Да будет проклято такое братство...

May such a brotherhood be cursed... / Böyle bir kardeşlik lanetlensin... / Le të mallkohet një vëllazëri e tillë...

"Мы думали, что они наши братья..." — эти слова пронзают сердца верующих. Они отражают не просто разочарование, а глубокую рану, нанесённую теми, кто должен был быть плечом рядом, опорой и поддержкой. Речь не идёт только о политике. Это вопрос веры, сознания, солидарности и чести мусульманской Уммы. Сегодня, когда народы страдают от угнетения, особенно в Палестине, бездействие и даже предательство со стороны тех, кто называет себя защитниками Ислама, воспринимается как предательство самой сути братства.

Это братство не строится на паспортах, флагах или соглашениях между государствами. Оно выше национальности и рас, выше границ и времён. Это братство по вере, по таухиду, по Кур'ану и Сунне. Когда кто-то из этой Уммы страдает — страдают все. Но сегодня кажется, что это чувство у многих ослабло. Когда невинные гибнут, ожидания мусульман обращаются к тем, кто называет себя "лидерами мусульман". Однако часто в ответ — молчание. Или ещё хуже — сотрудничество с теми, кто поддерживает агрессию. Правители этих стран заявляют о модернизации, секуляризации и "умеренном исламе", при этом заключая союзы с теми, кто бомбардирует мусульманские земли.

"Да будет проклято такое братство!" — не проклятие в адрес ислама, а проклятие лицемерного братства, предавшего исламскую солидарность ради мирских выгод. Ислам — это религия, которая с момента своего появления проповедует ценности единства, справедливости, милосердия и братства. Пророк Мухаммад (да благословит его Аллах и приветствует) учил, что верующие подобны кирпичам в стене, поддерживающим друг друга. Однако сегодняшний мусульманский мир сталкивается с множеством противоречий, которые зачастую ставят под сомнение эти фундаментальные принципы.

Современный мусульманский мир переживает глубокий кризис единства. Страны, которые должны были быть оплотом исламской солидарности, сегодня оказываются втянутыми в политические игры, отказываясь от поддержки угнетённых братьев. Особенно ярко это проявляется в позиции Саудовской Аравии, которая, несмотря на свою религиозную значимость, всё больше дистанцируется от вопросов уммы, таких как палестинское сопротивление или джихад против оккупации. Саудовская Аравия, Иордания, Египет и другие страны, считающиеся "братьями" по вере, часто действуют вопреки интересам мусульманского мира. Например, палестинский вопрос, который долгое время был символом солидарности среди мусульман, сегодня игнорируется многими арабскими государствами. Это вызывает чувство разочарования и горечи у тех, кто видит в Исламе источник надежды и справедливости.

Пример Саудовской Аравии особенно показателен. Наследный принц Мухаммад бин Салман объявил о намерении "отказаться от радикализма" и "вернуться к умеренному Исламу". Однако многие задаются вопросом: действительно ли эта трансформация направлена на благо уммы, или же она служит лишь инструментом для укрепления власти и привлечения западных инвестиций? Когда миллиарды долларов тратятся на развлечения и спорт, в то время как братья-мусульмане страдают от войны и гонений, Палестина истекает кровью - это вызывает серьезные сомнения в искренности таких заявлений. Показуха реформ против реальности страданий. Это не просто экономические решения — это моральное банкротство. Это показывает, что приоритеты сместились: не к служению Умме, а к служению престижу перед Западом. В то время как некоторые саудовские учёные заключены в тюрьмы за искреннее слово, — развлекательные мероприятия получают зелёный свет. Это ли не искажение приоритетов?

Ученые в Исламе всегда играли ключевую роль. Они были хранителями знаний, защитниками веры и проводниками правды. Однако в современном мире многие из них оказались под давлением политических режимов, которые требуют молчания или даже оправдания несправедливых действий. Это особенно заметно в Саудовской Аравии, где десятки ученых находятся в тюрьмах за критику правительства. Особенно болезненным является вопрос о джихаде. Джихад — это не только вооруженная борьба, но и духовная битва за правду и справедливость. Однако сегодня многие ученые предпочитают замалчивать этот аспект Ислама, опасаясь последствий. В истории Ислама всегда находились те, кто выступал против радикализма, но также были и те, кто уклонялся от своей обязанности напоминать людям о важности защиты угнетенных. Например, во времена крестовых походов и нашествия монголов некоторые "ученые" пытались оправдать бездействие, обвиняя тех, кто выступал против захватчиков, в безумии или экстремизме. Сегодня мы наблюдаем похожую ситуацию: многие ученые молчат, когда мусульманские земли оккупированы, а права верующих попираются.

Бин Салман заявляет о необходимости вернуться к "истокам умеренного Ислама". Но что скрывается за этим понятием? С одной стороны, инициатива может быть воспринята как шаг к отказу от экстремизма и радикализма, которые действительно нанесли огромный ущерб имиджу Ислама. С другой стороны, существует риск, что под видом "умеренности" будут уничтожены сами основы Ислама. Например, переход от наблюдения за Луной к астрономическим расчетам для определения начала месяцев — это, казалось бы, небольшое изменение, которое, однако, символизирует отход от традиционных практик. Точно так же развлечения, туризм и спортивные мероприятия, финансируемые за счет бюджета королевства, могут быть восприняты как попытка отвлечь внимание от реальных проблем мусульманского мира.

Сегодняшний мусульманский мир находится на перепутье. С одной стороны, есть стремление к модернизации и адаптации к современным условиям. С другой стороны, существует риск утраты духовных и моральных ценностей, которые являются основой Ислама. Чтобы сохранить свою идентичность и достойно противостоять вызовам времени, мусульманам необходимо вернуться к истокам своей веры, укрепить братство и сосредоточиться на справедливости.

Но разве джихад за освобождение Аль-Кудса (Иерусалима) — это «радикализм»? Разве защита чести, жизни и земли мусульман — это «экстремизм»? Саудовская Аравия продвигает идею «умеренного ислама», но под этим лозунгом скрывается отказ от ключевых принципов религии. Вместо поддержки мусульман, королевство нормализует отношения с сионистами. Учёные, призывающие к сопротивлению и борьбе с сионистами, оказываются в тюрьмах. В то время как Палестина страдает, саудиты тратят миллиарды на спортивные трансферы и концерты. Разве это не напоминает времена, когда правители-предатели сотрудничали с монголами и крестоносцами, а учёные, угождая власти, молчали?

Многие саудовские богословы, вместо того чтобы напоминать правителям об их обязанностях перед уммой, поддерживают курс на «модернизацию». Но Пророк (ﷺ) сказал: «Лучший джихад — это слово правды перед лицом тирана». (Ибн Маджа). Где эти слова сегодня? Почему вместо призыва к единству мусульман мы слышим оправдания сотрудничества с врагами ислама?

Что же делать Умме?

Мусульмане не должны слепо доверять политическим лидерам или «официальным» учёным, которые служат режимам. Наша обязанность: Изучать истинный ислам, а не его «умеренные» версии, подстроенные под политику. – Не поддерживать правителей, которые предают умму. – Помогать тем, кто на передовой, будь то Палестина или другие угнетённые земли. – Молиться за победу угнетённых и действовать в меру возможностей. Исламское братство — не пустые слова, а обязанность. Если правители забыли о ней, то простые мусульмане не имеют права молчать. История рассудит тех, кто предал умму ради временных выгод. Наша задача — не быть среди них. 

Да поможет нам Аллах быть среди тех, кто не предаёт Умму. Кто встаёт с истиной — даже в одиночку. И кто не забывает, что Ислам — это не только вера, но и ответственность. Да поможет Аллах мусульманам обрести единство и силу. Аминь!

May such a brotherhood be cursed...

"We thought they were our brothers..." These words pierce the hearts of believers. They reflect not just disappointment, but a deep wound inflicted by those who should have been a shoulder to lean on, a support, and a pillar. This is not only about politics. It’s a matter of faith, consciousness, solidarity, and the honor of the Muslim Ummah. Today, as nations suffer under oppression — especially in Palestine — the inaction, and even betrayal, by those who call themselves defenders of Islam, is perceived as a betrayal of the very essence of brotherhood.

This brotherhood is not built on passports, flags, or agreements between states. It transcends nationality and race, borders and time. It is a brotherhood of faith, of Tawhid, of the Qur’an and Sunnah. When one member of this Ummah suffers, all suffer. But today, it seems that this feeling has weakened for many. When innocents are killed, Muslims expect leaders who call themselves "leaders of Muslims" to act. Yet, too often, the response is silence. Or worse — collaboration with those who support aggression. The rulers of these countries speak of modernization, secularization, and "moderate Islam," while forming alliances with those bombing Muslim lands.

"May such brotherhood be cursed!" — not a curse against Islam, but against hypocritical brotherhood that betrayed Islamic solidarity for worldly gains. Islam is a religion that, from its inception, has preached values of unity, justice, mercy, and brotherhood. Prophet Muhammad (peace be upon him) taught that believers are like bricks in a wall, supporting each other. However, today's Muslim world faces contradictions that often challenge these fundamental principles.

The modern Muslim world is experiencing a deep crisis of unity. Countries that should have been bastions of Islamic solidarity are now entangled in political games, turning away from supporting oppressed brothers. This is especially evident in the stance of Saudi Arabia, which, despite its religious significance, increasingly distances itself from issues of the Ummah, such as Palestinian resistance or jihad against occupation. Saudi Arabia, Jordan, Egypt, and other countries considered “brothers” in faith often act against the interests of the Muslim world. For example, the Palestinian issue, which was long a symbol of Muslim solidarity, is now ignored by many Arab states. This causes feelings of disappointment and bitterness among those who see Islam as a source of hope and justice.

The case of Saudi Arabia is particularly telling. Crown Prince Mohammed bin Salman announced his intention to "reject extremism" and "return to moderate Islam." But many question: Is this transformation truly aimed at benefiting the Ummah, or does it serve as a tool to consolidate power and attract Western investments? While billions are spent on entertainment and sports, Muslim brothers suffer from war and persecution, and Palestine bleeds — this raises serious doubts about the sincerity of such statements. Empty reforms versus the reality of suffering. These are not just economic decisions; this is moral bankruptcy. It shows a shift in priorities: not serving the Ummah, but serving prestige before the West. While some Saudi scholars are imprisoned for speaking the truth, entertainment events receive the green light. Is this not a distortion of priorities?

Scholars in Islam have always played a key role. They were keepers of knowledge, protectors of faith, and conveyors of truth. However, in the modern world, many find themselves under pressure from political regimes that demand silence or even justification of unjust actions. This is especially noticeable in Saudi Arabia, where dozens of scholars are in prison for criticizing the government. The issue of jihad is particularly painful. Jihad is not just armed struggle but also a spiritual battle for truth and justice. However, today many scholars choose to remain silent on this aspect of Islam, fearing consequences. In Islamic history, there were always those who opposed radicalism, but there were also those who shied away from their duty to remind people of the importance of defending the oppressed. For example, during the Crusades and Mongol invasions, some "scholars" tried to justify inaction, accusing those who resisted invaders of madness or extremism. Today we observe a similar situation: many scholars remain silent while Muslim lands are occupied, and the rights of believers trampled.

Bin Salman speaks of the need to return to the "roots of moderate Islam." But what lies behind this concept? On one hand, the initiative could be seen as a step toward rejecting extremism and radicalism, which have indeed damaged Islam's image. On the other hand, there is a risk that under the guise of "moderation," the very foundations of Islam will be eroded. For example, shifting from moon-sighting to astronomical calculations for determining months — seemingly a small change — symbolizes a departure from traditional practices. Similarly, entertainment, tourism, and sporting events funded by the kingdom's budget may be seen as attempts to distract from the real problems of the Muslim world.

Today's Muslim world stands at a crossroads. On one side, there is a drive toward modernization and adaptation to contemporary conditions. On the other side, there is a risk of losing spiritual and moral values that form the foundation of Islam. To preserve identity and face the challenges of the times with dignity, Muslims must return to the roots of their faith, strengthen brotherhood, and focus on justice.

But is jihad for the liberation of Al-Quds (Jerusalem) "radicalism"? Is defending the honor, life, and land of Muslims "extremism"? Saudi Arabia promotes the idea of "moderate Islam," but under this slogan hides a rejection of key principles of the religion. Instead of supporting Muslims, the kingdom normalizes relations with Zionists. Scholars who call for resistance and fight against Zionists end up in prisons. While Palestine suffers, Saudis spend billions on sports transfers and concerts. Does this not remind us of times when traitorous rulers collaborated with Mongols and Crusaders, while scholars, pleasing the authorities, remained silent?

Many Saudi theologians, instead of reminding rulers of their duties to the Ummah, support the course of "modernization." But the Prophet (ﷺ) said: "The best jihad is a word of truth in the face of a tyrant" (Ibn Majah). Where are these words today? Why do we hear excuses for collaboration with enemies of Islam instead of calls for Muslim unity?

What should the Ummah do?

Muslims should not blindly trust political leaders or "official" scholars who serve regimes. Our duty is: Study true Islam, not its "moderate" versions tailored to politics. Do not support rulers who betray the Ummah. Help those on the frontlines, whether in Palestine or other oppressed lands. Pray for the victory of the oppressed and act within your means. Islamic brotherhood is not empty words but an obligation. If rulers forget it, ordinary Muslims have no right to remain silent. History will judge those who betrayed the Ummah for temporary gains. Our task is not to be among them.

May Allah help us be among those who do not betray the Ummah. Those who stand with the truth — even alone. And who remember that Islam is not just faith but also responsibility. May Allah help Muslims regain unity and strength. Ameen!

Böyle bir kardeşlik lanetlensin...

"Sanıyorduk ki onlar kardeşlerimizdi..." Bu sözler, inananların kalplerini delip geçiyor. Bunlar sadece hayal kırıklığını değil, aynı zamanda destek ve dayanışma olması gerekenlerden gelen derin bir yarayı yansıtıyor. Bu yalnızca siyasetle ilgili değil. İnanç, bilinç, dayanışma ve Müslüman Ummet'in şerefiyle ilgili bir konu. Bugün, özellikle Filistin'de milletler baskı altında acı çekerken, kendilerini İslam'ın savunucuları olarak adlandıranların hareketsizliği hatta ihaneti, kardeşliğin özünü ihanet edilmiş gibi algılanıyor.

Bu kardeşlik pasaportlara, bayraklara veya devletler arası anlaşmalara dayanmaz. Milliyet ve ırk, sınırlar ve zaman üstündedir. Bu iman, tevhid, Kuran ve Sünnet kardeşliğidir. Ummetin bir üyesi acı çekerse, hepsi acı çeker. Ancak bugün bu duyguyu birçok kişi zayıflamış gibi görünüyor. Masumlar öldürüldüğünde, Müslümanlar kendilerini "Müslüman liderleri" olarak adlandıranlardan bekliyorlar. Ancak çoğu zaman karşılık sessizlik oluyor. Ya da daha kötüsü — saldırganlığı destekleyenlerle işbirliği. Bu ülkelerin liderleri modernleşme, laikleşme ve "ılımlı İslam" hakkında konuşurken, Müslüman topraklarını bombalayanlarla ittifaklar kuruyorlar.

"Böyle bir kardeşlik lanet olsun!" — İslam'a değil, İslam dayanışmasını dünya menfaatleri için ihanet eden ikiyüzlü kardeşliğe lanet. İslam, başlangıcından beri birlik, adalet, merhamet ve kardeşlik değerlerini öğreten bir dindir. Hz. Muhammed (s.a.v.) inananların birbirini destekleyen duvar tuğlalarına benzediğini öğretti. Ancak günümüz Müslüman dünyası bu temel prensipleri sorgulayan birçok çelişkiye sahne oluyor.

Modern Müslüman dünyası birlik krizi yaşıyor. İslam dayanışmasının sığınağı olması gereken ülkeler şimdi politik oyunlara bulaşıyor ve mağdur kardeşlerini desteklemeden uzak duruyor. Özellikle Suudi Arabistan'ın durumu çarpıcıdır. Dinî öneme rağmen, Filistin direnişi veya işgal karşıtı cihat gibi ummet sorunlarından giderek uzaklaşıyor. Suudi Arabistan, Ürdün, Mısır ve diğer "iman kardeşleri" ülkeler genellikle Müslüman dünyanın çıkarlarına ters düşüyor. Örneğin, uzun süredir Müslüman dayanışmasının sembolü olan Filistin meselesi artık birçok Arap devleti tarafından göz ardı ediliyor. Bu, İslam'ı umut ve adalet kaynağı olarak görenlerde hayal kırıklığı ve acıya neden oluyor.

Suudi Arabistan örneği özellikle dikkat çekici. Veliaht Prens Muhammed bin Selman "radikalizmi reddetmek" ve "ılımlı İslama geri dönmek" niyetini açıkladı. Ancak birçok kişi şu soruyu soruyor: Bu dönüşüm gerçekten ummetin faydasına mı yöneliktir, yoksa Batı yatırımlarını çekmek ve güç kazanmak için bir araç mı? Milyarlarca dolar eğlence ve spor harcanırken, Müslüman kardeşler savaş ve zulüm içinde ölürken, Filistin kanıyor — bu ifadelerin samimiyeti üzerine ciddi şüpheler doğuruyor. Göstermelik reformlar, acının gerçekliği karşısında. Bunlar sadece ekonomik kararlar değil; bu ahlaki iflas. Bu, önceliklerin değiştiğini gösteriyor: Ummet hizmet etmek yerine Batı önünde prestij hizmet etmek. Bazı Suudi alimler gerçeği söylemek için hapsedilirken, eğlence etkinlikleri yeşil ışık alıyor. Bu önceliklerin çarpıtılması değil mi?

İslam'da alimler her zaman kilit bir rol oynadı. Bilginin koruyucuları, imanın koruyucuları ve hakikatin taşıyıcılarıydılar. Ancak modern dünyada pek çoğu, sessizlik veya haksız eylemleri haklı çıkarmak talep eden politik rejimlerin baskısı altındadırlar. Bu özellikle Suudi Arabistan'da, hükümeti eleştiren onlarca alimin hapse atıldığı yerde belirgindir. Cihat meselesi özellikle acıdır. Cihat sadece silahlı mücadele değil, aynı zamanda hakikat ve adalet için ruhani bir mücadeledir. Ancak bugün birçok alim İslam'ın bu yönü üzerinde sessiz kalmayı tercih ediyor, sonuçlardan korkuyor. İslam tarihinde radikalizme karşı çıkanlar hep olmuştur, ancak aynı zamanda ezilenleri savunmanın önemini hatırlatmaktan kaçınanlar da olmuştur. Örneğin, Haçlı Seferleri ve Moğol istilaları sırasında bazı "alimler" direnenleri delilik veya aşırılıkla suçlayarak işbirliğini haklı çıkarmaya çalışmışlardır. Bugün benzer bir durum görüyoruz: Birçok alim Müslüman toprakları işgal edildiği ve inananların hakları çiğnendiği halde susuyor.

Bin Selman "ılımlı İslam'ın köklerine geri dönme" gerekliliğinden bahsediyor. Ancak bu kavramın arkasında ne yatıyor? Bir yandan bu girişim, İslam'ın imajına büyük zarar veren aşırılık ve radikalizmi reddetme adım olarak görülebilir. Diğer yandan "ılımlılık" bahanesi altında İslam'ın temellerinin tahrip edilmesi riski var. Örneğin, ayın başlangıcını belirlemek için ay gözleminden astronomik hesaplara geçiş — görünen küçük bir değişiklik — geleneksel uygulamalardan uzaklaşmayı simgeliyor. Aynı şekilde, krallığın bütçesiyle finanse edilen eğlence, turizm ve spor etkinlikleri, Müslüman dünyasının gerçek sorunlarından dikkat dağıtmak olarak algılanabilir.

Bugünkü Müslüman dünya bir kavşağın üzerinde. Bir yandan modernleşme ve çağdaş koşullara uyum sağlama çabası var. Diğer yandan İslam'ın temelini oluşturan manevi ve ahlaki değerlerin kaybedilmesi riski var. Kimliğini korumak ve çağın zorluklarına şerefle karşı koymak için Müslümanların imanlarının köklerine dönmeleri, kardeşliği güçlendirmeleri ve adalet üzerine odaklanmaları gerekiyor.

Ancak Kudüs'ün (Al-Kuds) özgürlüğü için cihat "radikalizm" midir? Müslümanların şerefini, hayatını ve toprağını savunmak "aşırılık" mıdır? Suudi Arabistan "ılımlı İslam" fikrini destekliyor, ancak bu slogan altında dinin ana ilkelerinden vazgeçiliyor. Müslümanları desteklemek yerine, krallık Siyonistlerle ilişkileri normalleştiriyor. Direnişe ve Siyonistlere karşı mücadele çağrısı yapan alimler hapishanelerde bulunuyor. Filistin acı çekerken, Suudiler milyarlarca dolar spor transferlerine ve konserlere harcıyor. Bu, hain hükümdarların Moğollar ve Haçlılarla işbirliği yaptığı, yetkilileri memnun etmek için sessiz kalan alimlerin olduğu zamanları hatırlatmıyor mu?

Birçok Suudi tanıtıcı, yöneticilere ummete karşı görevlerini hatırlatmak yerine "modernleşme" yoluna destek veriyor. Ancak Peygamber (s.a.v.) "En iyi cihat, zalimin karşısına doğru sözcük demektir" dedi (İbn Mace). Bugün bu sözler nerede? Neden Müslüman birliği çağrısı yerine İslam'ın düşmanlarıyla işbirliğini haklı çıkarmaya yönelik bahaneler duyuyoruz?

Ummet ne yapmalı?

Müslümanlar politik liderlere veya rejimlere hizmet eden "resmi" alimlere körü körüne güvenmemelidir. Bizim görevimiz: Gerçek İslam'ı öğrenmek, siyasete göre uyarlanmış "ılımlı" versiyonları değil. Ummeti ihanet eden yöneticilere destek olmamak. Filistin veya başka ezilmiş topraklarda ön cepheye olanlara yardım etmek. Ezilenlerin zaferi için dua etmek ve imkanlar ölçüsünde hareket etmek. İslam kardeşliği boş sözler değil, bir görevdir. Eğer yöneticiler bunu unuttuysa, sıradan Müslümanların sessiz kalmaya hakkı yok. Geçici kazançlar uğruna ummeti ihanet edenleri tarih yargılacak. Görevimiz onlar arasında olmamak.

Allah bize ummeti ihanet etmeyenler arasında olmamıza yardım etsin. Tek başına olsa bile gerçeğe sahip çıkanlar. Ve İslam'ın sadece bir inanç değil, aynı zamanda bir sorumluluk olduğunu unutmamaya çalışanlar. Allah Müslümanlara birlik ve güç bulmalarına yardım etsin. Amin!

Le të mallkohet një vëllazëri e tillë...

"Mendëm se ata ishin vëllazër të tanë..." Këto fjalë depërtojnë në zemrat e besimtarëve. Ato reflektojnë jo vetëm zhgërim, por edhe plagën e thellë të shkaktuar nga ata që duhet të jenë mbështetës dhe shtyllë mbështetëse. Ky nuk është thjesht një problem politike. Është një çështje besimi, ndërgjegjesimit, solidaritetit dhe nderit të Ummesë Muslime. Sot, ndërsa kombet vuajnë nën opresion — veçanërisht në Palestinë — paaftësia dhe madje edhe tradhëtia nga ata që pretendojnë të jenë mbrojtësit e Islâmit, perceptohet si tradhti ndaj thelbësisë së vëllazërisë.

Ky vëllazërim nuk bazohet në pasaporta, flamuj apo marrëveshje mes shteteve. Ai tejkalon nacionalizmin dhe racën, kufijtë dhe kohën. Ky është vëllazërim i besimit, i Tawhid-it, i Kur'anit dhe Sunnesë. Kur një antar i Ummesë vuajnë, të gjithë vuajnë. Por sot duket se ky ndjenjë ka dobësuar për shumë. Kur të pafajshmit vriten, pritshmëritë e muslimanëve drejtohen tek ata që quhen "liderë të muslimanëve". Megjithatë, shpesh në përgjigje ka heshtje. Ose edhe më keq — bashkëpunim me ata që mbështesin agresionin. Drejtuesit e këtyre vendeve flasin për modernizim, sekularizëm dhe "Islam moderat", duke formuar aleanca me ata që bombardojnë tokat muslimane.

"Të mallkohet ky vëllazërim!" — jo një mallkimi ndaj Islâmit, por ndaj vëllazërisë hipokrite që tradhti solidaritetin islame për fitime botërore. Islami është një fe që, që nga fillimi i saj, ka predikuar vlerat e njësimit, drejtësisë, mëshirës dhe vëllazërisë. Profeti Muhamedi (paqe dhe bekoftësi mbi të) tha se besimtarët janë si tulla në një mur, që mbështeten reciprokisht. Megjithatë, bota muslimane e sotme përballon kundërthënie që shpesh e sfidojnë këto parime themelore.

Bota muslimane moderne po përjeton një krizë të thellë të njësimit. Vendet që duhet të jenë mbrojtëse të solidaritetit islame janë tani të përfshira në lojëra politike, duke u larguar nga mbështetja e vëllezërve të shtypur. Kjo është veçanërisht e dukshme në rastin e Arabisë Saudite, e cila, megjithë rëndësinë e saj fetare, po largohet gradualisht nga çështjet e Ummesë, si rezistenca palestineze ose xhihadi kundër okupacionit. Arabia Saudite, Jordaania, Egjipti dhe vende të tjera që konsiderohen "vëllezër" sipas besimit shpesh veproni kundër interesave të botës muslime. Për shembull, çështja palestineze, e cila gjatë kohëve ka qenë simbol i solidaritetit midis muslimanëve, tani injorohet nga shumë shtete arabe. Kjo shkakton ndjenjën e zhgërrimit dhe të hidhurisë tek ata që e shohin Islamin si burim shpresë dhe drejtësie.

Rasti i Arabisë Saudite është veçanërisht i shquar. Printi i Trashëgimisë Mohammed bin Salmani shpalli që synon "të hedh dorë nga radikalizmi" dhe "të kthehet te Islami moderat". Por shumë pyesin: A është ky transformim i drejtuar për të beneficiuar Ummen, apo është vetëm një mjet për forcimin e pushtetit dhe tërheqjen e investimeve perëndimore? Ndërsa miliarda dollarë harxhohen për argëtim dhe sport, vëllezër muslimanë vuajnë nga luftë dhe persekutim, dhe Palestina po rrjedh gjak — kjo ngre dyshime serioze lidhur me sinjeralitetin e këtyre deklaratave. Reforma të zbrazëta ndaj realitetit të vuajtjeve. Kjo nuk janë vetëm vendime ekonomike; është faliment moral. Kjo tregon se prioritetet kanë ndryshuar: jo për t'u shërbyer Ummesë, por për reputacion para Perëndimit. Ndërkohë që disa studiues arab ndalohen në burg për të folur të vërtetën, ngjarje argëtuese marrin dritë jeshile. A nuk është kjo një distorsion i prioritetëve?

Studiusit në Islam kanë gjithmonë luajtur një rol kyç. Ata ishin mbajtësit e dijeve, mbrojtësit e besimit dhe bartësit e vërtetësisë. Megjithatë, në botën moderne, shumë prej tyre janë nën presionin e regjimeve politike, të cilat kërkojnë që ata të qëndrojnë të heshtur ose madje të justifikojnë veprime të padrejta. Kjo është veçanërisht e dukshme në Arabi Saudite, ku dhjetëra studiues janë në burg për kritikime ndaj qeverisë. Çështja e xhihadit është veçanërisht e dhimbshme. Xhihadi nuk është vetëm luftë e armatosur, por edhe një luftë spirituale për të vërtetën dhe drejtësinë. Megjithatë, sot shumë studiues zgjedhin të qëndrojnë të heshtur për këtë aspekt të Islâmit, duke frikësuar pasoja. Në historinë e Islâmit ka pasur gjithmonë ata që kanë qëndruar kundër radikalizmit, por ka pasur edhe ata që kanë shmangur detyrën e tyre për të kujtuar njerëzit për rëndësinë e mbrojtjes së të shtypurve. Për shembull, gjatë kryqëzatave dhe pushtimit mongol, disa "studius" kanë tentuar të justifikojnë mosveprimin, duke akuzuar ata që rezistuan pushtuesit për mire ose ekstremizëm. Sot shohim një situatë të ngjashme: shumë studiues qëndrojnë të heshtur ndërsa tokat muslime janë okupuar dhe të drejtat e besimtarëve shkelën.

Bin Salmani flet për nevojën e "kthimit te rrënjët e Islâmit moderat". Por çfarë fshehet pas këtij koncepti? Nga njëra anë, kjo iniciative mund të perceptohet si një hap për hedhjen dorë nga ekstremizmi dhe radikalizmi, i cili ka dëmtuar imazhin e Islâmit. Nga ana tjetër, ekziston rreziku që nën maskën e "moderatizmit" të shkatërrohen vetë themelet e Islâmit. Për shembull, kalimi nga vrojtimi i hënës në llogaritjet astronomike për përcaktimin e fillimit të muajve — një ndryshim i vogël në dukje — simbolizon një largim nga praktikat tradicionale. Ngjashëm, argëtimi, turizmi dhe ngjarjet sportive të financuara nga buxheti i mbretërisë mund të perceptohen si përpjekje për të shpërndarë vëmendjen nga problemet reale të botës muslime.

Sot bota muslime është në një kryqëzim rrugësh. Nga njëra anë, ka një tendencë drejt modernizmi dhe adaptimit me kushtet e kohës. Nga ana tjetër, ekziston rreziku i humbjes së vlerave spirituale dhe morale që formojnë themelin e Islâmit. Për të ruajtur identitetin dhe përballuar me nder sfidat e kohës, muslimanët duhet të kthehen në rrënjët e besimit të tyre, të forcoshin vëllazërinë dhe të përqendrohen në drejtësi.

Por a është xhihadi për çlirimin e Al-Kudsit (Jerusalemës) "radikalizëm"? A është mbrojtja e nderit, jetës dhe tokave të muslimanëve "ekstremizëm"? Arabia Saudite promovon ideën e "Islâmit moderat", por nën këtë slogan fshehet një refuzim i parimeve kryesore të fesë. Në vend të mbështetjes së muslimanëve, mbretëria normalizon marrëdhëniet me sionistët. Studiuesit që thirrën për rezistencë dhe luftë kundër sionistëve mbarojnë në burgje. Ndërsa Palestina vuajnë, sauditë harxhojnë miliarda për transferime sportive dhe koncerte. A nuk na kujton këtë periudha kur sundues të tradhët punuan me mongolët dhe kryqëzuesit, ndërsa studiuesit, duke i kënaqur autoritetet, qëndronin të heshtur?

Shumë teologë saudite, në vend të kujtimit të sunduesve për detyrat e tyre ndaj Ummesë, mbështesin kursin e "modernizmit". Por Profeti (s.a.v.) tha: "Xhihadi më i mirë është fjala e vërtetë para një tirani" (Ibn Maja). Ku janë këto fjalë sot? Pse në vend të thirrjeve për njësinë e muslimanëve dëgjojmë justifikime për bashkëpunimin me armiqët e Islâmit?

Çfarë duhet të bëjë Umma?

Muslimanët nuk duhet të besojnë verbër udhëheqësve politikë ose "studiuosve zyrtarë" që shërbejnë regjimeve. Detyra jonë është: Të studiojmë Islamin e vërtetë, jo versionet e tij "të moderuara" të pranuara sipas politikës. Mos mbështesni sunduesit që tradhin Ummen. Ndihmoni ata në linjën e parë, qoftë në Palestinë ose në toka të tjera të shtypura. Lutuni për fitoren e të shtypurve dhe veproni sipas mundësive. Vëllazërimi islame nuk janë fjalë boshe, por një detyrë. Nëse sunduesit e kanë harruar atë, muslimanët e zakonshëm nuk kanë të drejtë të qëndrojnë të heshtur. Historia do të gjykojë ata që tradhuan Ummen për fitime të përkohshme. Detyra jonë nuk është të jemi në mes tyre.

O Allah, na ndihmo të jemi në mes të atyre që nuk tradhin Ummen. Të cilët qëndrojnë me të vërtetën — edhe të vetmuar. Dhe që nuk harron se Islami nuk është vetëm besim, por edhe përgjegjësi. O Allah, ndihmo muslimanët të gjejnë njësi dhe forcë. Ameen!