Башня Трампа вместо помощи Газе: моральное банкротство Дамаска...

Trump Tower instead of helping Gaza: the moral bankruptcy of Damascus... / Gazze'ye yardım etmek yerine Trump Kulesi: Şam'ın ahlaki iflası... / Kulla Trump në vend që të ndihmonte Gazën: falimentimi moral i Damaskut...

В современном мире Ближний Восток остается ключевым регионом для глобальной политики, экономики и религиозного влияния. Однако его роль в международных делах часто сопровождается парадоксами, противоречиями и неразрешимыми конфликтами. Одним из таких парадоксов является поведение нового руководства Сирии под предводительством президента Ахмеда аш-Шара, которое, стремясь восстановить свою страну после разрушительной гражданской войны, демонстрирует неоднозначное отношение к палестинскому вопросу и гуманитарным катастрофам в Газе. Это вызывает критику со стороны тех, кто видит в исламской солидарности основополагающий принцип объединения мусульманских народов.

Недавние сообщения о попытках президента Сирии наладить отношения с США через привлекательные экономические предложения — такие как доступ к нефтегазовым месторождениям и строительство "Трамп Тауэр" в Дамаске — демонстрируют желание Дамаска вернуться в мировую экономическую систему. Однако этот подход вызывает вопросы о приоритетах сирийского руководства. В то время как страна все еще находится в руинах после многолетней войны, а миллионы беженцев ждут возможности вернуться домой, правительство аш-Шара, похоже, больше сосредоточено на укреплении своих экономических связей, чем на защите прав своих соседей-мусульман

Особенно тревожным выглядит отсутствие активной поддержки Газы и Палестины со стороны Сирии. Исторически Сирия всегда была одним из главных защитников палестинского народа, осуждая израильскую оккупацию и поддерживая сопротивление. Однако сегодня, когда Газа страдает от беспрецедентных разрушений и гуманитарных кризисов, вызванных израильскими военными операциями, новое руководство страны предпочитает молчать. Это вызывает разочарование среди мусульманских обществ, которые видят в этом предательство идеалов исламской солидарности.

Основополагающим принципом ислама является понятие Умма — всемирное сообщество мусульман, объединенное общей верой, ценностями и судьбой. Этот принцип подчеркивает важность взаимопомощи и защиты угнетенных, независимо от их национальности или этнической принадлежности. Однако современная реальность показывает, что многие мусульманские лидеры и государства все чаще ставят национальные интересы выше общих моральных обязательств. Пример Сирии особенно показателен. Вместо того чтобы использовать свое влияние для защиты палестинского народа, Дамаск предпочитает нормализовать отношения с "Израилем" и сосредоточиться на внутренних проблемах. Такая позиция противоречит исторической роли Сирии как одного из ключевых игроков в борьбе за права палестинцев. Это также ставит под сомнение искренность заявлений о защите исламских ценностей, которые часто звучат из уст региональных лидеров.

Несмотря на то, что Сирия сама пережила годы войны и знает, что такое разрушения и страдания, она не проявляет достаточной активности для помощи палестинцам. Это вызывает недоумение и обиду среди мусульманских народов, которые ожидают большего от своих лидеров. Сирия всегда была символом сопротивления израильской оккупации. Сегодня, когда палестинский народ нуждается в поддержке как никогда раньше, Дамаск выбирает путь дипломатии и компромиссов с "Израилем", игнорируя интересы своих братьев и сестер в вере.

Попытки наладить экономические связи с Западом, включая США, свидетельствуют о том, что Сирия готова пожертвовать своими идеологическими убеждениями ради материальной выгоды. Это создает образ руководства, которое больше заботится о собственном выживании, чем о моральных обязательствах перед мусульманским миром. Другим аспектом этой ситуации является роль западных лидеров, таких как Дональд Трамп, в формировании современного Ближнего Востока. Его политика в отношении мусульманских стран часто воспринималась как односторонняя и предвзятая. Поддержка "Израиля" в его агрессивных действиях против палестинцев, введение санкций против Сирии и других стран региона, а также отказ от участия в решении гуманитарных кризисов — все это способствовало росту напряженности между мусульманским миром и Западом

Однако сам Трамп, будучи политиком-прагматиком, не колеблется использовать любые возможности для достижения своих целей. Предложение Сирии построить "Трамп Тауэр" в Дамаске — яркий пример того, как экономические интересы могут перевешивать моральные принципы. В этом контексте возникает вопрос: может ли такой подход быть оправдан с точки зрения исламских ценностей? Или это просто очередной пример того, как мусульманские лидеры готовы пойти на компромиссы с теми, кто не разделяет их религиозные убеждения?

Ближний Восток стоит на перепутье. С одной стороны, страны региона стремятся восстановить свои экономики и укрепить свои позиции на мировой арене. С другой стороны, они сталкиваются с необходимостью сохранить свою идентичность и выполнить моральные обязательства перед мусульманским миром. Для Сирии, которая исторически играла важную роль в защите прав угнетенных, сейчас настало время сделать выбор: продолжать следовать прагматическим интересам или вернуться к своим корням и стать настоящим защитником палестинского народа и других мусульманских сообществ. 

Если новые лидеры Сирии действительно хотят восстановить доверие к своей стране и укрепить свою роль в регионе, им необходимо пересмотреть свои приоритеты. Только тогда они смогут достойно представлять интересы не только своей нации, но и всего мусульманского мира. Сирия пережила страшную войну, но это не оправдывает предательства палестинского народа. Если новое руководство действительно хочет восстановить страну, оно должно делать это, не забывая о своих братьях в Газе. Иначе это восстановление будет построено на крови невинных и слезах угнетённых.

Попытки вести «косвенные переговоры» с "Израилем" под предлогом «снижения напряженности» — это риторика, которую мы уже слышали от Египта в 70-х и от Иордании в 90-х. Итог всегда один: оккупация продолжается, поселения расширяются, а палестинцы остаются в нищете и изоляции. Израиль уже возобновил удары по Сирии, не дожидаясь результата переговоров. Это ясно показывает, что путь примирения без принципов не ведёт к уважению, а лишь к дальнейшему унижению.

Нельзя обойти стороной и молчание религиозных лидеров Сирии и других мусульманских стран. Улемы, которые должны быть голосом истины, слишком часто становятся рупорами власти, предпочитая говорить о нравственности и терпении, когда требуется прямой призыв к справедливости и действию. Газа — не только вопрос палестинского национализма. Это лакмусовая бумажка нашей совести как мусульман. И если Дамаск сегодня выбирает "Трамп Тауэр" вместо Третьей мечети ислама — Аль-Аксы — то вся исламская Умма обязана напомнить ему об этом выборе.

Мусульмане всего мира должны требовать от сирийских властей прекратить переговоры с оккупантами и встать на сторону справедливости. Иначе история запомнит их не как освободителей, а как тех, кто продал Палестину ради нефти и небоскрёбов. «И держитесь за вервь Аллаха все вместе и не разделяйтесь!» (Коран, 3:103). Мир Башен — это не мир Ислама. Мы строим не стеклянные башни на крови, а крепости братства на истине. Пусть Газу не забудут. Пусть Сирия вспомнит, кто её братья. Пусть каждый мусульманин спросит себя: «Что я сделал сегодня, чтобы поддержать Газу и сохранить честь своей Уммы?» И пусть не будет среди нас тех, кто ради лживой стабильности продаёт самое ценное — честь, религию и братство.

Trump Tower instead of helping Gaza: the moral bankruptcy of Damascus...

In the modern world, the Middle East remains a key region for global politics, economics, and religious influence. However, its role in international affairs is often accompanied by paradoxes, contradictions, and seemingly irresolvable conflicts. One such paradox is the behavior of Syria's new leadership under President Ahmed al-Shara, which, while striving to rebuild the country after a devastating civil war, demonstrates an ambiguous stance on the Palestinian issue and the humanitarian catastrophe in Gaza. This has drawn criticism from those who see Islamic solidarity as a foundational principle uniting Muslim peoples.

Recent reports about the Syrian president’s attempts to improve relations with the U.S. through attractive economic proposals—such as access to oil and gas fields and the construction of "Trump Tower" in Damascus—highlight Damascus's desire to re-enter the global economic system. However, this approach raises questions about the priorities of the Syrian leadership. While the country still lies in ruins after years of war, and millions of refugees await the opportunity to return home, the government of al-Shara seems more focused on strengthening its economic ties than defending the rights of its Muslim neighbors.

The lack of active support for Gaza and Palestine from Syria is particularly alarming. Historically, Syria has always been one of the main defenders of the Palestinian people, condemning Israeli occupation and supporting resistance. But today, as Gaza suffers unprecedented destruction and humanitarian crises caused by Israeli military operations, the new leadership of the country prefers silence. This has led to disappointment among Muslim communities, who see this as a betrayal of the ideals of Islamic solidarity.

A foundational principle of Islam is the concept of the Ummah—a global community of Muslims united by shared faith, values, and destiny. This principle emphasizes the importance of mutual aid and protection of the oppressed, regardless of nationality or ethnicity. Yet, modern reality shows that many Muslim leaders and states increasingly prioritize national interests over common moral obligations. The example of Syria is particularly telling. Instead of using its influence to defend the Palestinian people, Damascus chooses to normalize relations with Israel and focus on internal problems. Such a position contradicts Syria's historical role as a key player in the struggle for Palestinian rights. It also calls into question the sincerity of declarations about protecting Islamic values, which often come from regional leaders.

Despite the fact that Syria itself has endured years of war and knows what destruction and suffering are, it does not show sufficient activism in helping Palestinians. This causes confusion and resentment among Muslim peoples, who expect more from their leaders. Syria has always been a symbol of resistance against Israeli occupation. Today, when the Palestinian people need support more than ever, Damascus chooses the path of diplomacy and compromise with Israel, ignoring the interests of its brothers and sisters in faith.

Attempts to establish economic ties with the West, including the U.S., indicate that Syria is ready to sacrifice its ideological beliefs for material gain. This creates an image of leadership that cares more about its own survival than moral obligations to the Muslim world. Another aspect of this situation is the role of Western leaders, such as Donald Trump, in shaping the modern Middle East. His policies toward Muslim countries have often been perceived as unilateral and biased. Supporting Israel in its aggressive actions against Palestinians, imposing sanctions on Syria and other countries in the region, and refusing to participate in solving humanitarian crises—all of this has contributed to growing tensions between the Muslim world and the West.

However, Trump, being a pragmatic politician, does not hesitate to use any opportunities to achieve his goals. Syria's proposal to build "Trump Tower" in Damascus is a vivid example of how economic interests can outweigh moral principles. In this context, the question arises: Can such an approach be justified from the point of view of Islamic values? Or is it just another example of how Muslim leaders are willing to compromise with those who do not share their religious beliefs?

The Middle East stands at a crossroads. On the one hand, countries in the region are striving to rebuild their economies and strengthen their positions on the global stage. On the other hand, they face the need to preserve their identity and fulfill moral obligations to the Muslim world. For Syria, which historically played an important role in defending the rights of the oppressed, it is now time to make a choice: to continue following pragmatic interests or return to its roots and become a true defender of the Palestinian people and other Muslim communities.

If Syria’s new leaders truly want to restore trust in their country and strengthen their role in the region, they need to reconsider their priorities. Only then will they be able to represent not only the interests of their nation but also the entire Muslim world. Syria has endured a terrible war, but this does not justify betraying the Palestinian people. If the new leadership really wants to rebuild the country, it must do so without forgetting its brothers in Gaza. Otherwise, this reconstruction will be built on the blood of the innocent and the tears of the oppressed.

Attempts to engage in "indirect negotiations" with Israel under the pretext of "reducing tension" are rhetoric we have heard before—from Egypt in the 70s and Jordan in the 90s. The result is always the same: occupation continues, settlements expand, and Palestinians remain in poverty and isolation. Israel has already resumed strikes on Syria, not waiting for the outcome of negotiations. This clearly shows that the path of compromise without principles does not lead to respect but to further humiliation.

We cannot overlook the silence of religious leaders in Syria and other Muslim countries. The ulema, who should be the voice of truth, too often become mouthpieces of power, preferring to speak about morality and patience when a direct call for justice and action is required. Gaza is not just a question of Palestinian nationalism. It is a litmus test of our conscience as Muslims. And if Damascus today chooses "Trump Tower" instead of the Third Mosque of Islam—Al-Aqsa—then the entire Islamic Ummah must remind it of this choice.

Muslims around the world must demand that Syrian authorities stop negotiating with occupiers and stand on the side of justice. Otherwise, history will remember them not as liberators but as those who sold Palestine for oil and skyscrapers. "And hold firmly to the rope of Allah all together and do not become divided." (Quran, 3:103). The Peace of Towers is not the peace of Islam. We do not build glass towers on blood but fortresses of brotherhood on truth. Let Gaza not be forgotten. Let Syria remember who its brothers are. Let every Muslim ask themselves: "What did I do today to support Gaza and preserve the honor of my Ummah?" And let there be no one among us who, for false stability, sells the most valuable things—honor, religion, and brotherhood.

Gazze'ye yardım etmek yerine Trump Kulesi: Şam'ın ahlaki iflası...

Modern dünyada Orta Doğu, küresel politika, ekonomi ve dini etki açısından kilit bir bölge olarak kalmaktadır. Ancak uluslararası işlerdeki rolü genellikle paradokslar, çelişkiler ve çözümsüz görünen çatışmalarla birlikte gelir. Bu paradokslardan biri, yıkıcı bir iç savaş sonrası ülkesini yeniden inşa etmeye çalışan Suriye'nin yeni liderliği, Başkan Ahmed al-Shara önderliğinde, Filistin meselesi ve Gazze'deki insani felaket konusunda karışık tutum sergilemesidir. Bu durum, İslam dayanışmasını Müslüman halkların birleşmesinin temel ilkesi olarak görenlerden eleştirilere neden olmaktadır.

Cumhurbaşkanı'nın Amerika Birleşik Devletleri ile ilişkileri geliştirmeye yönelik son girişimleri - petrol ve gaz sahalarına erişim ve Şam'da "Trump Kulesi" inşa etme gibi çekici ekonomik teklifler - Şam'ın küresel ekonomik sisteme geri dönme arzusunu göstermektedir. Ancak bu yaklaşım, Suriye liderliğinin öncelikleri hakkında sorular doğurmaktadır. Ülke, yıllar süren savaşın ardından hala harabeler içindeyken ve milyonlarca mülteci eve dönüş fırsatını beklerken, al-Shara hükümeti ekonomik bağları güçlendirmeye daha fazla odaklanmış görünmektedir.

Gaza ve Filistin'e karşı Suriye'nin aktif destek eksikliği özellikle endişe vericidir. Tarihsel olarak Suriye her zaman Filistin halkının en büyük savunucularından biri olmuştur, İsrail işgalini kınamış ve direnişi desteklemiştir. Ancak bugün, İsrail askeri operasyonları nedeniyle Gaza tarihi kayıtlarda görülmemiş yıkımlar ve insani krizlerle mücadele ederken, ülkenin yeni liderliği sessiz kalmayı tercih etmektedir. Bu durum, Müslüman topluluklar arasında hayal kırıklığı yaratmakta ve bunu İslam dayanışması ideallerine ihanet olarak görmektedir.

İslam'ın temel bir ilkesi olan Ummet kavramı, ortak bir iman, değerler ve kader tarafından birleştirilmiş küresel Müslüman topluluğudur. Bu ilke, baskı altındaki insanların korunması ve karşılıklı yardım önemini vurgular, ne milliyet ne de etnik köken fark etmeksizin. Ancak modern gerçeklik, birçok Müslüman liderin ve devletin giderek artan bir şekilde ortak ahlaki yükümlülükler yerine ulusal çıkarları ön planda tuttuğunu göstermektedir. Suriye'nin örneği özellikle çarpıcıdır. Filistin halkını savunmak için etkisini kullanmak yerine, Şam İsrail ile ilişkileri normalleştirmeyi ve iç problemlere odaklanmayı tercih etmektedir. Bu duruş, Suriye'nin Filistin hakları mücadelesindeki tarihi rolüne aykırıdır. Ayrıca, bölgelerdeki liderlerin sık sık dile getirdiği İslam değerlerini koruma iddialarının samimiyetini de sorgulamaktadır.

Suriye'nin kendisi yıllarca savaş yaşamış ve yıkımın ve acının ne demek olduğunu bilmektedir, ancak Filistinlilere yardım etmek için yeterli aktivite göstermemektedir. Bu durum, liderlerinden daha fazlasını bekleyen Müslüman halklar arasında şaşkınlığa ve üzüntüye neden olmaktadır. Suriye, İsrail işgaline karşı direniş sembolü olmuştur. Bugün, Filistin halkının destekten daha çok ihtiyacı olduğu bir dönemde, Şam İsrail ile diplomasi ve uzlaşma yolunu seçmekte, iman kardeşlerinin çıkarlarını göz ardı etmektedir.

Batı ile, Amerika Birleşik Devletleri dahil, ekonomik bağlar kurma girişimleri, Suriye'nin materyal kazanç uğruna ideolojik inançlarını feda etmeye hazır olduğunu göstermektedir. Bu durum, kendi hayatta kalmasından ziyade Müslüman dünyaya karşı ahlaki yükümlülüklerine daha fazla önem veren bir liderlik imajı yaratmaktadır. Bu durumun bir başka yönü ise, modern Ortadoğu'yu şekillendirmede Batılı liderlerin, özellikle Donald Trump'un rolüdür. Müslüman ülkelerle olan politikası genellikle tek taraflı ve önyargılı olarak algılanmıştır. Filistinlilere karşı İsrail'in saldırgan eylemlerini desteklemesi, Suriye ve bölgedeki diğer ülkeler üzerinde yaptırımlar uygulaması ve insani krizlere çözüm bulmada yer almama kararı - tüm bunlar Müslüman dünya ile Batı arasındaki gerginliğin artmasına katkıda bulunmuştur.

Ancak Trump, pragmatik bir politikacı olarak hedeflerine ulaşmak için her türlü fırsatı değerlendirmekten çekinmemektedir. Şam'ın Şam'da "Trump Kulesi" inşa etme teklifi, ekonomik çıkarların ahlaki ilkeleri bastırabileceği bir örnek olarak sunulmaktadır. Bu bağlamda şu soru ortaya çıkmaktadır: Bu yaklaşım İslam değerlerinin açısından haklı görülebilir mi? Yoksa bu, Müslüman liderlerin dinî inançlarını paylaşmayanlarla uzlaşma yapmaya istekli olmasıyla ilgili bir başka örnek midir?

Orta Doğu bir kavşak noktasındadır. Bölgedeki ülkeler bir yandan ekonomilerini yeniden inşa etmeye ve küresel arenada konumlarını güçlendirmeye çalışırken, diğer yandan kimliklerini koruma ve Müslüman dünyaya karşı ahlaki yükümlülüklerini yerine getirme gereğiyle karşı karşıya kalmaktadırlar. Tarihsel olarak ezilenlerin haklarını savunmakta önemli bir rol oynayan Suriye için, şimdi pragmatik çıkarları takip etmeye devam etme veya köklerine dönmek ve Filistin halkı ve diğer Müslüman toplulukların gerçek bir savunucusu olmak arasında bir seçim yapma zamanıdır.

Suriye'nin yeni liderleri gerçekten ülkeye olan güveni yeniden kazanmak ve bölgedeki rollerini güçlendirmek istiyorlarsa, önceliklerini yeniden değerlendirmeleri gerekmektedir. Yalnızca o zaman hem uluslarının hem de tüm Müslüman dünyanın çıkarlarını temsil edebilirler. Suriye korkunç bir savaş yaşadı, ancak bu Filistin halkına ihanet etmek için bir gerekçe değildir. Yeni liderlik gerçekten ülkeyi yeniden inşa etmek istiyorsa, Gazzalı kardeşlerini unutmadan bunu yapmalıdır. Aksi halde bu yeniden yapılanma masumların kanı ve ezilenlerin gözyaşları üzerine inşa edilmiş olacaktır.

"Gerilimi azaltma" bahanesiyle İsrail ile "dolaylı müzakereler" yapma girişimleri, Mısır'dan 70'lerde ve Ürdün'den 90'larda duyduğumuz retoriğin aynısıdır. Sonuç her zaman aynıdır: işgal devam eder, yerleşimler genişler ve Filistinliler yoksulluk ve izole bir yaşam sürer. İsrail, müzakerelerin sonucunu beklemeden Suriye'ye karşı saldırılarına devam etmiştir. Bu açıkça, prensiplerden uzak uzlaşma yolunun saygıya değil, daha fazla aşağılanmaya yol açtığını göstermektedir.

Suriye ve diğer Müslüman ülkelerdeki dini liderlerin sessizliğini görmezden gelemeyiz. Hakikatin sesi olması gereken ulema, adeta güç makamlarının megafonu olmuş, adalet ve eylem çağrısı gerektiği yerde ahlak ve sabır konusunda konuşmayı tercih etmiştir. Gazze sadece Filistin milliyetçiliği meselesi değildir. Müslümanlar olarak vicdanımızın bir litmus kağıdıdır. Eğer Şam bugün "Trump Kulesi" ni İslam'ın Üçüncü Camii olan El-Aksa yerine seçiyorsa, tüm İslam Ummeti'nin ona bu seçimini hatırlatması gerekir.

Dünya çapında Müslümanlar, Suriye yetkililerinden işgalcilere karşı müzakereleri durdurup adaletin tarafında yer almalarını talep etmelidir. Aksi takdirde, tarih onları kurtarıcılar olarak değil, petrol ve gökdelenler için Filistin'i satanlar olarak hatırlayacaktır. "Allah'ın ipine hep birlikte sarılın ve bölünmeyin!" (Kur'an, 3:103). Kuleler Barışı, İslam barışı değildir. Biz kan üzerine camdan kuleler değil, hakikat üzerine kardeşlik kaleleri inşa ederiz. Gazze unutulmasın. Suriye kardeşlerini hatırlasın. Her Müslüman kendine şunu sormalıdır: "Bugün Gazze'yi desteklemek ve Ummetimin onurunu korumak için ne yaptım?" Ve bizim arasında yanlış bir istikrar uğruna en değerli şeyleri - namusu, dini ve kardeşliği - satan kimse olmasın.

Kulla Trump në vend që të ndihmonte Gazën: falimentimi moral i Damaskut...

Në botën moderne, Lindja e Mesme mbetet një rajon kyç për politikën globale, ekonomi dhe ndikimin fetar. Megjithatë, roli i saj në veprimet ndërkombëtare shoqërohet shpesh nga paradokset, kontradiktet dhe konfliktet pa zgjidhje. Një prej këtyre paradokseve është sjellja e udhëheqjes së re të Sirisë nën udhëheqjen e presidentit Ahmed al-Shara, e cila, duke u përpjekur të rindërtojë vendin pas një luftë civile shkatërruese, shfaq një qëndrim të dyshimtë ndaj çështjes palestineze dhe katastrofës humanitare në Gaze. Kjo ka shkaktuar kritika nga ata që shohin solidaritetin islame si parim themelor i bashkimit të popujve musliman.

Lajmet e fundit për përpjekjet e presidentit të Sirisë për të përmirësuar marrëdhëniet me SHBA-në përmes propozimeve ekonomike tërheqëse – si akses në fushat e naftës dhe gazeve dhe ndërtimi i "Turre Trump" në Damask – tregojnë dëshirën e Damaskut për t’u kthyer në sistem ekonomik global. Megjithatë, ky qasja ngrit pyetje rreth prioriteve të liderëve sirianë. Ndërsa vendi ende është në ruina pas viteve të luftës, dhe miliona refugjat pritet të kthehen në shtëpi, qeveria e al-Shara duket se është më e fokusuar në forcimin e lidhjeve ekonomike sesa në mbrojtjen e të drejtave të fqinjëve të tyre musliman.

Mungesa e mbështetjes aktive për Gazën dhe Palestinen nga Siria është veçanërisht alarmuese. Historikisht, Siria gjithmonë është qenë një nga mbrojtësit kryesorë të popullit palestinien, duke kritikuar okupimin izraelit dhe duke mbështetur rezistencën. Por sot, kur Gazi po vuajnë dëmtime pa presedent dhe kriza humanitare të shkaktuara nga operacionet ushtarake izraeline, liderëria e re e vendit preferon të qetësohet. Kjo ka shkaktuar zhgënjim në komunitetet muslimane, të cilat e shohin këtë si një tradhtim të idealeve të solidaritetit islame.

Parimi themelor i islamit është koncepti i Ummes – një komunitet global i muslimanëve i bashkuar nga besimi i përbashkët, vlerat dhe fati. Ky parim nënvizon rëndësinë e ndihmës reciproke dhe mbrojtjes së të shtypurve, pavarësisht nga nacionaliteti apo origjina etnike. Megjithatë, realiteti modern tregon se shumë liderë dhe shtete muslimane kanë filluar të vendosin interesat kombëtare para obligimeve morale të përbashkëta. Shembulli i Sirisë është veçanërisht i shquar. Në vend që të përdorë ndikimin e saj për të mbrojtur popullin palestinien, Damasku preferon të normalizojë marrëdhëniet me Izraelin dhe të fokusohet në problemet e brendshme. Kjo pozicion është në kontradikt me rolin historik të Sirisë si një lojtar kyç në luftën për të drejtat e palestinezëve. Kjo gjithashtu e vendos në pyetje sineritetin e deklaratave për mbrojtjen e vlerave islame, të cilat shpesh dalin nga liderët rajonalë.

Pavarësisht se Siria vetë ka kaluar vite të luftës dhe e di se çfarë do të thotë shkatërrimi dhe vuajtja, ajo nuk shfaq aktivizëm të mjaftueshëm për ndihmën ndaj palestinezëve. Kjo shkakton konfuzion dhe ofendim në popujt musliman, të cilët priten më shumë nga liderët e tyre. Siria ka qenë gjithmonë simbol i rezistencës kundër okupimit izraelit. Sot, kur populli palestinien ka nevojë për mbështetje më shumë se kurrë, Damasku zgjedh rrugën e diplomacisë dhe kompromisit me Izraelin, duke injoruar interesat e vëllezërve dhe motrave të tyre të besimit.

Përpjekjet për të krijuar lidhje ekonomike me Perëndim, përfshirë SHBA-në, tregojnë se Siria është gati të sakrifikojë besimet e saj ideologjike për fitime materiale. Kjo krijon një imazh të liderëve që kujdesen më shumë për mbijetesën e tyre sesa për obligimet morale ndaj botës muslimane. Një aspekt tjetër i kësaj situacioni është roli i liderëve perëndimorë, si Donald Trump, në formimin e Lindjes së Mesme moderne. Politika e tij ndaj vendeve muslimane shpesh është kuptuar si njëanshmërisht dhe paragjykuese. Mbulimi i veprimeve agresive të Izraelit ndaj palestinezëve, vendosja e sankcioneve ndaj Sirisë dhe vendeve të tjera të rajonit, dhe refuzimi për të marrë pjesë në zgjidhjen e krizave humanitare – të gjitha këto kanë kontribuar në rritjen e tensioneve ndërmjet botës muslimane dhe Perëndimit.

Megjithatë, Trump, si një politikan pragmatik, nuk heshton të përdorë çdo mundësi për të arritur qëllimet e tij. Propozimi i Sirisë për ndërtimin e "Turre Trump" në Damask është një shembull i dukshëm se si interesat ekonomike mund të teprojnë parimet morale. Në këtë kontekst, lind pyetja: A mund të justifikohet ky qasje nga pikëpamja e vlerave islame? Ose është thjesht një shembull tjetër i asaj se si liderët musliman janë të gatshëm të komprometojnë me ata që nuk ndajnë besimet e tyre fetare?

Lindja e Mesme qëndron në një kryqëzim rrugësh. Nga njëra anë, vendet e rajonit po përpunojnë të rindërtojnë ekonomitë e tyre dhe të forcoshin pozicionet e tyre në arenën globale. Nga ana tjetër, ato përballen me nevojën për të ruajtur identitetin e tyre dhe për të përmbushur obligimet morale ndaj botës muslimane. Për Sirinë, e cila historikisht ka luajtur një rol të rëndësishëm në mbrojtjen e të drejtave të shtypur, tani është koha për të bërë një zgjedhje: të vazhdojë të ndjekë interesat pragmatike ose të kthehet në rrënjët e saj dhe të bëhet një mbrojtës i vërtetë i popullit palestinien dhe i komuniteteve të tjera muslimane.

Nëse liderët e rinj të Sirisë me të vërtetë duan të rikrijojnë besimin në vendin e tyre dhe të forcoshin rolin e tyre në rajon, ata duhet të rivlerësojnë prioritetet e tyre. Vetëm atëherë ata do të jenë në gjendje të përfaqësojnë jo vetëm interesat e kombit të tyre, por edhe të gjithë botën muslimane. Siria ka kaluar një luftë të tmerrshme, por kjo nuk justifikon tradhtinë e popullit palestinien. Nëse liderëria e re me të vërtetë dëshiron të rindërtojë vendin, ajo duhet të bëjë këtë pa harruar vëllezërit e saj në Gazë. Përndryshe, ky rindërtim do të ndërtohet mbi gjakun e pafajshëve dhe lotët e shtypur.

Përpjekjet për të kryer "negociata indirekte" me Izraelin nën pretextin e "uljes së tensionit" janë retorikë që kemi dëgjuar më parë – nga Egjipti në vitet '70 dhe Jordania në vitet '90. Rezultati është gjithmonë i njëjtë: okupimi vazhdon, kolonitë zgjerohen, dhe palestinezët mbeten në varfëri dhe izolim. Izraeli ka rimarrë sulmet ndaj Sirisë, pa pritur rezultatin e negociatave. Kjo tregon qartë se rruga e kompromisit pa parime nuk çon në respekt, por në uljen më tej.

Nuk mund të shkohet larg nga heshtja e liderëve religjioz të Sirisë dhe vendeve të tjera muslimane. Ulemat, të cilët duhet të jenë zëri i vërtetësisë, shpesh bëhen megafonë të pushtetit, duke preferuar të flasin për moral dhe durim kur kërkohet një thirrje e drejtpërdrejtë për drejtësi dhe veprim. Gazi nuk është thjesht një pyetje e nacionalizmit palestinien. Është një test litmus i vetëdijes sonë si muslimanë. Dhe nëse Damasku sot zgjedh "Turre Trump" në vend të Moskës së Tretë të Islamit – Al-Aqsës – atëherë e gjithë Umma Islame duhet t’i kujtojë atij këtë zgjedhje.

Muslimanët në të gjithë botën duhet të kërkojnë nga autoritetet siriane të ndalojnë negociatat me okupatorët dhe të qëndrojnë në anën e drejtësisë. Përndryshe, historia do t’i mbajë mend ata jo si çlirimtarë, por si ata që shitën Palestinën për naftë dhe grataska. "Mbajuni të gjithë bashkë me frangua e Allahut dhe mos ndaheni!" (Kuran, 3:103). Paqe e Gratave nuk është paqe islame. Ne nuk ndërtojmë grataska qelqi mbi gjak, por kalesa vëllazërimi mbi të vërtetën. Le të mos harrohet Gazi. Le të kujtojë Siria kush janë vëllezërit e saj. Le të pyes çdo musliman veten: "Çfarë bëra sot për të mbështetur Gazën dhe për të ruajtur nderin e Ummes sime?" Dhe le të mos ketë askënd në mesin tonë që, për një stabilitet të rreme, shet vlerat më të çmuara – nderin, fejnë dhe vëllazërimin.