллаху свободно. Всё это — не просто благословения. Это и есть ответы на ду’а — наши или наших родителей, дедов, учителей, друзей.

Пророк Мухаммад ﷺ и его сподвижники часто терпели лишения. Некоторые ду’а исполнялись сразу, другие — позже. Умм Салама (да будет доволен ею Аллах) молилась, чтобы Аллах заменил ей потерю мужа, Абу Салама. Её ду’а была услышана, но ответ пришёл не в форме возвращения мужа — а в лице Пророка ﷺ, с которым она вступила в никях. Иногда мы просим о чём-то хорошем, но Аллах даёт нам лучшее.

Когда мы учимся видеть принятые ду’а в своей жизни, наши сердца наполняются спокойствием. Мы меньше тревожимся о будущем, потому что знаем: Аллах уже не раз отвечал нам, значит, и сейчас слышит. Жаловаться на непринятые ду’а, забывая о принятых — всё равно что стоять под дождём милости Аллаха и жаловаться на сухую землю. В каждый момент времени мы окружены Его щедростью — даже если это не всегда в форме, которую мы ожидали.

Сосредоточение на принятых ду'а и благодарности за них — это важный аспект жизни мусульманина. Это не только укрепляет нашу веру, но и помогает нам быть счастливыми и удовлетворенными. Важно помнить, что каждый момент нашей жизни — это дар, и мы должны ценить его, даже если некоторые наши желания остаются неисполненными. В конечном итоге, истинное счастье приходит не от того, что мы имеем, а от того, как мы воспринимаем то, что у нас есть. Когда ты молишься и не видишь ответа, не думай, что Аллах не слышит тебя. Может, ты уже живёшь в ответе — просто не узнал его.

Однако многие из нас часто испытывают чувство разочарования, когда наши ду'а кажутся "непринятыми". Мы можем чувствовать себя забытыми или недооценёнными, сосредотачиваясь исключительно на тех вещах, которые пока не были даны нам. Но что если мы упускаем самое важное? Что если ответ уже был дан, но мы не умеем его видеть?

В некоторых случаях Аллах откладывает выполнение нашей просьбы. Это может быть связано с тем, что Он знает, что в будущем для нас будет лучше получить желаемое позже, чем сейчас. Иногда мы просим о том, что считаем полезным для нас, но Аллах, зная наши истинные нужды, заменяет нашу просьбу чем-то более ценным. Возможно, вы молились о новой работе, а вместо этого Аллах направил вас на путь духовного развития или помог вам решить проблему, которая могла бы стать препятствием в будущем. Или мусульманин и мусульманка просили о будущем своём спутнике или спутнице жизни, но Аллах заменил их более достойными и богобоязненными.

Мы живём в мире, где реклама, социальные сети и культ потребления постоянно напоминают нам о том, чего мы якобы лишены. Это создаёт иллюзию постоянной нехватки и недостатка. Однако если мы остановимся и посмотрим вокруг, то увидим, что большинство наших просьб уже были удовлетворены: Вы просили здоровья — и вот вы живы, можете дышать, двигаться, видеть и слышать. Вы просили пищи — и каждый день у вас есть возможность наслаждаться трапезой. Вы просили защиты — и Аллах оберегает вас от множества невидимых опасностей. Эти благодеяния кажутся нам обыденными только потому, что мы привыкли их воспринимать как должное. Но если задуматься, каждое из них — это ответ на ду'а, которую мы, возможно, даже не осознавали, произнося.

Одна из причин, по которой мы теряем благодарность, заключается в том, что мы постоянно сравниваем свою жизнь с жизнью других людей. Помните слова Пророка (мир ему и благословение Аллаха): «Посмотрите на тех, кто ниже вас, и не смотрите на тех, кто выше вас, чтобы не презирать благодеяния Аллаха, которые Он даровал вам.» (Бухари).

Если какая-то из ваших просьб ещё не исполнилась, помните, что Аллах знает, что для вас лучше. Упражняйтесь в терпении и доверии к Его мудрости. Иногда ответ приходит тогда, когда мы меньше всего этого ожидаем.
Заключение: Жизнь как принятая ду'а
Каждый день нашей жизни — это ответ на ду'а. Мы просим о существовании, и Аллах дарует его. Мы просим о воздухе для дыхания, и Он предоставляет его. Мы просим о любви и поддержке, и Он окружает нас людьми, которые заботятся о нас.

Вместо того чтобы фокусироваться на том, чего у нас нет, давайте научимся видеть и ценить то, что уже есть. Ведь благодарность — это ключ к тому, чтобы Аллах продолжал увеличивать наши благословения. Как сказано в Коране: "Вот ваш Господь возвестил: «Если вы будете благодарны, то Я одарю вас еще большим. А если вы будете неблагодарны, то ведь мучения от Меня тяжки»." Сура Ибрахим, 14:7. Наша жизнь — это мозаика, сотканная из бесчисленных ответов на наши мольбы и молитвы тех, кто нас любит. Каждое биение здорового сердца, каждый кусок хлеба, каждый миг, проведённый в мире и спокойствии, — это милость, о которой кто-то когда-то просил.

Перестать беспокоиться о «непринятых» ду'а и начать жить в уже принятой — это не значит отказаться от стремлений. Это значит строить своё будущее на прочном фундаменте благодарности, а не на зыбкой почве недовольства. Пусть же Всевышний Аллах откроет наши сердца и глаза, чтобы мы увидели Его щедрость в каждом дне нашей жизни и сделал нас из числа благодарных рабов. Аминь!

How often we stress about our unanswered prayers while we are living in one of our answered prayers

How often, when we turn to Allah with our supplications, do we feel the pain of His seeming "silence" in response? How often does disappointment settle in our hearts, as if we haven’t been heard? We say, “I make dua, but I don’t get an answer…” But let’s pause for a moment. Perhaps we are already living in the reality of one or even many accepted duas — we’ve simply forgotten that what we now take for granted was once our dream, our plea to Allah, our tears in sujood (prostration). And now, having received it, we no longer see it as a gift but as something ordinary...

Praise be to Allah, whom we praise and from whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our wrongful deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and messenger. Then:

The Muslim of the 21st century, despite easy access to knowledge, often suffers from spiritual ailments: discontentment, impatience, and forgetfulness of Allah. We seem programmed to notice only what is missing and ignore what we have. When a prayer isn’t answered immediately, we doubt our sincerity, Allah’s wisdom, and sometimes even whether He answers at all.

Why do we fail to notice answered duas? Blessings have become habitual. Humans quickly adapt. Today’s conveniences were yesterday’s dreams. We compare ourselves to others, blinded by what others “have more of,” forgetting what we possess that they lack. Satan (Iblis) whispers ingratitude, suggesting, “You deserve more,” to distance you from contentment with Allah.

How do we awaken gratitude and see answered duas?

Reflect on what you prayed for in the past. Revisit old notes, diaries, and recall your supplications. You’ll be amazed how many have already come true. Muslims obsessed with material losses forget that true wealth lies in a content heart. A community that constantly complains cannot be a community of revival. But those who are grateful will be strengthened by Allah. Thank Allah from the depths of your heart. “He has given you everything you asked of Him. If you tried to count Allah’s blessings, you would never be able to encompass them. Indeed, humanity is unjust and ungrateful.” (Surah Ibrahim, 14:34).

Human nature is such that we notice what we lack more than what we have. We pray for health, forgetting that we wake up each morning with a clear mind and the ability to walk. We pray for work, unaware that we live in stability, with a roof over our heads and the freedom to call upon Allah openly. All this is not just blessings—it is the answer to our duas or those of our parents, grandparents, teachers, or friends.

Prophet Muhammad ﷺ and his companions often endured hardships. Some duas were answered immediately; others later. Umm Salamah (may Allah be pleased with her) prayed for Allah to replace the loss of her husband, Abu Salamah. Her dua was heard, but the answer didn’t come in the form of her husband returning—it came in the form of the Prophet ﷺ, with whom she entered into marriage. Sometimes we ask for something good, but Allah gives us something better.

When we learn to recognize answered duas in our lives, our hearts fill with peace. We worry less about the future because we know Allah has answered us before and continues to hear us now. Complaining about unanswered duas while forgetting answered ones is like standing under a rain of Allah’s mercy and complaining about dry ground. At every moment, we are surrounded by His generosity—even if it doesn’t always come in the form we expect.

Focusing on answered duas and gratitude for them is an important aspect of a Muslim's life. It strengthens our faith and helps us find happiness and contentment. Every moment of our lives is a gift, and we must cherish it, even if some desires remain unfulfilled. Ultimately, true happiness comes not from what we possess but from how we perceive what we have. When you pray and don’t see an answer, don’t think Allah doesn’t hear you. Perhaps you’re already living in the answer—you just didn’t recognize it.

However, many of us feel disappointment when our duas seem “unanswered.” We may feel forgotten or undervalued, focusing solely on what hasn’t yet been given. But what if we’re missing the most important thing? What if the answer has already been given, and we just don’t know how to see it?

Sometimes Allah delays answering our prayers because He knows it’s better for us to receive it later rather than now. Sometimes we ask for something we think is beneficial, but Allah, knowing our true needs, replaces our request with something more valuable. Perhaps you prayed for a new job, but instead, Allah guided you toward spiritual growth or helped you resolve a problem that could have hindered your future. Or a Muslim man or woman prayed for a future spouse, but Allah replaced their wish with someone more worthy and God-fearing.

We live in a world where advertisements, social media, and consumer culture constantly remind us of what we supposedly lack. This creates an illusion of perpetual scarcity. Yet, if we pause and look around, we’ll see that most of our requests have already been fulfilled: You prayed for health—and here you are, alive, breathing, moving, seeing, and hearing. You prayed for food—and every day you have the opportunity to enjoy a meal. You prayed for protection—and Allah shields you from countless unseen dangers. These blessings seem ordinary only because we’ve grown accustomed to taking them for granted. But if we reflect, each of them is an answer to a dua we may not have consciously made.

One reason we lose gratitude is that we constantly compare our lives to others’. Remember the words of the Prophet (peace and blessings be upon him): “Look at those below you and do not look at those above you, lest you belittle the blessings Allah has bestowed upon you.” (Bukhari).

If one of your requests hasn’t yet been fulfilled, remember that Allah knows what’s best for you. Practice patience and trust in His wisdom. Sometimes the answer comes when we least expect it.

Conclusion: Life as an Answered Dua
Every day of our lives is an answer to a dua. We ask for existence, and Allah grants it. We ask for air to breathe, and He provides it. We ask for love and support, and He surrounds us with people who care for us.

Instead of focusing on what we lack, let’s learn to see and appreciate what we already have. Gratitude is the key to Allah increasing our blessings. As stated in the Quran: “If you are grateful, I will surely increase you [in favor]; but if you deny, indeed, My punishment is severe.” (Surah Ibrahim, 14:7).

Our lives are a mosaic woven from countless answers to our prayers and the prayers of those who love us. Every beat of a healthy heart, every piece of bread, every moment spent in peace and tranquility—is a mercy someone once prayed for.

To stop worrying about “unanswered” duas and start living in the midst of already answered ones doesn’t mean giving up aspirations. It means building your future on a solid foundation of gratitude, not on the shaky ground of discontent. May Allah open our hearts and eyes to see His generosity in every day of our lives and make us among the grateful servants. Ameen!

Kabul edilen dualardan birinde yaşarken kabul edilmeyen dualar hakkında ne sıklıkla endişeleniyoruz

Dua ettiklerimizde, Allah'ın sanki "sessizce kaldığını" hissettiğimizde ne kadar acı duyarız? Kalplerimize hayal kırıklığı yerleştiğinde, sanki duyulmadık mı diye düşünürüz? Deriz ki, “Dua ediyorum ama cevap alamıyorum...” Ancak bir an durup düşünelim. Belki de zaten bir veya birçok kabul edilmiş duaların içinde yaşıyoruz—sadece şu anda aldığımız şeyleri eskiden bir zamanlar hayalimiz, bir dileğimiz, secde ettiğimizde döktüğümüz gözyaşları olduğunu unuttuk. Artık bunları alışılmış şeyler olarak görüyoruz ve hediye olarak görmüyoruz...

Hamd olsun Allah'a, O'nu övüyor ve yardımını ve affını diliyoruz. Ruhlarımızın ve yanlış işlerimizin kötülüğünden korunmak için Allah'tan sığınma diliyoruz. Kimi Allah hidayet ederse, onu kimse şaşırtamaz ve kimi yoldan çıkarırsa, onu kimse doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki hiçbir ilah ibadete layık değildir ancak Allah birdir ve Muhamed O'nun kuludur ve elçisidir. Sonra:

21 yüzyıl Müslümanı, bilgiye kolay erişime rağmen genellikle ruhsal hastalıklardan muzdarip olur: tatminsizlik, sabırsızlık ve Allah'ı unutma. Eksik olan şeylere odaklanmaya programlanmış gibiyizdir ve sahip olduklarımızı görmezden geliriz. Bir dua hemen cevaplanmadığında samimiyetimizi, Allah'ın hikmetini ve bazen O'nun cevap verdiğini bile şüpheye düşürürüz.

Neden kabul edilen duaları fark etmiyoruz? Nimetler alışkanlık haline geldi. İnsanlar hızlıca adapte olur. Bugünün kolaylıkları dünün hayalleriydi. Başkalarıyla kendimizi karşılaştırırız, başkalarının "daha fazlasına" sahip olduğunu görürüz ve bizim ne olduğumuzu unuturuz. Şeytan (İblis) nankörlüğü fısıldar, "Sen daha fazlasına layıksın," der ve seni Allah'ın rızasından uzaklaştırmaya çalışır.

Teşekkür bilincini nasıl uyandırabilir ve cevaplanmış duaları nasıl görebiliriz?

Geçmişte ne için dua ettiğimizi hatırla. Eski notları, günlükleri tekrar oku ve dualarını hatırla. Kaç tanesinin zaten gerçekleştiğine şaşıracaksın. Maddi kayıplara takıntılı Müslümanlar, gerçek zenginliğin memnuniyetli bir kalp olduğunu unutur. Sürekli şikayet eden bir toplum yeniden diriliş toplumu olamaz. Teşekkür edenler ise Allah tarafından güçlendirilecektir. Allah'a kalbin derinliklerinden teşekkür et. "O sana her istediğini verdi. Eğer Allah'ın nimetlerini saymaya kalksaydın, onları asla kapsayamazdın. Gerçekten insan zalimdir ve nankördür." (İbrahim Suresi, 14:34).

İnsan doğası böyledir ki eksik olanları daha çok fark ederiz. Sağlık için dua ederiz, her sabah net bir zihinle uyandığımızı ve yürüyebildiğimizi unuturuz. İş için dua ederiz, kararlı bir hayat yaşadığımızı, başımızın üzerinde bir çatı olduğunu ve Allah'a özgürce hitap edebildiğimizi görmezden geliriz. Bunların hepsi sadece nimetler değil—bizim veya ebeveynlerimizin, büyükbabalarımızın, öğretmenlerimizin, arkadaşlarımızın dualarının da cevabıdır.

Peygamber Muhammed ﷺ ve sahabeleri sık sık zorluklar yaşadılar. Bazı dualar hemen cevaplandı, bazıları daha sonra. Ümmü Seleme (Allah ondan razı olsun) kocası Ebû Seleme'nin kaybını telafi etmesi için Allah'a dua etti. Onun duası cevaplandı ancak kocasının geri dönmesi şeklinde değil—Peygamber ﷺ ile evlenmesiyle geldi. Bazen iyi bir şey için dua ederiz ama Allah bize daha iyisini verir.

Kabul edilen duaları hayatımızda gördüğümüzde kalplerimiz huzur dolar. Gelecek hakkında daha az endişeleniriz çünkü Allah'ın bize daha önce cevap verdiği ve şimdi de dinlediği bilinciyle doluyuzdur. Cevaplanmamış dualar için şikayet etmek, cevaplanmış olanları unutmak, sanki Allah'ın rahmet yağmuru altında dururken kuru toprak hakkında şikayet etmek gibidir. Her an çevremizde O'nun cömertliğiyle sarılıyız—beklediğimiz şekilde gelmese bile.

Kabul edilen dualara odaklanmak ve bunlar için şükretmek, bir Müslümanın hayatının önemli bir yönüdür. Bu, imanımızı güçlendirir ve mutlu ve tatmin olmuş olmamıza yardımcı olur. Hayatımızın her anı bir hediyedir ve bazı arzularımız yerine gelmemiş olsa bile bunu değerli görmeliyiz. Nihayetinde gerçek mutluluk, sahip olduklarımızdan ziyade onları nasıl algıladığımıza bağlıdır. Dua ettiğinizde ve cevap görmediğinizde, Allah'ın sizi duymadığını düşünmeyin. Belki de zaten cevap içinde yaşıyorsunuz—sadece tanıyamadınız.

Ancak birçok insan dualarının "cevaplanmadığını" hissettiğinde hayal kırıklığına uğrar. Kendimizi unutulmuş ya da hakkımız yenmiş hissediyoruz ve yalnızca henüz verilmemiş olan şeylere odaklanıyoruz. Peki ya en önemlisini kaçırıyorsak? Ya cevap zaten verildiyse ve biz görmeyi bilmiyorsak?

Bazen Allah dualarımızı geciktirir çünkü biliyor ki gelecekte şimdi almaktansa daha sonra almak bizim için daha iyidir. Bazen bizim için faydalı olduğunu düşündüğümüz bir şey için dua ederiz ama Allah, gerçek ihtiyaçlarımızı bilerek isteğimizi daha değerli bir şeyle değiştirir. Belki yeni bir iş için dua etmişsinizdir ama Allah sizi manevi bir gelişime yönlendirmiş ya da gelecekte bir engel olabilecek bir sorunu çözmüş olabilir. Veya bir Müslüman erkek ya da kadın gelecekteki eşi için dua etmiş, ancak Allah onları daha layık ve Allah korkusu olan biriyle değiştirmiştir.

Reklamların, sosyal medyanın ve tüketim kültürünün bizi sürekli olarak nelerden mahrum olduğumuzu hatırlattığı bir dünyada yaşıyoruz. Bu, sürekli eksiklik ve kıtlık yanılgısını yaratır. Ancak durup etrafımıza bakarsak, çoğu talebimizin zaten yerine getirildiğini görürüz: Sağlık için dua ettiniz—işte buradasınız, nefes alıyor, hareket ediyor, görüyor ve duyuyorsunuz. Yiyecek için dua ettiniz—her gün bir öğün yemek fırsatınız var. Korunma için dua ettiniz—Allah sizi sayısız görünmez tehlikeden koruyor. Bu nimetler sıradan gibi görünüyor çünkü alıştık. Ama biraz düşünürsek, bunların her biri bilinçli olarak yapmadığımız duaların cevabıdır.

Şükredememe sebeplerinden biri, hayatımızı başkalarıyla karşılaştırmamızdır. Hatırlayalım Peygamber Efendimiz'in (aleyhisselam) sözlerini: “Sizin altınızdakilere bakın, sizden üstündekilere bakmayın ki Allah’ın size bahşettiği nimetleri küçümsemeyesiniz.” (Buhari).

Eğer isteklerinizden biri henüz yerine gelmediyse, Allah’ın sizin için en iyisini bildiğini unutmayın. Sabır ve O’nun hikmetine güven konusunda pratik yapın. Bazen cevap en az beklediğimiz anda gelir.

Sonuç: Hayat Bir Dua Cevabı Olarak
Hayatımızın her günü bir dua cevabıdır. Var olmak için dua ettik ve Allah bize verdi. Nefes almak için dua ettik ve O sağladı. Sevgi ve destek için dua ettik ve Allah bizi bize düşkünlük gösteren insanlarla çevirdi.

Ne eksik olduğumuza odaklanmak yerine, neye sahip olduğumuzu görmek ve takdir etmek öğrenelim. Çünkü şükür, Allah’ın nimetlerini artırmak için anahtardır. Kuran'da şöyle denir: "Eğer şükrederseniz ben size daha fazlasını vereceğim; eğer nankörlük ederseniz, gerçekten azabım çok şiddetlidir." (İbrahim Suresi, 14:7).

Hayatımız, sayısız duanın cevaplarından dokunmuş bir mozaiktir—bizim veya bizi sevenlerin dualarının cevapları. Sağlıklı bir kalbin her atışı, her lokma ekmeğimiz, barış ve huzur içinde geçirilen her an—bir zamanlar biri için dua ettiği bir lütuf.

"Cevaplanmamış" dualar hakkında endişelenmeyi bırakıp, zaten cevaplanmış olanlar içinde yaşamaya başlamak, hedeflerden vazgeçmek anlamına gelmez. Geleceğimizi minnettarlığın sağlam temelleri üzerine kurmak, memnuniyetsizliğin kumlu zemininden vazgeçmek demektir. Allah kalplerimizi ve gözlerimizi açsın ki hayatımızın her gününde O'nun cömertliğini görelim ve şükreden kullarından olalım. Amin!

Sa shpesh shqetësohemi për duatë e refuzuara ndërsa jetojmë në një nga duatë e pranuara

Sa herë që ne të lutemi për Allahun me prekimet tona, ndjejmë dhimbjen e “heshtjes” në përgjigje? Sa herë zënë zemrat tona zhgënjim, sikur të mos jemi dëgjuar? Ne themi, "Bëj dua, por nuk marr përgjigje..." Por le të ndalohemi për një moment. Ndajshka jetojmë tashmë në realitetin e një apo madje shumë dua të pranuara—thjesht kemi harruar se çfarë kemi marrë tani ishte dikur ëndërra jonë, lutja jonë tek Allah, lotët tona në suxhe. Dhe tani, duke e marrë atë, nuk e perceptojmë më si dhuratë, por e marrim si diçka e natyrshme...

Lavdi Allahut, të cilin ne lavdojmë dhe nga të cilin kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje nga Allahi nga keqësitë e shpirtit tonë dhe veprimet e keqija. Kushc Allahi e udhëzon, askush nuk mund ta çojë në gabim, dhe kushc Ai e lë pa udhëzim, askush nuk mund ta drejtojë. Ne deklarojmë se nuk ka zot tjetër për adhurim përveç Allahut të Vetëm, dhe deklarojmë se Muhamedi është rob dhe dërgues i Tij. Pastaj:

Muslimani i shekullit të 21-të, megjithëse ka hyrje të lehtë në njohuri, shpesh vu në sëmundje të zemrës: pakënaqësi, mospacientizëm dhe harresë ndaj Allahut. Ne duket sikur jemi programuar të vëzhgojmë vetëm atë që mungon dhe të injorojmë atë që kemi. Kur një lutje nuk realizohet menjëherë, dyshojmë në sinjernësinë tonë, në urtësinë e Allahut, dhe nganjëherë madje në faktin se Ai përgjigjet fare.

Pse nuk e vërejmë duas që janë pranuar? Mirëbërthamat kanë bërë zakon. Njeriu ka zakon të përshtatet shpejt. Leksat e sotme ishin ëndërra të djeshme. Ne krahasojmë veten tonë me të tjerët. Na verbër se kush ka "më mirë", duke harruar se kemi gjëra që ata nuk kanë. Shaitani (Iblisi) sugjeron pakënaqësi. Ai sugjeron se "ti meriton më shumë," për t'u larguar nga kënaqësia me Allahun.

Si të zgjojmë mirënjohjen dhe të shohim duas që janë pranuar?

Kujto çfarë ke kërkuar në të kaluarën. Rilexho shënimet e tua të vjetra, ditoret, dhe kujto prekimet tua. Do të habitesh sa prej tyre janë realizuar. Muslimanët që janë obsesionuar me humbjet materiale harron se pasuria e vërtetë është kënaqësia e zemrës. Një bashkësi që ankohet vazhdimisht nuk mund të jetë bashkësi e ringjalljes. Por ata që janë mirënjohës do të forcosen nga Allahi. Falemnderit Allahut nga thellësia e zemrës suaj. "Ai ju ka dhënë gjithçka që keni kërkuar. Nëse do të numëronit mirësitë e Allahut, nuk do të arrini ta përfundoni atë. Vërtet njeriu është e papërsosur dhe jo i mirënjohur." (Sureja Ibrahim, 14:34).

Natyra njerëzore është e tillë që ne shpesh vërejmë atë që na mungon sesa atë që kemi. Ne prekim për shëndet, duke harruar se zgjohemi çdo mëngjes me mendje të qartë dhe aftësi për të ecur. Ne prekim për punë, duke mos u ndërgjegjuar se jetojmë në një botë ku ka stabilitet, çati mbi kokë dhe mundësi për të thirrur Allahun lirisht. Kjo gjithçka nuk janë thjesht mirësi—ato janë përgjigje për duas tona ose të prindërve tanë, gjyshërave, mësuesve, miqve.

Profeti Muhamedi ﷺ dhe bashkëpunëtorët e tij shpesh patën mungesa. Disa duas realizoheshin menjëherë, të tjera më vonë. Umm Salama (Allahu jeta qetë) prekoi për Allahun të zëvendësojë humbjen e burrit të saj, Abu Salama. Dua e saj u dëgjua, por përgjigjja nuk erdhi në formën e kthimit të burrit—por në figurën e Profetit ﷺ, me të cilin ajo martohet. Nganjëherë ne prekim për diçka të mirë, por Allah na jep diçka më të mirë.

Kur mësojmë të vërejmë duas që janë pranuar në jetën tonë, zemrat tona plotësohen me qetësi. Ne shqetësohemi më pak për të ardhmen sepse e dimë se Allah ka përgjigjur më parë dhe tani po na dëgjon. Ankuar për duas që nuk janë pranuar, duke harruar ato që janë pranuar, është si të qëndrosh nën shiun e mirësisë së Allahut dhe të ankuar për tokën e thatë. Në çdo moment, ne jemi rrethuar nga gjithësia e Tij—madje nëse nuk vjen gjithmonë në formën që presim.

Përqendrimi në duas që janë pranuar dhe mirënjohja për to është një aspekt i rëndësishëm i jetës së një muslimani. Jo vetëm që e forcoseci besimin tonë, por na ndihmon të jemi të lumtur dhe të kënaqur. Çdo moment i jetës sonë është një dhuratë dhe duhet të vlerësohet, madje edhe nëse disa dëshira mbeten të paplotësuara. Në fund të fundit, lumturi e vërtetë nuk vjen nga ajo që kemi, por nga mënyra se si e perceptojmë atë që kemi. Kur prekesh dhe nuk shikon përgjigje, mos mendoni se Allah nuk të dëgjon. Ndajshka ti je tashmë duke jetuar në përgjigje—thjesht nuk e njeh.

Megjithatë, shumë prej nesh ndjejnë zhgënjim kur duas tanë duket sikur "nuk janë pranuar". Mund të ndjejmë sikur të kemi qenë harruar ose e vlerësuar pak vlerën, duke fokusuar vetëm në ato gjëra që ende nuk janë dhënë. Por çfarë ndodh nëse po humbasim gjërat më të rëndësishme? Çfarë ndodh nëse përgjigjja tashmë është dhënë, por ne nuk e njohim?

Ndonjëherë Allah e vonon realizimin e kërkesave tona. Kjo mund të lidhet me faktin se Ai e di se në të ardhmen për ne do të jetë më mirë të marrim diçka më vonë sesa tani. Ndonjëherë ne prekim për diçka që e konsiderojmë të dobishme për ne, por Allah, duke ditur nevojat tona të vërteta, zëvendëson kërkesën tonë me diçka më të vlefshme. Ndajshka prekë për një punë të re, por Allah ju drejtoi në rrugën e zhvillimit spiritual ose ju ndihmoi të zgjidhnit një problem që mund të ishte një pengesë në të ardhmen. Ose një musliman dhe muslimane kërkon për partnerin e tyre të ardhshëm të jetës, por Allah i zëvendëson me dikë më të vlerëshëm dhe më të frikësuar nga Zoti.

Jetojmë në një botë ku reklamat, medi sociale dhe kultura e konsumit na kujtojnë vazhdimisht për gjërat që thjesht i mungojnë. Kjo krijon një iluzion të mungesës dhe pakësimit të vazhdueshëm. Megjithatë, nëse ndalemi dhe shikojmë rreth, do të shohim se shumica e kërkesave tona janë tashmë plotësuar: Kërkuat shëndet—dhe këtu je, i/e gjallë, mund të fryejë, të lëvizësh, të shohësh dhe të dëgjosh. Kërkuat ushqim—dhe çdo ditë keni mundësinë të shijoni një vakt. Kërkuat mbrojtje—dhe Allah ju mbron nga një numër i madh rrezikesh të padukshme. Këto mirësi na duken normale vetëm sepse kemi marrë zakon t'i perceptojmë si të natyrshme. Por nëse reflektojmë, secila prej tyre është përgjigje për një dua që mund të mos e kishim edhe bërë ndërgjegjësisht.

Një nga arsyet pse humbasim mirënjohjen është se ne vazhdimisht krahasojmë jetën tonë me të tjerëve. Kujto fjalët e Profetit (paqe dhe bekoftësi mbi të): “Shiko tek ata që janë nën te dhe mos shikoni tek ata që janë mbi ju, që të mos e shkelni mirësinë e Allahut që ka dhuruar juve.” (Buhari).

Nëse ndonjëra nga kërkesat e tua ende nuk është plotësuar, kujto se Allah e di se çfarë është më mirë për ty. Praktikoni durimin dhe besimin në urtësinë e Tij. Ndonjëherë përgjigjja vjen në një kohë kur e presim më pak.

Përfundim: Jeta si një Dua e Pranuar
Çdo ditë e jetës sonë është një përgjigje për një dua. Ne prekim për ekzistencën, dhe Allah e dhuroi. Ne prekim për ajrin për të frymëharruar, dhe Ai e siguroi. Ne prekim për dashuri dhe mbështetje, dhe Ai na rrethoi me njerëz që kujdesen për ne.

Në vend që të fokusohemi në ato që na mungojnë, le të mësojmë të shohim dhe të vlerësojmë ato që tashmë kemi. Sepse mirënjohja është kyçi për Allahun që të rrisë mirësitë tona. Siç thuhet në Kuran: “Nëse jeni mirënjohës, unë do të rris dosjet tuaja; por nëse jeni pakënaqës, vërtetë dënimet e mia janë të rënda.” (Sureja Ibrahim, 14:7).

Jeta jonë është një mozaik i tkur nga përgjigjet e panumërta për prekimet tona dhe prekimet e atyre që na duan. Çdo goditje e një zemre të shëndetshme, çdo copë buke, çdo moment i kaluar në paqe dhe qetësi—është një mirësi për të cilën dikush dikur ka prekur.

Të ndalosh dhimbjen për “duas të papranuara” dhe të fillosh të jesh në mes të atyre që janë tashmë pranuar nuk do të thotë të heq dorë nga aspiratat. Kjo do të thotë të ndërtoni të ardhmen tuaj në një themel të fortë të mirënjohjes, jo në një tokë të rrëshqitshme të pakënaqësisë. Le të hapë Allahi zemrat dhe sytë e tanë që të shohim gjithësinë e Tij në çdo ditë të jetës sonë dhe të na bëjë pjesë e robit të mirënjohur. Amen!