Эрдоган предлагает сделать Навруз официальным праздником Турции и всего тюркского народа...
Erdogan proposes to make Navruz an official holiday of Turkey and the entire Turkic people... / Erdoğan, Nevruz'u Türkiye'nin ve tüm Türk halkının resmi tatili yapmayı teklif ediyor... / Erdogan propozon Që Navruz të bëhet një festë zyrtare e Turqisë dhe e gjithë popullit Turk...
Готовы ли вы объявить 21 марта праздником весны и братства? Я готов представить это предложение парламенту", — заявил президент Турции! Навруз - древний праздник персидского происхождения, имеющий языческие корни и тесно связанный с зороастризмом. Он отмечает начало весны и нового года по солнечному календарю 21 марта. В Турции Навруз в основном празднуется курдским населением и алевитами. С 1925 по 1991 год празднование Навруза в Турции было официально запрещено...
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:
Биби Шайтаняху поздравляет с Наврузом: «Я хотел бы пожелать иранскому народу и всем персам счастливого Навруза, персидского Нового года»...
Как вы уже знаете, прошёл любимый языческий праздник рафидитских маджусов (а теперь уже и турков) - Навруз-Байрам. Данный праздник полностью противоречит основам Таухида - единобожия, и нельзя праздновать его, готовиться к нему или каким-либо образом участвовать в этом отвратительном действии времен джахилийи.
Приводится асар от самого Али, да будет доволен им Аллах, к которому они себя приписывают, где он даже не желал произносить слово «Навруз».
فقد روى البيهقي : " أن عليا رضي الله عنه أتي بهدية النيروز فقال : ما هذه ؟ قالوا : يا أمير المؤمنين ! هذا يوم النيروز قال : فاصنعوا كل يوم فيروزا قال أبو أسامة : كره رضي الله عنه أن يقول : نيروزا " أخرجه البيهقي في السنن الكبرى (9/532)
Привёл аль-Бейхаки, что Али, да будет доволен им Аллах, получил подарок на случай Навруз. Он спросил: "Что это?" Они ответили: "О, повелитель правоверных, это - день Навруз". Он сказал: "Тогда сделайте каждый день Фейруз (вместо Навруз)!". Сказал Абу Усама: "Али, да будет доволен им Аллах, даже не желал говорить "Навруз". Приводится в книге аль-Бейхаки «ас-Сунан аль-Кубра», 9/532.
قال شيخ الإسلام ابن تيمية : " وأما علي رضي الله عنه فكره موافقتهم في اسم يوم العيد الذي ينفردون به, فكيف بموافقتهم في العمل " انظر: الاقتضاء (1/954).
Сказал шейхуль-Ислам ибн Теймия: «Что касается Али, да будет доволен им Аллах, то он даже не хотел использовать название, которое они дали своему празднику. Так что же говорить о совершении того, что они делают во время своих праздников?» См. «Иктида ас-сыраталь-мустаким», 1/954.
Навруз — языческий культовый праздник и является харамом для мусульман
Судя по следующему изречению пророка Мухаммада (мир ему и благословения Аллаха) – «Аллах проклянет всякого, кто поддерживает тех, кто вводит в религию нововведение». (приводится у Муслима), – можно заключить, что с точки зрения исламского вероучения введение ритуалов и праздников неисламского происхождения в религию не допускаются, хотя такие попытки, на примере Навруза, в истории отмечались и отмечаются.
Передано Анасом: "Когда Пророк Мухаммад салаллахи алейхи ва саллам приехал в Медину там народ справлял два праздника. Эти дни были днями веселья и радости. Пророк спросил: "А что это за дни (в чём их сущность)?" Ему ответили: "Во времена джахилии (язычества) мы развлекались в эти дни. Пророк (Мир ему и благословения Аллаха) ответил: «Аллах вам заменил те два праздника на два более полезных праздника – это Курбан и Ураза». (приводится у Абу Дауда).
Тот, кто называет себя мусульманином и отмечает праздник язычников – огнепоклонников, а затем совершает намаз, нарушает принцип поклонения одному лишь Аллаху. Шайтан был создан из огня и наущает поклоняться тому, из чего он был создан. Празднующий поклоняется шайтану, называйся он хоть Митрой, хоть Ахурамаздой (Ормуздом) или Яр. Неудивительно, что в подобных торжествах, как правило, участвуют те, кто не знает Ислама и не придерживается столпов Ислама, а лишь является «этническим мусульманином». И, естественно, не знает основ Таухида. Аллах пречист от всякого сотоварища.
Навруз-праздник персидских огнепоклонников или национальный праздник мусульманских народов?
В последние годы с особым усердием многие мусульмане Средней Азии, Кавказа, да и России, чествуют «персидский Новый год» – Навруз, уходящий корнями в зороастрийские верования. Так, праздник, противоречащий нормам Ислама, о чем сказано во многих фетвах, стал прочно ассоциироваться с возрождением национальных традиций у тех, кто под таковыми, видимо, понимает укоренившиеся суеверия и доисламские пережитки.
Мусульманин, торжественно отмечающий наступление весны, а затем совершающий намаз, выглядит в глазах образованного человека, по меньшей мере, нелепо. Неудивительно, что в подобных торжествах, как правило, участвуют те, кто не соблюдает столпов Ислама, а то и вовсе не знает об их существовании. Однако приверженцы иных конфессий порой смотрят на эти увеселения сквозь призму «национального колорита Востока», придавая пиршествам «мусульманскую» окраску. Даже некоторые деятели от лица Ислама не стесняются нахваливать эту «национальную традицию», приводя в замешательство малограмотных или чрезмерно податливых давлению общественного мнения людей.
Между тем, воодушевленная стремлением «приобщиться к корням» молодежь с радостью отмечает обновление природы, прыгая через семь костров, обрызгивая друг друга водой, вкушая «ритуальную пищу», загадывая желания. Возможно, ей невдомек, что существуют иные радости жизни, сопровождающие поистине мусульманские праздники. С завидной сплоченностью азербайджанцы, узбеки, таджики и др. вновь идут встречать Науруз, в то время как Рамадан остается для многих из них тяжелой обязанностью, сложной для выполнения «в современных условиях».
В основе поклонения в этот день – 20-21-22 марта лежит избрание Заратустры (Зороастра) богом, борьбу некоего Тахмураза наподобие Рамаяны с дивами, освобождением какого-то Джамшида, на которого упали лучи солнца. Вечером, огнепоклонники зажигают ритуальные костры и совершают поклонение шайтану в виде огня. Костры можно увидеть и на некоторых улицах Махачкалы, где выходцы из Южного Дагестана празднуют национальный праздник». Азербайджанцы и персы собираются в шиитской мечети и в своем кругу «отмечают» Науруз.
Перед празднованием самого Навруза, обычно отмечают ряд предшествующих дней, являющихся как бы подготовкой перед проведением больших торжеств по случаю окончания старого и наступления нового года. В последней неделe года каждая семья должна на крыше своего дома зажечь столько факелов, сколько человек проживает в данной семье, разжигаются костры. Все, от мала до велика, должны перепрыгнуть через горящий костер, произнося при этом следующие слова: «Все мои невзгоды тебе, а твою радость мне». (Буквально: «Мою желтизну тебе, твой багрянец мне»). При этом ни в коем случае нельзя заливать огонь водой. После того как костер погаснет, девушки и юноши собирают золу и высыпают ее на окраине селения или на дорогу.
На Навруз к радости Шайтана принято колдовать, заниматься гаданием и предаваться суевериям. До наступления темноты в день «ахыр чершенбе» девушки и юноши обычно подходят к дверям соседей и «подслушивают» их разговор, а затем, исходя из первых услышанных слов, делают выводы об исполнении их желаний, которые они загадали. Вечером, если в семье есть больной, берут любую посуду с ложкой и стучат ею по посуде у дверей соседей. Сосед, услышав звуки, обязан подать стучащему какое-нибудь угощение или деньги. Если была подана пища, то ее затем дают больному, если же были поданы деньги, то на них покупают продукты и готовят еду для больного. Считается, что она должна способствовать его исцелению. Исполнение данного обычая а последний вторник старого года не зависит от материального состояния семьи больного и носит символический характер. В тот же вечер многие наливают в кувшин чистую воду, и каждый член семьи бросает в кувшин с водой какой-нибудь предмет, после чего кувшин выставляется наружу со стороны киблы, т. е. Мекки. Утром на следующий день все члены семьи собираются, и, как правило, открывая книгу Хафиза (сборник стихов известного персидского поэта, уроженца Шираза), вытаскивают из кувшина по одному предмету и, соответственно, начинают гадать с помощью газелей Хафиза (похоже на гадание по Корану у суфиев и шиитов). Если их содержание хорошее и соответствует мечте или желанию лица, опустившего данный предмет в кувшин, значит, его мечта или желание сбудется в новом году.
Празднование Нового года завершается днем на 13-й день Навруза Все должны выйти из дому или выехать за город, или на окраину села и провести весь день на лоне природы и этим освободиться от невзгод числа «13», которое считается «невезучим». Люди как бы стараются оставить в поле всевозможные невзгоды, которые могут случиться за год, а к вечеру возвращаются домой. До наступления навруза каждый вторник вечером отмечаются «дни стихий»: день воды, огня, воздуха, земли, в соответствии с учением Авесты о видах зарождения жизни.
Каждая из предстоящих четырех недель – а вернее, четырех сред – посвящена одной из четырех стихий и называется соответственно, хотя названия иногда отличаются, в зависимости от региона. Четыре предшествующие празднику среды называются Су Чершенбе (среда на воде), Одлу Чершенбе (среда на огне), Торпаг Чершенбе (среда на земле) и Ахыр Чершенбе (последняя среда). Самой важной среди этих сред считается последняя – ахыр чершенбе ахшамы (последний вторник последней недели года), когда разворачиваются главные события. Этот день насыщен различными обрядовыми действиями и преследуют цель обеспечить благополучие себе, своей семье и в наступающем новом году, освободиться от всех бед и отвратить от себя и семьи неприятности и другие невзгоды. Все это в руках Аллаха, а не огня и глупых суеверных обрядов, которыми Сатана ввел в заблуждение, заставив поклоняться себе. Ахыр чершенбе ахшамы (последний вторник последней недели года) отмечался с особой торжественностью. По поверью, если он совпадал с днем наступления Науруза, год ожидался особенно удачливым.
Огнепоклонники предают пламени священного огня свои мольбы. Язычники молятся, чтобы огонь защитил их от врагов и духов. Огонь является в их глазах олицетворением жизни. «Пусть у тебя потухнет костер» – было самое сильное проклятье в этих местах. В общем, язычество (ширк) во всех проявлениях, которое берет свое начало из древности. Жители Междуречья, по свидетельствам древнегреческого летописца Страбона, собирались на Науруз в «Храме огня». Этим и объясняется широко распространенный сегодня обычай разжигать в дни празднования Науруза костры на улицах.
С приходом Ислама этот праздник Шайтана был отменен. Али ибн Абу Талибу (до будет им доволен Аллах) однажды сделали подарок на случай дня Новруз. Он спросил: "Что это?"Ему ответили: "О амир-уль-муминин, это день Новруз". Он сказал: "Тогда сделайте каждый день Фейруз (вместо науруз)!" (Приводится в книге аль-Бейхаги ас-Сунан аль-Кубра, 9/532). Ибн Теймийа (да смилостивится над ним Аллах) сказал по этому поводу: "Али даже не хотел использовать название, которое они дали своему празднику. Так что же говорить о совершении того, что они делают во время своих праздников?" (Игтида ас-Сырат аль-Мустагим, 1/954).
Этот «праздник» полностью противоречит основам Единобожия (Таухида) и тот, кто празднует его, готовится к нему или каким-либо образом участвует в этом отвратительном действе времен джахилийи – тот совершает большой грех, придавая Аллаху сотоварища. Некоторые интерпретируют это как «праздник» «весны и труда» (у других народов – праздник пахоты или первой борозды). Наступление весны отмечается как зарождение (возрождение) жизни. Все это пережитки языческого прошлого.
Британская ученая М. Бойс отмечает, что помимо всего этого, в зороастризме этот праздник был посвящен непосредственно огню, который древние зороастристы считали жизненной силой и поклонялись ему. «Зороастр приурочил этот праздник к весеннему равноденствию, использовав, по-видимому, древнее празднование наступления весны, которое посвятил огню. По зороастрийским обычаям, в полдень Нового дня приветствовали возвращение из-под земли полуденного духа Рапитвина, несущего тепло и свет. После этого духу Рапитвина ежедневно поклоняются в отведенное ему полуденное время, которая сейчас называется «Рапитва» и призывают в молитвах Аша-Вахишта в течение всего лета».
В день перед Наурузом принято ходить на кладбище, поминая своих усопших и раздавать на могилах конфеты и класть цветы, ибо, согласно зороастризму, дух погибших — Форохар, взошедший на небо, на праздник Науруз возвращается на землю и на несколько дней остается среди родственников и даже осматривает свое тело. Подобные представления весьма распространены также у индусов и полностью противоречат исламскому вероучению, согласно которому души умерших находятся в могиле до Судного Дня. Особое место в этих праздничных обрядах занимает приготовление так называемой «ритуальной пищи». Она являет собой символ плодородия природы и человека. Магические семь предметов и продуктов на подносе становятся символическим даром шайтану в виде солнца. Во всех домах накрывали праздничный стол – варили плов, пекли сладости и готовили всевозможные лакомства. На праздничном столе обязательно должна была стоять праздничная хонча (поднос). Посреди подноса обычно ставили сэмэни (проросшая пшеница), а также по свече на каждого члена семьи, крашеные яйца, и обязательно на столе должно было быть семь видов еды. В этот день каждый должен был находиться у себя дома.
Много внимания огнепоклонники уделяют и подготовке праздничного стола. На столе на столе должно было быть семь видов блюд, название которых начинается с буква "с". на столе должно быть сумах, сюд – молоко, сирке – уксус, семени, сабзи – зелень и т.д. Кроме перечисленных блюд на стол ставят зеркало и свечи, над зеркалом крашеное яйцо. Все имеет символическое значение: свеча – это свет или огонь, который оберегает человека от злх духов; зеркало – символ ясности. По традиции, в первый день праздника все домочадцы должны были находиться дома. В народе говорят: "Если в праздничный день не будешь дома, будешь семь лет скитаться". Как правило, в дни праздника наружные входные двери не запирали. В первый день Нового года в каждой семье всю ночь должен гореть свет. Это знак благополучия, тушить огонь ни в коем случае нельзя: погасший огонь – признак несчастья. Все жалуются на дороговизну продуктов, на то, что трудно кормиться, но на угощение шайтану не скупятся, тратя последнее и даже залезая в долги. Для шайтана на столе должны быть «традиционные» блюда, смесь из сухофруктов, грецкого ореха и фундука, а также сладости. Пить спиртное не принято, но многие радуют шайтана, «нарушая» обычаи предков-огнепоклонников.
Таким образом, рогатый шайтан в виде солнца, «принимая» сии дары, якобы способен позаботиться о богатом урожае, становясь еще одним властителем мироздания, что явно противоречит самой идее Единобожия. «Они подобны сатане, который говорит человеку: «Не веруй!» Когда же тот становится неверующим, он говорит: «Я не причастен к тебе! Я боюсь Аллаха, Господа миров». (Коран, 59:16)
Науруз (Яран сувар) – это религиозные празднества огнепоклонников (хуррамитов) – гнусных язычников, которые не хоронили своих мертвецов и оставляли их как падаль на съедение грифам. Нормальный человек не будет следовать религиозным обрядам тех, кто оставляет своих покойников гнить в каменных саркофагах или сжигать, как это делают другие идолопоклонники – грязные индусы, а также практиковать инцест и массовые оргии, что, по мнению некоторых ученых, было в обычае у огнепоклонников в доисламский период и также считалось частью их обрядов.
Науруз — языческий культовый праздник и является харамом (запретным) для мусульман. Судя по следующему изречению пророка Мухаммада – «Аллах проклянет всякого, кто поддерживает тех, кто вводит в религию нововведение» (приводится у Муслима), – можно заключить, что с точки зрения исламского вероучения введение ритуалов и праздников неисламского происхождения в религию не допускаются, хотя такие попытки, на примере Новруза, в истории отмечались и отмечаются.
Передано Анасом: "Когда Пророк салаллахи алейхи ва саллам приехал в Медину там народ справлял два праздника. Эти дни были днями веселья и радости. Пророк спросил: "А что это за дни (в чём их сущность)?" Ему ответили: "Во времена джахилии (язычества) мы развлекались в эти дни. Пророк салаллахи алейхи ва саллам ответил: «Аллах вам заменил те два праздника на два более полезных праздника – это Курбан и Ураза». ( приводится у Абу Дауда).
Тот, кто называет себя мусульманином и отмечает праздник язычников – огнепоклонников, а затем совершает намаз, нарушает принцип поклонения одному лишь Аллаху. Шайтан был создан из огня и наущяет поклоняться тому, из чего он был создан. Празднующий поклоняется шайтану, называйся он хоть Митрой, хоть Ахурамаздой (Ормуздом) или Яр. Неудивительно, что в подобных торжествах, как правило, участвуют те, кто не знает Ислама и не придерживается столпов Ислама, а лишь является «этническим мусульманином». И, естественно, не знает основ Таухида. Аллах пречист от всякого сотоварища.
«Он – Аллах, и нет божества, кроме Него, Ведающего сокровенное и явное.» (Коран, 59:22). Тому, кто поклоняется огню, воздаянием будет вечный огонь в Аду: «Не будьте подобны тем, которые забыли Аллаха и которых Он заставил забыть самих себя. Они являются нечестивцами. Концом тех и других станет попадание в Огонь, в котором они пребудут вечно. Таково воздаяние беззаконникам!» (Коран, сура «Сбор», аяты 19 и 17).
Просим Всевышнего Аллаха исправить положение всех мусульман, и указать им правильный путь. Аминь!
Erdogan proposes to make Navruz an official holiday of Turkey and the entire Turkic people...
"Are you ready to declare March 21st the holiday of spring and brotherhood? I am ready to present this proposal to parliament," stated the President of Turkey! Nowruz is an ancient festival of Persian origin, with pagan roots closely tied to Zoroastrianism. It marks the beginning of spring and the new year according to the solar calendar on March 21st. In Turkey, Nowruz is mainly celebrated by the Kurdish population and Alevis. The celebration of Nowruz in Turkey was officially banned from 1925 to 1991...
Praise be to Allah, whom we praise, and from whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and bad deeds. Whom Allah guides, no one can mislead, and whom He leaves astray, no one can guide. We testify that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we testify that Muhammad is His servant and messenger. And then:
As you already know, the beloved pagan festival of the Rafidite Magi (and now even some Turks) - Nowruz-Bayram - has passed. This festival completely contradicts the foundations of Tawhid - monotheism, and it is forbidden to celebrate it, prepare for it, or participate in any way in this abominable act of the times of ignorance.
An athar is narrated from Ali, may Allah be pleased with him, to which they attribute themselves, where he did not even wish to pronounce the word "Nowruz."
Al-Bayhaqi narrated: "Ali, may Allah be pleased with him, was brought a gift for Nowruz. He asked, 'What is this?' They replied, 'O Commander of the Faithful! This is the day of Nowruz.' He said, 'Then make every day Feyruz (instead of Nowruz).' Abu Usama said, 'Ali, may Allah be pleased with him, disliked saying Nowruz.'" Narrated by Al-Bayhaqi in "As-Sunan Al-Kubra" (9/532).
Ibn Taymiyyah, may Allah have mercy on him, said: "As for Ali, may Allah be pleased with him, he disliked using the name they gave to their holiday. So what about agreeing with them in their actions?" See: "Iqtida As-Sirat Al-Mustaqim" (1/954).
Nowruz is a pagan religious festival and is haram for Muslims.
Based on the following statement of the Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him): "Allah will curse whoever supports those who introduce innovations into the religion" (narrated by Muslim), it can be concluded that from the point of view of Islamic doctrine, the introduction of rituals and holidays of non-Islamic origin into the religion is not allowed, although such attempts, as in the case of Nowruz, have been noted and continue to be made throughout history.
Anas narrated: "When the Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him) arrived in Medina, the people were celebrating two holidays. These days were filled with joy and happiness. The Prophet asked, 'What are these days (what is their essence)?' They replied, 'In the times of ignorance (paganism), we used to celebrate during these days.' The Prophet (peace and blessings be upon him) responded, 'Allah has replaced those two holidays with two better ones - Eid al-Adha and Eid al-Fitr.'" (Narrated by Abu Dawood).
Whoever calls himself a Muslim and celebrates the festivals of pagans - fire worshippers - and then performs Salah violates the principle of worshipping only Allah. Satan was created from fire and tempts people to worship what he was created from. Those celebrating the festival are worshipping Satan, whether they call him Mithra, Ahura Mazda (Ormozd), or Yar. It is not surprising that those participating in such celebrations are usually those who do not know Islam and do not adhere to its pillars but are merely “ethnic Muslims.” Naturally, they do not know the foundations of Tawhid. Allah is far removed from all partners.
Nowruz – the festival of Persian fire worshippers or a national holiday of Muslim peoples?
In recent years, many Muslims in Central Asia, the Caucasus, and even Russia have enthusiastically celebrated the "Persian New Year" – Nowruz, rooted in Zoroastrian beliefs. Thus, a holiday that contradicts Islamic norms, as mentioned in numerous fatwas, has become firmly associated with the revival of national traditions for those who apparently consider entrenched superstitions and pre-Islamic remnants as such.
A Muslim who solemnly marks the arrival of spring and then performs Salah appears, at the very least, absurd in the eyes of an educated person. It is not surprising that such celebrations typically involve those who do not observe the pillars of Islam or even know of their existence. However, adherents of other faiths sometimes view these festivities through the prism of “Eastern national color,” giving the feasts a “Muslim” hue. Even some figures claiming to represent Islam do not hesitate to praise this “national tradition,” confusing the less educated or overly susceptible to public opinion.
Meanwhile, inspired by the desire to “connect with their roots,” young people happily mark the renewal of nature by jumping over seven fires, splashing each other with water, tasting “ritual food,” and making wishes. Perhaps they fail to realize that there are other joys in life accompanying truly Muslim holidays. With enviable unity, Azerbaijanis, Uzbeks, Tajiks, and others gather again to celebrate Nowruz, while Ramadan remains a heavy obligation for many, difficult to fulfill “in modern conditions.”
The basis of worship on this day – March 20-21-22 – lies in the election of Zarathustra (Zoroaster) as a god, the struggle of someone named Tahmuras akin to the Ramayana against demons, the liberation of someone named Jamshid, upon whom the sun's rays fell. In the evening, fire worshippers light ritual fires and worship Satan in the form of fire. Fires can be seen on some streets of Makhachkala, where people from Southern Dagestan celebrate the national holiday. Azerbaijanis and Persians gather in Shiite mosques and within their circles to “celebrate” Nowruz.
Before the celebration of Nowruz itself, several preceding days are observed as preparation for the grand festivities marking the end of the old year and the start of the new one. During the last week of the year, every family must light as many torches on the roof of their house as there are people living in the household, and fires are lit. Everyone, young and old, must jump over the burning fire, saying the following words: "All my troubles to you, and your joy to me." (Literally: "My yellowness to you, your crimson to me.") Under no circumstances should one extinguish the fire with water. After the fire goes out, girls and boys collect the ashes and scatter them on the outskirts of the village or on the road.
On Nowruz, to the delight of Satan, people engage in sorcery, divination, and superstitions. Before nightfall on the day of "akhir cheshmbe," girls and boys often approach their neighbors’ doors and “eavesdrop” on their conversations, then make conclusions about the fulfillment of their wishes based on the first words they hear. In the evening, if there is a sick person in the family, they take any dish with a spoon and knock it against another dish at the neighbors' doors. Upon hearing the sounds, the neighbor is obligated to give the knocker some treat or money. If food is given, it is then fed to the sick person; if money is given, they buy groceries and prepare food for the sick person. It is believed that it should aid in his recovery. The observance of this custom on the last Tuesday of the old year does not depend on the financial state of the sick person’s family and is symbolic. On the same evening, many fill a jug with clean water, and each family member drops some object into the jug with water, after which the jug is placed outside facing the Qibla, i.e., Mecca. The next morning, all family members gather, and, as a rule, opening the book of Hafiz (a collection of poems by the famous Persian poet from Shiraz), they draw objects from the jug one by one and begin divining with the help of Hafiz's ghazals (similar to divination by the Quran among Sufis and Shiites). If the content is good and matches the dream or wish of the person who dropped the item into the jug, it means that their dream or wish will come true in the new year.
The celebration of the New Year concludes on the 13th day of Nowruz. Everyone must leave home or go out of town, or to the outskirts of the village and spend the entire day in nature, thereby freeing themselves from the misfortunes associated with the number “13,” which is considered unlucky. People try to leave various possible hardships that might occur during the year in the field, returning home by evening. Before Nowruz, each Tuesday evening, the "element days" are marked: water day, fire day, air day, earth day, according to the teachings of the Avesta on the types of life's emergence.
Each of the upcoming four weeks – or rather, four Wednesdays – is dedicated to one of the four elements and named accordingly, though the names sometimes vary depending on the region. The four Wednesdays preceding the festival are called Su Cheshmbe (Wednesday on water), Odlu Cheshmbe (Wednesday on fire), Torpag Cheshmbe (Wednesday on earth), and Akhir Cheshmbe (last Wednesday). The most important among these Wednesdays is the last one – Akhir Cheshmbe Akhshami (the last Tuesday evening of the last week of the year), when the main events unfold. This day is filled with various ritual actions aimed at ensuring well-being for oneself, one’s family, and the coming new year, freeing oneself from all troubles and averting misfortunes and other adversities from oneself and one’s family. All this is in the hands of Allah, not fire and foolish superstitious rites, with which Satan has misled people, making them worship him. Akhir Cheshmbe Akhshami (the last Tuesday evening of the last week of the year) was celebrated with particular solemnity. According to belief, if it coincided with the day of Nowruz, the year was expected to be especially fortunate.
Fire worshippers entrust their prayers to the flames of the sacred fire. Pagans pray for the fire to protect them from enemies and spirits. Fire is seen by them as the embodiment of life. “May your fire go out” was the strongest curse in these places. In general, paganism (shirk) in all its manifestations, which originates from antiquity. The inhabitants of Mesopotamia, according to the ancient Greek chronicler Strabo, gathered at Nowruz in the “Temple of Fire.” This explains the widespread custom today of lighting bonfires on the streets during Nowruz celebrations.
With the advent of Islam, this festival of Satan was abolished. Ali ibn Abi Talib (may Allah be pleased with him) once received a gift for the occasion of the Novruz day. He asked, "What is this?" They replied, "O Amir al-Mu'minin, this is the day of Novruz." He said, "Then make every day Feyruz (instead of Nowruz)!" (Narrated in the book of Al-Bayhaqi, As-Sunan Al-Kubra, 9/532). Ibn Taymiyyah (may Allah have mercy on him) said about this: "Ali did not even want to use the name they gave to their holiday. So what about performing what they do during their festivals?" (Iqtida As-Sirat Al-Mustaqim, 1/954).
This “holiday” completely contradicts the foundations of Monotheism (Tawhid), and anyone who celebrates it, prepares for it, or participates in any way in this abominable act of the times of ignorance commits a great sin, attributing partners to Allah. Some interpret this as the “holiday” of “spring and labor” (for other peoples – the festival of plowing or the first furrow). The arrival of spring is marked as the birth (rebirth) of life. All this is a remnant of a pagan past.
British scholar M. Boyce notes that, besides all this, in Zoroastrianism, this festival was directly dedicated to fire, which ancient Zoroastrians considered a vital force and worshipped. "Zoroaster timed this festival to the vernal equinox, apparently utilizing an ancient celebration of the arrival of spring, dedicating it to fire. According to Zoroastrian customs, at noon on the New Day, the return of the midday spirit Rapithwin, bringing warmth and light, was welcomed. Afterward, prayers were offered daily to the spirit Rapithwin during the designated noon time, now called 'Rapithva,' and Asha-Vahishta was invoked in prayers throughout the summer."
It is customary to visit cemeteries on the day before Nowruz, remembering the deceased and distributing sweets and placing flowers on graves, because, according to Zoroastrianism, the spirits of the dead – Farohars, having ascended to heaven – return to earth on the festival of Nowruz and stay among relatives for a few days, even inspecting their bodies. Similar beliefs are also widespread among Hindus and completely contradict Islamic teachings, according to which the souls of the deceased remain in the grave until the Day of Judgment. Special attention in these festive rituals is given to the preparation of so-called “ritual food.” It symbolizes the fertility of nature and humans. The magical seven items and products on the tray become a symbolic offering to Satan in the form of the sun. In all homes, a festive table was set – pilaf was cooked, sweets were baked, and various delicacies were prepared. On the festive table, there had to be a festive khoncha (tray). In the center of the tray, samani (sprouted wheat) was usually placed, as well as a candle for each family member, painted eggs, and there definitely had to be seven types of food on the table. On this day, everyone had to be at home.
Much attention is paid by fire worshippers to preparing the festive table. There should be seven types of dishes on the table whose names start with the letter "s." On the table, there should be sumac, sud – milk, sirke – vinegar, semeni, sabzi – greens, etc. Besides the listed dishes, a mirror and candles are placed on the table, with a painted egg above the mirror. Everything has symbolic meaning: the candle is the light or fire that protects a person from evil spirits; the mirror is a symbol of clarity. Traditionally, on the first day of the holiday, all household members should be at home. People say, "If you're not at home on the festive day, you'll wander for seven years." As a rule, during the holiday, exterior doors are left unlocked. On the first day of the New Year, a light should burn all night in every home. This is a sign of prosperity; the fire must not be extinguished under any circumstances: an extinguished fire is a sign of misfortune. Everyone complains about the high cost of products, how hard it is to feed themselves, but they don't skimp on treats for Satan, spending their last penny and even going into debt. For Satan, there should be “traditional” dishes on the table, a mixture of dried fruits, walnuts, and hazelnuts, as well as sweets. Drinking alcohol is not customary, but many please Satan by “violating” the customs of their fire-worshipping ancestors.
Thus, the horned Satan in the form of the sun, “accepting” these offerings, supposedly takes care of a rich harvest, becoming another ruler of the universe, which clearly contradicts the very idea of Monotheism. “They are like Satan, who says to man, ‘Do not believe!’ Then, when that person becomes an unbeliever, he says, ‘I have nothing to do with you! I fear Allah, Lord of the Worlds.’” (Quran, 59:16)
Nowruz (Yaran suvar) is the religious festivity of fire worshippers (Khurramites) – vile pagans who did not bury their dead but left them as carrion for vultures to eat. A normal person would not follow the religious rites of those who leave their deceased to rot in stone sarcophagi or burn them, as other idolaters – dirty Hindus – do, nor would they practice incest and mass orgies, which, according to some scholars, were customary among fire worshippers in the pre-Islamic period and also considered part of their rituals.
Nowruz is a pagan religious festival and is haram (forbidden) for Muslims. Based on the following statement of the Prophet Muhammad – “Allah will curse every person who supports those who introduce innovations into the religion” (narrated by Muslim) – it can be concluded that, from the point of view of Islamic teaching, introducing rituals and holidays of non-Islamic origin into the religion is not allowed, although such attempts, as in the example of Novruz, have been noted and continue to occur throughout history.
Anas narrated: "When the Prophet (peace and blessings be upon him) arrived in Medina, the people were celebrating two holidays. These days were filled with joy and happiness. The Prophet asked, 'What are these days (what is their essence)?' They replied, 'During the times of ignorance (paganism), we used to celebrate during these days.' The Prophet (peace and blessings be upon him) responded, 'Allah has replaced those two holidays with two more beneficial ones – Eid al-Adha and Eid al-Fitr.'" (Narrated by Abu Dawood).
Whoever calls himself a Muslim and celebrates the festivals of pagans – fire worshippers – and then performs Salah violates the principle of worshipping only Allah. Satan was created from fire and tempts people to worship what he was created from. Those celebrating the festival are worshipping Satan, whether they call him Mithra, Ahura Mazda (Ormozd), or Yar. It is not surprising that those participating in such celebrations are usually those who do not know Islam and do not adhere to its pillars but are merely “ethnic Muslims.” Naturally, they do not know the foundations of Tawhid. Allah is far removed from all partners.
"He is Allah, and there is no deity except Him, the Knower of the unseen and the witnessed." (Quran, 59:22). For those who worship fire, their recompense will be eternal fire in Hell: "Do not be like those who forgot Allah, so He made them forget themselves. They are the wicked. The end of both groups will be the Fire, wherein they will abide eternally. Such is the recompense of the wrongdoers!" (Quran, Surah Al-Hashr, verses 19 and 17).
We ask Almighty Allah to rectify the condition of all Muslims and guide them to the right path.
Erdoğan, Nevruz'u Türkiye'nin ve tüm Türk halkının resmi tatili yapmayı teklif ediyor...
"21 Martı bahar ve kardeşlik günü ilan etmeye hazır mısınız? Bu öneriyi parlamentoya sunmaya hazırım," dedi Türkiye Cumhurbaşkanı! Nevruz, kökenleri eski Pers kültüründe olan ve Zerdüştlükle yakından bağlantılı putperest bir bayramdır. Güneş takvimine göre baharın başlangıcı ve yeni yıl olan 21 Mart'ta kutlanır. Türkiye'de Nevruz, esas olarak Kürt nüfusu ve Aleviler tarafından kutlanır. 1925'ten 1991'e kadar Türkiye'de Nevruz kutlamaları resmen yasaktı...
Hamd, bize yardım ve affetme için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Ruhumuzun kötülüğünden ve kötü işlerimizden korunmak için Allah'a sığınıyoruz. Allah'ın hidayet ettiği kimseyi hiçbir güç şaşırtamaz ve Allah'ın yolundan çıkardığı kimseyi de kimse doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki, O'na ibadet etmeye layık tek ilah olan Allah'tır ve Muhammed O'nun kulu ve elçisidir. Ve sonra:
Bildiğiniz gibi, sevgili putperestlik bayramı olan Raifit Majusların (ve şimdi Türklerin de) Nevruz Bayramı geçti. Bu bayram, Tavhid'in - tevhid inancının temellerine tamamen aykırıdır ve bu cinayet zamanlarının iğrenç eylemine katılmak veya hazırlık yapmak ya da kutlamak haramdır.
Ali'den (Allah ondan razı olsun) bir athar aktarılmıştır ve kendisi bile "Nevruz" kelimesini telaffuz etmek istememiştir.
El-Beyhaki rivayet etmiştir: "Ali'ye (Allah ondan razı olsun) Nevruz için bir hediye getirildi. O sordu: 'Bu nedir?' Dediler ki: 'Ey Müminlerin Emiri! Bugün Nevruz günüdür.' O dedi ki: 'O halde her günü Feryüz yapın (Nevruz yerine).' Ebu Usame dedi ki: 'Ali (Allah ondan razı olsun), "Nevruz" demekten hoşlanmıyordu.'" El-Beyhaki'nin "Es-Sunan El-Kübra" kitabında rivayet edilmiştir (9/532).
İbni Teymiyye (Allah ondan merhamet etsin) demiştir ki: "Ali (Allah ondan razı olsun) onların bayramlarına verdikleri ismi kullanmaktan bile hoşlanmıyordu. Peki onların bayramlarındaki işlerini yapmak hakkında ne düşünürsünüz?" Bakınız: "İktida Es-Sırat El-Müstakim" (1/954).
Nevruz, bir putperest dini bayramıdır ve Müslümanlar için haramdır.
Peygamber Muhammed'in (aleyhi selam) şu sözüne göre: "Allah, dine yenilik getirenleri destekleyen herkesi lanetler" (Müslim tarafından rivayet edilmiştir), İslami öğreti açısından dinin içine İslami olmayan ritüel ve bayramların sokulmasının kabul edilmediği sonucuna varılabilir, tarihte bu tür girişimler, Nevruz örneğinde olduğu gibi, yapılmış ve devam etmektedir.
Enes rivayet etmiştir: "Peygamber Muhammed (aleyhi selam) Medine'ye geldiğinde halk iki bayram kutluyordu. Bu günler eğlence ve mutluluk dolu günlerdi. Peygamber sordu: 'Bu günler nedir (esasları nedir)?' Dediler ki: 'Cahiliye döneminde (putperestlik) bu günlerde eğlenirdik.' Peygamber (aleyhi selam) cevap verdi: 'Allah size o iki bayramı daha faydalı iki bayram ile değiştirdi - Kurban ve Ramazan.'" (Ebu Davud tarafından rivayet edilmiştir).
Kendini Müslüman olarak adlandıran ve putperestlerin - ateşperestlerin bayramlarını kutlayan, ardından namaz kılan kişi, yalnızca Allah'a ibadet etme ilkesini ihlal eder. Şeytan ateşten yaratılmıştır ve insanları kendisinin yaratıldığı şeye tapmaya teşvik eder. Kutlayan kişi Şeytan'a tapar, ona Mithra, Ahura Mazda (Ormozd) veya Yar desinler. Böyle kutlamalara genellikle İslam'ı bilen ve İslam'ın esaslarını uygulamayan, sadece "etnik Müslüman" olanlar katılır. Doğal olarak, Tavhid'in temellerini de bilmezler. Allah her türlü ortaktan uzaktır.
Nevruz – Pers ateşperestlerinin bayramı mı yoksa Müslüman halkların ulusal bayramı mı?
Son yıllarda Orta Asya, Kafkasya ve hatta Rusya'daki birçok Müslüman, Zerdüşt inançlarına dayanan "Pers Yeni Yılı" – Nevruz'u büyük bir gayretle kutluyor. Böylece, birçok fetvada belirtildiği gibi İslam normlarına aykırı olan bu bayram, kökleşmiş batıl inançlar ve İslamiyet öncesi kalıntılar olarak görülen milli geleneklerin canlanmasına sıkı sıkıya bağlanmıştır.
Baharın gelişini şenlikle kutlayan ve ardından namaz kılan bir Müslüman, eğitimli bir insanın gözünde en azından saçma görünür. Bu tür kutlamalara genellikle İslam'ın esaslarını yerine getirmeyenler veya varlığından bile haberdar olmayanlar katılır. Ancak diğer mezheplerin takipçileri bazen bu eğlenceleri "Doğu'nun ulusal rengi" prizmasından görüp şölenlere "Müslüman" bir renk verirler. Hatta bazı İslam adına hareket eden kişiler bu "milli geleneği" överek, az okumuş veya kamuoyunun baskısına fazla duyarlı olan insanları şaşırtırlar.
Bu arada, gençlik "köklere bağlanma" arzusuyla doğanın yenilenmesini kutlamak için yedi ateşin üzerinden sıçrayarak, birbirlerini suyla ıslatarak, "ritüel yemek" yiyerek ve dilekler tutarak sevinçle kutluyor. Belki de hayatın başka zevkleri olduğunu, gerçek Müslüman bayramlarıyla eşlik edenleri fark etmemişlerdir. Kıskanılacak bir birlikle Azeriler, Özbekler, Tacikler ve diğerleri yine Nevruz'u karşılamaya giderken, Ramazan çoğu için ağır bir görev olarak kalıyor, "modern koşullarda" yerine getirmesi zor bir görev olarak görülüyor.
Bu günlerde – 20-21-22 Mart – Zerdüşt’ün tanrı seçildiği, Tahmuras’ın Ramayana’daki gibi cinlerle mücadelesinin, bir tür Cemşid’in güneş ışınlarının üzerine düştüğü ve özgürleştirildiği inançları temelinde ibadet edilir. Akşam olduğunda, ateşperestler ritüel ateşler yakar ve ateşe Şeytan’a taparlar. Mardin'in bazı sokaklarında güney Dagestanlılar tarafından düzenlenen ulusal bayramda ateşler görülebilir. Azeriler ve Persler Şiili camilerinde ve kendi çevrelerinde “kutlarlar” Nevruz’u.
Nevruz’un kendisi kutlanmadan önce, eski yılın sonu ve yeni yılın başlangıcını işaret eden büyük şenlikler öncesinde hazırlık olarak birkaç gün kutlanır. Yılın son haftasında her aile evinin çatısında yaşayan kişi sayısı kadar meşale yakmalıdır ve ateşler yakılır. Herkes, küçükten büyüğe kadar, yanmakta olan ateşin üzerinden atlamalıdır ve şu sözleri söylemelidir: "Bütün sıkıntılarımı sana, senin sevincini bana." ("Sarımsı rengimi sana, kırmızını bana"). Kesinlikle ateş suyla söndürülemez. Ateş söndükten sonra kızlar ve erkek çocuklar külleri toplar ve köyün kenarına veya yola dökerler.
Nevruz’da, Şeytan’ın sevinciyle büyü yapmak, kehanet ve batıl inançlar yaygındır. "Akhir Çarşamba" gününde akşam olmadan kızlar ve erkek çocuklar genellikle komşularının kapılarına gidip konuşmalarını "dinler" ve ilk duydukları kelimelere göre dileklerinin gerçekleşip gerçekleşmeyeceği konusunda sonuçlar çıkarırlar. Akşam, eğer ailede hasta biri varsa herhangi bir tabak ve kaşıkla komşuların kapılarına vururlar. Sesleri duyan komşu, kapıyı çalan kişiye bir ikram veya para vermek zorundadır. Eğer yiyecek verilirse, bu hasta kişiye verilir; eğer para verilirse, hastaya yiyecek almak için harcanır. Bu yiyeceğin onun iyileşmesine yardımcı olacağına inanılır. Bu gelenek, eski yılın son Salı günü, hasta kişinin ailesinin maddi durumundan bağımsız olarak semboliktir. Aynı akşam birçok kişi temiz su dolu bir sürahi doldurur ve her aile üyesi su dolu sürahiye bir nesne atar, ardından sürahi Mekke yönüne çevrilerek dışarıya çıkarılır. Ertesi sabah tüm aile üyeleri toplanır ve genellikle Şirazlı ünlü Fars şairi Hafız'ın şiir koleksiyonunu açarak sürahiden birer nesne çıkarırlar ve Hafız'ın gazelleri yardımıyla kehanet yapmaya başlarlar (Sufilere ve Şiilere göre Kuran'dan kehanet yapmaya benzer). İçerik iyi ise ve sürahiye nesneyi atan kişinin hayali veya isteğiyle uyumluysa, bu kişinin hayali veya isteğinin yeni yılda gerçekleşeceği anlamına gelir.
Yeni Yıl kutlamaları, Nevruz'un 13. gününde sona erer. Herkes evden çıkmalı veya şehir dışına gitmeli veya köyün kenarına gitmeli ve tüm günü doğada geçirerek "13" sayılı uğursuzluktan kurtulmalıdır. İnsanlar, yıl boyunca karşılaşabilecekleri çeşitli zorlukları tarlaya bırakmaya çalışırlar ve akşam eve dönerler. Nevruz'a kadar her Salı akşamı "unsurlar günü" kutlanır: su günü, ateş günü, hava günü, toprak günü, Avesta öğretilerine göre yaşamın çeşitlerinin ortaya çıkışına göre.
Gelecek dört haftanın her biri – daha doğrusu dört Çarşamba – dört elementten birine adanmış ve buna göre adlandırılmıştır, ancak isimler bölgeye göre farklılık gösterebilir. Bayramdan önceki dört Çarşamba sırasıyla Su Çarşamba (su üzerinde Çarşamba), Od Çarşamba (ateş üzerinde Çarşamba), Torpaq Çarşamba (toprak üzerinde Çarşamba) ve Akhir Çarşamba (son Çarşamba) olarak adlandırılır. Bu Çarşambalar arasında en önemlisi, sonuncusu olan Akhir Çarşamba Akşamı'dır (yılın son haftasının son Salı gecesi), burada ana olaylar gerçekleşir. Bu gün, kendisi, ailesi ve yaklaşan yeni yıl için refah sağlamak, tüm sıkıntılarından kurtulmak ve ailesi ve kendisi için talihsizlikler ve diğer tersliklerden kaçınmak amacıyla çeşitli ayin eylemleriyle doludur. Tüm bunlar Allah'ın elindedir, ateş ve aptalca batıl ayinler değil, şeytan bunlarla insanları yanıltıp kendisine tapmalarını sağlamıştır. Akhir Çarşamba Akşamı (yılın son haftasının son Salı gecesi) özel bir törenle kutlanmıştır. İnanışa göre, eğer bu gün Nevruz gününe denk gelirse, yıl özellikle başarılı olacakmış.
Ateşperestler kutsal ateşin alevlerine dualarını emanet ederler. Putperestler ateşin onları düşmanlardan ve ruhlardan koruması için dua ederler. Ateş, onların gözünde hayatın somutlaşmasıdır. "Ateşin sönsün" bu yerlerde en güçlü lanetti. Genel olarak, putperestlik (şirk) tüm çeşitleriyle, antik çağlardan kaynaklanır. Yunanlı kronikçi Strabon'un bildirdiğine göre, Mezopotamya halkı Nevruz için "Ateş Tapınağı"nda toplanıyordu. Bugün Nevruz kutlamaları sırasında sokaklarda ateş yakma yaygın geleneği de bununla açıklanır.
İslam'ın gelişiyle bu Şeytan bayramı kaldırıldı. Ali bin Ebu Talib'e (Allah ondan razı olsun) bir defasında Nevruz günü için bir hediye verildi. O sordu: "Bu nedir?" Dediler ki: "Ey Emirül Müminin, bu Nevruz günüdür." O dedi ki: "O halde her günü Feyruz yapın (Nevruz yerine)!" (El-Beyhaki'nin "Es-Sunan El-Kübra" kitabında aktarılmıştır, 9/532). İbni Teymiyye (Allah ondan merhamet etsin) bunun hakkında şöyle demiştir: "Ali bile onların bayramlarına verdikleri ismi kullanmak istemedi. Peki onların bayramlarındaki işlerini yapmak hakkında ne düşünürsünüz?" (İktida Es-Sırat El-Müstakim, 1/954).
Bu "bayram", Tavhid'in (Birlik) temel prensipleriyle tamamen çelişmektedir ve bu tür bir kutlamaya katılan, hazırlıklarda bulunan veya bu Cehiliye dönemine ait iğrenç törene herhangi bir şekilde dahil olan kişi, Allah'a ortak koşarak büyük bir günah işlemektedir. Bazıları bunu "bahar ve emek" bayramı olarak yorumlasa da (diğer halklar arasında ekin ekme ya da ilk sürüm günü olarak da kutlanır), baharın başlangıcı yaşamın yeniden canlanması olarak kutlanmaktadır. Tüm bunlar putperest geçmişin kalıntılarıdır.
İngiliz bilim insanı M. Boyce, Zerdüştçülükte bu bayramın ateşle doğrudan ilişkili olduğunu belirtmektedir. Eski Zerdüştçüler ateşin hayat gücü olduğuna inanır ve ona tapınırlardı. "Zerdüşt bu bayramı ilkbahar ekinoksuna denk getirmiş, muhtemelen eski bahar kutlamalarını ateş için adayarak kullandı. Zerdüşt geleneklerine göre, Yeni Günde öğlen vakti yeraltından dönen öğle ruhu Rapitven'i, sıcaklık ve ışık getiren ruhu karşılarlardı. Bundan sonra Rapitven'e her gün öğle vaktinde dua edilir ve yaz boyunca Asha-Vahishta duasında anılır."
Nevruz'dan önceki gün mezarlıklara gidilir, ölenler anılır ve mezarlıklarda şeker dağıtılarak çiçek bırakılır. Çünkü Zerdüştçülük'e göre ölülerin ruhu - göğe yükselen Foruhar, Nevruz bayramında dünyaya geri döner ve birkaç gün akrabaları arasında kalır, hatta cesedini bile ziyaret eder. Bu tür inançlar Hintliler arasında da yaygındır ve İslam öğretisiyle tamamen çelişmektedir. İslam'a göre ölenlerin ruhları Kıyamet Gününe kadar mezarlarında kalır. Bu bayram ritüellerinde özel bir yere "ritüel yemek" hazırlanması sahiptir. Bu, doğanın ve insanın bereketinin sembolüdür. Tepsideki yedi sihirli nesne ve ürün, şeytana sunulan güneş biçiminde sembolik bir hediye haline gelir. Her evde bayram sofrası kurulur - pilav pişirilir, tatlı yapılır ve çeşitli lezzetler hazırlanır. Bayram sofrasında mutlaka bayram khonchasi (tepsi) bulunur. Tepside genellikle samani (filizlenmiş buğday), her aile üyesi için mum, boyalı yumurtalar bulunur ve masada yedi çeşit yiyecek bulunması şarttır. Bu gün herkes evinde olmalıdır.
Ateşe tapanlar bayram sofrasının hazırlanmasına özel önem verirler. Masada ismi "S" harfiyle başlayan yedi çeşit yemek bulunmalıdır: sumak, süd - süt, sirke - sirke, samani, sabzi - yeşillik vb. Ayrıca masada ayna ve mumlar bulunur, aynanın üzerinde boyalı yumurta bulunur. Her şey sembolik bir anlamı taşır: mum ışık ya da kötü ruhlardan koruyan ateş, ayna ise açıklık sembolüdür. Geleneksel olarak, bayram gününde tüm aile fertleri evde olmalıdır. Halk arasında şöyle derler: "Eğer bayram günü evde değilsen, yedi yıl sürgün olursun." Genellikle bayram günleri dış kapılar kilitlenmez. Yeni Yıl'ın ilk gününde her evde ışık yanar. Bu refah işareti, ışığı söndürmek kesinlikle yasaktır; sönen ateş uğursuzluk işaretidir. İnsanlar yiyeceklerin pahalılığından şikayet etseler de, şeytana sundukları hediyelerde cimrilik etmezler, son kuruşlarını harcarlar hatta borç alırlar. Şeytan için masada "geleneksel" yemekler bulunmalıdır, kuru meyve, ceviz ve fındık karışımı ve tatlılar gibi. Alkol tüketmek yaygın değildir ama birçok kişi atalarının ateşe tapan geleneklerini "bozarak" şeytana sevinç yaşatır.
Böylece, şeytan güneş şeklinde, bu hediyeleri "kabul ederek" bolluk vaat etmesi, Birlik (Tavhid) fikriyle açıkça çelişen bir diğer yaratıcı güç olarak görülür. "Onlar şeytana benzerler, o da insana 'inandığın şeyden vazgeç' der. Kişi inkar edince der ki: 'Ben seninle hiçbir ilgim yok! Ben Allah'tan, alemlerin Rabbi'nden korkuyorum.'" (Kur'an, 59:16)
Nevruz (Yaran Suvar) ateş perestlerin (Hurramitlerin) dini bayramıdır - iğrenç putperestlerin, ölülerini defnetmeyip akbabalara yem olarak bırakanların. Normal bir insan, ölülerini taş sarkofağa bırakan veya Hint putperestleri gibi yakıp küle çevirenlerin dini ayinlerini takip etmez, ayrıca cinayet ve toplu orgi gibi uygulamalar içinde olan ateş perestlerinin âdetlerini de sürdürmez.
Nevruz, putperest bir dini bayramdır ve Müslümanlar için haramdır (yasaktır). Hz. Muhammed'in şu sözüne bakarak: "Allah, dine yeni bir şey sokan her kimse lanetlesin" (Müslim'de geçer), İslami öğreti açısından İslam dışı kökenli ritüel ve bayramları dine sokmak kabul edilemez, tarihte Nevruz gibi girişimler olmuştur ve hala devam etmektedir.
Anas'tan rivayet edildiğine göre: "Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem Medine'ye geldiğinde, orada iki bayram kutlanıyordu. Bu günler eğlence ve neşe dolu günlerdi. Peygamber sordu: 'Bu günler nedir (ne anlama gelir)?' Ona cevaben: 'Cehiliye döneminde bu günlerde eğlenirdik' dediler. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem: 'Allah size bu iki günü daha faydalı iki bayram ile değiştirdi - Kurban ve Ramazan' dedi." (Ebû Dâvûd'da geçer).
Kendini Müslüman olarak adlandıran biri eğer ateş perestlerinin bayramını kutlarsa ve ardından namaz kılarsa, yalnızca Allah'a ibadet etme ilkesini ihlal etmiş olur. Şeytan ateşten yaratılmıştır ve ona tapınmak için yaratıldığı şeye tapınmasını telkin eder. Kutlayan kişi, Mitra, Ahura Mazda (Ormazd) ya da Yar olarak adlandırılsa da şeytana tapmaktadır. Bu tür kutlamalara genellikle İslam'ı bilen, İslam'ın sütunlarına bağlı olmayan ve sadece "etnik Müslüman" olan kişiler katılır. Doğal olarak Tavhid'in temellerini de bilmezler. Allah her türlü ortaktan münezzehtir.
"O Allah'tır, O'ndan başka ilah yoktur, gizli ve açık olanı bilendir." (Kur'an, 59:22). Ateşe tapınana karşılık ise, ebediyen cehennem ateşinde yanmaktır: "Allah'ı unutanlara benzeme; Allah da onları kendilerini unutmaya bıraktı. İşte onlar fesatçı kimselerdir. Her iki topluluğun sonu da ateş içindedir ve orada ebediyen kalacaklardır. İşte zalimlere verilen ceza budur!" (Kur'an, "Toplanma" suresi, 19 ve 17. ayetler).
Yüce Allah'tan bütün Müslümanların durumunu düzeltmesini ve onlara doğru yolu göstermesini dileriz. Amin!
Erdogan propozon Që Navruz të bëhet një festë zyrtare e Turqisë dhe e gjithë popullit Turk...
Përshëndetje, o Zot i Madh! Ne të kemi lavdëruar dhe kërkojmë ndihmën dhe faljen e tyre. Kërkojmë strehim nga Allahi nga keqardhja e shpirtit tonë dhe veprimet e këqija. Kush çon në rrugën e vërtetë nuk mund të çojë në gabim, dhe kush e lë poshtë nuk mund të udhëheqë në rrugën e drejtë. Ne deklarojmë se nuk ka asnjë zot për adhurim përveç Allahut të Vetëm, dhe ne deklarojmë se Muhamedi është rob dhe dërgues i Tij. Dhe pastaj:
Siç tashmë e dini, sapo ka kaluar festa e dashur e raafuditëve magjushe (tani edhe turqve) - Nauruz Bajrami. Kjo festë është në kundërshtim të plotë me themelat e Unitetit - adhurimin e Allahut të vetëm, dhe jo të festojë atë, të përgatitet për të ose të marrë pjesë në këtë veprim të tmerrshëm të kohës së Jahiliyyah.
Një hadith transmetohet nga Ali, qoftë i kënaqur me të Allahuti, ku ai ka marrë një dhuratë për rastin e Nauruzit. Ai pyeti: "Çfarë është kjo?" Ata u përgjigjën: "O kryetar i besimtarëve, kjo është dita e Nauruzit." Ai tha: "Atëherë bëni çdo ditë për të qenë 'Feyruz' (në vend të 'Nauruz')." Abu Usama tha: "Ali, qoftë i kënaqur me të Allahuti, nuk doja të thoshte fjalën 'Nauruz.'" Transmetohet në librin e al-Bayhaqi "as-Sunan al-Kubra", 9/532.
Shejhul-Islam ibn Taymiyyah tha: "Sa i përket Aliut, qoftë i kënaqur me të Allahuti, ai nuk do të përdorte emrin që ata i kanë dhënë festës së tyre. A po flasim për të bërë atë çka ata bëjnë gjatë festave të tyre?" Shiko: "al-Iqtida as-Siratal Mustaqeem", 1/954.
Nauruz - festa kultike pagane dhe është haram për muslimanët
Sipas thënies së mëposhtme të profetit Muhamed (paisha dhe bekoftë e tij) - "Allahu do të maldosë secilin që mbështet ata që fusin inovacione në fe," - mund të konkludojmë se nga pikëpamja e besimit islame, futja e ritualeve dhe festave jashtë origjinës islame nuk lejohen, megjithëse tentimet të tilla, si në rastin e Nauruzit, janë regjistruar dhe regjistrohen në histori.
Transmetohet nga Anas: "Kur Profeti Muhamedi salallahu alejhi vasallam erdhi në Medine, populli po festonte dy festa. Këto ishin ditë të lumtur dhe gëzim. Profeti pyeti: 'Çfarë janë këto ditë (kush janë në thelb)?' U përgjigjën: 'Ne kohën e Jahiliyyah (paganismi) ne u argëtoheshim në këto ditë.' Profeti (paisha dhe bekoftë e tij) u përgjigj: 'Allahu ju ka zëvendësuar ato dy festa me dy festa më të dobishme – këto janë Kurban dhe Uraza.'" (Transmetohet nga Abu Dawud.)
Kush quhet musliman dhe feston festën e paganëve - adhuruesve të zjarrit, dhe më pas bën namaz, shkel parimin e adhurimit të Allahut të vetëm. Shejtanët janë krijuar nga zjarri dhe inkurajojnë adhurimin e asaj nga janë krijuar. Festuesi adhuron shejtanët, quhet ai edhe Mitra, edhe Ahura Mazda (Ormozd) ose Yar. Nuk është çudi që në këto festa zakonisht marrin pjesë ata që nuk e njohin Islamin dhe nuk i përmbahen shtyllave të Islams, por thjesht janë 'muslimanë etnik'. Dhe natyrisht, nuk e njohin themelin e Unitetit. Allahu është i pastra nga çdo shoqërues.
Nauruz - festa e adhuruesve të zjarrit pers ose festa kombëtare e popujve musliman?
Në vitet e fundit, shumë muslimanë të Azisë së Mesme, Kaukazit, dhe madje edhe të Rusisë, po nderojnë me entuziazëm 'Vitin e Ri pers' – Nauruz, që ka rrënjë në besimet zoroastriste. Kështu, festa, e cila është në kundërshtim me normat e Islams, sipas shumë fatvave, është bërë fortë e lidhur me ringjalljen e traditave kombëtare për ata që nënkuptojnë zakone të ngulitura dhe mbetje para-islame.
Muslimani, që feston me nder ardhjen e pranverës, dhe më pas bën namaz, duket në sytë e dikujt të arsye në mënyrën më të mirë të pamundshme. Nuk është çudi që në këto festa zakonisht marrin pjesë ata që nuk i përmbahen shtyllave të Islams, ose madje nuk e dinë ekzistencën e tyre. Megjithatë, ndjekësit e besimeve të tjera ndonjëherë e shohin këtë argëtim nëpërmjet prismës së 'ngjyrave kombëtare të Lindjes', duke dhënë festave një 'ngjyrë islame'. Madje disa personalitete në emër të Islams nuk ngurojnë të lavdërojnë këtë 'traditë kombëtare', duke i bërë të hutuar ata që janë pak të edukuar ose tepër të pranishëm ndaj presionit të opinionit publik.
Ndërkohë, rinia që është frymëzuar nga dëshira për të 'bashkëpunuar me rrënjët', me gëzim po feston ringjalljen e natyrës, duke kaluar nëpër shtatë zjarr, duke u spërkatur me ujë, duke shijuar ushqimin 'ritual', duke bërë dëshira. Ndosi, atyre nuk u del në mendje se ekzistojnë dhe gëzime të tjera të jetës, duke shoqëruar festat e vërtetë muslimane. Me një bashkim të admirueshëm, azerbajxhanët, uzbekët, tadzhikut dhe të tjerët po shkojnë sërish të takojnë Naurozin, ndërsa për shumë prej tyre Ramazani mbetet një detyrë e rëndë, e vështirë për t'u kryer 'në kushtet moderne'.
Në bazë të adhurimit në këtë ditë - 20-21-22 mars - është zgjedhja e Zaratustrës (Zoroastër) si zot, lufta e dikujt Takhmuraza ngjashme me Ramayanën kundër divave, lirimi i dikujt Jamshid, mbi të cilin bien rrezet e diellit. Në mbrëmje, adhuruesit e zjarrit ndezin zjarrin ritual dhe bëjnë adhurim shejtanëve në formën e zjarrit. Zjarrin mund ta shihni edhe në disa rrugë të Mahachkalës, ku emigrantët nga Dagestan jugor po festojnë festën kombëtare." Azerbajxhanët dhe persët mblidhen në xhaminë shiite dhe në rrethin e tyre "festojnë" Naurozin.
Para festimit të vetë Nauruzit, zakonisht festohen disa ditë paraprake, që janë si përgatitje për festat e mëdha për rastin e përfundimit të vitit të vjetër dhe fillimit të një vit të ri. Në javën e fundit të vitit, çdo familje duhet të ndezë aq fakuj sa persona jetojnë në shtëpinë e tyre, ndizen zjarrin. Të gjithë, nga të vegjlit deri te të rriturit, duhet të kalojnë përmes zjarrit të ndezur, duke thënë këto fjalë: "Të gjitha fatkeqësitë e mia të jenë tuaja, dhe gëzimi yt të jetë imi." (Literalisht: "E verdha ime të jetë e jote, dhe e kuqja jote të jetë e imja.") Në këtë rast, në asnjë mënyrë nuk duhet të hidhet ujë mbi zjarrin. Pas çdo zjarri të shuar, vajzat dhe djemtë marrin hi dhe e hedhin në skajin e fshatit ose në rrugë.
Në Nauruz, me gëzim të shejtanëve, zakonisht bëhen mjaltëzime, gjetje fati dhe jepen supersticione. Deri në errësirë në ditën "Ahır Chershenbe", vajzat dhe djemtë zakonisht afrohen tek deret e fqinjëve dhe "dëgjojnë" bisedën e tyre, dhe më pas, bazuar në fjalët e para të dëgjuara, bëjnë përfundime rreth realizimit të dëshirave të tyre, të cilat kanë bindur. Në mbrëmje, nëse në familje ka një sëmurë, ata marrin një enë çfarëdo me lugë dhe e godasin në enë tek deret e fqinjëve. Fqinji, duke dëgjuar tingujt, është i detyruar të japë ndonjë ushqim ose para. Nëse ka qenë dhënë ushqim, ai më pas jepet sëmurit, nëse janë dhënë para, atëherë blihen produkte dhe gatuhen për të sëmurin. Mendohet se kjo do të ndihmojë në shërimin e tij. Ekzekutimi i këtij zakoni në të enjten e fundit të vitit të vjetër nuk varet nga gjendja materiale e familjes së sëmurit dhe ka një karakter simbolik. Në të njëjtin mbrëmje, shumë mbushin një kantinë me ujë të pastër, dhe çdo anëtar i familjes hedh ndonjë objekt në kantinën me ujë, dhe më pas kantina vendoset jashtë nga ana e Kiblës, domethënë Mekkes. Në mëngjesin e ditës pasuese, të gjithë anëtarët e familjes mblidhen, dhe zakonisht, duke hapur librin e Hafizit (koleksion i vargjeve nga poeti i njohur pers, nga Shyraz), nxjerrin nga kantina një objekt pas një dhe, përkatësisht, fillojnë të gjejnë fat me ndihmën e gazelave të Hafizit (ngjashëm me gjetjen e fatit me Koranin nga sufet dhe shiitët). Nëse përmbajtja e tyre është e mirë dhe korrespondon me ëndërrën ose dëshirën e personit, që e hodhi objektin në kantinë, do të thotë se ëndërra ose dëshira e tij do të realizohet në vitin e ri.
Festimi i Vitit të Ri përfundon me ditën e 13-të të Nauruzit. Të gjithë duhet të dalin nga shtëpia ose të shkojnë jashtë qytetit, ose në skajin e fshatit dhe të kalohen të gjitha ditën në natyrë dhe me këtë të lirë nga fatkeqësitë e numrit "13", i cili konsiderohet "i përkushtuar". Njerëzit siç po përpiqen të lënë në fushë të gjitha fatkeqësitë e mundshme, që mund të ndodhin gjatë një viti, dhe në mbrëmje kthehen në shtëpi. Para ardhjes së Nauruzit, çdo të enjte në mbrëmje festohen "ditët e elementeve": dita e ujit, e zjarrit, e ajrit, e tokës, në përputhje me mësimet e Avestës për llojet e krijimit të jetës.
Çdo një nga katër javët e ardhshme - apo më mirë të thënë, katër enjte - është dedikuar njërit nga katër elementet dhe quhet përkatësisht, megjithëse emrat ndonjëherë ndryshojnë, në varësi të rajonit. Katër enjte të ardhshme para festës quhen Su Chershenbe (enjte në ujë), Odly Chershenbe (enjte në zjarr), Torpag Chershenbe (enjte në tokë) dhe Ahir Chershenbe (enjte e fundit). Më e rëndësishmja midis këtyre enjteve është e fundit - ahir chershenbe ahshamy (e enjta e fundit e javës së fundit të vitit), kur zhvillohen ngjarjet kryesore. Kjo ditë është e ngarkuar me veprime rituale dhe synon të sigurojë lumturi vetes, familjes së tyre dhe në vitin e ri që po fillon, të lirohen nga të gjitha fatkeqësitë dhe të largojnë nga vetja dhe familja e tyre probleme dhe fatkeqësi të tjera. E gjitha kjo është në duart e Allahut, dhe jo të zjarrit dhe zakoneve superstitioze, me të cilat Satanai ka hyrë në gabim, duke i bërë ata të adhurojnë veten. Ahir chershenbe ahshamy (e enjta e fundit e javës së fundit të vitit) festohej me një ceremoni të veçantë. Sipas besimit, nëse ajo përputhej me ditën e ardhjes së Naurozit, viti pritej të ishte i suksesshëm në mënyrë të veçantë.
Adhuruesit e zjarrit ofrojnë lutjet e tyre zjarrit të shenjtë. Paganët lutën që zjarri t'i mbrojë ata nga armiqtë dhe shpirtët. Zjarri në sytë e tyre është përfaqësimi i jetës. "Të fiket zjarri yt" ishte mallkimi më i fortë në këto vende. Në përgjithësi, paganizmi (shirk) në të gjitha shfaqjet e tij, që ka origjinën e tij në lashtësi. Banorët e Mesopotamisë, sipas dëshmitëve të kronikës antike greke Strabon, mblidheshin në Nauroz në "Tempullin e Zjarrit". Kjo shpjegon zakonin e përdorur sot të ndezjes së zjarrëve në rrugë gjatë festimit të Naurozit.
Me ardhjen e Islams, kjo festë e Satanait u anulua. Ali ibn Abi Talib (le të jetë i kënaqur me të Allahuti) një ditë mori një dhuratë për rastin e ditës së Novruzit. Ai pyeti: "Çfarë është kjo?" U përgjigjën: "O amir-ul-muminin, kjo është dita e Novruzit." Ai tha: "Atëherë bëni çdo ditë Feyruz (në vend të Nauruzit)!" (Transmetohet në librin e al-Beyhagut as-Sunan al-Kubra, 9/532). Ibn Taymiyya (le të ketë mëshirë Allahuti) tha për këtë: "Ali nuk dëshironte të përdorte emrin që ata i kanë dhënë festës së tyre. Po flasim për atë çka ata bëjnë gjatë festave të tyre?" (Iqtida as-Sirat al-Mustaqim, 1/954).
Kjo "festë" është në kundërshtim të plotë me themelat e Unitetit (Tauhid) dhe kush feston atë, përgatitet për të ose ndonjë mënyrë tjetër merr pjesë në këtë veprim të tmerrshëm të kohës së Jahiliyyah - ai bën një mëkati të madh, duke i dhënë Allahut një partner. Disa e interpretojnë këtë si "festë" e "pranverës dhe punës" (tek popujt e tjerë është festa e thurrjes ose e furres së parë). Ardhja e pranverës festohet si lindja (ringjallja) e jetës. Të gjitha këto janë mbetje të kaluarës pagane.
Studijuese britanike M. Boyes thekson se përveç gjithçka kësaj, në zoroastrizëm kjo festë ishte dedikuar drejtpërdrejt zjarrit, të cilin adhuruesit e lashtë zoroastri të konsideronin forcë jetëdhënëse dhe adhuronin atë. "Zoroaster e lidhi këtë festë me baraspeshën e pranverore, duke përdorur, me sa duket, festimin e lashtë të ardhjes së pranverës, të cilën e dedikoi zjarrit. Sipas zakoneve zoroastrike, në mesditën e Ditës së Re, u pershendetja kthimi nga nëntokë dhe shpirti i Rapiwin-it, që sjell ngrohtësinë dhe dritën. Pas kësaj, shpirtit të Rapiwin-it adhurohet çdo ditë në kohën e tij të caktuar mesdite, e quajtur tani 'Rapitva' dhe thirret në lutje Asha-Vahishta gjatë gjithë verës."
Në ditën para Naurozit, zakonisht shkonin në varrezat, duke kujtuar të vdekurit dhe duke dhënë bombone dhe duke vendosur lule në varre, sepse, sipas zoroastrizmit, shpirti i të vdekurve - Fravashi, që ngjitej në qiell, në festën e Naurozit kthehej në tokë dhe për disa ditë qëndronte në mes të familjarëve dhe madje inspektonte trupin e tij. Këto kuptime janë shumë të përhapura gjithashtu në hinduizëm dhe janë në kundërshtim të plotë me mësimet e Islams, sipas të cilave shpirtet e të vdekurve qëndrojnë në varrë deri në Ditën e Gjykimit. Vend i veçantë në këto ceremoni festive ka përgatitjen e ashtuquajturës "ushqim ritual". Ajo përfaqëson simbolin e lindjes së natyrës dhe njeriut. Magjike shtatë artikuj dhe produkte në tryezë bëhen dhuratë simbolike shejtanit në formën e diellit. Në të gjitha shtëpitë u vunë tryeza festive - gatuhej pilaf, pjekeshin ëmbëlsira dhe gatuheshin të gjitha llojet e delikatesave. Në tryezën festive duhej të ishte tryeza festive - honcha. Në mes të tryezës zakonisht vendosej samani (grurë e sprur), si dhe një qiri për çdo anëtar të familjes, vezë të ngjyrosura, dhe në tryezë patjetër duhej të ishin shtatë lloje ushqimesh. Në këtë ditë, çdo person duhej të qëndronte në shtëpinë e tij.
Adhuruesit e zjarrit i kushtuan shumë vëmendje përgatitjes së tryezës festive. Në tryezë duhej të ishin shtatë lloje ushqimesh, emrat e të cilave fillojnë me shkronjën "s". Në tryezë duhej të ishte sumah, syud - qumështi, sirke - majat, semen, sabzi - perime etj. Përveç këtyre pjatyreve në tryezë vendoseshin pasqyra dhe qirinjtë, mbi pasqyrë vezë e ngjyrosur. Gjithçka kishte një kuptim simbolik: qiri - kjo është drita ose zjarri, i cili e mbrojnë njeriun nga shpirtët e këqij; pasqyra - simbol i qartësisë. Sipas traditës, në ditën e parë të festës, të gjithë anëtarët e shtëpisë duhej të ishin në shtëpi. Thuhet në popull: "Nëse nuk je në shtëpi në ditën festive, do të vagësh për shtatë vjet." Zakonisht, në ditët e festave, dyert e jashtme nuk kyçeshin. Në ditën e parë të vitit të ri, në çdo familje të gjithë natën duhej të ndehej drita. Kjo është shenjë e lumturisë, në asnjë mënyrë nuk duhet të fiket zjarri: zjarri i fikur - shenjë e fatkeqësisë. Të gjithë ankohen për çmimin e lartë të produkteve, për vështirësitë e të ushqyerit, por për ushqimin e shejtanit nuk janë të lirë, duke harxhuar të fundit dhe madje duke u ngarkuar me borxa. Për shejtanin në tryezë duhej të ishin "tradicionale" pjatyra, përzierje e frutave të thata, arrave të zeza dhe akajuve, si dhe ëmbëlsira. Jo është zakon të pijet alkool, por shumë e gëzojnë shejtanin, "shkelin" zakonet e paraardhësve të tyre adhurues të zjarrit.
Në këtë mënyrë, shejtani i çifët në formën e diellit, duke "pranuar" dhuratat, thithet që të kujdeset për një të mirë të pasur të korrës, duke u bërë edhe një sundues tjetër i universit, gjë që qartë kundërshton idenë e Unitetit. "Ata janë si satanai, i cili thotë njeriut: 'Mos beso!' Kur ky bëhet jobesimtar, ai thotë: 'Unë nuk jam përgjegjës për ty! Unë kam frikë nga Allahu, Zoti i botëve.'" (Koran, 59:16)
Nauroz (Yaran suvar) është festa fetare e adhuruesve të zjarrit (hurramitëve) - pagane të tmerrshme, të cilët nuk e varrosnin të vdekurit e tyre dhe i lënin si mish për të ngrënë gypet. Një person normal nuk do të ndjekë zakone fetare të atyre që e lënin të vdekurit e tyre të pudhë në sarkofagë gur dhe i digjnin, siç bënin idolatratorët e tjerë - hinduët e papastër, si dhe praktikonin inceste dhe orgi masive, që, sipas mendimit të disa studiuesve, ishte në zakon të adhuruesve të zjarrit në periudhën para-islame dhe gjithashtu konsiderohej pjesë e zakoneve të tyre.
Nauroz - festa kultike pagane dhe është haram (e ndaluar) për muslimanët. Sipas thënies së mëposhtme të profetit Muhamed - "Allahu do të maldosë secilin që mbështet ata që fusin inovacione në fe" (transmetohet nga Muslimi), - mund të konkludojmë se nga pikëpamja e besimit islame, futja e ritualeve dhe festave jashtë origjinës islame nuk lejohen, megjithëse tentimet të tilla, si në rastin e Nauruzit, janë regjistruar dhe regjistrohen në historinë.
Transmetohet nga Anas: "Kur Profeti salallahu alejhi vasallam erdhi në Medine, populli po festonte dy festa. Këto ishin ditë të lumtur dhe gëzim. Profeti pyeti: 'Çfarë janë këto ditë (kush janë në thelb)?' U përgjigjën: 'Ne kohën e Jahiliyyah (paganismi) ne u argëtoheshim në këto ditë.' Profeti salallahu alejhi vasallam u përgjigj: 'Allahu ju ka zëvendësuar ato dy festa me dy festa më të dobishme – këto janë Kurban dhe Uraza.'" (Transmetohet nga Abu Dawud.)
Kush quhet musliman dhe feston festën e paganëve - adhuruesve të zjarrit, dhe më pas bën namaz, shkel parimin e adhurimit të Allahut të vetëm. Shejtanët janë krijuar nga zjarri dhe inkurajojnë adhurimin e asaj nga janë krijuar. Festuesi adhuron shejtanët, quhet ai edhe Mitra, edhe Ahura Mazda (Ormozd) ose Yar. Nuk është çudi qhe në këto festa zakonisht marrin pjesë ata që nuk e njohin Islamin dhe nuk i përmbahen shtyllave të Islams, por thjesht janë 'muslimanë etnik'. Dhe natyrisht, nuk e njohin themelin e Unitetit. Allahu është i pastra nga çdo shoqërues.
"Allahu është Ai, dhe nuk ka zot tjetër përveç Tij, të cilin e dinë sekretet dhe ato që janë të dukshme." (Koran, 59:22). Për ata që adhurojnë zjarin, kompensimi do të jetë zjarr i përhershëm në Xhehenem: "Mos jeni si ata që harruan Allahun dhe të cilët Ai i bëri të harrojnë veten e tyre. Ata janë të ligët. Fundi i tyre do të jetë futja në Zjarr, në të cilin do të qëndrojnë përherë. Kjo është pagesa e padrejtëve!" (Koran, Sure "Mbledhja", ayetet 19 dhe 17).
Kërkojmë nga Allahu i Lartë të ripërcaktojë pozicionin e të gjithë muslimanëve dhe t'i tregojë atyre rrugën e drejtë.