Если Мы дадим человеку вкусить милость, а потом отберем это, то он отчаивается и становится неблагодарным...

If We give a person a taste of mercy, and then take it away, then he despairs and becomes ungrateful... / Eğer insana bir rahmet tattırırsak, sonra onu geri alırsak, o umutsuzluğa kapılır ve nankör olur... / Nëse i japim një personi një shije mëshire, dhe pastaj e heqim atë, atëherë ai dëshpërohet dhe bëhet mosmirënjohës...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

"Если Мы дадим человеку вкусить милость, а потом отберем это, то он отчаивается и становится неблагодарным. Если же Мы дадим ему вкусить милость после постигшей его беды, то он говорит: «Напасти оставили меня в покое». Он начинает ликовать и бахвалиться. И только тем, которые терпели и совершали праведные деяния, уготованы прощение и большая награда". (сура 11 "Худ", аят 9-11).

Всевышний поведал о том, что человек по своей природе является невежественным и несправедливым существом. Если Аллах одаряет его здоровьем, пропитанием, детьми и другими милостями, а затем отнимает их у него, то он впадает в отчаяние. Он теряет надежду на вознаграждение Аллаха и даже не думает о том, что Аллах может вернуть ему блага, которых он лишился, или одарить его равноценными благами, или вознаградить еще более прекрасным образом. А если Аллах одаряет человека благополучием после беды, которая постигла его, он начинает надменно ликовать и полагает, что успех никогда больше не покинет его. Он радуется благам, которые угодны его душе, и гордится дарами, которые Аллах ниспосылает Своим рабам. Все это делает его заносчивым, самодовольным и высокомерным человеком, который надменно, презрительно и пренебрежительно относится к остальным творениям. А какой порок может быть хуже этого?!

Такие качества присущи всем людям, кроме тех, кого Аллах наставил на прямой путь, избавил от порочных качеств и облагодетельствовал прекрасным нравом. Эти праведники проявляют терпение во время невзгод и никогда не отчаиваются. А когда наступает благоденствие, они не проявляют высокомерия, а продолжают совершать обязательные и необязательные праведные деяния. Именно они заслуживают прощение своим прегрешениям, благодаря которому они избавляются от всего скверного и неприятного, а также великое вознаграждение в Раю, где для них приготовлено то, чем наслаждается душа и упивается взор...

Здесь затрагиваются глубокие религиозные и духовные темы, связанные с природой человека, его отношением к благам и испытаниям, а также с тем, как эти аспекты влияют на его нравственные качества и поведение.

Сначала утверждается, что человек по своей природе является невежественным и несправедливым существом. Это утверждение подчеркивает, что люди часто не осознают истинной природы вещей и могут быть склонны к эгоизму и высокомерию. Невежество здесь можно понимать как отсутствие понимания более глубоких истин о жизни, об Аллахе и о своем месте в мире.

Далее говорится о том, как человек реагирует на блага, которые ему дарует Аллах. Когда человек получает здоровье, богатство, семью и другие милости, он может стать самодовольным и забыть о том, что эти дары — это милость, а не его собственное достижение. Когда же эти блага отнимаются, он впадает в отчаяние и теряет надежду. Это показывает, как легко человек может стать зависимым от материальных благ и как быстро он может потерять веру в милосердие Аллаха.

Когда человеку возвращаются блага после испытаний, он может стать высокомерным и самодовольным, полагая, что успех будет с ним всегда. Это состояние гордости и пренебрежения к другим людям является серьезным пороком, который может привести к еще большим моральным падениям. Высокомерие отдаляет человека от других и делает его неспособным видеть свои недостатки.

В контексте праведников подчеркивается, что они отличаются от большинства людей. Они проявляют терпение в трудные времена и не теряют надежды на милость Аллаха. Когда же они испытывают благоденствие, они не становятся высокомерными, а продолжают совершать добрые дела. Это указывает на их глубокое понимание и смирение перед Аллахом. Праведники, заслуживают прощения и великого вознаграждения в Раю. Это вознаграждение символизирует не только материальные блага, но и духовное удовлетворение, которое приходит от близости к Аллаху и от выполнения Его воли. Они избавляются от скверного и неприятного, что может быть интерпретировано как освобождение от грехов и негативных качеств.

Таким образом, здесь подчёркивается важность смирения, терпения и благодарности перед Аллахом. Он призывает людей осознать свою зависимость от Него и необходимость постоянного стремления к добродетели, даже в условиях благополучия. Это служит напоминанием о том, что истинное счастье и удовлетворение приходят не от материальных благ, а от духовного роста и близости ко Всевышнему Творцу...

If We give a person a taste of mercy, and then take it away, then he despairs and becomes ungrateful...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whoever Allah guides on a straight path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

"If We give a person a taste of mercy, and then take it away, then he despairs and becomes ungrateful. But if We give him a taste of mercy after the calamity that has befallen him, he says: "Adversity has left me alone." He begins to exult and brag. And only those who have endured and performed righteous deeds will receive forgiveness and a great reward." (Surah 11 "Hood", verses 9-11).

The Almighty told us that man is by nature an ignorant and unfair being. If Allah gives him health, food, children and other favors, and then takes them away from him, then he falls into despair. He loses hope of Allah's reward and does not even think that Allah can return to him the benefits that he has lost, or give him equivalent benefits, or reward him in an even more wonderful way. And if Allah gives a person well-being after the disaster that has befallen him, he begins to exult arrogantly and believes that success will never leave him again. He rejoices in the blessings that please his soul, and is proud of the gifts that Allah sends down to His slaves. All this makes him an arrogant, self-satisfied and arrogant person who is arrogant, contemptuous and dismissive of the rest of creation. And what vice could be worse than this?!

Such qualities are inherent in all people, except those whom Allah has guided to a straight path, freed from vicious qualities and favored with a beautiful disposition. These righteous people show patience in times of adversity and never despair. And when prosperity comes, they do not show arrogance, but continue to perform obligatory and optional righteous deeds. It is they who deserve forgiveness for their sins, thanks to which they get rid of everything bad and unpleasant, as well as a great reward in Paradise, where something is prepared for them that the soul enjoys and the eye revels in...
It touches on deep religious and spiritual themes related to human nature, his attitude to benefits and trials, as well as how these aspects affect his moral qualities and behavior.

First, it is argued that man is by nature an ignorant and unjust being. This statement highlights that people are often unaware of the true nature of things and may be prone to selfishness and arrogance. Ignorance here can be understood as a lack of understanding of deeper truths about life, about Allah and about one's place in the world.

Further, it is said how a person reacts to the benefits that Allah gives him. When a person receives health, wealth, family, and other graces, he can become complacent and forget that these gifts are a mercy and not his own achievement. When these benefits are taken away, he falls into despair and loses hope. This shows how easily a person can become dependent on material goods and how quickly he can lose faith in the mercy of Allah.

When a person receives benefits after trials, he can become arrogant and self-satisfied, believing that success will always be with him. This state of pride and disregard for other people is a serious vice that can lead to even greater moral downfalls. Arrogance separates a person from others and makes him unable to see his flaws.

In the context of the righteous, it is emphasized that they are different from most people. They show patience in difficult times and do not lose hope in the mercy of Allah. When they experience prosperity, they do not become arrogant, but continue to do good deeds. This indicates their deep understanding and humility before Allah. The righteous deserve forgiveness and great rewards in Paradise. This reward symbolizes not only material benefits, but also spiritual satisfaction that comes from proximity to Allah and from fulfilling His will. They get rid of the bad and unpleasant, which can be interpreted as liberation from sins and negative qualities.

Thus, the importance of humility, patience and gratitude to Allah is emphasized here. He urges people to realize their dependence on Him and the need to constantly strive for virtue, even in conditions of well-being. This serves as a reminder that true happiness and satisfaction do not come from material goods, but from spiritual growth and closeness to the Supreme Creator...

Eğer insana bir rahmet tattırırsak, sonra onu geri alırsak, o umutsuzluğa kapılır ve nankör olur...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

"İnsana bir rahmet tattırırsak ve sonra onu geri alırsak, o umutsuzluğa kapılır ve nankör olur. Başına gelen sıkıntıdan sonra ona bir rahmet tattırırsak, o da: «Talihsizlikler beni rahat bıraktı» der. Sevinmeye ve övünmeye başlar. Ancak sabredip salih amellerde bulunanlara mağfiret ve büyük mükafat vardır." (11 "Hud" suresi, 9-11 ayeti).

Allah, insanın doğası gereği cahil ve haksız bir varlık olduğunu söylemiştir. Eğer Allah, kendisine sağlık, rızık, çocuk ve başka iyilikler verirse ve sonra onları O'ndan alırsa, o zaman umutsuzluğa kapılır. O, Allah'ın mükafatına olan umudunu yitirir ve Allah'ın, kaybettiği nimetleri kendisine geri verebileceğini, kendisine eşit bir nimet verebileceğini veya daha da güzel bir şekilde mükafatını verebileceğini bile düşünmez. Eğer Allah, başına gelen bir sıkıntıdan sonra insana iyilik verirse, o, büyüklük taslayarak sevinir ve başarının onu bir daha asla terk etmeyeceğini sanır. O, nefsinin hoşuna giden hayırlara sevinir ve Allah'ın kullarına indirdiği armağanlarla gurur duyar. Bütün bunlar onu kibirli, kendini beğenmiş ve kibirli bir insan yapar, yaratıkların geri kalanına kibirli, aşağılayıcı ve küçümseyici davranır. Peki bundan daha kötü ne tür bir ahlaksızlık olabilir?!

Bu nitelikler, Allah'ın hidayete erdirdiği, kötülüklerden kurtardığı ve güzel bir mizahla nimet verdiği kimseler dışında, tüm insanlara aittir. Bu salihler, sıkıntı zamanlarında sabrederler ve asla umutsuzluğa kapılmazlar. Refah geldiği zaman kibirlenmezler, ancak zorunlu ve bağlayıcı olmayan iyi işler yapmaya devam ederler. İşte onlar, günahlarının bağışlanmasını hak ederler, Bu sayede kötü ve nahoş olan her şeyden kurtulurlar ve Cennette büyük bir mükafatı hak ederler. Burada nefsin zevk aldığı ve gözlerin zevk aldığı şeyler kendileri için hazırlanmıştır...
Burada insanın doğası, mallara ve denemelere karşı tutumu ve bu yönlerin ahlaki niteliklerini ve davranışlarını nasıl etkilediği ile ilgili derin dini ve manevi temalar ele alınmaktadır.

İlk başta, insanın doğası gereği cahil ve adaletsiz bir varlık olduğu iddia edilir. Bu ifade, insanların çoğu zaman şeylerin gerçek doğasının farkında olmadıklarını ve bencilliğe ve kibire yatkın olabileceklerini vurgulamaktadır. Buradaki cehalet, yaşam, Allah ve dünyadaki yeri hakkında daha derin gerçeklerin anlaşılmaması olarak anlaşılabilir.

Ayrıca, insanın Allah'ın kendisine verdiği nimetlere nasıl tepki verdiğinden bahsedilmektedir. Bir kişi sağlık, zenginlik, aile ve diğer iyilikleri aldığında, kendini beğenmiş olabilir ve bu armağanların kendi başarısı değil, lütuf olduğunu unutabilir. Bu mallar elinden alınınca umutsuzluğa kapılır ve umudunu kaybeder. Bu, insanın maddi mallara ne kadar kolay bağımlı hale gelebileceğini ve Allah'ın merhametine olan inancını ne kadar çabuk kaybedebileceğini gösterir.

İmtihanlardan sonra bir insana iyilikler iade edildiğinde, her zaman başına bir başarı geleceğine inanarak kibirli ve kendini beğenmiş olabilir. Diğer insanlara karşı bu gurur ve ihmal durumu, ahlaki açıdan daha da büyük düşüşlere yol açabilecek ciddi bir kusurdur. Kibir, insanı başkalarından uzaklaştırır ve onu kusurlarını göremez hale getirir.

Doğrular bağlamında, onların çoğu insandan farklı oldukları vurgulanır. Onlar zor zamanlarda sabrederler ve Allah'ın rahmetinden umutlarını yitirmezler. Nimetler yaşadıklarında kibirlenmezler, iyilikler yapmaya devam ederler. Bu, onların Allah'a karşı derin anlayışlarını ve alçakgönüllülüklerini gösterir. İyiler, Cennette bağışlanmayı ve büyük mükafatı hak ederler. Bu ödül sadece maddi malları değil, aynı zamanda Allah'a yakın olmaktan ve O'nun iradesini yerine getirmekten gelen manevi tatmini de sembolize eder. Günahlardan ve olumsuz niteliklerden kurtuluş olarak yorumlanabilecek kötü ve nahoş şeylerden kurtulurlar.

Böylece burada Allah'a karşı alçakgönüllülüğün, sabrın ve şükranların önemi vurgulanmaktadır. İnsanları, refah koşullarında bile, Ona olan bağımlılıklarının ve sürekli erdem arayışı ihtiyacının farkına varmaya teşvik eder. Bu, gerçek mutluluğun ve tatminin maddi mallardan değil, ruhsal gelişimden ve En Yüce Yaradan'a yakınlıktan geldiğini hatırlatır...

Nëse i japim një personi një shije mëshire, dhe pastaj e heqim atë, atëherë ai dëshpërohet dhe bëhet mosmirënjohës...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në një rrugë të drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

"Nëse i japim një personi një shije mëshire, dhe pastaj e heqim atë, atëherë ai dëshpërohet dhe bëhet mosmirënjohës. Por Nëse i japim një shije mëshire pas fatkeqësisë që i ka ndodhur, ai thotë: "Fatkeqësia më ka lënë vetëm."Ai fillon të gëzohet dhe të mburret. Dhe vetëm ata që kanë duruar dhe kryer vepra të drejta do të marrin falje dhe një shpërblim të madh."(Surah 11" Hood", vargjet 9-11).

I Plotfuqishmi na tha se njeriu është nga natyra një qenie injorante dhe e padrejtë. Nëse Allahu i jep shëndet, ushqim, fëmijë dhe favore të tjera, e pastaj i largon prej tij, atëherë ai bie në dëshpërim. Ai humb shpresën për shpërblimin e Allahut dhe as nuk mendon se Allahu Mund t'i kthejë atij përfitimet që ka humbur, ose t'i japë përfitime ekuivalente, ose ta shpërblejë atë në një mënyrë edhe më të mrekullueshme. Dhe Nëse Allahu i jep një personi mirëqenie pas fatkeqësisë që i ka ndodhur, ai fillon të ngazëllohet me arrogancë dhe beson se suksesi nuk do ta lërë më kurrë. Ai gëzohet për bekimet që i pëlqejnë shpirtit të tij dhe është krenar për dhuratat që Allahu ua dërgon robërve të tij. E gjithë kjo e bën atë një person arrogant, të vetë-kënaqur dhe arrogant, i cili është arrogant, përbuzës dhe shpërfillës i pjesës tjetër të krijimit. Dhe cili ves mund të jetë më i keq se ky?!

Cilësi të tilla janë të natyrshme për të gjithë njerëzit, përveç atyre që Allahu i ka udhëzuar në një rrugë të drejtë, të çliruar nga cilësitë e mbrapshta dhe të favorizuar me një prirje të bukur. Këta njerëz të drejtë tregojnë durim në kohë fatkeqësie dhe kurrë nuk dëshpërohen. Dhe kur vjen prosperiteti, ata nuk tregojnë arrogancë, por vazhdojnë të kryejnë vepra të drejta të detyrueshme dhe fakultative. Janë ata që meritojnë falje për mëkatet e tyre, falë të cilave heqin qafe gjithçka të keqe dhe të pakëndshme, si dhe një shpërblim të madh në Parajsë, ku përgatitet diçka për ta që shpirti gëzon dhe syri kënaqet...
Ai prek tema të thella fetare dhe shpirtërore që lidhen me natyrën njerëzore, qëndrimin e tij ndaj përfitimeve dhe sprovave, si dhe mënyrën se si këto aspekte ndikojnë në cilësitë dhe sjelljen e tij morale.

Së pari, argumentohet se njeriu është nga natyra një qenie injorante dhe e padrejtë. Kjo deklaratë thekson se njerëzit shpesh nuk janë të vetëdijshëm për natyrën e vërtetë të gjërave dhe mund të jenë të prirur ndaj egoizmit dhe arrogancës. Injoranca këtu mund të kuptohet si mungesë e të kuptuarit të të vërtetave më të thella për jetën, Për Allahun dhe për vendin e dikujt në botë.

Më tej, thuhet se si një person reagon ndaj përfitimeve që I jep Allahu. Kur një person merr shëndet, pasuri, familje dhe hire të tjera, ai mund të bëhet i vetëkënaqur dhe të harrojë se këto dhurata janë mëshirë dhe jo arritje e tij. Kur këto përfitime hiqen, ai bie në dëshpërim dhe humbet shpresën. Kjo tregon se sa lehtë një person mund të bëhet i varur nga të mirat materiale dhe sa shpejt mund të humbasë besimin në mëshirën e Allahut.

Kur një person merr përfitime pas sprovave, ai mund të bëhet arrogant dhe i kënaqur me veten, duke besuar se suksesi do të jetë gjithmonë me të. Kjo gjendje krenarie dhe shpërfilljeje për njerëzit e tjerë është një ves serioz që mund të çojë në rënie edhe më të mëdha morale. Arroganca e ndan një person nga të tjerët dhe e bën atë të paaftë për të parë të metat e tij.

Në kontekstin e të drejtëve, theksohet se ata janë të ndryshëm nga shumica e njerëzve. Ata tregojnë durim në kohë të vështira dhe nuk e humbin shpresën në mëshirën e Allahut. Kur përjetojnë prosperitet, ata nuk bëhen arrogantë, por vazhdojnë të bëjnë vepra të mira. Kjo tregon mirëkuptimin dhe përuljen e tyre të thellë para Allahut. Të drejtët meritojnë falje dhe shpërblime të mëdha në Parajsë. Ky shpërblim simbolizon jo vetëm përfitimet materiale, por edhe kënaqësinë shpirtërore që vjen nga afërsia Me Allahun dhe nga përmbushja e vullnetit të tij. Ata heqin qafe të keqen dhe të pakëndshme, të cilat mund të interpretohen si çlirim nga mëkatet dhe cilësitë negative.

Kështu, këtu theksohet rëndësia e përulësisë, durimit dhe mirënjohjes Ndaj Allahut. Ai i nxit njerëzit të kuptojnë varësinë e tyre prej tij dhe nevojën për të luftuar vazhdimisht për virtyt, madje edhe në kushtet e mirëqenies. Kjo shërben si një kujtesë se lumturia dhe kënaqësia e vërtetë nuk vijnë nga të mirat materiale, por nga rritja shpirtërore dhe afërsia me Krijuesin Suprem...