Печальная реальность: между намазом и "вне зоны действия сети"...
The sad reality is between prayer and "out of range of the network"... / Üzücü gerçeklik: Namaz ile "ağın kapsamı dışında" arasında... / Realiteti i trishtuar është midis lutjes dhe " jashtë rrezes së rrjetit"...
В наше время технологии изменили способ, которым мы взаимодействуем с миром. Мы можем сидеть в одном помещении с семьёй или друзьями, но быть полностью погружёнными в экран телефона, не слыша, что говорят рядом. Однако, когда мы совершаем намаз, находясь в комнате с людьми, которые разговаривают, мы замечаем каждое их слово. Разве это не странно? Этот парадокс указывает на проблему глубины нашего внимания. Когда мы в социальных сетях, мы настолько погружены в виртуальное пространство, что теряем связь с окружающими. Но когда мы стоим перед Аллахом в молитве, наше сознание, вместо того чтобы сосредоточиться на поклонении, блуждает в посторонних мыслях...
Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:
В современном мире мы часто сталкиваемся с парадоксальной ситуацией, которая ярко иллюстрирует наше духовное состояние. С одной стороны, мы можем совершать намаз в комнате, где люди разговаривают, и после завершения молитвы осознавать, что мы невольно слышали все их разговоры. С другой стороны, когда мы погружены в мир гаджетов, социальных сетей или мессенджеров, мы становимся глухими к голосу рядом сидящего человека, который пытается до нас достучаться. Это явление — не просто бытовая ситуация, а глубокий символ того, как наше внимание и сознание распределяются между мирским и духовным.
Намаз — это не просто ритуал, это момент, когда мусульманин устанавливает прямую связь со своим Создателем. Во время намаза мы отключаемся от мирской суеты, сосредотачиваясь на молитве и размышлениях о вечном. Однако, если наше сердце и ум не полностью погружены в молитву, мы можем физически находиться в состоянии намаза, но духовно оставаться в мире мирских забот. Именно поэтому мы можем слышать разговоры вокруг, даже если стараемся их игнорировать. Это говорит о том, что наше внимание не полностью принадлежит Аллаху в этот момент.
Когда мы погружаемся в виртуальный мир, мы часто теряем связь с реальностью. Человек, который обращается к нам, становится "невидимым" для нашего сознания, потому что мы находимся в другом измерении — мире иллюзий, созданных технологиями. Это состояние можно назвать "вне зоны действия сети" не только в буквальном, но и в духовном смысле. Мы отдаляемся от людей, от своих обязанностей, а иногда и от самих себя.
Потерянные дни: важность полезных дел
Каждый день, в котором не совершено полезное дело на пути Аллаха, является потерянным, напоминает нам о ценности времени. Время — это единственный ресурс, который невозможно вернуть. Пророк Мухаммад (мир ему и благословение Аллаха) говорил: "Не сдвинутся ступни раба в День Суда, пока он не будет спрошен о четырёх вещах: о его жизни и как он её провёл, о его молодости и как он её использовал, о его имуществе и как он его приобрёл и на что потратил, и о его знаниях и как он их применял". (Тирмизи).
Каждый день — это возможность сделать что-то полезное для себя, своей семьи, общества и, самое главное, для довольства Аллаха. Полезное дело на пути Аллаха — это не только молитва или пост, но и любое благое действие, которое приносит пользу другим: помощь нуждающимся, доброе слово, поддержка близких, распространение знаний, борьба с несправедливостью. Прожитый день — это дар от Аллаха, и мы должны использовать его с умом. Потерянный день — это не только день, когда мы ничего не сделали, но и день, когда мы упустили возможность приблизиться к Аллаху. Осознанное отношение ко времени, внимание к своим поступкам и постоянное стремление к улучшению — это ключ к тому, чтобы наша жизнь стала осмысленной и полезной на пути Аллаха.
Печальная реальность, описанная в начале, — это не просто наблюдение, а призыв к действию. Мы должны стремиться к тому, чтобы наше внимание и энергия были направлены на то, что действительно важно. Намаз должен быть не просто формальностью, а моментом полного погружения в связь с Аллахом. Наше время должно быть наполнено полезными делами, которые приближают нас к довольству Создателя. И, наконец, мы должны помнить, что каждый день — это подарок, который мы обязаны использовать с пользой.
Мы живем в эпоху, когда внимание человека разрывается между бесчисленными источниками информации и развлечений. Однако истинный успех заключается в том, чтобы сосредоточиться на самом важном – на служении Аллаху. Пусть каждый из нас стремится к тому, чтобы его сердце было внимательным в поклонении, а не рассеянным в мирском. Ведь в конечном итоге нас спросят не о том, сколько сообщений мы прочли, а о том, как мы провели свою жизнь и насколько были преданы Аллаху. «Отчитывай себя до того, как тебя будут отчитывать». (Умар ибн аль-Хаттаб, да будет доволен им Аллах).
Пусть каждый день нашей жизни будет наполнен добрыми делами, заботой о ближних и поклонением Создателю. Пусть мы никогда не задумаемся о прошедшем с сожалением, а вспомним свои дни с радостью, зная, что они были потрачены на благо души и угождение Аллаху. Пусть Аллах поможет нам быть осознанными, ценить своё время и совершать дела, которые принесут нам пользу в этом мире и в Вечной жизни Ахирата. Аминь!
The sad reality is between prayer and "out of range of the network"...
In our time, technology has changed the way we interact with the world. We can sit in one room with family or friends but be completely absorbed in the screen of a phone, not hearing what is being said around us. However, when we pray while people in the room are talking, we notice every word they say. Isn't that strange? This paradox points to a problem with the depth of our attention. When we are on social media, we become so immersed in the virtual space that we lose connection with those around us. But when we stand before Allah in prayer, instead of focusing on worship, our consciousness wanders to unrelated thoughts...
Praise be to Allah, Whom we praise and from Whom we seek help and forgiveness. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and from wrongful actions. Whoever Allah guides, no one can mislead; and whoever He leaves astray, no one can guide. We bear witness that there is none worthy of worship except Allah alone, and we bear witness that Muhammad is His servant and Messenger. And then:
In the modern world, we often encounter a paradoxical situation that vividly illustrates our spiritual state. On the one hand, we may perform Salah in a room where people are talking, and after finishing the prayer, we realize that we inadvertently heard all their conversations. On the other hand, when we are immersed in the world of gadgets, social media, or messengers, we become deaf to the person sitting next to us who is trying to reach out. This phenomenon is not just a mundane occurrence but a profound symbol of how our attention and awareness are divided between worldly and spiritual matters.
Salah is not just a ritual; it is a moment when a Muslim establishes a direct connection with their Creator. During Salah, we disconnect from worldly distractions, focusing on prayer and reflecting on the eternal. However, if our heart and mind are not fully immersed in the prayer, we may physically be in the state of Salah but spiritually remain in the realm of worldly concerns. That is why we can hear conversations around us, even if we try to ignore them. It indicates that our attention does not fully belong to Allah at that moment.
When we dive into the virtual world, we often lose touch with reality. The person addressing us becomes "invisible" to our consciousness because we are in another dimension — the world of illusions created by technology. This state can be called "out of network coverage," not only literally but also spiritually. We distance ourselves from people, from our responsibilities, and sometimes even from ourselves.
Lost Days: The Importance of Useful Deeds
Every day in which no useful deed is done for the sake of Allah is a lost day, reminding us of the value of time. Time is the only resource that cannot be recovered. Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him) said: "The feet of the servant will not move on the Day of Judgment until he is asked about four things: his life and how he spent it, his youth and how he used it, his wealth and how he acquired and spent it, and his knowledge and how he applied it." (Tirmidhi).
Each day is an opportunity to do something useful for oneself, one’s family, society, and, most importantly, for the pleasure of Allah. A useful deed on the path of Allah is not only prayer or fasting but any good action that benefits others: helping the needy, speaking kindly, supporting loved ones, spreading knowledge, fighting injustice. A lived day is a gift from Allah, and we must use it wisely. A lost day is not only a day when we did nothing but also a day when we missed the chance to draw closer to Allah. Mindful use of time, attention to our actions, and constant striving for improvement are the keys to making our lives meaningful and beneficial on the path of Allah.
The sad reality described at the beginning is not just an observation but a call to action. We must strive to direct our attention and energy toward what truly matters. Salah should not be a mere formality but a moment of complete immersion in the connection with Allah. Our time should be filled with useful deeds that bring us closer to the pleasure of the Creator. Finally, we must remember that each day is a gift that we are obligated to use productively.
We live in an era where human attention is torn between countless sources of information and entertainment. However, true success lies in focusing on what is most important—serving Allah. Let each of us strive to have a heart attentive in worship and not distracted by worldly matters. For ultimately, we will not be asked how many messages we read, but how we spent our lives and how devoted we were to Allah. "Hold yourself accountable before you are held accountable." (Umar ibn al-Khattab, may Allah be pleased with him).
May every day of our lives be filled with good deeds, care for others, and worship of the Creator. May we never reflect on the past with regret, but remember our days with joy, knowing they were spent for the benefit of the soul and the pleasure of Allah. May Allah help us to be mindful, value our time, and perform deeds that will benefit us in this world and the Eternal Hereafter. Ameen!
Üzücü gerçeklik: Namaz ile "ağın kapsamı dışında" arasında...
Günümüzde teknoloji, dünyayla etkileşim kurma şeklini değiştirdi. Ailemizle veya arkadaşlarımızla aynı odada oturabiliriz, ancak tamamen telefon ekranına dalıp çevremizde söylenenleri duymadan uzaklaşabiliriz. Ancak namaz kılarken, odada konuşan insanlar olsa bile, her kelimeyi fark ederiz. Bu garip değil mi? Bu paradoks, dikkatimizin derinliğiyle ilgili bir sorun gösteriyor. Sosyal medyada olduğumuzda, sanal dünyaya o kadar dalarız ki çevremizdekilerle olan bağlantımızı kaybederiz. Fakat Allah'a karşı namaz kılarken, bilinçli olarak ibadete odaklanmak yerine zihnimiz başka düşüncelere kayar…
Hamd, yalnızca kendisine layık olan Allah’a mahsustur. Biz O’ndan yardım ve mağfiret dileriz. Ruhumuzun kötülüğünden ve kötü işlerimizden Allah’a sığınırız. Allah tarafından doğru yola iletilen kimseyi hiçbir güç sapıtamaz; Allah tarafından sapıtılan kimseyi de doğru yola iletecek bir güç yoktur. Şahitlik ederiz ki, hiçbir ilah yoktur Allah’tan başka ve Muhammed O’nun kulu ve elçisidir. Ve sonra:
Modern dünyada sıkça karşılaştığımız paradoksal bir durum, manevi durumumuzu net bir şekilde ortaya koyuyor. Bir yandan, insanların konuştuğu bir odada namaz kılar ve namaz bittiğinde onların tüm konuşmalarını fark ettiğimizi anlarız. Öte yandan, sosyal medya, cihazlar ya da mesaj uygulamalarında kaybolduğumuzda, yanımızda oturan ve bize ulaşmaya çalışan kişinin sesini duymaz oluruz. Bu fenomen basit bir günlük olaydan öte, dikkatimizin ve farkındalığımızın dünyevi ve manevi konular arasında nasıl bölündüğünü gösteren derin bir semboldür.
Namaz sadece bir ritüel değil, bir Müslümanın Yaratıcısıyla doğrudan bağlantı kurduğu bir andır. Namaz sırasında dünyevi meşguliyetlerden uzaklaşır, dua eder ve ebediyet üzerine düşünürüz. Ancak kalbimiz ve zihnimiz tamamen namaza dalmamışsa, fiziksel olarak namazda olsak bile manen dünyevi endişeler içinde kalabiliriz. İşte bu yüzden çevremizdeki konuşmaları duyarız, onları görmezden gelmeye çalışsak bile. Bu, dikkatimizin o anda tamamen Allah’a ait olmadığını gösterir.
Sanal dünyaya daldığımızda genellikle gerçeklikten koparız. Bize hitap eden kişi, teknoloji tarafından yaratılan illüzyonlar dünyasında olduğumuz için bilincimizde "görünmez" hale gelir. Bu durum sadece mecazi anlamda değil, manevi açıdan da "ağ kapsamı dışında" olarak nitelendirilebilir. İnsanlardan, sorumluluklarımızdan ve bazen kendimizden uzaklaşırız.
Kayıp Günler: Faydalı İşlerin Önemi
Allah yolunda faydalı bir iş yapılmayan her gün, zamanın değerini hatırlatan kayıp bir gündür. Zaman, geri alınamayan tek kaynaktır. Peygamber Muhammed (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Kıyamet Günü bir kulun ayakları hareket etmeyecektir, ta ki şu dört şey hakkında hesap verene kadar: Hayatının nasıl geçirdiği, gençliğinin nasıl kullandığı, malının nereden kazandığı ve nasıl harcadığı, bilgisinin nasıl uyguladığı." (Tirmizi)
Her gün, kendimiz için, ailemiz için, toplum için ve en önemlisi Allah'ın rızası için faydalı bir şeyler yapmak için bir fırsattır. Allah yolunda faydalı bir iş sadece namaz ya da oruç değildir, başkalarına fayda sağlayan her iyi eylemdir: ihtiyaç sahiplerine yardım etmek, iyi söz söylemek, sevdiklerimizi desteklemek, bilgi yaymak, adaletsizlikle mücadele etmek gibi. Geçirilen bir gün Allah’tan bir hediyedir, onu akıllıca kullanmalıyız. Kayıp bir gün, hiçbir şey yapmadığımız bir gün olduğu kadar, Allah’a yaklaşmak için fırsatı kaçırdığımız bir gündür de. Dikkatli zaman kullanımı, eylemlerimize dikkat etmek ve sürekli gelişme arzusu, hayatımızı Allah yolunda anlamlı ve faydalı kılan anahtarlardır.
Başlangıçta tarif edilen üzücü gerçeklik sadece bir gözlem değil, aynı zamanda bir çağrıdır. Dikkatimizi ve enerjimizi gerçekten önemli olanlara yönlendirmeliyiz. Namaz sadece bir formalite olmamalı, Allah ile tam bir bağ kurma anı olmalıdır. Zamanımız faydalı işlerle dolu olmalı, bizi Yaratıcı'nın hoşnutluğuna yaklaştırmalıdır. Son olarak, her günün bir hediye olduğunu ve bunu verimli bir şekilde kullanmamız gerektiğini unutmamalıyız.
Sayısız bilgi ve eğlence kaynağı arasında insan dikkatinin parçalandığı bir çağda yaşıyoruz. Ancak gerçek başarı, en önemli şeye odaklanmakta yatar — Allah’a hizmet etmek. Her birimiz, kalbimizin ibadette dikkatli olmasını, dünyevi meselelerde dağılmamasını sağlamalıyız. Çünkü sonunda bize okuduğumuz mesaj sayısı sorulmayacak, hayatımızı nasıl geçirdiğimiz ve Allah’a ne kadar bağlı olduğumuz sorulacak. "Hesap vermeden önce kendini hesaba çek." (Ömer bin Hattab, Allah ondan razı olsun.)
Hayatımızın her günü iyi işler, başkalarına karşı şefkat ve Yüce Yaratıcı'ya ibadetle dolu olsun. Geçmişe pişmanlıkla bakmayalım, günlerimizi ruhumuz için ve Allah’ın hoşnutluğu için harcadığımızı bilerek mutlulukla hatırlayalım. Allah bizi bilinçli kılmasını, zamanımızı değerlendirmemizi ve bu dünyada ve Sonsuz Ahirette bize fayda sağlayacak işler yapmamızı nasip etsin. Âmin!
Realiteti i trishtuar është midis lutjes dhe " jashtë rrezes së rrjetit"...
Në kohën tonë, teknologjia ka ndryshuar mënyrën se si ne bashkëveprojmë me botën. Mund të jemi në të njëjtën dhomë me familjen apo miqtë, por të gjithë të absorbuar në ekranet e telefonave dhe duke mos dëgjuar se çfarë thuhet rreth nesh. Megjithatë, kur bëjmë namazin, edhe në një dhomë ku njerëzit po flasin, vërejmë çdo fjalë që thonë. Nuk është e çuditshme? Ky paradoks tregon një problem të thellësisë së vëmendjes sonë. Kur jemi në rrjetet sociale, jemi aq të përfshirë në hapësirën virtuale sa humbasim lidhjen me të tjerët. Por kur jemi para Allahut në lutje, në vend që të përqendrohemi në adhurim, shpirti ynë lëviz në mendime të tjera…
Lavdi për Allahun, nga kush kërkojmë ndihmë dhe falje. Kërkojmë strehim tek Allahu nga keqësitë e shpirtit tonë dhe veprat e keqija. Kush udhëhiqet nga Allahu, askush nuk mund ta mospërgjejë; dhe kush lë në gabim, askush nuk mund ta drejtojë. Ne deklarojmë se nuk ka asnjë zot që meriton të adhurohet përveç Allahut të Vetëm, dhe deklarojmë se Muhamedi është rob dhe i dërguari i Tij. Dhe pastaj:
Në botën moderne, shpesh ndeshemi me situata paradoksale që ilustrojnë gjendjen tonë spirituale. Nga njëra anë, mund të bëjmë namaz në një dhomë ku njerëzit po flasin, dhe pas përfundimit të lutjes realizojmë se kemi dëgjuar të gjitha bisedat e tyre. Nga ana tjetër, kur jemi të përfshirë në botën e pajisjeve, rrjeteve sociale ose aplikacioneve për mesazhe, bëhemi të gdhendur për njerëzit që janë pranë dhe tentojnë të na tërheqin vëmendjen. Ky fenomen nuk është vetëm një situatë e zakonshme, por një simbol i thellë se si vëmendja dhe vetëdijja jonë ndahet midis botës materiale dhe asaj spirituale.
Namazi nuk është thjesht një ritualet, ai është një moment kur një musliman krijon një lidhje të drejtpërdrejtë me Krijuesin e tij. Gjatë namazit, ne largohemi nga zhurmërat e bots materiale dhe përqendrohemi në lutje dhe reflektimi mbi çështjet e përjetshme. Megjithatë, nëse zemra dhe mendja jonë nuk janë plotësisht të përqendruara në namaz, ne mund të jemi fizikisht në gjendjen e namazit, por shpirtërisht mbetemi në botën e shqetësimeve tokësore. Prandaj, ne mund të dëgjojmë bisedat rreth nesh, madje edhe kur përpiqemi t'i injorojmë ato. Kjo tregon se vëmendja jonë nuk i takon plotësisht Allahut në atë moment.
Kur përjetojmë botën virtuale, shpesh humbasim lidhjen me realitetin. Personi që na adreson bëhet "i padukshëm" për vetëdijen tonë, sepse jemi në një dimension tjetër - botën e iluzioneve të krijuara nga teknologjia. Ky gjendje mund të quhet "jashtë zonës së funksionimit të rrjetit", jo vetëm në kuptimin literal, por edhe në atë shpirtëror. Ne distancohemi nga njerëzit, nga përgjegjësitë tona, dhe nganjëherë edhe nga vetëvetja jonë.
Ditët e Humbura: Rëndësia e Veprave të Dobishme
Çdo ditë në të cilën nuk kryhet një veprim i dobishëm në rrugën e Allahut është një ditë e humbur, e cila na kujton vlerën e kohës. Koha është burimi i vetëm që nuk mund të kthehet prapa. Profeti Muhamedi (paqe dhe barakatet e Allahut mbi të) tha: "Këmbët e një shërbenësi nuk do të lëvizin në Ditën e Gjykimit derisa të pyeten për katër gjëra: jetën dhe se si e ka kaluar atë, rininë dhe se si e ka përdorur atë, pasurinë dhe se si e ka fituar dhe shpenzuar atë, dhe njohuritë dhe se si i ka aplikuar ato." (Tirmizi).
Çdo ditë është një mundësi për të bërë diçka të dobishme për veten, familjen, shoqërinë dhe, më së shumti, për kënaqësinë e Allahut. Një veprim i dobishëm në rrugën e Allahut nuk është vetëm lutja apo agjërimi, por çdo veprim i mirë që sjell përfitime të tjerëve: ndihma e nevojtarëve, fjalët e mira, mbështetja e afërmit, përhapja e njohurive, luftimi i injusticës. Çdo ditë e jetuar është një dhuratë nga Allahu dhe ne duhet ta përdorim atë me zgjuarsi. Një ditë e humbur nuk është vetëm një ditë kur nuk kemi bërë asgjë, por edhe një ditë kur kemi humbur mundësinë për të afër Allahut. Përdorimi i kujdesshëm i kohës, vëmendja ndaj veprimeve tona dhe aspirimi i vazhdueshëm për përmirësim janë çelësat për të bërë jetën tonë të kuptueshme dhe të dobishme në rrugën e Allahut.
Realiteti i trishtueshëm i përshkruar në fillim nuk është thjesht një vëzhgim, por një thirrje për veprim. Duhet të përpiqemi që vëmendja dhe energjia jonë të drejtohen drejt asaj që ka rëndësi. Namazi nuk duhet të jetë thjesht një formalitet, por një moment i plotë përqendrimi në lidhjen me Allahun. Koha jonë duhet të jetë e mbushur me veprime të dobishme që na afron në kënaqësinë e Krijuesit. Dhe në fund, duhet të kujtojmë se çdo ditë është një dhuratë që jemi të obliguar ta përdorim me përfitim.
Ne jetojmë në një epokë ku vëmendja e njeriut ndahet mes burimeve të pafundme të informacionit dhe argëtimit. Megjithatë, suksesi i vërtetë qëndron në përqendrimin në atë që ka më shumë rëndësi – shërbimi i Allahut. Le të përpiqet secili prej nesh që zemra jonë të jetë e kujdesshme në adhurim dhe jo e shpërndarë në çështjet botërore. Sepse në fund, nuk do të na pyesin për sa mesazhe kemi lexuar, por për atë se si kemi kaluar jetën dhe sa i kushtuam vete Allahut. "Vlerëso veten para se të vlerësohen tjerët." (Omer ibn Hattab, Allahu të ketë mëshirë për të).
Le të jetë çdo ditë e jetës sonë e mbushur me vepra të mira, kujdes për të tjerët dhe adhurim të Krijuesit. Le të mos reflektojmë kurrë mbi të kaluarën me keqardhje, por të kujtojmë ditët tona me gëzim, duke ditur që ato janë shpenzuar për përfitimin e shpirtit dhe për kënaqësinë e Allahut. Le të na ndihmojë Allahu të jemi të vetëdijshëm, të vlerësojmë kohën tonë dhe të kryejmë veprat që do të na sjellin përfitime në këtë botë dhe në Jetën Eternale të Aheratit. Ameen!