Призыв к совести исламской Уммы в преддверии Рамадана...

An appeal to the conscience of the Islamic Ummah on the eve of Ramadan... / Ramazan arifesinde islami Ümmetin vicdanına çağrı... / Një apel për ndërgjegjen e Umetit Islam në prag Të Ramazanit...

Рамадан – месяц милости, поклонения и благословения. Месяц, когда сердца наполняются светом веры, а души очищаются от мирской суеты. Но как встретить Рамадан, когда улицы Газы залиты кровью? Как приготовить ифтар, когда семьи вынуждены искать крошки еды среди руин? Как молиться Таравих, когда за стенами мечетей раздаются звуки взрывов и плач голодных детей?

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Крик души палестинца: О каком Рамадане вы говорите?

О Умма Мухаммада, о мусульмане мира! О каком Рамадане вы говорите, когда тысячи наших братьев и сестер лежат под завалами, и никто даже не может их предать земле? О каком Рамадане вы говорите, когда матери в слезах держат в руках окровавленные тела своих детей? О каком поклонении можно говорить, если наша Умма расколота и безразлична к страданиям самых угнетенных из нас?

Где те, кто говорит о милосердии, но молчит о несправедливости? Где те, кто призывает к покаянию, но закрывает глаза на боль наших братьев? Где учёные, где имамы, где правители мусульман, почему они не поднимают свои голоса в защиту палестинцев? Почему в мечетях тишина, когда с неба падают бомбы? Почему, когда совершаются таваф вокруг Каабы, не звучат мольбы за Газу?

Сегодня в Газе нет безопасного дома, нет тёплого укрытия, нет куска хлеба. Дети, старики, женщины умирают от голода, от холода, от ран. Люди молятся не о благополучии, а о том, чтобы дожить до следующего утра. Они ждут помощи, они ждут поддержки, но их крики заглушает равнодушие мира. Разве это Умма, о которой говорил Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха Аллаха), как об одном теле, где если заболевает один орган, страдает весь организм? Разве это та Умма, которая встает на защиту угнетенных? Разве это те мусульмане, которые не оставляют своих братьев в беде?

Если вы ждете Рамадана, то знайте, что в Газе его ждут не так, как вы. Там ждут не праздничных шатров, а хлеба для голодных детей. Там ждут не благословенных ночей поклонения, а тишины без звуков авианалётов. Там ждут не праздничных молитв, а справедливости и помощи от своих братьев по вере! Однако, в то время как миллионы мусульман ожидают наступления этого благословенного времени с радостью и надеждой, тысячи палестинцев продолжают бороться за выживание под гнетом войны, нищеты и несправедливости.

Давайте задумаемся: как можно говорить о праздновании Рамадана, когда наши братья и сестры в Палестине страдают? Как мы можем спокойно готовиться к этому священному месяцу, зная, что их дома разрушены, их дети голодают, а их будущее остается неопределенным?

Рамадан как время действия, а не только размышлений

Рамадан — это не только время для личного покаяния и духовного очищения, но и возможность проявить активную заботу о других. В Коране и Сунне многократно подчеркивается важность справедливости, защиты слабых и помощи обездоленным. Наша вера должна выражаться не только через молитву и пост, но и через практические действия, направленные на помощь тем, кто больше всего нуждается в нашей поддержке. В современном мире часто возникает вопрос: почему многие религиозные лидеры и учёные молчат перед лицом несправедливости? Почему их проповеди сосредоточены исключительно на личных благочестиях, а не на коллективных проблемах мусульманского мира?

Исторически Ислам всегда был религией, которая стремилась изменять общество к лучшему. Пророк Мухаммад (мир ему и благословения Аллаха) не только учил своих последователей молиться, но и требовал от них действий ради улучшения условий жизни окружающих. Он создал сообщество, где каждый чувствовал себя защищённым и ценным. Сегодня мы видим, что эта традиция иногда забывается или игнорируется. Учёные должны использовать свои трибуны, чтобы обратить внимание на проблемы палестинцев и других угнетённых групп. Они обязаны напоминать людям об основных принципах Ислама: справедливости, равенстве и взаимопомощи.

Этот крик души палестинца — не просто выражение боли, это призыв к совести всей исламской Уммы. Это напоминание о том, что Ислам — это не только ритуалы и обряды, но и активная позиция в защиту справедливости, помощь угнетённым и борьба за права тех, кто лишён голоса. «О каком Рамадане вы говорите?» Этот вопрос — укор тем, кто ограничивает свою религию лишь внешними проявлениями благочестия. Да, мы постимся, молимся, выплачиваем закят, совершаем хадж и совершаем ночной намаз Таравих. Но где наша ответственность перед теми, кто страдает? Где наша солидарность с палестинцами, которые уже более семидесяти лет живут в условиях оккупации, блокады и насилия?

Рамадан — это время, когда мусульмане должны особенно остро чувствовать боль других. Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) сказал: «Не уверует никто из вас до тех пор, пока не станет желать своему брату (в вере) того же, чего желает самому себе». (хадис от аль-Бухари и Муслима). Но где наше желание помочь палестинцам? Где же наши действия, направленные на облегчение их страданий?

«Где учёные уммы? Где имамы мечетей? Где те, кто поднимается на минбары?» Эти вопросы адресованы тем, кто обладает знаниями и авторитетом в исламском мире. Учёные и имамы несут огромную ответственность за то, чтобы голос угнетённых был услышан. Они должны не только говорить о духовных аспектах Рамадана, но и поднимать вопросы социальной справедливости, защиты прав человека и помощи тем, кто находится в беде.

Исламские лидеры должны использовать свои платформы для того, чтобы привлекать внимание мировой общественности к трагедии Палестины. Они должны организовывать сбор средств, координировать гуманитарную помощь и призывать правительства мусульманских стран к активным действиям. Рамадан — это не только месяц поста и молитв, но и время для активных действий. 

Этот крик души — не просто выражение отчаяния, это призыв к пробуждению. Исламская Умма не может оставаться равнодушной к страданиям палестинцев. Мы должны помнить, что наша вера проверяется не только тем, как мы совершаем обряды, но и тем, как мы относимся к тем, кто нуждается в нашей помощи. Рамадан — это время для действий. Давайте использовать этот благословенный месяц, чтобы помочь тем, кто больше всего в этом нуждается. Ведь если мы пожалеем тех, кто на земле, нас пожалеет Тот, кто на небесах.

Одним из ключевых принципов Ислама является единство Уммы. Мы все являемся частью одной большой семьи, независимо от нашего происхождения, языка или культуры. Когда один член этой семьи страдает, мы все должны чувствовать эту боль и реагировать соответствующим образом. Пророк Мухаммад (мир ему) сказал: "Мусульманин — тот, от которого другие мусульмане находят безопасность в его словах и делах". (аль-Бухари). Это значит, что наш долг — защищать друг друга и стоять плечом к плечу в трудные времена.

Рамадан — это не просто месяц поста и молитвы. Это время, когда мы должны пересмотреть свои приоритеты и переоценить свою роль в этом мире. Давайте сделаем этот Рамадан особенным, направив наше внимание и усилия на помощь нашим братьям и сестрам в Палестине. Как сказал Пророк Мухаммад (мир ему и благословения Аллаха): "Тот, кто видит несправедливость и молчит, тот сам становится её участником." Давайте не будем молчать. Давайте станем голосом тех, кто не может быть услышан. Давайте объединимся ради справедливости и мира.

О мусульмане! Пусть наша вера проявится не только в словах, но и в действиях. Поднимите свои руки в искренней мольбе за Газу. Поддержите тех, кто нуждается, средствами, словом, призывом, распространением правды. Не молчите, когда братья и сестры страдают! Пусть милость Аллаха снизойдет на угнетенных, и пусть наша Умма снова станет единой, как этого желал Пророк (мир ему и благословение Аллаха).

حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ «Довольно нам Аллаха, и как прекрасен этот покровитель!» Сура "Алю Имран", аят 173.

An appeal to the conscience of the Islamic Ummah on the eve of Ramadan...

Ramadan is a month of mercy, worship and blessing. It is a month when hearts are filled with the light of faith, and souls are cleansed from worldly vanity. But how do you celebrate Ramadan when the streets of Gaza are covered in blood? How to cook iftar when families are forced to search for crumbs of food among the ruins? How do you pray Taraweeh when there are sounds of explosions and crying hungry children outside the walls of mosques?

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then:

The cry of the Palestinian soul: Which Ramadan are you talking about?

O Ummah of Muhammad, O Muslims of the world! What kind of Ramadan are you talking about, when thousands of our brothers and sisters are lying under the rubble, and no one can even bury them? What kind of Ramadan are you talking about when mothers hold the bloody bodies of their children in tears? What kind of worship can we talk about if our Ummah is split and indifferent to the suffering of the most oppressed among us?

Where are those who talk about mercy but remain silent about injustice? Where are those who call for repentance, but turn a blind eye to the pain of our brothers? Where are the scholars, where are the imams, where are the Muslim rulers, why don't they raise their voices in defense of the Palestinians? Why is there silence in mosques when bombs fall from the sky? Why is it that when tawaf is performed around the Kaaba, there are no pleas for Gaza?

There is no safe house in Gaza today, no warm shelter, no piece of bread. Children, old people, and women are dying of hunger, cold, and wounds. People don't pray for well-being, but to live until the next morning. They are waiting for help, they are waiting for support, but their cries are drowned out by the indifference of the world. Is this the Ummah, which the Prophet Muhammad (peace and blessings of Allaah be upon him) spoke of as one body, where if one organ gets sick, the whole body suffers? Is this the kind of Ummah that stands up for the oppressed? Are these the Muslims who don't leave their brothers in the lurch?

If you are waiting for Ramadan, then know that it is not expected in Gaza the way you are. They are not waiting for festive tents, but bread for hungry children. They don't expect blessed nights of worship there, but silence without the sounds of airstrikes. They are not waiting for festive prayers, but for justice and help from their brothers in faith! However, while millions of Muslims look forward to this blessed time with joy and hope, thousands of Palestinians continue to struggle to survive under the yoke of war, poverty and injustice.

Let's think about it: How can we talk about celebrating Ramadan when our brothers and sisters in Palestine are suffering? How can we calmly prepare for this holy month, knowing that their homes are destroyed, their children are starving, and their future remains uncertain?

Ramadan as a time of action, not just reflection

Ramadan is not only a time for personal repentance and spiritual purification, but also an opportunity to actively care for others. The Qur'an and the Sunnah repeatedly emphasize the importance of justice, protecting the weak and helping the disadvantaged. Our faith should be expressed not only through prayer and fasting, but also through practical actions aimed at helping those who need our support the most. In today's world, the question often arises: why are so many religious leaders and scholars silent in the face of injustice? Why do their sermons focus exclusively on personal piety, and not on the collective problems of the Muslim world?

Historically, Islam has always been a religion that aspired to change society for the better. The Prophet Muhammad (peace and blessings of Allah be upon him) not only taught his followers to pray, but also demanded that they act to improve the living conditions of others. He created a community where everyone felt protected and valued. Today we see that this tradition is sometimes forgotten or ignored. Scholars should use their platforms to draw attention to the problems of the Palestinians and other oppressed groups. They are obliged to remind people about the basic principles of Islam.: justice, equality and mutual assistance.

This cry of the Palestinian soul is not just an expression of pain, it is an appeal to the conscience of the entire Islamic Ummah. This is a reminder that Islam is not only rituals and rituals, but also an active position in defense of justice, helping the oppressed and fighting for the rights of those who are deprived of a voice. "What Ramadan are you talking about?" This question is a reproach to those who limit their religion to only external manifestations of piety. Yes, we fast, we pray, we pay zakat, we perform Hajj and we perform night prayer Tarawih. But where is our responsibility to those who suffer? Where is our solidarity with the Palestinians, who have been living under occupation, blockade and violence for more than seventy years?

Ramadan is a time when Muslims should be especially sensitive to the pain of others. The Prophet Muhammad (peace and blessings of Allaah be upon him) said: "None of you will believe until you wish your brother (in faith) what you wish for yourself." (Hadith from al-Bukhari and Muslim). But where is our desire to help the Palestinians? Where are our actions aimed at alleviating their suffering?

"Where are the scholars of the Ummah? Where are the imams of the mosques? Where are those who climb the Minbari?" These questions are addressed to those who have knowledge and authority in the Islamic world. Scientists and imams have a huge responsibility to make the voice of the oppressed heard. They should not only talk about the spiritual aspects of Ramadan, but also raise issues of social justice, human rights protection, and assistance to those in need.

Islamic leaders should use their platforms to draw the world's attention to the tragedy of Palestine. They should organize fundraising, coordinate humanitarian aid, and urge governments of Muslim countries to take active action. Ramadan is not only a month of fasting and prayer, but also a time for active action.

This cry of the soul is not just an expression of despair, it is a wake—up call. The Islamic Ummah cannot remain indifferent to the suffering of the Palestinians. We must remember that our faith is tested not only by how we perform rituals, but also by how we treat those who need our help. Ramadan is a time for action. Let's use this blessed month to help those who need it the most. After all, if we pity those on earth, those in heaven will pity us.

One of the key principles of Islam is the unity of the Ummah. We are all part of one big family, regardless of our background, language or culture. When one member of this family is suffering, we all need to feel that pain and react accordingly. The Prophet Muhammad (peace be upon him) He said, "A Muslim is someone from whom other Muslims find safety in their words and deeds." (al-Bukhari). This means that our duty is to protect each other and stand shoulder to shoulder in difficult times.

Ramadan is not just a month of fasting and prayer. This is a time when we need to rethink our priorities and reassess our role in this world. Let's make this Ramadan special by focusing our attention and efforts on helping our brothers and sisters in Palestine. As the Prophet Muhammad (peace and blessings of Allah be upon him) said: "Anyone who sees injustice and remains silent becomes a participant in it." Let's not be silent. Let's become the voice of those who cannot be heard. Let's unite for justice and peace.

O Muslims! May our faith manifest itself not only in words, but also in actions. Raise your hands in sincere supplication for Gaza. Support those in need with means, words, appeals, and spreading the truth. Don't be silent when brothers and sisters are suffering! May the mercy of Allah descend upon the oppressed, and may our Ummah become united again, as the Prophet (peace and blessings of Allah be upon him) desired.

حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ "we have had enough of Allah, and what an excellent patron!" Sura "Al Imran", verse 173.

Ramazan arifesinde islami Ümmetin vicdanına çağrı...

Ramazan, rahmet, ibadet ve bereket ayıdır. O ay, kalplerin iman ışığıyla dolup taştığı,ruhların ise dünyanın koşuşturmacasından arındığı aydır. Ama Gazze sokakları kanla doluyken Ramazanla nasıl karşılaşılır? Aileler harabeler arasında yiyecek kırıntıları aramaya zorlandığında iftar nasıl hazırlanır? Camilerin duvarlarının dışında patlamalar ve aç çocukların ağlamaları duyulduğunda Teravih nasıl dua edilir?

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

Filistinlinin ruhunun çığlığı: Hangi Ramazandan bahsediyorsunuz?

Ey Muhammed'in Ümmeti, ey dünyanın Müslümanları! Binlerce kardeşimiz moloz altında yatarken ve kimse onları toprağa bile veremediğinde hangi Ramazandan bahsediyorsunuz? Anneler ağlayarak çocuklarının kanlı bedenlerini ellerinde tuttuklarında hangi Ramazandan bahsediyorsunuz? Ümmetimiz bölünmüşse ve aramızdaki en ezilenlerin acılarına kayıtsız kalırsa ne tür bir ibadetten bahsedebiliriz?

Merhametten bahseden ama adaletsizlikten sessiz kalanlar nerede? Tövbe çağrısı yapan ama kardeşlerimizin acısına gözlerini kapatanlar nerede? Alimler nerede, imamlar nerede, Müslümanların yöneticileri nerede, neden Filistinlileri savunmak için seslerini yükseltmiyorlar? Gökten bombalar düştüğünde camilerde neden sessizlik oluyor? Kabe çevresinde tavaf yapılırken neden Gazze için yalvarmıyorlar?

Bugün Gazze'de güvenli bir ev yok, sıcak bir sığınak yok, bir parça ekmek yok. Çocuklar, yaşlılar, kadınlar açlıktan, soğuktan, yaralardan ölüyorlar. İnsanlar refah için değil, ertesi sabaha kadar yaşamak için dua ediyorlar. Yardım bekliyorlar, destek bekliyorlar ama çığlıkları dünyanın kayıtsızlığıyla boğuluyor. Bu, Hz. Muhammed'in (Allah'ın selamı ve bereketleri onun üzerine olsun) tek bir beden olarak bahsettiği Ümmet midir, bir organ hastalanırsa tüm organizma acı çeker mi? Ezilenlerin savunmasına gelen bu Ümmet mi? Bunlar, kardeşlerini dertte bırakmayan Müslümanlar mı?

Eğer Ramazan'ı bekliyorsanız, bilin ki Gazze'de onun sizin gibi beklenmediğini bilin. Orada şenlikli çadırları beklemiyorlar, aç çocuklar için ekmek bekliyorlar. Orada kutsanmış ibadet gecelerini değil, hava saldırılarının sesi olmadan sessizliği bekliyorlar. Orada bayram namazını beklemiyorlar, imanla kardeşlerinden adalet ve yardım bekliyorlar! Ancak milyonlarca Müslüman bu mübarek zamanın neşe ve umutla gelmesini beklerken, binlerce Filistinli savaşın, yoksulluğun ve adaletsizliğin baskısı altında hayatta kalmak için savaşmaya devam ediyor.

Düşünelim: Filistin'deki kardeşlerimiz acı çekerken Ramazan kutlamalarından nasıl bahsedebiliriz? Evlerinin yıkıldığını, çocuklarının açlıktan öldüğünü ve geleceklerinin belirsiz kaldığını bilerek bu kutsal aya nasıl sakince hazırlanabiliriz?

Ramazan, sadece düşünmenin değil, bir eylem zamanı olarak

Ramazan sadece kişisel tövbe ve ruhsal arınma zamanı değil, aynı zamanda başkalarına aktif olarak özen gösterme fırsatıdır. Kuran ve Sünnet, adaletin, zayıfların korunmasının ve dezavantajlılara yardım etmenin önemini defalarca vurgulamaktadır. İnancımız sadece dua ve oruç tutarak değil, aynı zamanda desteğimize en çok ihtiyaç duyanlara yardım etmeyi amaçlayan pratik eylemlerle de ifade edilmelidir. Günümüz dünyasında soru sık sık ortaya çıkıyor: Neden birçok dini lider ve bilim adamı adaletsizlik karşısında sessiz kalıyor? Vaazları neden Müslüman dünyasının kolektif sorunlarına değil, yalnızca kişisel dindarlıklara odaklanıyor?

Tarihsel olarak İslam her zaman toplumu daha iyiye doğru değiştirmeye çalışan bir din olmuştur. Hz. Muhammed (as) sadece takipçilerine dua etmeyi öğretmekle kalmadı, aynı zamanda çevrelerindeki insanların yaşam koşullarını iyileştirmek için harekete geçmelerini de istedi. Herkesin kendini güvende ve değerli hissettiği bir topluluk yarattı. Bugün bu geleneğin bazen unutulduğunu veya göz ardı edildiğini görüyoruz. Bilim adamları, Filistinlilerin ve diğer ezilen grupların sorunlarına dikkat çekmek için tribünlerini kullanmalıdır. İnsanlara İslam'ın temel ilkelerini hatırlatmakla yükümlüdürler: adalet, eşitlik ve karşılıklı yardımlaşma.

Filistinlinin ruhunun bu çığlığı sadece bir acı ifadesi değil, tüm İslami Ümmetin vicdanına yapılan bir çağrıdır. Bu, İslam'ın sadece ritüeller ve ayinler değil, aynı zamanda adaleti savunmak, ezilenlere yardım etmek ve sesinden mahrum kalanların hakları için mücadele etmek için aktif bir konum olduğunu hatırlatır. «Hangi Ramazandan bahsediyorsunuz?» Bu soru, dinlerini yalnızca dışsal dindarlık tezahürleriyle sınırlayanlara bir kınamadır. Evet, oruç tutuyoruz, dua ediyoruz, zekat veriyoruz, hacca gidiyoruz ve gece namazı kılıyoruz. Ama acı çekenlere karşı sorumluluğumuz nerede? Yetmiş yılı aşkın süredir işgal, abluka ve şiddet içinde yaşayan Filistinlilerle dayanışmamız nerede?

Ramazan, Müslümanların başkalarının acısını özellikle keskin hissetmeleri gereken bir zamandır. Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle dedi: «Kardeşine (imanla) kendi dilediğini dileyene kadar hiçbiriniz inanmayacaktır.» (Buhari ve Müslim'den hadis). Peki Filistinlilere yardım etme arzumuz nerede? Onların acılarını hafifletmeye yönelik eylemlerimiz nerede?

"Ümmetin alimleri nerede? Camilerin imamları nerede? Minbarlara çıkanlar nerede?» Bu sorular İslam dünyasında bilgi ve yetkiye sahip olanlara yöneliktir. Ezilenlerin sesinin duyulmasından alimler ve imamlar büyük ölçüde sorumludur. Sadece Ramazan'ın manevi yönlerinden bahsetmemeli, aynı zamanda sosyal adalet, insan haklarının korunması ve başı dertte olanlara yardım konularını da gündeme getirmelidirler.

İslami liderler, Filistin'in trajedisine dünya kamuoyunun dikkatini çekmek için platformlarını kullanmalıdır. Bağış toplama etkinlikleri düzenlemeli, insani yardımı koordine etmeli ve Müslüman ülkelerin hükümetlerini harekete geçmeye çağırmalıdırlar. Ramazan sadece oruç ve dua ayı değil, aynı zamanda aktif faaliyetlerin de zamanıdır.

Ruhun bu çığlığı sadece umutsuzluğun bir ifadesi değil, uyanma çağrısıdır. İslami Ümmet, Filistinlilerin çektiği acılara kayıtsız kalamaz. İnancımızın sadece ayinleri nasıl yaptığımızla değil, yardımımıza ihtiyacı olanlara nasıl davrandığımızla da test edildiğini hatırlamalıyız. Ramazan, eylem zamanı. Bu mübarek ayı en çok ihtiyacı olanlara yardım etmek için kullanalım. Eğer yeryüzündekilere acırsak, göklerde bulunanlar bize acır.

İslam'ın temel ilkelerinden biri Ümmetin birliğidir. Kökenimiz, dilimiz veya kültürümüz ne olursa olsun hepimiz aynı geniş ailenin parçasıyız. Bu ailenin bir üyesi acı çektiğinde, hepimiz bu acıyı hissetmeli ve buna göre tepki vermeliyiz. Hz. Muhammed (onun üzerine olsun) dedi ki: "Müslüman, diğer Müslümanların sözlerinde ve işlerinde güvenlik bulduğu kişidir." (Buhari). Bu, zor zamanlarda birbirimizi korumak ve omuz omuza durmak bizim görevimiz olduğu anlamına gelir.

Ramazan sadece oruç ve dua ayı değildir. Bu, önceliklerimizi yeniden gözden geçirmemiz ve bu dünyadaki rolümüzü yeniden değerlendirmemiz gereken bir zamandır. Dikkatimizi ve çabalarımızı Filistin'deki kardeşlerimize yardım etmeye yönlendirerek bu Ramazan'ı özel kılalım. Hz. Muhammed'in dediği gibi (Allah'ın selamı ve bereketleri onun üzerine olsun): "Haksızlığı gören ve sessiz kalan, haksızlığa taraf olandır." Sessiz kalmayalım. Hadi duyulamayanların sesi olalım. Adalet ve barış için birleşelim.

Ey Müslümanlar! İnancımız sadece sözlerle değil, eylemlerle de tezahür etsin. Gazze için içten yalvararak ellerinizi kaldırın. İhtiyacı olanları araçlarla, sözle, çağrıyla, gerçeğin yayılmasıyla destekleyin. Kardeşleriniz acı çektiğinde susmayın! Allah'ın rahmeti ezilenlerin üzerine düşsün ve Ümmetimiz Peygamberin istediği gibi tekrar bir olsun (Allah'ın selamı ve bereketleri onun üzerine olsun).

حَسببننَا اللَهه و وَنععممَ الووَكييل нам "Allah bize yeter, bu ne güzel patron!" Alu İmran Suresi, ayet 173.

Një apel për ndërgjegjen e Umetit Islam në prag Të Ramazanit...

Ramazani është një muaj mëshire, adhurimi dhe bekimi. Është një muaj kur zemrat mbushen me dritën e besimit dhe shpirtrat pastrohen nga kotësia e kësaj bote. Por si e festoni Ramazanin kur rrugët E Gazës janë të mbuluara me gjak? Si të gatuajmë iftar kur familjet detyrohen të kërkojnë thërrime ushqimi midis rrënojave? Si mund të luteni Taraweeh kur ka tinguj shpërthimesh dhe duke qarë fëmijë të uritur jashtë mureve të xhamive?

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj:

Klithma e shpirtit Palestinez: Për Cilin Ramazan po flisni?

O Ummet I Muhamedit, O Myslimanë të botës! Për çfarë Lloj Ramazani po flisni, kur mijëra vëllezër dhe motra tona janë të shtrirë nën rrënoja dhe askush nuk mund t'i varrosë? Për çfarë Lloj Ramazani po flisni kur nënat mbajnë trupat e përgjakur të fëmijëve të tyre në lot? Për çfarë lloj adhurimi mund të flasim nëse Umeti ynë është i ndarë dhe indiferent ndaj vuajtjeve të më të shtypurve mes nesh?

Ku janë ata që flasin për mëshirë, por heshtin për padrejtësi? Ku janë ata që kërkojnë pendim, por mbyllin sytë nga dhimbja e vëllezërve tanë? Ku janë dijetarët, ku janë imamët, ku janë sunduesit Myslimanë, pse nuk e ngrenë zërin në mbrojtje Të Palestinezëve? Pse ka heshtje në xhami kur bombat bien nga qielli? Pse është e mundur që kur tawaf kryhet rreth Qabes, Nuk ka lutje për Gazën?

Sot nuk ka shtëpi të sigurt në Gaza, nuk ka strehë të ngrohtë, nuk ka copë bukë. Fëmijët, të moshuarit dhe gratë po vdesin nga uria, të ftohtit dhe plagët. Njerëzit nuk luten për mirëqenie, por për të jetuar deri në mëngjesin tjetër. Ata presin ndihmë, presin mbështetje, por klithmat e tyre mbyten nga indiferenca e botës. A është Ky Umeti, Për të cilin Profeti Muhamed (paqja dhe bekimi I Allahut qofshin mbi të) foli si një trup, ku nëse një organ sëmuret, i gjithë trupi vuan? A është Ky Lloji I Umetit që qëndron për të shtypurit? A Janë Këta Muslimanët që nuk i lënë vëllezërit e tyre në baltë?

Nëse jeni duke pritur Ramazanin, atëherë dijeni se nuk pritet Në Gaza ashtu siç jeni. Ata nuk janë duke pritur për tenda festive, por bukë për fëmijët e uritur. Ata nuk presin netë të bekuara adhurimi atje, por heshtje pa tingujt e sulmeve ajrore. Ata nuk janë duke pritur për lutje festive, por për drejtësi dhe ndihmë nga vëllezërit e tyre në besim! Sidoqoftë, ndërsa miliona Myslimanë e presin këtë kohë të bekuar me gëzim dhe shpresë, mijëra Palestinezë vazhdojnë të luftojnë për të mbijetuar nën zgjedhën e luftës, varfërisë dhe padrejtësisë.

Le të mendojmë për këtë: si mund të flasim për festimin e Ramazanit kur vëllezërit dhe motrat tona në Palestinë po vuajnë? Si mund të përgatitemi me qetësi për këtë muaj të shenjtë, duke e ditur se shtëpitë e tyre janë shkatërruar, fëmijët e tyre po vdesin nga uria dhe e ardhmja e tyre mbetet e pasigurt?

Ramazani si kohë veprimi, jo vetëm reflektimi

Ramazani nuk është vetëm një kohë për pendim personal dhe pastrim shpirtëror, por edhe një mundësi për t'u kujdesur në mënyrë aktive për të tjerët. Kurani dhe Suneti theksojnë vazhdimisht rëndësinë e drejtësisë, duke mbrojtur të dobëtit dhe duke ndihmuar të pafavorizuarit. Besimi ynë duhet të shprehet jo vetëm përmes lutjes dhe agjërimit, por edhe përmes veprimeve praktike që synojnë të ndihmojnë ata që kanë më shumë nevojë për mbështetjen tonë. Në botën e sotme, shpesh lind pyetja: pse kaq shumë udhëheqës fetarë dhe studiues heshtin përballë padrejtësisë? Pse predikimet e tyre përqendrohen ekskluzivisht në devotshmërinë personale, dhe jo në problemet kolektive të botës Myslimane?

Historikisht, Islami ka qenë gjithmonë një fe që aspironte të ndryshonte shoqërinë për mirë. Profeti Muhamed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) jo vetëm që i mësoi ndjekësit e tij të luteshin, por gjithashtu kërkoi që ata të vepronin për të përmirësuar kushtet e jetesës së të tjerëve. Ai krijoi një komunitet ku të gjithë ndiheshin të mbrojtur dhe të vlerësuar. Sot shohim se kjo traditë ndonjëherë harrohet ose injorohet. Studiuesit duhet të përdorin platformat e tyre për të tërhequr vëmendjen ndaj problemeve të Palestinezëve dhe grupeve të tjera të shtypura. Ata janë të detyruar t'u kujtojnë njerëzve për parimet themelore të Islamit.: drejtësi, barazi dhe ndihmë reciproke.

Kjo klithmë e shpirtit Palestinez nuk është vetëm një shprehje dhimbjeje, por është një thirrje për ndërgjegjen e Të gjithë Ummetit Islam. Kjo është një kujtesë se Islami nuk është vetëm rituale dhe rituale, por edhe një pozicion aktiv në mbrojtje të drejtësisë, duke ndihmuar të shtypurit dhe duke luftuar për të drejtat e atyre që janë të privuar nga një zë. "Për Çfarë Ramazani po flisni?"Kjo pyetje është një qortim për ata që kufizojnë fenë e tyre vetëm në shfaqje të jashtme të devotshmërisë. Po, agjërojmë, lutemi, paguajmë zekatin, kryejmë Haxhin dhe kryejmë Namazin E natës Taravih. Por ku është përgjegjësia jonë ndaj atyre që vuajnë? Ku është solidariteti ynë me Palestinezët, të cilët kanë jetuar nën pushtim, bllokadë dhe dhunë për më shumë se shtatëdhjetë vjet?

Ramazani është një kohë kur Myslimanët duhet të jenë veçanërisht të ndjeshëm ndaj dhimbjes së të tjerëve. Profeti Muhamed (paqja dhe bekimi I Allahut qofshin mbi të) tha: "Askush nga ju nuk do të besojë derisa t'i uroni vëllait tuaj (në besim) atë që dëshironi për veten tuaj."(Hadith nga al-Bukhari dhe Muslim). Por ku është dëshira jonë për të ndihmuar Palestinezët? Ku janë veprimet tona që synojnë zbutjen e vuajtjeve të tyre?

"Ku janë dijetarët e Umetit? Ku janë imamët e xhamive? Ku janë ata që ngjiten Në Minbari?"Këto pyetje u drejtohen atyre që kanë njohuri dhe autoritet në botën Islame. Shkencëtarët dhe imamët kanë një përgjegjësi të madhe për ta bërë zërin e të shtypurve të dëgjohet. Ata jo vetëm që duhet të flasin për aspektet shpirtërore të Ramazanit, por edhe të ngrenë çështje të drejtësisë sociale, mbrojtjes së të drejtave të njeriut dhe ndihmës për ata që kanë nevojë.

Udhëheqësit islamikë duhet të përdorin platformat e tyre për të tërhequr vëmendjen e botës ndaj tragjedisë së Palestinës. Ata duhet të organizojnë mbledhjen e fondeve, të koordinojnë ndihmën humanitare dhe të nxisin qeveritë e vendeve Myslimane të ndërmarrin veprime aktive. Ramazani nuk është vetëm një muaj agjërimi dhe lutjeje, por edhe një kohë për veprim aktiv.

Kjo klithmë e shpirtit nuk është vetëm një shprehje dëshpërimi, është një thirrje zgjimi. Ummeti Islam nuk mund të qëndrojë indiferent ndaj vuajtjeve të Palestinezëve. Ne duhet të kujtojmë se besimi ynë testohet jo vetëm nga mënyra se si i kryejmë ritualet, por edhe nga mënyra se si i trajtojmë ata që kanë nevojë për ndihmën tonë. Ramazani është një kohë për veprim. Le ta përdorim këtë muaj të bekuar për të ndihmuar ata që kanë më shumë nevojë. Në fund të fundit, nëse i mëshojmë atyre në tokë, ata në qiell do të na mëshirojnë.

Një nga parimet kryesore të Islamit është uniteti i Umetit. Të gjithë jemi pjesë e një familjeje të madhe, pavarësisht prejardhjes, gjuhës apo kulturës sonë. Kur një anëtar i kësaj familjeje vuan, të gjithë duhet ta ndiejmë atë dhimbje dhe të reagojmë në përputhje me rrethanat. Profeti Muhamed (paqja qoftë mbi të) ai tha: "Një Musliman është dikush nga i cili Muslimanët e tjerë gjejnë siguri në fjalët dhe veprat e tyre."(al-Bukhari). Kjo do të thotë që detyra jonë është të mbrojmë njëri-tjetrin dhe të qëndrojmë krah për krah në kohë të vështira.

Ramazani nuk është vetëm një muaj agjërimi dhe lutjeje. Kjo është një kohë kur ne duhet të rimendojmë përparësitë tona dhe të rivlerësojmë rolin tonë në këtë botë. Le ta bëjmë këtë Ramazan të veçantë duke përqendruar vëmendjen dhe përpjekjet tona për të ndihmuar vëllezërit dhe motrat tona në Palestinë. Ndërsa Profeti Muhamed (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të) tha: "Kushdo që sheh padrejtësi dhe hesht bëhet pjesëmarrës në të."Të mos heshtim. Le të bëhemi zëri i atyre që nuk mund të dëgjohen. Le të bashkohemi për drejtësi dhe paqe.

O Muslimanë! Besimi ynë mund të shfaqet jo vetëm me fjalë, por edhe me veprime. Ngrini duart në lutje të sinqertë për Gazën. Mbështetni ata që kanë nevojë me mjete, fjalë, thirrje dhe përhapjen e së vërtetës. Mos hesht kur vëllezërit dhe motrat po vuajnë! Mëshira e Allahut qoftë mbi të shtypurit dhe Umeti ynë qoftë përsëri i bashkuar, ashtu siç dëshironte Profeti (paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të).

حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ "ne kemi pasur mjaft i All-llahut, dhe atë që një i shkëlqyer mbrojtës!" Sura "Al Imran", vargu 173.