Бесконечная любовь и милосердие Аллаха...

The infinite love and mercy of Allah... / Allah'ın sonsuz sevgisi ve merhameti... / Dashuria dhe mëshira e pafund E Allahut...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

عن عبيد الله بن محصن الأنصاري الخطمي رضي الله عنه مرفوعاً: «مَنْ أصْبَحَ مِنْكُمْ آمِنًا في سربِهِ، مُعَافَىً في جَسَدِهِ، عِنْدَهُ قُوتُ يَوْمِهِ، فَكَأنَّمَا حِيزَتْ لَهُ الدُّنْيَا بِحَذَافِيرِهَا»
[حسن] - [رواه الترمذي وابن ماجه]

‘Убайдуллах ибн Михсан аль-Ансари аль-Хатми (да будет доволен им Аллах) передаёт, что Пророк (мир ему и благословение Аллаха) сказал: «Кто из вас дожил до утра, пребывая в безопасности среди своего народа, со здоровым телом и имея дневное пропитание, тот как будто владеет всем миром». Хороший хадис - передал Ибн Маджа - Передал ат-Тирмизи.

Однажды Мухаммада ибн Васиа, да помилует его Аллах, спросили: "Как ты встретил утро?" Он ответил: "Я встретил утро наделенный обильными дарами. Наш Господь проявляет любовь к нам, хотя Он не нуждается в нас, а мы проявляем ненависть к Нему своим ослушанием и грехами, хотя мы нуждаемся в Нем".

Это наставление глубоко и многогранно, оно затрагивает ключевые аспекты Имана, отношений между человеком и Аллахом, а также природу человеческого состояния. Встречать утро, обычное, повседневное действие – просыпаться на утренний намаз. Но в контексте веры, это не просто механическое пробуждение, а еще один дар, поклоняться, возможность прожить новый день, поблагодарить Всевышнего, покаяться и совершать добрые дела.

Каждое утро мы просыпаемся с дарами – жизнью, здоровьем, разумом, возможностью дышать, видеть, слышать, а также с материальными благами. Эти дары не заслужены, а даны по милости и щедрости Создателя. Важно помнить, что даже самые простые вещи, которые мы воспринимаем как должное, являются проявлением Божьей благодати. Мы не являемся самодостаточными, наше существование и благополучие полностью зависят от Аллаха, от Его постоянного даяния и опеки.

Наш Господь проявляет любовь к нам, которая указывает на безусловную любовь Его к своим творениям. Любовь Аллаха – это не просто эмоция, это акт постоянного дарения и благодати. Сам Творец не нуждается в нашем поклонении, наших делах или наших молитвах. Он является совершенным и полным сам по себе. Его любовь не зависит от наших заслуг или нашего поведения. Это говорит о том, что Его любовь – это чистое проявление Его милости, милосердия и благоволения.

Здесь указывается на разницу между любовью человека и любовью Аллаха. Человеческая любовь часто бывает зависима и обусловлена, в то время как Божья любовь – это бескорыстная и безусловная добродетель. Она также подчеркивает величие и независимость нашего Создателя. А мы проявляем ненависть к Аллаху своим ослушанием и грехами. Это сильное утверждение, которое может показаться резким, но оно указывает на последствия наших действий. Под "ненавистью" здесь подразумевается не буквальная ненависть как эмоция, а скорее неблагодарность, игнорирование Его повелений и предпочтение собственных желаний вопреки Воле Аллаха. Когда мы грешим, мы тем самым показываем, что не ценим дары и любовь Его, и как бы "отворачиваемся" от Него.

Ослушание заповедей Всевышнего и совершение грехов – это признак непослушания и неблагодарности. Каждый грех, каждый акт неповиновения – это шаг, который отталкивает нас от Него, отдаляя от Его милости и благословения. Хотя мы нуждаемся и зависим от Аллаха, нуждаемся в Его руководстве, Его прощении, Его любви, и Его милости, чтобы существовать и иметь благополучие как в этом мире, так и в мире грядущем. Парадокс состоит в том, что, несмотря на эту потребность, мы часто действуем так, как будто не зависим от Него, будучи зависимыми от Творца, часто ведем себя так, как будто не нуждаемся в Нем. Это подчеркивает нашу слабость, нашу склонность к непослушанию и нашу неблагодарность.

Это наставление выстраивается на контрасте: с одной стороны – бесконечная любовь и милосердие Аллаха, с другой – слабость, греховность и неблагодарность человека.

Эта насыха — напоминание о важности осознанного подхода к своей вере и жизни, а также о том, что даже в повседневных делах, таких как пробуждение утром, мы можем находить повод для размышлений о Аллахе и Его любви к нам. Оно побуждает нас к более глубокому пониманию наших отношений со Всевышним и к более искреннему поклонению Ему.

The infinite love and mercy of Allah...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then:

عن عبيد الله بن محصن الأنصاري الخطمي رضي الله عنه مرفوعاً: «مَنْ أصْبَحَ مِنْكُمْ آمِنًا في سربِهِ، مُعَافَىً في جَسَدِهِ، عِنْدَهُ قُوتُ يَوْمِهِ، فَكَأنَّمَا حِيزَتْ لَهُ الدُّنْيَا بِحَذَافِيرِهَا»
[حسن] - [رواه الترمذي وابن ماجه]

'Ubaidullah ibn Mihsan al-Ansari al-Khatmi (may Allaah be pleased with him) narrates that the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: "Whoever of you lived until morning, safe among his people, with a healthy body and having daily sustenance, as if he owns the whole world.". A good hadith was narrated by Ibn Majah, narrated by at-Tirmidhi.

One day, Muhammad ibn Wasiya, may Allah have mercy on him, was asked: "How did you meet the morning?" He replied: "I met the morning endowed with abundant gifts. Our Lord shows love for us, even though He does not need us, and we show hatred for Him by our disobedience and sins, even though we need Him."

This instruction is deep and multifaceted, it touches on key aspects of Iman, the relationship between man and Allah, as well as the nature of the human condition. To greet the morning, the usual, everyday action is to wake up for the morning prayer. But in the context of faith, this is not just a mechanical awakening, but another gift, to worship, an opportunity to live a new day, thank the Almighty, repent and do good deeds.

Every morning we wake up with gifts – life, health, reason, the ability to breathe, see, hear, as well as material benefits. These gifts are not deserved, but given by the grace and generosity of the Creator. It is important to remember that even the simplest things that we take for granted are manifestations of God's grace. We are not self-sufficient, our existence and well-being depend entirely on Allah, on His constant giving and care.

Our Lord shows love for us, which indicates His unconditional love for His creations. The love of Allah is not just an emotion, it is an act of constant giving and grace. The Creator Himself does not need our worship, our deeds, or our prayers. It is perfect and complete in itself. His love does not depend on our merits or our behavior. This means that His love is a pure manifestation of His mercy, mercy, and benevolence.

It points out the difference between the love of man and the love of Allah. Human love is often dependent and conditioned, while God's love is a selfless and unconditional virtue. It also highlights the greatness and independence of our Creator. And we show hatred towards Allah by our disobedience and sins. This is a strong statement that may seem harsh, but it points to the consequences of our actions. "Hatred" here does not mean literal hatred as an emotion, but rather ingratitude, ignoring His commands and preferring one's own desires against the Will of Allah. When we sin, we show that we do not appreciate His gifts and love, and we "turn away" from Him.

Disobeying God's commandments and committing sins is a sign of disobedience and ingratitude. Every sin, every act of disobedience, is a step that pushes us away from Him, away from His mercy and blessing. Although we need and depend on Allah, we need His guidance, His forgiveness, His love, and His mercy in order to exist and have well-being both in this world and in the world to come. The paradox is that, despite this need, we often act as if we are not dependent on Him, being dependent on the Creator, we often behave as if we do not need Him. This highlights our weakness, our tendency to disobey, and our ingratitude.

This instruction is built on the contrast: on the one hand – the infinite love and mercy of Allah, on the other – the weakness, sinfulness and ingratitude of man.

This prayer is a reminder of the importance of a conscious approach to our faith and life, as well as the fact that even in everyday matters, such as waking up in the morning, we can find a reason to reflect on Allah and His love for us. It encourages us to have a deeper understanding of our relationship with God and to worship Him more sincerely.

Allah'ın sonsuz sevgisi ve merhameti...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

عن عبيد الله بن محصن الأنصاري الخطمي رضي الله عنه مرفوعاً: «مَنْ أصْبَحَ مِنْكُمْ آمِنًا في سربِهِ، مُعَافَىً في جَسَدِهِ، عِنْدَهُ قُوتُ يَوْمِهِ، فَكَأنَّمَا حِيزَتْ لَهُ الدُّنْيَا بِحَذَافِيرِهَا»
[حسن] - [رواه الترمذي وابن ماجه]

Ubeydullah ibn Mihsan el-Ensari el-Hatmi (Allah ondan razı olsun), Peygamber'in (Allah'ın selamı ve bereketi üzerine olsun) şöyle dediğini aktarıyor: "İçinizden sabaha kadar kavminin arasında güvende, sağlıklı bir bedenle ve gündüz rızıkla yaşayan, sanki tüm dünyaya sahipmiş gibi»" Güzel hadis - İbn Mace'ye rivayet edildi - Tirmizi'ye rivayet edildi.

Bir gün Muhammed ibn Vasiya'ya, Allah ona merhamet etsin, soruldu: "Sabaha nasıl rastladın?" O cevap verdi: "Sabah bol bol armağanla tanıştım. Rabbimiz, bize ihtiyacı olmamasına rağmen bize karşı sevgi gösteriyor, biz de Ona ihtiyacımız olmasına rağmen itaatsizliklerimizle ve günahlarımızla O'na karşı nefretimizi gösteriyoruz."

Bu talimat derinden ve çok yönlüdür, İnan'ın temel yönlerine, insanla Allah arasındaki ilişkiye ve insanlık durumunun doğasına değinmektedir. Sabahları karşılamak, olağan, günlük eylem sabah namazına uyanmaktır. Ancak inanç bağlamında, bu sadece mekanik bir uyanış değil, ibadet etmek için başka bir armağandır, yeni bir gün yaşama, Yüce Allah'a şükretme, tövbe etme ve iyi işler yapma fırsatıdır.

Her sabah armağanlarla uyanıyoruz – yaşam, sağlık, akıl, nefes alma, görme, duyma fırsatı ve maddi mallarla. Bu armağanlar hak edilmemiştir, ancak Yaradan'ın rahmeti ve lütfu nedeniyle verilmiştir. Hafife aldığımız en basit şeylerin bile Tanrı'nın lütfunun bir tezahürü olduğunu hatırlamak önemlidir. Biz kendi kendine yetmeyiz, varlığımız ve refahımız tamamen Allah'a, O'nun sürekli bağışına ve vesayetine bağlıdır.

Rabbimiz bize olan sevgisini gösterir, bu da O'nun yarattıklarına olan koşulsuz sevgisini gösterir. Allah'ın sevgisi sadece bir duygu değil, sürekli bir verme ve lütuf eylemidir. Yaradan'ın kendisinin ibadetimize, işlerimize veya dualarımıza ihtiyacı yoktur. O kendi içinde mükemmel ve tamamlayıcıdır. Onun sevgisi bizim değerlerimize veya davranışlarımıza bağlı değildir. Bu, sevgisinin Onun merhametinin, merhametinin ve iyiliğinin saf bir tezahürü olduğunu gösterir.

Burada insanın sevgisi ile Allah'ın sevgisi arasındaki fark belirtilir. İnsan sevgisi genellikle bağımlı ve koşulludur, Tanrı'nın sevgisi ise bencil olmayan ve koşulsuz bir erdemdir. Ayrıca Yaratıcımızın büyüklüğünü ve bağımsızlığını da vurgular. Biz de itaatsizliklerimizle ve günahlarımızla Allah'a karşı nefret gösteriyoruz. Bu, sert görünebilecek güçlü bir ifadedir, ancak eylemlerimizin sonuçlarına işaret eder. Buradaki "nefret" derken, bir duygu olarak gerçek nefreti değil, nankörlüğü, O'nun emirlerini görmezden gelmeyi ve Allah'ın iradesine aykırı olarak kendi arzularını tercih etmeyi kastediyoruz. Günah işlediğimizde, Onun armağanlarına ve sevgisine değer vermediğimizi gösteririz ve sanki Ondan "yüz çeviriyorsak" gösteririz.

Yüce Allah'ın emirlerine itaatsizlik etmek ve günah işlemek, itaatsizliğin ve nankörlüğün bir işaretidir. Her günah, her itaatsizlik eylemi, bizi Ondan uzaklaştıran, Onu merhametinden ve kutsamalarından uzaklaştıran bir adımdır. Allah'a muhtaç ve bağımlı olsak da, hem bu dünyada hem de gelecek dünyada var olmak ve esenliğe sahip olmak için O'nun rehberliğine, O'nun bağışlamasına, sevgisine ve merhametine ihtiyacımız var. Paradoks şu ki, bu ihtiyaca rağmen, çoğu zaman Ona bağımlı değilmiş gibi davranırız, Yaradan'a bağımlı oluruz, çoğu zaman Ona ihtiyacımız yokmuş gibi davranırız. Bu, zayıflığımızı, itaatsizlik eğilimimizi ve nankörlüğümüzü vurgular.

Bu talimat zıtlık üzerine inşa edilmiştir: bir yanda Allah'ın sonsuz sevgisi ve merhameti, diğer yanda insanın zayıflığı, günahkarlığı ve nankörlüğü.

Bu nasiha, kişinin inancına ve yaşamına bilinçli bir yaklaşımın öneminin ve sabah uyanmak gibi günlük işlerde bile Allah'ı ve O'nun bize olan sevgisini düşünmek için bir neden bulabileceğimizin bir hatırlatıcısıdır. Bu bizi En Yüce olanla olan ilişkimizi daha iyi anlamaya ve O'na daha samimi bir şekilde ibadet etmeye teşvik eder.

Dashuria dhe mëshira e pafund E Allahut...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj:

عن عبيد الله بن محصن الأنصاري الخطمي رضي الله عنه مرفوعاً: «مَنْ أصْبَحَ مِنْكُمْ آمِنًا في سربِهِ، مُعَافَىً في جَسَدِهِ، عِنْدَهُ قُوتُ يَوْمِهِ، فَكَأنَّمَا حِيزَتْ لَهُ الدُّنْيَا بِحَذَافِيرِهَا»
[حسن] - [رواه الترمذي وابن ماجه]

Ubaidullah ibn Mihsan al-Ansari al-Khatmi (Allahu qoftë i kënaqur me të) transmeton se Profeti (paqja dhe bekimet E Allahut qofshin mbi të) ka thënë: "Kushdo prej jush ka jetuar deri në mëngjes, i sigurt në mesin e popullit të tij, me një trup të shëndetshëm dhe që ka ushqim të përditshëm, sikur zotëron të gjithë botën.". Një hadith i mirë është transmetuar nga Ibn Majah, transmetuar nga al-Tirmidhi.

Një ditë, Muhamed ibn Isai, Allahu e mëshiroftë, u pyet: "si u takuat mëngjesin? Ai u përgjigj: "e takova mëngjesin e pajisur me dhurata të bollshme. Zoti ynë tregon dashuri për ne, edhe pse Ai nuk ka nevojë për ne, dhe ne tregojmë urrejtje për të nga mosbindja dhe mëkatet tona, edhe pse kemi nevojë për të."

Ky udhëzim është i thellë dhe i shumanshëm, prek aspektet kryesore të Imanit, marrëdhëniet midis njeriut dhe Allahut, si dhe natyrën e gjendjes njerëzore. Për të përshëndetur mëngjesin, veprimi i zakonshëm, i përditshëm është të zgjoheni për lutjen e mëngjesit. Por në kontekstin e besimit, kjo nuk është vetëm një zgjim mekanik, por një dhuratë tjetër, për të adhuruar, një mundësi për të jetuar një ditë të re, për të falënderuar Të Plotfuqishmin, për t'u penduar dhe për të bërë vepra të mira.

Çdo mëngjes zgjohemi me dhurata – jetë, shëndet, arsye, aftësi për të marrë frymë, për të parë, dëgjuar, si dhe përfitime materiale. Këto dhurata nuk janë të merituara, por të dhëna nga hiri dhe bujaria e Krijuesit. Importantshtë e rëndësishme të mbani mend se edhe gjërat më të thjeshta që ne i marrim si të mirëqena janë shfaqje të hirit të Zotit. Ne nuk jemi të vetëmjaftueshëm, ekzistenca dhe mirëqenia jonë varen tërësisht nga Allahu, nga dhënia dhe kujdesi i tij i vazhdueshëm.

Zoti ynë tregon dashuri për ne, gjë që tregon dashurinë e tij të pakushtëzuar për krijimet e tij. Dashuria e Allahut nuk është vetëm një emocion, por është një akt i dhënies dhe hirit të vazhdueshëm. Vetë Krijuesi nuk ka nevojë për adhurimin tonë, veprat tona ose lutjet tona. Perfectshtë e përsosur dhe e plotë në vetvete. Dashuria e tij nuk varet nga meritat tona apo sjellja jonë. Kjo do të thotë se dashuria e tij është një manifestim i pastër i mëshirës, mëshirës dhe dashamirësisë së tij.

Ai tregon dallimin midis dashurisë së njeriut dhe dashurisë së Allahut. Dashuria njerëzore shpesh është e varur dhe e kushtëzuar, ndërsa dashuria e Zotit është një virtyt vetëmohues dhe i pakushtëzuar. Ai gjithashtu nxjerr në pah madhështinë dhe pavarësinë e Krijuesit tonë. Dhe ne tregojmë urrejtje ndaj Allahut me mosbindjen dhe mëkatet tona. Kjo është një deklaratë e fortë që mund të duket e ashpër, por tregon për pasojat e veprimeve tona. "Urrejtja" këtu nuk do të thotë urrejtje e mirëfilltë si emocion, por më tepër mosmirënjohje, duke injoruar urdhrat e tij dhe duke preferuar dëshirat e veta kundër Vullnetit të Allahut. Kur mëkatojmë, tregojmë se nuk i vlerësojmë dhuratat dhe dashurinë e tij dhe "largohemi" prej tij.

Mosbindja ndaj urdhërimeve të Zotit dhe kryerja e mëkateve është një shenjë mosbindjeje dhe mosmirënjohjeje. Çdo mëkat, çdo akt mosbindjeje, është një hap që na largon prej tij, larg mëshirës dhe bekimit të tij. Edhe pse ne kemi nevojë dhe varemi Nga Allahu, ne kemi nevojë për udhëzimin e tij, faljen e tij, dashurinë e tij dhe mëshirën e tij në mënyrë që të ekzistojmë dhe të kemi mirëqenie si në këtë botë ashtu edhe në botën që do të vijë. Paradoksi është se, përkundër kësaj nevoje, ne shpesh veprojmë sikur nuk jemi të varur prej tij, duke qenë të varur nga Krijuesi, shpesh sillemi sikur nuk kemi nevojë për të. Kjo nxjerr në pah dobësinë tonë, prirjen tonë për të mos iu bindur dhe mosmirënjohjen tonë.

Ky udhëzim është ndërtuar mbi kontrastin: nga njëra anë – dashuria dhe mëshira e pafund e Allahut, nga ana tjetër – dobësia, mëkatshmëria dhe mosmirënjohja e njeriut.

Kjo lutje është një kujtesë e rëndësisë së një qasjeje të vetëdijshme ndaj besimit dhe jetës sonë, si dhe faktit që edhe në aktivitetet e përditshme, të tilla si zgjimi në mëngjes, ne mund të gjejmë një arsye për të reflektuar Mbi Allahun dhe dashurinë e tij për ne. Na inkurajon të kemi një kuptim më të thellë të marrëdhënies sonë me Perëndinë dhe ta adhurojmë atë më sinqerisht.