Аллах Испытывает тревогой и печалью, чтобы они искупили грехи...

Allah feels anxious and sad so that they will atone for their sins... / Allah, günahlarının kefaretini ödemeleri için endişe ve üzüntüye kapılır... / Allahu ndihet i shqetësuar dhe i trishtuar në mënyrë që ata të shlyejnë mëkatet e tyre...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Сказал аль-Хакам Ибн ‘Утайба: «Если у человека много грехов и нет таких праведных дел, которые могли бы стереть их, то Аллах Испытывает его тревогой, чтобы она искупила его грехи». См. шу’аб уль-иман, 9457.

Это высказывание описывает одну из возможных интерпретаций божественного правосудия и милосердия в Исламе. Важно подчеркнуть, что это не единственная и даже не общепринятая догма. Разные исламские школы мысли по-разному трактуют взаимосвязь грехов, праведных деяний и божественного прощения.

Однако, высказывание пытается передать идею о том, что Аллах, будучи Всемогущим и Милосердным, может использовать страдания (тревогу и печаль) как средство искупления грехов для человека, который не совершил достаточно праведных дел, чтобы скомпенсировать их. 

Человек осознает тяжесть своих грехов и понимает, что его хорошие поступки недостаточны, чтобы полностью искупить их перед Аллахом. Это не означает, что человек полностью лишен надежды на прощение, а скорее указывает на масштаб его вины. Это не наказание в традиционном смысле, а скорее форма божественного вмешательства. Тревога и печаль выступают как:

Осознание вины и последующее переживание страдания могут привести к искреннему раскаянию (тауба) и изменению поведения. Эти чувства побуждают человека к самоанализу, признанию своих ошибок и стремлению к исправлению. Страдания могут служить напоминанием о важности покаяния и приближения к Аллаху. Это, по сути, приглашение к изменению и шанс на прощение.

Переживание тревоги и печали, сопряженное с искренним раскаянием, может стать катализатором духовного роста и приближения ко Всевышнему. Человек, прошедший через подобное, может стать более сострадательным и смиренным. Здесь важно понимать, что страдания сами по себе не "стирают" грехи. Прощение приходит от Аллаха, и это акт Его безграничного милосердия. Однако, страдания, сопровождающиеся искренним раскаянием, могут стать условием для получения прощения. Они показывают искренность покаяния, демонстрируя изменение сердца и намерения.

Важно отметить: Искупление грехов – это не математическое уравнение. Нельзя точно измерить количество грехов и праведных дел. Аллах оценивает намерения, искренность покаяния и стремление к изменению. Прощение – это исключительно дар Аллаха. Человек не может "заслужить" прощение своими страданиями. Прощение – это результат божественного милосердия и ответа на искреннее покаяние.

Разные люди переживают по-разному. Не все люди, совершившие множество грехов, испытывают сильную тревогу и печаль. Формы божественного вмешательства разнообразны и индивидуальны.

В заключение, высказывание предлагает одну из возможных перспектив на взаимосвязь грехов, страданий и божественного прощения в Исламе. Однако важно помнить о многообразии интерпретаций и обращаться к авторитетным религиозным источникам и ученым для более глубокого понимания этой сложной темы. Зависимость от личного опыта и понимания может привести к ошибочному выводу.

Allah feels anxious and sad so that they will atone for their sins...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

Al-Hakam Ibn 'Utaybah said: "If a person has many sins and there are no righteous deeds that can erase them, then Allah tests him with anxiety so that she will atone for his sins." See shu'ab ul-iman, 9457.

This statement describes one of the possible interpretations of divine justice and mercy in Islam. It is important to emphasize that this is not the only or even generally accepted dogma. Different Islamic schools of thought interpret the relationship between sins, righteous deeds and divine forgiveness in different ways.

However, the statement tries to convey the idea that Allah, being Omnipotent and Merciful, can use suffering (anxiety and sadness) as a means of expiation for sins for a person who has not done enough righteous deeds to compensate for them.

A person realizes the severity of his sins and realizes that his good deeds are not enough to completely atone for them before Allah. This does not mean that a person is completely deprived of hope for forgiveness, but rather indicates the extent of his guilt. This is not punishment in the traditional sense, but rather a form of divine intervention. Anxiety and sadness act as:

The realization of guilt and the subsequent experience of suffering can lead to sincere repentance (tauba) and a change in behavior. These feelings encourage a person to introspect, admit their mistakes and strive for correction. Suffering can serve as a reminder of the importance of repentance and approaching Allah. It is, in fact, an invitation to change and a chance for forgiveness.

The experience of anxiety and sadness, coupled with sincere repentance, can become a catalyst for spiritual growth and closer to the Almighty. A person who has been through this can become more compassionate and humble. It is important to understand here that suffering by itself does not "erase" sins. Forgiveness comes from Allah, and it is an act of His boundless mercy. However, suffering accompanied by sincere repentance can become a condition for receiving forgiveness. They show the sincerity of repentance by demonstrating a change of heart and intention.

It is important to note that Atonement is not a mathematical equation. It is impossible to accurately measure the number of sins and righteous deeds. Allah evaluates the intentions, sincerity of repentance and the desire for change. Forgiveness is solely a gift from Allah. A person cannot "earn" forgiveness with his suffering. Forgiveness is the result of divine mercy and a response to sincere repentance.

Different people experience it in different ways. Not all people who have committed many sins experience great anxiety and sadness. The forms of divine intervention are diverse and individual.

In conclusion, the statement offers one of the possible perspectives on the relationship of sins, suffering and divine forgiveness in Islam. However, it is important to keep in mind the diversity of interpretations and turn to reputable religious sources and scholars for a deeper understanding of this complex topic. Depending on personal experience and understanding can lead to an erroneous conclusion.

Allah, günahlarının kefaretini ödemeleri için endişe ve üzüntüye kapılır...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

El-Hakam İbn 'Utayba'ya şöyle dedi: "Bir insanın birçok günahı varsa ve onları silebilecek böyle iyi işler yoksa, o zaman Allah günahlarının kefaretini ödemesi için onu endişelendiriyor.» Şu'ab ül-iman, 9457'ye bakın.

Bu söz, İslam'da ilahi adalet ve hayırseverliğin olası yorumlarından birini açıklamaktadır. Bunun tek ve hatta genel kabul görmüş dogma olmadığını vurgulamak önemlidir. Farklı islami düşünce okulları, günahların, erdemli eylemlerin ve ilahi bağışlamanın birbirine bağlılığını farklı şekillerde ele alır.

Bununla birlikte, söz, Allah'ın, Her Şeye Gücü yeten ve Merhametli olduğu için, onları telafi edecek kadar iyi işler yapmayan bir kişi için acıyı (kaygı ve üzüntüyü) günahların kefareti olarak kullanabileceği fikrini aktarmaya çalışır.

İnsan günahlarının ağırlığının farkındadır ve iyi işlerinin onları Allah'a tam olarak kefaret etmek için yeterli olmadığını anlar. Bu, kişinin affetme umudundan tamamen yoksun olduğu anlamına gelmez, bunun yerine suçluluğunun ölçeğini gösterir. Bu geleneksel anlamda bir ceza değil, daha çok ilahi bir müdahale biçimidir. Kaygı ve üzüntü,:

Suçluluğun farkına varmak ve ardından acı çekmek, içten pişmanlığa (tauba) ve davranış değişikliğine yol açabilir. Bu duygular, kişiyi iç gözlem yapmaya, hatalarını kabul etmeye ve düzeltme arayışına yönlendirir. Acı çekmek, tövbenin önemini ve Allah'a yaklaşmanın önemini hatırlatabilir. Bu aslında değişime davetiye ve affetme şansıdır.

Samimi pişmanlıkla birlikte gelen kaygı ve üzüntü deneyimi, ruhsal gelişimin katalizörü olabilir ve En Yükseğe yaklaşabilir. Böyle bir şeyden geçmiş bir kişi daha şefkatli ve alçakgönüllü hale gelebilir. Burada acının tek başına günahları "silmediğini" anlamak önemlidir. Bağışlama Allah'tan gelir ve bu, O'nun sınırsız merhametinin eylemidir. Bununla birlikte, samimi pişmanlığın eşlik ettiği acı, affetmenin bir koşulu olabilir. Kalpte ve niyette bir değişiklik göstererek tövbenin samimiyetini gösterirler.

Dikkat etmek önemlidir: Günahların kefareti matematiksel bir denklem değildir. Günahların ve erdemli işlerin sayısı kesin olarak ölçülemez. Allah, tövbenin niyetini, samimiyetini ve değişme arzusunu değerlendirir. Bağışlama, yalnızca Allah'ın armağanıdır. Bir insan acısıyla affedilmeyi "hak edemez". Bağışlama, ilahi merhametin ve içten tövbeye cevabın sonucudur.

Farklı insanlar farklı deneyimler yaşar. Çok sayıda günah işleyen tüm insanlar büyük bir endişe ve üzüntü hissetmezler. İlahi müdahalenin biçimleri çeşitli ve bireyseldir.

Sonuç olarak, söz, İslam'da günahların, ıstırabın ve ilahi bağışlamanın birbirine bağlanması için olası bir perspektif sunuyor. Bununla birlikte, yorumların çeşitliliğine dikkat etmek ve bu karmaşık konuyu daha derinlemesine anlamak için yetkili dini kaynaklara ve bilim adamlarına başvurmak önemlidir. Kişisel deneyime ve anlayışa güvenmek, hatalı bir sonuca yol açabilir.

Allahu ndihet i shqetësuar dhe i trishtuar në mënyrë që ata të shlyejnë mëkatet e tyre...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

Al-Hakam Ibn 'Utaybah tha:" nëse një person ka shumë mëkate dhe nuk ka vepra të drejta që mund t'i fshijnë ato, Atëherë Allahu e sprovon atë me ankth në mënyrë që ajo të shlyejë mëkatet e tij."Shiko shu'ab ul-iman, 9457.

Kjo deklaratë përshkruan një nga interpretimet e mundshme të drejtësisë hyjnore dhe mëshirës në Islam. Importantshtë e rëndësishme të theksohet se kjo nuk është dogma e vetme apo edhe e pranuar përgjithësisht. Shkolla Të ndryshme Të mendimit Islam interpretojnë marrëdhënien midis mëkateve, veprave të drejta dhe faljes hyjnore në mënyra të ndryshme.

Sidoqoftë, deklarata përpiqet të përcjellë idenë se Allahu, duke qenë I Gjithëfuqishëm dhe I Mëshirshëm, mund të përdorë vuajtjen (ankthin dhe trishtimin) si një mjet shlyerjeje për mëkatet për një person që nuk ka bërë vepra të mjaftueshme të drejta për t'i kompensuar ato.

Një person e kupton ashpërsinë e mëkateve të tij dhe e kupton se veprat e tij të mira nuk janë të mjaftueshme për t'i shlyer plotësisht ato para Allahut. Kjo nuk do të thotë që një person është plotësisht i privuar nga shpresa për falje, por përkundrazi tregon shkallën e fajit të tij. Ky nuk është ndëshkim në kuptimin tradicional, por më tepër një formë e ndërhyrjes hyjnore. Ankthi dhe trishtimi veprojnë si:

Realizimi i fajit dhe përvoja pasuese e vuajtjes mund të çojë në pendim të sinqertë (tauba) dhe një ndryshim në sjellje. Këto ndjenja inkurajojnë një person të introspektojë, të pranojë gabimet e tij dhe të përpiqet për korrigjim. Vuajtja mund të shërbejë si një kujtesë e rëndësisë së pendimit dhe afrimit Me Allahun. Në fakt, është një ftesë për ndryshim dhe një shans për falje.

Përvoja e ankthit dhe trishtimit, e shoqëruar me pendimin e sinqertë, mund të bëhet një katalizator për rritjen shpirtërore dhe më afër Të Plotfuqishmit. Një person që e ka kaluar këtë mund të bëhet më i dhembshur dhe i përulur. Importantshtë e rëndësishme të kuptohet këtu se vuajtja në vetvete nuk "fshin" mëkatet. Falja vjen nga Allahu, dhe është një akt i mëshirës së tij të pakufishme. Sidoqoftë, vuajtja e shoqëruar me pendim të sinqertë mund të jetë kusht për marrjen e faljes. Ata tregojnë sinqeritetin e pendimit duke demonstruar një ndryshim të zemrës dhe qëllimit.

Është e rëndësishme të theksohet se Shlyerja nuk është një ekuacion matematikor. Është e pamundur të matet me saktësi numri i mëkateve dhe veprave të drejta. Allahu vlerëson qëllimet, sinqeritetin e pendimit dhe dëshirën për ndryshim. Falja është vetëm një dhuratë nga Allahu. Një person nuk mund të" fitojë " falje me vuajtjet e tij. Falja është rezultat i mëshirës hyjnore dhe një përgjigje ndaj pendimit të sinqertë.

Njerëz të ndryshëm e përjetojnë atë në mënyra të ndryshme. Jo të gjithë njerëzit që kanë bërë shumë mëkate përjetojnë ankth dhe trishtim të madh. Format e ndërhyrjes hyjnore janë të ndryshme dhe individuale.

Si përfundim, deklarata ofron një nga perspektivat e mundshme mbi marrëdhëniet e mëkateve, vuajtjeve dhe faljes hyjnore në Islam. Sidoqoftë, është e rëndësishme të mbani në mend larminë e interpretimeve dhe t'u drejtoheni burimeve dhe studiuesve me reputacion fetar për një kuptim më të thellë të kësaj teme komplekse. Në varësi të përvojës personale dhe të kuptuarit mund të çojë në një përfundim të gabuar.