Ценность деяния в Исламе не определяется исключительно его внешней формой...

The value of an act in Islam is not determined solely by its external form... / İslam'da bir eylemin değeri, yalnızca onun dış biçimiyle belirlenmez... / Vlera e një akti në Islam nuk përcaktohet vetëm nga forma e tij e jashtme...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Саид ибн Джубейр, да будет доволен им Аллах, сказал: «Иногда раб Аллаха может совершить благое деяние, которое введёт его в Ад, а иногда раб Аллаха может совершить плохое деяние, которое введёт его в Рай. Он может совершить благое деяние, а потом будет гордится и самолюбоваться им так, что оно введёт его в Ад. И он также может совершить плохое деяние, а потом не переставать бояться из-за него и каяться перед Аллахом из-за него, пока оно не введёт его в Рай». Абу-ль Аббас аль-Харрани.

Основная мысль этого наставления заключается в том, что ценность деяния в исламе не определяется исключительно его внешней формой или кажущейся благостью, а зависит от намерения (ният), искренности (ихлас) и состояния сердца. Само по себе действие, даже хорошее, не гарантирует Рай, а плохое - Ад. Ключевым фактором является то, как человек относится к своему поступку, как его сердце взаимодействует с ним и как это влияет на его духовное состояние.

Мусульманин может совершить доброе дело (например, подать милостыню, помолиться, помочь другим), но затем он может впасть в гордыню и самодовольство (уджб). Он начинает думать, что он лучше других, что он заслуживает похвалы и признания, что это его заслуга, а не милость Аллаха. Эта гордость и самодовольство могут уничтожить благость деяния, даже если оно было большим. Это связано с тем, что гордость является одним из самых опасных грехов, который разрушает искренность и делает человека высокомерным и далеким от Всевышнего. В итоге, человек может попасть в Ад из-за своего самолюбования и потери искренности.

Например, человек построил мечеть, но хвастается этим всем и ждёт похвалы, щедро жертвует, но втайне считает себя благодетелем, молится и постится, но презирает тех, кто этого не делает и т.д. и т.п...

Мусульманин может совершить грех или ошибку, но затем он глубоко осознает свою вину и искренне раскаивается перед Аллахом. Он испытывает сильный страх перед Его гневом и наказанием, и постоянно обращается к Нему с мольбами о прощении. Это искреннее раскаяние и постоянное обращение к Аллаху могут очистить его душу, смыть грех и привести его к Раю. Господь милостив и прощает кающихся рабов.

Например, человек совершил большой грех, но затем он осознаёт его тяжесть, глубоко раскаивается, просит прощения, старается загладить вину и никогда больше к этому не возвращается, случайно обидел кого-то и мучается от этого, постоянно просит прощения у Аллаха и у обиженного человека, пока не успокоит свою совесть.

Это наставление призывает нас уделять больше внимания нашему внутреннему состоянию, чем внешним проявлениям. Необходимо постоянно следить за своими намерениями, очищать сердце от гордыни, зависти и других пороков. Мы должны постоянно помнить, что все благое, что мы делаем, - это милость Аллаха, а не наша заслуга. Гордость и самодовольство могут уничтожить наши благие дела и сделать нас далекими от Создателя.

Искреннее раскаяние и страх перед Аллахом - это мощные инструменты для очищения души и приближения к Нему. Мы должны постоянно каяться за свои грехи и ошибки, просить прощения у Аллаха и стараться не повторять их. Назидание учит нас, что мы не можем полагаться на свои деяния как на гарантию Рая, но должны постоянно стремиться к искренности, покаянию и страху перед Аллахом. Результат наших действий знает только Он.

Мы должны постоянно бороться со своими низменными желаниями и страстями (нафсом), которые могут привести нас к гордыне и самодовольству. Наша главная цель - достижение искренности во всех наших делах, чтобы мы делали все только ради довольства Аллаха, а не ради похвалы людей или собственных амбиций.

Данное наставление является напоминанием о том, что наша духовная жизнь - это постоянный процесс борьбы, покаяния и самосовершенствования. Мы должны всегда помнить о могуществе и милости Аллаха, стремиться к искренности в своих намерениях и поступках, и никогда не терять надежды на Его прощение. Наши деяния - это лишь средство, а цель - довольство Аллаха, и именно оно определяет наше положение в будущей жизни.

The value of an act in Islam is not determined solely by its external form...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then:

Sa'id ibn Jubeir (may Allaah be pleased with him) said: "Sometimes a slave of Allaah can do a good deed that will lead him to Hell, and sometimes a slave of Allaah can do a bad deed that will lead him to Paradise. He can do a good deed, and then he will be proud and proud of it so that it will lead him to Hell. And he can also commit a bad deed and then not stop being afraid because of it and repent to Allah because of it until it leads him to Paradise." Abu'l Abbas al-Harrani.

The main idea of this instruction is that the value of an act in Islam is not determined solely by its external form or apparent goodness, but depends on intention (niyat), sincerity (ikhlas) and the state of the heart. By itself, an action, even a good one, does not guarantee Heaven, and a bad one does not guarantee Hell. The key factor is how a person feels about his act, how his heart interacts with it and how it affects his spiritual state.

A Muslim can do a good deed (for example, give alms, pray, help others), but then he can fall into pride and complacency (ujb). He begins to think that he is better than others, that he deserves praise and recognition, that this is his merit, not the grace of Allah. This pride and self-satisfaction can destroy the goodness of an act, even if it was great. This is due to the fact that pride is one of the most dangerous sins, which destroys sincerity and makes a person arrogant and distant from the Almighty. As a result, a person can go to Hell because of his self-love and loss of sincerity.

For example, a person has built a mosque, but boasts about it all and expects praise, gives generously, but secretly considers himself a benefactor, prays and fasts, but despises those who do not, etc. etc...

A Muslim may commit a sin or a mistake, but then he deeply realizes his guilt and sincerely repents to Allah. He feels a strong fear of His anger and punishment, and constantly turns to Him with pleas for forgiveness. This sincere repentance and constant appeal to Allah can purify his soul, wash away sin and lead him to Paradise. The Lord is merciful and forgives repentant slaves.

For example, a person has committed a great sin, but then he realizes its severity, deeply repents, asks for forgiveness, tries to make amends and never returns to it, accidentally offended someone and suffers from this, constantly asks forgiveness from Allah and the offended person until he calms his conscience.

This instruction encourages us to pay more attention to our inner state than to our outer manifestations. It is necessary to constantly monitor your intentions, purify your heart from pride, envy and other vices. We must constantly remember that everything good that we do is the grace of Allah, not our merit. Pride and complacency can destroy our good deeds and make us far from the Creator.

Sincere repentance and fear of Allah are powerful tools for cleansing the soul and moving closer to Him. We must constantly repent for our sins and mistakes, ask forgiveness from Allah and try not to repeat them. Edification teaches us that we cannot rely on our deeds as a guarantee of Paradise, but must constantly strive for sincerity, repentance, and fear of Allah. Only He knows the result of our actions.

We must constantly struggle with our base desires and passions (nafs), which can lead us to pride and complacency. Our main goal is to achieve sincerity in all our actions, so that we do everything only for the sake of Allah's pleasure, and not for the sake of people's praise or our own ambitions.

This instruction is a reminder that our spiritual life is a constant process of struggle, repentance and self-improvement. We must always remember the power and mercy of Allah, strive for sincerity in our intentions and actions, and never lose hope for His forgiveness. Our deeds are only a means, and the goal is the satisfaction of Allah, and it is this that determines our position in the Hereafter.

İslam'da bir eylemin değeri, yalnızca onun dış biçimiyle belirlenmez...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

Sa'id ibn Cübeyr, Allah ondan razı olsun dedi ki: "Bazen Allah'ın kulu onu Cehenneme sokacak güzel bir iş yapabilir, bazen de Allah'ın kulu onu Cennete sokacak kötü bir iş yapabilir. O, iyi bir iş yapabilir, sonra onu cehenneme sokacak şekilde onunla gurur duyacak ve sevinecektir. O da kötü bir iş yapabilir, sonra O'ndan korkmaktan ve O'nu Cennete sokana kadar Allah'a tevbe etmekten asla vazgeçemez.» Ebu-l Abbas el-Harrani.

Bu talimatın ana fikri, islam'da bir eylemin değerinin yalnızca onun dışsal biçimine veya görünen iyiliğine göre belirlenmediği, niyete (niyat), samimiyete (ihlas) ve kalbin durumuna bağlı olduğudur. Eylemin kendisi, iyi olanlar bile Cenneti garanti etmez, kötüler Cehennemi garanti eder. Anahtar faktör, kişinin eylemiyle nasıl ilişki kurduğu, kalbinin onunla nasıl etkileşime girdiği ve bunun ruhsal durumunu nasıl etkilediğidir.

Bir Müslüman iyi işler yapabilir (örneğin sadaka verebilir, dua edebilir, başkalarına yardım edebilir), ama sonra gurur ve gönül rahatlığına düşebilir (ujb). Kendisinin diğerlerinden daha iyi olduğunu, övgüyü ve tanınmayı hak ettiğini, bunun Allah'ın lütfu değil, onun liyakati olduğunu düşünmeye başlar. Bu gurur ve gönül rahatlığı, büyük olsa bile, bir eylemin iyiliğini yok edebilir. Bunun nedeni, gururun samimiyeti yok eden ve insanı kibirli ve Yüce'den uzak kılan en tehlikeli günahlardan biri olmasıdır. Sonuç olarak, bir kişi kendini beğenmesi ve samimiyet kaybı nedeniyle cehenneme gidebilir.

Örneğin, bir insan bir cami yaptırdı, ancak tüm bunlarla övünüyor ve övgüyü bekliyor, cömertçe feda ediyor, ancak gizlice kendini hayırsever olarak görüyor, dua ediyor ve oruç tutuyor, ancak yapmayanları hor görüyor, vb...

Bir Müslüman günah veya hata yapabilir, ancak daha sonra suçluluğunun derinden farkındadır ve içtenlikle Allah'a tövbe eder. Öfkesinden ve azabından büyük bir korku duyuyor ve sürekli olarak Ona af diliyor. Bu içten tövbe ve Allah'a sürekli yalvarış, onun ruhunu temizleyebilir, günahını giderebilir ve onu Cennete götürebilir. Rab merhametlidir ve tövbe eden kulları bağışlar.

Örneğin, bir insan büyük bir günah işledi, ama sonra onun ağırlığının farkına varıyor, derinden tövbe ediyor, af diliyor, telafi etmeye çalışıyor ve bir daha asla buna geri dönmüyor, yanlışlıkla birine haksızlık ediyor ve bundan acı çekiyor, vicdanını sakinleştirene kadar sürekli olarak Allah'tan ve kırgın kişiden af diliyor.

Bu talimat bizi dışsal tezahürlerden çok içsel durumumuza daha fazla dikkat etmeye çağırıyor. Niyetlerinizi sürekli izlemek, kalbinizi gurur, kıskançlık ve diğer ahlaksızlıklardan temizlemek gerekir. Yaptığımız her güzel şeyin Bizim erdemimiz değil, Allah'ın rahmeti olduğunu sürekli hatırlamalıyız. Gurur ve gönül rahatlığı, iyi işlerimizi yok edebilir ve bizi Yaratıcıdan uzak tutabilir.

Allah'a karşı içten tövbe ve korku, nefsi arındırmak ve O'na yaklaşmak için güçlü araçlardır. Günahlarımızdan ve hatalarımızdan sürekli tövbe etmeli, Allah'tan af dilemeli ve onları tekrar etmemeye çalışmalıyız. Öğüt bize, Cennetin garantisi olarak işlerimize güvenemeyeceğimizi, ancak sürekli samimiyet, tövbe ve Allah'tan korkmaya çalışmamız gerektiğini öğretir. Eylemlerimizin sonucunu yalnızca O bilir.

Bizi gurur ve gönül rahatlığına götürebilecek temel arzularımız ve tutkularımızla (nafsom) sürekli mücadele etmeliyiz. Asıl amacımız, tüm işlerimizde samimiyete ulaşmaktır, böylece her şeyi insanların övgüsü veya kendi hırslarımız için değil, yalnızca Allah'ın rızası için yaparız.

Bu talimat, manevi hayatımızın sürekli bir mücadele, tövbe ve kendini geliştirme süreci olduğunu hatırlatmaktadır. Allah'ın kudretini ve merhametini her zaman hatırlamalı, niyetlerimizde ve eylemlerimizde samimiyet için çabalamalı ve O'nun bağışlanma umudunu asla kaybetmemeliyiz. İşlerimiz yalnızca bir araçtır, amaç ise Allah'ın rızasıdır ve ahiretteki konumumuzu belirleyen budur.

Vlera e një akti në Islam nuk përcaktohet vetëm nga forma e tij e jashtme...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj:

Sa'id ibn Jubeir (Allahu Qoftë i kënaqur me të) tha: "Ndonjëherë një skllav I Allahut mund të bëjë një vepër të mirë që do ta çojë atë në Ferr, dhe nganjëherë një skllav I Allahut mund të bëjë një vepër të keqe që do ta çojë atë në Parajsë. Ai mund të bëjë një vepër të mirë, dhe pastaj ai do të jetë krenar dhe krenar për të në mënyrë që ta çojë atë në Ferr. Dhe ai gjithashtu mund të kryejë një vepër të keqe dhe pastaj të mos pushojë së frikësuari për shkak të saj dhe të pendohet Tek Allahu për shkak të saj derisa ta çojë atë në Xhennet."Abu'l Abbas al-Harrani.

Ideja kryesore e këtij udhëzimi është se vlera e një akti në Islam nuk përcaktohet vetëm nga forma e tij e jashtme ose mirësia e dukshme, por varet nga qëllimi (niyat), sinqeriteti (ikhlas) dhe gjendja e zemrës. Në vetvete, një veprim, madje edhe një i mirë, nuk garanton Parajsën, dhe një i keq nuk garanton Ferrin. Faktori kryesor është se si ndihet një person për veprimin e tij, si ndërvepron zemra e tij me të dhe si ndikon në gjendjen e tij shpirtërore.

Një Musliman mund të bëjë një vepër të mirë (për shembull, të japë lëmoshë, të lutet, të ndihmojë të tjerët), por atëherë ai mund të bjerë në krenari dhe vetëkënaqësi (ujb). Ai fillon të mendojë se është më i mirë se të tjerët, se meriton lëvdata dhe njohje, se kjo është meritë e tij, jo hir I Allahut. Kjo krenari dhe vetë-kënaqësi mund të shkatërrojë mirësinë e një akti, edhe nëse ishte i madh. Kjo për faktin se krenaria është një nga mëkatet më të rrezikshme, e cila shkatërron sinqeritetin dhe e bën një person arrogant dhe të largët nga I Plotfuqishmi. Si rezultat, një person mund të shkojë në Ferr për shkak të dashurisë së tij për veten dhe humbjes së sinqeritetit.

Për shembull, një person ka ndërtuar një xhami, por mburret me të gjitha dhe pret lavdërime, jep bujarisht, por fshehurazi e konsideron veten bamirës, lutet dhe agjëron, por përçmon ata që nuk e bëjnë, etj. dhe kështu me radhë...

Një Musliman mund të kryejë një mëkat ose një gabim, por pastaj ai e kupton thellësisht fajin e tij dhe pendohet sinqerisht Ndaj Allahut. Ai ndjen një frikë të fortë nga zemërimi dhe ndëshkimi i tij dhe vazhdimisht i drejtohet atij me lutje për falje. Ky pendim i sinqertë dhe apel i vazhdueshëm Ndaj Allahut mund të pastrojë shpirtin e tij, të lajë mëkatin dhe ta çojë atë në Parajsë. Zoti është i mëshirshëm dhe fal skllevërit e penduar.

Për shembull, një person ka kryer një mëkat të madh, por më pas ai e kupton ashpërsinë e tij, pendohet thellë, kërkon falje, përpiqet të justifikohet dhe kurrë nuk kthehet në të, ofendoi aksidentalisht dikë dhe vuan nga kjo, vazhdimisht kërkon falje Nga Allahu Dhe personi i ofenduar derisa të qetësojë ndërgjegjen e tij.

Ky udhëzim na inkurajon t'i kushtojmë më shumë vëmendje gjendjes sonë të brendshme sesa manifestimeve tona të jashtme. Shtë e nevojshme të monitoroni vazhdimisht qëllimet tuaja, të pastroni zemrën tuaj nga krenaria, zilia dhe veset e tjera. Ne duhet të kujtojmë vazhdimisht se çdo gjë e mirë që bëjmë është hiri i Allahut, jo merita jonë. Krenaria dhe vetëkënaqësia mund të shkatërrojnë veprat tona të mira dhe të na bëjnë larg Krijuesit.

Pendimi i sinqertë dhe frika nga Allahu janë mjete të fuqishme për pastrimin e shpirtit dhe afrimin me të. Ne duhet të pendohemi vazhdimisht për mëkatet dhe gabimet tona, të kërkojmë falje nga Allahu dhe të përpiqemi të mos i përsërisim ato. Ndërtimi na mëson se ne nuk mund të mbështetemi në veprat tona si një garanci E Parajsës, por duhet të përpiqemi vazhdimisht për sinqeritet, pendim dhe frikë nga Allahu. Vetëm ai e di rezultatin e veprimeve tona.

Ne duhet të luftojmë vazhdimisht me dëshirat dhe pasionet tona bazë (nafs), të cilat mund të na çojnë në krenari dhe vetëkënaqësi. Qëllimi ynë kryesor është të arrijmë sinqeritetin në të gjitha veprimet tona, në mënyrë që të bëjmë gjithçka vetëm për hir të kënaqësisë së Allahut, dhe jo për hir të lavdërimit të njerëzve ose ambicieve tona.

Ky udhëzim është një kujtesë se jeta jonë shpirtërore është një proces i vazhdueshëm i luftës, pendimit dhe vetë-përmirësimit. Ne gjithmonë duhet të kujtojmë fuqinë dhe mëshirën e Allahut, të përpiqemi për sinqeritet në qëllimet dhe veprimet tona dhe kurrë të mos e humbim shpresën për faljen e tij. Veprat tona janë vetëm një mjet, dhe qëllimi është kënaqësia e Allahut, dhe është kjo që përcakton pozitën tonë në Ahiret.