Можно ли искать известности и желать её в мирских делах?
Is it possible to seek fame and desire it in worldly affairs? / A është e mundur të kërkosh famë dhe ta dëshirosh atë në punët e kësaj bote?
Я хотел бы узнать, можно ли искать известности в мирских делах, например, чтобы люди говорили о том, что ты умный, гений, или желать появляться на экранах и т.п. Я понимаю, что человек не получит за это награды, но является ли это грехом или многобожием, несмотря на то, что все это мирские дела? И еще, если сейчас я уже знаменит, и моей целью было желание стать известным среди людей в этой жизни, то могу ли я после изменить намерение на то, чтобы быть известным искренне ради Него, хотя изначально намерение было иным? Можно ли известность воспринимать только как средство, то есть считать его дозволенным, если использовать её только в мирских дозволенных делах, а если добавить к этому намерение быть ближе к Аллаху, то считать его праведным деянием?
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:
Во-первых, стремление быть известным порицаемо. Верующий всегда скромен и не любит, что на него указывали пальцами. Самое большее, что портит путь человека к Господу его – это его желание, стремление быть известным и иметь возвышенное положение среди людей и руководить ими.
Передается от Ка‘ба ибн Малика, что Посланник Аллаха, да благословит его Аллах и приветствует, сказал: Два голодных волка, пущенных (в загон) овец, нанесут им не больше вреда, чем нанесет вред религии человека его сильное стремление к деньгам и высокому положению. Ат-Тирмизи. Ас-сунан, хадис № 2376; аль-Альбани в Сахиху-ль-джами‘ (№ 5620) сказал, что хадис достоверен.
Ибн Теймия, да помилует его Аллах, сказал: Пророк, да благословит его Аллах и приветствует, разъяснил то, что сильное желание и стремление скопить имущество и занимать высокое положение среди людей не меньше по своему вреду, по своей порче религии, чем порча, которую нанесут два голодных волка в загоне овец. И это понятно. В здоровой невредимой религии не будет подобного стремления, так как если сердце вкусило сладость поклонения Аллаху и любви к Нему, то оно не будет любить ничего более этого, как не будет и чего-то, чтобы оно предпочел этому. Этим Аллах отдаляет искренних верующих от порчи и непристойности. Ибн Таймийа. Маджму‘-уль-фатауа. Т. 10. С. 215.
Любовь к знатности и стремление стать знаменитым являются скрытыми болезнями души, губящие сердце; это болезни, которые человек едва ли замечает, пока не пройдет много времени, и от этих болезней тяжело исцелится, как тяжело и исправить то, что испортилось из-за них.
Ибн Теймия, да помилует его Аллах, сказал: Часто души сталкиваются с скрытыми желаниями, которые портят и не дают им полностью любить Аллаха, полностью поклоняться Ему и искренне исповедовать религию ради Него. Как сказал Шаддад ибн Аус: „О остатки арабов, более всего я боюсь для вас (желания) делать напоказ и скрытого желания“. Абу Дауду ас-Сиджистани сказали: „Каково это скрытое желание?“ Он ответил: „Желание руководить (верховодить)“. Ибн Теймия. Маджму‘у-ль-фатауа. Т. 10. С. 214-215.
Самым большим бедствием желания известности и стремления к нему является поиск похвалы от людей: искренне и правдивы они или лживы.
Передается от Му‘авии, да будет доволен им Аллах, что он слышал, как Посланник Аллаха, да благословит его Аллах и приветствует, сказал: Остерегайтесь взаимного восхваления, воистину, это – убийство. Ахмад. Муснад, хадис № 16460; аль-Альбани в Сахиху-ль-джами‘ (№ 2674) сказал, что хадис достоверен.
Аль-Мунауи, да помилует его Аллах, сказал: Похвала порождает самолюбование и гордыню, которые приводят к гибели, как убийство, поэтому похвала сравнивается с убийством. Аль-Газали, да помилует его Аллах, сказал: „Когда кто-то сделает для тебя добро, то, если он из тех, кто любит похвалу, не хвали его. Потому что исполнение его права – не поощрять его совершать грех, а искание похвалы – это грех. Если же совершивший благо человек таким не является, то выяви свою благодарность, чтобы у него увеличилось желание творить благо“ . Аль-Мунауи. Файду-ль-кадир. Т. 3. С. 167. Поэтому Ибрахим ибн Адхам сказал: Не искренен к Аллаху тот раб, что любит известность. Ибрахим ибн Адхам. Аль-‘узляту уа-ль-инфирад. С. 126.
Ибрахим ан-Наха‘и и аль-Хасан аль-Басри сказали: Достаточно испытания для человека, если на него станут указывать пальцами, (восхваляя) его религию или мирскую жизнь, если только Аллах не убережет его. Ибн ас-Сари. Аз-зухд. Т. 2. С. 442. Подобное сказал и Ибн Мухайриз. Тарих Димашк. Т. 33. С. 18.
Во-вторых, узнав это, несомненно становится понятно, что ради собственного благополучия человеку не стоит любить известность, но следует быть смиренным перед Аллахом, оставить стремление обрести известность и высокое положение даже в дозволенных мирских делах.
Передается от ‘Амира ибн Са‘да, что Са‘д ибн Абу Ваккас сидел на своем верблюде, и тогда к нему подъехал его сын ‘Умар. Когда Са‘д увидел его, то сказал: Прибегаю к Аллаху от зла этого всадника. И тогда (сын) слез и сказал ему: Почему ты сидишь (здесь) среди своих верблюдов и овец, оставив людей бороться за власть между собой? Са‘д ударил его в грудь и воскликнул: Молчи, я слышал, как Посланник Аллаха, да благословит его Аллах и приветствует, сказал: „Аллах любит богобоязненного богатого раба, который не привлекает к себе внимания. Муслим. Ас-сахих, хадис № 2965.
Ан-Науауи, да помилует его Аллах, сказал: „Не привлекает к себе внимания (скромный)“ – тот, кто не любит известности, который занимается поклонением и своими делами.
Ибн аль-Джаузи, да помилует его Аллах, сказал: Скромность – указание на отсутствие известности среди людей. И чаще всего (религия) этого человека остается здоровой. Ибн аль-Джаузи. Кашфу-ль-мушкиль. С. 167.
Ибн ‘Усеймин, да помилует его Аллах, сказал: Скромный – это тот, кто не привлекает к себе внимание, он не обеспокоен тем, чтобы стать известным среди людей, или чтобы на него указывали пальцами, или чтобы о нем стали говорить. Ты видишь, что из дома он идет в мечеть, а из мечети – домой, а из дома (навещает) родственников или братьев, скрывает свою душу (проявляет скромность). Ибн ‘Усеймин. Шарху рийадату-с-салихин. С. 629.
Аль-Фудайль ибн ‘Ийад, да помилует его Аллах, сказал: Если ты можешь, чтобы тебя не узнали, то делай это; и что от того, что тебя не узнают? Что будет, если тебя не станут хвалить? Что случится, если среди людей ты будешь порицаем, когда ты будешь восхваляем у Аллаха, Великого и Всемогущего? Аби Бакр аль-Кураши. Ат-тауаду‘ уа-ль-хумуль. С. 43.
В-третьих, если так случилось, что какой-то человек стремился вершить добро в мирских или религиозных делах, и после его постигла известность, хотя он не добивался её и не стремился к ней, то в этом случае на нем нет греха и порицания. Но ему следует сделать верным свое намерение в совершении благих дел и не обращать внимание на известность, которая пришла к нему после того, хотя он не стремился к ней, и его сердце не чувствует привязанности к этому. Нет сомнений и в том, что религиозные предводители и выдающиеся люди были известны в соответствии со своим положением, а также в соответствии с тем, насколько в них нуждались другие. Посему нет мудрости, и нет в Шариате положения, которое бы из страха перед славой, или страха того, что человек, совершивший это благо, станет известным среди людей, обязывало оставлять распространение блага, обязательного или желательного к распространению.
Шейх Ибн ‘Усеймин, да помилует его Аллах, сказал: Если выбор состоит между тем, чтобы показать и выявить себя, и тем, чтобы скрыть (проявить скромность), то в этом случае следует скрыть и утаить себя (проявить скромность). Если же существует необходимость в показе, выявлении себя, (например), ради распространения знаний среди людей, путем проведения уроков в различных местах, а также посредством проповедей в пятничный день, во время праздника и другие дни, то это относится к тем деяниям, что любы Аллаху, Великому и Всемогущему. Ибн ‘Усеймин. Шарху рийаду-с-салихин. С. 629.
В-четвертых, если так случилось, что человек стал известным путем совершения запретных дел, таких как актерское ремесло или пение, или путем совершения деяния изначально дозволенного, но имея при этом неискренние намерение (например, когда к его намерению примешивается желание быть известным или достигнуть славы или главенствующего положения), то он обязан оставить совершение запретных деяний: распевание бесцеремонных песен, музыку или актерство и т.д. А после использовать известность, которой он достиг на этом поприще, в благих деяниях. Если он видит, что люди наблюдают за ним, смотрят на него, или берут с него пример, то он должен стать для них хорошим и благим примером, распространять истину и Сунну, полезные знания и праведные деяния.
Однако при этом он обязан следить за здоровьем своего сердца, исправлять свое намерение и вершить свои деяния только ради Всевышнего Аллаха. То, что люди станут смотреть на него, было предопределено, он не стремился к этому и к тому, чтобы люди говорили о нем. Он должен стараться делать все деяния ради Аллаха, исцелять свое намерение и не проявлять небрежность в этом вопросе.
Суфьян ас-Саури, да помилует его Аллах, сказал: Ничто не является для меня настолько трудным в лечении, чем лечение моего намерения. Воистину, оно отворачивается от меня.
А Аллаху Всевышнему ведомо лучше.
Is it possible to seek fame and desire it in worldly affairs?
I would like to know if it is possible to seek fame in worldly affairs, for example, for people to say that you are smart, a genius, or to want to appear on screens, etc. I understand that a person will not receive a reward for this, but is it a sin or polytheism, despite the fact that all this worldly affairs? And yet, if I am already famous now, and my goal was to become famous among people in this life, then can I then change my intention to be known sincerely for His sake, although the original intention was different? Is it possible to perceive fame only as a means, that is, to consider it permissible if you use it only in worldly permissible affairs, and if you add to this the intention to be closer to Allah, then consider it a righteous act?
Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:
First, the desire to be famous is reprehensible. A believer is always modest and does not like being pointed at with fingers. The most that spoils a person's path to his Lord is his desire, the desire to be known and to have an exalted position among people and to lead them.
It is reported from Ka'ba ibn Malik that the Messenger of Allah (peace and blessings of Allah be upon him) said: Two hungry wolves, let (into the fold) of sheep, will do them no more harm than their strong desire for money and high position will harm a person's religion. At-Tirmizi. As-sunan, hadith No. 2376; al-Albani in Sahih al-jami‘ (No. 5620) said that the hadith is authentic.
Ibn Taymiyah, may Allah have mercy on him, said: The Prophet, peace and blessings of Allah be upon him, explained that a strong desire and desire to accumulate property and occupy a high position among people is no less harmful, in its corruption of religion, than the damage caused by two hungry wolves in a sheep pen. And this is understandable. There will be no such aspiration in a healthy, unharmed religion, because if the heart has tasted the sweetness of worshipping Allah and loving Him, then it will not love anything more than this, nor will there be anything that it prefers to this. By this, Allah distances sincere believers from corruption and obscenity. Ibn Taymiyyah. Majmu‘-ul-fataua. Vol. 10. p. 215.
The love of nobility and the desire to become famous are hidden diseases of the soul that destroy the heart; these are diseases that a person hardly notices until a lot of time has passed, and it is difficult to heal from these diseases, as it is difficult to correct what has deteriorated because of them.
Ibn Taymiyah, may Allah have mercy on him, said: Often souls encounter hidden desires that spoil and prevent them from fully loving Allah, fully worshipping Him and sincerely practicing religion for His sake. As Shaddad ibn Aus said: "O remnants of the Arabs, most of all I fear for you (the desire) to make a show and a hidden desire." Abu Dawud al-Sijistani was told: "What is this hidden desire?“ He replied: "The desire to lead (rule)“. Ibn Taymiyah. Majmu'u-l-fataua. Vol. 10. pp. 214-215.
The greatest calamity of the desire for fame and the pursuit of it is the search for praise from people: whether they are sincere and truthful or false.
It is reported from Mu'awiya, may Allah be pleased with him, that he heard the Messenger of Allah (peace and blessings of Allah be upon him) say: Beware of mutual praise, indeed, this is murder. Ahmad. Musnad, hadith No. 16460; al-Albani in Sahih al-jami‘ (No. 2674) said that the hadith is authentic.
Al-Munawi, may Allah have mercy on him, said: Praise breeds self-love and pride, which lead to death, like murder, therefore praise is compared to murder.
Al-Ghazali, may Allah have mercy on him, said: "When someone does good for you, if he is one of those who loves praise, do not praise him. Because exercising his right is not to encourage him to commit sin, and seeking praise is a sin. If the person who has done good is not like that, then show your gratitude so that his desire to do good increases.“ Al-Munawi. Faidu-l-kadir. Vol. 3. p. 167.Therefore, Ibrahim ibn Adham said: The slave who loves fame is not sincere to Allah. Ibrahim ibn Adham. Al-‘uzlatu wa-l-infirad. p. 126.
Ibrahim an-Naha'i and al-Hassan al-Basri said: It is enough for a person to be tested if they point fingers at him, (praising) his religion or worldly life, unless Allah protects him. Ibn as-Sari. Az-zuhd. Vol. 2. p. 442. Ibn Muhairiz said the same thing. Tarikh Dimashk. Vol. 33. p. 18.
Secondly, after learning this, it undoubtedly becomes clear that for the sake of one's own well-being, one should not love fame, but one should be humble before Allah, abandon the desire to gain fame and high position even in permissible worldly affairs.
It is reported from ‘Amir ibn Sa'd that Sa'd ibn Abu Waqqas was sitting on his camel, and then his son Umar rode up to him. When Sa'd saw him, he said: I seek Allah from the evil of this horseman. And then (the son) got down and said to him: Why are you sitting (here) among your camels and sheep, leaving people to fight for power among themselves? Sa'd hit him in the chest and exclaimed: Be silent, I heard the Messenger of Allah (peace and blessings of Allah be upon him) say: "Allah loves a God-fearing rich slave who does not attract attention to himself. Muslim. As-sahih, hadith No. 2965.
An-Nahawi, may Allah have mercy on him, said: "He does not attract attention to himself (modest)“ – someone who does not like fame, who is engaged in worship and his own affairs.
Ibn al-Jawzi, may Allah have mercy on him, said: Modesty is an indication of the lack of fame among people. And more often than not (the religion) of this person remains healthy. Ibn al-Jawzi. Kashfu-l-mushkil. p. 167.
Ibn ‘Uthaymin, may Allah have mercy on him, said: A humble person is someone who does not attract attention to himself, he is not worried about becoming famous among people, or being pointed at with fingers, or being talked about. You see that he goes from home to the mosque, and from the mosque to home, and from home (visits) relatives or brothers, hides his soul (shows modesty). Ibn ‘Uthaymin. Sharhu riyadatu-s-salihin. p. 629.
Al-Fudayl ibn ‘Iyad, may Allah have mercy on him, said: If you can not be recognized, then do it; and what if you are not recognized? What happens if they don't praise you? What happens if you are blamed among people when you are praised by Allah, the Great and Almighty? Abi Bakr al-Qurashi. At-tawadu‘ wa-l-humul. p. 43.
Thirdly, if it so happened that some person sought to do good in worldly or religious matters, and after he became famous, although he did not achieve it and did not strive for it, then in this case there is no sin and blame on him. But he should make his intention to do good deeds true and not pay attention to the fame that came to him after that, although he did not strive for it, and his heart does not feel attached to it. There is no doubt that religious leaders and prominent people were known according to their position, as well as according to how much others needed them. Therefore, there is no wisdom, and there is no provision in Sharia that, out of fear of fame, or fear that the person who has done this good will become famous among people, obliges to leave the distribution of the good, obligatory or desirable for distribution.
Shaykh Ibn ‘Uthaymin, may Allah have mercy on him, said: If the choice is between showing and revealing oneself and hiding (showing modesty), then in this case one should hide and conceal oneself (showing modesty). If there is a need to show oneself, to reveal oneself, (for example), for the sake of spreading knowledge among people, by conducting lessons in various places, as well as through sermons on Friday, during the holiday and other days, then this refers to those deeds that are loved by Allah, the Great and Almighty. Ibn ‘Uthaymin. Sharkhu riyadu-s-salihin. p. 629.
Fourthly, if it so happens that a person has become famous by committing forbidden deeds, such as acting or singing, or by committing an act that was originally allowed, but having an insincere intention (for example, when his intention is mixed with the desire to be famous or achieve fame or a dominant position), then he must leave committing forbidden acts: singing unceremonious songs, music or acting, etc. And then using the fame that he achieved in this field in good deeds. If he sees that people are watching him, looking at him, or taking an example from him, then he should become a good and good example for them, spread the truth and the Sunnah, useful knowledge and righteous deeds.
However, at the same time, he is obliged to monitor the health of his heart, correct his intention and perform his deeds only for the sake of Allah Almighty. The fact that people would look at him was predetermined, he did not strive for this and for people to talk about him. He should try to do all deeds for the sake of Allah, heal his intention and not be careless in this matter.
Sufyan al-Sauri, may Allah have mercy on him, said: Nothing is more difficult for me to treat than the treatment of my intention. Indeed, it turns away from me.
And Allah Almighty knows better.
A është e mundur të kërkosh famë dhe ta dëshirosh atë në punët e kësaj bote?
Do të doja të dija nëse është e mundur të kërkosh famë në punët e kësaj bote, për shembull, që njerëzit të thonë se je i zgjuar, gjeni ose dëshiron të shfaqesh në ekrane, etj. Unë e kuptoj se një person nuk do të marrë një shpërblim për këtë, por është një mëkat apo politeizëm, pavarësisht nga fakti se të gjitha këto çështje të kësaj bote? E megjithatë, nëse unë jam tashmë i famshëm tani, dhe qëllimi im ishte të bëhesha i famshëm në mesin e njerëzve në këtë jetë, atëherë a mund ta ndryshoj qëllimin tim për t'u njohur sinqerisht për hir të tij, megjithëse qëllimi origjinal ishte i ndryshëm? A është e mundur ta perceptosh famën vetëm si një mjet, domethënë ta konsiderosh të lejueshme nëse e përdor vetëm në punët e lejueshme të kësaj bote, dhe nëse kësaj i shton qëllimin për të qenë më Afër Allahut, atëherë e konsideron atë një veprim të drejtë?
Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:
Së pari, dëshira për të qenë i famshëm është i dënueshëm. Një besimtar është gjithmonë modest dhe nuk i pëlqen të drejtohet me gishta. Më së shumti që prish rrugën e një personi Drejt Zotit të tij është dëshira e tij, dëshira për t'u njohur dhe për të pasur një pozitë të lartësuar mes njerëzve dhe për t'i udhëhequr ata.
Nga Ka'ba ibn Maliku raportohet se I Dërguari i Allahut (paqja dhe bekimi I Allahut qofshin mbi të) ka thënë: Dy ujqër të uritur, le (në dele) të deleve, nuk do t'u bëjnë atyre më shumë dëm sesa dëshira e tyre e fortë për para dhe pozita e lartë do të dëmtojë fenë e një personi. At-Tirmizi. As-sunan, hadithi Nr. 2376; al-Albani në Sahih al-jami' (Nr. 5620) ka thënë se hadithi është autentik.
Ibn Tejmije, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: Profeti, paqja dhe bekimet E Allahut qofshin mbi të, shpjegoi se një dëshirë dhe dëshirë e fortë për të grumbulluar pronë dhe për të zënë një pozitë të lartë midis njerëzve nuk është më pak e dëmshme, në korrupsionin e saj të fesë, sesa dëmi i shkaktuar nga dy ujqër të uritur në një stilolaps delesh. Dhe kjo është e kuptueshme. Nuk do të ketë një aspiratë të tillë në një fe të shëndetshme, të padëmtuar, sepse nëse zemra ka shijuar ëmbëlsinë e adhurimit Të Allahut dhe dashurisë Ndaj tij, atëherë nuk do të dojë asgjë më shumë se kjo, as nuk do të ketë asgjë që preferon ndaj kësaj. Me këtë, Allahu i distancon besimtarët e sinqertë nga korrupsioni dhe obsceniteti. Ibn Tejmije. Majmu-ul-fataua. Vol. 10. f.215.
Dashuria për fisnikërinë dhe dëshira për t'u bërë i famshëm janë sëmundje të fshehura të shpirtit që shkatërrojnë zemrën; këto janë sëmundje që një person vështirë se i vëren derisa të ketë kaluar shumë kohë dhe është e vështirë të shërohet nga këto sëmundje, pasi është e vështirë të korrigjosh atë që është përkeqësuar për shkak të tyre.
Ibn Tejmije, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: shpesh shpirtrat hasin në dëshira të fshehura që i prishin dhe i pengojnë ata që ta duan Plotësisht Allahun, ta adhurojnë plotësisht atë dhe ta praktikojnë sinqerisht fenë për hir të tij. Siç Ka thënë Shaddad ibn Aus: "O Mbetje Të Arabëve, mbi të gjitha kam frikë për ju (dëshirën) për të bërë një shfaqje dhe një dëshirë të fshehur. Abu Dawud al-Sijistani u tha: "çfarë është kjo dëshirë e fshehur? Ai u përgjigj: "dëshira për të udhëhequr (sunduar)". Ibn Tejmije. Majmu'u-l-fataua. Vol. 10. 214-215.
Fatkeqësia më e madhe e dëshirës për famë dhe ndjekja e saj është kërkimi i lavdërimit nga njerëzit: qofshin ata të sinqertë dhe të vërtetë apo të rremë.
Raportohet nga Muavija, Allahu qoftë i kënaqur me të, se ai dëgjoi Të Dërguarin e Allahut (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) të thoshte: Ruhuni nga lavdërimi i ndërsjellë, me të vërtetë, kjo është vrasje. Ahmedi. Musnad, hadithi Nr. 16460; al-Albani në Sahih al-jami' (Nr. 2674) ka thënë se hadithi është autentik.
El-Munawi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: Lavdërimi ushqen dashurinë për veten dhe krenarinë, të cilat çojnë në vdekje, si vrasje, prandaj lavdërimi krahasohet me vrasjen. El-Ghazali, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: "kur dikush të bën mirë për ty, nëse ai është nga ata që e do lavdërimin, mos e lavdëro.
Sepse ushtrimi i së drejtës së tij nuk është ta inkurajojë atë të kryejë mëkat, dhe kërkimi i lavdërimit është mëkat. Nëse personi që ka bërë mirë nuk është i tillë, atëherë tregoni mirënjohjen tuaj në mënyrë që dëshira e tij për të bërë mirë të rritet."Al-Munawi. Faidu-l-kadir. Vol. 3. p. 167.Prandaj, Ibrahim ibn Adham ka thënë: robi që e do famën nuk është i sinqertë Ndaj Allahut. Ibrahim ibn Adham. Al - ' uzlatu wa-l-infirad. f.126.
Ibrahim an-Naha'i dhe al-Hassan al-Basri thanë: mjafton që një person të sprovohet nëse i drejton gishtat drejt tij, (duke lavdëruar) fenë e tij ose jetën e kësaj bote, përveç Nëse Allahu e mbron atë. Ibn as-Sari. Az-zuhd. Vol. 2. f.442. Ibn Muhairiz tha të njëjtën gjë. Tarikh Dimashk. Vol. 33. f.18.
Së dyti, pas mësimit të kësaj, padyshim që bëhet e qartë se për hir të mirëqenies së vet, nuk duhet ta duash famën, por duhet të jesh i përulur para Allahut, të braktisësh dëshirën për të fituar famë dhe pozitë të lartë edhe në punët e lejueshme të kësaj bote.
Është raportuar nga ' Amir ibn Sa'd se Sa'd ibn Abu Waqqas ishte ulur në devenë e tij, dhe pastaj djali i tij Umar hipi tek ai. Kur Sa'd e pa, tha: kërkoj Allahun nga e keqja e këtij kalorësi. Dhe pastaj (biri) zbriti dhe i tha: Pse je ulur (këtu) mes deveve dhe deleve të tua, duke i lënë njerëzit të luftojnë për pushtet mes vete? Sa'd e goditi në gjoks dhe bërtiti: Hesht, dëgjova Të Dërguarin e Allahut (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) të thoshte: "Allahu e do një rob Të pasur Me frikë Nga Zoti, i cili nuk tërheq vëmendjen ndaj vetes. Mysliman. As-sahih,hadithi Nr.
An – Nahawi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: "Ai nuk tërheq vëmendjen te vetja (modest)" - dikush që nuk i pëlqen fama, i cili merret me adhurim dhe punët e veta.
Ibn El-Xhavzi, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: Modestia është një tregues i mungesës së famës midis njerëzve. Dhe më shpesh sesa jo (feja) e këtij personi mbetet e shëndetshme. Ibn el-Xhavzi. Kashfu-l-mushkil. p. 167.
Ibn ' Uthejmin, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: një person i përulur është dikush që nuk tërheq vëmendjen ndaj vetes, ai nuk shqetësohet për t'u bërë i famshëm në mesin e njerëzve, ose për t'u drejtuar me gishta, ose për t'u folur. Ju shihni se ai shkon nga shtëpia në xhami, dhe nga xhamia në shtëpi, dhe nga shtëpia (viziton) të afërmit ose vëllezërit, fsheh shpirtin e tij (tregon modesti). Ibn ' Uthejmin. Sharhu riyadatu-s-salihin. 629.
El-Fudayl ibn ' Iyad, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: Nëse nuk mund të njihesh, atëherë bëje; dhe çka nëse nuk njihesh? Çfarë ndodh nëse ata nuk ju lavdërojnë? Çfarë ndodh nëse fajësoheni në mesin e njerëzve kur lavdëroheni Nga Allahu, I Madhi dhe I Plotfuqishmi? Abi Bakr al-Qurashi. At-tawadu ' wa-l-humul. f. 43.
Së treti, nëse ndodhi që një person kërkoi të bënte mirë në çështjet e kësaj bote ose fetare, dhe pasi u bë i famshëm, megjithëse nuk e arriti atë dhe nuk u përpoq për të, atëherë në këtë rast nuk ka mëkat dhe faj mbi të. Por ai duhet ta bëjë qëllimin e tij për të bërë vepra të mira të vërteta dhe të mos i kushtojë vëmendje famës që i erdhi pas kësaj, megjithëse nuk u përpoq për të, dhe zemra e tij nuk ndihet e lidhur me të. Nuk ka dyshim se udhëheqësit fetarë dhe njerëzit e shquar njiheshin sipas pozicionit të tyre, si dhe sipas asaj se sa të tjerët kishin nevojë për ta. Prandaj, nuk ka mençuri dhe Nuk ka asnjë dispozitë Në Sheriat që, nga frika e famës, ose frika se personi që ka bërë këtë të mirë do të bëhet i famshëm në mesin e njerëzve, detyron të lërë shpërndarjen e së mirës, të detyrueshme ose të dëshirueshme për shpërndarje.
Shejkh Ibn ' Uthejmin, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: nëse zgjedhja është midis shfaqjes dhe zbulimit të vetvetes dhe fshehjes (shfaqjes së modestisë), atëherë në këtë rast duhet fshehur dhe fshehur veten (duke treguar modesti). Nëse ka nevojë për të treguar veten, për të zbuluar veten, (për shembull), për hir të përhapjes së njohurive midis njerëzve, duke kryer mësime në vende të ndryshme, si dhe përmes predikimeve të premten, gjatë festës dhe ditëve të tjera, atëherë kjo i referohet atyre veprave që janë të dashura Nga Allahu, I Madhi dhe I Plotfuqishmi. Ibn ' Uthejmin. Sharkhu riyadu-s-salihin. 629.
Së katërti, nëse ndodh që një person të jetë bërë i famshëm duke kryer vepra të ndaluara, të tilla si aktrimi ose këndimi, ose duke kryer një veprim që ishte lejuar fillimisht, por duke pasur një qëllim të pasinqertë (për shembull, kur qëllimi i tij përzihet me dëshirën për të qenë i famshëm ose për të arritur famë ose një pozitë dominuese), atëherë ai duhet të largohet nga kryerja e veprimeve të ndaluara: Dhe pastaj duke përdorur famën që ai arriti në këtë fushë në vepra të mira. Nëse sheh se njerëzit po e shikojnë, po e shikojnë ose po marrin shembull prej tij, atëherë ai duhet të bëhet shembull i mirë dhe i mirë për ta, të përhapë Të vërtetën dhe Sunetin, dijen e dobishme dhe veprat e drejta.
Sidoqoftë, në të njëjtën kohë, ai është i detyruar të monitorojë shëndetin e zemrës së tij, të korrigjojë qëllimin e tij dhe të kryejë veprat e tij vetëm për hir të Allahut Të Plotfuqishëm. Fakti që njerëzit do ta shikonin ishte i paracaktuar, ai nuk u përpoq për këtë dhe që njerëzit të flisnin për të. Ai duhet të përpiqet të bëjë të gjitha veprat për hir të Allahut, të shërojë qëllimin e tij dhe të mos jetë i pakujdesshëm në këtë çështje.
Sufjan el-Sauri, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: Asgjë nuk është më e vështirë për mua të trajtoj sesa trajtimi i qëllimit tim. Në të vërtetë, ajo largohet nga unë.
Dhe Allahu I Madhëruar e di më mirë.