Болезнь Уммы... / The disease of the Ummah... / Sёmundja E Umetit...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Болезнь каждого из нас, а значит и всей Уммы в том, что наши сердца не привязаны к Аллаху должным образом, или не привязаны вообще.

Нам быстро становится скучно в обществе Аллаха (когда мы остаёмся одни), нам скучно поминать Аллаха, наше сердце не трепещет при поминании Аллаха, если же мы и поминаем Аллаха, то без присутствия сердца, лишь языком, механически, стараемся побыстрее закончить и переключиться на другие дела, которые нам кажутся намного важнее и интереснее

Мы забросили Коран за наши спины, как об этом сказано в Коране: И сказал Посланник: «Господи! Поистине, мой народ оставил этот Коран [отвернулся от него, перестал размышлять над его смыслом, действовать по нему и доводить его до людей]!» Аль Фуркан, 30.

Мы практически не читаем Коран (нет времени), а если и читаем, то очень и очень мало, и нас тут же клонит в сон, нам это кажется скучным и монотонным. Мы постоянно в поисках счастья, в поисках каких то моделей жизни, способных сделать нас счастливыми, при этом оставляя ту единственную дорогу, ведущую к счастью.

Сказал посланник Аллаха, да благословит его Аллах и приветствует: «Я оставил вас на совершенно ясном пути, ночь которого подобна дню, отклонится от которого только погибший». «ас-Сильсиля ас-сахиха» (937).

Когда нас постигают испытания, мы не выдерживаем, тут же ломаемся, отходим от исламских принципов, и оправдывается тем, что нам якобы тяжело, что сейчас не такое время, не такая ситуация и т.д.

Наша вся жизнь - она вся "не такая", живём, следуя непонятно чему, в постоянном стрессе и депрессии, а что ещё можно ожидать от сердца, не привязанного к своему Создателю?!

Когда делаешь наставление такому сердцу и призываешь его к благу, оно яростно сопротивляется, находит кучу оправданий своему поведению и ещё больше погружается в пучину мрака. "Мне ещё хочется побыть таким, какой я есть", говорят некоторые люди и продолжают находиться в невежестве и куфре.

Единственный путь, и нет другого пути, сколько бы не искали, это возврат на то, на чем был Посланник Аллаха, да благословит его Аллах и приветствует, и его сподвижники...

The disease of the Ummah...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whoever Allah guides on a straight path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

The disease of each of us, and therefore of the entire Ummah, is that our hearts are not properly attached to Allah, or are not attached at all.

We quickly get bored in the company of Allah (when we are alone), we are bored of remembering Allah, our heart does not tremble when we remember Allah, but if we remember Allah, then without the presence of the heart, only with our tongue, mechanically, we try to finish quickly and switch to other things that seem much more important and interesting to us

We threw the Qur'an behind our backs, as it is said in the Qur'an: And the Messenger said: "Lord! Indeed, my people have abandoned this Qur'an [turned away from it, stopped reflecting on its meaning, acting on it and bringing it to people]!" Al Furqan, 30.

We practically do not read the Koran (there is no time), and if we do, it is very, very little, and we immediately feel sleepy, it seems boring and monotonous to us. We are constantly in search of happiness, in search of some kind of life models that can make us happy, while leaving the only road leading to happiness.

The Messenger of Allah (peace and blessings of Allah be upon him) said: "I have left you on a perfectly clear path, the night of which is like the day, from which only the dead will deviate." "as-Silsilya as-sahiha" (937).

When trials overtake us, we do not stand up, immediately break down, depart from Islamic principles, and justify ourselves by saying that it is supposedly hard for us, that now is not such a time, not such a situation, etc.

Our whole life is all "not like that", we live, following something incomprehensible, in constant stress and depression, and what else can we expect from a heart that is not attached to its Creator?!

When you instruct such a heart and call it to the good, it violently resists, finds a lot of excuses for its behavior and plunges even more into the abyss of darkness. "I still want to be the way I am," some people say, and continue to be in ignorance and kufr.

The only way, and there is no other way, no matter how much you look for, is to return to what the Messenger of Allah (peace and blessings of Allah be upon him) and his companions were on...

Sёmundja E Umetit...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në një rrugë të drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

Sëmundja e secilit prej nesh, dhe për këtë arsye e Të gjithë Ummetit, është se zemrat tona nuk janë të lidhura siç duhet Me Allahun, ose nuk janë të bashkangjitura fare.

Ne mërzitemi shpejt në shoqërinë E Allahut (kur jemi vetëm), mërzitemi duke kujtuar Allahun, zemra jonë nuk dridhet kur kujtojmë Allahun, por nëse e kujtojmë Allahun, atëherë pa praninë e zemrës, vetëm me gjuhën tonë, mekanikisht, ne përpiqemi të përfundojmë shpejt dhe të kalojmë në gjëra të tjera që na duken shumë më të rëndësishme dhe interesante

Ne e hodhëm Kur'anin pas shpine, siç thuhet Në Kur'an: Dhe I Dërguari tha: "Zot! Me të vërtetë, populli im e ka braktisur Këtë Kur'an [u largua prej tij, ndaloi së reflektuari mbi kuptimin e tij, duke vepruar mbi të dhe duke ua sjellë njerëzve]!"Al Furqan, 30 Vjeç.

Ne praktikisht Nuk e lexojmë Kuranin (nuk ka kohë), dhe nëse e bëjmë, është shumë, shumë pak, dhe menjëherë ndihemi të përgjumur, na duket e mërzitshme dhe monotone. Ne jemi vazhdimisht në kërkim të lumturisë, në kërkim të një lloj modeli të jetës që mund të na bëjë të lumtur, duke lënë rrugën e vetme që të çon drejt lumturisë.

I Dërguari i Allahut (paqja dhe bekimi I Allahut qofshin mbi të) tha: "unë të kam lënë në një rrugë krejtësisht të qartë, nata e së cilës është si dita, nga e cila vetëm të vdekurit do të devijojnë."as-Silsilya as-sahiha" (937).

Kur na kapin sprovat, ne nuk ngrihemi në këmbë, prishemi menjëherë, largohemi nga parimet Islame dhe justifikohemi duke thënë se gjoja është e vështirë për ne, se tani nuk është një kohë e tillë, jo një situatë e tillë, etj.

E gjithë jeta jonë "nuk është e tillë", ne jetojmë, duke ndjekur diçka të pakuptueshme, në stres dhe depresion të vazhdueshëm, dhe çfarë tjetër mund të presim nga një zemër që nuk është e lidhur me Krijuesin e saj?!

Kur ju udhëzoni një zemër të tillë dhe e quani atë për të mirën, ajo reziston me dhunë, gjen shumë justifikime për sjelljen e saj dhe zhytet edhe më shumë në humnerën e errësirës. "Unë ende dua të jem ashtu siç jam," thonë disa njerëz dhe vazhdojnë të jenë në injorancë dhe kufr.

E vetmja rrugë, dhe nuk ka rrugë tjetër, pa marrë parasysh sa kërkoni, është të ktheheni në atë që ishte I Dërguari i Allahut (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) dhe shokët e tij...