Что не так с нами? Что не так с Уммой? Что не так с этим миром?...

What's wrong with us? What's wrong with the Ummah? What's wrong with this world?... / Bizim sorunumuz nedir? Ümmetin nesi var? Bu dünyanın nesi var?... / Çfarë nuk shkon me ne? Çfarë nuk shkon Me Umetin? Çfarë nuk shkon me këtë botë?...

«О, Аллах, не сделай нас из числа тех, кто видит угнетение и молчит…»

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Когда мир погружается во тьму: размышления о боли, беспомощности, обиде и ответственности...

Иногда кажется, что зло победило. Что Истина слишком слаба, чтобы быть услышанной. Что мы окружены стенами безразличия, лицемерия, страха и гнёта. Каждый день приносит новые известия о разрушении, крови и предательстве. Особенно остро это чувствуется сегодня — в сердце каждого, кто хотя бы на мгновение вник в трагедию мусульман Газы и других мест, где ислам стал мишенью, а мусульмане — "негарантированной жизнью". Эта боль — не нова. Но сегодня она, словно тяжёлый камень, давит на грудь особенно сильно. Потому что несправедливость стала нормой. Потому что Истина не просто замалчивается — её высмеивают. Потому что наш крик не долетает, а если долетает, то его интерпретируют как "экстремизм", "фанатизм", "популизм"...

«Что не так с нами? Что не так с Уммой?» - Это не риторические вопросы. Это молитва души, уставшей от бесчувственности. Мы стали свидетелями — и, что ещё страшнее, участниками — Уммы, разделённой не врагами, а собой. Мы потеряли чувство общности, силу братства, энергию заботы. Да, где-то читаются лекции, строятся мечети, звучат призывы. Но где тот жар сердца, который готов не просто говорить, а жить болью Уммы?

Многие спрашивают: "Что мы можем сделать?" - Но разве не первым делом должен быть вопрос к себе: "Что я уже упустил?"

Мысли о беспомощности: слабость или испытание? Чувство беспомощности не всегда означает слабость. Это может быть милостью от Аллаха — знаком того, что мы ещё способны чувствовать. Мы боимся, что стали «самыми слабыми», но в действительности — даже это "слабое проявление веры" может быть основой великой перемены, если оно искреннее и живое. Если оно толкает нас на ду'а, на размышления, на попытку удержать хотя бы своих близких в исламе. Как сказал один наш брат: «Хоть бы удержать своих в лоне Ислама...»

Наихудшее состояние не то, когда мы не можем изменить зло, а когда мы перестаём его видеть. Когда зло становится обычным. Когда кровь превращается в новостную ленту, а трагедия — в шумный фон. Именно против этого равнодушия борется сердце верующего. Мы — Умма, чья суть — быть свидетелями Истины, хранителями справедливости, защитниками слабых. Мы не имеем права на инертность. Но чтобы вернуться к этой миссии, нужно лечить сердца.

Мусульманин — это не просто тот, кто читает Коран и совершает намаз. Это тот, кто живёт Кораном. Кто пропускает боль Уммы через себя. Кто не боится быть уязвимым перед Аллахом, но не сгибается перед тиранией. Да, сегодня мир кажется мрачным. Но Ислам — религия надежды, не отчаяния. Даже в самые тёмные времена, Истина останется Истиной, а свет — найдёт себе путь. Пророк ﷺ был окружён злом, но не отчаивался. Почему? Потому что знал: «Поистине, с трудностью — облегчение». Сура аш-Шарх, 94:6.

Все мы живём в эпоху, когда Истина становится всё более скрытой, а заблуждения — доступными и даже модными, трендовыми. Многие мусульмане испытывают глубокое чувство усталости и разочарования, особенно те, кто стремится к призыву к Аллаху, но сталкивается с равнодушием, непониманием или даже насмешками. Такие моменты пробуждают в душе тень сомнений: «Стоит ли продолжать? Смогу ли я что-то изменить?» Эти чувства естественны, но они также являются важным напоминанием о том, насколько велик и необходим путь призыва к Истине.

Многие из нас живут, как будто ничего не происходит. Мы смотрим на экраны, читаем новости, но не делаем ничего. Нет мобилизации, нет призыва, нет активного участия. Это равнодушие — один из самых страшных грехов перед Аллахом. Когда Ислам воспринимается как культура, а не религия, когда его учения игнорируются или искажаются, возникает кризис идентичности. Люди перестают различать истинный Ислам и то, что ему противостоит.

Мир сейчас находится в состоянии духовного и морального кризиса. Он движется в сторону уничтожения традиций, ценностей, семейных устоев, святых и священных мест Ислама (Мекка, Медина, Аль Кудс). Вместо этого — развращённость, потребительство, насилие, ложь. Это не случайно, это результат долгого ухода от Аллаха. В последние времена будет много хаоса, войн, бедствий. Но именно тогда верующим предстоит показать силу своей веры, терпения и милосердия.

Можно ли что-то изменить? Да. Можно. Но только через маленькие шаги. Каждый из нас может сделать свой вклад: поддержать нуждающегося, распространить слово Истины, защитить честь мусульманина, сказать добрые слова, научить своего ребёнка тому, что важно. Писать, призывать, пробуждать, наставлять — это уже действие. Не бросайтесь в бой без подготовки, но не прекращайте двигаться. Аллах не оставляет тех, кто идёт к Нему, пусть даже медленно.

Вы не замолчали. Вы не закрылись. Вы чувствуете боль и хотите что-то сделать. Это знак живого сердца, которое ещё способно любить, страдать, молить, молиться, надеяться. Пусть наша боль становится путём к просветлению, наше разочарование — к более глубокой вере, наше страдание — к большей милосердности. Аллах всё видит. Аллах всё слышит. И Он всегда рядом с теми, кто ищет Его, кто не останавливается на пути к Нему. Мы не можем изменить всё — но можем удержать свою веру, воспитать своих детей в Исламе, стать примером. Это уже усилие на пути Аллаха. Это уже вклад. Это уже борьба с тьмой. 

Пусть эта слабость, что мы ощущаем, станет ключом к силе. Пусть наше чувство вины — станет искрой, от которой зажжётся огонь перемен в сердцах. Пусть Аллах пробудит Умму, и сделает нас её живыми, а не мёртвыми тенями. Аминь!

What's wrong with us? What's wrong with the Ummah? What's wrong with this world?...

"O Allah, do not make us among those who see oppression and remain silent..."

Praise be to Allah, to Whom we praise and to Whom we call for help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead them. And whoever He leaves astray, no one can guide them. We testify that none has the right to be worshipped except Allah alone, and we testify that Muhammad is His servant and Messenger. Then:

When the world falls into darkness: reflections on pain, powerlessness, injustice, and responsibility...

At times it seems as if evil has triumphed. That Truth is too weak to be heard. That we are surrounded by walls of indifference, hypocrisy, fear, and oppression. Every day brings new news of destruction, bloodshed, and betrayal. This is especially felt today — in the hearts of every person who even briefly considers the tragedy of the Muslims of Gaza and other places where Islam has become a target and Muslims have become "unprotected lives." This pain is not new. But today, it weighs particularly heavily on the heart like a heavy stone. Because injustice has become the norm. Because the Truth is not only suppressed — it is mocked. Because our cry does not reach, or if it does, it is interpreted as "extremism," "fanaticism," "populism"...

“What is wrong with us? What is wrong with the Ummah?” — These are not rhetorical questions. They are the prayer of a soul weary of insensitivity. We have become witnesses — and even more terrifyingly, participants — in an Ummah divided not by enemies, but by itself. We have lost the sense of community, the strength of brotherhood, the energy of care. Yes, there are lectures being given, mosques being built, and calls being made. But where is that fire in the heart, ready not just to speak, but to live the pain of the Ummah?

Many ask: “What can we do?” — But isn't the first question supposed to be to oneself: “What have I already failed to do?”

Thoughts about powerlessness: weakness or trial? The feeling of powerlessness is not always a sign of weakness. It may be a mercy from Allah — a sign that we are still capable of feeling. We fear that we have become “the weakest,” but in reality — even this “weak faith” can be the foundation of great change, if it is sincere and alive. If it pushes us to dua, to reflection, to trying to keep at least our own close ones within Islam. As one of our brothers said: “At least try to keep our own people in the fold of Islam…”

The worst state is not when we cannot change evil, but when we stop seeing it. When evil becomes normal. When blood turns into a news feed, and tragedy becomes background noise. Against this apathy, the heart of a believer fights. We are an Ummah whose essence is to be witnesses of Truth, guardians of justice, protectors of the weak. We have no right to inertia. But to return to this mission, we must heal our hearts.

A Muslim is not just someone who reads the Quran and prays. A Muslim is one who lives the Quran. One who feels the pain of the Ummah through themselves. One who dares to be vulnerable before Allah, but does not bow before tyranny.

Yes, the world seems dark today. But Islam is a religion of hope, not despair. Even in the darkest times, Truth remains Truth, and light will find its way. The Prophet ﷺ was surrounded by evil, yet he did not lose hope. Why? Because he knew: “Indeed, with hardship comes ease.” Surah ash-Sharh, 94:6.

We all live in an era where Truth is becoming increasingly hidden, while falsehood is becoming accessible, even trendy. Many Muslims feel deep fatigue and disillusionment, especially those striving to invite others to Allah, yet facing indifference, misunderstanding, or even mockery. Such moments awaken shadows of doubt in the heart: “Is it worth continuing? Can I really change anything?” These feelings are natural, but they also serve as a reminder of how vital and necessary the path of inviting to Truth is.

Many of us live as if nothing is happening. We watch screens, read news, but do nothing. There is no mobilization, no invitation, no active participation. This apathy is one of the gravest sins before Allah. When Islam is seen as culture rather than religion, when its teachings are ignored or distorted, an identity crisis arises. People begin to confuse true Islam with what opposes it.

The world is now in a spiritual and moral crisis. It moves toward the destruction of traditions, values, family structures, and the sacred sites of Islam (Mecca, Medina, Al-Quds). In their place: corruption, consumerism, violence, and lies. This is not accidental — it is the result of long-term turning away from Allah. In these final times, much chaos, wars, and calamities will occur. But it is then that believers must show the strength of their faith, patience, and mercy.

Can we change anything? Yes. Yes, we can. But only through small steps. Each of us can make a contribution: support the needy, spread the word of Truth, defend the honor of a Muslim, say kind words, teach your child what matters. Write, call, awaken, advise — this is already action. Do not rush into battle unprepared, but do not stop moving. Allah does not abandon those who move toward Him, even slowly.

You have not fallen silent. You have not closed yourself off. You feel the pain and want to do something. This is a sign of a living heart, still capable of loving, suffering, praying, hoping. Let our pain become a path to enlightenment, our disillusionment to deeper faith, our suffering to greater mercy. Allah sees everything. Allah hears everything. And He is always near to those who seek Him, who do not stop walking toward Him. We cannot change everything — but we can preserve our faith, raise our children in Islam, and be an example. This is already an effort on the path of Allah. This is already a contribution. This is already a struggle against darkness.

May this weakness we feel become the key to strength. May our sense of guilt become the spark that ignites a fire of change in hearts. May Allah awaken the Ummah, and make us its living, not dead, shadows. Ameen!

Bizim sorunumuz nedir? Ümmetin nesi var? Bu dünyanın nesi var?...

“Ey Allah, bizi, adaletsizliği gören ama sessiz kalanlardan yapma…”

Allah’a hamd olsun; ona teveccüh eder ve yardımına ve affına sığınırız. Kalbimizin kötülüklerinden ve kötü işlerden Allah’ı istiğat etmeye arzusu vardır. Allah yoluna ışık tutarsa kimse onu yabanıl edemez. Allah’ın yolundan ayırmışsa kimse onu geri döndüremez. Şahitlik ediyoruz ki, ibadet hakkı sadece Allah’a aittir. Ve şahitlik ediyoruz ki, Muhammed Allah’ın hizmetkârı ve elçisidir. Sonra:

İşte dünya karanlıkta kalır: acılar, güçsüzlük, zalimlik ve sorumluluk üzerine düşünceler...

Bazen kötülüğün galip geldiğini sanıyoruz. Hakikat çok zayıf olduğu için duyulamıyor gibi geliyor. İçine alnımızda duvarlar var: eziyet, iftira, korku ve zulüm. Her gün yok edilme, kanama ve ihanet haberleri getiriyor. Özellikle Gazze’deki Müslümanların trajedisi ve İslam’ın hedef hal olmuş olduğu yerlerdeki Müslümanların “garanti dışı hayat” oldukları düşünüldüğünde bu his daha net hissediliyor. Bu acı yeni değil. Ama bugün özellikle ağır bir taş gibi yüreğe bastırıyor. Çünkü adalet artık norm halini almış. Hakikat sadece susturulmuyor, aynı zamanda alenen mazur görülüyor. Sesimiz ulaşmıyor, ulaşsa bile “vahşi fikir”, “aşırıcılık”, “popülist” gibi yorumlara maruz kalıyor…

“Bizde ne eksik? Ummemizde ne eksik?” Bu sadece retorik sorular değil. Duygusuzluğa alışmış bir ruhun dua’sıdır. Zaliminin kendisiyle bölündüğü, kendisiyle savaştığı bir Cemaat’in tanığı olduk – daha beteri, katibi oldum. Ortaklık duygusunu, erkek kardeşimiz olan cemaatin gücünü ve empatinin enerjisini kaybettik. Evet, bazı dersler okunuyor, bazı camiler inşa ediliyor, bazı çağrılarda bulunuluyor. Ama nerede o içtenlik dolu kalp, Cemaat’in acısını konuşmakla değil yaşamakla hazmetmeye hazır olan?

Çoğu kişi “Ne yapabiliriz?” diye soruyor. Ama ilk olarak kendi kendimize yöneltmemiz gereken soru şu olmalı: “Neyi zaten kaçırdım?”

Gücüsüzlük düşünceleri: zafiyet mi yoksa sınav mı? Gücüsüzlük hissi her zaman zafiyet anlamına gelmez. Bazen Allah’tan gelen bir lütuf olabilir – bizin hissetmeye hâlâ yeteneğimiz olduğunu gösteren bir işaret. Kendimizi en zayıf hissediyoruz ama aslında bu “zayıf iman”, eğer saf ve canlıysa büyük değişimlerin temeli olabilir. Eğer dua etmeye, düşünmeye ve en azından sevdiklerimizi İslam’ın içinde tutmaya çalışmak için hareket etmeye itiyorsa. Bir kardeşimiz demişti: “En azından sevdiklerimizi İslam’ın içine tutmaya çalışalım…”

En kötü durum, kötülüğü değiştirememek değil, onu görmemiş olmaktır. Kötülük artık normaldir. Kan damarlarımızda bir haber akışı gibi akıyor, felaket ise arka planda bir gürültü gibi hissediliyor. Bu eşsizliğe karşı inananın kalbi mücadele eder. Bizim özümüzü, Hakikat’in şahitliği, adalet’in koruyucusu, zavallıların savunucusu olmayı gerektiren bir Cemaat olduğumuza göre, bu talihsizlikten vazgeçemeyiz. Ama bu görevi gerçekleştirmek için önce kalplerimizi iyileştirmemiz gerekir.

Müslüman sadece Kur’an okuyup namaz kılmayan değil. Kur’an’ı yaşayan, Cemaat’in acısını kendisinde hisseden, Allah’a hassas ama zalime boyun eğmeyen kişidir.

Evet, bugün dünyamız karanlık görünüyor. Ama İslam umutla değil, ümitsizlikle ilgilidir. En karanlık dönemlerde bile Hakikat her zaman Hakikattir, ışık yolunu bulur. Hz. Peygamber ﷺ zulümle çevriliydi ama umudunu kaybetmedi. Neden? Çünkü bilirdi: “Şüphesiz her zorluk ardından rahatlatıcı gelir.” Sura ash-Şarh, 94:6.

Bugün yaşadığımız dönemde, hakikat giderek saklı hale gelirken, yalanlar hem erişilebilir hem de modası geçmiştir. Birçok Müslüman, özellikle Allah’a davet etmeye çalışanlar, önyargıya, anlayışsızlığa veya alaylara maruz kaldıkları için derin bir yorgunluk ve hayal kırıklığı yaşamaktadır. Bu tür anlar kalpte şüphe gölgelerini uyandırır: “Devam etmek değerli midir? Gerçekten bir şey değiştirebilir miyim?” Bu hisler doğal olsa da, aynı zamanda Davet yolunun ne kadar önemli ve gerekli olduğunu hatırlatır.

Çoğu bizim hiçbir şey olmadığını hissediyor. Ekranlara bakıyoruz, haberler okuyoruz ama hiçbir şey yapmıyoruz. Hiçbir hareketlenme, çağrı ya da aktif katılım yok. Bu eşsizlik, Allah’a karşı en korkunç günahlardan biridir. İslam kültürü değil din olarak algılanıyorsa, öğretileri ihmal ediliyor veya çarpıtılıyorsa, kimlik krizi başlar. İnsanlar gerçek İslam ile ona karşı olan arasında farkı kaybeder.

Dünya şimdi manevi ve ahlaki bir krizde. Gelenekler, değerler, aile kuralları ve İslam’ın kutsal yerleri (Mekke, Medine, El-Kuds) yok olmaya doğru gidiyor. Bunun yerine: bozuntu, tüketim, şiddet ve yalanlar. Bu tesadüfi değil, uzun süredir Allah’tan uzaklaşmanın sonucudur. Son zamanlarda birçok kaos, savaş ve felaket olacaktır. Ancak inananlar bu dönemde imanlarının gücüne, sabırlarına ve merhametlerine sahip çıkmalıdır.

Her şeyi değiştirebilir miyiz? Evet. Evet, değiştirebiliriz. Ancak küçük adımlarla. Hepimiz katkı sağlayabiliriz: ihtiyaç sahiplerini desteklemek, Hakikati yaymak, bir Müslüman’ın onuru için mücadele etmek, güzel sözler söylemek, çocuklarını önemli şeyleri öğretmek. Yazmak, davet etmek, uyanıklaştırmak, öğüt vermek – bu zaten bir eylemdir. Hazır olmadan savaşa atılmayın ama yürümeyin. Allah, sana yaklaşma yolunda yavaşça ilerleyeni terk etmez.

Sessiz kalmadınız. Kapanmadınız. Ağrıyı hissediyorsunuz ve bir şeyler yapmak istiyorsunuz. Bu, hâlâ sevmeye, çaresizliğe, dua etmeye, umuda aç bir kalbin işareti. Acımız ışık yolu olsun, hayal kırıklığımız daha derin bir imana dönüşsin, acımız daha fazla merhamete vesilesi olsun. Allah her şeyi görür. Allah her şeyi duyar. Ve O, seni arayanlara, yoluna devam edenlere her zaman yakın olur. Her şeyi değiştiremeyiz ama imanımızı koruyabilir, çocuklarımızı İslam’ın içinde yetiştirebilir, örnek olabiliriz. Bu zaten Allah yolunda bir gayrettir. Bu zaten bir katkıdır. Bu zaten karanlıkla savaşmaktır.

Bu hissettiğimiz zafiyet güçlükle karşılaşacak anahtar olsun. Şeffaflığımızın hissi, kalplerde değişimi ateşleyecek bir kıvılcım olsun. Allah Umma’yı uyandırsın ve bizi ölü gölgeler değil, canlılar yapar olsun. Amin!

Çfarë nuk shkon me ne? Çfarë nuk shkon Me Umetin? Çfarë nuk shkon me këtë botë?..

"Oh Allah, mos na bëj nga ata që shohin të drejtën dhe mbeten të vëzhgueshëm…"

Hamdi Allah, Priftit të cilin e fallojmë, tek të cilin thërritim për ndihmë dhe afërsi. Kërkojmë mbrojtje nga Allah nga keqësia e veta tonë dhe nga veprat e keqe. Ai që Allah e udhëheq, asnjëri nuk mund ta fshehtëshë. Ai që e largon, asnjëri nuk mund ta udhëheq. Të pohojmë se asnjë gjë nuk meriton kultëtë, përveç Allah-u, dhe të pohojmë se Muhamed është i tij rob dhe Mesazheri. Pastaj:

Kur bota ngrihet në errësirë: mendime rreth dhimbjes, pasigurisë, dhunës dhe përgjegjësisë...

Shpesh duket si keqësia fiton. Si të vërteta është aq e dobët që nuk mund të dëgjojë. Si jemi rrethuar me murra të paanshije, të mashtruar, frikës dhe të fshehtëshëm. Çdo ditë sjell lajme të reja rreth shkatërrimit, gjakut dhe trahitës. Ky është aq i fortë sot – në zemrat e çdo njeriu që edhe për një sekondë mendon rreth tragjedisë së musulmanëve të Qazasë dhe vendeve tjera ku Islamjet është bërë synim, dhe musulmanët – jetë e panë garantuar. Ky dhimbje nuk është i ri. Por sot, pesha e saj është aq e fortë në zemrat e nesh, si një guri i vëllëzëruar. Sepse padrejtësia është bërë normale. Sepse të vërteta nuk vetëm që zhduket, por është e shkatërruar. Sepse thirrja jonë nuk arrin, apo nëse arrin, është interpretuar si “ekstremizëm”, “fanatizëm”, “populizëm”...

“Cila është problemi me ne? Cila është problemi me Ummën?” – Këto nuk janë pyetje retorike. Është dua e zemrës së fatit të paanshit. Ne jemi bërë testimë – dhe më e frymësishme, pjesëmarrës – në një Ummë të ndarë jo nga kundërshtarët, por nga vetja. Ne kemi humbur kuptimin e bashkësisë, fuqinë e fratesisë, energjinë e dashurisë. Po, disa lekuj lexohen, mesjetë ndërtohen, thirrjet bëhen. Por ku është ai flakë e zemrës, e gatë të jetësojë jo vetëm të flasë, por të jetë dhimbja e Ummës?

Shumë prekë: “Çfarë mund të bëjmë?” – Por a nuk është fillimisht pyetja për veten: “Çfarë kam humbur tashmë?”

Mendime rreth pasigurisë: dobësi apo provë? Sensi i pasigurisë nuk është gjithmonë parashenjë e dobësisë. Mund të jetë një mëshirë nga Allah – një parashenjë se ne ende mund të kemi aftësi të ndiejmë. Frynim që jemi bërë “më të dobëtit”, por në realitet – edhe ky “besni i dobët” mund të jetë bazë e një ndryshimi të madh, nëse është i vërtetë dhe i jetë. Nëse pushon ta dua, ta mendohet, ta tentojë të mbajë të paktën të afërmët e tij në Islam. Si një brënda ynë tha: “Po të paktën tentojmë të mbajmë vetëm të afërmët tanë në brezninë e Islamit…”

Më keq se gjithcka është jo kur nuk mund ta ndryshojmë keqen, por kur nuk e shohim më. Kur keqja bëhet zakonisht. Kur gjaku bëhet një rrjetë lajesh, dhe tragjedia bëhet një gjymtyrë në sfond. Kundra kësaj të palajmërisë lufton zemra e besnikërit. Ne jemi Ummë, e cila esencë është të jetë testimë e të vërtetës, mbrojtës i drejtësisë, mbrojtës i dobëtit. Ne nuk kemi të drejtë të qëndrojmë të qetë. Por të kthehemi në këtë detyrë, duhet të rimësojmë zemrat tona.

Musulmani nuk është vetëm ai që lexon Kur’anin dhe bën namazin. Ai është ai që jeton Kur’anin. Ai që nxjerr dhimbjen e Ummës në veten e vet. Ai që nuk frikësohet të jetë i ranët para Allahut, por nuk pengohet para tiranisë.

Po, bota duket e errët sot. Por Islamjet është religjion i besimit, jo i deshpirës. Edhe në kohët më të errëta, të vërteta do të mbetë të vërteta, dhe drita do të gjejë rrugën e vet. Profeti ﷺ ishte rrethuar nga keqja, por nuk u shpresua. Pse? Sepse e kishte kuptimin: “Po, me shtypje ka ulës”. Sure ash-Sharh, 94:6.

Të gjithë jetojmë në një epokë ku të vërteta është gjithnjë më pak e dukshme, kur gabimet janë më të afërshme, edhe më në modë. Shumë musulmanë kanë një fushë të thellë të lodhjes dhe të zhurmës, veçanërisht ata që po japin thirrje për Allahun, por takohen me paanshije, moskuptime apo edhe alaj. Këto momente bëjnë të lindë në zemrë shumë dyshime: “A vlerëson ta vazhdojmë? A mund ta ndryshojmë gjë të çfarëdo?” Këto mendime janë natyrale, por gjithashtu janë një mbajtës i kujdesshëm rreth sa i nevojshëm është rruga e thirrjes për të vërtetën.

Shumë nga ne jetojmë si nëse nuk ndodh asgjë. Lexojmë lajme, por nuk bëjmë asgjë. As mobilizim, as thirrje, as pjesëmarrje aktive. Ky paanshije është një nga krimet më të rrezikshme para Allahut. Kur Islamjet është kuptuar si kulturë, jo si fetar, kur të nxjerra të tij janë ignoruar ose distancuar, krijohet një krizë identitare. Njerëzit fillojnë të mos dallojnë Islamjet e vërtetë nga ajo që e kundërpërfshin.

Botës sot i preket një krizë spirituale dhe morale. Ajo lëviz drejt shkatërrimit të traditave, vlerave, strukturave familjare, vendit të shenjtë të Islamit (Mekka, Medina, Al-Kuds). Në vend të tyre – degenerimi, konsumizmi, dhuna, dëmagjia. Kjo nuk është e rastësishme, por rezultat i largimit të gjatë nga Allahu. Në kohët e fundit do të ketë shumë çerm, luftime, katastrofe. Por së bashku me këtë, besnikët do të duhet të tregojnë fuqinë e besimit të tyre, të pacilitës, të kënaqësisë.

A mund të ndryshojmë gjë të çfarëdo? Po. Po, mund. Por vetëm duke hyrë në hapat e vogël. Secili prej nesh mund të japë kontributin e vet: të mbështesë të nevojshmen, të shpërndajë fjalën e të vërtetës, të mbrojë dignitetin e musulmanit, të thërrisë fjalë të mira, të mësojë fëmijët e vet gjë të rëndësishme. Të shkruaj, të thirr, të ujin, të mësoj – kjo është veprimi. Mos u hedhni në luftë pa përgatitje, por mos ndalinë të lëvizni. Allah nuk lë atë që lëviz drejt Tij, edhe në mënyrë të ngadalë.

Ju nuk keni zhveshur. Ju nuk keni mbyllur. Ju ndjeni dhimbjen dhe doni të bëni gjë të çfarëdo. Kjo është parashenjë e një zemre të jetë, e cila ende mund të dashurojë, të dëgjojë, të dua, të besojë. Le të bëhet dhimbja jonë rrugë drejt një dritës, zhurmës jonë drejt besimit më të thellë, dhimbja jonë drejt një kënaqësie më të madhe. Allah shikon gjithçka. Allah dëgjon gjithçka. Dhe Ai është gjithmonë pranë atyre që e kërkojnë, që nuk ndalojnë të lëvizin drejt Tij. Ne nuk mund të ndryshojmë gjithcka – por mund të mbajmë besimin tonë, të rritim fëmijët e vet në Islam, të jemi shembull. Kjo është një përpjekje në rrugën e Allahut. Kjo është një kontribut. Kjo është lufta kundër errësirës.

Le të bëhet kjo dobësi që e ndjenim çelësi i fuqisë. Le të bëhet kjo ndjenjë e korrimit flamuri i zjarrit që e ndiz këmbënguljen në zemrat. Le të bëhet Allah i Ummës, dhe të bëjmë ne jetë, jo shkyç të vdekur. Amin!