Благочестие в Исламе: между идеалом и реальностью...

Piety in Islam: between the ideal and reality... / İslam'da dindarlık: İdeal ile gerçeklik arasında... / Devotshmëria në Islam: midis idealit dhe realitetit...

Ибн аль-Къаййим, да помилует его Аллах, сказал: «Некоторые полагают, что благочестивым является тот, у кого нет греха. Это ошибочное понимание понятия «благочестие». Благочестивым является тот, кто бережно относится к своей религии и соблюдает установления Всевышнего, даже если иногда совершает то, за что приносит покаяние перед Аллахом. Это обстоятельство ни в коем случае не отрицает наличия в человеке веры, благочестия и возможности быть угодником и возлюбленным Аллаха». «Мифтаху дари-сса'ада», 1/163.

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

В умах многих людей, особенно тех, кто только начинает свой путь к Аллаху, существует распространённое заблуждение: будто бы благочестие обязательно означает полное отсутствие грехов. Считается, что истинно благочестивый человек — это тот, кто никогда не ошибается, не оступается, чья жизнь безупречна и полностью свободна от недостатков. Однако такое представление глубоко ошибочно и не соответствует истинному духу Ислама.

Истинное благочестие в Исламе строится не на претензии к безгрешности, а на бережном отношении к своей вере, постоянной заботе о выполнении повелений Всевышнего и искреннем стремлении к очищению через покаяние. Благочестие — это сознательная ответственность перед Аллахом. Всевышний в Коране неоднократно обращается к верующим, призывая их к богобоязненности, к осознанию Его наблюдения и присутствия: «О те, которые уверовали! Бойтесь Аллаха должным образом и не умирайте иначе, как будучи мусульманами». (Коран, 3:102).

Аллах не требует абсолютной безгрешности. Он требует сознательного страха перед Ним, ответственности, постоянного усилия быть верным Ему до конца своих дней. Человек по своей природе склонен к ошибкам. Пророк Мухаммад ﷺ ясно сказал: «Все сыны Адама грешат, и лучшими из грешащих являются те, кто кается». (Ат-Тирмизи). Это хадис разрушает иллюзию о возможной безгрешности человека. Грех — часть человеческой природы. Благочестие проявляется не в том, чтобы не ошибаться вовсе, а в том, чтобы признать ошибку, искренне раскаяться, обратиться к Аллаху с просьбой о прощении и снова встать на путь праведности.

Человек по своей природе склонен к ошибкам и грехам. Аллах знает о нашей слабости и предоставляет каждому возможность исправиться. Грех — это не конец пути, а лишь часть жизненного опыта, который может стать ступенью для духовного роста. Важно не само наличие греха, а отношение к нему. Если человек осознает свою ошибку, раскаивается и принимает меры для её исправления, то это является признаком истинной веры. Таким образом, покаяние играет центральную роль в жизни мусульманина. Оно очищает сердце, укрепляет веру и восстанавливает связь с Аллахом.

Таким образом, если человек оступился, но не утратил заботу о своей вере, не охладел к покаянию, не стал упорствовать в грехе — он сохраняет свой статус верующего и благочестивого в видение Аллаха. Если бы благочестие означало полную безгрешность, то ни один человек, кроме Пророка ﷺ, не достиг бы этого уровня. Даже лучшие из Уммы — сподвижники — иногда ошибались. Но их отличала искренность в покаянии, страх перед Аллахом и неуклонное стремление к исправлению.

Истинное благочестие — это ежедневная борьба души за близость к Аллаху: борьба с желаниями, с ленью, с гордостью, с сомнениями. Это постоянная забота о своей молитве, о чистоте намерений, о честности и справедливости. Благочестие — это когда ты совершаешь ошибку, но тут же осознаёшь её, плачешь перед Аллахом, возвращаешься к Нему, очищаешь сердце и продолжаешь двигаться вперёд. Аллах сказал: «Воистину, Аллах любит кающихся и любит очищающихся». (Коран, 2:222).

Слабость, свойственная человеку, проявляется в том, что он может оступаться, поддаваться своим страстям или ошибаться в поступках. Однако Аллах, зная об этой природе Своего творения, открыл двери покаяния и прощения. Таким образом, совершение греха не уничтожает веру и не лишает человека права называться благочестивым, если он искренне раскаивается, старается исправляться и не теряет уважения к установленным Аллахом нормам. Истинный благочестивый человек осознаёт свои слабости, не возгордится даже своими благими делами и всегда ощущает потребность в помощи Аллаха.

Каждый мусульманин должен понять: твоя ценность у Аллаха измеряется не отсутствием ошибок, а степенью твоего усердия в обращении к Нему, степенью твоего сожаления о допущенных проступках и настойчивостью в пути исправления. Пусть никого не обманывает шайтан, внушая: «Ты согрешил — значит, ты плохой мусульманин, бесполезно каяться, Аллах тебя уже не любит!» Эти мысли — от врага рода человеческого. Наоборот, именно в моменты ошибок открывается величайшая дверь — дверь покаяния, через которую человек становится ближе к Аллаху, чем был до этого.

Истинное благочестие — это бережное отношение к своей религии, любовь к Аллаху, искренность в покаянии и стремление к постоянному очищению. Благочестие — это жизнь с сердцем, наполненным боязнью Аллаха, и с душой, которая неутомимо стремится к Нему, несмотря на неизбежные падения.

Благочестие — это не статус, а процесс постоянного роста и развития. Человек остается благочестивым даже тогда, когда он совершает ошибки, если он искренне стремится к Аллаху и старается следовать Его путями. Ислам учит нас, что важна не безгрешность, а готовность исправляться и двигаться вперёд. Таким образом, каждый мусульманин имеет возможность стать любимцем Аллаха, если будет искренне стремиться к этому, несмотря на свои ошибки. Благочестие — это не цель, а путь, который требует терпения, веры и доверия к Аллаху.

Да укрепит Аллах наши сердца в вере, да сделает нас из числа тех, кто бережёт свою религию, кто кается при ошибке и стремится к Его довольству. Аминь!

Piety in Islam: between the ideal and reality...

Ibn al-Qayyim, may Allah have mercy on him, said: "Some people think that a pious person is one who has no sins. This is a mistaken understanding of the concept of 'piety.' A pious person is one who takes care of their religion and observes the ordinances of the Almighty, even if they sometimes commit sins for which they repent to Allah. This circumstance in no way negates the presence of faith, piety, or the possibility of being a righteous and beloved servant of Allah." Miftah Dar al-Sa'adah , 1/163.

Praise be to Allah, Whom we praise and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and our bad deeds. Whoever Allah guides, no one can mislead, and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is no deity worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger.

In the minds of many people, especially those who are just beginning their journey toward Allah, there is a common misconception: that piety necessarily means the complete absence of sins. It is believed that a truly pious person is one who never makes mistakes, never stumbles, whose life is flawless and entirely free of defects. However, this notion is deeply flawed and does not align with the true spirit of Islam.

True piety in Islam is not based on the claim of sinlessness but on careful attention to one's faith, constant care in fulfilling the commands of the Almighty, and sincere striving for purification through repentance. Piety is a conscious responsibility before Allah. In the Quran, Allah repeatedly addresses the believers, calling them to fear Him properly and to be aware of His watchfulness and presence: "O you who believe! Fear Allah as He should be feared, and die not except in a state of Islam" (Quran, 3:102).

Allah does not demand absolute sinlessness. He demands conscious fear of Him, responsibility, and constant effort to remain faithful to Him until the end of one’s days. By nature, humans are prone to errors. The Prophet Muhammad ﷺ clearly said: "Every son of Adam sins, and the best of sinners are those who repent" (At-Tirmidhi). This hadith shatters the illusion of human sinlessness. Sin is part of human nature. Piety is not about avoiding mistakes altogether but about acknowledging them, sincerely repenting, turning to Allah for forgiveness, and returning to the path of righteousness.

Humans are naturally inclined to make mistakes and commit sins. Allah knows our weakness and provides everyone with the opportunity to correct themselves. Sin is not the end of the road but a part of life’s experience that can become a step toward spiritual growth. What matters is not the existence of sin itself but one's attitude toward it. If a person recognizes their mistake, repents sincerely, and takes steps to correct it, this is a sign of true faith. Thus, repentance plays a central role in the life of a Muslim. It purifies the heart, strengthens faith, and restores the connection with Allah.

Thus, if a person stumbles but does not abandon care for their faith, does not grow cold toward repentance, and does not persist in sin, they retain their status as a believer and a pious person in the eyes of Allah. If piety meant complete sinlessness, no one except the Prophet ﷺ would reach such a level. Even the best of the Ummah—the Companions—sometimes made mistakes. But what distinguished them was their sincerity in repentance, their fear of Allah, and their unwavering desire to improve.

True piety is the daily struggle of the soul to draw closer to Allah: struggling against desires, laziness, pride, and doubts. It is constant care for one’s prayers, purity of intentions, honesty, and justice. Piety is when you make a mistake but immediately realize it, cry before Allah, return to Him, purify your heart, and continue moving forward. Allah says: "Indeed, Allah loves those who repent and loves those who purify themselves" (Quran, 2:222).

Human weakness manifests in stumbling, succumbing to passions, or making mistakes in actions. However, Allah, knowing the nature of His creation, opened the doors of repentance and forgiveness. Therefore, committing a sin does not destroy faith or deprive a person of the right to be called pious if they sincerely repent, strive to improve, and do not lose respect for the norms established by Allah. A truly pious person recognizes their weaknesses, does not become arrogant even about their good deeds, and always feels the need for Allah’s help.

Every Muslim must understand: your worth in the sight of Allah is not measured by the absence of mistakes but by the degree of your diligence in turning to Him, the depth of your regret over committed wrongs, and your persistence in the path of improvement. Let no one be deceived by Satan into thinking, "You have sinned—so you are a bad Muslim; it is useless to repent; Allah no longer loves you!" These thoughts come from the enemy of humanity. On the contrary, it is precisely in moments of error that the greatest door opens—the door of repentance, through which a person becomes closer to Allah than they were before.

True piety is careful attention to one’s religion, love for Allah, sincerity in repentance, and the desire for constant purification. Piety is living with a heart filled with the fear of Allah and a soul that tirelessly strives toward Him, despite inevitable falls.

Piety is not a status but a process of continuous growth and development. A person remains pious even when they make mistakes if they sincerely strive toward Allah and endeavor to follow His path. Islam teaches us that what matters is not sinlessness but the readiness to improve and move forward. Thus, every Muslim has the opportunity to become beloved to Allah if they sincerely strive for it, despite their mistakes. Piety is not a goal but a journey that requires patience, faith, and trust in Allah.

May Allah strengthen our hearts in faith, make us among those who safeguard their religion, repent when they err, and strive for His pleasure. Ameen!

İslam'da dindarlık: İdeal ile gerçeklik arasında...

İbn el-Kayyim, Allah ondan razı olsun, şöyle demiştir: "Bazı insanlar, bir kişinin günahsız olması gerektiğini düşünerek takva kavramını yanlış anlarlar. Takva sahibi olan kişi, bazen günah işleyip de Allah’a tövbe eden biridir, ancak bu durum kişinin iman, takva ve Allah’ın sevgilisi olma ihtimalini hiçbir şekilde ortadan kaldırmaz." Miftah Dar es-Saadet , 1/163.

Hamd, Allah’a mahsustur; O’ndan yardım ve affetmesini dileriz. Ruhumuzdaki kötülüklerden ve kötü davranışlarımızdan korunmak için Allah’a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse, onu kimse saptıramaz; kimi de sapıklığa bırakırsa, onu kimse doğru yola getiremez. Şahitlik ederiz ki, yalnız Allah’a ibadet edilir ve Muhammed O’nun kulu ve elçisidir.

Birçok insanın, özellikle Allah’a yönelmeye yeni başlayanların zihninde yaygın bir yanılgı vardır: Takva, günahların tamamen bulunmaması anlamına gelir. Gerçek bir takva sahibinin, hiç hata yapmayan, tökezlemeyen, hayatı kusursuz ve eksiksiz olan biri olduğu düşünülür. Ancak bu fikir derinlemesine yanlış bir anlayıştır ve İslam'ın gerçek ruhuna uymaz.

İslam'da gerçek takva, günahsızlık iddiasına değil, imana özen göstermeye, Allah'ın emirlerini yerine getirmeye ve tövbe yoluyla arınmaya çalışmanın üzerine kuruludur. Takva, Allah önünde bilinçli bir sorumluluktur. Kuran'da Allah, inananlara karşı takvayı uygun şekilde geliştirmelerini ve Müslüman olarak ölme emrini sıkça hatırlatır: "Ey iman edenler! Allah’tan hakkıyla sakının ve Müslüman olarak ölün." (Kuran, 3:102)

Allah mutlak günahsızlık istemez. O, bilinçli bir Allah korkusu, sorumluluk bilinci ve hayatın sonuna kadar O’na bağlı kalma gayretini ister. İnsan doğası gereği hatalara meyillidir. Peygamber Efendimiz ﷺ şu hadisi buyurmuştur: "Adem oğullarının hepsi günah işler, en hayırlı günahkârlar ise tövbekâr olanlardır." (Tirmizi) Bu hadis, insanın günahsız olabileceği illüzyonunu yıkar. Günah, insan doğasının bir parçasıdır. Takva, hiç hata yapmamak değil, hatayı kabul etmek, samimi bir şekilde tövbe etmek, Allah’tan mağfiret dilemek ve tekrar doğru yola dönmektir.

İnsan, tabiatı gereği hata yapmaya ve günaha eğilimlidir. Allah, bizim zaaflarımızı bilir ve herkese düzelme fırsatı verir. Günah, yolun sonu değil, manevi büyüme için bir adım olabilir. Önemli olan günahın varlığı değil, ona yaklaşımınız. Eğer bir insan hatasını fark eder, samimi bir şekilde tövbe eder ve düzeltmek için adımlar atarsa, bu gerçek imanın bir işaretidir. Böylece tövbe, bir Müslümanın hayatında merkezi bir rol oynar. Tövbe kalbi arındırır, imanı güçlendirir ve Allah ile olan bağınızı yeniler.

Dolayısıyla, bir insan kaybederse bile, ancak diniyle ilgilenmeye devam ederse, tövbeye soğuk davranmazsa ve günaha devam etmezse, Allah’ın gözünde inanan ve takva sahibi olarak kalır. Eğer takva tam günahsızlık anlamına gelseydi, hiçbir insan, Hz. Peygamber ﷺ hariç, bu seviyeye ulaşamazdı. Hatta En İyi Topluluk olan Sahabeler bile zaman zaman hatalar yapardı. Ancak onları diğerlerinden ayıran şey, tövbedeki samimiyetleri, Allah korkuları ve düzelmeye yönelik kararlılıklarıydı.

Gerçek takva, Allah'a yaklaşma uğruna ruhun günlük mücadelesidir: Arzularla, tembellikle, kibirle ve şüphelerle mücadele. Bu, namazlarına, niyetlerinin safiyetine, dürüstlüğüne ve adaletine sürekli özen göstermektir. Takva, bir hata yaptığında bunu hemen fark etmek, Allah önünde ağlamak, O’na dönüp kalbini arındırmak ve yine ileriye doğru yürümektir. Allah şöyle buyurur: "Şüphesiz Allah, tövbekârları sever ve kendilerini temiz tutanları sever." (Kuran, 2:222)

İnsan zaafları, günahlara eğilim göstermek, tutkulara yenik düşmek veya eylemlerde hata yapmak şeklinde ortaya çıkar. Ancak Allah, yaratılışımızı bilir ve tövbe ve affetme kapılarını açmıştır. Dolayısıyla bir günah işlemek, imanı yok etmez ve Allah’ın belirlediği normlara saygı duymaya devam eden bir insan, eğer samimi bir şekilde tövbe eder ve düzelmeye çalışırsa, takvasız sayılmaz. Gerçek bir takva sahibi, kusurlarını bilir, iyi işlerinde bile kibirli olmaz ve Allah’ın yardımı ihtiyacını her zaman hisseder.

Her Müslüman şunu anlamalıdır: Sizin Allah katındaki değerinizi ölçen, hatasız olmanız değil, O’na yönelme çabanızın derecesi, işlediğiniz hatalardan duyduğunuz pişmanlık ve düzelmeye yönelik ısrarınızın gücüdür. Şeytan tarafından kandırılmayın: “Günah işledin—sen kötü bir Müslümansın, tövbe etmek boşuna, Allah seni artık sevmiyor!” diye düşünmeyin. Bu düşünceler insanlığın düşmanından gelir. Tam tersine, hata anları, insanı daha önce olduğundan daha yakın kılan en büyük kapı olan tövbe kapısını açar.

Gerçek takva, dini korumak, Allah’a sevgi beslemek, tövbede samimiyet ve sürekli arınma arzusudur. Takva, Allah korkusuyla dolu bir kalple yaşamaktır ve ruhun, kaçınılmaz düşüşlere rağmen O’na doğru sonsuz bir şekilde uzanmasıdır.

Takva bir statü değil, sürekli gelişme sürecidir. Bir insan, hata yapsa bile, eğer samimi bir şekilde Allah’a yönelir ve O’nun yolunda gitmeye çalışırsa, takva sahibi kalır. İslam bize öğretir ki önemli olan günahsızlık değil, düzelmeye hazır olup ilerlemeye devam etmektir. Böylece her Müslüman, hatalarına rağmen samimi bir şekilde Allah’a yaklaşarak sevgilisi olma fırsatına sahiptir. Takva bir hedef değil, sabır, iman ve Allah’a güven gerektiren bir süreçtir.

Allah, kalplerimizi imanda güçlendirsin, dinimizi koruyanlardan olalım, hata yaptığımızda tövbe edelim ve O’nun hoşnutluğunu kazanmaya çalışalım. Âmin!

Devotshmëria në Islam: midis idealit dhe realitetit...

Ibn al-Qayyim, të qoftë i dashur nga Allah, tha: "Disa njerëz mendojnë se një person i përkushtuar është ai që nuk ka mëkat. Kjo është një kuptim i gabuar i konceptit të 'përkushtimit'. Personi i përkushtuar është ai që kujdeset për fenë e tij dhe respekton urdhërat e Zotit, edhe nëse ndonjëherë bën mëkat për të cilin kërkon falje nga Allah. Kjo gjë në asnjë rast nuk e neglizhon praninë e besimit, përkushtimit ose mundësinë për të qenë i dashuri dhe i zgjedhur nga Allah." Miftah Dar es-Saadet , 1/163.

Lavdi për Allah, nga i cili kërkojmë ndihmë dhe falje. Kërkojmë strehim nga Allah nga keqardhja e shpirtit tonë dhe veprimet e këqija. Kush që Allah e udhëzon, askush nuk mund ta çojë në gabim; kush që Ai lë pa udhëzim, askush nuk mund ta drejtojë. Ne deklarojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut, dhe se Muhamedi është rob dhe dërgues i Tij.

Në mendjen e shumë njerëzve, sidomos të atyre që fillon rrugën drejt Allahut, ekziston një përshtypje e gabuar: sikur përkushtimi domosdoshmërisht do të thotë mungesë totale e mëkateve. Besohet se një person i vërtetë i përkushtuar është ai që nuk bën kurrfarë gabimesh, nuk rrëshqet, jetësia e të cilit është e pafalshme dhe e lirë nga defekte. Megjithatë, ky koncept është thellësisht i gabuar dhe nuk përputhet me shpirtin e vërtetë të Islami.

Përkushtimi i vërtetë në Islam nuk bazohet në pretendimin për pa-mëkatësi, por në kujdes për fenë dhe përpjekje të vazhdueshme për plotësimin e urdhërave të Zotit dhe për pastrimin nëpërmjet kërkesës së faljes. Përkushtimi është një përgjegjësi e ndërgjegjshme para Allahut. Në Kur'an, Allah shpesh i adresohet besimtarëve duke i thirrur ata për të frikësuar Atë siç duhet dhe për të qenë të vetëdijshëm për mbikëqyrjen dhe praninë e Tij: "O ju që keni besuar! Frikojuni Allahun siç duhet dhe mos vdisni përveç në gjendje muslimane." (Kur'an, 3:102).

Allah nuk kërkon pa-mëkatësi absolute. Ai kërkon frikë të ndërgjegjshme nga Ai, përgjegjësi dhe përpjekje të vazhdueshme për të qenë i besnik deri në fund të ditëve të tij. Natyra njerëzore ka tendencën për gabime. Profeti Muhamedi ﷺ ka thënë qartë: "Çdo djalë i Ademit bën mëkat, dhe më mirët midis mëkatësve janë ata që kërkojnë falje." (Tirmizi). Ky hadith shkatërron iluzionin për pa-mëkatësinë e njeriut. Mëkati është pjesë e natyrës njerëzore. Përkushtimi nuk është për të shmangur të gjitha gabimet, por për t’i njohur ato, kërkuar falje me zemër të pastër, kërkuar ndjesë nga Allah dhe kthyer në rrugën e drejtë.

Njeriu ka prirje të bëjë gabime dhe mëkate. Allah e di këtë dobësi dhe i jep çdo personi mundësi për të korrigjuar veten. Mëkati nuk është fundi i rrugës, por pjesë e përvojës jetësore që mund të bëhet një hap drejt rritjes spirituale. Çka ka rëndësi nuk është vetë ekzistenca e mëkatit, por qëndrimi ndaj tij. Nëse një person e njeh gabimin e vet, kërkon falje me zemër të pastër dhe merr masa për të korrigjuar atë, kjo është një shenjë e besimit të vërtetë. Kështu që kërkesa për falje luan një rol të madh në jetën e një muslimani. Falja pastron zemrën, forcëzon besimin dhe rifreskon lidhjen me Allah.

Pra, nëse një person rrëshqet, por nuk harrohet për fenë e tij, nuk bëhet i ftohtë ndaj kërkesës së faljes dhe nuk vazhdon në mëkat, ai mban statusin e një besimtar dhe të përkushtuar në sytë e Allahut. Nëse përkushtimi do të thotë pa-mëkatësi totale, askush, përveç Profetit ﷺ, nuk do të arrinte këtë nivel. Madje edhe më të mirët e komunitetit – bashkëpunëtorët – ndonjëherë bënë gabime. Por çka i dallonte ishte frika e tyre nga Allah dhe dëshira e pandërprerë për të përmirësuar.

Përkushtimi i vërtetë është lufta e përditshme e shpirtit për afër Allahut: lufta kundër dëshirave, lodhjes, krenarisë dhe dyshimeve. Është kujdes i vazhdueshëm për lutjet e tij, pastërtinë e qëllimeve, nderimin dhe drejtësinë. Përkushtimi është kur bën një gabim, por e njeh menjëherë, qan para Allahut, kthehet tek Ai, pastron zemrën dhe vazhdon të ecë përpara. Allah thotë: "Me të vërtetë, Allahu e dashuron ata që kërkojnë falje dhe ata që e pastron veten." (Kur’an, 2:222).

Dobësia e njeriut shfaqet në rrëshqitje, në dorëzim në lidhje me pasionet apo në gabime në veprime. Megjithatë, Allah, duke ditur natyrën e krijesave të Tij, ka hapur dyert e kërkesës së faljes dhe ndjeshmërisë. Pra, kryerja e mëkatit nuk e shkatërron besimin dhe nuk e privon një person nga titulli i të përkushtuarit, nëse ai kërkon falje me zemër të pastër, punon për përmirësim dhe nuk humb respektin për normat e vendosura nga Allah. Një person i vërtetë i përkushtuar e njeh dobësinë e tij, nuk bëhet i krenur as edhe për veprimet e mira dhe gjithmonë ndjen nevojën për ndihmën e Allahut.

Çdo musliman duhet të kuptojë: vlera juaj në sytë e Allahut nuk matet me mungesën e gabimeve, por me nivelin e përpjekjeve tuaja për të kthyer tek Ai, nivelin e keqardhjes për veprimet e kryera dhe ngulshmërinë në rrugën e përmirësimit. Mos lejoni Shaitanin t'ju mashtruar: "Ke bërë mëkat—kjo do të thotë se je musliman i keq; është e pashpresë të kërkoj falje; Allah nuk të don më!" Këto mendime vijnë nga armiku i njerëzimit. Përkundrazi, pikërisht në momentet e gabimeve hapet porta më e madhe—porta e kërkesës së faljes, përmes së cilës një person bëhet më afër Allahut sesa ishte para kësaj.

Përkushtimi i vërtetë është kujdes për fenë, dashuri për Allah, sinqeritet në kërkesën e faljes dhe dëshirë për pastrim të vazhdueshëm. Përkushtimi është jetë me një zemër të mbushur me frikë për Allah dhe një shpirt që asnjëherë nuk ndalon të strehohet tek Ai, pavarësisht nga rënjet e pashmangshme.

Përkushtimi nuk është një status, por një proces i rritjes dhe zhvillimit të vazhdueshëm. Një person mbetet i përkushtuar edhe kur bën gabime, nëse punon me zemër të pastër për të afër Allahut dhe ndjek rrugën e Tij. Islam na mëson se çka ka rëndësi nuk është pa-mëkatësia, por gatishmëria për të përmirësuar dhe për të vazhduar përpara. Kështu, çdo musliman ka mundësi të bëhet i dashur nga Allah, nëse punon me zemër të pastër, pavarësisht nga gabimet e tij. Përkushtimi nuk është një qëllim, por një udhëtim që kërkon durim, besim dhe besë në Allah.

Të na forcojë Allah zemrat në besim, të na bëjë pjesë e atyre që kujdesen për fenë e tyre, të kërkojnë falje kur bëjnë gabime dhe punojnë për kënaqësinë e Tij. Amen!