Использовании религии в корыстных целях...
Using religion for selfish purposes... / Dini bencil amaçlar için kullanmak... / Përdorimi i fesë për qëllime egoiste...
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:
"Какое вероломство может быть больше, чем то, что кто-то обманывает мусульман, используя религию для достижения мирского, показывая людям, что он на пути праведников, в то время как он сам стремится к дружбе с правителями и власть имущими"...
Это назидание поднимает важный вопрос о лицемерии и использовании религии в корыстных целях. Слово "вероломство" здесь указывает на крайнюю степень предательства и неискренности. Речь идет о ситуациях, когда человек, прикрываясь религией, вводит других в заблуждение, создавая видимость благочестия и праведности, но на самом деле преследует свои личные, мирские цели. Это особенно опасно, потому что религия для многих людей является священной и неприкосновенной, и её использование в корыстных целях — это не только обман, но и осквернение того, что верующие принимают как истину.
Некоторые люди могут использовать религиозные убеждения, ритуалы или символы для достижения материальных благ, власти или влияния. Например, они могут демонстрировать свою набожность, чтобы завоевать доверие людей, а затем использовать это доверие для личной выгоды. Это противоречит самой сути религии, которая призвана вести человека к духовному росту, а не к мирским благам.
Человек, о котором идет речь, создает видимость, что он следует путем праведников — то есть живет в соответствии с религиозными принципами, совершает благие дела и избегает греха. Однако его истинные мотивы скрыты: он стремится не к довольству Аллаха, а к дружбе с правителями и власть имущими. Это лицемерие и лизоблюдство, которое может ввести в заблуждение многих людей, особенно тех, кто искренне верит в его благочестие.
Этот момент подчеркивает, что такой человек ищет близости к тем, кто обладает властью и влиянием, чтобы использовать их для своих целей и превратить ислам в бизнес. Вместо того чтобы быть искренним в своей вере и служении, он использует религию как инструмент для достижения мирских благ, таких как богатство, статус или политическое влияние. Это противоречит принципам многих религий, которые учат смирению, справедливости и отказу от чрезмерного стремления к мирскому.
Суть этого назидания заключается в предостережении против лицемерия и использования религии в корыстных целях. Оно напоминает о том, что истинная вера должна быть искренней и направленной на духовное развитие, а не на достижение материальных благ или власти. Кроме того, оно призывает людей быть бдительными и не поддаваться на внешние проявления благочестия, не проверив истинные мотивы тех, кто претендует на роль духовных лидеров или наставников.
В историческом и социальном контексте такое поведение часто встречается в обществах, где религия играет важную роль в общественной жизни. Лицемеры могут использовать религиозные институты для укрепления своей власти или влияния, что может привести к развращению как самих институтов, так и верующих. Это назидание призывает к чистоте веры и честности в отношениях со Всевышним и людьми.
Это назидание служит напоминанием о том, что истинная вера требует искренности, смирения и отказа от корыстных целей. Оно также предупреждает о том, что использование религии для достижения мирских благ — это не только обман, но и серьезное духовное преступление, которое может иметь далеко идущие последствия как для самого человека, так и для общества в целом.
Да упасёт Аллах нас от такого лицемерия и корыстной наживы. Аминь!
Using religion for selfish purposes...
Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then:
"What greater treachery can there be than someone deceiving Muslims by using religion to achieve worldly things, showing people that he is on the path of the righteous, while he himself seeks friendship with rulers and those in power."..
This edification raises an important question about hypocrisy and the use of religion for selfish purposes. The word "treachery" here indicates an extreme degree of betrayal and insincerity. We are talking about situations when a person, hiding behind religion, misleads others, creating the appearance of piety and righteousness, but in fact pursues his personal, worldly goals. This is especially dangerous because religion is sacred and inviolable for many people, and its use for selfish purposes is not only a deception, but also a desecration of what believers accept as the truth.
Some people may use religious beliefs, rituals, or symbols to gain material wealth, power, or influence. For example, they may demonstrate their piety in order to gain people's trust, and then use that trust for personal gain. This contradicts the very essence of religion, which is designed to lead a person to spiritual growth, not to worldly goods.
The person in question creates the appearance that he follows the path of the righteous — that is, he lives in accordance with religious principles, performs good deeds and avoids sin. However, his true motives are hidden: he seeks not the satisfaction of Allah, but friendship with rulers and those in power. This is hypocrisy and sycophancy, which can mislead many people, especially those who sincerely believe in his piety.
This point underscores that such a person seeks proximity to those with power and influence in order to use them for their own purposes and turn Islam into a business. Instead of being sincere in his faith and service, he uses religion as a tool to achieve worldly benefits such as wealth, status, or political influence. This contradicts the principles of many religions, which teach humility, justice, and the rejection of excessive worldly pursuits.
The essence of this edification is to warn against hypocrisy and the use of religion for selfish purposes. It reminds us that true faith should be sincere and aimed at spiritual development, and not at achieving material wealth or power. In addition, it urges people to be vigilant and not succumb to external manifestations of piety without checking the true motives of those who claim to be spiritual leaders or mentors.
In a historical and social context, such behavior is common in societies where religion plays an important role in public life. Hypocrites can use religious institutions to strengthen their power or influence, which can lead to the corruption of both institutions and believers. This edification calls for purity of faith and honesty in dealing with God and people.
This edification serves as a reminder that true faith requires sincerity, humility, and renunciation of selfish goals. It also warns that using religion to achieve worldly goods is not only deception, but also a serious spiritual crime that can have far—reaching consequences for both the individual and society as a whole.
May Allah protect us from such hypocrisy and self-serving gain. Amen to that!
Dini bencil amaçlar için kullanmak...
Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:
"Birinin, yöneticilerle ve iktidardakilerle dostlukta çabalarken, insanlara doğruların yolunda olduğunu göstererek, dünyevi olana ulaşmak için dini kullanarak Müslümanları aldatmasından ne kadar büyük bir ihanet olabilir?..
Bu eğitim, ikiyüzlülük ve dinin bencil amaçlar için kullanılması konusunda önemli bir soruyu gündeme getirmektedir. Buradaki "ihanet" kelimesi, aşırı derecede ihanet ve samimiyetsizliği gösterir. Bu, din tarafından gizlenen insanın başkalarını yanılttığı, dindarlık ve doğruluk görünümü yarattığı, ancak gerçekte kendi kişisel, dünyevi amaçlarının peşinde olduğu durumlarla ilgilidir. Bu özellikle tehlikelidir çünkü din birçok insan için kutsal ve dokunulmazdır ve onu kendi kendine hizmet etmek için kullanmak sadece bir aldatmaca değil, aynı zamanda inananların gerçek olarak kabul ettiklerine saygısızlıktır.
Bazı insanlar maddi mallara, güce veya etkiye ulaşmak için dini inançları, ritüelleri veya sembolleri kullanabilir. Örneğin, insanların güvenini kazanmak için dindarlıklarını gösterebilirler ve daha sonra bu güveni kişisel kazanç için kullanabilirler. Bu, insanı dünyevi faydalara değil, ruhsal gelişime yönlendirmeyi amaçlayan dinin özüne aykırıdır.
Söz konusu kişi, doğruların yolunu izliyormuş gibi görünmesini sağlar - yani dini ilkelere göre yaşar, iyi işler yapar ve günahtan kaçınır. Ancak o'nun gerçek nedenleri gizlidir: O, Allah'ın rızasını değil, yöneticilerle ve iktidardakilerle dostluğu arzular. Bu, birçok insanı, özellikle de onun dindarlığına içtenlikle inananları yanıltabilecek ikiyüzlülük ve yalanlamadır.
Bu nokta, böyle bir insanın, onları kendi amaçları için kullanmak ve islam'ı bir işe dönüştürmek için güce ve nüfuza sahip olanlara yakınlık aradığını vurgulamaktadır. İnancında ve hizmetinde samimi olmak yerine, dini zenginlik, statü veya siyasi nüfuz gibi dünyevi mallara ulaşmak için bir araç olarak kullanır. Bu, alçakgönüllülüğü, adaleti ve dünyevi olana aşırı özlemi reddetmeyi öğreten birçok dinin ilkelerine aykırıdır.
Bu öğütün özü, ikiyüzlülüğe ve dinin kendi kendine hizmet etmek için kullanılmasına karşı uyarıda bulunmaktır. Gerçek inancın samimi olması gerektiğini ve maddi mallara veya güce ulaşmaya değil, manevi gelişime yönelik olması gerektiğini hatırlatır. Ayrıca, ruhani liderler veya rehber olduğunu iddia edenlerin gerçek motivasyonlarını kontrol etmeden insanları uyanık olmaya ve dindarlığın dışsal tezahürlerine yenik düşmemeye teşvik eder.
Tarihsel ve sosyal bağlamlarda bu tür davranışlar, dinin kamusal yaşamda önemli bir rol oynadığı toplumlarda sıklıkla görülür. İkiyüzlüler, güçlerini veya nüfuzlarını pekiştirmek için dini kurumları kullanabilirler, bu da hem kurumların kendilerinin hem de inananların yozlaşmasına yol açabilir. Bu ibret, Yüce Allah ve insanlarla ilişkilerde imanın saflığını ve dürüstlüğü çağrıştırır.
Bu ibret, gerçek inancın samimiyet, alçakgönüllülük ve bencil amaçlardan vazgeçmeyi gerektirdiğini hatırlatır. Ayrıca, dünyevi mallara ulaşmak için dinin kullanılmasının sadece bir aldatma değil, aynı zamanda hem bireyin kendisi hem de bir bütün olarak toplum için geniş kapsamlı sonuçları olabilecek ciddi bir manevi suç olduğu konusunda uyarıyor.
Allah bizi bu ikiyüzlülükten ve bencil kazançlardan kurtarsın. Amen!
Përdorimi i fesë për qëllime egoiste...
Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj:
"Çfarë tradhtie më të madhe mund të ketë sesa dikush që mashtron Myslimanët duke përdorur fenë për të arritur gjërat e kësaj bote, duke u treguar njerëzve se ai është në rrugën e të drejtëve, ndërsa ai vetë kërkon miqësi me sundimtarët dhe ata që janë në pushtet."..
Ky ndërtim ngre një pyetje të rëndësishme në lidhje me hipokrizinë dhe përdorimin e fesë për qëllime egoiste. Fjala "tradhti" këtu tregon një shkallë ekstreme tradhtie dhe sinqeriteti. Ne po flasim për situata kur një person, duke u fshehur pas fesë, mashtron të tjerët, duke krijuar pamjen e devotshmërisë dhe drejtësisë, por në fakt ndjek qëllimet e tij personale, të kësaj bote. Kjo është veçanërisht e rrezikshme sepse feja është e shenjtë dhe e pacenueshme për shumë njerëz, dhe përdorimi i saj për qëllime egoiste nuk është vetëm një mashtrim, por edhe një përdhosje e asaj që besimtarët e pranojnë si të vërtetën.
Disa njerëz mund të përdorin besime, rituale ose simbole fetare për të fituar pasuri, fuqi ose ndikim material. Për shembull, ata mund të demonstrojnë devotshmërinë e tyre për të fituar besimin e njerëzve, dhe pastaj ta përdorin atë besim për përfitime personale. Kjo bie ndesh me vetë thelbin e fesë, e cila është krijuar për ta çuar një person në rritje shpirtërore, jo në të mirat e kësaj bote.
Personi në fjalë krijon pamjen se ndjek rrugën e të drejtëve — domethënë jeton në përputhje me parimet fetare, kryen vepra të mira dhe shmang mëkatin. Sidoqoftë, motivet e tij të vërteta janë të fshehura: ai nuk kërkon kënaqësinë e Allahut, por miqësinë me sundimtarët dhe ata që janë në pushtet. Kjo është hipokrizi dhe sykofancë, e cila mund të mashtrojë shumë njerëz, veçanërisht ata që besojnë sinqerisht në devotshmërinë e tij.
Kjo pikë nënvizon se një person i tillë kërkon afërsi me ata me pushtet dhe ndikim në mënyrë që t'i përdorë ato për qëllimet e tyre dhe Ta kthejë Islamin në një biznes. Në vend që të jetë i sinqertë në besimin dhe shërbimin e tij, ai përdor fenë si një mjet për të arritur përfitime të kësaj bote si pasuria, statusi ose ndikimi politik. Kjo bie ndesh me parimet e shumë feve, të cilat mësojnë përulësinë, drejtësinë dhe refuzimin e ndjekjeve të tepërta të kësaj bote.
Thelbi i këtij ndërtimi është të paralajmërojë kundër hipokrizisë dhe përdorimit të fesë për qëllime egoiste. Na kujton se besimi i vërtetë duhet të jetë i sinqertë dhe të synojë zhvillimin shpirtëror, dhe jo arritjen e pasurisë ose fuqisë materiale. Për më tepër, ai i nxit njerëzit të jenë vigjilentë dhe të mos i nënshtrohen manifestimeve të jashtme të devotshmërisë pa kontrolluar motivet e vërteta të atyre që pretendojnë të jenë udhëheqës ose mentorë shpirtërorë.
Në një kontekst historik dhe shoqëror, një sjellje e tillë është e zakonshme në shoqëritë ku feja luan një rol të rëndësishëm në jetën publike. Hipokritët mund të përdorin institucionet fetare për të forcuar fuqinë ose ndikimin e tyre, gjë që mund të çojë në korrupsionin e institucioneve dhe besimtarëve. Ky ndërtim kërkon pastërtinë e besimit dhe ndershmërinë në marrëdhëniet me Perëndinë dhe njerëzit.
Ky ndërtim shërben si një kujtesë se besimi i vërtetë kërkon sinqeritet, përulësi dhe heqje dorë nga qëllimet egoiste. Ai gjithashtu paralajmëron se përdorimi i fesë për të arritur të mirat e kësaj bote nuk është vetëm mashtrim, por edhe një krim i rëndë shpirtëror që mund të ketë pasoja të gjera si për individin ashtu edhe për shoqërinë në tërësi.
Allahu na mbrojtë nga një hipokrizi e tillë dhe përfitime vetëshërbyese. Amen për këtë!