Фетвы по требованию: между искренностью перед Аллахом и служением власти...

Fatwas on demand: between sincerity before Allah and service to authority... / Talep üzerine fetvalar: Allah'a karşı samimiyetle otoriteye hizmet etmek arasında... / Fetva sipas kërkesës: ndërmjet sinqeritetit para Allahut dhe shërbimit ndaj autoritetit...

В последние дни в исламском мире разгорелась дискуссия вокруг фетвы, изданной Верховным муфтием Саудовской Аравии шейхом Абдульазизом Аль аш-Шейхом. В своей фетве он призвал имамов и проповедников избегать съёмки и трансляции молитв и лекций в мечетях через социальные сети, особенно в месяц Рамадан, ссылаясь на заботу о соблюдении интересов Шариата, избегание ошибок и сохранение искренности в поклонении. На первый взгляд, слова о стремлении к искренности и предостережении от показухи в делах поклонения заслуживают уважения. Однако, если всмотреться глубже, возникают вопросы о мотивах, последовательности и искренности самих тех, кто издаёт подобные лицемерные фетвы...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

В недавней фетве Верховного муфтия Саудовской Аравии шейха Абдульазиза Аль аш-Шейха прозвучал призыв к имамам и проповедникам проявлять искренность, избегать показухи, а также отказаться от съёмки и трансляции молитв и лекций в мечетях, особенно в благословенный месяц Рамадан. Фетва была издана в ответ на инициативу Министерства по делам Ислама, запретившего съёмку и трансляцию религиозных мероприятий через социальные сети. Муфтий аргументировал это стремлением "соблюсти интересы Шариата" и "избежать ошибок", якобы неконтролируемых в цифровом пространстве. На первый взгляд, подобные намерения могут показаться благочестивыми. Однако в глубинах этой истории многие мусульмане видят болезненный диссонанс между декларируемыми идеалами и реальными политическими реалиями.

Разоблачение двойных стандартов

Справедливый вопрос, который поднимается в этой статье, звучит так: где был этот пыл к защите религии, когда десятилетиями шли прямые трансляции молитв из Заповедной мечети в Мекке и из мечети Пророка ﷺ в Медине? Почему это считалось дозволенным тогда и приносило пользу мусульманам всего мира, а теперь вдруг стало "запретным", как только изменилось политическое решение?

Очевидно, что проблема не в самой съёмке молитв и лекций, а в выборе темы, на которую было решено выпустить фетву именно сейчас — по велению властей. Здесь другая, куда более тревожная реальность: в то время как ведётся борьба с трансляциями благочестивых обрядов, на святой земле Саудовской Аравии происходят мероприятия, явно противоречащие Шариату: концерты с развратными танцами, алкоголь, казино, продвижение ЛГБТ-идей, нормализация отношений с сионистским образованием. Все это внедряется при активной поддержке нынешних властей во главе с ибн Салманом. Разве это не должно было вызвать первую и главную озабоченность религиозных деятелей? Где же фетвы против разврата, массовой безнравственности, открытого нарушения запретов Аллаха? Почему не слышно громких выступлений по этим вопросам?

Искренность в Исламе — это совершение дел только ради Аллаха, без поиска мирских выгод или угождения людям. Если религиозные предписания и фетвы подчиняются интересам мирских правителей, а не стремлению к довольству Аллаха, то где же их искренность? Где страх перед Судным Днём, когда каждый будет спрошен за свои слова и деяния? Шариат требует от учёных быть носителями истины, как бы горька она ни была, даже если это приведёт к гневу властей или потере мирских благ. 

Трансляции из Мекки и Медины имеют огромное значение для миллионов мусульман по всему миру. Ограничение этих трансляций — это не просто административное решение. Это удар по духовной связи мусульманской Уммы с самыми святыми местами на Земле. А критика напоминает муфтию о великой ответственности перед Аллахом. День, когда он предстанет перед Всевышним, будет не днём оправданий перед властями. В тот день никого не спасут ни связи, ни покровительство мира сего. Тогда каждое слово, каждая фетва будет рассмотрена: было ли оно сказано ради Аллаха или ради земных выгод.

История ислама свидетельствует, что учёные — наследники пророков — были маяками истины и справедливости, не склонялись перед владыками и не продавали свою религию за мирские блага. Их фетвы исходили от страха перед Аллахом, а не из страха перед властью. К сожалению, сегодня мы видим явление "фетвы по требованию", когда некоторые официальные учёные торопятся поддержать решения властей, даже если они противоречат интересам уммы или истинным принципам Шариата. Решение о запрете трансляций молитв и лекций принимается не на основании выявления новых шариатских запретов, а вследствие политических интересов тех, кто желает контролировать общественное религиозное пространство.

Если действительно причиной запрета является стремление избежать ошибок и показухи, то почему на протяжении десятилетий, когда транслировались намазы из Заповедной мечети, лекции великих учёных, хадж и обряды Умры, никто из официальных структур не возражал? Более того, эти трансляции вдохновляли миллионы мусульман по всему миру, укрепляли их связь с Меккой и Мединой, и пробуждали стремление к поклонению и паломничеству.

Что же изменилось сегодня? Изменились не причины, а приказы властей, которые предпочли подчинить религию своим интересам. А некоторые учёные поспешили подкрепить их решения фетвами, прикрывая это заботой о Шариате. Где были голоса таких муфтиев, когда над землёй, где был ниспослан Ислам, возносилась музыка и порок? Где их фетвы, запрещающие эти тяжелейшие преступления с полуголыми женщинами? Почему о запрете трансляции молитв они заговорили так громко и решительно, а о защите чести и нравственности Уммы — молчат?

Разве защита Харамейна — только в запрете съёмки молитв? Или она прежде всего в том, чтобы остановить поток разврата и безнравственности, который сегодня организуют сами правители? Каждый учёный, особенно тот, кому доверено религиозное руководство, обязан помнить: его слова — это свидетельство. И в День Суда он будет спрошен: говорил ли он истину ради Аллаха, или говорил то, что угождало правителям. Пусть каждый муфтий и имам, каждый проповедник и судья задумается: на чьей стороне он будет свидетелем в тот страшный День?

Наша умма переживает тяжёлые времена. Она нуждается в искренних учёных, которые не боятся говорить истину, даже если это против властей. Нуждается в призыве к настоящему Таухиду, к возврату к истинной религии, к очищению земли Ислама от мерзостей, а не в борьбе против трансляций намазов. Истинная искренность проявляется не в запрете полезного, а в отстаивании правды и в защите исламских ценностей — с мудростью, знанием и терпением.

В заключение стоит отметить, что технологии сами по себе не являются ни хорошими, ни плохими — всё зависит от того, как мы их используем. Важно помнить, что Ислам — это не просто набор ритуалов, а целостная система и образ жизни, основанная на принципах справедливости, милосердия и поклонения Аллаху.

Пусть Аллах наставит наших учёных и правителей на путь справедливости и истины. Пусть укрепит нашу Умму и очистит землю Двух Святынь от всякой нечистоты, а мечеть аль Аксу в аль Кудсе от сионистов. А нас всех пусть сделает из числа тех, кто боится Его втайне и открыто, кто говорит истину ради Него, и не боится упрёков порицающего. Аминь!

Fatwas on demand: between sincerity before Allah and service to authority...

In recent days, a debate has erupted in the Islamic world over a fatwa issued by the Grand Mufti of Saudi Arabia, Sheikh Abdulaziz Al al-Sheikh. In his fatwa, he called on imams and preachers to avoid filming and broadcasting prayers and lectures in mosques through social media, especially during the month of Ramadan, citing concern for upholding the interests of Sharia, avoiding mistakes, and preserving sincerity in worship. At first glance, the words about striving for sincerity and warning against hypocrisy in acts of worship deserve respect. However, upon deeper examination, questions arise about the motives, consistency, and sincerity of those issuing such hypocritical fatwas...

Praise be to Allah, Whom we praise and seek help and forgiveness from. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We testify that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we testify that Muhammad is His servant and Messenger. And then:

In a recent fatwa, the Grand Mufti of Saudi Arabia, Sheikh Abdulaziz Al al-Sheikh, called on imams and preachers to show sincerity, avoid hypocrisy, and refrain from filming and broadcasting prayers and sermons in mosques, especially during the blessed month of Ramadan. The fatwa was issued in response to a decision by the Ministry of Islamic Affairs banning the filming and online streaming of religious events. The Mufti justified this as an effort to "uphold the interests of Sharia" and "avoid mistakes," allegedly uncontrollable in the digital space. On the surface, such intentions may seem pious. However, many Muslims see a painful dissonance between the declared ideals and the real political realities behind the story.

Exposing Double Standards

A fair question arises: Where was this zeal for defending religion when, for decades, prayers were broadcast live from the Sacred Mosque in Mecca and the Prophet's Mosque in Medina? Why was it considered permissible then, benefiting Muslims worldwide, but now suddenly deemed "forbidden" because of a change in political decision?

Clearly, the issue is not with filming prayers and sermons themselves, but with the choice of topic for issuing a fatwa at this particular time — dictated by the authorities. Here lies a more troubling reality: while efforts are being made to curb broadcasts of religious practices, events blatantly violating Sharia are taking place on the holy land of Saudi Arabia: concerts with indecent dances, alcohol, casinos, promotion of LGBT ideas, normalization of relations with Zionist entities — all implemented with the active support of the current rulers under Ibn Salman. Shouldn’t this have been the primary concern of religious leaders? Where are the fatwas against immorality, mass corruption, and open violations of Allah’s prohibitions? Why don’t we hear loud voices speaking out on these issues?

Sincerity in Islam means performing actions solely for the sake of Allah, without seeking worldly gains or pleasing people. If religious rulings and fatwas are subordinated to the interests of worldly rulers rather than striving for the pleasure of Allah, where is their sincerity? Where is the fear of Judgment Day, when everyone will be held accountable for their words and deeds? Sharia requires scholars to be bearers of truth, no matter how bitter it may be, even if it leads to the anger of rulers or loss of worldly benefits.

Broadcasts from Mecca and Medina hold immense significance for millions of Muslims worldwide. Restricting these broadcasts is not just an administrative decision; it is a blow to the spiritual connection of the Muslim Ummah with the holiest places on Earth. Criticism reminds the Mufti of his great responsibility before Allah. The day he stands before the Almighty will not be a day of excuses before rulers. On that day, neither connections nor worldly patronage will save anyone. Every word, every fatwa will be scrutinized: was it said for Allah or for worldly gain?

The history of Islam testifies that scholars — the inheritors of the prophets — were beacons of truth and justice, who did not bow to rulers or sell their religion for worldly benefits. Their fatwas stemmed from fear of Allah, not fear of authority. Unfortunately, today we witness the phenomenon of "fatwas on demand," where some official scholars rush to support government decisions, even if they contradict the interests of the Ummah or the true principles of Sharia. The decision to ban broadcasts of prayers and sermons is made not based on new Sharia prohibitions but due to the political interests of those who wish to control public religious space.

If the real reason for the ban is to avoid mistakes and hypocrisy, why did no one object for decades when prayers from the Sacred Mosque, lectures by great scholars, Hajj, and Umrah rituals were broadcast? Moreover, these broadcasts inspired millions of Muslims worldwide, strengthening their connection with Mecca and Medina and awakening a desire for worship and pilgrimage.

What has changed today? Not the reasons, but the orders of the authorities, who prefer to subordinate religion to their interests. And some scholars hurried to back their decisions with fatwas, cloaking them in concern for Sharia. Where were the voices of such Muftis when music and vice were rising above the land where Islam was revealed? Where are their fatwas prohibiting these grave crimes of half-naked women? Why do they speak so loudly and decisively about banning prayer broadcasts but remain silent about defending the honor and morality of the Ummah?

Is the protection of Haramayn only in banning the filming of prayers? Or is it primarily about stopping the flow of corruption and immorality that today’s rulers themselves organize? Every scholar, especially those entrusted with religious leadership, must remember: their words are testimony. And on the Day of Judgment, they will be asked: Did they speak the truth for Allah, or did they say what pleased the rulers? Let every Mufti and Imam, every preacher and judge reflect: On whose side will they stand as witnesses on that terrifying Day?

Our Ummah is going through difficult times. It needs sincere scholars who are not afraid to speak the truth, even against rulers. It needs a call to true Tawhid, a return to the true religion, and the purification of the land of Islam from filth, not a fight against prayer broadcasts. True sincerity is demonstrated not in banning something beneficial but in standing up for the truth and defending Islamic values — with wisdom, knowledge, and patience.

In conclusion, it is worth noting that technology itself is neither good nor bad — it all depends on how we use it. It is important to remember that Islam is not just a set of rituals but a complete system and way of life based on principles of justice, mercy, and worship of Allah.

May Allah guide our scholars and rulers to the path of justice and truth. May He strengthen our Ummah and purify the land of the Two Holy Mosques from all filth, and may He liberate Al-Aqsa Mosque in Al-Quds from the Zionists. And may He make us among those who fear Him in secret and openly, who speak the truth for His sake, and who do not fear the reproach of any critic. Ameen!

Talep üzerine fetvalar: Allah'a karşı samimiyetle otoriteye hizmet etmek arasında...

Son günlerde İslam dünyasında Suudi Arabistan Büyük Müftüsü Şeyh Abdulaziz Al al-Şeyh tarafından yayınlanan bir fetva etrafında bir tartışma ortaya çıktı. Fetvasında, özellikle Ramazan ayında, camilerdeki duaların ve vaazların sosyal medya üzerinden çekilmesini ve yayınlanması konusunda imamları ve vaizleri uyarmış, bunu Şeriat çıkarlarını koruma, hatalardan kaçınma ve ibadette samimiyeti koruma adına gerekçelendirmiştir. İlk bakışta, ibadet konusundaki gösterişten sakınma ve samimiyete yönelik bu sözler saygı duyulacak gibi görünüyor. Ancak daha derin bir inceleme yapılırsa, bu tür ikiyüzlü fetvaları yayınlayanların motivasyonları, tutarlılıkları ve samimiyetleri üzerine sorular ortaya çıkıyor...

Hamd olsun Allah’a, O’nu övüyoruz, yardımını ve affını diliyoruz. Ruhumuzdaki kötülükten ve kötü işlerden korunmak için Allah’a sığınıyoruz. Kimi Allah doğru yola iletirse onu hiç kimse şaşırtamaz, kimi de bırakırsa onu hiç kimse doğru yola iletemez. Tanıklık ederiz ki, hiçbir ilah ibadete layık değil, ancak Allah tek başına, ve tanıklık ederiz ki, Muhammed O’nun kulu ve elçisidir. Ve sonra:

Suudi Arabistan Büyük Müftüsü Şeyh Abdulaziz Al al-Şeyh’in son fetvasında, özellikle kutsal Ramazan ayında, imamlara ve vaizlere samimiyeti göstermeleri, gösterişten kaçınmaları ve camilerdeki namaz ve vaazların sosyal medyada yayınlanması konusunda uyarıda bulunuldu. Fetva, İslam İşleri Bakanlığı'nın dini faaliyetlerin sosyal medya üzerinden yayınlanması yasağını takiben yayınlandı. Müftü, bunu "Şeriat çıkarlarını koruma" ve "hatalardan kaçınma" çabası olarak gerekçelendirdi, dijital mecrada kontrol edilemeyen hatalar olduğu iddia edildi. Yüzeye bakıldığında, bu niyetler dindar gibi görünebilir. Ancak bu hikayenin arkasındaki gerçek politik gerçekliklerle ilgili acı bir uyumsuzluk birçok Müslüman tarafından görülüyor.

Çift Standartların Ortaya Çıkışı

Adil bir soru şu şekilde ortaya çıkıyor: Kâbe Camii'nden ve Medine'deki Peygamber Camii'nden yıllar boyunca canlı namaz yayınlandığında bu din savunma şevki neredeydi? O zamanlar bu yayınlar dünyanın her yerindeki Müslümanlara fayda sağlıyordu, şimdi ise siyasi karar değişti diye birden "yasak" mı oldu?

Açıkça, sorun namaz ve vaazların çekilmesiyle ilgili değil, bu özel dönemde neden bu konuda fetva yayınlandığıyla ilgili – otoriteler tarafından emredildiği için. Burada daha endişe verici bir gerçek yatıyor: İbadet yayınlarını durdurma çabaları sürerken, Suudi Arabistan’ın kutsal topraklarında açıkça Şeriat’a aykırı olaylar gerçekleşiyor: müstehcen danslarla dolu konserler, alkol, kumarhaneler, LGBT fikirlerinin teşvik edilmesi, Siyonist varlıklarla ilişkilerin normalleştirilmesi — tüm bunlar şu anda İbn Selman liderliğindeki mevcut yönetimin aktif desteğiyle hayata geçiriliyor. Bu, dini liderlerin en büyük kaygı kaynağı olmamalı mıydı? Fuhuşa, toplumsal ahlaksızlığa ve Allah’ın yasaklarına açıkça aykırı hareketlere karşı fetvalar nerede? Bu konularda yüksek sesli konuşmalar neden duyulmuyor?

İslam’da samimiyet, eylemleri yalnızca Allah için yapmak, dünyevi kazanç veya insanlara hoş görünme arayışı olmadan gerçekleştirmek anlamına gelir. Eğer dini hükümler ve fetvalar dünyevi hükümdarların çıkarlarına tabi tutulursa, onların samimiyeti nerededir? Ahiret Günü korkusu nerededir, herkesin sözleri ve eylemleri için hesap vereceği gün? Şeriat, bilginlerden hakikatin taşıyıcıları olmalarını ister, ne kadar acı olursa olsun, hükümdarlara kızdırmaya veya dünyevi menfaatlere kaybetmeye yol açsa bile.

Mekke ve Medine'den yapılan yayınlar, dünyanın dört bir yanındaki milyonlarca Müslümana büyük önem taşır. Bu yayınların kısıtlanması sadece bir idari karar değildir; bu, Müslüman cemaatin en kutsal yerlerle olan manevi bağlantısına bir darbedir. Eleştiri, Müftü’yü Allah karşısındaki büyük sorumluluğuna hatırlatır. O'nun önünde duracağı gün, yöneticilere karşı bahaneler günü olmayacak. O gün ne bağlantılar ne de dünyevi himaye birini kurtarabilir. Her kelime, her fetva incelenecek: Allah için mi söylenmiştir yoksa dünyevi kazanç için mi?

İslam tarihi, bilginlerin — peygamberlerin varislerinin — adalet ve hakikatin işaretleri olduğunu, yöneticilere boyun eğmeyen ve dinlerini dünyevi çıkarlar için satmayan kişiler olduğunu gösterir. Fetvaları Allah korkusundan doğardı, otorite korkusundan değil. Ne yazık ki, bugün “talep üzerine fetva” fenomeni görüyoruz, bazı resmi bilginler hükümet kararlarını desteklemek için acele eder, hatta bunlar ümmetin çıkarlarına veya Şeriat’ın gerçek ilkelerine aykırı olsa bile. Namaz ve vaaz yayınlarını yasaklama kararı, yeni Şeriat yasaklarının belirlenmesine dayanmıyor, tamamen halkın dini alanını kontrol etmek isteyenlerin siyasi çıkarlarına bağlı.

Eğer yasağın gerçek sebebi hata ve gösterişten kaçınma ise, yıllar boyunca Kâbe Camii'nden yapılan dualar, büyük bilginlerin vaazları, Hac ve Umre törenleri yayınlandığında neden kimse itiraz etmedi? Daha da önemlisi, bu yayınlar dünyanın her yerindeki Müslümanları ilhamlandırdı, Mekke ve Medine ile olan bağlarını güçlendirdi ve ibadet ve hac için bir arzu uyandırdı.

Bugün ne değişti? Değişen sebepler değil, yöneticilerin emirleri, dinin çıkarlarına tabi olmasını tercih edenler. Ve bazı bilginler, kararlarını Şeriat endişesiyle gizleyerek fetvalarla desteklediler. İslam’ın indirildiği topraklarda müzik ve ahlaksızlık yükseliyorken bu Müftülerin sesleri neredeydi? Nerede bu ciddi suçları yasaklayan fetvalar? Neden namaz yayınlarını yasaklamak konusunda bu kadar yüksek sesle ve kararlı bir şekilde konuşuyorlar ama ümmetin onurunu ve ahlakını savunmak için sessiz kalıyorlar?

Haramayn'i korumanın anlamı sadece namaz çekimini yasaklamak mı? Yoksa yöneticilerin organize ettiği fuhuş ve ahlaksızlık akışını durdurmak mı? Özellikle dini liderlikle görevlendirilmiş her bilgin hatırlamalıdır: Sözleri bir şahittir. Ve Hesap Gününde sorulacaklardır: Allah için mi gerçeği söyledi yoksa yöneticileri memnun etmek için mi? Her Müftü ve İmam, her vaiz ve yargıç düşünsün: O korkunç Gün hangi tarafta şahit olacaklar?

Ümmetimiz zor zamanlardan geçiyor. Yöneticilere karşı gerçeği söylemekten korkmayan samimi bilginlere ihtiyacı var. Gerçek Tevhid’e çağırana, gerçek dine geri dönene, İslam topraklarını kirli şeylerden arındıranlara ihtiyacı var, namaz yayınlarıyla mücadele etmek için değil. Gerçek samimiyet, yararlı şeyleri yasaklamakta değil, gerçeği savunmakta ve İslam değerlerini korumakta gösterilir – hikmet, bilgi ve sabırla.

Sonuç olarak, teknolojinin kendisi ne iyi ne de kötüdür – tüm kullanım şekline bağlıdır. İslam sadece ritüellerden oluşan bir sistem değil, adalet, merhamet ve Allah'a ibadet ilkelerine dayanan eksiksiz bir sistem ve yaşam tarzıdır.

Allah bilginlerimizi ve yöneticilerimizi adalet ve hakikat yoluna iletir. Ümmetimizi güçlendirir ve İki Kutsal Cami topraklarını tüm pisliklerden temizler, Al-Aksa Camii'ni Siyonistlerden kurtarır. Ve bizi Allah'tan başka hiçbir eleştirmenden korkmayan ve O'nun için gerçeği söyleyenlerden kılar. Amin!

Fetva sipas kërkesës: ndërmjet sinqeritetit para Allahut dhe shërbimit ndaj autoritetit...

Në ditët e fundit në botën islame ka shpërthyer një debat rreth një fetve të lëshuar nga Muftiu i Madh i Saudive Arabike, Shehu Abdulaziz Al al-Sheikh. Në këtë fetvë, ai ka thirrur imamët dhe predikatorët të shmangin filmimin dhe transmetimet e namazeve dhe leksioneve në xhami përmes rrjeteve sociale, veçanërisht në muajin e Ramazanit, duke u referuar për mbrojtjen e interesave të Sheriatisë, shmangien e gabimeve dhe ruajtjen e përkushtimit të vërtetë në adhurim. Në pamje të parë, fjalët për strehimin e përkushtimit dhe paralajmërimin ndaj hipokrizmit në veprimet e adhurimit meritohen për respekt. Megjithatë, pas një shqyrtimi më të thellë, lindin pyetje rreth motiveve, konsekuenca dhe përkushtimit të atyre që botojnë këto fetva dyfishe...

Lavdi është për Allahun, Ne e lavdishim dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e Tij. Ne kërkojmë strehim në Allah nga keqardhja e shpirtit tonë dhe veprat e keqija. Kushcë Allah e udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta çojë në gabim; dhe kushcë Ai e lë në gabim, askush nuk mund ta udhëzojë në rrugën e drejtë. Ne deklarojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut të Vetëm, dhe ne deklarojmë se Muhammedi është rob dhe i dërguari i Tij. Dhe më pas:

Në një fetvë të fundit të Muftiut të Madh të Saudive Arabike, Shehu Abdulaziz Al al-Sheikh, ka thirrur imamët dhe predikatorët të tregojnë përkushtim të vërtetë, të shmangin hipokrizmin dhe të refuzojnë filmimin dhe transmetimet e namazeve dhe leksioneve në xhami, veçanërisht në muajin e shenjtë të Ramazanit. Fetva u lëshua në përgjigje të një vendimi nga Ministria e Punëve Islame, e cila ka ndaluar filmimin dhe transmetimet e ngjarjeve fetare nëpërmjet rrjeteve sociale. Muftiu e justifikoi këtë si përpjekje për "mbrojtjen e interesave të Sheriatisë" dhe "shmangien e gabimeve", duke pretenduar se gabimet në hapësirën digjitale janë të pakontrollueshme. Në pamje të parë, këto intencione mund të duken të përkushtuara. Sidoqoftë, shumë muslimanë shohin një disonancë të dhimbshme ndërmjet idealëve të shpallura dhe realiteteve politike reale prapa kësaj historie.

Zbulimi i Standardëve Dyfishe

Një pyetje e drejtë lind: Ku ishte ky zell për mbrojtjen e feve kur për dekada u transmetuan në jetë namazet nga Xhamia e Shenjtë në Mekë dhe nga Xhamia e Profetit ﷺ në Medinë? Pse kjo ishte e lejuar atëherë dhe i jepte përfitime muslimanëve në të gjithë botën, por tani papritmas është bërë "e ndaluar" sapo ka ndryshuar vendimi politik?

Qartë është që problemi nuk është në vetë filmimin e namazeve dhe leksioneve, por në zgjedhjen e temës për të cilën u vendos të lëshohej fetva pikërisht në këtë kohë — sipas urdhërave të autoriteteve. Këtu qëndron një realitet më i shqetësueshëm: ndërsa po bëhet luftë kundër transmetimeve të ceremonive fetare, në tokat e shenjta të Arabisë Saudite po ndodhin ngjarje që i kunderveprojnë drejtpërdrejt Sheriatit: koncerte me kërcime imorale, alkool, kazino, promovimi i ideve LGBT, normalizimi i marrëdhënieve me entitete sioniste — të gjitha këto po implementohen me mbështetjen aktive të sundimtarisë së tanishme nën Ibn Salman. A nuk duhet të ketë qenë kjo shqetësimi i parë i udhëheqësve fetarë? Ku janë fetvat e kundër fuhushit, paadrueshmërisë masive dhe shkeljes hapur të ndalimeve të Allahut? Pse nuk dëgjohen zëra të lartë në lidhje me këto çështje?

Përkushtimi në Islam do të thotë kryerjen e veprimeve vetëm për Allah, pa kërkuar përfitime botërore ose pëlqim nga njerëzit. Nëse udhëzimet fetare dhe fetvat nënshtrohen interesave të sundimtarëve botërorë dhe jo për të siguruar kënaqësinë e Allahut, ku është përkushtimi i tyre? Ku është frika nga Dita e Gjykimit, kur secili do të pyetet për fjalët dhe veprimet e tij? Sheriati kërkon nga studiuesit të jenë bartës të vërtetësisë, sa herë që të jetë e dhimbshme ajo, madje edhe nëse kjo çon në zemërimin e sundimtarëve ose humbjen e përfitimeve botërore.

Transmetimet nga Meka dhe Medina kanë një rëndësi të madhe për miliona muslimanë në të gjithë botën. Kufizimi i këtyre transmetimeve nuk është thjesht një vendim administrativ; është një goditje ndaj lidhjes spirituale të Ummes muslimane me vendet më të shenjta në Tokë. Kritika i kujton Muftiut për përgjegjësitë e tij të mëdha para Allahut. Dita kur ai do të paraqitet para Zotit Shumëfuqishëm nuk do të jetë një ditë e shpjegimeve para sundimtarëve. Në atë ditë, as lidhjet as mbrojtja e botës së kësaj nuk do të shpëtojë askënd. Çdo fjalë, çdo fetvë do të shqyrtohet: a është thënë për Allah apo për përfitime botërore?

Historia e Islami testimeton se studiuesit — trashëgimtarët e profetëve — ishin dritare të vërtetësisë dhe drejtësisë, të cilët nuk u nënshtruan sundimtarëve dhe nuk shitën fenë e tyre për përfitime botërore. Fetvat e tyre lindnin nga frika ndaj Allahut, jo nga frika ndaj autoritetit. Fatkeqësisht, sot shohim fenomenin e "fetvave sipas kërkesës", ku disa studiues zyrtarë përpiqen të mbështesin vendimet e qeverisë, edhe nëse ato kundërshtojnë interesat e ummes ose parimet e vërteta të Sheriatisë. Vendimi për ndalimin e transmetimeve të namazeve dhe leksioneve nuk bazohet në identifikimin e ndalimeve të reja sheriane, por mbi interesat politike të atyre që dëshirojnë të kontrollojnë hapësirën fetare publike.

Nëse shkaku i vërtetë i ndalimit është shmangia nga gabimet dhe hipokrizmi, pse askush nuk protestoi për dekada, kur namazet nga Xhamia e Shenjtë, leksionet e studiuesve të mëdhenj, ceremonitë e Haxhit dhe Umresë po transmetoheshin? Më tej, këto transmetime inspiruan miliona muslimanë në të gjithë botën, forcuan lidhjen e tyre me Mekën dhe Medinen dhe zgjoi dëshirën për adhurim dhe haxh.

Çfarë ka ndryshuar sot? Jo shkaqet, por urdhërat e autoriteteve, të cilat preferuan të nënshtronte feve interesave të tyre. Dhe disa studiues u përpoqën të mbështesin vendimet e tyre me fetva, duke u fshehur pas shqetësimeve për Sheriati. Ku ishin zërat e këtyre Muftieve kur muzika dhe turpshmeria po ngritej mbi tokën ku u zbrit Islam? Ku janë fetvat e tyre që ndalojnë këto krime të rënda me gra gjysmë të zhveshura? Pse flasin kaq lartë dhe me vendim për ndalimin e transmetimeve të namazeve por qëndrojnë të heshtur për mbrojtjen e nderit dhe moralitetit të Ummes?

A është mbrojtja e Haramaynit vetëm në ndalimin e filmimit të namazeve? Apo është kryesisht në ndalimin e rrjedhës së fuhushit dhe paadrueshmërisë që organizohet sot nga vetë sundimtarët? Çdo studiues, veçanërisht ata që u është kushtuar udhëheqja fetare, duhet të mbajë mend: fjalët e tyre janë dëshmi. Dhe në Ditën e Gjykimit do të pyeten: A flisën e vërtetën për Allah apo për pëlqimin e sundimtarëve? Le të reflektojë çdo Mufti dhe Imam, çdo predikator dhe gjykatës: në anën e kujt do të jenë si dëshmitarë në atë Ditë të tmerrshme?

Umma jonë po kalon nëpër kohë të vështira. Ka nevojë për studiues të vërtetë që nuk frikësohen të flasin e vërtetën, madje dhe kundër sundimtarëve. Ka nevojë për një thirrje për Tevhidin e vërtetë, për kthimin në fenë e vërtetë, për pastrimin e tokave islame nga gjërat e keqija, jo për luftë kundër transmetimeve të namazeve. Përkushtimi i vërtetë shfaqet jo në ndalimin e diçkaje të dobishme, por në mbrojtjen e vërtetësisë dhe në mbrojtjen e vlerave islame — me urtësi, njohuri dhe durim.

Në përfundim, vlen të theksohet se teknologjia në vetvete nuk është as e mirë as e keqë — gjithçka varet nga mënyra se si e përdorim. Është e rëndësishme të kujtojmë se Islami nuk është thjesht një grup ritualash, por një sistem i plotë dhe mënyrë e jetës që bazohet në parimet e drejtësisë, mëshirës dhe adhurimit ndaj Allahut.

O Allah, udhëzo studiuesit dhe sundimtarët tanë në rrugën e drejtësisë dhe të vërtetësisë. Forco Ummen tonë dhe pastra tokat e Dy Xhamive nga çdo paqartësi, dhe liro xhaminë Al-Aqsë në Al-Kudse nga sionistët. Dhe na bëjë pjesë e atyre që të frikësohen për Ty në fshehtësi dhe në publik, që të flasin e vërtetën për ty dhe që të mos frikësohen kritikave të kritikuesve. Amen!