Мечеть как символ единства и трансцендентности в Исламе...

The mosque as a symbol of unity and transcendence in Islam... / İslam'da birlik ve aşkınlığın sembolü olarak cami... / Xhamia si simbol i unitetit dhe transcendencës në Islam...

Мечеть – это место собрания для намаза и для поклонения Аллаху, в котором не существует алтаря, завесы, в котором нет священника, стоящего спиной ко Всевышнему и лицом к пастве. Самое главное, что имам, который возглавляет молитву, так же стоит вместе со всеми перед Господом. Он предстоит пастве только для того, чтобы остальные, глядя на его движения, синхронизировали свои; он является эталоном этих движений. В исламе по факту существует, возникает корпоративное духовенство, но для него нет легитимной базы. Духовенство никогда не сможет узурпировать, как в христианстве, коренные истоки авторитета. В христианстве авторитет, свет непременно в церкви, и если ты не воцерковлен, не ходишь в церковь, это богоискательная интеллигентщина или секта. В исламе этого быть не может. В религии Ибрахима (мир ему), в религии пророков (мир им), не может быть “приобщения”, потому что Бог является трансцендентным субъектом, абсолютным хозяином, владетелем всего сущего и всех смыслов. И разница между Богом и тварью бездонно велика, она гораздо больше, чем, скажем, между скульптором и его творением; между скульптором и творением есть связь, общая основа. Между тварью и Творцом нет общей основы. © Гейдар Джемаль. Ориентация – Ислам, или назад в будущее. 1999г.

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Мечеть и духовная практика в исламе: суть и смысл

Мечеть в исламе занимает особое место как центр духовной жизни мусульман. Это не просто архитектурное сооружение, а пространство, где верующие собираются для поклонения Аллаху, совершения намаза и укрепления своей веры. В отличие от некоторых других религиозных традиций, мечеть имеет уникальные особенности, которые подчеркивают равенство всех верующих перед Аллахом и отсутствие посредников между человеком и Творцом.

Ислам, как одна из мировых религий, отличается своей уникальной структурой веры, практики и социальной организации. Одним из ключевых элементов этой религии является мечеть — место поклонения Аллаху, где мусульмане собираются для совершения намаза (молитвы). Однако мечеть — это не просто архитектурное сооружение или культовое пространство. Она является символом фундаментальных принципов исламской веры, которые подчеркивают единство, равенство и прямую связь человека с Творцом.

В отличие от многих других религий, где духовенство играет центральную роль в ритуалах и управлении верующими, в исламе нет института священников, которые бы выступали посредниками между человеком и Богом. В мечети нет алтаря, завесы или каких-либо символов, которые могли бы служить объектами поклонения. Вся атмосфера мечети направлена на то, чтобы каждый молящийся мог ощутить свою непосредственную связь с Аллахом.

Имам, который возглавляет молитву, не является священнослужителем в традиционном смысле этого слова. Его роль заключается лишь в том, чтобы быть эталоном для движения и произношения слов молитвы. Он стоит перед джама'атом не как лидер или представитель Бога, а как один из молящихся, который помогает остальным синхронизировать свои действия. Это подчеркивает принцип равенства всех людей перед Богом: богатый и бедный, старший и младший, правитель и подданный — все они равны в глазах Аллаха.

Мечеть символизирует равенство всех мусульман перед Богом. Во время молитвы все верующие, независимо от их социального статуса, богатства или происхождения, стоят в одном ряду. Это подчеркивает, что в исламе нет иерархии, которая бы разделяла людей на "высших" и "низших". Все равны перед Аллахом, и только богобоязненность (таква) делает одного человека лучше другого. Этот принцип равенства также проявляется в отсутствии особого статуса у духовных лидеров. Имам – это не священник, а такой же верующий, который просто обладает большими знаниями и опытом. Его авторитет основан не на сакральной власти, а на его способности вести за собой других в поклонении Аллаху.

Корпоративное духовенство: необходимость или отклонение

Несмотря на отсутствие формального духовенства в исламе, на практике в мусульманских обществах часто возникают группы ученых (‘улама), которые берут на себя функции толкования религиозных текстов, руководства общинами и разрешения спорных вопросов. Эти люди могут выполнять важные социальные и религиозные функции, но их авторитет никогда не может быть абсолютным, как это происходит, например, в христианстве с иерархией церкви.

Ключевое различие заключается в том, что в исламе источником истинного знания и авторитета является только Коран и Сунна Пророка Мухаммада (мир ему и благословения Аллаха). Никакая человеческая организация или группа не может претендовать на исключительное право интерпретации этих источников. Если в христианстве участие в церковной жизни считается необходимым для "воцерковления" и достижения спасения, то в исламе вера и практика являются личными делами каждого человека. Главное — это соблюдение предписаний Шариата и обращение к Аллаху с чистым сердцем.

Одной из основополагающих концепций ислама является трансцендентность Бога. Аллах — это абсолютный Создатель, Владыка всего сущего и высший источник всех смыслов. Между Творцом и тварью существует бездонная пропасть, которая подчеркивает бесконечное величие Бога и ничтожество всего созданного. Эта идея имеет глубокие последствия для понимания места человека в мире. В отличие от некоторых философских или религиозных систем, где человек рассматривается как часть Божественного или способен достичь слияния с Богом, в исламе человек всегда остается созданием, полностью зависимым от милости и Воли Аллаха. Это осознание должно вести к смирению, благодарности и постоянному стремлению к совершенствованию.

Человек не может претендовать на близость к Богу через какие-либо земные достижения или состояния. Единственный путь к Богу — это покорность Его Воле и следование Его заповедям. Ислам называет себя "религией Ибрахима" (мир ему), подчеркивая свою преемственность с древними пророческими традициями. Все пророки, отправленные Аллахом, призывали людей к единобожию (таухиду) — признанию того, что только Аллах достоин поклонения. Этот принцип лежит в основе всей исламской доктрины.

Приобщение к Богу в исламе невозможно через какие-либо ритуалы, символы или посредников. Верующий должен постоянно помнить о своей зависимости от Бога и стремиться к выполнению Его повелений. Это не просто религиозная практика; это образ жизни, который требует постоянного самосовершенствования и контроля над своими желаниями.

Ислам сохраняет чистоту поклонения, отвергая любые формы посредничества. Он утверждает, что связь между человеком и Богом должна быть прямой, искренней и без искажений. Это делает ислам уникальной религиозной системой, где каждый верующий сам отвечает за свою веру и свои поступки перед Аллахом. В мечети, где мусульмане собираются на молитву, нет места для религиозной иерархии. Имам ведёт молитву, но он такой же раб Аллаха, как и все остальные. А значит, каждый человек имеет равный доступ к Господу, и только его искренность и благие дела определяют его положение перед Всевышним.

Мечеть, как место поклонения Аллаху, символизирует основные принципы ислама: равенство всех людей перед Богом, отсутствие посредников в общении с Ним и трансцендентность Творца. В исламе нет места для института духовенства, которое могло бы узурпировать власть над верующими. Каждый человек лично ответственен за свою веру и действия.

Трансцендентность Бога напоминает мусульманам о их скромном положении в мире и необходимости постоянного обращения к Аллаху. Именно эта идея делает ислам универсальной религией, которая объединяет миллионы людей по всему миру, независимо от их происхождения, социального статуса или культурных особенностей. Мечеть — это не просто место для молитвы. Это пространство, где каждый может почувствовать себя частью большой семьи верующих, где царит дух единства и смирения перед Всевышним.

The mosque as a symbol of unity and transcendence in Islam...

The mosque is a place of gathering for prayer and worship of Allah, in which there is no altar, no veil, and no priest standing with his back to the Almighty and facing the congregation. Most importantly, the imam, who leads the prayer, also stands before God together with everyone else. He only faces the congregation so that others, by observing his movements, can synchronize theirs; he serves as a model for these movements. In Islam, there exists in practice a kind of corporate clergy, but it has no legitimate basis. The clergy can never usurp, as in Christianity, the fundamental sources of authority. In Christianity, authority, the light, necessarily resides within the church, and if you are not part of the church, if you do not attend church, it’s either intellectualized god-seeking or sectarianism. This cannot happen in Islam. In the religion of Abraham (peace be upon him), in the religion of the prophets (peace be upon them), there can be no "communion" because God is a transcendent subject, the absolute master, owner of all existence and all meanings. And the difference between God and creation is infinitely vast—it is much greater than, say, the difference between a sculptor and his creation; between a sculptor and his work there is some connection, a common foundation. Between creation and the Creator, there is no common foundation. © Geydar Dzhemal. Orientation – Islam, or Back to the Future. 1999.

Praise be to Allah, whom we praise and seek help and forgiveness from. We seek refuge in Allah from the evil of our souls and bad deeds. Whoever Allah guides, no one can lead astray, and whoever He leaves, no one can guide. We testify that there is no deity worthy of worship except One Allah, and we testify that Muhammad is the servant of Allah and His Messenger. And then:

The Mosque and Spiritual Practice in Islam: Essence and Meaning

The mosque in Islam occupies a special place as the center of spiritual life for Muslims. It is not just an architectural structure, but a space where believers gather to worship Allah, perform prayer, and strengthen their faith. Unlike some other religious traditions, the mosque has unique features that emphasize the equality of all believers before Allah and the absence of intermediaries between man and the Creator.

Islam, as one of the world religions, is distinguished by its unique structure of faith, practice, and social organization. One of the key elements of this religion is the mosque — a place of worship where Muslims gather to perform salah (prayer). However, the mosque is not merely an architectural building or a sacred space. It symbolizes the fundamental principles of Islamic faith, emphasizing unity, equality, and the direct connection between man and the Creator.

Unlike many other religions where clergy play a central role in rituals and the management of believers, in Islam there is no institution of priests acting as intermediaries between man and God. There is no altar, veil, or any symbols in the mosque that could serve as objects of worship. The entire atmosphere of the mosque is designed so that each worshipper can feel their direct connection with Allah.

The imam, who leads the prayer, is not a priest in the traditional sense of the word. His role is simply to serve as a model for movement and recitation during prayer. He stands before the congregation not as a leader or representative of God, but as one of the worshippers who helps others synchronize their actions. This emphasizes the principle of equality of all people before God: rich and poor, elder and younger, ruler and subject — all are equal in the eyes of Allah.

The mosque symbolizes the equality of all Muslims before God. During prayer, all believers, regardless of their social status, wealth, or origin, stand in one row. This underscores that in Islam there is no hierarchy dividing people into "higher" and "lower." All are equal before Allah, and only piety (taqwa) makes one person better than another. This principle of equality is also reflected in the lack of special status for spiritual leaders. The imam is not a priest but a believer who possesses more knowledge and experience. His authority is based not on sacred power but on his ability to lead others in worship.

Corporate Clergy: Necessity or Deviation?

Despite the absence of formal clergy in Islam, in practice, groups of scholars ('ulama) often emerge in Muslim societies who take on the functions of interpreting religious texts, leading communities, and resolving controversial issues. These individuals may perform important social and religious functions, but their authority can never be absolute, as happens, for example, in Christianity with the church hierarchy.

The key difference lies in the fact that in Islam, the source of true knowledge and authority is only the Quran and the Sunnah of the Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him). No human organization or group can claim exclusive rights to interpret these sources. While participation in church life in Christianity is considered necessary for "churchification" and salvation, in Islam faith and practice are personal matters for each individual. The main thing is adherence to the precepts of Sharia and turning to Allah with a pure heart.

One of the foundational concepts of Islam is the transcendence of God. Allah is the absolute Creator, Lord of all existence, and the highest source of all meanings. Between the Creator and creation lies an unfathomable abyss, highlighting the infinite greatness of God and the insignificance of all created things. This idea has profound implications for understanding humanity's place in the world. Unlike some philosophical or religious systems where humans are seen as part of the Divine or able to merge with God, in Islam, humanity always remains a creation, completely dependent on the mercy and Will of Allah. This awareness should lead to humility, gratitude, and constant striving for self-improvement.

Humans cannot claim closeness to God through earthly achievements or states. The only path to God is submission to His Will and following His commandments. Islam calls itself the "religion of Abraham" (peace be upon him), emphasizing its continuity with ancient prophetic traditions. All prophets sent by Allah called people to monotheism (tawhid) — the recognition that only Allah is worthy of worship. This principle underpins the entire Islamic doctrine.

Communion with God in Islam is impossible through any rituals, symbols, or intermediaries. A believer must constantly remember their dependence on God and strive to fulfill His commands. This is not just a religious practice; it is a way of life that requires constant self-improvement and control over one's desires.

Islam preserves the purity of worship, rejecting any form of intermediation. It asserts that the relationship between man and God should be direct, sincere, and without distortion. This makes Islam a unique religious system where every believer is personally responsible for their faith and actions before Allah. In the mosque, where Muslims gather for prayer, there is no room for religious hierarchy. The imam leads the prayer, but he is also a servant of Allah like everyone else. Thus, every person has equal access to the Lord, and only their sincerity and good deeds determine their position before the Almighty.

The mosque, as a place of worship to Allah, symbolizes the basic principles of Islam: the equality of all people before God, the absence of intermediaries in communication with Him, and the transcendence of the Creator. There is no place in Islam for an institution of clergy that could usurp power over believers. Each person is personally responsible for their faith and actions.

The transcendence of God reminds Muslims of their humble position in the world and the necessity of constant turning to Allah. It is precisely this idea that makes Islam a universal religion, uniting millions of people worldwide, regardless of their origin, social status, or cultural peculiarities. The mosque is not just a place for prayer; it is a space where everyone can feel part of a large family of believers, where the spirit of unity and humility before the Almighty reigns.

İslam'da birlik ve aşkınlığın sembolü olarak cami...

Camii, Allah'a ibadet ve namaz kılmak için toplanma yeridir; burada ne bir sunak ne de perde vardır ve sırtı Yüce Allah’a dönük, yüzü cemaate dönük bir papaz bulunmaz. En önemlisi, namazı yöneten imam da herkes gibi Allah'ın önünde durur. Cemaatin hareketlerini senkronize etmesi için sadece onların kendisini takip etmesini sağlar; o bu hareketlerin örneğidir. İslam'da pratikte kurumsal bir din adamı sınıfı ortaya çıkabilir, ancak bunun meşruiyet temeli yoktur. Din adamları, Hristiyanlık'taki gibi temel yetki kaynaklarını ele geçiremezler. Hristiyanlık'ta yetki, ışık mutlaka kilisededir ve eğer kiliseye gitmiyorsanız, kilise dışında kalıyorsanız bu ya entelektüel bir Tanrı arayışı ya da bir mezhep olur. İslam'da böyle bir şey mümkün değildir. İbrahim'in (aleyhisselam) dini, peygamberlerin (aleyhimusselam) dini olan bu dini, hiçbir şekilde "kutsallaşma" veya "ilahlaşma" olamaz, çünkü Allah transandantal bir özneye sahiptir, her şeyin mutlak efendisi, tüm varlıkların ve anlamların sahibidir. Ve yaratık ile Yaratıcı arasındaki fark sonsuzdur, bu mesafe bir heykeltraş ile eseri arasındaki farktan çok daha büyüktür; heykeltraş ile eseri arasında bir bağ, ortak bir temel vardır. Yaratılmış ile Yaratıcı arasında ise hiçbir ortak temel yoktur. © Geydar Cemal. Yöneliş – İslam ya da Geleceğe Dönüş. 1999.

Hamd, Allah'a mahsustur; O'nu överiz, O'ndan yardım ve mağfiret dileriz. Kötü ruhlarımızdan ve kötü amellerimizden Allah'a sığınırız. Kimi Allah doğru yola iletirse onu kimse şaşırtamaz, kimi de bırakırsa onu kimse doğru yola iletemez. Şahitlik ederiz ki hiçbir ilah yoktur Allah'tan başka, ve Muhammed Allah'ın kulu ve elçisidir. Ve sonra:

İslam'da Cami ve Manevi Pratik: Esas ve Anlam

Cami, Müslümanlar için ruhani hayatın merkezi olarak özel bir yere sahiptir. Bu sadece bir mimari yapı değil, aynı zamanda müminlerin Allah'a ibadet etmek, namaz kılmak ve inançlarını güçlendirmek için toplandıkları bir alandır. Diğer bazı dini geleneklerden farklı olarak, camide her müminin Allah önünde eşit olduğunu ve insanla Yaratan arasında hiçbir aracı olmadığını vurgulayan benzersiz özellikler bulunmaktadır.

İslam, dünyanın en büyük dinlerinden biri olarak, inanç, uygulama ve sosyal örgütlenme açısından eşsiz bir yapıya sahiptir. Bu dinin temel unsurlarından biri olan cami, Müslümanların namaz kılmak için toplandıkları bir ibadet yeridir. Ancak cami sadece bir mimari yapı ya da kutsal bir mekan değildir. İslam inancının temel ilkelerini sembolize eder ve insanla Yaratan arasındaki birlik, eşitlik ve doğrudan bağlantıyı vurgular.

Diğer birçok dinden farklı olarak, İslam'da rahipler gibi insanlar arasında ritüellerde ve inananları idare etmede merkezi bir rol oynayan bir din adamları sınıfı yoktur. Camide ne sunak, ne perde, ne de herhangi bir türde ibadete konu olabilecek semboller bulunur. Caminin tüm atmosferi, her bir dua eden kişinin Allah ile doğrudan bağlantısını hissetmesini sağlar.

Namazı yöneten imam, geleneksel anlamda bir din adamı değildir. Rolü, yalnızca namaz sırasında hareketleri ve duaları okuma konusunda bir örnek oluşturmakla sınırlıdır. Cemaatin karşısına bir lider ya da Tanrı'nın temsilcisi olarak çıkmaz, sadece diğerlerinin hareketlerini senkronize etmelerine yardımcı olan bir ibadet edendir. Bu, herkesin Allah önünde eşit olduğu ilkesini vurgular: zengin ve fakir, yaşlı ve genç, yönetici ve vatandaş — hepsi Allah'ın huzurunda eşittir.

Cami, tüm Müslümanların Allah önünde eşit olduğunu sembolize eder. Namaz sırasında, sosyal statü, servet veya köken fark etmeksizin tüm inananlar aynı sıraya dizilirler. İslam'da insanları "üstün" ve "alt" olarak ayıran bir hiyerarşi olmadığına işaret eder. Tüm insanların Allah önünde eşit olduğu gerçeği, yalnızca takva (Allah korkusu) ile bir kişinin diğerinden üstün olabileceği gerçeğiyle yansıtılır. Eşitlik ilkesi aynı zamanda manevi liderlerde özel bir statünün olmamasıyla da ortaya çıkar. Imam bir papaz değil, daha fazla bilgi ve deneyime sahip bir inanandır. Yetkisi kutsal bir iktidar üzerine değil, sadece Allah'a ibadette başkalarını yönlendirme yeteneğine dayanır.

Kurumsal Din Adamı: Gereklilik mi, Sapma mı?

İslam'da resmi bir din adamı sınıfı olmasa da, Müslüman toplumlarında genellikle dini metinleri yorumlama, toplulukları yönetme ve tartışmalı meseleleri çözme görevini üstlenen 'ulema denilen bilgin grupları ortaya çıkar. Bu kişiler önemli sosyal ve dini işlevler görse de, yetkileri Hristiyanlık’taki kilise hiyerarşisinde olduğu gibi asla mutlak olamaz.

Temel fark, İslam'da gerçek bilgi ve yetkinin tek kaynağı olan Kuran ve Hz. Muhammed'in (sallallahu aleyhi ve sellem) sünnetidir. Hiçbir insan kuruluşu veya grup bu kaynakların yorumuna özel hak iddia edemez. Hristiyanlık'ta kilise yaşamına katılmanın "kiliseleşme" ve kurtuluşa ulaşmak için gerekli olduğu düşünülürken, İslam'da iman ve uygulama her bireyin kişisel sorumluluğudur. Önemli olan, Şeriat hükümlerine uygun davranmak ve Allah'a saf bir kalple yönelmektir.

İslam'ın temel kavramlarından biri olan Allah'ın aşkın niteliğidir. Allah, mutlak Yaratıcıdır, tüm varlıkların Efendisi ve tüm anlamların en yüksek kaynağıdır. Yaratıcı ile yaratık arasında uçsuz bucaksız bir uçurum vardır; bu, Allah'ın sonsuz büyüklüğünü ve tüm yaratılmış şeylerin önemsizliğini vurgular. Bu fikir, insanlığın dünyadaki yerini anlamak için derin sonuçlar taşır. İnsanın Tanrı'nın bir parçası olarak görülmesi veya Tanrı ile birleşme şansı bulunan bazı felsefi veya dini sistemlerden farklı olarak, İslam'da insan her zaman yaratılmış bir varlıktır ve tamamen Allah'ın merhametine ve iradesine bağlıdır. Bu farkındalık, tevazu, şükür ve sürekli özgelişim çabasına yol açmalıdır.

İnsanlar, dünyevi başarılar veya durumlar yoluyla Tanrı’ya yakınlık iddia edemezler. Tanrı’ya giden tek yol, O’nun iradesine teslim olmak ve emirlerini yerine getirmektir. İslam, kendisini "İbrahim'in dini" olarak adlandırır (aleyhisselam), antik peygamberlik geleneğiyle devamlılığını vurgular. Allah tarafından gönderilen tüm peygamberler, insanları tevhid’e çağırmıştır — sadece Allah'ın ibadet edilmesi gerektiği gerçeğini kabul etmeye. Bu ilke, tüm İslam doktrininin temel taşını oluşturur.

İslam'da Allah'a yaklaşma, herhangi bir ritüel, sembol veya aracılar aracılığıyla mümkün değildir. Bir inanan, sürekli Allah'a bağımlılığını hatırlamalı ve emirlerini yerine getirmeye çalışmalıdır. Bu sadece bir dini uygulama değildir; sürekli öz disiplin ve arzular üzerinde kontrol gerektiren bir yaşam tarzıdır.

İslam, her türlü aracıyı reddederek ibadetin saflığını korur. İnsan ile Allah arasındaki ilişkinin doğrudan, samimi ve bozulmamış olması gerektiğini ileri sürer. Bu, İslam’ı her bir inananın Allah önünde iman ve eylemlerinden kişisel olarak sorumlu olduğu eşsiz bir dini sistem yapar. Müslümanların namaz kılmak için toplandığı camide dini hiyerarşiye yer yoktur. Imam namazı yönetse de, o da Allah'ın bir kuludur. Yani her insanın Rabb’e eşit erişimi vardır ve sadece içtenliği ve iyi işleri onun Allah nezdindeki konumunu belirler.

Cami, Allah’a ibadet edilen bir yer olarak İslam'ın temel prensiplerini sembolize eder: herkesin Allah önünde eşitliği, O’na iletişimde aracıların olmaması ve Yaratıcı'nın aşkın niteliği. İslam'da inananlar üzerinde gücü ele geçirebilecek bir din adamları sınıfı için yer yoktur. Her insan imanı ve eylemlerinden kişisel olarak sorumludur.

Allah'ın aşkın niteliği, Müslümanlara dünyadaki mütevazi yerlerini ve Allah'a sürekli yönelme gerekliliğini hatırlatır. Tam olarak bu fikir, İslam’ı dünya çapında milyonlarca insanı köken, sosyal statü veya kültürel farklılıklardan bağımsız olarak birleştiren evrensel bir din haline getirir. Cami sadece namaz kılmak için bir yer değildir; herkesin inananların büyük bir ailesinin bir parçası olduğunu hissettiği, birlik ve Yüce Varlık önünde tevazunun hüküm sürdüğü bir alandır.

Xhamia si simbol i unitetit dhe transcendencës në Islam...

Xhamia është një vend mbledhje për lutjen dhe adhurimin ndaj Allahut, në të cilën nuk ka altare, as tenda, dhe nuk ka prift që të qëndrojë me shpinë ndaj Zotit të Madh dhe me fytyrë ndaj kongregacionit. Më e rëndësishmja, imami, i cili drejton lutjen, gjithashtu qëndron para Allahut bashkë me të gjithë. Ai qëndron para kongregacionit vetëm për t’u bërë shembull për lëvizjet e lutjes; ai është një model për këto lëvizje. Në praktikë, në islam mund të shfaqet një klasë spirituale korporative, por nuk ka bazë legjitime për të. Klerat nuk mund të zotërojë, siç ndodh në krishterim, burimet themelore të autoritetit. Në krishterim, autoriteti, drita, është e domosdoshme në kishë, dhe nëse nuk je pjesë e kishës, nuk shkohen në kishë, kjo është ose një kërkim intelektual për Perëndinë ose një sekt. Kjo nuk mund të ndodhë në islam. Në feinë e Ibrahimit (paqe mbi të), në feinë e profetëve (paqe mbi ta), nuk mund të ketë "bashkim" sepse Zoti është një subjekt transcedental, sunduesi absolut, pronari i të gjitha ekzistencave dhe i të gjitha kuptimeve. Dhe ndryshimi midis krijesës dhe Krijuesit është jashtëzakonisht i madh—kjo distancë është shumë më e madhe se, për shembull, ndryshimi midis një skulptori dhe krijimit të tij; midis një skulptori dhe krijimit të tij ka lidhje, një bazë të përbashkët. Midis krijesës dhe Krijuesit nuk ka bazë të përbashkët. © Geydar Jemal. Orientimi – Islami, ose Kthimi në të Ardhmen. 1999.

Lavdi Allahut, të cilin ne i lavdërojmë dhe nga i cili kërkojmë ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë strehim te Allahu nga keqesia e shpirtit tonë dhe veprat e këqija. Kushdo që Allah e udhëzon, askush nuk mund ta çojë në gabim, dhe kushdo që Ai e lë, askush nuk mund ta udhëzojë. Ne deklarojmë se nuk ka zot tjetër përveç Allahut të Vetmit, dhe deklarojmë se Muhamedi është rob dhe apostulli i Tij. Dhe pastaj:

Xhamia dhe Praktika Spirituale në Islam: Esenca dhe Kuptimi

Xhamia në islam zë një vend të veçantë si qendra e jetës spirituale të muslimanëve. Kjo nuk është thjesht një ndërtesë arkitekturore, por një hapësirë ku besimtarët grumbullohen për t'u adhuruar Allahut, për të kryer namaz dhe për të forcuar besimin e tyre. Ndryshe nga disa tradita fetare të tjera, xhamia ka karakteristika unike që theksojnë barazinë e të gjithë besimtarëve para Allahut dhe mungesën e ndërmarrësve ndërmjet njeriut dhe Krijuesit.

Islam, si një nga fetet botërore, dallon nga struktura unike e besimit, praktikës dhe organizimit social. Një nga elementet kyçe të kësaj fede është xhamia — një vend adhurimi ku muslimanët grumbullohen për të kryer namazin (lutjen). Megjithatë, xhamia nuk është thjesht një ndërtesë arkitekturore ose një hapësirë kultike. Ajo simbolizon parimet themelore të besimit islame, duke theksuar njësinë, barazinë dhe lidhjen direkte midis njeriut dhe Krijuesit.

Ndryshe nga shumica e fetëve të tjera, ku klerati luan një rol qendror në rituale dhe menaxhimin e besimtarëve, në islam nuk ka institucion priftëror që funksionon si ndërmjetës midis njeriut dhe Perëndisë. Në xhami nuk ka asnjë altare, as asnjë tendë, as simbole që mund të shërbejnë si objekte adhurimi. Atmosfera e xhamisë është e konceptuar në mënyrë që çdo i lutës të ndjejë lidhjen e drejtpërdrejtë me Allahun.

Imami, i cili drejton lutjen, nuk është një prift në kuptimin tradicional të fjalës. Rolet e tij përfshijnë thjesht të qenë një model për lëvizjet dhe fjalët e lutjes. Ai qëndron para kongregacionit jo si një lider apo përfaqësues i Perëndisë, por si një i lutës që ndihmon të tjerët të sinkronizojnë veprimet e tyre. Kjo nënvizon parimin e barazisë së të gjithë njerëzve para Allahut: i pasur dhe i varfër, më i vjetër dhe më i ri, sunduesi dhe nënshtruesi — të gjithë janë të barabartë në sytë e Allahut.

Xhamia simbolizon barazinë e të gjithë muslimanëve para Allahut. Gjatë lutjes, të gjithë besimtarët, pavarësisht nga statusi social, pasuria ose origjina e tyre, qëndrojnë në të njëjtin rresht. Kjo nënvizon faktin se në islam nuk ka hierarki që të ndajë njerëzit në "superiore" dhe "inferiore". Të gjithë janë të barabartë para Allahut, dhe vetëm takwa (besnikëria) bën një njeri më të mirë se një tjetër. Ky parim i barazisë reflektohet gjithashtu në mungesën e statusit të veçantë të liderëve spiritual. Imami nuk është një prift, por një besimtar që ka më shumë njohuri dhe përvojë. Autoriteti i tij bazohet jo në pushtet sakral, por në aftësinë e tij për t'i drejtuar të tjerët në adhurimin e Allahut.

Klerati Korporativ: Nevojë apo Devijim?

Pavarësisht nga mungesa e kleratit formal në islam, në praktikë në shoqëritë muslimane shpesh shfaqen grupe shkolluesh ('ulamë) që marrin përsipër funksione të interpretimeve të teksteve religjioze, drejtimin e komuniteteve dhe zgjidhjen e çështjeve kontestuese. Këta individë mund të kryejnë funksione sociale dhe religjioze të rëndësishme, por autoriteti i tyre nuk mund të jetë kurrë absolut, siç ndodh, për shembull, në krishterim me hierarkinë e kishës.

Dallimi kyç qëndron në faktin se në islam burimi i vërtetë i njohurive dhe autoritetit është vetëm Kurani dhe Suneti e Profetit Muhamed (paqe mbi të). Asnjë organizim njerëzor apo grup nuk mund të pretendojë të ketë të drejtë ekskluzive të interpretojë këto burime. Ndërsa në krishterim pjesëmarrja në jetën e kishës konsiderohet e nevojshme për "kishëzimin" dhe arritjen e shpëtimit, në islam besimi dhe praktikat janë çështje personale për çdo individ. Çështja kryesore është paturia e urtësisë së Sharit dhe kthimi në Allah me një zemër të pastër.

Një nga konceptet themelore të islamit është transcedentimi i Allahut. Allah është Krijuesi absolut, Pushteti i të gjitha ekzistencave dhe burimi më i lartë i të gjitha kuptimeve. Ndryshimi midis Krijuesit dhe krijesës është jashtëzakonisht i madh, duke nënvizuar madhërinë e pafundme të Perëndisë dhe pavlerësinë e të gjitha krijimeve. Ky ide ka pasoja të thella për të kuptuarit e vendit të njeriut në botë. Ndaj disa sistemeve filozofike ose fetare ku njeriu konsiderohet si pjesë e Perëndisë ose si kapaz për t'u bashkangjitur me Perëndinë, në islam njeriu gjithmonë mbetet një krijesë, plotësisht i varur nga mëshira dhe Vullneti i Allahut. Kjo vetëdije duhet të çojë në tevazhërim, mirënjohësi dhe strehim të vazhdueshëm për përmirësim.

Njeriu nuk mund të pretendojë afër Perëndisë përmes arritjeve tokësore ose gjendjeve. E vetmja rrugë drejt Perëndisë është dorëheqja ndaj Vullnetit të Tij dhe ndjekja e urdhërave të Tij. Islamu e quan veten "feja e Ibrahimit" (paqe mbi të), duke nënvizuar vazhdimësinë e saj me traditat profetike të lashta. Të gjithë profetët, të dërguar nga Allah, i kanë thirrur njerëzit në tevahhid — njohjen se vetëm Allah meriton adhurim. Ky parim formon bazën e të gjithë doktrinës islame.

Bashkimi me Allah në islam është i pamundur përmes çdo rituali, simboli ose ndërmjetësish. Një besimtar duhet të kujtojë vazhdimisht varësinë e tij ndaj Allahut dhe të strehojë për të përmbushur urdhërat e Tij. Kjo nuk është thjesht një praktikë fetare; është një stil jetese që kërkon përmirësim të vazhdueshëm dhe kontroll mbi dëshirat e tij.

Islamu i ruan të pastra adhurimet, duke refuzuar çdo formë ndërmjetësie. Ai pohoi se lidhja midis njeriut dhe Perëndisë duhet të jetë e drejtpërdrejtë, e sinqertë dhe pa deformime. Kjo bën islamin një sistem fetar unik, ku çdo besimtar është personalisht përgjegjës për besimin dhe veprimet e tij para Allahut. Në xhami, ku muslimanët grumbullohen për të kryer namazin, nuk ka vend për hierarki fetare. Imami drejton lutjen, por ai është gjithashtu një rob i Allahut, si të gjithë të tjerët. Pra, çdo person ka akses të barabartë tek Zoti, dhe vetëm sinqeria dhe veprat e mira përcaktojnë pozicionin e tij para Perëndisë.

Xhamia, si një vend adhurimi ndaj Allahut, simbolizon parimet themelore të islamit: barazia e të gjithë njerëzve para Perëndisë, mungesa e ndërmjetësve në komunikimin me të, dhe transcedentimi i Krijuesit. Në islam nuk ka vend për një institucion klerik që mund të zotërojë pushtet mbi besimtarët. Secili person është personalisht përgjegjës për besimin dhe veprimet e tij.

Transcedentimi i Perëndisë i kujton muslimanët për vendin e tyre të ulët në botë dhe nevojën për t'u kthyer vazhdimisht tek Allahu. Pikërisht ky ide bën islamin një fete universale, që i bashkon miliona persona në të gjithë botën, pavarësisht nga origjina, statusi social ose veçoritë kulturore. Xhamia nuk është thjesht një vend për të kryer lutje. Është një hapësirë ku secili mund të ndjejë si pjesë e një familjeje të madhe besimtarësh, ku sundon shpirti i njësisë dhe i tevazhërimit para Perëndisë të Madhe.