Голос Газы и молчание Уммы: испытание душ, сознаний и сердец...

The voice of Gaza and the silence of the Ummah: a test of souls, consciousnesses and hearts... / Gazze'nin sesi ve Ümmetin sessizliği: Ruhların, bilinçlerin ve kalplerin testi... / Zëri I Gazës dhe heshtja e Umetit: një provë e shpirtrave, ndërgjegjes dhe zemrave...

В мире, наполненном шумом технологий, слов и беспокойства за мнимое, Газа кричит болью и молчанием. Крики её детей, обломки домов, пыль на лицах отцов, обнимающих своих детей в последнюю секунду — это голос, который разрывает небеса, но глушится на земле. Молчание мировой политики, медиа, лидеров, а часто и самих мусульман — это не просто бездействие. Это предательство. Предательство духа братства, веры и милосердия, которым учит Ислам.

Конфликт в Газе, который длится десятилетиями, стал символом человеческого страдания, несправедливости и молчаливого соучастия мирового сообщества. Каждый день мы становимся свидетелями ужасающих сцен: разрушенные дома, больницы под обстрелами, дети, лишённые будущего, и матери, плачущие над телами своих детей. Это не просто война — это геноцид, который происходит на глазах у всего мира.

Одним из самых душераздирающих образов, запечатлённых фотографом Хани Абу Ризеком, является сцена последнего объятия отца и его ребёнка. Эти двое лежат рядом, покрытые пылью, грязью и кровью, их тела частично укрыты ярким одеялом. Мужчина, вероятно, погибший, всё ещё прижимает к себе своего ребёнка, словно защищая его даже после смерти. Этот кадр — не просто фотография; это символ невинности, уничтоженной войной, символ любви, которая превосходит даже саму смерть.

Жители Газы — это мужчины, женщины, старики и дети, которые каждый день взывают к Аллаху о помощи. Они молятся о том, чтобы мир проснулся и прекратил их страдания. Но что делаем мы, мусульмане, чтобы ответить на их мольбы? Молчание перед лицом несправедливости — это не нейтралитет. Кто, видя зло, не препятствует ему своей рукой, если может, затем своим языком, если не может рукой, затем сердцем, если не может языком, тот лишился веры. Мы обязаны действовать. Мы обязаны поднять свой голос против зла, даже если кажется, что наши усилия бесполезны. Ведь история помнит тех, кто встал на сторону правды, и забывает тех, кто предпочёл отвернуться.

Ни одна арабская страна не может послать Газе воды и еды. Ни одна страна не делает ничего для того, чтобы прорвать эту блокаду и накормить население, подвергаемое геноциду! Ни одна арабская или мусульманская страна не способна подать голос против этого сатанинского государства? История не забудет то, что вы делаете. Ваше молчание — преступление, ваше предательство — позор, и наша кровь, кровь наших детей на ваших руках. Поистине Газа открыла глаза многим людям на многие вещи...

Молчание арабских и мусульманских стран: позор и предательство

Среди тех, кто должен был стать первыми защитниками жителей Газы, — арабские и мусульманские страны. Однако вместо того чтобы объединиться и принять решительные действия, многие из них предпочли молчать или даже сотрудничать с агрессорами. Это не только позор, но и предательство принципов, на которых основана наша религия. Наши лидеры, наши правительства, наши народы дали обещание защищать угнетённых. Но вместо этого они закрывают глаза на блокаду, на голод, на разрушения. Никакая арабская страна не смогла доставить воду и еду в Газу. Никто не смог организовать эффективную помощь. Это не просто бездействие — это соучастие в преступлении.

Один из наиболее эффективных способов повлиять на ситуацию — это экономический бойкот. Если каждая мусульманская страна, каждый мусульманин перестанет покупать израильскую продукцию, прекратит финансирование этой страны через инвестиции, туризм и торговые отношения, это окажет огромное давление. Мы можем остановить угнетение, лишив агрессора ресурсов, которые поддерживают его войну. Бойкот продукции "Израиля", отказ от финансовой помощи, прекращение сотрудничества в области технологий и интернета — это шаги, которые могут изменить ситуацию. Что же говорить о тех, кто даже в сердце не осуждает? Кто находит оправдание для угнетения, кто продолжает поддерживать преступника — покупая, молча соглашаясь, оправдывая? Это не просто слабость веры — это болезнь души. 

История показывает, что единство всегда было ключом к успеху мусульман. Когда мы объединяемся ради справедливости, ничто не может нас остановить. Газа стала символом стойкости и терпения, но она не должна быть одна в этой борьбе. Все мусульманские страны, все представители Уммы должны сплотиться, чтобы положить конец этому кошмару. Аллах говорит: "И держитесь все вместе за вервь Аллаха и не разделяйтесь". Сура 3:103. Если мы хотим, чтобы Аллах помог нам, мы должны сами проявить инициативу. Мы должны действовать коллективно, используя все доступные средства: политические, экономические и общественные...

Мы живём в эпоху, когда технологии позволяют нам видеть реальность конфликта в режиме реального времени. Мы больше не можем оправдываться незнанием. Мы знаем, что происходит в Газе. Мы знаем, кто страдает, и мы знаем, кто несёт ответственность. Теперь выбор за нами. Будем ли мы молчать, как те, кто предал свою веру и человечность? Или мы встанем на сторону правды, как учил нас Ислам? Будем ли мы частью решения или частью проблемы? Время действовать настало. История будет судить нас не по нашим словам, а по нашим делам. Давайте сделаем всё возможное, чтобы остановить геноцид и восстановить справедливость. "И знайте, что Аллах с богобоязненными". Сура 2:194.

Если ты не можешь взять в руки оружие — ты можешь отказаться от продуктов убийц. Если ты не можешь прорвать блокаду — ты можешь блокировать экономику угнетателя. Бойкот — это язык протеста: «Я не с вами. Я с теми, кого вы убиваете!» История показывает, что бойкот — это мощнейший инструмент сопротивления злу. В исламской традиции — это форма мирного джихада. Бойкот товаров, компаний, стран, участвующих в зульме — это минимальное, что может сделать человек, желающий остаться чистым перед своим Господом. И каждый доллар, потраченный на продукцию, поддерживающую угнетателя, превращается в пулю, которая летит в спину ребёнку. В осколок, в слёзы матери, в разрушенные мечети, в кровь.

Ответственность мусульманских стран и молчание их "лидеров". Бесчестие богатых и бессилие сильных. Где же мужество Умара ибн аль-Хаттаба, который не спал ночью, боясь, что от него умрет овца на берегу Евфрата? Сегодня умирают не овцы. Сегодня умирают дети. Сотнями. И их крики — выше небес. «Поистине, Аллах будет спрашивать каждого правителя о его подданных!» (Ахмад). И если ты молчишь, о мусульманин, знай: Аллах слышит даже безмолвные сердца. И обязательно спросит в Судный День, обязательно! 

Газа — это не просто трагедия. Это испытание. Для них — испытание стойкости. Для нас — испытание совести. Что мы сделаем? Как мы ответим перед Аллахом? О Аллах, укрепи народ Газы. Прими их мучеников. Излей на них милость Свою. Объедини сердца мусульман. Пробуди совесть тех, кто молчит. Сделай нас среди тех, кто встанет за истину, кто поможет словом, делом и ду'а. Аминь!

The voice of Gaza and the silence of the Ummah: a test of souls, consciousnesses and hearts...

In a world filled with the noise of technology, words, and worry over the trivial, Gaza screams in pain and silence. The cries of its children, the rubble of homes, the dust on the faces of fathers embracing their children in their final moments — this is a voice that tears through the heavens but is muted on Earth. The silence of global politics, media, leaders, and often even Muslims themselves — this is not just inaction. It is betrayal. A betrayal of the spirit of brotherhood, faith, and mercy that Islam teaches.

The conflict in Gaza, which has lasted for decades, has become a symbol of human suffering, injustice, and the silent complicity of the international community. Every day we witness horrific scenes: destroyed homes, hospitals under bombardment, children robbed of their future, and mothers weeping over the bodies of their children. This is not just war — it is genocide, happening before the eyes of the entire world.

One of the most heart-wrenching images captured by photographer Hani Abu Rizk is the scene of a father’s last embrace with his child. The two lie side by side, covered in dust, dirt, and blood, their bodies partially wrapped in a bright blanket. The man, likely deceased, still clutches his child close, as if protecting him even after death. This photograph is not just an image; it is a symbol of innocence destroyed by war, a symbol of love that transcends even death itself.

The people of Gaza — men, women, elders, and children — cry out to Allah for help every day. They pray that the world will awaken and end their suffering. But what are we, Muslims, doing to answer their cries? Silence in the face of injustice is not neutrality. Whoever sees evil and does not stop it with their hand, if they can, then with their tongue, if they cannot with their hand, then with their heart, if they cannot with their tongue, has lost their faith. We are obligated to act. We must raise our voices against evil, even if it seems our efforts are futile. For history remembers those who stood on the side of truth and forgets those who chose to look away.

The Silence of Arab and Muslim Countries: Shame and Betrayal

Among those who should have been the first defenders of the people of Gaza are the Arab and Muslim countries. Yet instead of uniting and taking decisive action, many have chosen to remain silent or even collaborate with the aggressors. This is not only shameful but also a betrayal of the principles upon which our religion is founded. Our leaders, governments, and people have pledged to protect the oppressed. But instead, they turn a blind eye to the blockade, hunger, and destruction. No Arab country has been able to deliver water or food to Gaza. None have managed to organize effective aid. This is not just inaction — it is complicity in crime.

One of the most effective ways to influence the situation is through economic boycotts. If every Muslim country and every Muslim stops buying Israeli products, ceases funding that nation through investments, tourism, and trade relations, it would exert tremendous pressure. We can stop oppression by depriving the aggressor of the resources fueling their war. Boycotting "Israel's" products, halting financial support, and ending cooperation in technology and the internet — these are steps that could change the situation. What about those who don’t even condemn in their hearts? Who justify oppression, who continue to support the criminal — by buying, silently agreeing, excusing? This is not just a weakness of faith — it is a sickness of the soul.

History shows that unity has always been the key to the success of Muslims. When we unite for justice, nothing can stop us. Gaza has become a symbol of resilience and patience, but it should not be alone in this struggle. All Muslim countries, all members of the Ummah, must unite to end this nightmare. Allah says: "And hold firmly to the rope of Allah all together and do not become divided." Surah 3:103. If we want Allah to help us, we must take initiative ourselves. We must act collectively, using all available means: political, economic, and social.

We live in an era where technology allows us to witness the reality of conflict in real time. We can no longer claim ignorance. We know what is happening in Gaza. We know who is suffering, and we know who is responsible. Now the choice is ours. Will we remain silent like those who betrayed their faith and humanity? Or will we stand on the side of truth, as Islam teaches? Will we be part of the solution or part of the problem? The time to act is now. History will judge us not by our words but by our deeds. Let us do everything possible to stop the genocide and restore justice. "And know that Allah is with the pious." Surah 2:194.

If you cannot pick up arms — you can refuse to buy from murderers. If you cannot break the blockade — you can block the economy of the oppressor. A boycott is the language of protest: "I am not with you. I am with those you kill!" History shows that boycotts are a powerful tool of resistance against evil. In Islamic tradition, this is a form of peaceful jihad. Boycotting goods, companies, and countries involved in oppression — this is the least a person who wishes to remain pure before their Lord can do. And every dollar spent on products supporting the oppressor becomes a bullet fired into the back of a child. Into shards, into tears of mothers, into destroyed mosques, into blood.

The Responsibility of Muslim Countries and the Silence of Their "Leaders." The dishonor of the rich and the impotence of the strong. Where is the courage of Umar ibn al-Khattab, who could not sleep at night fearing that a sheep might die on the banks of the Euphrates because of him? Today, it is not sheep dying. Today, children are dying. By the hundreds. And their cries — rise above the heavens. "Indeed, Allah will question every ruler about their subjects!" (Ahmad). And if you remain silent, O Muslim, know this: Allah hears even silent hearts. And He will surely ask you on the Day of Judgment, surely!

Gaza is not just a tragedy. It is a test. For them — a test of endurance. For us — a test of conscience. What will we do? How will we answer before Allah? O Allah, strengthen the people of Gaza. Accept their martyrs. Shower them with Your mercy. Unite the hearts of Muslims. Awaken the conscience of those who remain silent. Make us among those who stand for truth, who help with words, actions, and dua. Ameen.

Gazze'nin sesi ve Ümmetin sessizliği: Ruhların, bilinçlerin ve kalplerin testi...

Teknoloji, kelimeler ve sahte şeyler için endişe dolu bir dünyada, Gazze acıyla ve sessizlikle çığlık atıyor. Çocuklarının feryatları, evlerin enkazları, son saniyede çocuklarını kucaklayan babaların tozlu yüzleri - bu, gökleri yırtan ancak yeryüzünde bastırılan bir ses. Küresel politika, medya, liderler ve genellikle Müslümanların kendilerinin sessizliği - bu sadece eylemsizlik değil. Bu bir ihanet. İslam'ın öğrettiği kardeşlik, iman ve merhamet ruhunun ihaneti.

On yıllarca süren Gazze çatışması, insan acılarının, adaletsizliğin ve uluslararası toplumun sessiz katılımcılığının sembolü haline geldi. Her gün korkunç sahnelerle tanık oluyoruz: yıkılmış evler, bombardımana uğrayan hastaneler, gelecekten mahrum bırakılan çocuklar ve ölü çocuklarının üzerinden ağlayan anneler. Bu sadece bir savaş değil - tüm dünyanın gözleri önünde gerçekleşen bir soykırım.

Fotoğrafçı Hani Abu Rizk tarafından yakalanan en çarpıcı görüntülerden biri, bir babanın çocuğuna son sarılışıdır. İkisi yan yana yatıyor, toz, kir ve kanla kaplı, bedenleri kısmen parlak bir battaniyeyle örtülü. Muhtemelen ölmüş olan adam, hâlâ çocuğunu kendine yaklaştırarak korur gibi görünüyor, ölümünden sonra bile. Bu fotoğraf sadece bir görüntü değil; savaş tarafından yok edilen masumiyetin ve ölümü bile aşan sevginin bir sembolüdür.

Gazze halkı - erkekler, kadınlar, yaşlılar ve çocuklar - her gün Allah'a yardım için yalvarıyor. Dünya uyanıp acılarını sona erdirecek diye dua ediyorlar. Peki biz, Müslümanlar, onların feryatlarına ne cevap veriyoruz? Adaletsizlik karşısında susmak tarafsızlık değildir. Kim kötüyü görür ve durduramazsa - eliyle, dilinden veya kalbinden - o kişinin imanı zayıflamış demektir. Biz harekete geçmek zorundayız. Etkilerimizin sonuç vermeyeceğini düşünsek bile kötülüğe karşı sesimizi yükseltmeliyiz. Çünkü tarih hak yanında olanları hatırlar, yüz çevirenleri unutur.

Arap ve Müslüman Ülkelerinin Sessizliği: Utanç ve İhanet

Gazze halkının ilk savunucuları olması gerekenler arasında Arap ve Müslüman ülkeler vardı. Ancak birleşip kararlı adımlar atmaktansa, çoğu sessiz kalmayı veya saldırganlarla işbirliği yapmayı tercih etti. Bu sadece utanç verici değil, aynı zamanda dinimizin temellerini sarsan bir ihanettir. Liderlerimiz, hükümetlerimiz ve halkımız ezilenleri koruma vaadi verdiler. Ama blokajı, açlığı ve yıkımı görmezden geldiler. Hiçbir Arap ülkesi Gazze'ye su veya yiyecek götüremedi. Etkili yardım organize edemediler. Bu sadece eylemsizlik değil - suç ortaklığıdır.

Durumu etkilemenin en etkili yollarından biri ekonomik boykottur. Eğer her Müslüman ülke ve her Müslüman İsrail ürünleri almaktan vazgeçerse, yatırım, turizm ve ticaret aracılığıyla bu ülkeyi finanse etmeyi durdurursa, muazzam bir baskı yaratılır. Saldırganın savaşını destekleyen kaynaklarını keserek baskıyı durdurabiliriz. İsrail ürünlerini boykot etmek, mali desteği durdurmak ve teknoloji ile internet işbirliğini sonlandırmak - bunlar durumu değiştirebilir. Kalplerinde bile kınamayanlar ne olacak? Ezilere destek verenleri affedenler, suçluyu satın alarak, sessizce kabul ederek? Bu yalnızca iman zayıflığı değil, ruh hastalığıdır.

Tarih, Müslümanların birlikte hareket ettiği zaman hiçbir şeyin onları durduramayacağını göstermiştir. Birlikte adalet için hareket ettiğimizde hiçbir şey bizi durduramaz. Gazze direniş ve sabrın simgesi haline geldi, ancak mücadelede yalnız bırakılmamalıdır. Tüm Müslüman ülkeler, tüm Müslüman topluluğu birleşmeli ve bu kâbusa son vermelidir. Allah şöyle der: "Allah'ın ipine hep birlikte sıkı sıkıya tutunun ve bölünmeyin." Sure 3:103. Eğer Allah'tan yardım istiyorsak, bizler önce harekete geçmeliyiz. Siyasi, ekonomik ve sosyal tüm araçları kullanarak kolektif olarak hareket etmeliyiz.

Günümüzde teknoloji sayesinde çatışmanın gerçekliğini anında takip edebiliyoruz. Artık cehalet bahanesi kullanamayız. Gazze'de neler olduğunu biliyoruz. Kimlerin acı çektiğini ve kimin sorumlu olduğunu biliyoruz. Şimdi seçim bizim. Başkalarına ihanet edenler gibi sessiz mi kalacağız? Yoksa İslam'ın öğrettiği gibi hak tarafında mı duracağız? Çözümün bir parçası mı, yoksa sorunun bir parçası mı olacağız? Eylem zamanı geldi. Tarih, sözlerimizle değil, eylemlerimizle yargılayacak. Soykırımı durdurmak ve adaleti geri getirmek için elimizden gelen her şeyi yapalım. "Allah, takva sahipleriyle beraberdir." Sure 2:194.

Silah alamıyorsanız - katillerin ürünlerini satın almayın. Blokajı kırma gücü yoksa - baskıcıların ekonomisini engelleyin. Boykot, protestonun dili: "Ben sizinle değilim. Öldürdüklerinizin yanında duruyorum!" Tarih, boykotların kötülüğe karşı güçlü bir direniş aracı olduğunu göstermiştir. İslam geleneğinde bu, barışçıl cihadın bir şeklidir. Zulmetmeye karışan malları, şirketleri ve ülkeleri boykot etmek - Rabbine karşı saf kalmak isteyen bir kişinin yapabileceği en az şeydir. Bastırana giden her dolar, bir çocuğun sırtına ateşlenen bir kurşuna dönüşür. Annelerin gözyaşlarına, yıkılmış camilere, kana dönüşür.

Müslüman Ülkelerin Sorumluluğu ve "Liderlerin" Sessizliği. Zenginlerin şerefsizliği ve güçlü olanların güçsüzlüğü. Koyunların Fırat kıyısında ölmesinden korkan Umar ibn al-Hattab'ın cesareti nerede? Bugün koyunlar değil, çocuklar ölüyor. Yüzlerce. Ve onların çığlıkları - gökyüzünün üstüne çıkıyor. "Şüphesiz Allah her yöneticiyi görevlendirdiği kişiler hakkında soracaktır!" (Ahmad). Eğer sessiz kalırsan, ey Müslüman, bil ki: Allah sessiz kalpleri bile duyar. Kesinlikle sana Ahiret Günü'nde soracak!

Gazze sadece bir trajedi değil. Bu bir sınama. Onlar için - sabır sınavı. Bizim için - vicdan sınavı. Ne yapacağız? Allah önünde nasıl cevap vereceğiz? Ey Allah, Gazze halkını güçlendir. Şehitlerini kabul et. Onlara rahmetini yağdır. Müslümanların kalplerini birleştir. Sessiz kalanların vicdanını uyandır. Hak için duranlardan, sözle, eylemle ve dua ile yardım edenlerden olalım. Amin.

Zëri I Gazës dhe heshtja e Umetit: një provë e shpirtrave, ndërgjegjes dhe zemrave...

Në një botë të mbushur me zhurmën e teknologjisë, fjalëve dhe shqetësimit për gjëra të rreme, Gaza qan me dhimbje dhe heshtje. Krijimtarët e fëmijëve të saj, grumbujt e shtëpive, pluhuri në fytyrat e atyre që i mbajnë fëmijët në sekondën e fundit – kjo është një zë që thyen qiellin por shushet në tokë. Heshtja e politikës globale, e mediave, e liderëve, dhe shpesh edhe e vetë muslimanëve – kjo nuk është thjesht mosveprim. Është një tradhti. Një tradhtim i shpirtit të vëllezërisë, besimit dhe mëshirës që mëson Islami.

Konflikti në Gazën, që ka zgjatur për dekada, është bërë simbol i vuajtjes njerëzore, të padrejtësisë dhe pjesëmarrjes heshtëse të komunitetit ndërkombëtar. Çdo ditë jemi dëshmitarë të skenave të tmerrshme: shtëpi të shkatërruara, spitale nën bombardim, fëmijë të prera nga e ardhmja, dhe nëna që qajnë mbi trupat e fëmijëve të tyre. Kjo nuk është thjesht një luftë – është një gjenocid që po ndodh para syve të të gjithë botës.

Një nga imazhet më prekëse të kapura nga fotografi Hani Abu Rizk është skena e fundit të mbajtjes së një baba me fëmijën e tij. Dy persona shtrihen afër njëri-tjetrit, të mbuluar me pluhur, llastik dhe gjak, trupat e tyre pjesërisht të mbuluar me një përçedhë të ndritshme. Burri, ndoshta i vdekur, ende e mbështjell fëmijën e tij, sikur ta mbrojë atë madje pas vdekjes. Ky fotografi nuk është thjesht një pamje; është një simbol i pafajësisë së shkatërruar nga lufta, një simbol i dashurisë që kalon edhe vdekjen.

Banorët e Gazës – burra, gra, të vjetër dhe fëmijë – çojnë lutje për ndihmë tek Allahi çdo ditë. Ata lutemi që bota të zgjohet dhe të ndalojë vuajtjet e tyre. Por çfarë po bëjmë ne, muslimanët, për t’iu përgjigjur këtyre urimeve? Heshtja përballë padrejtësisë nuk është neutralitet. Kush e sheh keqsin dhe nuk e ndalon me dorën, nëse mund, pastaj me gjuhën, nëse jo me dorën, pastaj me zemrën, nëse jo me gjuhën, ka humbur besimin. Ne jemi të detyruar të veproni. Duhet të ngrisim zërin kundër keqesise, edhe nëse duket se përpjekjet tona janë të pashpresishme. Sepse historia kujton ata që kanë qëndruar në anën e së vërtetës dhe harrojnë ata që kanë zgjedhur të kthehen.

Heshtja e vendeve arabe dhe muslimane: turp dhe tradhti

Ndërmjet atyre që duhet të ishin mbrojtësit e parë të banorëve të Gazës janë vendet arabe dhe muslimane. Megjithatë, në vend që të bashkohen dhe të marrin masa vendimtare, shumica kanë zgjedhur të qëndrojnë të heshtur ose madje të bashkëpunojnë me agresorët. Kjo nuk është vetëm turp, por edhe një tradhtim i parimeve mbi të cilat bazohet feja jonë. Liderët tanë, qeveritë dhe popujt kanë bërë premtimin për të mbrojtur të shtyrët. Por në vend të kësaj, ata mbyllin sytë për bllokadën, urinë dhe shkatërrimet. Asnjë vend arab nuk ka arritur të dërgojë ujë ose ushqim në Gazë. Asnjë nuk ka organizuar ndihmë efektive. Kjo nuk është thjesht mosveprim – është pjesëmarrje në krim.

Një nga mënyrat më efektive për të ndikuar në situatë është bojkoti ekonomik. Nëse çdo vend musliman dhe çdo musliman ndalon blerjen e produkteve izraeliane, ndalon financimin e kësaj shteti përmes investimeve, turizmit dhe marrëdhënieve tregtare, kjo do të ushtrojë presion të madh. Mund të ndalojmë shtypjen duke i privuar agresorin nga burimet që mbështesin luftën e tyre. Bojkotimi i produkteve të “Izraelit”, ndalimi i ndihmës financiare dhe përfundimi i bashkëpunimit në teknologji dhe internet – këto janë hapa që mund të ndryshojnë situatën. Çfarë të themi për ata që as në zemër nuk e kritikojnë? Që gjejnë justifikime për shtypjen, që vazhdojnë të mbështesin kriminelin – duke blerë, duke pranuar heshtësisht, duke e justifikuar? Kjo nuk është thjesht dobësi e besimit – është një sëmundje e shpirtit.

Historia tregon se njësia ka qenë gjithmonë kyç për suksesin e muslimanëve. Kur ne bashkoheni për drejtësi, asgjë nuk mund të na ndalojë. Gaza ka bërë simbol i rezistencës dhe durimit, por ajo nuk duhet të jetë e vetmja në këtë luftë. Të gjitha vendet muslimane, të gjithë përfaqësuesit e Ummës duhet të bashkohen për të përfunduar këtë ëngjëll. Allah thotë: "Mbani fort lidhjen e Allahut dhe mos ndaheni." Sure 3:103. Nëse duam që Allah të na ndihmojë, ne duhet të marrim iniciativën. Duhet të veproni kolektivisht, duke përdorur të gjitha mjetet e disponueshme: politike, ekonomike dhe shoqërore...

Ne jetojmë në një epokë ku teknologjia na lejon të shohim realitetin e konfliktit në kohë reale. Nuk mund të shpjegojmë më me pakdije. Ne e dimë çfarë po ndodh në Gazë. Ne e dimë kush po vuajnë, dhe e dimë kush është përgjegjës. Tani zgjedhja është e jonë. Do të qëndrojmë të heshtur si ata që kanë tradhtaruar besimin dhe njerëzimin e tyre? Ose do të qëndrojmë në anën e së vërtetës, siç na mëson Islami? Do të jemi pjesë e zgjidhjes apo pjesë e problemit? Koha për veprim është ardhur. Historia do të na gjykojë jo sipas fjalëve tona, por sipas veprimeve tona. Le të bëjmë gjithçka të mundshme për të ndaluar gjenocidin dhe për të rivendosur drejtësinë. "Dhe dini se Allah është me të ngushtët." Sure 2:194.

Nëse nuk mund të marrësh armë – mund të refuzosh të blej produktet e vrasësve. Nëse nuk mund të thyesh bllokadën – mund të bllokosh ekonominë e shtypësit. Bojkoti është gjuha e protestit: "Unë nuk jam me ju. Jam me ata që ju vrasni!" Historia tregon se bojkoti është një mjet i fuqishëm i rezistencës ndaj keqesise. Në traditën islame, kjo është një formë e xhiroshit paqësor. Bojkotimi i mallrave, kompanive, vendeve që marrin pjesë në shtypje – kjo është minimumi që mund të bëjë një person që dëshiron të mbetet i pastër para Zotit të tij. Dhe çdo dollarë që shpenzohet për produkte që mbështesin shtypësin bëhet një plumb që fluturon në shpinën e një fëmije. Në copa, në lot të nënave, në xhami të shkatërruara, në gjak.

Përgjegjësia e vendeve muslimane dhe heshtja e "liderëve" të tyre. Dishonorja e të pasurit dhe dobësia e të fortëve. Ku është kurajai i Umar ibn al-Khattab, i cili nuk mund të flejë natën për shkak se frika se një delet mund të vdesë në bregun e Eufratit për shkak të tij? Sot nuk vdesin dele. Sot vdesin fëmijët. Me qindra. Dhe çështjet e tyre – mbi qiellin. “Me të vërtetë, Allah do të pyes secilin udhëheqës për subjektet e tij!” (Ahmad). Dhe nëse je i heshtur, o musliman, di këtë: Allah dëgjon edhe zemrat e heshtura. Dhe sigurisht do të të pyes në Ditën e Gjykimit, sigurisht!

Gaza nuk është thjesht një tragjedi. Është një provë. Për ta – provë e durimit. Për ne – provë e ndërgjegjes. Çfarë do të bëjmë? Si do të përgjigjem para Allahut? O Allah, forcëso popullin e Gazës. Prano martirët e tyre. Bie mbi ta mëshirën Tënde. Bashko zemrat e muslimanëve. Zgjoi ndërgjegjen e atyre që qëndrojnë të heshtur. Bëni ne midis atyre që do të qëndrojnë për të vërtetën, që do të ndihmojnë me fjalë, veprime dhe du'a. Ameen!