Дунья – это не награда или наказание сама по себе...

Dunya is not a reward or punishment in itself... / Dünya başlı başına bir ödül ya da ceza değildir... / Dunya nuk është një shpërblim apo ndëshkim në vetvete...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

"То, что в этом мире счастливые и спокойные дни сменяются на дни трудностей и горя говорит о том, что этот мир не создан для постоянного спокойствия и наслаждений. Также и то, что дни трудностей и горя сменяются на дни счастья и спокойствия говорит о том, что этот мир не создан для постоянного горя и печали. Одни дни сменяются другими. В отличие от Рая и Ада, которые созданы только для наслаждения и наказания. Этот мир создан для испытаний, веры, стойкости, терпения, упования и благодарности".

Здесь утверждается, что цикличность радости и страдания в земной жизни указывает на ее природу, отличную от вечного блаженства Рая или вечных мучений Ада. Мир, в котором счастье и горе чередуются, не предназначен для постоянного комфорта или постоянной боли. Его существование, напротив, – это своего рода школа жизни, испытательный полигон для человеческой души. Развернём эту мысль подробнее:

Цикличность как основной признак: В основе написанного лежит наблюдение о сменяемости радости и горя. Это не случайность, а закономерность. Это не просто философское наблюдение, а утверждение о глубинном смысле бытия. Каждый этап, как светлый, так и темный, необходим для полноты опыта и для развития личности. Без трудностей мы не можем по-настоящему оценить счастье, без боли – понять радость.

Испытание верой: Трудности жизни служат проверкой нашей веры. Они заставляют нас обращаться ко Всевышнему, искать смысл в страдании и испытании, укреплять свою духовную стойкость. Веру нельзя получить, только пассивно наслаждаясь жизнью; она закаляется в борьбе с невзгодами.

Развитие стойкости и терпения: Преодоление трудностей формирует в человеке стойкость и терпение – качества, которые невозможно приобрести без столкновения с препятствиями. Эти качества не даются от рождения, а приобретаются в процессе жизни, подобно мышцам, которые укрепляются тренировкой.

Упование и благодарность: Переживание трудностей учит нас упованию – вере в то, что даже в самые тяжелые моменты есть светлая надежда. Кроме того, проходя через трудности, мы учимся ценить моменты счастья и благополучия, развивая чувство благодарности за всё хорошее, что есть в нашей жизни.

Противопоставление Раю и Аду: Здесь используется Рай и Ад как метафоры статичных состояний – вечного наслаждения и вечного наказания. Земная жизнь, в отличие от этих крайностей, динамична, полна перемен и предназначена для развития, а не для застывшего состояния. Она представляет собой промежуточный этап, позволяющий нам расти духовно и приближаться к высшему состоянию (по аналогии с Раем), но требующий для этого прохождения испытаний.

Смысл всего сказанного заключается в том, что земная жизнь – это не награда или наказание сама по себе, а путь к духовному совершенствованию. Чередование радости и горя – это не случайность, а необходимый механизм развития личности, который формирует в человеке такие ценные качества, как вера, стойкость, терпение, упование и благодарность. Это путь, который требует усилий, но приводит к личностному росту и духовному обогащению...

Dunya is not a reward or punishment in itself...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

"The fact that in this world happy and calm days are replaced by days of difficulties and grief suggests that this world is not created for constant peace and enjoyment. Also, the fact that the days of difficulties and grief are replaced by days of happiness and tranquility suggests that this world is not created for constant grief and sadness. Some days are replaced by others. Unlike Heaven and Hell, which are created only for pleasure and punishment. This world is made for trials, faith, perseverance, patience, hope and gratitude."

It is argued here that the cyclical nature of joy and suffering in earthly life indicates its nature, which is different from the eternal bliss of Paradise or the eternal torment of Hell. A world in which happiness and sorrow alternate is not designed for constant comfort or constant pain. His existence, on the contrary, is a kind of school of life, a testing ground for the human soul. Let's expand this idea in more detail:

Cyclicity as the main feature: The basis of what is written is the observation of the alternation of joy and grief. This is not an accident, but a pattern. This is not just a philosophical observation, but a statement about the deep meaning of being. Each stage, both light and dark, is necessary for the completeness of the experience and for the development of personality. Without difficulties, we cannot truly appreciate happiness, and without pain, we cannot understand joy.

The test of faith: The difficulties of life serve as a test of our faith. They force us to turn to the Almighty, to seek meaning in suffering and trial, to strengthen our spiritual fortitude. Faith cannot be gained only by passively enjoying life; it is tempered in the struggle against adversity.

Developing resilience and patience: Overcoming difficulties builds resilience and patience in a person – qualities that cannot be acquired without encountering obstacles. These qualities are not given from birth, but are acquired in the course of life, like muscles that are strengthened by training.

Hope and gratitude: Experiencing difficulties teaches us hope – the belief that even in the most difficult moments there is bright hope. In addition, going through difficulties, we learn to appreciate moments of happiness and well-being, developing a sense of gratitude for all the good things in our lives.

Contrasting Heaven and Hell: Heaven and Hell are used here as metaphors for static states – eternal pleasure and eternal punishment. Earthly life, unlike these extremes, is dynamic, full of change and designed for development, not for a frozen state. It is an intermediate stage that allows us to grow spiritually and approach a higher state (by analogy with Paradise), but requires passing tests for this.

The meaning of all this is that earthly life is not a reward or punishment in itself, but a path to spiritual perfection. The alternation of joy and grief is not an accident, but a necessary mechanism of personality development, which forms in a person such valuable qualities as faith, perseverance, patience, hope and gratitude. This is a path that requires effort, but leads to personal growth and spiritual enrichment...

Dünya başlı başına bir ödül ya da ceza değildir...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

"Bu dünyada mutlu ve sakin günlerin yerini zorluk ve keder günlerine bırakması, bu dünyanın sürekli huzur ve zevk için yaratılmadığını gösteriyor. Ayrıca zorluk ve keder günlerinin yerini mutluluk ve sakinlik günlerine bırakması, bu dünyanın sürekli keder ve üzüntü için yaratılmadığını gösteriyor. Bazı günler yerini diğerleri alır. Cennetin ve Cehennemin aksine, onlar sadece zevk ve azap için yaratılmıştır. Bu dünya deneme, inanç, sebat, sabır, umut ve şükran için yaratılmıştır.

Burada, dünyevi yaşamdaki neşe ve ıstırabın döngüselliğinin, Cennetin ebedi mutluluğundan veya Cehennemin ebedi azabından farklı bir doğasına işaret ettiği iddia edilmektedir. Mutluluğun ve kederin değiştiği bir dünya, sürekli rahatlık veya sürekli acı için tasarlanmamıştır. Onun varlığı, aksine, bir tür yaşam okulu, insan ruhu için bir test alanıdır. Bu düşünceyi daha ayrıntılı olarak inceleyelim:

Ana işaret olarak döngüsellik: Yazılanların temelinde neşe ve kederin değişebilirliği gözlemi yatmaktadır. Bu bir kaza değil, bir düzenliliktir. Bu sadece felsefi bir gözlem değil, varlığın derin anlamı hakkında bir ifadedir. Hem aydınlık hem de karanlık her aşama, deneyimin doluluğu ve kişiliğin gelişimi için gereklidir. Zorluklar olmadan mutluluğu gerçekten takdir edemeyiz, acı çekmeden sevinci anlayamayız.

İnanç Testi: Yaşamın zorlukları inancımızın bir testi olarak hizmet eder. Bizi En Yüce'ye dönmeye, ıstırap ve imtihanda anlam aramaya, ruhsal dayanıklılığımızı güçlendirmeye zorluyorlar. İnanç ancak hayattan pasif olarak zevk alarak elde edilemez; zorluklara karşı mücadelede sertleşir.

Sebat ve sabrın gelişimi: Zorlukların üstesinden gelmek, bir kişide sebat ve sabrı oluşturur – engellerle karşılaşmadan elde edilemeyen nitelikler. Bu nitelikler doğumdan itibaren verilmez, ancak egzersizle güçlendirilen kaslar gibi yaşam sürecinde kazanılır.

Umut ve minnettarlık: Zorluklar yaşamak bize güvenmeyi öğretir - en zor anlarda bile parlak bir umut olduğu inancı. Ayrıca zorluklardan geçerek hayatımızdaki tüm güzel şeyler için minnettarlık duygusu geliştirerek mutluluk ve esenlik anlarına değer vermeyi öğreniyoruz.

Cennet ve Cehenneme karşıtlık: Burada Cennet ve Cehennem, durağan durumlar için metaforlar olarak kullanılır - sonsuz zevk ve sonsuz ceza. Dünyevi yaşam, bu aşırılıkların aksine dinamiktir, değişimlerle doludur ve donmuş bir duruma değil, gelişmeye yöneliktir. Ruhsal olarak büyümemize ve en yüksek duruma (Cennete benzetilerek) yaklaşmamıza izin veren, ancak bunun için denemelerden geçmemizi gerektiren bir ara aşamayı temsil eder.

Tüm söylenenlerin anlamı, dünyevi yaşamın kendi başına bir ödül ya da ceza değil, ruhsal gelişmeye giden bir yol olduğudur. Sevinç ve kederin değişmesi bir tesadüf değil, bir kişide inanç, sebat, sabır, umut ve şükran gibi değerli nitelikleri oluşturan kişiliğin gelişimi için gerekli bir mekanizmadır. Çaba gerektiren ancak kişisel gelişim ve ruhsal zenginleşmeye yol açan bir yoldur...

Dunya nuk është një shpërblim apo ndëshkim në vetvete...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

"Fakti që në këtë botë ditët e lumtura dhe të qeta zëvendësohen me ditë vështirësish dhe pikëllimi sugjeron që kjo botë nuk është krijuar për paqe dhe kënaqësi të vazhdueshme. Gjithashtu, fakti që ditët e vështirësive dhe pikëllimit zëvendësohen me ditë lumturie dhe qetësie sugjeron që kjo botë nuk është krijuar për pikëllim dhe trishtim të vazhdueshëm. Disa ditë zëvendësohen nga të tjera. Ndryshe Nga Parajsa dhe Ferri, të cilat krijohen vetëm për kënaqësi dhe ndëshkim. Kjo botë është bërë për sprova, besim, këmbëngulje, durim, shpresë dhe mirënjohje."

Këtu argumentohet se natyra ciklike e gëzimit dhe vuajtjes në jetën tokësore tregon natyrën e saj, e cila është e ndryshme nga lumturia e përjetshme e Parajsës ose mundimi i përjetshëm i Ferrit. Një botë në të cilën lumturia dhe pikëllimi alternojnë nuk është krijuar për rehati të vazhdueshme ose dhimbje të vazhdueshme. Ekzistenca e tij, përkundrazi, është një lloj shkolle e jetës, një terren testimi për shpirtin e njeriut. Le ta zgjerojmë këtë ide në më shumë detaje:

Ciklikiteti si tipar kryesor: baza e asaj që është shkruar është vëzhgimi i alternimit të gëzimit dhe pikëllimit. Ky nuk është një aksident, por një model. Ky nuk është vetëm një vëzhgim filozofik, por një deklaratë për kuptimin e thellë të qenies. Çdo fazë, si e lehtë ashtu edhe e errët, është e nevojshme për plotësinë e përvojës dhe për zhvillimin e personalitetit. Pa vështirësi, ne nuk mund ta vlerësojmë vërtet lumturinë, dhe pa dhimbje, nuk mund ta kuptojmë gëzimin.

Testi i besimit: vështirësitë e jetës shërbejnë si një provë e besimit tonë. Ata na detyrojnë t'i drejtohemi Të Plotfuqishmit, të kërkojmë kuptim në vuajtje dhe sprovë, të forcojmë qëndresën tonë shpirtërore. Besimi nuk mund të fitohet vetëm duke shijuar jetën në mënyrë pasive; ai zbutet në luftën kundër fatkeqësisë.

Zhvillimi i qëndrueshmërisë dhe durimit: Tejkalimi i vështirësive ndërton qëndrueshmëri dhe durim tek një person – cilësi që nuk mund të fitohen pa hasur pengesa. Këto cilësi nuk jepen që nga lindja, por fitohen gjatë jetës, si muskujt që forcohen nga stërvitja.

Shpresa dhe mirënjohja: Përjetimi i vështirësive na mëson shpresën – besimin se edhe në momentet më të vështira ka shpresë të ndritshme. Përveç kësaj, duke kaluar vështirësi, ne mësojmë të vlerësojmë momentet e lumturisë dhe mirëqenies, duke zhvilluar një ndjenjë mirënjohjeje për të gjitha gjërat e mira në jetën tonë.

Kontrastimi I Parajsës dhe Ferrit: Parajsa dhe Ferri përdoren këtu si metafora për gjendjet statike – kënaqësi e përjetshme dhe ndëshkim i përjetshëm. Jeta tokësore, ndryshe nga këto ekstreme, është dinamike, plot ndryshime dhe e krijuar për zhvillim, jo për një gjendje të ngrirë. Shtë një fazë e ndërmjetme që na lejon të rritemi shpirtërisht dhe t'i afrohemi një gjendje më të lartë (për analogji me Parajsën), por kërkon kalimin e testeve për këtë.

Kuptimi i gjithë kësaj është se jeta tokësore nuk është një shpërblim ose ndëshkim në vetvete, por një rrugë drejt përsosmërisë shpirtërore. Alternimi i gëzimit dhe pikëllimit nuk është një aksident, por një mekanizëm i domosdoshëm i zhvillimit të personalitetit, i cili formon tek një person cilësi të tilla të vlefshme si besimi, këmbëngulja, durimi, shpresa dhe mirënjohja. Kjo është një rrugë që kërkon përpjekje, por çon në rritje personale dhe pasurim shpirtëror...