Актуально

Истории прошлого, уроки настоящего и надежда на будущее...

26.04.2025 16:41

Stories of the past, lessons of the present, and hope for the future... / Geçmişin hikayeleri, bugünden dersler ve gelecek için umut... / Histori të së kaluarës, mësime të së tashmes dhe shpresë për të ardhmen...

Исламская история изобилует примерами пророков, посланных Всевышним для призыва людей к Истине. Эти истории не только рассказывают о судьбах народов и правителей, но и служат назиданием для каждого человека, живущего в любую эпоху. Они напоминают нам о важности Таухида (единобожия), необходимости следовать пути Аллаха и последствиях отклонения от этого пути...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Призыв к пути Аллаха — это величайшая миссия, которую Аллах поручил пророкам, а затем верующим, следующих их примеру. Это путь Истины и спасения для тех, кто откликается, и предупреждение о гибели для тех, кто отворачивается. Аллах сказал: "И пусть среди вас будет группа призывающая к добру, повелевающая одобряемое и удерживающая от порицаемого. Именно они окажутся преуспевшими." Сура «Али Имран», 3:104.

Одним из величайших уроков, который мы черпаем из жизни пророков (мир им), является назидание через их призыв (да‘ва) к Единобожию (Таухиду). Истории Пророка Юнуса, Пророка Мусы и Пророка Ибрахима (мир им) — это вечные примеры того, как люди откликаются или отворачиваются от зова Аллаха.

Юнус (мир ему) был отправлен к народу Ниневии. Сначала его народ отверг призыв, и Юнус (мир ему) покинул их до дозволения Аллаха. Однако затем, когда они увидели надвигающееся наказание, они раскаялись, обратились к Аллаху с мольбами, и их грехи были прощены. Это был редкий случай, когда целый народ принял наставление до того, как наказание их настигло. Аллах говорит:

فَلَوْلَا كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُوا كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ

"Разве были селения, жители которых уверовали после того, как они узрели наказание, и им помогла вера, кроме народа Йунуса (Ионы)? Когда они уверовали, Мы избавили их от позорных мучений в мирской жизни и дозволили им пользоваться мирскими благами до определенного времени." Сура «Юнус», 10:98. Когда люди принимают призыв к Аллаху, признают свою вину и искренне каются, Аллах дарует им спасение, облегчение и благодать. Этот пример показывает, что даже если человек совершает ошибки или отворачивается от истины, покаяние может спасти его, если оно искренне.

История Пророка Юнуса, мир ему, и его народа, описанная в Коране, является уникальным примером положительного исхода призыва. Изначально народ отверг его призыв, и Аллах предупредил их о грядущем наказании. Когда признаки наказания стали очевидны, народ, охваченный страхом и искренним раскаянием, обратился к Аллаху, уверовал и покаялся до наступления окончательной гибели. Аллах по Своей безграничной милости принял их покаяние и отвел от них наказание в этом мире. Этот случай показывает, что искреннее принятие призыва и покаяние, даже в последний момент перед лицом очевидной угрозы, может привести к спасению в этой жизни, и, по милости Аллаха, к спасению в Вечной жизни Ахирата.

А Фараон был высокомерным тираном, который отверг знамения Аллаха, считая себя божеством. Несмотря на многочисленные чудеса, проявленные через Мусу (мир ему), Фараон упорствовал в неверии до самого конца. Лишь когда он увидел, что гибнет в водах Красного моря, он сказал:

وَجَاوَزْنَا بِبَنِي إِسْرَائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ وَجُنُودُهُ بَغْيًا وَعَدْوًا حَتَّى إِذَا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ قَالَ آمَنتُ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُو إِسْرَائِيلَ وَأَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَ

"Мы переправили сынов Исраила (Израиля) через море, а Фараон и его войско последовали за ними, бесчинствуя и поступая враждебно. Когда же Фараон стал тонуть, он сказал: «Я уверовал в то, что нет Бога, кроме Того, в Кого уверовали сыны Исраила (Израиля). Я стал одним из мусульман»." Сура «Юнус», 10:90. Но это раскаяние оказалось запоздалым, когда уже наступила смерть, и не было ему принято. Аллах ответил ему:

آلْآنَ وَقَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ وَكُنتَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ

"Аллах сказал: «Только сейчас! А ведь раньше ты ослушался и был одним из распространяющих нечестие." Сура «Юнус», 10:91. Кто отвергает истину, отказывается принять наставление при жизни, тому не поможет раскаяние в преддверии смерти. Этот пример подчёркивает, что покаяние должно быть своевременным, а откладывание принятия истины до последнего момента может привести к непоправимым последствиям.

История Пророка Мусы, мир ему, и Фараона – это классический пример высокомерия, упорства в неверии и трагического конца. Пророк Муса призывал Фараона и его знать к поклонению Единому Аллаху и освобождению Сынов Исраиля. Несмотря на многочисленные знамения, явленные Мусой, Фараон и его окружение отвергли истину, проявляя гордыню и упрямство. Их конец был печален: они были потоплены в море. Важно отметить, что даже когда Фараон, тонущий и осознавший неизбежность гибели, заявил о своей вере, его признание было отвергнуто Аллахом, потому что оно было сделано в последний момент, перед лицом смерти, когда исчезла возможность выбора и испытания. Это демонстрирует, что принятие веры должно быть осознанным выбором в течение жизни, пока есть время для испытаний и деяний. Их участь в Вечной жизни – Огонь ада.

Ибрахим (мир ему) обращался к своему народу и к Намруду с призывом к Единобожию. Однако Намруд, будучи ослеплённым своей властью, пытался спорить с Ибрахимом о Господе. Аллах упомянул их спор:

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِي حَاجَّ إِبْرَاهِيمَ فِي رَبِّهِ أَنْ آتَاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ إِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّيَ الَّذِي يُحْيِي وَيُمِيتُ قَالَ أَنَا أُحْيِي وَأُمِيتُ قَالَ إِبْرَاهِيمُ فَإِنَّ اللَّهَ يَأْتِي بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِهَا مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذِي كَفَرَ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ

"Не знаешь ли ты о том, кто спорил с Ибрахимом (Авраамом) относительно его Господа, поскольку Аллах даровал ему царство? Ибрахим (Авраам) сказал ему: «Мой Господь — Тот, Кто дарует жизнь и умерщвляет». Он сказал: «Я дарую жизнь и умерщвляю». Ибрахим (Авраам) сказал: «Аллах заставляет солнце восходить на востоке. Заставь же его взойти на западе». И тогда тот, кто не уверовал, пришел в замешательство. Аллах не ведет прямым путем несправедливых людей." Сура «Бакара», 2:258. Гордость, высокомерие и отрицание истины приводят человека к унижению в этом мире и наказанию в следующем. Этот пример показывает, что мощь и величие мира сего ничто перед могуществом Аллаха. Даже самые могущественные люди не могут противостоять Его Воле.

Пророк Ибрахим, мир ему, призывал свой народ, включая своего отца и могущественного правителя Намруда, к поклонению Аллаху и отвержению идолов и самообожествления. Намруд, подобно Фараону, был олицетворением высокомерия и отрицания мощи Аллаха. Он даже пытался спорить с Ибрахимом о господстве. В итоге, Намруд, чья армия и власть казались непобедимыми, был уничтожен самым ничтожным созданием Аллаха – комаром, который проник ему в мозг и мучил его до смерти. Эта история подчеркивает, что никто, каким бы могущественным он ни казался в этом мире, не может противостоять воле и силе Аллаха. Отвержение призыва истины ведет к погибели, которая может прийти самым неожиданным образом. Участь Намруда в Вечной жизни – Огонь ада.

Сегодня мир стал более сложным и многогранным. Люди окружены соблазнами, отвлекаются на материальные блага и редко задумываются о вечной жизни. Это создаёт дополнительные трудности для тех, кто стремится призывать других к вере. Однако важно помнить, что задача призывающего — не в том, чтобы заставить кого-либо уверовать, а в том, чтобы донести призыв до сердец людей. Остальное зависит от решения самого человека и милости Аллаха.

Мы должны проявлять милосердие и терпение в призыве. Мусульманин никогда не должен уставать от надежды, что человек ещё может изменить свою жизнь. Даже если путь будет тяжёлым. Но если человек умирает без веры, после смерти уже нет смысла просить прощения за него. Аллах запретил это: "Не подобает пророку и тем, кто уверовал, просить прощения за многобожников, даже если это будут родные, после того как стало ясно, что они обитатели Огня." Сура Ат-Тауба, 9:113. Это напоминает нам, что самая большая милость — быть верующим ещё при жизни.

Ислам учит, что каждый человек свободен в своём выборе. Если он принимает истину и следует её путём, то заслуживает награды — вечной жизни в Раю. Если же он отворачивается от призыва и остаётся в неверии, то несёт ответственность за свой выбор — жизнь в Аду. Однако важно помнить, что Аллах — Милостивый и Милосердный. Он предоставляет людям множество возможностей для исправления своих ошибок. Иногда это происходит через болезни, потери или другие испытания, которые заставляют человека переосмыслить свою жизнь и обратиться к Аллаху.

Каждый мусульманин несёт ответственность за распространение света истины среди окружающих. Это не означает, что нужно быть профессиональным проповедником; достаточно просто жить в соответствии с исламскими принципами и быть готовым ответить на вопросы о своей вере. Важно также понимать, что мы не можем заставить кого-либо уверовать. Наша задача — доставить послание, а решение принимает сам человек. Если он отвергает истину, мы должны оставить его наедине с его выбором, но при этом продолжать делать ду'а за него, если его сердце ещё не закрылось полностью.

Надежда и предостережение

Истории пророков служат как предостережением, так и источником надежды. Они напоминают нам, что Аллах всегда даёт людям шанс вернуться к Нему, но также предупреждают об опасности откладывания покаяния. Каждый из нас находится на перепутье: либо мы выбираем путь, ведущий к Райским садам, либо путь, ведущий к Аду. Третьего пути не дано...

Мы должны стремиться быть светом для окружающих, помогая им найти путь к Аллаху. Но при этом важно сохранять терпение и упование на Всевышнего, ведь конечный результат зависит только от Его милости. Да убережёт нас Аллах от гибели в неверии, укрепит наши сердца на Его пути и сделает нас средствами спасения для других. Аминь!

Stories of the past, lessons of the present, and hope for the future...

Islamic history is rich with examples of prophets sent by the Almighty to call people to the Truth. These stories not only recount the fates of nations and rulers but also serve as lessons for every person living in any era. They remind us of the importance of Tawheed (monotheism), the necessity of following the path of Allah, and the consequences of deviating from this path...

Praise be to Allah, Whom we glorify, and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We testify that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

The call to the path of Allah is the greatest mission entrusted by Allah to the prophets and then to the believers who follow their example. It is the path of Truth and salvation for those who respond, and a warning of destruction for those who turn away. Allah said: "And let there be among you a group calling to good, enjoining what is right, and forbidding what is wrong. It is they who are the successful ones." Surah 'Ali Imran, 3:104.

One of the greatest lessons we learn from the lives of the prophets (peace be upon them all) is the admonition through their call (da'wah) to monotheism (Tawheed). The stories of Prophet Yunus (peace be upon him), Prophet Musa (peace be upon him), and Prophet Ibrahim (peace be upon him) are timeless examples of how people respond or turn away from the call of Allah.

Yunus (peace be upon him) was sent to the people of Nineveh. Initially, his people rejected his call, and Yunus (peace be upon him) left them without Allah’s permission. However, when they saw the impending punishment, they repented, turned to Allah with prayers, and their sins were forgiven. This was a rare case where an entire nation heeded the guidance before the punishment struck. Allah says:

فَلَوْلَا كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُوا كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ

"Then, has there been any town that believed so that its faith benefited it, except the people of Yunus? When they believed, We removed from them the punishment of disgrace in worldly life and gave them enjoyment for a time." Surah Yunus, 10:98. When people heed the call to Allah, acknowledge their wrongdoing, and sincerely repent, Allah grants them salvation, relief, and blessings. This example shows that even if a person makes mistakes or turns away from the truth, sincere repentance can save them.

The story of Prophet Yunus, peace be upon him, and his people, described in the Qur'an, is a unique example of a positive outcome of a prophetic call. Initially, the people rejected his call, and Allah warned them of impending punishment. When the signs of punishment became evident, the people, gripped by fear and sincere repentance, turned to Allah, believed, and repented before final destruction arrived. By His infinite mercy, Allah accepted their repentance and lifted the punishment from them in this world. This case demonstrates that sincere acceptance of the call and repentance, even at the last moment in the face of clear danger, can lead to salvation in this life and, by Allah's mercy, to salvation in the Eternal Hereafter.

Pharaoh was an arrogant tyrant who rejected the signs of Allah, considering himself divine. Despite numerous miracles shown through Musa (peace be upon him), Pharaoh persisted in disbelief until the very end. Only when he saw that he was drowning in the waters of the Red Sea did he say:

وَجَاوَزْنَا بِبَنِي إِسْرَائِيلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ وَجُنُودُهُ بَغْيًا وَعَدْوًا حَتَّى إِذَا أَدْرَكَهُ الْغَرَقُ قَالَ آمَنتُ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا الَّذِي آمَنَتْ بِهِ بَنُو إِسْرَائِيلَ وَأَنَا مِنَ الْمُسْلِمِينَ

"We transported the Children of Israel across the sea, and Pharaoh and his soldiers pursued them in transgression and hostility until, when drowning overtook him, he said, 'I believe that there is no deity except the One in whom the Children of Israel believe, and I am of the Muslims.'" Surah Yunus, 10:90. But this repentance came too late, at the moment of death, and was not accepted. Allah responded:

آلْآنَ وَقَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ وَكُنتَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ

"Now? And you had disobeyed before and were of the corrupters?" Surah Yunus, 10:91. Those who reject the truth and refuse guidance during life cannot benefit from repentance on the verge of death. This example underscores that repentance must be timely, and delaying acceptance of the truth until the last moment can lead to irreversible consequences.

The story of Prophet Musa, peace be upon him, and Pharaoh is a classic example of arrogance, persistence in disbelief, and a tragic end. Prophet Musa called Pharaoh and his court to worship the One God and release the Children of Israel. Despite numerous signs shown by Musa, Pharaoh and his entourage rejected the truth, displaying arrogance and stubbornness. Their end was tragic: they were drowned in the sea. Importantly, even when the drowning Pharaoh, facing inevitable death, declared his belief, his acknowledgment was rejected by Allah because it was made at the last moment, before death, when the opportunity for choice and testing had vanished. This demonstrates that accepting faith must be a conscious decision during life while there is still time for trials and deeds. Their fate in the Eternal Hereafter is the Fire of Hell.

Ibrahim (peace be upon him) called his people and Namrud to monotheism. However, Namrud, blinded by his power, tried to argue with Ibrahim about God. Allah mentioned their argument:

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِي حَاجَّ إِبْرَاهِيمَ فِي رَبِّهِ أَنْ آتَاهُ اللَّهُ الْمُلْكَ إِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّيَ الَّذِي يُحْيِي وَيُمِيتُ قَالَ أَنَا أُحْيِي وَأُمِيتُ قَالَ إِبْرَاهِيمُ فَإِنَّ اللَّهَ يَأْتِي بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِهَا مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذِي كَفَرَ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ

"Have you not considered him who disputed with Ibrahim about his Lord because Allah had given him kingship? When Ibrahim said, 'My Lord is the one who gives life and causes death,' he replied, 'I give life and cause death.' Ibrahim said, 'Indeed, Allah brings up the sun from the east, so bring it up from the west.' So the disbeliever was confounded. And Allah does not guide the wrongdoing people." Surah Bakara, 2:258. Pride, arrogance, and denial of the truth lead a person to humiliation in this world and punishment in the next. This example shows that the power and greatness of this world are nothing compared to the might of Allah. Even the most powerful people cannot withstand His will.

Prophet Ibrahim, peace be upon him, called his people, including his father and the mighty ruler Namrud, to worship Allah and renounce idols and self-deification. Namrud, like Pharaoh, was an embodiment of arrogance and denial of Allah’s power. He even tried to argue with Ibrahim about lordship. In the end, Namrud, whose army and power seemed invincible, was destroyed by the smallest of Allah’s creatures—a mosquito that penetrated his brain and tormented him to death. This story underscores that no one, no matter how powerful they may seem in this world, can resist the will and power of Allah.

Rejecting the call of truth leads to ruin, which can come in the most unexpected ways. Namrud's fate in the Eternal Hereafter is the Fire of Hell.

Today, the world has become more complex and multifaceted. People are surrounded by temptations, distracted by material wealth, and rarely think about eternal life. This creates additional difficulties for those who strive to call others to faith. However, it is important to remember that the task of the caller is not to force anyone to believe, but to deliver the message to people's hearts. The rest depends on the individual’s decision and Allah’s mercy.

We should show mercy and patience in our call. A Muslim should never lose hope that a person can still change their life. Even if the path is difficult. But if a person dies without faith, after death, there is no point in asking forgiveness for them. Allah prohibited this: "It is not for the Prophet and those who have believed to ask forgiveness for the polytheists, even if they were relatives, after it has become clear to them that they are companions of Hellfire." Surah At-Tawbah, 9:113. This reminds us that the greatest blessing is to be a believer during life.

Islam teaches that every person is free in their choice. If they accept the truth and follow its path, they deserve the reward—eternal life in Paradise. If they turn away from the call and remain in disbelief, they bear responsibility for their choice—life in Hell. However, it is important to remember that Allah is Merciful and Compassionate. He provides people with many opportunities to correct their mistakes. Sometimes this happens through illnesses, losses, or other trials that make a person rethink their life and turn to Allah.

Every Muslim bears responsibility for spreading the light of truth among those around them. This does not mean that one needs to be a professional preacher; it is enough to live according to Islamic principles and be ready to answer questions about one’s faith. It is also important to understand that we cannot force anyone to believe. Our task is to deliver the message, and the decision rests with the individual. If they reject the truth, we should leave them to their choice, but continue to make du'a for them if their heart is not completely closed.

Hope and Warning

The stories of the prophets serve both as a warning and a source of hope. They remind us that Allah always gives people a chance to return to Him, but also warn of the danger of delaying repentance. Each of us stands at a crossroads: either we choose the path leading to the Gardens of Paradise, or the path leading to Hell. There is no third way...

We should strive to be a light for those around us, helping them find the path to Allah. But at the same time, it is important to maintain patience and trust in the Almighty, for the ultimate result depends solely on His mercy. May Allah protect us from perishing in disbelief, strengthen our hearts on His path, and make us means of salvation for others. Ameen!

Geçmişin hikayeleri, bugünden dersler ve gelecek için umut...

İslam tarihi, insanların Hakikate davet edilmesi için Yüce Allah tarafından gönderilen peygamberlerin örnekleriyle doludur. Bu hikayeler yalnızca ulusların ve hükümdarların kaderini anlatmakla kalmaz, aynı zamanda herhangi bir çağda yaşayan her insan için ibret kaynağıdır. Bunlar bize Tek Tanrı inancının (Tevhid) önemini, Allah’ın yolunu izlemenin gerekliliğini ve bu yoldan sapmanın sonuçlarını hatırlatır…

Hamd Allah’a mahsustur, O’nu yüceltiriz ve yardım ve bağışlanma dileklerimizi O’na yöneltiriz. Kendimizin kötülüğünden ve kötü işlerimizden Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, kimse onu şaşırtamaz ve kimi de O terk ederse, kimse onu doğru yola iletemez. Şahitlik ederiz ki, ibadet edilecek hiçbir ilah yoktur, ancak Allah vardır ve Muhammed Allah’ın kuludur ve Elçisidir. Ve sonra:

Allah’ın yoluna çağrı, Allah tarafından peygamberlere ve daha sonra onların örneğini takip eden müminlere emanet edilen en büyük görevdir. Bu, doğruluk ve kurtuluş yoludur, çağrıyı kabul edenler için ve yüz çevirenler için ise yıkım uyarısıdır. Allah şöyle buyurdu: “Ve sizden bir grup olsun ki, hayra çağırsın, iyiye teşvik etsin ve kötüden alıkoysun. İşte onlar başaranlardır.” Sura Ali İmran, 3:104.

Peygamberlerin hayatlarından öğrendiğimiz en büyük derslerden biri, tek tanrı inancına (Tevhid) çağrılarını (da'va) ibret kaynağı olarak görmektir. Yunus Peygamber (aleyhisselam), Musa Peygamber (aleyhisselam) ve İbrahim Peygamber (aleyhisselam) hikayeleri, insanların Allah’ın çağrısına nasıl cevap verdiği veya yüz çevirdiği konusunda ebedi örneklerdir.

Yunus (aleyhisselam), Nuh şehrinin halkına gönderilmişti. Başlangıçta halk onun çağrısını reddetti ve Yunus (aleyhisselam) Allah’ın izni olmadan onları terk etti. Ancak yaklaşan cezayı gördüklerinde tövbe ettiler, Allah’a dua ettiler ve günahları bağışlandı. Bu, tüm bir halkın ceza gelmeden önce uyarıya uyduğu nadide bir vakaydı. Allah şöyle buyurdu:

“Sonra iman edip de imanları kendilerine fayda sağlayan bir kasaba olmuş mudur? Ancak Yunus'un kavmi böyle idi. Onlar iman ettiklerinde, dünya hayatında küçük düşürücü azabı üzerlerinden kaldırdık ve bir süreliğine onlardan yararlandılar.” Sura Yunus, 10:98. İnsanlar Allah’a çağrıyı kabul eder, hatasını itiraf eder ve samimi şekilde tövbe ederse, Allah onlara kurtuluş, rahatlama ve nimetler verir. Bu örnek, bir kişinin yanlışlar yapmış veya gerçeğe sırt çevirmiş olsa bile, samimi tövbenin onu kurtarabileceğini gösterir.

Yunus Peygamber’in (aleyhisselam) ve onun halkın hikayesi, Kuran'da tasvir edildiği şekliyle, peygamberlik çağrısının olumlu bir sonucunun eşsiz bir örneğidir. Başlangıçta halk çağrıyı reddetti ve Allah onları yaklaşan bir cezadan haberdar etti. Ceza belirtileri açık hale geldiğinde, halk korku ve içten tövbe içinde Allah’a yöneldi, inandı ve nihai yıkımdan önce tövbe etti. Allah’ın sonsuz merhametiyle, tövbelerini kabul etti ve dünyada cezayı kaldırdı. Bu durum, net bir tehlike karşısında bile samimi bir şekilde çağrıyı kabul etmenin ve tövbenin, bu hayatta kurtuluşa ve Allah’ın merhametiyle Ezelî Âhirette kurtuluşa yol açabileceğini gösterir.

Firavun, Allah’ın işaretlerini reddeden kibirli bir zorba idi, kendini tanrı olarak görüyordu. Musa (aleyhisselam) aracılığıyla gösterilen birçok mucizeye rağmen, Firavun inançsızlığında direndi, ta ki son ana kadar. Kendisinin Kızıl Deniz'in sularda boğulduğunu gördüğü anda şöyle dedi:

“İsrail oğullarını denizden geçirdik, Firavun da onları zalimane ve düşmanca bir şekilde takip etti. Nihayet boğulma onu yakaladığında: ‘Artık İsrailoğulları’nın inandığı Allah’tan başka ilah olmadığına inandım ve ben de Müslümanlardanım.’ dedi.” Sura Yunus, 10:90. Ancak bu tövbe ölüm anında çok geç gelmiş ve kabul edilmemiştir. Allah şöyle yanıtladı:

آلْآنَ وَقَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ وَكُنتَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ

“Şimdi mi? Halbuki daha önce isyan ettin ve bozguncular arasındaydın.” Sura Yunus, 10:91. Hayatta iken gerçeği reddeden ve rehberliği kabul etmeyenler için ölüm eşiğindeki tövbe faydalı olmaz. Bu örnek, tövbenin zamanında olması gerektiğini ve hakikati son ana kadar ertelemenin geri dönüşü olmayan sonuçlara yol açabileceğini vurgular.

Musa Peygamber (aleyhisselam) ve Firavun’un hikayesi, kibir, inançsızlıkta ısrar ve trajik bir sonun klasik bir örneğidir. Musa Peygamber, Firavun ve sarayındaki kişileri Tek Tanrı’ya ibadet etmeye ve İsrailoğullarını serbest bırakmaya çağırmıştı. Musa tarafından gösterilen birçok mucizeye rağmen, Firavun ve adamları gerçeği reddettiler, kibir ve inatçı davranarak tepki gösterdiler. Sonuçları trajik oldu: denizde boğuldular. Önemli olan husus, Firavun’un boğulurken kaçınılmaz ölümünü fark ederek imanını açıklamasının bile Allah tarafından reddedilmesiydi, çünkü bu ölüm anında, seçim ve sınav fırsatı tükenince yapılmıştı. Bu, imanın kabulünün yaşam boyunca bilinçli bir karar olması gerektiğini gösterir, sınav ve ameller için hala zaman varken yapılmalıdır. Ahiretteki kaderleri ise Cehennem Ateşi olacaktır.

İbrahim (aleyhisselam) kendi halkına ve Nemrut’a tevhid çağrısında bulundu. Ancak Nemrut, gücünden körleşmiş bir halde, İbrahim’le Rabb hakkında tartışmaya çalıştı. Allah onların tartışmasını şu şekilde bahsetmiştir:

“Kral olarak Allah'ın melike tâbi ettiği ve İbrahim'le rabbi hakkında tartışan adama bakmadın mı? İbrahim: "Benim Rabbim dirilten ve öldürendir" demişti. O da: "Ben de dirilten ve öldürenim" demişti. İbrahim: "Peki, madem öyle, Güneş'i batıdan doğdur!" demişti. Bunun üzerine inkarcı şaşkına dönmüştü. Allah zalim kavmi doğru yola iletmez.” Sura Bakara, 2:258. Gurur, kibir ve gerçeği inkâr, insana bu dünyada alçaltma ve ahirette ceza getirir. Bu örnek, bu dünyanın gücü ve büyüklüğünün Allah’ın kudreti yanında hiçbir şey olmadığını gösterir. Dünyada ne kadar güçlü olursa olsun, hiçbir insan O'nun iradesine karşı koyamaz.

İbrahim Peygamber (aleyhisselam), babası ve güçlü hükümdar Nemrut dahil olmak üzere kendi halkını Allah’a ibadete ve putlara tapmayı terk etmeye çağırdı. Nemrut, Firavun gibi, kibir ve Allah’ın gücünü inkâr eden bir simgeydi. Hatta İbrahim’le efendilik konusunda tartışmaya çalıştı. Sonuç olarak, ordusu ve gücü yenilmez gibi görünen Nemrut, Allah’ın yaratıklarından en küçüğü olan bir sivrisinek tarafından öldürüldü - beyinlerine girerek onu ölümüne kadar ezen bir sivrisinek. Bu hikaye, dünyada ne kadar güçlü görünseler de, hiç kimsenin Allah’ın iradesine ve gücüne karşı koyamayacağını vurgular. Hakikat çağrısını reddetmek, beklenmedik şekillerde gelebilen yıkıma yol açar. Nemrut’un ahiretteki kaderi ise Cehennem Ateşi olacaktır.

Bugün, dünya daha karmaşık ve çok yönlü hale geldi. İnsanlar cazibelerle çevrili, maddi zenginliklerle meşgul ve nadiren ebedî hayata dair düşünüyorlar. Bu durum, başkalarını dine çağırmaya çalışanlar için ek zorluklar oluşturuyor. Ancak unutmamak gerekir ki, çağrıyı yapan kişinin görevi başkalarını inandırmak değil, mesajı insanların kalbine ulaştırmaktır. Gerisi bireyin kararı ve Allah’ın merhametine bağlıdır.

Çağrıda merhamet ve sabır göstermeliyiz. Bir Müslüman, bir insanın hayatını değiştirebileceği umudunu asla yitirmemelidir, ne kadar zor bir yol olsa da. Ancak bir kişi iman etmeden ölürse, ölümünden sonra artık onun için af dilemek anlamsızdır. Allah bunu yasakladı: “Peygamber ve onanmış olanlar için şirke sapmış olanlar için –ki bunlar onların yakınlıkları bile olsa– cehennemlik oldukları kesinleşinceye kadar onlar için mağfiret dilemeleri caiz değildir.” Sura Tevbe, 9:113. Bu bize, en büyük lütuf hayatta iman sahibi olmaktır, hatırlatır.

İslam, her insanın kendi seçiminde özgür olduğunu öğretir. Eğer hakikati kabul eder ve onun yolunu takip ederse, cennette ebedî yaşama ödülünü hak eder. Eğer çağrıyı reddeder ve inkârda kalırsa, kendi seçiminden sorumlu tutulur ve Cehennem hayatı yaşar. Ancak Allah’ın Merhametli ve Şefkatli olduğunu unutmamak gerekir. İnsanlara hatalarını düzeltmek için birçok fırsat sunar. Bazen bu hastalıklar, kayıplar veya diğer sınavlar yoluyla gelir, insan yaşamını yeniden değerlendirir ve Allah’a yönelir.

Her Müslüman, çevresindekilere hakikat ışığını yayma sorumluluğu taşır. Bu, profesyonel bir vaiz olmak gerektiği anlamına gelmez; İslam ilkelerine göre yaşamak ve iman hakkındaki sorulara cevap vermek için hazır olmak yeterlidir. Aynı zamanda, kimseyi inandıramayacağımızı anlamak önemlidir. Görevimiz mesajı teslim etmektir, karar bireye aittir. Eğer gerçeği reddederse, onu seçimine bırakmalıyız, ancak kalpleri tamamen kapalı değilse dualarımızı sürdürmeliyiz.

Umut ve Uyarı

Peygamberlerin hikayeleri hem uyarı hem de umut kaynağıdır. Bize her zaman Allah’a dönmek için bir şans verildiğini hatırlatırlar, ancak aynı zamanda tövbenin ertelenmesinin tehlikesini de uyarır. Hepimiz bir kavşakta duruyoruz: ya Cennet Bahçelerine giden yolu seçeriz ya da Cehenneme giden yolu. Üçüncü bir yol yoktur…

Çevremizdekiler için bir ışık olmaya çalışmalıyız, onlara Allah’a giden yolu bulmalarına yardımcı olmalıyız. Ancak aynı zamanda sabırlı olmalı ve her şeyin sonucunun yalnızca O’nun merhametine bağlı olduğunu hatırlamalıyız. Allah bizi inkârda helak olmaktan korusun, kalplerimizi O’nun yolunda güçlendirsin ve başkaları için kurtuluş araçları yapalım. Amin!

Histori të së kaluarës, mësime të së tashmes dhe shpresë për të ardhmen...

Historia islame është e pasur me shembuj profetësh të dërguar nga Zoti për të thirrur njerëzit në Vërtetësinë. Këto histori jo vetëm që tregojnë fatet e kombëve dhe sundimtarëve, por shërbejnë edhe si mësim për çdo person që jeton në çdo epokë. Ato na kujtojnë për rëndësinë e Unitetit (Tawhidit), nevojën për të ndjekur rrugën e Allahut dhe pasojat e largimit nga kjo rrugë...

Lavdi është për Allah, Ne e lavdërojmë dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Ne kërkojmë strehim te Allah nga e keqja e shpirtit tonë dhe veprat e këqija. Kush Allah e udhëzon, askush nuk mund ta çmontojë, dhe kush Ai e lë jashtë, askush nuk mund ta udhëzojë. Ne dëshmojmë se nuk ka zot për të adhuruar veç Allahit, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe i Dërguari i Tij. Dhe pastaj:

Thirrja drejt rrugës së Allahut është misioni më i madh që Allah ia ka dorëzuar profetëve, dhe pastaj besimtarëve që ndjekin shembullin e tyre. Ky është rruga e Vërtetësisë dhe e shpëtimi për ata që përgjigjen, dhe një paralajmërim për shkatërrim për ata që kthehen prapa. Allah tha: "Dhe le të ketë një grup prej jush që thërret për mirësi, urdhëron të mirën dhe ndalon nga e keqja. Ata janë ata që do të kenë sukses." Sure Ali Imran, 3:104.

Njëra nga mësimet më të mëdha që marrim nga jetët e profetëve (paqe mbi të gjithë) është mësimi përmes thirrjes (da'wa) për Unitetin (Tawhidin). Historitë e Profetit Yunus (paqe mbi të), Profetit Musë (paqe mbi të) dhe Profetit Ibrahim (paqe mbi të) janë shembuj të përjetshëm se si njerëzit përgjigjen ose kthehen prapa nga thirrja e Allahut.

Yunus (paqe mbi të) u dërgua tek populli i Ninive. Fillimisht populli iu refuzoi thirrja, dhe Yunus (paqe mbi të) i lë pa lejen e Allahut. Megjithatë, kur ata shihën ndëshkimin që po vinhte, ata kërkonin ndjesë, u lutën Allahut dhe grevat e tyre u falën. Kjo ishte një rast i rrallë ku një popull i plotë mori udhëzimet para se ndëshkimi të prekte. Allah tha:

"Atehere, a ka qenë ndonjë fshat që besoi dhe besimi i saj iu dobishëm, përveç popullit të Yunus? Kur ata besuan, Ne i heqëm ndeshkimin e turpit në jetën e botës dhe i lejuam ata të shijonin deri në një kohë të caktuar." Sure Yunus, 10:98. Kur njerëzit pranojnë thirrjen drejt Allahut, njohin gabimet e tyre dhe kërkojnë ndjesë me zemër të vërtetë, Allah ju jep shpëtim, lehtësim dhe mirësi. Ky shembull tregon se edhe nëse dikush bën gabime ose kthehet prapa nga vërteta, kërkesa për ndjesë mund të e shpëtojë atë nëse është e vërtetë.

Historia e Profetit Yunus, paqe mbi të, dhe populli i tij, e përshkruar në Kur'an, është një shembull unik i një përfundimi pozitiv të thirrjes. Fillimisht populli i refuzoi thirrjen, dhe Allah i paralajmëroi për ndëshkimin që po vinhte. Kur shenjat e ndëshkimit u bënë të dukshme, populli, të mbuluar me frikë dhe kërkesë të vërtetë për ndjesë, u kthye tek Allah, besuan dhe kërkojnë ndjesë para se të arrihej shkatërrimi përfundimtar. Me mëshirën e tij të pafundme, Allah pranoi ndjesën e tyre dhe e largoi ndëshkimin prej tyre në këtë botë. Ky rast tregon se pranimi i thirrjes dhe kërkesa për ndjesë, edhe në momentin e fundit para një rreziku të dukshëm, mund të çojë në shpëtim në këtë jetë dhe, sipas mëshirës së Allahut, në jetën e Përhershme.

Faraoni ishte një tiran i krenar që i refuzoi shenjat e Allahut, duke menduar se ai ishte zot. Përballë shumë mrekullive që shfaqen nëpërmjet Musës (paqe mbi të), Faraoni vazhdoi të mos besonte deri në fund. Vetëm kur ai shihte se po u mbyt në ujërat e Detit të Kuq, ai tha:

"Ne kaluam me fëmijët e Izraelit përmes detit, dhe Faraoni dhe ushtria e tij i ndoqën ata me arrogancë dhe armiqësi, derisa kur u kap nga mbytja, ai tha: 'Unë besova se nuk ka zot tjetër veç atij në të cilin besuan fëmijët e Izraelit dhe unë jam prej muslimanëve.'" Sure Yunus, 10:90. Por kjo kërkesë për ndjesë erdhi shumë vonë, në momentin e vdekjes, dhe nuk u pranua. Allah u përgjigj:

آلْآنَ وَقَدْ عَصَيْتَ قَبْلُ وَكُنتَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ

"Tani? Ndërsa më parë je kundërshtar dhe ishe prej shkatërruesve?" Sure Yunus, 10:91. Kush e refuzon vërtetën dhe nuk pranon udhëzimin gjatë jetës, për atë nuk do të ndihmojë kërkesa për ndjesë në prag të vdekjes. Ky shembull nënvizon se kërkesa për ndjesë duhet të jetë në kohë, dhe shtyrja e pranimit të vërtetës deri në momentin e fundit mund të sjellë pasoja të pakthyeshme.

Historia e Profetit Musë (paqe mbi të) dhe Faraonit është një shembull klasik i arrogancës, ngurtësimit në mosbesim dhe një përfundimi tragjik. Profeti Musa i thirrte Faraonin dhe kortin e tij për t'u adhuruar Zotit të Vetëm dhe për ta çliroitur fëmijët e Izraelit. Përballë shenjave të shumta që shfaqen nëpërmjet Musës, Faraoni dhe shoqëria e tij i refuzuan vërtetën, duke shfaqur arrogancë dhe ngurtësi. Përfundimi i tyre ishte tragjik: u mbytën në det. Është e rëndësishme të theksohet se edhe kur Faraoni, duke u mbytur dhe duke kuptuar vdekjen e pashmangshme, shpalli besimin e tij, ky pranim u refuzua nga Allah, sepse u bë në momentin e fundit, para vdekjes, kur mundësia për zgjedhje dhe provim ishte zhdukur. Kjo tregon se pranimi i besimit duhet të jetë një zgjedhje e vetëdijshme gjatë jetës, kur ka ende kohë për prova dhe vepra. Fatit e tyre në Jetën e Përhershme është Zjarri i Jahannemit.

Ibrahim (paqe mbi të) i thirrte popullin e tij dhe Namrudin për Unitetin. Megjithatë, Namrudi, i verbër nga pushteti i tij, tentoi të diskutojë me Ibrahim për Zotin. Allah përmend debatin e tyre:

"A nuk e pa ti atë që argumentoi me Ibrahim për Zotin e tij, sepse Allah i dha pushtetin kur Ibrahim tha: 'Zoti im është ai që jep jetë dhe e merr atë.' Ai tha: 'Unë jap jetë dhe e marr atë.' Ibrahim tha: 'Pra, nëse kështu është, atëherë bëj diellin të lindë nga perëndimi.' Dhe atëherë ai që kishte mohuar u çmend, dhe Allah nuk e udhëzon popullin e panxjerrë." Sure Bakara, 2:258. Arroganca, vetmadhësia dhe mohimi i vërtetës sjell njeriun në ulëtësi në këtë botë dhe në ndëshkim në të ardhmen. Ky shembull tregon se fuqia dhe madhëria e kësaj bote nuk janë asgjë krahasuar me fuqinë e Allahut. Madje edhe njerëzit më të fuqishëm nuk mund të rezistojnë dëshirës së Tij.

Profeti Ibrahim (paqe mbi të) i thirrte popullin e tij, duke përfshirë edhe babain e tij dhe sundimtarin e fuqishëm Namrudin, për t'u adhuruar Allahut dhe për t'i hedhur poshtë idhujt dhe vetë-adhurimin. Namrudi, si Faraoni, ishte një simbol i arrogancës dhe mohimit të fuqisë së Allahut. Ai madje tentoi të diskutojë me Ibrahim për sundimin. Në fund, Namrudi, ushtria dhe pushteti i të cilit dukeshin të papërshkrueshëm, u shkatërrua nga krijesa më e vogël e Allahut – një komar që hyri në trurin e tij dhe e ckaçi deri në vdekje. Kjo histori nënvizon se askush, sa i fuqishëm qoftë në këtë botë, nuk mund të rezistojë dëshirës dhe fuqisë së Allahut. Mohimi i thirrjes së vërtetës sjell në shkatërrim, i cili mund të vijë në mënyra më të papritura. Fatit i Namrudit në Jetën e Përhershme është Zjarri i Jahannemit.

Sot, bota ka bërë më komplekse dhe shumëanshme. Njerëzit janë rrethuar nga përligje, shpërndarë nga pasuria materiale dhe rrallë mendojnë për jetën e përjetshme. Kjo krijon vështirësi shtesë për ata që përpiqen të thirrin të tjerët në besim. Megjithatë, është e rëndësishme të kujtohet se detyra e thirrësit nuk është të detyrojë dikë të besojë, por të transmetojë mesazhin në zemrat e njerëzve. Resti varet nga vendimi i individit dhe mëshira e Allahut.

Ne duhet të shfaqim mëshirë dhe durim në thirrje. Një musliman nuk duhet të dorëzohet kurrë nga shpresa se një njeri mund të ndryshojë jetën e tij, madje edhe nëse rruga është e vështirë. Por nëse një person vdes pa besim, pas vdekjes nuk ka kuptim të kërkojmë ndjesi për të. Allah e ka ndaluar këtë: "Nuk është për Profetin dhe ata që kanë besuar të kërkojnë falje për shumëzotësit, madje edhe për miqtë e tyre, pasi është bërë e qartë se ata janë banorë të Zjarrit." Sure Tevbe, 9:113. Kjo na kujton se mëshira më e madhe është të jesh besimtar gjatë jetës.

Islami mëson se çdo person është i lirë në zgjedhjen e tij. Nëse ai pranon vërtetën dhe e ndjek rrugën e saj, ai meriton shpërblimin – jetën e përjetshme në Xhenet. Nëse ai kthehet prapa nga thirrja dhe mbetet në mosbesim, ai mbart përgjegjësinë për zgjedhjen e tij – jetën në Zjarr. Megjithatë, është e rëndësishme të kujtohet se Allah është Mëshirëtar dhe i Gjithëmëshirshëm. Ai ofron njerëzve shumë mundësi për të korrigjuar gabimet e tyre. Ndonjëherë kjo ndodh përmes sëmundjeve, humbjeve ose prova të tjera që bëjnë një njeri të rimendojë jetën e tij dhe të kthehet tek Allah.

Çdo musliman mbart përgjegjësinë për të përhapur dritën e vërtetësisë në mesin e atyre që e rrethojnë. Kjo nuk do të thotë se duhet të jesh një predikues profesional; është e mjaftueshme të jetosh sipas parimeve islame dhe të jesh gati të përgjigjesh pyetjeve rreth besimit tënd. Gjithashtu, është e rëndësishme të kuptosh se ne nuk mund t'i detyrojmë dikë të besojë. Detyra jonë është të transmetojmë mesazhin, dhe vendimi i takon individit. Nëse ai e refuzon vërtetën, ne duhet t'i lëmë atë me zgjedhjen e tij, por të vazhdojmë të bëjmë dua për të, nëse zemra e tij nuk është plotësisht e mbyllur.

Shpresë dhe Paralajmërime

Historitë e profetëve shërbejnë si paralajmërime dhe burime shpresash. Ato na kujtojnë se Allah gjithmonë jep njerëzve një shans të kthehen tek Ai, por gjithashtu paralajmërojnë për rrezikun e shtyrjes së kërkesës për ndjesë. Secili prej nesh është në një kryqëzim: ose zgjedhim rrugën që çon në Kopshtet e Xhenetit, ose rrugën që çon në Zjarr. Nuk ka një rrugë të tretë...

Ne duhet të përpiqemi të jemi dritë për ata që na rrethojnë, duke i ndihmuar ata të gjejnë rrugën drejt Allahut. Por në të njëjtën kohë, është e rëndësishme të ruajmë durimin dhe besimin tek Zoti, sepse rezultati përfundimtar varet vetëm nga mëshira e Tij. O Allah, na mbroj nga shkatërrimi në mosbesim, fortifiko zemrat e na në rrugën Tende dhe bëni ne mjete shpëtimi për të tjerët. Ameen!