Я в том возрасте, когда для людей постарше я кажусь молодым, а для молодежи - старым...

I am at an age when I seem young to older people, and old to young people... / Unë jam në një moshë kur u dukem i ri të moshuarve, dhe i vjetër të rinjve...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Наша жизнь полна испытаний и у каждого они свои. Но бывают испытания, риск заболеть, ограниченность передвижения, вынужденная остановка многих видов деятельности, важных личных и рабочих проектов, закрытие университетов, школ, детских садов, необходимость приспосабливаться к новому графику, новому образу жизни, соблюдать новые меры безопасности.

Испытание, которое неизвестно когда и чем закончится для каждого из нас… Но, с другой стороны, как бы парадоксально это ни звучало, — Господи, какая же это милость! Быть может, это как раз та самая долгожданная и бесценная возможность наконец-то побыть со своей семьёй, поговорить с ними о религии, уделить больше времени Корану, почитать с ними исламские книги, которые так долго откладывались в долгий ящик из-за нашей занятости и из-за того, что мы все были очень заняты, и все попытки выкроить время и как-то собраться заканчивались повторным откладыванием на потом?

Любое испытание бледнеет, когда ты вдруг ловишь себя на мысли, что за неделю ты ответил на столько вопросов об исламе о жизни, на сколько не отвечал прежде. И мы можем рассказывать и рассказывать важные, спасительные истины. Может, для многих из нас смысл этого испытания заключался как раз в этом — чтобы у нас появилась такая возможность?..

А ещё это может быть знак, что настало время для какого-то важного нового начинания. Это странное чувство — когда за неимением времени и сил откладываешь какой-то проект так долго, что уже почти забываешь о нём, что уже готов сдаться, что ты уже почти уверен, что всё, проехали, ты уже не возьмёшься за это, что, наверное, просто не судьба… И вдруг совершенно неожиданно, благодаря самосовершенствованию и передышке в работе, на фоне исчезнувшей необходимости делать какие-то доселе отнимавшие время дела вне дома, появляется некое «окно», в которое счастливым образом влезает-таки тот самый заветный, почти преданный забвению проект… И ты в полной мере, каждой своей частичкой, ощущаешь милость Всевышнего. И понимаешь, что главное — не упустить возможности, которые посылает Всевышний в виде испытаний, и разглядеть их за обманчивой внешней оболочкой.

Сколько хорошего можно увидеть даже в самом неприятном происшествии! Сколько новых возможностей таят в себе возникающие на нашем пути препятствия! И в этом заключена великая мудрость и милость Всевышнего, Который сделал так, что вместе с тяготой приходит облегчение, а в любом зле на самом деле заключено какое-то благо. Его важно только найти… Заметить... И, конечно же, использовать.

Жизнь прежде смерти

Мы так любим откладывать на потом. Причём мы устроены так, что обычно откладываем как раз самые важные дела. Оно и понятно — шайтан не дремлет, нафс не любит трудиться, и напоминаниями о великой, но пока невидимой и неосязаемой награде его не пронять. Только вот наступит ли вообще это «потом»?..

Смотришь на младших детей и ловишь себя на мысли, что совсем недавно, — ну, вот, буквально вчера! — ты сам был таким же — вот так же играл, вызывая умиление и улыбку у своих родителей, мало что знал о жизни и только готовился пойти в интригующе-таинственное учебное заведение под названием «школа».

Смотришь на старших детей, и вдруг понимаешь, что ещё немного — и они создадут свои семьи, упорхнут из родительского гнезда и сами станут родителями со своими заботами, и наступит их черёд растить и воспитывать новое поколение нашей уммы. Когда они успели так вырасти? С какой невероятной, головокружительной быстротой пролетели все эти годы! Как один день, как один час, как один миг.

Вот оно какое, время… Неуловимое, вечно ускользающее, не останавливающееся ни на секунду. И — уходящее, уходящее, уходящее. Совсем, бесповоротно, навсегда. Сколько его уже ушло, и сколько ушло без пользы. А сколько ещё осталось — один Аллах знает. Очнуться бы, поймать его, использовать так, чтобы потом, в Судный день, не было стыдно перед Создателем за собственную лень и нерадивость!..

Сколь мудрым был наш Пророк (мир ему и благословение Аллаха), который старался проводить каждый миг с пользой и не уставал напоминать нам о том, как мало времени у каждого из нас! И сколь мудрыми были наши праведные предшественники, которые ценили своё время больше своего имущества и не позволяли минутам своей земной жизни проходить бесполезно!

Самое лёгкое, самое безболезненное, самое комфортное — плавно перетекать изо дня в день в привычной суете и рутине, пока не закончится наш срок. Но… Смотришь на взрослеющих детей, на стареющих людей вокруг — и снова остро ощущаешь, что время бежит, бежит, бежит. Тикают часы твоей жизни, и каждый уходящий миг уносит с собой возможность совершить благое дело, заработать награду, снискать довольство Всевышнего.

А значит, нужно пробудиться ото сна и ясно увидеть цель, очень важную и необходимую, и устремиться вперёд, с именем Аллаха на устах, с молитвой и надеждой, разгоняя тележку, в которую добровольно впрягся. И хомут уже не давит, и бежать уже легко, почти весело.

И бежишь, потому что надо бежать. Потому что время уходит. Потому что иначе нельзя. Потому что иначе сердце замёрзнет в ледяных лапах коварного шайтана и ленивого нафса, и остановится... И ничего не будет.

I am at an age when I seem young to older people, and old to young people...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides on the right path, no one can mislead him. And whoever He leaves behind, no one will guide him on a straight path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

Our life is full of challenges and everyone has their own. But there are trials, the risk of getting sick, limited movement, forced stoppage of many activities, important personal and work projects, closure of universities, schools, kindergartens, the need to adapt to a new schedule, a new lifestyle, and comply with new security measures.

A test that is unknown when and how it will end for each of us… But on the other hand, no matter how paradoxical it may sound, God, what a mercy it is! Perhaps this is just the long-awaited and invaluable opportunity to finally be with my family, talk with them about religion, spend more time with the Koran, read Islamic books with them, which have been shelved for so long because of our busy schedule and because we were all very are you busy, and all attempts to find time and somehow get ready ended up being postponed for later?

Any test pales when you suddenly find yourself thinking that in a week you have answered as many questions about Islam about life as you have not answered before. And we can tell and tell important, saving truths. Maybe, for many of us, the meaning of this test was just that — so that we would have such an opportunity?..

And it may also be a sign that it's time for some important new endeavor. It's a strange feeling. — when, for lack of time and effort, you postpone a project for so long that you almost forget about it, that you are ready to give up, that you are almost sure that everything has passed, you will no longer take up this, which is probably just not fate… And suddenly, quite unexpectedly, thanks to self-improvement and a respite in work, against the background of the disappeared need to do some hitherto time-consuming things outside the house, a certain "window" appears, into which the same cherished, almost forgotten project happily fits… And you fully feel the mercy of the Almighty with every part of you. And you understand that the main thing is not to miss the opportunities that God sends in the form of trials, and to see them behind a deceptive outer shell.

How many good things can be seen even in the most unpleasant incident! How many new opportunities are hidden in the obstacles that arise in our way! And this is the great wisdom and mercy of the Almighty, Who made it so that with hardship comes relief, and in any evil there is actually some good. It is only important to find him... to notice him... And, of course, use it.

Life before death

We love to put it off so much. Moreover, we are arranged in such a way that we usually postpone just the most important things. It is understandable — Shaitan does not slumber, nafs does not like to work, and reminders of the great, but so far invisible and intangible reward cannot penetrate him. But will this "later" come at all?..

You look at the younger children and catch yourself thinking that quite recently — well, just yesterday! — you were the same yourself — you played the same way, causing affection and a smile from your parents, knew little about life and were just preparing to go to an intriguingly mysterious educational institution called "school".

You look at the older children, and suddenly you realize that a little more and they will create their own families, fly away from the parental nest and become parents themselves with their own worries, and it will be their turn to raise and educate a new generation of our Ummah. When did they grow up like that? With what incredible, dizzying speed all these years have flown by! Like one day, like one hour, like one moment.
That's what time is like... elusive, forever elusive, never stopping for a second. And — going away, going away, going away. Completely, irrevocably, forever. How much of it has already gone, and how much has gone uselessly. And only Allah knows how many more are left. I would like to wake up, catch him, use him so that later, on Judgment Day, I would not be ashamed in front of the Creator for my own laziness and negligence!..

How wise was our Prophet (peace and blessings of Allah be upon him), who tried to spend every moment usefully and never tired of reminding us how little time each of us has! And how wise our righteous predecessors were, who valued their time more than their possessions and did not allow the minutes of their earthly life to pass uselessly!

The easiest, most painless, most comfortable thing is to flow smoothly from day to day in the usual hustle and routine until our term ends. But ... you look at the growing up children, at the aging people around you — and again you acutely feel that time is running, running, running. The clock of your life is ticking, and every passing moment takes with it the opportunity to do a good deed, earn a reward, and gain the satisfaction of the Almighty.

This means that you need to wake up from sleep and clearly see the goal, which is very important and necessary, and rush forward, with the name of Allah on your lips, with prayer and hope, accelerating the cart into which you voluntarily harnessed. And the yoke no longer presses, and running is already easy, almost fun.

And you run because you have to run. Because time is running out. Because there is no other way. Because otherwise the heart will freeze in the icy paws of the treacherous Shaitan and lazy nafsa, and it will stop... And nothing will happen.

Unë jam në një moshë kur u dukem i ri të moshuarve, dhe i vjetër të rinjve...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon në rrugën e drejtë, askush nuk mund ta mashtrojë atë. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në një rrugë të drejtë. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është shërbëtor i Allahut dhe I Të Dërguarit të tij. Dhe pastaj:

Jeta jonë është plot sfida dhe secili ka të tyren. Por ka sprova, rreziku i sëmundjes, lëvizja e kufizuar, ndalimi i detyruar i shumë aktiviteteve, projekte të rëndësishme personale dhe të punës, mbyllja e universiteteve, shkollave, kopshteve, nevoja për t'u përshtatur me një orar të ri, një mënyrë jetese të re dhe në përputhje me masat e reja të sigurisë.

Një provë që nuk dihet se kur dhe si do të përfundojë për secilin prej nesh... Por nga ana tjetër, sado paradoksale të tingëllojë, Zot, çfarë mëshire është! Ndoshta kjo është vetëm mundësia e shumëpritur dhe e paçmuar që më në fund të jem me familjen time, të flas me ta për fenë, të kaloj më shumë kohë me Kuranin, të lexoj libra Islamikë me ta, të cilët janë lënë në arkiv për kaq shumë kohë për shkak të orarit tonë të ngjeshur dhe sepse të gjithë ishim shumë a jeni i zënë, dhe të gjitha përpjekjet për të gjetur kohë dhe disi bëhuni gati përfunduan duke u shtyrë për më vonë?

Çdo provë zbehet kur papritmas e gjeni veten duke menduar se brenda një jave ju jeni përgjigjur sa më shumë pyetjeve Në Lidhje me Islamin për jetën sa nuk jeni përgjigjur më parë. Dhe ne mund të themi dhe të themi të vërteta të rëndësishme, shpëtuese. Ndoshta, për shumë prej nesh, kuptimi i këtij testi ishte pikërisht ai — në mënyrë që të kishim një mundësi të tillë?..

Dhe gjithashtu mund të jetë një shenjë se është koha për një përpjekje të re të rëndësishme. Është një ndjenjë e çuditshme. — kur, për mungesë kohe dhe përpjekjeje, ju shtyni një projekt për aq kohë sa pothuajse e harroni atë, se jeni gati të hiqni dorë, se jeni pothuajse të sigurt se gjithçka ka kaluar, nuk do ta merrni më këtë, e cila ndoshta nuk është vetëm fati... dhe papritmas, krejt papritur, falë vetë-përmirësimit dhe një pushimi në punë, në sfondin e nevojës së zhdukur për të bërë disa gjëra deri më tani që kërkojnë kohë jashtë shtëpisë, shfaqet një "dritare" e caktuar, në të cilën i njëjti projekt i dashur, pothuajse i harruar përshtatet me kënaqësi... Dhe ju ndjeni plotësisht mëshirën e Të Plotfuqishmit me çdo prej jush. Dhe ju e kuptoni se gjëja kryesore është të mos humbisni mundësitë që zoti dërgon në formën e sprovave dhe t'i shihni ato pas një guaske të jashtme mashtruese.

Sa gjëra të mira mund të shihen edhe në incidentin më të pakëndshëm! Sa mundësi të reja fshihen në pengesat që na dalin në rrugë! Dhe kjo është urtësia dhe mëshira e Madhe e Të Plotfuqishmit, I cili e bëri atë në mënyrë që me vështirësi të vijë lehtësimi, dhe në çdo të keqe ka në të vërtetë disa të mira. Është e rëndësishme vetëm për ta gjetur atë... për ta vënë re atë... Dhe, sigurisht, përdorni atë.

Jeta para vdekjes

Na pëlqen ta shtyjmë kaq shumë. Për më tepër, ne jemi rregulluar në atë mënyrë që zakonisht shtyjmë vetëm gjërat më të rëndësishme. Është e kuptueshme — Shaitan nuk fle, nafs nuk i pëlqen të punojë, dhe përkujtuesit e shpërblimit të madh, por deri më tani të padukshëm dhe të paprekshëm nuk mund të depërtojnë tek ai. Por a do të vijë kjo" më vonë " fare?..

Ju shikoni fëmijët më të vegjël dhe kapni veten duke menduar se mjaft kohët e fundit — mirë, vetëm dje! - ju ishit i njëjti vetë — luajtët në të njëjtën mënyrë, duke shkaktuar dashuri dhe një buzëqeshje nga prindërit tuaj, dinit pak për jetën dhe thjesht po përgatiteshit të shkonit në një institucion arsimor intrigues misterioz të quajtur "shkolla".

Ju shikoni fëmijët më të mëdhenj dhe papritmas kuptoni se pak më shumë dhe ata do të krijojnë familjet e tyre, do të fluturojnë larg folesë prindërore dhe do të bëhen vetë prindër me shqetësimet e tyre, dhe do të jetë radha e tyre të rrisin dhe edukojnë një brez të ri Të Umetit tonë. Kur u rritën kështu? Me çfarë shpejtësie të pabesueshme, marramendëse kanë fluturuar gjithë këto vite! Si një ditë, si një orë, si një moment.
Kështu është koha... i pakapshëm, përgjithmonë i pakapshëm, duke mos u ndalur kurrë për asnjë sekondë. Dhe-duke shkuar larg, duke shkuar larg, duke shkuar larg. Plotësisht, në mënyrë të pakthyeshme, përgjithmonë. Sa prej saj tashmë ka shkuar, dhe sa ka shkuar kot. Dhe Vetëm Allahu e di se sa më shumë kanë mbetur. Do të doja të zgjohesha, ta kapja, ta përdorja në mënyrë që më vonë, Në Ditën e Gjykimit, të mos më vinte turp para Krijuesit për përtacinë dhe neglizhencën time!..

Sa i mençur ishte Profeti ynë (paqja dhe bekimet E Allahut qofshin mbi të), i cili u përpoq të kalonte çdo moment në mënyrë të dobishme dhe kurrë nuk u lodh duke na kujtuar se sa pak kohë ka secili prej nesh! Dhe sa të mençur ishin paraardhësit tanë të drejtë, të cilët e vlerësuan kohën e tyre më shumë se zotërimet e tyre dhe nuk lejuan që minutat e jetës së tyre tokësore të kalonin kot!

Gjëja më e lehtë, më pa dhimbje, më e rehatshme është të rrjedhësh pa probleme nga dita në ditë në ngutjen dhe rutinën e zakonshme derisa të përfundojë mandati ynë. Por ... ju shikoni fëmijët në rritje, njerëzit e plakur përreth jush — dhe përsëri ndjeni me mprehtësi se koha po vrapon, vrapon, vrapon. Ora e jetës suaj po troket dhe çdo moment që kalon merr me vete mundësinë për të bërë një vepër të mirë, për të fituar një shpërblim dhe për të fituar kënaqësinë e Të Plotfuqishmit.

Kjo do të thotë që ju duhet të zgjoheni nga gjumi dhe të shihni qartë qëllimin, i cili është shumë i rëndësishëm dhe i nevojshëm, dhe të nxitoni përpara, me emrin E Allahut në buzët tuaja, me lutje dhe shpresë, duke përshpejtuar karrocën në të cilën keni shfrytëzuar vullnetarisht. Dhe zgjedha nuk shtyp më, dhe vrapimi është tashmë i lehtë, pothuajse argëtues.

Dhe ju vraponi sepse duhet të vraponi. Sepse koha po mbaron. Sepse nuk ka rrugë tjetër. Sepse përndryshe zemra do të ngrijë në putrat e akullta Të shejtanit tradhtar dhe nafsa dembel, dhe do të ndalet... Dhe asgjë nuk do të ndodhë.