Истинная ценность человека определяется не тем, что он накопил в этом дунья...

The true value of a person is not determined by what he has accumulated in this dunya... / İnsanın gerçek değeri, içinde biriktirdiği dünya ile belirlenmez... / Vlera e vërtetë e një personi nuk përcaktohet nga ajo që ai ka grumbulluar në këtë dunya...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем: 

Если ты хочешь быть из числа правдивых, то:

- не хвали себя и не испытывай радость, если тебя хвалит кто-то другой.
- все свои цели свяжи с наградой Последней жизни и используй то, что тебе даровал Аллах, в подчинении Ему.
- не гордись тем, что ты имеешь из знаний.
- радуйся практике того, что ты познал из религии.
- плачь по причине твоей халатности в благодарности Аллаху за то, что Он тебе даровал.

Переживая за то, что оставим здесь после себя, забываем о том, что принесём туда после смерти...

Основная идея этого наставления заключается в том, чтобы сосредоточить своё дунья на поклонении Аллаху и стремлении к вечной жизни Ахирата, а не на мирских достижениях и похвале. Это призыв к искренности, смирению и ответственности перед Создателем. Истинная ценность человека определяется не тем, что он накопил в этом мире, а его духовным состоянием и действиями, направленными на довольство Аллаха.

В этом насыхате подчеркивается важность смирения и избавления от самодовольства. Если человек хвалит себя, он превозносит себя над другими, что является проявлением гордыни и когда его хвалят другие, он может испытывать тщеславную радость, забывая, что все его достоинства – это милость Аллаха.

Истинное достоинство – это не то, как мы себя видим, а то, как нас замечает Аллах. Мы должны осознавать, что все наши хорошие качества, способности и достижения – это дары от Него. Поэтому, вместо того, чтобы гордиться собой или наслаждаться похвалой, следует благодарить Аллаха за Его милость и просить Его помощи в том, чтобы быть еще лучше.

Все наши действия, стремления и амбиции должны быть подчинены Воле Аллаха и направлены на получение Его довольства и награды в Ахира (вечной жизни). Всё, что Аллах даровал нам (деньги, здоровье, знания, время и т.д.), - это средства, которыми мы должны пользоваться для поклонения Ему.

Пренебрегать мирской жизнью ненужно, напротив, что все наши действия, даже самые обыденные, должны быть мотивированы желанием угодить Аллаху. Работа, учеба, семья, - всё это может быть актом поклонения, если совершается с искренним намерением и в соответствии с Его предписаниями на достижение вечного счастья.

Не гордись тем, что ты имеешь из знаний. Знание – это великая милость от Аллаха, но оно может стать источником гордыни, если человек не видит в нём лишь средство для поклонения. Наставление призывает нас не превозноситься своими знаниями, а использовать их для пользы и распространения благого и полезного.

Чем больше знаний мы получаем, тем больше ответственности мы несем. Знание должно вести к смирению, богобоязненности и стремлению к действию в соответствии с ним. Знания без практики бесполезны и могут даже принести вред, если будут порождать гордость – это не самоцель, а инструмент для достижения довольства Аллаха.

Истинное знание религии проявляется в практике, а не просто в интеллектуальном понимании. Наставление призывает нас радоваться тому, что мы имеем возможность применять знания на практике, и стремиться к этому. Допустим, если мы узнали о важности совершения намаза вовремя, то должны радоваться своей возможности следовать этому предписанию. Если мы узнали о необходимости быть добрыми к окружающим, то должны стараться проявлять эту доброту. Радость от практики является признаком искренности и любви к Аллаху, знание должно приводить к действию, а не оставаться мертвым грузом.

Мы часто забываем о милостях, которые Аллах даровал нам, и проявляем халатность в их использовании. Это должно вызывать у нас чувство раскаяния и побуждать к большей благодарности. Вместо того, чтобы сосредотачиваться на том, чего у нас нет, нам нужно осознавать и благодарить Аллаха за то, что у нас есть. Плач по причине своей неблагодарности – это проявление искренности и смирения. Это побуждает нас к покаянию и искреннему стремлению к довольству Аллаха.

Мы часто беспокоимся о нашем наследии в этом мире – о деньгах, имуществе, славе, детях. Мы хотим, чтобы нас помнили после смерти. Однако, гораздо важнее то, что мы принесем с собой в мир иной – наши благие дела, искреннее поклонение и благочестие. Забота о "вечном багаже" должна быть приоритетом, а мирские дела должны быть подчинены этой цели.

Вся суть этого наставления сводится к тому, чтобы: переориентировать свою жизнь на вечность, стремиться к искренности и смирению перед Аллахом. Использовать все свои дары и возможности для поклонения Ему. Сосредоточиться на благодарности и осознавать свою ответственность перед Аллахом за все свои действия.

Это наставление является руководством для тех, кто стремится к истинному успеху в обоих мирах. Оно призывает нас задуматься о смысле нашей жизни и пересмотреть наши приоритеты. Следование этим советам поможет нам стать более смиренными, благодарными и искренними в своем поклонении Аллаху, что, в свою очередь, приведет нас к успеху в вечной жизни.

The true value of a person is not determined by what he has accumulated in this dunya...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then:

If you want to be one of the truthful ones, then:

- don't praise yourself and don't feel joy if someone else praises you.
- connect all your goals with the reward of the Hereafter and use what Allah has given you to obey Him.
- don't be proud of what you have from knowledge.
- enjoy the practice of what you have learned from religion.
- cry because of your negligence in thanking Allah for what He has given you.

Worrying about what we will leave behind here, we forget about what we will bring there after death...

The main idea of this instruction is to focus your dunya on worshiping Allah and striving for eternal life of Ahirat, rather than on worldly achievements and praise. This is a call for sincerity, humility, and responsibility to the Creator. The true value of a person is determined not by what he has accumulated in this world, but by his spiritual state and actions aimed at pleasing Allah.

This quote highlights the importance of humility and getting rid of complacency. If a person praises himself, he exalts himself above others, which is a manifestation of pride, and when others praise him, he may feel vain joy, forgetting that all his virtues are the grace of Allah.

True dignity is not how we see ourselves, but how Allah notices us. We must realize that all our good qualities, abilities, and achievements are gifts from Him. Therefore, instead of being proud of yourself or enjoying the praise, you should thank Allah for His mercy and ask for His help in being even better.

All our actions, aspirations and ambitions should be subordinated to the Will of Allah and aimed at obtaining His satisfaction and reward in Ahira (eternal life). All that Allah has given us (money, health, knowledge, time, etc.) are the means that we should use to worship Him.

It is unnecessary to neglect worldly life, on the contrary, that all our actions, even the most mundane ones, should be motivated by the desire to please Allah. Work, study, family - all this can be an act of worship if it is done with sincere intention and in accordance with His instructions to achieve eternal happiness.

Don't be proud of what you have from knowledge. Knowledge is a great grace from Allah, but it can become a source of pride if a person does not see it as just a means to worship. The instruction calls us not to exalt our knowledge, but to use it for the benefit and dissemination of good and useful things.

The more knowledge we gain, the more responsibility we bear. Knowledge should lead to humility, piety, and the desire to act in accordance with it. Knowledge without practice is useless and can even be harmful if it generates pride – it is not an end in itself, but a tool to achieve the satisfaction of Allah.

True knowledge of religion manifests itself in practice, not just in intellectual understanding. The instruction calls us to rejoice at the fact that we have the opportunity to put knowledge into practice, and strive for it. Let's say that if we learned about the importance of prayer on time, we should be happy to be able to follow this instruction. If we have learned about the need to be kind to others, then we should try to show this kindness. The joy of practice is a sign of sincerity and love for Allah, knowledge should lead to action, and not remain a dead weight.

We often forget about the favors that Allah has bestowed upon us and are negligent in using them. This should cause us to feel remorse and encourage us to be more grateful. Instead of focusing on what we don't have, we need to be aware of and thank Allah for what we have. Crying because of your ingratitude is a manifestation of sincerity and humility. This encourages us to repent and sincerely strive for the satisfaction of Allah.

We often worry about our legacy in this world–about money, possessions, fame, and children. We want to be remembered after death. However, it is much more important that we bring with us to the other world – our good deeds, sincere worship and piety. Taking care of the "eternal baggage" should be a priority, and worldly affairs should be subordinated to this goal.

The whole point of this instruction is to reorient your life for eternity, to strive for sincerity and humility before Allah. Use all your gifts and opportunities to worship Him. Focus on gratitude and realize your responsibility to Allah for all your actions.

This guide is a guide for those who strive for true success in both worlds. It encourages us to think about the meaning of our lives and reconsider our priorities. Following these tips will help us become more humble, grateful, and sincere in our worship of Allah, which in turn will lead us to success in eternal life.

İnsanın gerçek değeri, içinde biriktirdiği dünya ile belirlenmez...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

Eğer doğrulardan olmak istiyorsan, o zaman:

- Kendinizi övme ve başka biri sizi övüyorsa sevinç hissetme.
- Bütün amaçlarını ahiretin mükafatına bağla ve Allah'ın sana verdiklerini O'na boyun eğmek için kullan.
- Bilginden sahip olduğun için gurur duyma.
- dinden öğrendiklerinizin pratiğine sevinin.
- Sana verdiklerine şükretmen için ihmalinden dolayı ağla.

Burada arkamızda bırakacağımız için endişelenerek öldükten sonra oraya ne getireceğimizi unutuyoruz...

Bu öğütün temel fikri, dünyevi başarı ve övgüye değil, dunya'nızı Allah'a ibadet etmeye ve Ahirat'ın sonsuz yaşam arayışına odaklamaktır. Bu, Yaratıcıya karşı samimiyet, alçakgönüllülük ve sorumluluk çağrısıdır. İnsanın gerçek değeri, bu dünyada biriktirdikleriyle değil, ruhsal durumu ve Allah'ın rızasına yönelik eylemleriyle belirlenir.

Bu kurumada alçakgönüllülüğün ve gönül rahatlığından kurtulmanın önemi vurgulanmaktadır. Eğer bir insan kendini övüyorsa, bu bir gurur gösterisi olan kendini başkalarına karşı yüceltir ve başkaları tarafından övüldüğünde, tüm erdemlerinin Allah'ın rahmeti olduğunu unutarak boşuna sevinebilir.

Gerçek haysiyet, kendimizi nasıl gördüğümüz değil, Allah'ın bizi nasıl fark ettiğidir. Tüm iyi niteliklerimizin, yeteneklerimizin ve başarılarımızın Ondan gelen hediyeler olduğunun farkında olmalıyız. Bu nedenle kendimizle gurur duymak ya da övgüden zevk almak yerine, O'nun merhameti için Allah'a şükretmeli ve daha da iyi olabilmek için O'nun yardımını istemelisiniz.

Tüm eylemlerimiz, özlemlerimiz ve hırslarımız Allah'ın iradesine tabi olmalı ve Ahir'de O'nun rızasını ve mükafatını almaya yönelmelidir. Allah'ın bize verdiği her şey (para, sağlık, bilgi, zaman vb.), O'na ibadet etmek için kullanmamız gereken araçlardır.

Dünya hayatını ihmal etmek gereksizdir, aksine, tüm eylemlerimiz, en sıradan olanlar bile, Allah'ı memnun etme arzusuyla motive edilmelidir. İş, okul, aile, bütün bunlar samimi bir niyetle ve ebedi mutluluğa ulaşmak için verdiği emirlere uygun olarak yapılırsa bir ibadet eylemi olabilir.

Bilginden sahip olduğun için gurur duyma. Bilgi, Allah katından büyük bir rahmettir, fakat eğer insan onu bir ibadet aracından başka bir şey görmezse, bu bir gurur kaynağı olabilir. Öğüt bizi bilgimizle yücelmemeye, onu iyinin ve yararlının yararına ve yayılmasına yönelik kullanmaya teşvik eder.

Ne kadar çok bilgi edinirsek, o kadar fazla sorumluluk üstleniriz. Bilgi, tevazuya, Allah'a karşı gelmekten sakınmaya ve ona göre eyleme geçme arzusuna yol açmalıdır. Pratiksiz bilgi faydasızdır ve gurur yaratırlarsa bile zarar verebilir – bu kendi başına bir son değil, Allah'ın memnuniyetini sağlamak için bir araçtır.

Dinin gerçek bilgisi, sadece entelektüel anlayışta değil, pratikte kendini gösterir. Talimat bizi bilgiyi uygulamaya koyma fırsatına sahip olduğumuz için sevinmeye ve bunun için çabalamaya çağırıyor. Diyelim ki zamanında namaz kılmanın önemini öğrendiysek, bu emre uyma fırsatımızdan memnun olmalıyız. Çevremizdeki insanlara karşı nazik olma ihtiyacını öğrendiysek, bu nezaketi göstermeye çalışmalıyız. Uygulama sevinci, Allah'a karşı samimiyet ve sevginin bir işaretidir, bilgi eyleme yol açmalı, ölü bir yük olarak kalmamalıdır.

Allah'ın bize verdiği nimetleri sık sık unuturuz ve kullanımında ihmalkar davranırız. Bu bizi pişmanlık duygularına sokmalı ve bizi daha fazla minnettarlığa teşvik etmelidir. Sahip olmadığımız şeylere odaklanmak yerine, sahip olduklarımızın farkında olmamız ve Allah'a şükretmemiz gerekir. Nankörlüğünüz nedeniyle ağlamak samimiyet ve alçakgönüllülüğün bir tezahürüdür. Bu bizi tövbe etmeye ve Allah'ın rızasına samimi bir şekilde çabalamaya teşvik eder.

Bu dünyadaki mirasımız için sık sık endişeleniyoruz – para, mal, şöhret, çocuklar hakkında. Ölümden sonra hatırlanmamızı istiyoruz. Bununla birlikte, yanımızda başka bir dünyaya getirdiklerimiz çok daha önemlidir - iyi işlerimiz, samimi ibadetlerimiz ve dindarlığımız. "Ebedi bagaja" bakmak bir öncelik olmalı ve dünyevi işler bu amaca tabi olmalıdır.

Bu öğütün özü, kişinin hayatını sonsuza dek yeniden odaklaması, Allah'a karşı samimiyet ve alçakgönüllülük için çabalamasıdır. Tüm hediyelerimi ve olanaklarımı O'na ibadet etmek için kullanmak. Minnettarlığa odaklanmak ve tüm eylemlerinizden dolayı Allah'a karşı sorumluluğunuzun farkında olmak.

Bu öğüt, her iki dünyada da gerçek başarıya ulaşmak isteyenler için bir rehberdir. Bizi hayatımızın anlamını düşünmeye ve önceliklerimizi yeniden düşünmeye çağırıyor. Bu tavsiyelere uymak, Allah'a ibadetlerimizde daha alçakgönüllü, minnettar ve samimi olmamıza yardımcı olacak ve bu da bizi ahirette başarıya götürecektir.

Vlera e vërtetë e një personi nuk përcaktohet nga ajo që ai ka grumbulluar në këtë dunya...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj:

Nëse doni të jeni një nga të vërtetët, atëherë:

- mos e lavdëroni veten dhe mos ndjeni gëzim nëse dikush tjetër ju lavdëron.
- lidhni të gjitha qëllimet tuaja me shpërblimin e Ahiret dhe përdorni atë Që Ju Ka dhënë Allahu për t'iu bindur Atij.
- mos u krenoni me atë që keni nga dija.
- shijoni praktikën e asaj që keni mësuar nga feja.
- qaj për shkak të neglizhencës tënde në falënderimin E Allahut për atë Që Të ka dhënë.

Duke u shqetësuar për atë që do të lëmë pas këtu, harrojmë se çfarë do të sjellim atje pas vdekjes...

Ideja kryesore e këtij udhëzimi është të përqendroni dunjanë tuaj në adhurimin E Allahut dhe përpjekjen për jetën e përjetshme Të Ahiretit, sesa në arritjet dhe lavdërimet e kësaj bote. Kjo është një thirrje për sinqeritet, përulësi dhe përgjegjësi Ndaj Krijuesit. Vlera e vërtetë e një personi përcaktohet jo nga ajo që ai ka grumbulluar në këtë botë, por nga gjendja e tij shpirtërore dhe veprimet që synojnë kënaqësinë e Allahut.

Ky citat thekson rëndësinë e përulësisë dhe heqjen qafe të vetëkënaqësisë. Nëse një person lavdëron veten, ai lartësohet mbi të tjerët, që është një manifestim krenarie, dhe kur të tjerët e lavdërojnë atë, ai mund të ndiejë gëzim të kotë, duke harruar se të gjitha virtytet e tij janë hiri i Allahut.

Dinjiteti i vërtetë nuk është se si e shohim veten, por se Si Na vëren Allahu. Ne duhet të kuptojmë se të gjitha cilësitë, aftësitë dhe arritjet tona të mira janë dhurata prej tij. Prandaj, në vend që të jeni krenarë për veten tuaj ose të shijoni lavdërimet, Duhet të falënderoni Allahun për mëshirën e tij dhe të kërkoni ndihmën e tij për të qenë edhe më të mirë.

Të gjitha veprimet, aspiratat dhe ambiciet tona duhet t'i nënshtrohen Vullnetit të Allahut dhe të synojnë marrjen e kënaqësisë dhe shpërblimit të tij Në Ahira (jeta e përjetshme). Gjithçka Që Na ka dhënë Allahu (para, shëndet, dije, kohë, etj.)) janë mjetet që duhet të përdorim për ta adhuruar atë.

Është e panevojshme të neglizhohet jeta e kësaj bote, përkundrazi, që të gjitha veprimet tona, madje edhe ato më të rëndomtat, duhet të motivohen nga dëshira për të kënaqur Allahun. Puna, studimi, familja - e gjithë kjo mund të jetë një akt adhurimi nëse bëhet me qëllim të sinqertë dhe në përputhje me udhëzimet e tij për të arritur lumturinë e përjetshme.

Mos u krenoni me atë që keni nga dija. Dituria është një hir i madh nga Allahu, por mund të bëhet burim krenarie nëse një person nuk e sheh atë vetëm si një mjet për të adhuruar. Udhëzimi na bën thirrje që të mos lartësojmë njohuritë tona, por ta përdorim atë për të mirën dhe përhapjen e gjërave të mira dhe të dobishme.

Sa më shumë njohuri të fitojmë, aq më shumë përgjegjësi mbajmë. Njohuria duhet të çojë në përulësi, devotshmëri dhe dëshirë për të vepruar në përputhje me të. Njohuria pa praktikë është e padobishme dhe madje mund të jetë e dëmshme nëse gjeneron krenari – nuk është një qëllim në vetvete, por një mjet për të arritur kënaqësinë e Allahut.

Njohja e vërtetë e fesë manifestohet në praktikë, jo vetëm në kuptimin intelektual. Udhëzimi na bën thirrje të gëzohemi për faktin se kemi mundësinë të zbatojmë njohuritë në praktikë dhe të përpiqemi për të. Le të themi se nëse kemi mësuar për rëndësinë e lutjes në kohë, duhet të jemi të lumtur që të jemi në gjendje të ndjekim këtë udhëzim. Nëse kemi mësuar për nevojën për të qenë të sjellshëm me të tjerët, atëherë duhet të përpiqemi ta tregojmë këtë mirësi. Gëzimi i praktikës është një shenjë e sinqeritetit dhe dashurisë për Allahun, dija duhet të çojë në veprim dhe të mos mbetet një peshë e vdekur.

Shpesh harrojmë favoret që Na Ka dhuruar Allahu dhe jemi neglizhentë në përdorimin e tyre. Kjo duhet të na bëjë të ndiejmë keqardhje dhe të na inkurajojë të jemi më mirënjohës. Në vend që të përqendrohemi në atë që nuk kemi, duhet të jemi të vetëdijshëm dhe ta falënderojmë Allahun për atë që kemi. Të qash për shkak të mosmirënjohjes tënde është një manifestim i sinqeritetit dhe përulësisë. Kjo na nxit të pendohemi dhe të përpiqemi sinqerisht për kënaqësinë e Allahut.

Ne shpesh shqetësohemi për trashëgiminë tonë në këtë botë–për paratë, pasurinë, famën dhe fëmijët. Ne duam të kujtohemi pas vdekjes. Sidoqoftë, është shumë më e rëndësishme që ne të sjellim me vete në botën tjetër – veprat tona të mira, adhurimin dhe devotshmërinë tonë të sinqertë. Kujdesi për" bagazhin e përjetshëm " duhet të jetë një përparësi, dhe punët e kësaj bote duhet t'i nënshtrohen këtij qëllimi.

E gjithë qëllimi i këtij udhëzimi është të riorientoni jetën tuaj për përjetësi, të përpiqeni për sinqeritet dhe përulësi para Allahut. Përdorni të gjitha dhuratat dhe mundësitë tuaja për ta adhuruar atë. Përqendrohuni në mirënjohje dhe realizoni përgjegjësinë tuaj Ndaj Allahut për të gjitha veprimet tuaja.

Ky udhëzues është një udhëzues për ata që përpiqen për sukses të vërtetë në të dy botët. Na inkurajon të mendojmë për kuptimin e jetës sonë dhe të rishikojmë përparësitë tona. Ndjekja e këtyre këshillave do të na ndihmojë të bëhemi më të përulur, mirënjohës dhe të sinqertë në adhurimin tonë Ndaj Allahut, i cili nga ana tjetër do të na çojë drejt suksesit në jetën e përjetshme.