Ифтары: возвращение к истинной сути или утрата смысла?

Iftars: return to the true essence or loss of meaning? / İftarlar: Gerçek öze dönüş mü yoksa anlam kaybı mı? / Iftars: kthimi në thelbin e vërtetë apo humbja e kuptimit?

Месяц Рамадан — это время духовного очищения, самопознания и усиления связи с Аллахом. Для мусульман по всему миру этот месяц является символом единства, милосердия и благочестия. Однако в последние годы наблюдается тревожная тенденция: многие аспекты священного месяца, включая вечернее разговение (ифтар), превращаются в показное мероприятие, теряя свою духовную суть. В данной статье мы рассмотрим эту проблему, её причины и последствия для мусульманской общины...

Ифтар: духовное благо или мирская показуха?

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Священный месяц Рамадан – это время духовного очищения, смирения, милосердия и углубления в поклонение. Однако в современном обществе многие религиозные практики, включая ифтар – вечерний прием пищи после поста, начинают утрачивать свою истинную суть, превращаясь в светские торжества с элементами показухи и расточительства. Такие ифтары часто превращаются в посиделки, где люди, не соблюдающие пост, собираются вместе, чтобы поесть и пообщаться, думая, что их действия искупят их нерадение в поклонении. Однако это заблуждение. Ифтар — это не просто ужин, а момент благодарности Аллаху за Его милость, возможность проявить щедрость к нуждающимся и укрепить связи с близкими.

Ифтар с входными билетами и дресс-кодом: трапеза для души или демонстрация статуса

Изначально ифтары носили скромный и братский характер. Это была возможность для мусульманина разделить трапезу с нуждающимися, укрепить связи с близкими и общиной. Однако сегодня мы все чаще сталкиваемся с коммерциализацией этого благого деяния: платные входные билеты, ужины в роскошных ресторанах, селфи на фоне изысканных блюд и гостей в дорогих нарядах. Дресс-код "smart casual" - (сочетает в себе элементы делового и повседневного гардероба, по мнению профессиональных стилистов, идеальным выбором станут пиджаки, брюки-чинос, повседневные костюмы из хлопка, поплина, бархата или вельвета, рубашки, кожаная обувь и качественные джинсы), вход исключительно для избранных – всё это уводит нас от сути поста и делает ифтар средством саморекламы. Вместо того чтобы проявлять искреннюю заботу о ближних, многие используют ифтар как площадку для демонстрации своего богатства и связей. Бедные, которые нуждаются в этом приеме пищи, зачастую оказываются за бортом таких мероприятий. Это противоречит самой сути Рамадана, который призван смягчать сердца, побуждать к милосердию и искренности. Разве пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) проводил свои ифтары таким образом? Разве сахабы устраивали пиршества с целью показать свою состоятельность?

Истинный смысл ифтара – это проявление милосердия, братства, гостеприимства и духовного единства. Однако сегодня мы видим, как этот благословенный акт превращается в светский ужин, где селфи, брендовая одежда и роскошные угощения становятся главными атрибутами вечера. Более того, многие из приглашенных на такие ифтары даже не соблюдают пост, но охотно посещают подобные мероприятия ради общения и комфорта. Как можно оправдать огромные затраты на дорогостоящие ифтары, когда рядом есть люди, которым не хватает даже на сухой хлеб? Разве не лучше было бы направить эти средства на помощь малоимущим и в поддержку сирот?

В кафе и ресторанах часто накрывают столы, где собираются люди, не соблюдающие пост. Это создает иллюзию благочестия, когда на первый взгляд кажется, что все участники ифтара следуют традициям. Однако реальность такова, что многие из них не только не соблюдают уразу, но и не проявляют должного уважения к этому священному месяцу. Парадоксально, но те, кто не соблюдает пост, часто принимают участие в организации ифтаров, полагая, что это искупит их прегрешения. Находятся и те, кто, осознавая порочность таких собраний, все же посещает их под различными предлогами: "неудобно отказать", "давно их знаю", "надо поддерживать связи". Но следует понимать, что такое малодушие является большой ошибкой. Уступая сиюминутным соблазнам и боясь обидеть тех, кто сам пренебрегает религиозными установлениями, человек рискует нанести вред своей религии. Участие в мероприятиях, которые не соответствуют духу Рамадана, может негативно сказаться на духовном состоянии человека и его отношении к Исламу.

Возникает парадоксальная ситуация: те, кто пренебрегает одним из важнейших предписаний Ислама – уразой, полагают, что, организовав пышный ифтар для большого количества людей, также не соблюдающих пост, они каким-то образом "искупят" свое нерадение. Они кормят тех, кто кормил их, создавая круговорот угощений, где подлинный смысл ифтара – сострадание к голодным и духовное обогащение – теряется в суете и формальности. О совершении пятикратного намаза в таких компаниях и вовсе говорить не приходится, ведь сама атмосфера подобных собраний далека от благочестия и сосредоточенности на вере. Такие "ифтары" по сути своей превращаются в обычные посиделки, ничем не отличающиеся от светских банкетов. Громкие разговоры, демонстрация достатка и изобилие еды заглушают истинное значение этого священного времени. Неудивительно, что благонравные и богобоязненные мусульмане все чаще избегают подобных мероприятий, стремясь сохранить чистоту своих помыслов и не отдалиться от высоких нравственных идеалов Ислама.

Делать добро исключительно ради признания со стороны людей – это духовная ловушка, которая не только лишает человека награды в вечности, но и отдаляет его от искреннего служения Аллаху. Рамадан – это месяц воздержания, но не секрет, что для некоторых людей он превращается в месяц гастрономических излишеств. После целого дня поста некоторые мусульмане набрасываются на еду так, что едва могут подняться после ужина. Если мусульманин постился весь день, а затем на ифтаре предается обжорству, теряется вся суть этого поклонения.

Еще одна печальная реальность – современные мечети, которые все больше становятся местами собраний для светских мероприятий, а не центрами поклонения и обучения. Пышные интерьеры, роскошные люстры, дорогая отделка, лепка и росписи – всё это для глаз, но какое значение имеют эти атрибуты, если в мечети нет настоящего братства, правильного вероубеждения, знаний и искреннего поклонения? Мы видим, как мечети превращаются в столовые и дома культуры народов бывшего СССР, где люди собираются лишь для разговения, но не для намаза или получения знаний. 

Строительство мечети – дело благородное, но гораздо важнее построить крепкое духовное сообщество, основанное на знаниях и поклонении, а не просто возводить здания без живого исламского духа внутри. Настоящая ценность мечети – в её джамаате (общине), в богобоязненности людей, в знаниях и в их духовном росте. Мы строим величественные мечети, но насколько мы стараемся наполнить их знаниями, верой и искренностью? Рамадан – это возможность обновить свою душу, укрепить веру и приблизиться к Аллаху. Пусть наши ифтары станут истинным актом поклонения, а не мирской показухой.

Месяц Рамадан — это уникальное время для духовного роста, самосовершенствования и укрепления связей с окружающими. Однако, если мы позволяем мирским интересам и показухе проникать в наши сердца, мы рискуем потерять самую суть этого священного месяца. Ифтар должен быть местом встречи всех слоёв общества на равных правах, где господствуют любовь, милосердие и искренность. Давайте вернём этому обряду его истинное значение, чтобы каждый наш шаг в этом месяце приближал нас к Аллаху и Его довольству.

Мы все несём ответственность за то, как воспринимаем и реализуем учения Ислама. Пусть наш Рамадан станет временем, которое преобразит нас к лучшему, а не временем, которое увеличивает наше отдаление от Аллаха. О Аллах, сделай нас из числа тех, кто использует Рамадан во благо своей души, а не во вред своему иману. Аминь!

Iftars: return to the true essence or loss of meaning?

Iftar: Spiritual Blessing or Worldly Showmanship?

Praise be to Allah, Whom we praise, and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from our wrongful deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead; and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.

The holy month of Ramadan is a time for spiritual purification, humility, mercy, and deepening in worship. However, in modern society, many religious practices, including iftar – the evening meal to break the fast – are beginning to lose their true essence, turning into secular celebrations with elements of ostentation and extravagance. These iftars often become gatherings where people who do not observe fasting come together to eat and socialize, thinking that their actions will absolve their neglect of worship. This is a misconception. Iftar is not just dinner; it is a moment of gratitude to Allah for His mercy, an opportunity to show generosity to the needy, and a way to strengthen bonds with loved ones.

Iftar with Entrance Tickets and Dress Codes: A Meal for the Soul or Display of Status?

Originally, iftars were modest and fraternal in nature. It was an opportunity for Muslims to share meals with those in need, strengthen family ties, and foster community spirit. However, today we increasingly encounter the commercialization of this virtuous act: paid entrance tickets, dinners at luxury restaurants, selfies with fancy dishes, and guests dressed in expensive attire. Dress codes like "smart casual" and exclusive entry for select individuals steer us away from the essence of fasting, making iftar a tool for self-promotion. Instead of showing genuine care for others, many use iftar as a platform to flaunt wealth and connections. The poor, who need this meal, are often left out of such events. This contradicts the very spirit of Ramadan, which is meant to soften hearts, inspire compassion, and foster sincerity. Did Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him) conduct his iftars in this manner? Did the companions host feasts to showcase their wealth?

The true meaning of iftar lies in mercy, brotherhood, hospitality, and spiritual unity. Yet today, we see this blessed act transformed into a secular dinner where selfies, branded clothing, and luxurious food become the main features of the evening. Moreover, many attendees at these iftars do not even observe fasting but eagerly attend such events for networking and comfort. How can we justify extravagant spending on lavish iftars when there are people nearby who lack even dry bread? Wouldn’t it be better to direct these resources to help the less fortunate and support orphans?

In cafes and restaurants, tables are often set where people who do not fast gather. This creates an illusion of piety, where it might seem that all participants follow traditions. However, the reality is that many of them not only neglect fasting but also fail to show proper respect for this sacred month. Paradoxically, those who ignore fasting often participate in organizing iftars, believing that this will somehow atone for their sins. Some attend such events under various pretexts: "It’s inconvenient to refuse," "I’ve known them for a long time," "I need to maintain connections." But it should be understood that such weakness is a grave mistake. Succumbing to fleeting temptations and fearing to offend those who disregard religious teachings risks harming one’s faith. Participating in events that do not align with the spirit of Ramadan can negatively affect one’s spiritual state and relationship with Islam.

A paradoxical situation arises: those who neglect one of the most important Islamic obligations – fasting – believe that by hosting lavish iftars for large groups of people, many of whom also do not fast, they somehow “redeem” their neglect. They feed those who fed them, creating a cycle of indulgence where the true meaning of iftar – compassion for the hungry and spiritual enrichment – is lost in the hustle and formality. Speaking of performing the five daily prayers in such circles is almost impossible, as the atmosphere of such gatherings is far from piety and focus on faith. Such "iftars" essentially turn into ordinary gatherings, indistinguishable from secular banquets. Loud conversations, displays of wealth, and abundant food drown out the true significance of this sacred time. It is no wonder that devout and God-fearing Muslims increasingly avoid such events, striving to preserve the purity of their intentions and stay close to the high moral ideals of Islam.

Doing good solely for recognition from others is a spiritual trap that not only deprives a person of eternal reward but also distances them from sincere service to Allah. Ramadan is a month of restraint, but it is no secret that for some, it turns into a month of gastronomic excess. After fasting all day, some Muslims gorge themselves during iftar to the point where they can barely get up after the meal. If a Muslim fasts all day and then indulges in gluttony at iftar, the entire purpose of this act of worship is lost.

Another sad reality is modern mosques, which are increasingly becoming venues for secular events rather than centers of worship and learning. Lavish interiors, expensive chandeliers, costly finishes, stucco, and paintings – all these are for the eyes, but what value do these attributes hold if the mosque lacks true brotherhood, sound belief, knowledge, and sincere worship? We see mosques turning into dining halls and cultural centers of former Soviet nations, where people gather merely for breaking the fast, not for prayer or gaining knowledge.

Building a mosque is a noble deed, but far more important is building a strong spiritual community based on knowledge and worship, not just erecting buildings devoid of living Islamic spirit. The real value of a mosque lies in its congregation (jamaat), in the God-consciousness of the people, in knowledge, and in their spiritual growth. We build magnificent mosques, but how much effort do we put into filling them with knowledge, faith, and sincerity? Ramadan is an opportunity to renew our souls, strengthen our faith, and draw closer to Allah. Let our iftars become true acts of worship, not worldly displays.

Ramadan is a unique time for spiritual growth, self-improvement, and strengthening ties with others. However, if we allow worldly interests and ostentation to enter our hearts, we risk losing the essence of this sacred month. Iftar should be a place where all social classes meet on equal terms, governed by love, mercy, and sincerity. Let us restore the true meaning of this ritual so that every step we take during this month brings us closer to Allah and His pleasure.

We are all responsible for how we perceive and implement the teachings of Islam. May our Ramadan become a time that transforms us for the better, not a time that increases our distance from Allah. O Allah, make us among those who use Ramadan for the benefit of their souls, not to the detriment of their faith. Ameen!

İftarlar: Gerçek öze dönüş mü yoksa anlam kaybı mı?

İftar: Manevi Bir Nimet mi, Dünya Gösteriş mi?

Hamd olsun Allah’a, O’nu överiz ve O’ndan yardım ve affetme dileriz. Ruhumuzdaki kötülüklerden ve kötü davranışlarımızdan korunmak için Allah’a sığınırız. Allah tarafından doğru yola iletilen kimse, hiçbir güç sapıtamaz; ve O tarafından sapıklığa terk edilen kimse, hiçbir güç doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki, ilah eda edilecek hiçbir tanrı yoktur, yalnızca Allah vardır ve şahitlik ederiz ki, Muhammed O’nun kulu ve elçisidir.

Kutsal Ramazan ayı, manevi arınma, tevazu, merhamet ve ibadete derinlemesine dalış zamanıdır. Ancak modern toplumda birçok dini uygulama, özellikle de oruç bittiğinde yapılan akşam yemeği olan iftar, gerçek anlamını kaybediyor ve gösteriş ve israf unsurlarıyla bir dünyevi kutlamaya dönüşüyor. Bu tür iftarlar genellikle oruç tutmayan insanların bir araya gelip yemek yiyip sohbet ettiği toplantılara dönüşüyor; bu kişiler, eylemlerinin ibadet ihmalini telafi edeceği yanılgısına düşüyor. Bu büyük bir yanlış anlama. İftar sadece bir akşam yemeği değil, aynı zamanda Allah'ın lütfuna şükretme, ihtiyaç sahiplerine cömertçe davranma ve sevdiklerimizle bağları güçlendirme fırsatıdır.

Giriş Biletli ve Kılık Kodlu İftarlar: Ruh İçin Bir Yemek mi, Yoksa Statü Müsabakası mı?

Başlangıçta iftarlar mütevazi ve kardeşçe bir nitelik taşıyordu. Müslümanlar için bu, ihtiyaç sahipleriyle yemek paylaşmak, aile bağlarını güçlendirmek ve toplumla dayanışma geliştirmek için bir fırsattı. Ancak günümüzde bu erdemli eylemin ticarileştiği görülüyor: ücretli giriş biletleri, lüks restoranlarda yemekler, karmaşık yemeklerle selfie çekmek ve pahalı kıyafetler giymiş misafirler. "Smart casual" gibi kılık kodları ve seçkinlere özel giriş, orucun özünden uzaklaşmamıza ve iftarı kendini tanıtmak için bir araç haline getirmemize neden oluyor. Başkalarına samimi bir şekilde ilgi göstermek yerine, birçok kişi iftarı zenginliğini ve bağlantılarını sergilemek için bir platform olarak kullanıyor. Fakirler, bu yemeğe ihtiyacı olanlar, genellikle bu etkinliklerin dışında kalıyor. Bu durum, kalpleri yumuşatmayı, merhameti ve samimiyeti artırmayı amaçlayan Ramazan ruhuna tamamen aykırıdır. Peygamber Muhammed (aleyhisselam) iftarlarını bu şekilde mi düzenliyordu? Sahabeler servetlerini sergilemek için ziyafetler mi düzenliyordu?

İftarın gerçek anlamı merhamet, kardeşlik, misafirperverlik ve manevi birlikte yatmaktadır. Ancak bugün bu kutsal eylemin dünyevi bir akşam yemeğine dönüştüğünü görüyoruz; burada selfie çekmek, markalı giysiler ve lüks yiyecekler akşamın ana özelliklerini oluşturuyor. Dahası, bu iftarlara katılan birçok kişi oruç tutmuyor, ancak sosyal etkileşim ve rahatlık için bu etkinliklere katılıyor. Yakınlarda kuru ekmek bile bulamayan insanlar varken, pahalı iftarlar için harcanan büyük meblağları nasıl haklı çıkarabiliriz? Bu kaynakları fakirlere yardım etmek ve yetimlere destek vermek için kullanmak daha iyi olmaz mıydı?

Kafe ve restoranlarda genellikle oruç tutmayan insanların bir araya geldiği masalar kuruluyor. Bu, tüm katılımcıların gelenekleri takip ettiği yanılsamasını yaratıyor. Ancak gerçekte, bu insanların çoğu sadece oruç tutmuyor, aynı zamanda bu kutsal aya karşı gereken saygıyı da göstermiyor. Paradoksal olarak, oruç tutmayanlar genellikle iftar düzenleyerek günahlarını bir şekilde kefaret etmek istiyorlar. Bazıları ise çeşitli bahanelerle bu tür etkinliklere katılıyor: "Reddetmek rahatsız edici," "Onları uzun zamandır tanıyorum," "İlişkileri sürdürmek lazım." Ancak bu tür zayıflıkların büyük bir hata olduğu anlaşılmalıdır. Geçici baştan çıkmalara kapılmak ve dini öğretileri göz ardı eden kişileri incitmekten korkmak, kişinin imanına zarar verebilir. Ramazan ruhuna uygun olmayan etkinliklere katılmak, kişinin manevi durumu ve İslam'a bakış açısını olumsuz etkileyebilir.

Çelişkili bir durum ortaya çıkıyor: İslam'ın en önemli yükümlülüklerinden birini - orucu - ihmal edenler, büyük gruplara yönelik şatafatlı iftarlar düzenleyerek bu ihmallerini bir şekilde "telafi ettiklerini" düşünüyorlar. Kimseye aç kalmayanlara yemek vererek bir "acı döngüsü" yaratıyorlar ve iftarın gerçek anlamı - açlara acımak ve manevi zenginleşme - gösteriş ve formalitede kayboluyor. Böyle topluluklarda namaz kılmanın söz konusu olmadığını söylemek bile fazla, çünkü bu tür toplantıların atmosferi, dindarlıktan ve imana odaklanmadan uzaktır. Bu tür "iftarlar" aslında sıradan bir toplantıya dönüşüyor, dünyevi banketlerden hiçbir farkı kalmıyor. Yüksek sesli konuşmalar, zenginliğin gösterilmesi ve bol miktarda yemek, bu kutsal zamanın gerçek anlamını bastırıyor. Dindar ve Allah'tan korkan Müslümanların bu tür etkinliklerden kaçınması şaşırtıcı değil, çünkü yüksek ahlaki ideallerine bağlı kalmak ve niyetlerinin saf kalmasını sağlamak istiyorlar.

Sadece başkalarının takdiri için hayır işi yapmak, insana sonsuz ödül kazandırmayan ve Allah'a samimi bir şekilde hizmet etmekten uzaklaştıran bir manevi tuzağıdır. Ramazan, ölçüm ve denetim ayıdır, ancak bazı insanlar için gastronomik aşırılıkların ayı haline geldiğini inkâr edemeyiz. Bütün gün oruç tutan bazı Müslümanlar, iftar sırasında yemeye öylesine saldırıyor ki, yemekten sonra neredeyse kalkamıyorlar. Eğer bir Müslüman bütün gün oruç tutup iftar sırasında oburluğa düşerse, bu ibadetin tüm amacı kaybolur.

Başka bir üzücü gerçek ise, modern camilerin giderek daha çok dünyevi etkinlikler için kullanılan mekanlar haline gelmesidir, ibadet ve öğrenme merkezi olmaktan uzaklaşmaktadır. Lüks iç dekorasyonlar, pahalı avizeler, gösterişli bitirme detayları, alçı ve resimler... Göze hitap eden tüm bunlar ne değer taşır, eğer camide gerçek kardeşlik, doğru inanç, bilgi ve samimi ibadet yoksa? Camilerin eski Sovyet cumhuriyetlerindeki halk evlerine veya yemek salonlarına dönüştüğünü görüyoruz, burada insanlar sadece iftar için bir araya geliyor, namaz kılmak veya bilgi edinmek için değil.

Cami inşa etmek yüce bir iştir, ancak çok daha önemli olan şey, bilgi ve ibadet temeline dayanan güçlü bir manevi topluluk inşa etmektir, sadece içi boş binalar dikmek değil. Bir caminin gerçek değeri, cemaatinde (cemaat) yatar, insanların Allah korkusunda, bilgide ve manevi gelişimindedir. Muhteşem camiler inşa ediyoruz, ancak bunları bilgi, iman ve samimiyetle doldurmaya ne kadar çaba sarfediyoruz? Ramazan, ruhumuzu yenilemek, imanımızı güçlendirmek ve Allah'a yaklaşmak için bir fırsattır. İftarlarımızı gerçek ibadet eylemleri haline getirelim, dünyevi gösteriş olmasın.

Ramazan, manevi büyüme, kendini geliştirme ve çevremizdekilerle bağları güçlendirme için eşsiz bir zamandır. Ancak, eğer dünyevi çıkarlar ve gösteriş kalplerimize girmesine izin verirsek, bu kutsal ayın özünü kaybetme riskiyle karşı karşıyayız. İftar, tüm toplumsal sınıfların eşit haklarla buluştuğu bir yer olmalı, burada sevgi, merhamet ve samimiyet egemen olmalıdır. Bu ritüele gerçek anlamını geri verelim, böylece bu ay boyunca attığımız her adım bizi Allah'a ve O'nun hoşnutluğuna yaklaştırsın.

İslam öğretilerini nasıl algıladığımız ve uyguladığımız konusunda hepimiz sorumluyuz. Ramazanımız, bizleri daha iyiye dönüştüren bir zaman olsun, bizi Allah'tan uzaklaştıran bir dönem olmasın. Ey Allah, bizi ruhlarımız için Ramazan'ı faydalı kullananlardan eyle! Amin!

Iftars: kthimi në thelbin e vërtetë apo humbja e kuptimit?

Iftari: Mirësia Shpirtërore apo Shfaqja Botërore?

Lavdi për Allahun, Ne e lavdërojmë Atë dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Kërkojmë strehim nga Allahi nga e keqja e shpirtit tonë dhe veprimet e gabuara. Kush që Allahi e udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar; dhe kush që Ai e lë jashtë, askush nuk mund të udhëzojë. Deklarojmë se nuk ka zot përveç Allahut, dhe deklarojmë se Muhamedi është rob dhe i dërguari i Tij.

Muaji i shenjtë i Ramazanit është një kohë për pastrimin shpirtëror, vetëdënim, mëshirë dhe thellimin në adhurim. Sidoqoftë, në shoqërinë moderne, shumë praktika fetare, duke përfshirë iftarin - vaktin e mbrëmjes për të thyer agjërimin - po humbasin esencën e tyre të vërtetë, duke u kthyer në festime botërore me elemente të shfaqjes dhe shpërdorimit. Këto iftarë shpesh bëhen takime ku njerëzit që nuk agjërojnë vijnë së bashku për të ngrënë dhe biseduar, duke menduar se veprimet e tyre do të kompensojnë neglizhencën e tyre në adhurim. Kjo është një keqkuptim. Iftari nuk është thjesht një darkë; është një moment i mirënjohjes ndaj Allahut për mëshirën e Tij, një mundësi për t'u shfaqur gjithëmbarësisht ndaj të nevojshmit dhe për të forcuar lidhjet me të dashurat.

Iftari me bileta hyrëse dhe kode të veshjes: një vakt për shpirtin apo një shfaqje e statusit?

Fillimisht, iftarët kishin një karakter të thjeshtë dhe miqësor. Kjo ishte një mundësi për muslimanët të ndajnë vaktet me të nevojshmit, të forcosh lidhjet familjare dhe të zhvillosh frymën e komunitetit. Sidoqoftë, sot po hasim rritjen e komercializimit të këtij veprimi të vertetuara: bileta hyrëse me pagesë, darkë në restorante luksoze, selfie me pjata të rafinuara dhe vizitorë të veshur me rroba të shtrenjta. Kode si "smart casual" dhe hyrje ekskluzive për zgjedhurit na largon nga esenca e agjërimit, duke bërë iftarin një mjet për reklamim vetjak. Në vend që të shfaqim kujdes të vërtetë për të tjerët, shumë e përdorin iftarin si një platformë për të shfaqur pasurinë dhe lidhjet e tyre. Të varfërit, që kanë nevojë për këtë vakt, shpesh mbeten jashtë këtyre ngjarjeve. Kjo i kundërvien esencës së Ramazanit, i cili synon të butësojë zemrat, të inspirojë mëshirë dhe sinqeritet. A e organizoi Profeti Muhamed (paqe dhe barakat mbi të) iftarët e tij në këtë mënyrë? A organizuan shokët e tij festa për të shfaqur pasurinë e tyre?

Kuptimi i vërtetë i iftarit qëndron në mëshirë, vëllezërim, mikpritje dhe njësinë shpirtërore. Sidoqoftë, sot shohim se ky akt i shenjtë po kthehet në një darkë botërore, ku selfie-t, veshjet e markave dhe ushqimet e luksuozh janë elementet kryesore të mbrëmjes. Për më tepër, shumë nga ata që marrin pjesë në këto iftarë nuk e mbajnë as agjërimit, por me entuziazëm marrin pjesë në këto ngjarje për komunikim dhe rehatësi. Si mund të justifikojmë shpenzimet e mëdha për iftarë të shtrenjta, kur afër ka njerëz që nuk kanë madje edhe për një bukë të thatë? Nuk do të ishte më mirë të drejtoheshin këto mjete për ndihmën e të varfërve dhe mbështetjen e jetimve?

Në kafe dhe restaurante, shpesh vihen masa ku grumbullohen njerëz që nuk agjërojnë. Kjo krijon një iluzion të përkushtimit, ku duket sikur të gjithë pjesëmarrësit ndjekin traditat. Realiteti, megjithatë, është se shumë prej tyre jo vetëm që mos agjërojnë, por edhe nuk tregojnë respekt të duhur për këtë muaj të shenjtë. Parodoksally, ata që mos agjërojnë shpesh marrin pjesë në organizimin e iftarëve, duke menduar se kjo ndonjëherë do të kompensojë grekat e tyre. Disa marrin pjesë në këto ngjarje me shumë pretekste: "Nuk është e përshtatshme të refuzosh," "I njoh ata që kohë të gjatë," "Duhet të mbaj lidhjet." Por duhet të kuptohet se kjo dobësi është një gabim i madh. Duke u dorëzuar tentacioneve të përkohshme dhe duke frikësuar të ofendojmë ata që injorojnë mësimet fetare, rrezikojmë të dëmtojmë besimin tonë. Marrja pjesë në ngjarje që nuk përputhen me shpirtin e Ramazanit mund të ketë efekte negative në gjendjen tonë shpirtërore dhe marrëdhëniet tona me Islam-in.

Një situatë paradoksale lind: ata që injorojnë njërën nga detyrat më të rëndësishme të Islamiut - agjërimit - besojnë se duke organizuar iftarë të shkëlqyer për grupe të mëdha, shumica e të cilëve as agjërojnë, ndonjëherë "kompensojnë" neglizhencën e tyre. Ata ushqejnë ata që i kanë ushqyer ata, duke krijuar një cikël të ushqimit ku kuptimi i vërtetë i iftarit - mëshirë për të uriturit dhe pasurim shpirtëror - humbet në mostrën dhe formalitetet. Po të flasim për kryerjen e pesë namazeve të zakonshme në këto rrethe, nuk ka fare fjale, pasi atmosfera e këtyre takimeve është shumë larg nga devotshmëria dhe fokusimi në besim. Këto "iftarë" në thelb po kthehen në takime të zakonshme, të pandryshueshme nga banketet botërore. Biseda e fortë, shfaqja e pasurisë dhe sasia e madhe e ushqimit e zërrasin kuptimin e vërtetë të kësaj kohe të shenjtë. Nuk është çudi që muslimanët e devotshëm dhe të frikësuar nga Allahi po i shmangen këtyre ngjarjeve, duke përpiqur të ruajnë pastërtinë e qëllimeve të tyre dhe të mbeten të lidhur me idealët morale të larta të Islamiut.

Bërja e mirave vetëm për njohjen nga të tjerët është një trape shpirtërore që jo vetëm që i prish shpërblimet e përhershme, por edhe e largon nga shërbimi i sinqertë i Allahut. Ramazani është një muaj i frenimit, por nuk është sekret që për disa bëhet një muaj i tepërtësive ushqimore. Pas një dite të agjërimit, disa muslimanë sulen në ushqim në iftar derisa mund të ngjiten vështirë pas vaktit të darkës. Nëse një musliman agjëron gjithë ditën dhe pastaj bie në lakomi në iftar, humbet krejt kuptimi i këtij veprimi adhurues.

Një realitet tjetër i trishtueshëm është xhamia moderne, të cilat po bëhen vendet e takimeve botërore, jo qendra të adhurimit dhe të mësimit. Dekoracione të brendshme të lujtshme, lustre të shtrenjta, përfundime të kushtuara, stuko dhe freska...Të gjitha këto janë për sy, por çfarë vlere kanë këto atributet nëse në xhami nuk ka vërtetë vëllezërim, besim të drejtë, njohuri dhe adhurim të sinqertë? Xhamitë po bëhen restorante dhe salla të kulturës së popullit të vendeve të ish-bashkimit sovjetik, ku njerëzit takohen vetëm për të thyer agjërimit, jo për namaz apo për të fituar njohuri.

Ndërtimi i një xhamie është një veprim i nderuar, por shumë më e rëndësishme është ndërtimi i një komuniteti të fortë shpirtërore bazuar në njohuri dhe adhurim, jo thjesht ngritja e ndërtesave pa shpirt islame brenda. Vlera e vërtetë e një xhamie qëndron në cemaatin e saj, në frikën e Allahut të njerëzve, në njohuri dhe në rritjen e tyre shpirtërore. Ndërtojmë xhami të mahnitshme, por sa përpjekje bëjmë për t'i mbushur me njohuri, besim dhe sinqeritet? Ramazani është një mundësi për të rinovuar shpirtin tonë, përforcuar besimin dhe afër Allahut. Le të bëjmë iftarët tona akt adhurimi të vërtetë, jo një shfaqje botërore.

Ramazani është një kohë unike për rritjen shpirtërore, përmirësimin vetjak dhe forcimin e lidhjeve me të tjerët. Megjithatë, nëse lejojmë interesat botërore dhe shfaqjen të hyjnë në zemrat tona, rrezikojmë të humbim esencën e këtij muaji të shenjtë. Iftari duhet të jetë një vend ku të gjitha shtresat e shoqërisë takohen me të drejta të barabarta, ku sundon dashuria, mëshirja dhe sinqeriteti. Le t'i kthejmë këtij rituali kuptimin e tij të vërtetë, në mënyrë që çdo hap që bëjmë gjatë këtij muaji të na afrojë me Allahun dhe kënaqësinë e Tij.

Ne të gjithë jemi përgjegjës për mënyrën se si e perceptojmë dhe zbatojmë mësimet e Islamiut. Le të bëhet Ramazani ynë një kohë që na transformon për më të mirën, jo një kohë që na distancohet nga Allahi. O Allah, bëne ne të jenë nga ata që përdorin Ramazanin për të mirën e shpirtit të tyre, jo për dëmtimin e imanit të tyre. Ameen!