Ценность времени и денег... / The value of time and money... / Vlera e kohёs dhe parave...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Есть люди, которые потеряв дирхам весь день проводят со словами: "Все мы принадлежим Аллаху, я потерял мой дирхам", но не скажут: "ушел мой день и я ничего в нем не сделал". Абу Бакр бин Айяш, да будет доволен им Аллах.

Передается от Ка‘ба ибн Малика, что Посланник Аллаха, да благословит его Аллах и приветствует, сказал: Два голодных волка, пущенных в загон овец, нанесут им не больше вреда, чем нанесет вред религии человека его сильное стремление к деньгам и высокому положению»...

Сказал имам Ибн Хазм аль-Андалуси: "Высшую степень дружбы — выше которой уже быть не может — проявляет тот, кто помогает тебе как лично, так и своим имуществом, без какой-либо обязывающей его этим причине, а также отдавая тебе предпочтение над всеми остальными...". "аль-Ахлякъ ва ас-Сияр", 55с.

Сегодня мы живём во времена изобилия. Люди избалованы наличием всяких благ, бытовых удобств, колоссальным выбором одежды и продуктов питания...

Человек буквально тонет в этих цепких, приторно - сладких благах этой дуньи. Эти блага, удобства, всякие яства стали тем капканом, в который угодили почти все люди.

Этих благ страстно желают, к ним стремятся, их добиваются, по ним оценивают уровень своего счастья. Эти блага, подумать только, стали критерием развитости общества. 

Если раньше общество оценивали по количеству университетов, по количеству людей читающих книги, или по количеству врачей, учёных, каких либо научных открытий, то сегодня оценивают по примитивным животно - стадным меркам, по наличию или отсутствию благ.

К сожалению, верующие так же в большинстве своем попали в эту смертельную ловушку. Для многих из них блага этой дуньи стали целью: большой, манящей, отравленной целью.

Верующие забыли, вернее дунья отравила их сознание и заставила забыть, что является истинной целью для верующего. А когда цель фальшивая, то и вся жизнь перекручена, все приоритеты сбиты, человек теряет связь с реальностью, и желаемое выдаёт за действительное.

Когда верующий прилагает титанические усилия для обретения всё больших и больших благ, когда он ослеплён погоней за миражом, когда дунья ослепила его сердце, то многие истинные чувства утрачиваются, а взамен им в сердце взращиваются ядовитые ростки низменных, животных инстинктов, обволакивающих сердце и душащих его.

Верующий утрачивает такие чувства как сострадание, милость, взаимопомощь, терпение, дружелюбие, щедрость.

Взамен им в сердце, отравленном фальшивой целью, царствуют такие инстинкты как алчность, подлость, равнодушие, презрение к тем кто ниже по социальной лестнице, высокомерие, самообольщение.

Верующий всё больше погружается в трясину этой дуньи, тех благ, что были достаточны ещё вчера - сегодня ему крайне мало, его эгоизм (нафс) требует ещё и ещё, требует насыщения, а оно никак не наступает, он пытается напиться миражом этой дуньи, но это лишь ещё больше разжигает его ненасытность, его жажду благ, его стремление обладать этой дуньей...

Да упасёт нас Аллах от всего никчёмного и временного. Аминь!

The value of time and money...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

There are people who, having lost a dirham, spend the whole day with the words: "We all belong to Allah, I have lost my dirham," but they will not say, "my day is gone and I have done nothing in it." Abu Bakr bin Ayyash, may Allah be pleased with him.

It is reported from Ka'ba ibn Malik that the Messenger of Allah (peace and blessings of Allah be upon him) said: Two hungry wolves let into a fold of sheep will do them no more harm than their strong desire for money and high position will harm a person's religion".

Said Imam Ibn Hazm al-Andalusi: "The highest degree of friendship — which can no longer be higher — is shown by the one who helps you both personally and with his property, without any reason obliging him to do so, and also giving you preference over all others..." al-Ahlyak wa as-Siyar, 55c.

Today we live in a time of abundance. People are spoiled by the availability of all kinds of goods, household amenities, a huge selection of clothes and food...

A person literally drowns in these tenacious, sugary - sweet benefits of this dunya. These benefits, amenities, and all sorts of dishes have become the trap into which almost all people have fallen.

These benefits are passionately desired, sought after, achieved, and the level of their happiness is assessed by them. These benefits, just think, have become a criterion for the development of society.

If earlier society was evaluated by the number of universities, by the number of people reading books, or by the number of doctors, scientists, or any scientific discoveries, today it is evaluated by primitive animal-herd standards, by the presence or absence of benefits.

Unfortunately, the majority of believers also fell into this deadly trap. For many of them, the benefits of this dunya have become a goal: a big, alluring, poisoned goal.

Believers have forgotten, or rather dunya poisoned their consciousness and made them forget what is the true goal for a believer. And when the goal is false, then the whole life is twisted, all priorities are knocked down, a person loses touch with reality, and wishful thinking passes for reality.

When a believer makes titanic efforts to gain more and more benefits, when he is blinded by the pursuit of a mirage, when dunya blinded his heart, many true feelings are lost, and in return, poisonous sprouts of base, animal instincts grow in his heart, enveloping the heart and suffocating it.

A believer loses such feelings as compassion, mercy, mutual help, patience, friendliness, generosity.

Instead, such instincts as greed, meanness, indifference, contempt for those who are lower on the social ladder, arrogance, self-deception reign in their heart, poisoned by a false goal.

The believer is sinking more and more into the quagmire of this dunya, those benefits that were sufficient yesterday - today it is extremely small for him, his egoism (nafs) requires more and more, requires saturation, but it does not come in any way, he tries to get drunk with the mirage of this dunya, but this only further inflames his insatiability, his thirst good, his desire to possess this dunya...

May Allah save us from all that is worthless and temporary. Amen to that!

Vlera e kohës dhe parave...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

Ka njerëz që, pasi kanë humbur një dirham, kalojnë tërë ditën me fjalët: "ne të gjithë i përkasim Allahut, unë kam humbur dirhemin tim", por ata nuk do të thonë: "dita ime është zhdukur dhe unë nuk kam bërë asgjë në të."Ebu Bekr bin Ayyash, Allahu qoftë i kënaqur me të.

Nga Ka'ba ibn Maliku raportohet se I Dërguari i Allahut (paqja dhe bekimi I Allahut qofshin mbi të) ka thënë: Dy ujqër të uritur të lëshuar në një dele delesh nuk do t'u bëjnë atyre më shumë dëm sesa dëshira e tyre e fortë për para dhe pozicioni i lartë do të dëmtojë fenë e një personi."..

Ka thënë Imam Ibn Hazm el-Andalusi: "shkalla më e lartë e miqësisë — e cila nuk mund të jetë më e lartë — tregohet nga ai që ju ndihmon si personalisht ashtu edhe me pronën e tij, pa asnjë arsye duke e detyruar atë ta bëjë këtë, dhe gjithashtu duke ju dhënë përparësi mbi të gjithë të tjerët..."al-Ahlyak wa as-siyar, 55c.

Sot jetojmë në një kohë bollëku. Njerëzit janë të prishur nga disponueshmëria e të gjitha llojeve të mallrave, komoditeteve shtëpiake, një përzgjedhje e madhe e rrobave dhe ushqimit...

Një person fjalë për fjalë po mbytet në këto përfitime këmbëngulëse, të ëmbla me sheqer të kësaj dunya. Këto përfitime, pajisje dhe të gjitha llojet e pjatave janë bërë kurthi në të cilin kanë rënë pothuajse të gjithë njerëzit.

Këto përfitime janë të dëshiruara me pasion, të kërkuara, të arritura dhe niveli i lumturisë së tyre vlerësohet prej tyre. Këto përfitime, thjesht mendoni, janë bërë një kriter për zhvillimin e shoqërisë.

Nëse shoqëria e mëparshme vlerësohej nga numri i universiteteve, nga numri i njerëzve që lexojnë libra, ose nga numri i mjekëve, shkencëtarëve ose ndonjë zbulimi shkencor, sot vlerësohet nga standardet primitive të tufës së kafshëve, nga prania ose mungesa e përfitimeve.

Fatkeqësisht, shumica e besimtarëve gjithashtu ranë në këtë kurth vdekjeprurës. Për shumë prej tyre, përfitimet e kësaj dunya janë bërë një qëllim: një qëllim i madh, tërheqës, i helmuar.

Besimtarët e kanë harruar, ose më saktë dunja e ka helmuar vetëdijen e tyre dhe i ka bërë të harrojnë se cili është qëllimi i vërtetë për një besimtar. Dhe kur qëllimi është i rremë, atëherë e gjithë jeta është e shtrembëruar, të gjitha prioritetet rrëzohen, një person humbet kontaktin me realitetin dhe mendimi i dëshiruar kalon për realitetin.

Kur një besimtar bën përpjekje titanike për të fituar gjithnjë e më shumë përfitime, kur verbohet nga ndjekja e një mirazhi, kur dunya verboi zemrën e tij, shumë ndjenja të vërteta humbasin, dhe në këmbim, filizat helmues të bazës, instinktet shtazore rriten në zemrën e tij, duke e mbështjellë zemrën dhe duke e mbytur atë.

Një besimtar humbet ndjenja të tilla si dhembshuria, mëshira, ndihma reciproke, durimi, mirëdashja, bujaria.

Në vend të kësaj, instinkte të tilla si lakmia, poshtërsia, indiferenca, përbuzja për ata që janë më të ulët në shkallët shoqërore, arroganca, vetë-mashtrimi mbretërojnë në zemrën e tyre, të helmuar nga një qëllim i rremë.

Besimtari po zhytet gjithnjë e më shumë në moçalin e kësaj dunya, ato përfitime që ishin të mjaftueshme dje - sot është jashtëzakonisht e vogël për të, egoizmi i tij (nafs) kërkon gjithnjë e më shumë, kërkon ngopje, por nuk vjen në asnjë mënyrë, ai përpiqet të dehet me mirazhin e kësaj dunya, por kjo vetëm ndez më tej pangopësinë e tij, etjen e tij të mirë, dëshirën e tij për të zotëruar këtë dunya...

Allahu na ruajt nga gjithçka që është e pavlerë dhe e përkohshme. Amen për këtë!