Глухота сердец и тяготы призыва: размышление о пути да'вата...

The deafness of hearts and the hardships of calling: a reflection on the path of Da'vata... / Kalplerin sağırlığı ve çağrının zorlukları: Da'wat'ın yoluna bir yansıma... / Shurdhimi i zemrave dhe vështirësitë e thirrjes: një reflektim në rrugën E Da'vata...

В наш век цифрового шума, быстрого потребления информации и потери смысла, призыв к Истине стал делом не только трудным, но и подчас кажущимся бесплодным. Многие, кто посвятил себя да'вату — призыву к Аллаху, испытывают усталость, внутреннюю борьбу, разочарование. Эти чувства — не знак слабости, а свидетельство живого сердца, искренне болеющего за Умму и судьбу веры...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

С каждым днём усиливается чувство, будто призыв к Истине теряется в шуме этого мира. Нет ответа… или он слаб, рассеян, а иногда вовсе не слышен. И это боль — не от собственного поражения, а от осознания, насколько тяжело стало достучаться до людских сердец, до ума, до совести. Мы живём в эпоху, где игра с Исламом стала нормой, где вера часто воспринимается как атрибут внешности или культурный элемент, а не как живое, обязывающее руководство от Аллаха.

Призывающий к Аллаху сегодня — словно путник в пустыне. Он зовёт к воде живой, но сердца и уши тех, кто в жажде, закрыты. И ты начинаешь уставать. Не физически, а духовно. Потому что разочарование и боль от глухоты — это самая тяжёлая усталость. Ты спрашиваешь себя: сколько я ещё смогу продолжать? Услышит ли кто-нибудь? Есть ли в этом польза?..

Но в этих вопросах скрыт ответ. Это путь всех пророков. Это путь Мухаммада ﷺ, который проливал слёзы ночами, взывая к своему Господу, когда его народ отказывался слушать. Всевышний Аллах сказал ему: "Ты можешь погубить себя от скорби оттого, что они не становятся верующими.". Сура «Аш-Шуара», 3 аят. И этот аят был обращён к лучшему из людей — тому, чьё сердце было исполнено сострадания и боли за Умму.

Да, дорога да'вата сегодня не из лёгких. Сердца многих покрыты ржавчиной, о которой сказал Аллах: "Но нет! Напротив, их сердца окутаны тем, что они приобрели." Сура «Аль-Мутаффифин», 14 аят. Но несмотря на это, тебе не велено добиться сердец — тебе велено передавать. И только Аллах открывает сердца к Истине.

Мы должны помнить: Призыв — это не только слово, это позиция. Это сабр. Это любовь к людям, даже когда они отталкивают тебя. Это непрекращающееся ду'а. И в этом — суть подлинного призыва: искреннее служение и поклонение ради Аллаха, а не ради реакции людей. Не опускай руки, брат. Не уставай, сестра. Даже если никто не ответил, Всевышний слышал твой голос. А это — главное. И даже если останется только один, кто скажет: "Это слово коснулось меня", — это уже успех, если оно сказано ради Лика Аллаха.

Призыв к Аллаху — это не просто слова. Это боль сердца, это жертвенность, это постоянная работа над собой, это утонченность нравов и терпение сверх меры. Аллах говорит: «Кто лучше в словах, чем тот, кто призывает к Аллаху, делает праведные дела и говорит: “Воистину, я из числа мусульман”» (Коран, 41:33).

Разочарование — одно из оружий шайтана. Он внушает: «Всё зря. Люди не слушают. Ты не нужен». Но Истина в другом: если дело делается ради Аллаха, то оно не напрасно. Даже если не услышат — ты выполнил своё обязательство. А иногда человек слышит, но реагирует не сразу. Семя, посеянное сегодня, может прорасти через годы — и ты не узнаешь, но Аллах Знает.

Когда люди превращают религию в обряд без смысла, в политический инструмент или в предмет спора, это ранит. Но Пророк (мир ему и благословения Аллаха) предсказал, что настанут времена, когда Ислам будет отчуждённым. Он сказал: «Ислам начался чуждым и снова станет чуждым...» (Муслим). Эти слова — утешение для тех, кто чувствует себя одиноким в Истине. Если ты призываешь искренне, даже если никто не слышит, ты среди этих «чуждых» — избранных Аллахом.

Да, сегодня трудно быть призывающим. Да, глухота людских сердец изнуряет. Но твоя награда — у Аллаха. Каждое слово, сказанное ради Него, записывается. Каждый шаг на этом пути возвышает тебя. Главное — не прекращать, даже если ты устал. Пусть Аллах укрепит наш дух, очистит намерения и сделает нас светом для других — даже если они пока не видят света. Даже если ты пишешь, когда сердце истощено. Даже если твои слова не вызывают реакции призываемых. Аллах знает, что ты делаешь. И Он воздаст. А до тех пор — держись, проси силы у Господа, и знай: если сердце твоё горит от боли за Умму — значит, оно ещё живо. А это — великая милость Всевышнего.

Путь призыва — это путь, требующий силы, веры и любви. Он может быть трудным, но именно такие пути приближают нас к Аллаху. Не стоит сомневаться в ценности своего призыва. Даже если сегодня никто не откликнется, завтра, возможно, твой голос станет причиной спасения души. «И будь терпеливым, ведь обещание Аллаха истинно. И не проси скорейшего (спасения) для себя, ведь Аллах не покидает тех, кто творит добро.» (Ал-Хадид 57:35).

Пусть каждый мусульманин, кто чувствует в себе этот призыв, помнит: даже маленькая искра может зажечь целый лес. А если эта искра исходит от сердца, которое стремится только к Аллаху, то её свет не угаснет. Аминь!

The deafness of hearts and the hardships of calling: a reflection on the path of Da'vata...

In this age of digital noise, fast consumption of information and the loss of meaning, calling to the Truth has become not only difficult but at times seems fruitless. Many who have devoted themselves to da'wah — the call to Allah — experience weariness, inner struggle, and disappointment. These feelings are not a sign of weakness, but rather evidence of a living heart that sincerely cares for the Ummah and the fate of faith...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we call upon for help and forgiveness. We seek protection from Allah against the evil of our souls and bad deeds. Whoever Allah guides on the straight path, no one can mislead. And whoever He leaves in ignorance, no one can guide. We bear witness that there is none worthy of worship except One Allah, and we bear witness that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. Then:

With each passing day, the feeling grows stronger that the call to the Truth is lost in the noise of this world. There is no response… or it is weak, scattered, and sometimes not heard at all. This pain is not from personal defeat, but from realizing how difficult it has become to reach people’s hearts, minds, and conscience. We live in an era where playing with Islam has become the norm, where faith is often seen as an external attribute or a cultural element, and not as a living, binding guidance from Allah.

The caller to Allah today is like a traveler in the desert. He calls out for living water, but the hearts and ears of those in thirst remain closed. And you begin to tire—not physically, but spiritually. Because the disappointment and pain from deafness are the heaviest kind of fatigue. You ask yourself: How much longer can I continue? Will anyone hear me? Is there any benefit in this?

But within these questions lies the answer. This is the path of all the prophets. It is the path of Muhammad ﷺ, who wept at night, calling out to his Lord when his people refused to listen. The Almighty Allah said to him: “You might destroy yourself through grief because they do not become believers.” Surah Ash-Shu’ara, verse 3. And this verse was addressed to the best of mankind—whose heart was full of compassion and sorrow for the Ummah.

Indeed, the path of da’wah today is not easy. The hearts of many are rusted over, as Allah said: “No indeed! Rather, their hearts have been covered by what they have earned.” Surah Al-Mutaffifin, verse 14. But despite this, you are not commanded to change hearts—you are commanded to convey. And only Allah opens the hearts to the Truth.

We must remember: Calling is not just words—it is a stance. It is patience (sabr ). It is love for people, even when they push you away. It is ceaseless du’a . And in this lies the essence of true calling: sincere service and worship for the sake of Allah, not for the reaction of people. Do not lose hope, brother. Do not grow weary, sister. Even if no one responds, the Most High has heard your voice. And this is the most important thing. And even if only one person says, “This word touched me,” then it is already a success, if it was said for the Face of Allah.

Calling to Allah is not merely words. It is the pain of the heart, sacrifice, constant self-improvement, refined manners, and patience beyond measure. Allah says: “Who could speak better than the one who calls to Allah, does righteous deeds, and says, ‘Indeed, I am among the Muslims.’” (Qur’an, 41:33).

Disappointment is one of Satan’s weapons. He whispers: “All in vain. People don’t listen. You are not needed.” But the truth is different: If the work is done for the sake of Allah, then it is not in vain. Even if no one hears, you have fulfilled your duty. And sometimes a person hears but does not respond immediately. A seed planted today may sprout years later—and you may never know, but Allah knows.

When people reduce religion to empty rituals, political tools, or a subject of argument, it hurts. But the Prophet (peace and blessings be upon him) foretold that there would come a time when Islam would be strange. He said: “Islam began as something foreign, and it will return to being foreign…” (Muslim). These words are comfort for those who feel alone in the Truth. If you call sincerely, even if no one listens, you are among these "strangers"—chosen by Allah.

Yes, it is hard to be a caller today. Yes, the deafness of human hearts exhausts. But your reward is with Allah. Every word spoken for Him is recorded. Every step on this path elevates you. The most important thing is not to stop, even if you are tired. Let Allah strengthen our spirits, purify our intentions, and make us light for others—even if they do not yet see the light. Even if you write when your heart is exhausted. Even if your words do not provoke a reaction in those you call. Allah knows what you do. And He will reward you. Until then—hold on, ask for strength from the Lord, and know: if your heart burns with pain for the Ummah, it means it is still alive. And that is a great blessing from the Most High.

The path of calling is the path that requires strength, faith, and love. It may be difficult, but it is precisely such paths that bring us closer to Allah. Do not doubt the value of your call. Even if no one responds today, tomorrow your voice may be the reason for saving a soul. “And be patient, for the promise of Allah is true. And do not wish for hastening [of the good], for Allah does not abandon those who do good.” (Surah Al-Hadid 57:35)

Let every Muslim who feels this call remember: even a small spark can ignite a whole forest. And if this spark comes from a heart that seeks only Allah, its light will never go out. Ameen.

Kalplerin sağırlığı ve çağrının zorlukları: Da'wat'ın yoluna bir yansıma...

Bu dijital gürültü ve bilgi tüketiminin hızlı olduğu, anlamın kaybolduğu çağda, Gerçek'e seslenmek sadece zor değil, bazen sonuçsuz gibi görünüyor. İslam'a davet etmeye adayan birçok kişi yorgunluk, içsel mücadele ve hayal kırıklığı yaşar. Bu hisler zayıflık belirtisi değildir; yürekten Ummah için endişe eden, inançların kaderiyle özdeşleşmiş bir kalbin canlılığından doğar...

Allah'a hamdolsun, övgü ile takva bulunan ve yardımına ve affına müracaat ettiğimiz Allah'tır. Kalbimizin kötülüklerinden ve kötü davranışlardan korunmasını istiyoruz. Allah kimseyi doğru yola ıstırap ederse, kimse onu aldatamaz; Allah kimseyi terk ederse, kimse onu doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki, hiçbir şey Allah'dan başka ibadet edilmez; Muhamed'in Allah'ın hulûsi ve elçiliği olduğunu şahitlik ederiz. Sonra:

Gün geçtikçe, Gerçek’e seslenmenin bu dünyanın gürültüsünde boğulduğu hissi artıyor. Yanıt yok… ya da zayıf, dağılmış ve bazen hiç duyulmuyor. Bu acı, kişisel yenilgiden değil, insanların kalplerine, zihinlerine ve vicdanlarına ulaşmanın artık ne kadar zor olduğunun farkından doğar. Hayatımız şu dönemdir; İslam'la oynamak normal hale gelmiştir; inanç genellikle dış görünüş veya kültürel bir unsur olarak algılanmakta, Allah’dan gelen canlı ve yükümlü bir rehber olarak değil.

Bugünkü Allah’a seslenen kişi, çölü gezen bir yolcuya benzer. Can verici suyu çağırır ama susamış olanlar duymaz, kulaklarını kapatırlar. Ve siz başınıza yorgunluk gelmeye başlarsınız. Fiziksel değil, ruhsal olarak. Çünkü kalp sessizliği ve umutsuzluğu en çok yoran yorgunluktur. Kendinize sorarsınız: Ne kadar daha devam edebilirim? Kimse beni duyar mı? Bunun faydası var mı?

Ama bu soruların içinde cevap vardır. Bunlar peygamberlerin yolu. Mühemmed ﷺ’nin yolu; halkının dinine kapalı kalmaları üzerine Allah’a dua edip ağladığı geceleyin yolu. Allah ona şöyle demiştir: “Onların iman etmemesi yüzünden kendini üzüntüye boğabilirsin.” Nur Suresi 26/3. Bu ayet, insanlık tarihinin en güzelindendir; kalbi merhamet ve halkın kaderi için acıyan birisinin yoludur.

Evet, bugünkü davetin yolu kolay değildir. İnsanların kalpleri, Allah’ın dediği gibi, “Kesinlikle hayır değil; onların kazandıkları şeyler onları kaplamıştır.” Zulüm Suresi 81/14. Ancak bu durumda bile size kalpleri değiştirmek emredilmemiştir; sadece bildirmek emredilmiştir. Yalnızca Allah kalpleri Gerçeğe açar.

Unutmayalım: Davet sadece sözlerden ibaret değildir. Bir tutumdur. Sabrımdır. İnsanlara karşı sevgidir, onlar sizi reddederken bile. Sonsuz dua etmektir. Ve burada gerçek davetin özü yatar: Allah için iyi niyetli olmak, insanların tepkileri için değil. Karılıksız kalmayın, erkek kardeş. Yorgunlaşmayın, kadın abla. Hiç kimse yanıt vermesede, En Yüksek Allah sizin sesinizi duymuştur. Bu en önemlisi. Ve eğer yalnızca bir kişi, “Bu söz bana dokundu” derse, bu zaten bir başarıdır, çünkü Allah’ın yüzü için söylenmişse.

Allah’a seslenmek sadece sözlerden ibaret değildir. Kalpte acıdır, fedakârlıktır, sürekli自救改善（注：此处为中文，应译为“自我完善”）dır, karakterin inceliğidir, sabrın sınırlarını aşmasıdır. Allah şöyle buyurur: “Allah’a seslenen, iyi işler yapan ve 'Ben Müslümanlardan biriyim.' diyen kimse, konuşmasında Allah'tan daha iyi kimse olabilir?” (Kuran-ı Kerim, 41:33).

Hayal kırıklığı şeytanın silahlarından biridir. Size şöyle fısıldar: “Hiçbir işe yaramaz. İnsanlar dinlemiyor. Sen gerekli değilsin.” Ama gerçeği farklıdır: Eğer iş Allah için yapılıyorsa, boşuna değildir. Hiç kimse duymasa bile göreviniz yerine getirildi. Ve bazen biri duyar ama hemen tepki vermez. Bugün eklendiğiniz tohum, yıllar sonra büyür; belki asla öğrenemezsiniz ama Allah bilir.

İnsanlar dini anlamsız törenlere, siyasi araçlara veya tartışmaya dönüştürdüğünde, bu yankılama yapar. Ama Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem), İslam’ın başlangıcının yabancı bir şey olduğunu ve tekrar yabancı bir şey haline geleceği günlerin geleceğini haber verdi. O şöyle buyurdu: “İslam başlangıçta tuhaf bir şeydi, yine tuhaf bir şey haline gelecek…” (Müslim). Bu sözler, Gerçeğe bağlı hissettiği halde yalnız hissedenler için rahatlatıcıdır. Eğer ciddi bir şekilde sesleniyorsanız, kimse dinlemese bile, bu "tuhaflar" arasında, Allah tarafından seçilmişsiniz demektir.

Evet, bugün bir davetçi olmak zordur. Evet, insanların kalplerindeki sessizlik tükenici. Ama ödül Allah’tadır. Allah için söyledikleriniz kayıt altına alınır. Bu yoldaki her adım sizi yükseltir. En önemli şey ise, yorgun olsanız da vazgeçmemektir. Allah kalbimizi güçlendiresin, niyetlerimizi temizlesin ve başkaları için ışık olsun. Hatta kalbiniz yorgunken yazsanız bile. Hatta sözlerinizin etkisini göremeseniz bile. Allah size yaptığınızı bilir. Ve onu ödüllendirecektir. O zamana kadar – sabret, Rab’inden güç dile, bil ki; kalbinin Ummah için yakması, onun hâlâ can alması demektir. Ve bu, Allah’ın büyük bir lütfudur.

Davet yolu, güçlü olmayı, inançta kararlı olmayı ve sevgi taşımayı gerektiren bir yoldur. Zor olsa da, tam olarak böyle yollar bizi Allah’a daha yaklaştırır. Davetinizin değerinden şüphe etmeyin. Bugünkü yanıt almasanız da, yarın sesiniz bir ruhun kurtuluş nedeni olabilir. “Sabret, çünkü Allah’ın vaadi doğrudur. Hemen sonucunu isteme, çünkü Allah iyilik yapanları terk etmez.” (Hadis-i Mevmel 57:35)

Her bir Müslüman, bu daveti hissetiyorsa unutmalı: En küçük kıvılcım bir ormanı ateşe verebilir. Ve eğer bu kıvılcım sadece Allah’a yönelmiş bir kalpten geliyorsa, ışığı asla sönmeyecektir. Amin.

Shurdhimi i zemrave dhe vështirësitë e thirrjes: një reflektim në rrugën E Da'vata...

Në këtë kohë të gjurmës digitale, konsumimit të shpejtë të informacionit dhe humbjes së kuptimit, thirrja drejt Të Vërtetës është jo vetëm e vështirë por edhe duket pa rezultat. Shumë që kanë dhënë jetën për da’vet – thirrjen drejt Allahut – ndiejnë lodhje, luftë të brendshme, zhurma. Këto ndihetime nuk janë një shenjë e dobësisë, por tanëzë e një zemre të gjallë që u dashuron Ummaja dhe fati i besimit...

Hamdullahu, të cilin ia kthejmë falënderimet dhe në të cilin thirrim ndihmë dhe afërsi. Ndajmë mbrojtje nga Allahu nga keqësia e dëshmitë tonë dhe veprat e keqe. Ai që Allah e udhëheq në rrugën e drejtë, asnjë njeri nuk mund ta mashtronte. Dhe ai që Ai e lë, asnjë njeri nuk mund ta udhëheq në rrugën e drejtë. Jemi dëshmitarë se nuk ka asgjë të meritueshëm të themeluar, përveç Një Allahut, dhe jemi dëshmitarë se Muhammedi është ulëri i Allahut dhe Mesazheri i Tij. Pastaj:

Me çdo ditë rritet mendimi se si thirrja drejt Të Vërtetës zhuan në gurmulë e kësaj botë. Asnjë përgjigje... apo ajo është e dobët, e prhapur, dhe disa herë plotësisht e padukshme. Kjo dhimbë nuk është nga hyrja jonë, por nga realizimi se sa i vështirë ka bërë të arrish tek zemrat, mendjet, dhe konsciencat e njerëzve. Jemi në epokën kur loja me Islamin është bërë normë, ku besimi zakonisht shihet si një atribute e jashtme ose një element kulturor, jo si një udhëzim jetim të gjallë dhe të obligueshëm nga Allahu.

Thirrësi drejt Allahut sot është si një udhëtar në desht. Ai thirrë për ujë të gjallë, por zemrat dhe qafëzat e ata që janë në pothuja mbeten mbyllur. Dhe fillon të lodhet. Jo fizikisht, por spiritalisht. Sepse dhimbja e lodhjes së zemrave është lodhja më e vështirë. Ju pyesni veten: Sa gjatë mund të vazhdoni? Do dikush të dëgjojë? A ekziston ndonjë fitim?

Por në këto pyetje ka përgjigje. Ky është rruga e të gjithë profetëve. Ky është rruga e Muhamedit ﷺ, i cili flinte në natë, duke thirruar Allahun kur populli i tij refuzoi të dëgjojë. Allahu i Lartë tha atij: “Ti mund të pësojësh vdekjen nga ngushëllimi sepse ata nuk bëhen besimtarë.” Surati ash-Shu’ara, ajiti 3. Dhe ky ajit ishte adresuar njeriun më të mirë të jetës – ai, i cili kishte një zemër të plotë me empati dhe dhimbje për Ummatën.

Po, sot rruga e da’vetit nuk është e lehtë. Zemrat e shumë prej tyre janë të rreshqitura, siç tha Allahu: “Por jo! Po, zemrat e tyre janë mbështjella nga ajo që kanë arritur.” Surati al-Mutaffifin, ajiti 14. Por pavarësisht kësaj, ju nuk ju është urdhëruar të ndryshoni zemrat – ju është urdhëruar të komunikoni. Dhe vetëm Allahu hap zemrat drejt Të Vërtetës.

Ne duhet të mbajmë mend: Thirrja është jo vetëm fjalë – është pozicion. Është sabr . Është dashuria ndaj njerëzve, edhe kur ata ju largohen. Është dua të përqëndruar. Dhe në këtë është esenca e thirrjes së vërtetë: shërbimi i përhershëm dhe reverentia për Allahun, jo për reagimin e njerëzve. Mos u lodhni, brat. Mos u lodhni, vajza. Edhe nëse askush nuk përgjigjet, Allahu i Lartë ka dëgjuar zërin tuaj. Dhe kjo është gjëja më e rëndësishme. Dhe edhe nëse vetëm një person thotë: “Ky fjalë më preket”, kjo është sukses, nëse është thënë për fytyrën e Allahut.

Thirrja drejt Allahut nuk është vetëm fjalë. Është dhimbja e zemrës, është ofrandë, është punë e vazhdueshme mbi veten, është elegancë morale, është pacientë mbi masën. Allahu thotë: “Ai që është më i mirë në fjalët e tij se kur dikush thirr Allahun, bën vepra të mira dhe thotë: ‘Vërtet, unë jam nga ata që janë muzulmanë’.” (Kurani, 41:33).

Lodhja është një nga armat e sheytanit. Ai ju fton: “Asgjë nuk është mbaruar. Njerëzit nuk dëgjojnë. Ti nuk je i nevojshëm.” Por vërteta është tjetër: Nëse puna është bërë për Allahun, atëherë nuk është e padobishme. Edhe nëse asnjë njeri nuk dëgjon, detyra juaj është e kryer. Dhe ndoshta dikush dëgjon, por reagon menjëherë. Semeni që bëhet sot mund të zbulojë pak vite më vonë – dhe ju mund mos ta dini, por Allahu e di.

Kur njerëzit bëjnë dininë ritual pa kuptim, instrument politik ose subjekt debati, kjo është dhimbëse. Por Profeti (s.a.s.) tha se do të vijnë koha kur Islam do të jetë i huaj. Ai tha: “Islam fillua si gjë e huaj, dhe do të kthehet përsëri si gjë e huaj…” (Muslim). Këto fjalë janë ngrënë për ata që ndjehen të vetëm në Të Vërtetën. Nëse thuash sinqerisht, edhe nëse asnjë njeri nuk dëgjon, ju jeni mes këtyre “huajve” – të zgjedhur nga Allahu.

Po, sot është e vështirë të jesh thirrës. Po, lodhja e zemrave të njerëzve është e frymësuese. Por çmimi juaj është me Allahun. Çdo fjalë që thuhet për Të është e regjistruar. Çdo harkë në këtë rrugë ju ngjit. Gjëja më e rëndësishme është që të mos ndalin, edhe nëse jeni të lodhur. Le të forcësojë Allahu mendjen tonë, të pastrojë intencionet e na bëjë dritë për të tjerët – edhe nëse ata ende nuk e shohin dritën. Edhe nëse shkruani kur zemra juaj është e lodhur. Edhe nëse fjalët tuaja nuk prodhojnë reagime tek ata që thirrëni. Allahu e di çfarë bëni. Dhe Ai do të ua dhurojë. Deri atëherë – mbani veten, kërkonin forcë nga Zotëri, dhe njohini se nëse zemra juaj është e ndezur nga dhimbja për Ummatën, kjo do të thotë se ajo është e gjallë. Dhe kjo është një largësi e madhe e Zotit të Lartë.

Rruga e thirrjes është ajo që kërkon fuqinë, besimin dhe dashurinë. Ajo mund të jetë e vështirë, por saktësisht këto rrugë na afronin më shumë Allahut. Mos dyshoni në vlerën e thirrjes tuaj. Edhe nëse sot askush nuk përgjigjet, nesër zëri juaj mund të jetë arsyja e ruajtjes së një dushi. “Mos u lodhni, sepse promesa e Allahut është e vërtetë. Dhe mos kërkoni zgjidhjen e menjëhershme, sepse Allahu nuk lë ata që bëjnë gjëra të mira.” (Al-Hadid 57:35)

Le të mbajë mend çdo musulman që ndjen këtë thirrje: edhe një flamull i vogël mund të zhyte një pemë të plotë. Dhe nëse ky flamull vjen nga një zemër që synon vetëm Allahun, drita e tij nuk do të zhgojë. Amin.