Иран, "Израиль" и кризис исламской Уммы: назидание о предательстве, сопротивлении и единстве

Iran, "Israel", and the Crisis of the Islamic Ummah: A Lesson in Betrayal, Resistance, and Unity / İran, "İsrail" ve islami Ümmetin Krizi: İhanet, direniş ve birlik hakkında bir eğitim / Irani, "Izraeli" Dhe Kriza E Ummetit Islam: Një Mësim Për Tradhtinë, Rezistencën dhe Unitetin

Когда ракеты пролетают над Персидским заливом, а стратегические танкеры в панике покидают Ормузский пролив, на карту поставлено не только геополитическое равновесие, но и моральное лицо исламского мира. Это не просто история о войне и нефти. Это — история о предательстве, стойкости и идеалах, размытых под давлением политики и страха...

Современные конфликты на Ближнем Востоке — это не просто столкновения армий, а битва, где каждая сторона стремится представить себя жертвой, героем или мучеником. Недавние события — атака Ирана на "Израиль", ответные удары США и вовлечение арабских стран в противостояние — вскрыли глубокий кризис исламского мира. Видео, демонстрирующее, как иранские ракеты прорываются через многослойную систему ПВО США, "Израиля" и их арабских союзников, стало не просто военной хроникой, а мощным идеологическим посланием. В нём заложены ключевые темы: Героическое сопротивление (Иран против Запада и его союзников). Предательство мусульманских правителей (Иордания, Саудовская Аравия и другие помогают Израилю).

В эпоху информационных войн и визуального контента короткое видео может оказать влияние, сопоставимое с выступлением государственного лидера. Видео, в котором показан гипотетический ракетный удар Ирана по Израилю и реакция глобальной коалиции, охватывающей США, Великобританию, Иорданию и другие арабские страны, несёт в себе не просто военный или политический месседж. Это целое назидание — идеологическое, религиозное и психологическое послание мусульманскому миру, раскрывающее его внутренние противоречия и задающее вопрос: кто мы есть как Умма?

Персидский залив: Первыми ракеты пытаются перехватить американские военные корабли, находящиеся в заливе. Если ракетам удаётся пройти первый рубеж, их пытаются сбить системы ПВО с американских военных баз, расположенных на территории Ирака. Следующий рубеж — воздушное пространство Иордании. Здесь, как показано, ракеты атакуют иорданские системы ПВО и истребители (вероятно, американские F-35), а также британские и американские силы. Средиземное и Красное моря: Ракеты, приближающиеся к Израилю, также становятся целями для американских и британских кораблей, находящихся в этих морях. "Израиль": Последний рубеж — это собственная многоуровневая система противоракетной обороны Израиля («Железный купол», «Праща Давида», «Хец»), которая ожидает те немногие ракеты, что смогли прорваться. Даже если хотя бы несколько ракет достигают цели, это преподносится как огромный успех для Ирана, поскольку ему пришлось в одиночку противостоять объединённой военной мощи всего западного мира и некоторых арабских стран.

Современная война — это не только поле боя, но и информационное пространство, где формируется общественное мнение, поддерживается моральный дух и закладывается идеологическая основа для будущих действий. Видео, в котором наглядно показан гипотетический сценарий атаки Ирана на "Израиль", стало не просто военно-политическим анализом, а мощным символическим нарративом, обращённым ко всему исламскому миру. Это видео — не просто пропаганда. Это назидание , содержащее глубокую религиозную, политическую и эмоциональную окраску. Оно призвано не только показать военную мощь Ирана, но и напомнить мусульманам об их долге перед Уммой, о цене предательства и необходимости единства. 

Одним из ключевых посылов видео является образ Ирана как одинокого защитника справедливости. Он стоит против огромной международной коалиции: США, Великобритании, "Израиля", и даже некоторых мусульманских стран. В этом контексте он представлен как современный Давид, бросающий вызов Голиафу — гигантской западной военной машине. Но важно понимать, что этот образ — не просто метафора. Для многих мусульман, особенно молодёжи, он становится примером стойкости и непримиримости. Это вызывает эмоциональный отклик: «Даже если ты один, ты можешь сопротивляться» .

Такое восприятие усиливается тем, что Иран действительно находится под жесточайшими санкциями, сталкивается с постоянным давлением со стороны Запада, но при этом сохраняет суверенитет и развивает собственные технологии. Это создаёт образ страны, которая не продала свою независимость ради выгоды или безопасности — важнейшая черта, ценимая в исламской традиции. Центральная тема видео — это предательство со стороны мусульманских государств , особенно таких как Иордания, Саудовская Аравия и ОАЭ. Эти страны не только не поддерживают палестинское дело, но активно участвуют в перехвате ракет, направленных против "Израиля" — государства, которое многие мусульмане считают оккупантом и угнетателем.

Видео ставит вопрос: если эти страны берут в союзники Израиль , то можно ли их всё ещё считать частью Уммы? Это вызывает болезненное чувство среди верующих. Ведь согласно Ислама, все мусульмане — одна семья. Но вместо того чтобы поддерживать друг друга, некоторые правители арабских государств используют свои силы для защиты тех, кто, по мнению миллиардов мусульман, угнетает палестинцев. Когда иорданские ПВО сбивают ракеты, летящие из Ирана, чтобы поразить объекты в «Израиле» — они сбивают не просто боеприпасы, они сбивают остатки исламского достоинства. Это — трагический образ мусульман, ставших щитом для сионизма, вместо того чтобы быть щитом друг для друга.

Иран позиционирует себя как страну, которая смогла преодолеть экономические и технологические ограничения, создать собственную систему обороны и не зависеть от внешних поставок. Это — пример духовного и практического усилия (джихад) , которое должно вдохновлять другие мусульманские страны. Потому что они сумели прорвать мощнейшую систему обороны , созданную совместными усилиями целых государств. Это демонстрация силы, смелости и решимости.

На фоне всех этих событий становится очевидным один печальный факт: Умма больше не едина. Она расколота на блоки, где интересы элит доминируют над интересами народа и веры. Иран, хотя и шиитский, видит себя защитником палестинского дела. Йемен, находясь в состоянии войны, объявляет о вступлении в противостояние с США и "Израилем". Пакистан прямо угрожает Иордании за участие в перехвате иранских ракет. Всё это — сигналы того, что глубокий кризис доверия внутри исламского мира требует решения. Если Умма не сможет преодолеть разногласия, она будет продолжать быть слабым звеном в международных отношениях.

Эмоциональный триггер видео — предательство мусульман мусульманами. Особенно это видно в словах, адресованных королю Иордании: «Ты червь в навозе сионистов». Эти выражения вызывают не просто политическое негодование, но и религиозный стыд: если мусульманин встаёт на защиту врага мусульман, перестаёт ли он быть членом Уммы? Это болезненная дилемма для исламского сознания. Видео не даёт прямого ответа, но его риторический вопрос — «Что это за война?» — заставляет зрителя задуматься, где проходит линия между религиозной солидарностью и политическим прагматизмом.

Присоединение Йемена к войне против США и "Израиля" поднимает ставку. Это шаг ещё одной страны, которая пытается следовать логике исламской солидарности, несмотря на риски. Карикатуры и угрозы — это не только элемент пропаганды, но и сигнал о готовности расширять фронт противостояния. В западной военной логике победа — это уничтожение врага. Но в исламском и постколониальном нарративе победа — это способность сопротивляться, даже если ты проигрываешь в численности, технике и союзах. Победа — это моральное превосходство и стойкость.

Это назидание — не просто политический манифест. Это призыв к духовному пробуждению исламской Уммы, к возвращению к её исконным принципам: братству, справедливости, независимости и стойкости. Оно обнажает внутренние противоречия мусульманского мира и предлагает альтернативу — путь сопротивления, основанный не на количестве танков, а на глубине веры и единства. Это не просто война. Это борьба за душу Уммы. И в этой борьбе каждая ракета, каждый акт солидарности или предательства — становится символом гораздо большего конфликта: между тем, что есть, и тем, чем должен быть исламский мир.

Палестинский вопрос как тест для Уммы

Важно понимать, что вся эта риторика — не просто о военных действиях. Это — повторное напоминание о палестинском вопросе. Иран использует этот момент, чтобы показать, что он один остаётся верным делу палестинцев, когда другие предпочитают заключать соглашения с "Израилем" и получать взамен экономические и политические выгоды. Если Умма не вмешивается, когда происходит несправедливость, значит, она теряет своё предназначение.

Видео — это не просто военный сценарий. Это зов к пробуждению совести , к осознанию того, что исламский мир находится на перепутье. Либо он начнёт движение к единству, честности и независимости, либо продолжит путь разобщённости, зависимости и внутреннего разложения. Иран, конечно, не безгрешный герой. У него есть свои политические интересы, внутренние проблемы и критики. Но в данном случае он стал символом сопротивления , который находит отклик в сердцах миллионов мусульман по всему миру.

Мир нуждается в новом понимании Уммы — не формальном, а реальном. Не в словах, а в делах. Только так исламский мир может снова стать силой, которую невозможно игнорировать. Аллах знает лучше. Это назидание — не только о политике, а о совести. Пока Умма расколота, пока правители играют роль вассалов Запада, пока мусульмане стреляют по мусульманам — ни о каком возрождении речи быть не может. Но пока есть те, кто готов поднять слово, оружие, или даже молитву — против зульма — надежда ещё жива.

Пусть Аллах пробудит сердца мусульман, очистит их от страха, лицемерия и зависимости, и объединит нас под знаменем справедливости, Истины и Таухида. Аминь!

Iran, "Israel", and the Crisis of the Islamic Ummah: A Lesson in Betrayal, Resistance, and Unity

When rockets fly over the Persian Gulf and strategic tankers flee in panic from the Strait of Hormuz, what is at stake is not only the geopolitical balance but also the moral face of the Islamic world. This is not just a story about war and oil. It is a story about betrayal, resilience, and ideals blurred under the pressure of politics and fear.

Modern conflicts in the Middle East are not merely battles between armies—they are wars where each side tries to portray itself as victim, hero, or martyr. Recent events—the Iranian attack on "Israel," the retaliatory strikes by the U.S., and the involvement of Arab countries in the confrontation—have revealed a deep crisis within the Islamic world. The video showing how Iranian missiles penetrate multi-layered American, Israeli, and Arab air defense systems is more than military footage—it is a powerful ideological message. It contains key themes: heroic resistance (Iran against the West and its allies), and betrayal by Muslim rulers (Jordan, Saudi Arabia, and others aiding Israel).

In an age of information wars and visual content, a short video can have an impact comparable to a speech by a head of state. A video depicting a hypothetical Iranian missile strike on Israel and the response of a global coalition including the U.S., Britain, Jordan, and other Arab nations carries not just a military or political message—it is a lesson, an ideological, religious, and psychological communication directed at the Muslim world, revealing its inner contradictions and asking the question: Who are we as an Ummah?

The Persian Gulf: The first attempt to intercept the missiles comes from U.S. warships stationed in the Gulf. If the missiles pass this initial barrier, they are targeted by air defense systems based on American military bases in Iraq. The next line of defense is Jordanian airspace, where the missiles confront Jordanian air defenses and fighter jets (likely American F-35s), as well as British and American forces.

The Mediterranean and Red Seas: Missiles approaching Israel become targets for American and British ships stationed in these waters.

Israel: The final line of defense is Israel's own multi-tiered missile shield ("Iron Dome," "David’s Sling," "Arrow"), waiting for the few remaining missiles that manage to reach this far. Even if a handful of missiles hit their target, it is portrayed as a major success for Iran, which stood alone against the combined military might of the entire Western world and some Arab countries.

Modern warfare is not only fought on the battlefield, but also in the information space where public opinion is shaped, morale is maintained, and ideological foundations are laid for future actions. The video presenting a hypothetical scenario of an Iranian attack on "Israel" is not just a military-political analysis—it is a powerful symbolic narrative addressed to the entire Islamic world. This is not mere propaganda. It is a lesson, rich with religious, political, and emotional undertones. Its purpose is not only to showcase Iran’s military strength but also to remind Muslims of their duty to the Ummah, the cost of betrayal, and the necessity of unity.

One of the central messages of the video is the image of Iran as the lone defender of justice. It stands against a massive international coalition: the United States, Britain, "Israel," and even some Muslim countries. In this context, Iran is presented as a modern David defying Goliath—the giant Western military machine. But it’s important to understand: this image is not simply metaphorical. For many Muslims, especially youth, it becomes an example of steadfastness and defiance. It evokes an emotional response: "Even if you stand alone, you can still resist."

This perception is strengthened by the fact that Iran indeed faces harsh sanctions and constant Western pressure, yet maintains its sovereignty and develops its own technology. This creates the image of a country that has not sold its independence for profit or security—a key virtue valued in Islamic tradition.

The central theme of the video is the betrayal by Muslim states , particularly Jordan, Saudi Arabia, and the UAE. These countries not only fail to support the Palestinian cause, but actively assist in intercepting missiles aimed at "Israel"—a nation that many Muslims consider an occupier and oppressor.

The video poses the question: If these countries take Israel as an ally, can they still be considered part of the Ummah? This causes painful feelings among believers. According to Islam, all Muslims are one family. Yet instead of supporting one another, some Arab rulers use their forces to protect those whom billions of Muslims believe are oppressing Palestinians.

When Jordanian air defenses shoot down Iranian missiles heading toward Israeli targets, they are not only destroying weapons—they are destroying the last remnants of Islamic dignity. This is a tragic image of Muslims becoming shields for Zionism instead of being shields for one another.

Iran presents itself as a country that has overcome economic and technological restrictions, built its own defense system, and does not rely on foreign imports. This is an example of spiritual and practical effort (jihad ) that should inspire other Muslim nations. Because they managed to break through the most advanced defense systems created by the joint efforts of multiple states. This is a demonstration of strength, courage, and determination.

Against the backdrop of all these events, one sad truth becomes evident: the Ummah is no longer united. It is fragmented into blocs where elite interests dominate over people's and religious concerns. Iran, though Shi’a, sees itself as a protector of the Palestinian cause. Yemen, despite its ongoing war, declares its entry into the conflict against the U.S. and "Israel." Pakistan openly threatens Jordan for participating in the interception of Iranian missiles. All of this signals that a deep crisis of trust within the Islamic world requires resolution. If the Ummah cannot overcome its divisions, it will continue to remain the weak link in international relations.

The emotional trigger of the video is Muslims betraying Muslims . This is especially visible in the words addressed to the King of Jordan: “You are a worm in the dung of Zionists.” Such expressions provoke not just political outrage, but religious shame: If a Muslim stands to defend the enemy of Muslims, does he cease to be part of the Ummah? This is a painful dilemma for Islamic consciousness. The video does not give a direct answer, but its rhetorical question—"What kind of war is this?"—forces viewers to reflect on where the line lies between religious solidarity and political pragmatism.

Yemen’s joining the war against the U.S. and "Israel" raises the stakes. It is a step taken by another country attempting to follow the logic of Islamic solidarity despite the risks. Cartoons and threats are not just elements of propaganda—they are signs of readiness to expand the front of confrontation.

In Western military logic, victory means defeating the enemy. But in the Islamic and post-colonial narrative, victory is the ability to resist—even when outnumbered, outgunned, and lacking alliances. Victory is moral superiority and steadfastness.

This lesson is not merely a political manifesto. It is a call for a spiritual awakening of the Islamic Ummah, a return to its core principles: brotherhood, justice, independence, and resilience. It exposes internal contradictions within the Muslim world and offers an alternative path—one based not on numbers of tanks, but on depth of faith and unity. This is not just a war. It is a struggle for the soul of the Ummah. And in this struggle, every missile, every act of solidarity or betrayal, becomes a symbol of a much greater conflict: between what is, and what the Islamic world should be.

The Palestinian Issue as a Test for the Ummah

It is crucial to understand that all this rhetoric is not just about military actions. It is a repeated reminder of the Palestinian issue. Iran uses this moment to show that it alone remains faithful to the Palestinian cause while others prefer to make deals with "Israel" in exchange for economic and political benefits. If the Ummah does not intervene when injustice occurs, then it has lost its purpose.

This video is not just a military scenario. It is a call to awaken the conscience—to realize that the Islamic world stands at a crossroads. Either it begins a movement toward unity, honesty, and independence, or it continues the path of disunity, dependence, and internal decay. Iran, of course, is not without fault. It has its own political interests, internal problems, and critics. But in this case, it has become a symbol of resistance that resonates with millions of Muslims around the world.

The world needs a new understanding of the Ummah—not formal, but real. Not in words, but in deeds. Only then can the Islamic world once again become a force that cannot be ignored. Allah knows best.

This lesson is not only about politics—it is about conscience. As long as the Ummah remains divided, as long as rulers play the role of Western vassals, as long as Muslims fire upon Muslims—there can be no talk of revival. But as long as there are those willing to raise their voice, weapon, or even prayer against oppression—hope remains alive.

May Allah awaken the hearts of Muslims, purify them from fear, hypocrisy, and dependency, and unite us under the banner of justice, Truth, and Tawhid. Ameen!

İran, "İsrail" ve islami Ümmetin Krizi: İhanet, direniş ve birlik hakkında bir eğitim

İran’dan gelen füzeler Körfez’in üzerinden geçerken ve stratejik tankerler Hürmüz Boğazı’ndan korku içinde kaçarken, sadece jeopolitik denge değil, aynı zamanda İslam dünyasının ahlaki yüzü de tehlikede. Bu sadece savaşın ya da petrolün hikayesi değildir. Bu, ihanetin, direnişin ve politika ile korkunun baskısı altında silinen idealizmin hikayesidir.

Orta Doğu'daki modern çatışmalar sadece ordular arası çarpışmalar değil; her tarafın kendini kurban, kahraman ya da martır olarak göstermeye çalıştığı bir mücadeledir. Son olaylar – İran'ın "İsrail"e saldırısı, Amerika Birleşik Devletleri'nin karşılık vermesi ve Arap ülkelerinin çatışmaya dahil olması – İslam dünyasında derin bir krizi ortaya çıkarmıştır. Amerikan, İsrailli ve Arap müttefiklerinin çok katmanlı hava savunma sistemlerini aşan İran füzelerini gösteren video, sadece askeri bir kayıt değil; güçlü bir ideolojik mesajdır. Bu videoda şu temalar saklıdır: Kahraman direniş (Batı ve müttefiklerine karşı İran), Müslüman hükümdarların ihaneti (Ürdün, Suudi Arabistan ve diğer ülkelerin İsraili desteklemesi).

Bilgi savaşları ve görsel içerikler çağındaki kısa bir video, devlet liderinin konuşması kadar etki yaratabilir. Farazi bir İran füze saldırısını ve ABD, Birleşik Krallık, Ürdün ve diğer Arap ülkelerinden oluşan küresel koalisyonun tepkisini gösteren video, sadece askeri ya da siyasi bir mesaj taşımaz. Bu tam anlamıyla bir öğüt – ideolojik, dini ve psikolojik bir mesajdır ki bu mesaj Müslüman dünyaya yöneliktir ve içsel çelişkilerini açığa çıkararak şu soruyu yöneltir: Biz bir ümmet olarak kimizdir?

Körfez: İlk olarak ABD donanmasının bulunduğu Körfez'de füzeleri durdurmak için müdahale edilir. Eğer füzeler ilk engeli aşarsa Irak’taki ABD askeri üslerinde konuşlu hava savunma sistemleri tarafından vurulmaya çalışılır. Ardından sıra Ürdün hava sahasına gelir. Burada füzeler Ürdün hava savunma sistemleriyle ve muhtemelen Amerikan F-35 uçaklarıyla karşılaşır, aynı zamanda İngiliz ve Amerikan güçleri de müdahale eder.

Akdeniz ve Kızıldeniz: İsrail’e yaklaşan füzeler Akdeniz ve Kızıldeniz'deki Amerikan ve İngiliz gemileri tarafından hedef alınır.

İsrail: Son savunma hattı ise İsrail’in çok katmanlı füze savunma sistemi (“Demir Kubbe”, “David’in Fırlatması”, “Ok”) olup, az sayıda ulaşabilen füzeye karşı beklemektedir. Eğer birkaç füze bile hedefine ulaşmayı başarırsa, bu İran için büyük bir zafer sayılacaktır çünkü tüm Batı gücünün yanında bazı Arap ülkelerinin birleşmiş ordusuna karşı yalnız başına direnmiştir.

Modern savaş sadece cephe alanlarında değil, aynı zamanda kamuoyunu şekillendiren, morali yüksek tutan ve gelecek eylemler için ideolojik temel oluşturan bilgi alanında da yapılır. Farazi bir İran saldırısının gösterildiği bu video sadece askeri-siyasi bir analiz değildir. Bu, tüm İslam dünyasına hitaben güçlü bir sembolik anlatıdır. Bu sadece propaganda değildir. Bu, dini, siyasi ve duygusal boyutlarıyla zenginleştirilmiş bir öğüttür. Amacı sadece İran’ın askeri gücünü göstermek değil, aynı zamanda Müslümanlara görevlerini, ihanetin bedelini ve birliğin gerekliliğini hatırlatmaktır.

Bu videonun ana gönderimlerinden biri, İran’ın adaletin tek başına savunucusu olarak resmedilmesidir. Karşısında devasa uluslararası bir koalisyon yer alır: Amerika Birleşik Devletleri, Birleşik Krallık, "İsrail", hatta bazı Müslüman ülkeler. Bu bağlamda İran, modern bir Davut gibi, batılı askeri devasa makineye meydan okur. Ancak buradaki imajın sadece metafor olmadığını anlamak önemlidir. Özellikle genç nesiller için bu bir direniş ve kararlılık örneğidir. Duygusal bir yanıt uyandırır: "Bir kişi olsan bile direnebilirsin."

Bu algı, İran’ın gerçekten ağır yaptırımlarla karşı karşıya kalmasına rağmen bağımsızlığını koruduğunu ve kendi teknolojisini geliştirdiğini göz önünde bulundurarak güçlenir. Bu, İslam geleneğinde değerli görülen bir özellik olan bağımsızlığı satmayan bir ülke imajını oluşturur.

Videonun merkezi teması, özellikle Ürdün, Suudi Arabistan ve BAE gibi Müslüman devletlerin ihanetidir. Bu ülkeler sadece Filistin davasını desteklemezler, aynı zamanda "İsrail"e yönelik füzelerin düşürülmesine aktif olarak yardımcı olurlar.

Video şu soruyu yöneltir: Eğer bu ülkeler İsrail’i müttefik edindiyse, onları hâlâ Ümmetin parçası sayabilir miyiz? Bu, inananlar arasında acı verici hisler uyandırır. Çünkü İslam’a göre tüm Müslümanlar tek bir ailedir. Ancak birbirlerini desteklemek yerine, bazı Arap hükümetleri, milyarlarca Müslümanın işgalci ve baskı altındaki halk olarak gördüğü Filistinlileri ezdirenlerin yanında yer alırlar.

Ürdün hava savunma sistemleri İran’dan gelen füzeleri düşürdüğünde, sadece mermileri yok ederler; aynı zamanda İslam onurunun son izlerini de yok ederler. Bu trajik bir görüntüdür: Müslümanların Sionizmin kalkanı olmasının yerine birbirlerinin kalkanı olması gerektiği halde böyle bir durumun yaşanmasıdır.

İran, ekonomik ve teknolojik sınırlamalara rağmen kendi savunma sistemini kurmuş ve dışarıdan tedariklere bağlı kalmadan kalmış bir ülke olarak kendini tanıtmaktadır. Bu, cihad adı verilen ruhsal ve pratik çabanın bir örneğidir ve diğer Müslüman ülkeleri ilhamlandırmalıdır. Çünkü onlar, birçok ülkenin ortak çabasıyla kurulan en gelişmiş savunma sistemlerini aşmayı başarmışlardır. Bu, cesaretin, kararlılığın ve gücün açık bir gösterimidir.

Tüm bu olaylar ışığında ortaya çıkan bir gerçek vardır: Ümmet artık bir değil. Elit çıkarlarının halkın ve dinin çıkarlarını bastırdığı bloklara bölünmüştür. Şii olmasına rağmen İran, Filistin davasının koruyucusu olarak kendini görür. Yemen ise savaş halindeyken ABD ve "İsrail" ile olan çatışmaya katıldığını açıklamıştır. Pakistan ise İran füzelerini düşüren Ürdün'e tehdit yöneltmiştir. Tüm bunlar, İslam dünyasında yaşanan derin güven bunalımının çözüm gerektirdiğini göstermektedir. Eğer Ümmet farklılıklarını aşamazsa uluslararası ilişkilerde zayıf halka olmaya devam edecektir.

Videonun duygusal tetikleyicisi, Müslümanların Müslümanları ihanet etmesidir. Bu özellikle Ürdün Kralı’na yöneltilen şu sözlerde belirgindir: “Sen Sionistlerin gübresinde bir kurtçuktur.” Bu tür ifadeler sadece siyasi öfkeye değil, aynı zamanda dini utancın da yol açmaktadır: Eğer bir Müslüman, Müslümanların düşmanı için siper alıyorsa, hâlâ Ümmetin bir parçası olmaktan çıkmış mıdır? Bu, İslam bilinci açısından acı verici bir ikilemdir. Video doğrudan bir cevap vermese de, sorduğu retorik soru - “Bu ne biçim savaştır?” - izleyicinin dini dayanışma ile siyasi pragmatizm arasındaki çizgiyi düşünmesine neden olur.

Yemen'in ABD ve "İsrail"e karşı savaşa katılması, oyunun kaderini değiştirir. Bu, risklerine rağmen İslam dayanışması mantığına bağlı kalmaya çalışan başka bir ülkenin attığı bir adımdır. Karikatürler ve tehditler sadece propaganda unsuru değildir; karşı karşıya gelme cephesinin genişlemesine dair işaretlerdir.

Batılı askeri mantığında zafer düşmanı yenmek demektir. Ama İslam ve sonrası sömürgecilik anlatısında zafer, rakip karşısında direnmeyi başarabilmektir – sayısal üstünlük, teknoloji ve ittifaklardan yoksun olsa bile. Zafer, ahlaki üstünlük ve sabırdır.

Bu öğüt sadece siyasi bir bildirgeden ibaret değildir. Bu, İslam Ümmeti’nin ruhsal uyanışı için çağrıdır, özgün ilkelerine dönüş: kardeşlik, adalet, bağımsızlık ve direnç. İslam dünyasının içsel çelişkilerini ortaya koyar ve alternatif bir yol sunar – tank sayısı değil, iman derinliği ve birliğe dayalı bir direniş yoludur. Bu sadece bir savaştır. Bu, Ümmetin ruhunun mücadelesidir. Ve bu mücadelede her füze, her dayanışma ya da ihanet eylemi, İslam dünyasının olması gerekenle arasındaki daha büyük çatışmanın sembolüdür.

Filistin Meselesi: Ümmet İçin Bir Sınavdır

Bu söylemin sadece askeri eylemlerle ilgili olmadığını anlamak önemlidir. Bu, Filistin meselesinin sürekli hatırlatılmasıdır. İran, diğerleri "İsrail" ile anlaşmalar yaparak ekonomik ve siyasi kazanç elde ederken, tek başına Filistinlilerin yanında durduğunu göstermek için bu anı kullanır. Adaletsizlik karşısında Ümmet müdahil olmazsa amacı kaybolmuş demektir.

Bu video sadece askeri senaryo değildir. Bu vicdanı uyandırma çağrısıdır – İslam dünyasının bir çatallı yolda olduğunu fark etmenin. Ya birlik, dürüstlük ve bağımsızlık için hareket başlar ya da parçalanmışlık, bağımlılık ve içsel çürüme yoluna devam edilir. Elbette İran kusursuz bir kahraman değildir. Kendi siyasi çıkarları, içsel problemleri ve eleştirmenleri vardır. Ancak bu durumda, dünya çapında milyonlarca Müslümanın kalbini kazanan bir direniş sembolü haline gelmiştir.

Dünyanın yeni bir Ümmet anlayışına ihtiyacı vardır – resmi değil, gerçek anlamda. Sözde değil, eylemde. Yalnızca bu şekilde İslam dünyası tekrar göz ardı edilemeyecek bir güç olabilir. Allah en iyisini bilir.

Bu öğüt sadece siyasetten değil, vicdandan da bahsediyor. Ümmet bölünmüş olduğu sürece, yöneticiler Batılı vasal rolünü sürdürdüğü sürece, Müslümanlar Müslümanlara ateş ettiği sürece yeniden dirilişten bahsedilemez. Ancak sesini, silahını veya dua etmesini bilen herkesin olduğu sürece, zalime karşı ayaklanma umudu hâlâ canlıdır.

Allah'ın Müslümanların kalplerini uyandırmasını, onları korku, ikiyüzlülük ve bağımlılıktan arındırmasını ve bizleri adalet, Hak ve Tevhid bayrağı altında birleştirmesini niyaz ederiz. Amin!

Irani, "Izraeli" Dhe Kriza E Ummetit Islam: Një Mësim Për Tradhtinë, Rezistencën dhe Unitetin

Kur të fluturojnë raketa mbi Gjirin Persik dhe tani tankë strategjike të largohen në panik nga Bosfori Hormuzi, në lojë nuk është vetëm ekuilibri gjeopolitik por edhe fytyra morale e botës islame. Kjo nuk është thjesht një histori rreth luftës apo naftës. Kjo është një histori për tradhti, fortësi dhe ideale të turbulluara nga presioni i politikës dhe frikës.

Konfliktet moderne në Lindjen e Mesme nuk janë thjesht konflikte ushtarake, por një betejë ku secila palë mundohet të paraqitet si viktimë, hero apo martir. Ngjarjet e fundit – sulmi i Iranit ndaj "Izraelit", reagimet e SHBA-ve dhe përfshirja e vendeve arabe në konflikt – kanë hedhur poshtë një krizë të thellë brenda botës islame. Videot që tregojnë se si raketat iraniane thyjnë sistemet shumështresore të mbrojtjes ajrore të SHBA-së, Izraelit dhe aleatëve të tyre arabë nuk janë thjesht dokumente ushtarake, por janë mesazhe ideologjike të fuqishme. Këto përmbajnë tema kyçe: rezistenca heroike (Irani kundër Perëndimit dhe aleatëve të tij), tradhtia nga sunduesit myslimanë (Jordania, Arabia Saudite dhe të tjerë që i ndihmojnë Izraelin).

Në epokën e luftës së informacionit dhe përmbajtjes vizuale, një video e shkurtër mund të ketë një ndikim të barabartë me një fjalim të një lideri shtetëror. Një video që tregon një sulm hipotetik rakete nga Irani ndaj Izraelit dhe reagimin e një koalicioni globale që përfshin SHBA-të, Britaninë e Madhe, Jordaninë dhe vendet arabe të tjera, nuk bart thjesht një mesazh ushtarak apo politik. Kjo është një leksion – një komunikim ideologjik, fetar dhe psikologjik drejtuar të gjithë botës islame, që nxjerr në pahë të brendshmet e saj dhe lë pyetjen: Kush jemi ne si Umma?

Gjiri Persik: Përpjekja e parë për të pritur raketat vjen nga anije ushtarake amerikane që janë në Gjir. Nëse raketat arrin të kalojnë këtë pengesë fillestare, atëherë synohen nga sistemet e mbrojtjes ajrore të bazave amerikane në Irak. Pengesa tjetër është hapësira ajrore e Jordanisë, ku raketat takojnë sisteme mbrojtëse dhe avionë luftarakë jordanezë (mundësisht F-35 amerikanë), si dhe forcat britanike dhe amerikane.

Deti Mesdhe dhe Deti i Kuq: Raketat që afrohen ngadalë drejt Izraelit bëhen objektiv i anijeve amerikane dhe britanike që janë stazionare në këto ujëra.

Izraeli: Pengesa e fundit është sistemi i mbrojtjes shumështresore izraelite ("Kupa e Hekurit", "Shqiptari i Davidit", "Hetz"), e cila pret pak raketat që arrin të kalohen. Edhe nëse vetëm disa raketa arrin të godasin qëllimin, kjo paraqitet si një fitore e madhe për Iranin, i cili ka qëndruar i vetmuar kundër forcës së bashkuar ushtarake të të gjithë botës perëndimore dhe disa vendeve arabe.

Lufta moderne nuk zhvillohet vetëm në fushën e betejës, por edhe në hapësirën e informacionit, ku formohet opinioni publik, ruhet moralja dhe vendoset baza ideologjike për veprime të ardhshme. Videoja që tregon një scenar të mundshëm të një sulmi iranian ndaj Izraelit nuk është vetëm një analizë ushtarako-politike – është një narativ simbolik i fuqishëm që adreson të gjithë botën islame. Kjo nuk është thjesht propagandë. Kjo është një mësimdhënie, e pasur me ngjyrë fetare, politike dhe emocionale. Qëllimi i saj nuk është vetëm të tregojë fuqinë ushtarake të Iranit, por të kujtojë myslimanëve detyrën e tyre ndaj Ummës, çmimin e tradhtisë dhe nevojën për bashkim.

Një nga mesazhet kryesore të videos është figura e Iranit si mbrojtësi i vetëm i drejtësisë. Ai qëndron përballë një koalicioni të madh ndërkombëtar: SHBA, Britania, "Izraeli" dhe madje edhe disa shtete myslimane. Në këtë kontekst, Irani paraqitet si një David modern që i hidh dorë të fuqishmit Goliath – makinerisë ushtarake perëndimore. Por është e rëndësishme të kuptohet se ky imazh nuk është thjesht metaforë. Për shumë myslimanë, veçanërisht të rinjtë, ai bëhet një shembull rezistence dhe guximit. Ai shkakton një reagim emocional: Edhe nëse je i vetëm, ti mund të rezistosh.

Ky perceptim është i forcuar sepse Irani me të vërtetë ballafaqohet me sanksione të ashpra dhe presion të vazhdueshëm nga Perëndimi, por mban sovranitetin dhe zhvillon teknologjinë e vetme. Kjo krijon imazhin e një vendi që nuk ka shitur pavarësinë e saj për fitime apo siguri – një virtutë kyçe e vlerësuar në traditën islame.

Tema qendrore e videos është tradhtia nga shtetet myslimane , veçanërisht Jordania, Arabia Saudite dhe EBU-të. Këto vende nuk vetëm që nuk e mbështesin shkaktin palestinez, por marrin pjesë aktivisht në kapjen e raketave që synojnë "Izraelin" – një komb që shumë myslimanë e konsiderojnë pushtues dhe shtypës.

Videa lë pyetjen: Nëse këto vende e marrin Izraelin si aleat, a mund të konsiderohen ende pjesë e Ummës? Kjo shkakton ndjenja të dhimbshme midis besimtarëve. Sipas Islamit, të gjithë myslimanët janë një familje. Megjithatë, në vend që të mbështesin njëri-tjetrin, disa sundues arabe përdorin forcat e tyre për të mbrojtur ata që miliona myslimanë besojnë se po shtypin palestinezët.

Kur sistemet mbrojtëse jordaneze bien raketat iraniane që udhëzojnë drejt objekteve në "Izrael", ato nuk po rrënojnë vetëm armët, por edhe mbeturinat e dinisë islame. Ky është një pamje tragjike e myslimanëve që bëhen mbrojtës të sionizmit, në vend të atyre që duhet të jenë mbrojtës të njëri-tjetrit.

Irani e prezanton veten si një vend që ka tejkaluar kufizimet ekonomike dhe teknologjike, ka ndërtuar sistemin e vet të mbrojtjes dhe nuk mbështetet në furnizimet e jashtme. Kjo është një shembull i përpjekjes spirituale dhe praktike (cihad) që duhet të frymëzojë vendet myslimane të tjera. Sepse ata kanë arritur të thyjnë sistemin më të avancuar të mbrojtjes që është krijuar nga bashkimi i disa shteteve. Kjo është një demonstrim i forcës, guximit dhe vendosmërisë.

Përballë të gjitha këtyre ngjarjeve, bëhet e qartë një fakt i hidhur: Umma nuk është më e bashkuar. Është e ndarë në blloqe ku interesat e elitës dominohen mbi interesat e popullit dhe besimit. Irani, megjithëse xiit, e sheh veten si mbrojtës të shkaktit palestinez. Jemeni, duke qenë në luftë, shpall hyrjen e tij në konflikt kundër SHBA-ve dhe "Izraelit". Pakistani e kërcënon hapur Jordaninë për përfshirjen e saj në kapjen e raketave iraniane. Këto janë të gjitha sinjale të krizës së thellë të besimit brenda botës islame që kërkon zgjidhje. Nëse Umma nuk arrin të mposhtë diferencat, do të vazhdojë të jetë lidhja e dobët në raportet ndërkombëtare.

Trigger-i emocional i videos është myslimanët që tradhtojnë myslimanët . Kjo duket sidomos në fjalët që i drejtohen Mbretit të Jordanisë: "Ti je një krimb në plehrat e sionistëve." Këto fraza shkaktojnë jo vetëm një zhgënjim politik, por edhe turp fetar: Nëse një mysliman niset për të mbrojtur armikun e myslimanëve, a më del ai të jetë pjesë e Ummës? Kjo është një dilemë e dhimbshme për mendjen islame. Videa nuk jep një përgjigje të drejtpërdrejtë, por pyetja retorike e saj – "Çfarë lloj lufte është kjo?" – i detyron spektatorët të reflektojnë se ku është linja ndërmjet solidaritetit fetar dhe pragmatizmit politik.

Përshirja e Jemenit në luftë kundër SHBA-ve dhe "Izraelit" ngrit nivelin e tensioneve. Kjo është një lëvizje tjetër nga një shtet që po përpiqet të ndjekë logjikën e solidaritetit islamic pavarësisht nga rreziket. Karikaturat dhe kërcënimet nuk janë vetëm elemente të propagandës – janë sinjale të gatshëm për zgjerimin e frontit të konfliktit.

Në logjikën ushtarake perëndimore, fitori është shkatërrimi i armikut. Por në narativin islamic dhe post-kolonial, fitoria është aftësia për të rezistuar, edhe kur je i numrit më pak, pa armë të mira dhe aleatë. Fitoria është superioriteti moral dhe durimi.

Ky mësim nuk është thjesht një manifest politik. Kjo është një thirrje për një zgjim spiritual të Ummës islame, për kthim tek parimet e saja fillestare: vëllezëria, drejtësia, pavarësia dhe durimi. Kjo nxjerr në pahë të brendshmet e botës muslimane dhe ofron një alternativë – një rrugë rezistence që nuk bazohet në numrin e tankeve, por në thellësinë e besimit dhe bashkimit. Kjo nuk është thjesht një luftë. Kjo është një betejë për shpirtin e Ummës. Dhe në këtë betejë, çdo raketë, çdo akt solidariteti apo tradhtie, bëhet një simbol i një konflikti shumë më të madh: midis atij që është, dhe atij që duhet të jetë bota islame.

Çështja palestineze si test për Ummën

Është e rëndësishme të kuptohet se të gjitha këto retorika nuk ka të bëjë vetëm me veprimtaritë ushtarake. Kjo është një kujtesë e përsëritur për çështjen palestineze. Irani e përdor këtë moment për të treguar se është vetëm ai që mbetet i besuar shkaktit palestinez, kur të tjerët preferojnë të bëjnë marrëveshje me "Izraelin" në këmbim të përfitimeve ekonomike dhe politike. Nëse Umma nuk ndërhyen kur ndodh pabarazia, atherë ajo ka humbur qëllimin e saj.

Kjo video nuk është vetëm një scenar ushtarak. Është një thirrje për zgjim të ndërgjegjes – për të kuptuar se bota islame është në një kryqëzim. Ose do të fillojë një lëvizje drejt bashkimit, sinqeritetit dhe pavarësisë, ose do të vazhdojë rrugën e pakënaqësisë, varsisë dhe shkatërrimit të brendshëm. Irani, sigurisht, nuk është një heroi i pazotë. Ka interesat e veta politike, problemet e brendshme dhe kritikët e tij. Por në këtë rast, ai është bërë një simbol i rezistencës që gjen eko në zemrat e miliona myslimanëve në të gjithë botën.

Botës i duhet një kuptim i ri i Ummës – jo formal, por real. Jo me fjalë, por me veprime. Vetëm kështu bota islame mund të bëhet përsëri një forcë që nuk mund të injorohet. Allahu e di më mirë.

Ky mësim nuk ka të bëjë vetëm me politikë – ka të bëjë me ndërgjegjen. Sa kohë sa Umma është e ndarë, sa kohë sa sunduesit luajnë rolin e vazhdësve të Perëndimit, sa kohë sa myslimanët qëllojnë myslimanët – nuk mund të flitet për rinisje. Por sa kohë ka ata që janë të gatshëm të ngrejnë zërin, armën, apo edhe lutjen – kundër zulmit – shpresës i mbetet gjallë.

Le të zgjonë Zotëria zemrat e myslimanëve, t'i pastrojë nga frika, hipokrizia dhe varësia, dhe të na bashkojmë nën flamurin e drejtësisë, të Vërtetës dhe Tawhidit. Amen!