Часто мы отдаем больше предпочтения обертке, чем содержимому...

We often give more preference to the wrapper than the contents... / Çoğu zaman ambalajlamaya içerikten çok tercih ederiz... / Ne shpesh i japim më shumë përparësi mbështjellësit sesa përmbajtjes...

Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем и к Которому взываем о помощи и прощении. Мы ищем защиты у Аллаха от зла наших душ и дурных дел. Кого Аллах ведет по прямому пути, того никто не сможет ввести в заблуждение. А кого Он оставит, того никто не наставит на прямой путь. Мы свидетельствуем, что нет никого достойного поклонения, кроме Одного Аллаха, и свидетельствуем, что Мухаммад — раб Аллаха и Посланник Его. А затем:

Часто мы отдаем больше предпочтения обертке, чем содержимому. Поэтому восхищаемся чтением Корана в мечети имамом, но нас не особо заботит, как он воплощает в жизнь прочитанное. Поэтому нам нравится совершение благодеяний перед людьми, забывая про благодеяния скрытые от людских взоров. Поэзия одурманивает наш разум, а красивая внешность очаровывает наши взоры. Но искренние дела сердец мы принимаем как нечто должное, незначительное...

Мы часто склонны уделять больше внимания внешним проявлениям, чем внутренней сути, что приводит к искажению ценностей и приоритетов. Например, красивый голос имама, читающего Коран, может вызвать восхищение, но важно, чтобы его действия соответствовали тому, что он проповедует. Это касается не только религии, но и всех сфер жизни: мы ценим красивую речь, яркую внешность, эффектные поступки, но часто упускаем из виду богобоязненность, искренность, честность, нравственность и поведение.

يخرج ناس من قبل المشرق ويقرؤن القرآن لا يجاوز تراقيهم يمرقون من الدين كما يمرق السهم من الرمية لا يعودون فيه حتى يعود السهم إلى فوقه سيماهم التحليق

«Появятся люди со стороны востока, которые (много и хорошо) читают Коран, а он не будет доходить ниже их глоток (метафора, означающая, что они не будут понимать истинный смысл Корана), они будут пересекать Ислам (т. е. выходить из него), словно стрела, выпущенная из лука, и не возвратятся к нему (Исламу), если даже стрела вернется обратно, их признак – бритье голов». («Фатхуль-Бари», № 7562; «Муснад» имама Ахмада, № 11188; «Далаилу нубувват» аль-Байхаки, № 2740; и т.д.).

В исламе подчеркивается, что важны не только внешние обряды, но и внутреннее состояние сердца (ният). Например, намаз, совершенный напоказ, теряет свою духовную ценность. Это учит нас тому, что истинная суть — в искренности, а не в показной красоте. Люди часто стремятся совершать добрые дела на виду у других, чтобы получить признание и похвалу. Однако истинная ценность благодеяния — в его искренности и бескорыстии. В исламе, например, скрытая милостыня (садака) считается более ценной, чем та, что совершается напоказ.

Истинное добро — это то, что исходит от сердца и не требует публичного признания. Оно учит нас быть скромными и ценить внутреннюю чистоту. А красивые слова, поэзия, искусство могут очаровывать нас, но они не несут в себе глубокий смысл. То же самое касается внешности: мы часто судим о человеке по его облику, забывая о его внутренних качествах. Внешняя красота и эффектность могут отвлечь нас от поиска истины и глубины. Например, человек с красивой внешностью может быть пустым внутри, а поэзия, которая трогает сердце, не имеет духовной пользы.

Самые ценные поступки — это те, которые совершаются без показухи, от чистого сердца. Они могут быть незаметны для окружающих, но именно они имеют наибольшую ценность перед Аллахом и для нашей собственной души. Помощь нуждающемуся, прощение обидчика, доброе слово, сказанное в трудный момент — все это может казаться незначительным, но именно такие поступки формируют нашу истинную сущность.

Это назидание призывает нас пересмотреть свои ценности и научиться видеть суть вещей, а не только их внешнюю оболочку. Оно напоминает, что истинная красота и ценность — в искренности, скромности и внутренней чистоте. Мы должны стремиться к тому, чтобы наши поступки, слова и мысли были искренними и направленными на благо, а не на показуху. Это касается как религиозной практики, так и повседневной жизни.

Эта насыха — напоминание о том, что истинная ценность человека и его поступков определяется не внешними проявлениями, а внутренним содержанием. Оно призывает нас к глубокому самоанализу и стремлению к искренности во всем, что мы делаем...

We often give more preference to the wrapper than the contents...

Praise be to Allah, whom we praise and to Whom we cry for help and forgiveness. We seek protection from Allah from the evil of our souls and evil deeds. Whomever Allah guides, no one can lead astray. And whoever He leaves behind, no one will guide him to the right path. We testify that there is no one worthy of worship except Allah Alone, and We testify that Muhammad is the slave of Allah and His Messenger. And then:

We often give more preference to the wrapper than the contents. That's why we admire the imam's reading of the Koran in the mosque, but we don't really care how he brings what he reads to life. That's why we like doing good deeds in front of people, forgetting about the benefits hidden from human eyes. Poetry stupefies our minds, and beautiful looks fascinate our eyes. But we take the sincere deeds of our hearts for granted, insignificant...

We often tend to pay more attention to external manifestations than to the inner essence, which leads to a distortion of values and priorities. For example, the beautiful voice of an imam reading the Quran may be admired, but it is important that his actions match what he preaches. This applies not only to religion, but also to all spheres of life: we value beautiful speech, striking appearance, and spectacular actions, but we often overlook piety, sincerity, honesty, morality, and behavior.

يخرج ناس من قبل المشرق ويقرؤن القرآن لا يجاوز تراقيهم يمرقون من الدين كما يمرق السهم من الرمية لا يعودون فيه حتى يعود السهم إلى فوقه سيماهم التحليق

"There will be people from the east who (read the Qur'an a lot and well), but it will not reach below their throats (a metaphor meaning that they will not understand the true meaning of the Qur'an), they will cross Islam (i.e. exit it) like an arrow shot from a bow, and not They will return to him (Islam), even if the arrow returns, their sign is shaving their heads." (Fatahul-Bari, No. 7562; Imam Ahmad's Musnad, No. 11188; al-Bayhaqi's Dalailu Nubuvwat, No. 2740; etc.).

Islam emphasizes that not only external rituals are important, but also the inner state of the heart (niyat). For example, prayer performed ostentatiously loses its spiritual value. This teaches us that the true essence lies in sincerity, not in ostentation. People often seek to do good deeds in front of others in order to receive recognition and praise. However, the true value of benevolence lies in its sincerity and selflessness. In Islam, for example, hidden charity (sadaqa) is considered more valuable than what is done ostentatiously.

True goodness is something that comes from the heart and does not require public recognition. It teaches us to be humble and to value inner purity. And beautiful words, poetry, and art can fascinate us, but they don't carry a deep meaning. The same goes for appearance: we often judge a person by their appearance, forgetting about their inner qualities. External beauty and showiness can distract us from the search for truth and depth. For example, a person with a beautiful appearance may be empty inside, and poetry that touches the heart has no spiritual benefit.

The most valuable deeds are those that are done without ostentation, from the bottom of your heart. They may be invisible to others, but they are the ones that are of the greatest value to Allah and to our own souls. Helping someone in need, forgiving an abuser, a kind word spoken in a difficult moment — all this may seem insignificant, but it is precisely such actions that form our true essence.

This edification calls us to reconsider our values and learn to see the essence of things, not just their outer shell. It reminds us that the true beauty and value lies in sincerity, modesty and inner purity. We must strive to ensure that our actions, words, and thoughts are sincere and well-intentioned, not ostentatious. This applies to both religious practice and daily life.

This satiation is a reminder that the true value of a person and his actions is determined not by external manifestations, but by internal content. It calls us to deep introspection and strive for sincerity in everything we do...

Çoğu zaman ambalajlamaya içerikten çok tercih ederiz...

Hamd, hamd ettiğimiz, yardım ve bağışlanma için dua ettiğimiz Allah'a mahsustur. Canlarımızın ve kötülüklerimizin kötülüklerinden Allah'a karşı korunmak istiyoruz. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak kimse yoktur. Kimi bırakırsa onu kimse doğru yola eriştiremez. Tek başına Allah'tan başka ibadete layık kimsenin olmadığına şahitlik ediyoruz ve Muhammed'in Allah'ın kulu ve Resulü olduğuna şahitlik ediyoruz. Ve sonra:

Çoğu zaman ambalajlamaya içerikten çok tercih ederiz. Bu nedenle imamın camide Kuran'ı okumasına hayran kalıyoruz, ancak onun okuduklarını nasıl hayata geçirdiği pek umurumuzda değil. Bu nedenle, insanların gözlerinden gizlenen nimetleri unutarak, insanların önünde nimetler yapmaktan hoşlanırız. Şiir aklımızı uyuşturur, güzel görünüm ise gözlerimizi büyülüyor. Ama kalplerin samimi işlerini hafife aldığımız, önemsiz bir şey olarak kabul ediyoruz...

Genellikle içsel özden çok dışsal tezahürlere daha fazla dikkat etme eğilimindeyiz, bu da değerlerin ve önceliklerin çarpıtılmasına yol açar. Örneğin, Kuran'ı okuyan bir imamın güzel sesi hayranlık uyandırabilir, ancak eylemlerinin vaaz ettiklerine uygun olması önemlidir. Bu sadece din için değil, hayatın her alanı için de geçerlidir: güzel konuşmaya, parlak görünüme, muhteşem eylemlere değer veriyoruz, ancak çoğu zaman Allah'tan korkmayı, samimiyeti, dürüstlüğü, ahlakı ve davranışı gözden kaçırıyoruz.

يخرج ناس من قبل المشرق ويقرؤن القرآن لا يجاوز تراقيهم يمرقون من الدين كما يمرق السهم من الرمية لا يعودون فيه حتى يعود السهم إلى فوقه سيماهم التحليق

«Doğudan, Kuran'ı (çok ve iyi) okuyan insanlar ortaya çıkacak, ancak bu onların nefeslerinin altına ulaşmayacak (Kuran'ın gerçek anlamını anlamayacakları anlamına gelen bir metafor), bir yaydan atılmış bir ok gibi İslam'ı geçecekler (yani ondan çıkacaklar) ve ok geri dönse bile ona (İslam'a) dönmeyecekler, işaretleri başlarının tıraş edilmesidir. ("Fathul-Bari«, No. 7562; İmam Ahmed'in »Müsned« i, No. 11188; El-Bayhaki'nin »Dalailu nubuvvat" ı, No. 2740; vb.

İslam'da sadece dış ayinlerin değil, kalbin iç durumunun da önemli olduğu vurgulanmaktadır (niyat). Örneğin, gösterişte yapılan namaz manevi değerini kaybeder. Bu bize gerçek özün gösterişli güzellikte değil samimiyette olduğunu öğretir. İnsanlar genellikle tanınmak ve övülmek için başkalarının gözü önünde iyi işler yapmaya çalışırlar. Hayırseverliğin gerçek değeri ise onun samimiyetindedir ve bencil olmamasıdır. Örneğin İslam'da (sadaka) gizli sadaka, gösterişten daha değerli kabul edilir.

Gerçek iyilik, kalpten gelen ve halkın tanınmasını gerektirmeyen bir şeydir. Bize alçakgönüllü olmayı ve iç saflığa değer vermeyi öğretiyor. Ve güzel sözler, şiir, sanat bizi büyüleyebilir, ancak içlerinde derin bir anlam taşımazlar. Aynı şey görünüş için de geçerlidir: Bir insanı sık sık görünüşüne göre yargılarız, içsel niteliklerini unuturuz. Dışsal güzellik ve gösterişlilik bizi gerçeği ve derinliği aramaktan alıkoyabilir. Örneğin, güzel görünüme sahip bir kişinin içi boş olabilir ve kalbe dokunan şiirin manevi bir faydası yoktur.

En değerli eylemler, gösterişsiz, saf kalpten yapılanlardır. Çevrelerindeki insanlar tarafından fark edilmeyebilirler, ancak Allah'a ve kendi ruhumuza karşı en büyük değere sahip olanlar onlardır. İhtiyacı olan birine yardım etmek, istismarcının affı, zor bir zamanda söylenen nazik söz — bunların hepsi önemsiz görünebilir, ancak gerçek benliğimizi oluşturan bu tür eylemlerdir.

Bu eğitim bizi değerlerimizi gözden geçirmeye ve sadece dış kabuklarını değil, şeylerin özünü görmeyi öğrenmeye çağırıyor. Gerçek güzelliğin ve değerin samimiyet, alçakgönüllülük ve iç saflıkta olduğunu hatırlatır. Eylemlerimizin, sözlerimizin ve düşüncelerimizin samimi olmasını ve gösteriye değil, iyiliğe yönelik olmasını sağlamaya çalışmalıyız. Bu hem dini uygulama hem de günlük yaşam için geçerlidir.

Bu nasiha, bir kişinin ve eylemlerinin gerçek değerinin dışsal tezahürlerle değil, içsel içerikle belirlendiğini hatırlatır. Bizi derin bir iç gözlem yapmaya ve yaptığımız her şeyde samimiyet arayışına çağırıyor...

Ne shpesh i japim më shumë përparësi mbështjellësit sesa përmbajtjes...

Falënderimi i qoftë Allahut, të cilin e lavdërojmë dhe Të Cilit i qajmë për ndihmë dhe falje. Ne kërkojmë mbrojtje Nga Allahu nga e keqja e shpirtrave tanë dhe veprat e këqija. Kushdo Që allahu udhëzon, askush nuk mund të çojë në rrugë të gabuar. Dhe kushdo që ai lë pas, askush nuk do ta drejtojë atë në rrugën e duhur. Dëshmojmë se nuk ka njeri të denjë për adhurim përveç Allahut Të Vetëm, dhe dëshmojmë se Muhamedi është rob i Allahut dhe I Dërguari i tij. Dhe pastaj:

Ne shpesh i japim më shumë përparësi mbështjellësit sesa përmbajtjes. Kjo është arsyeja pse ne e admirojmë leximin e kuranit nga imami në xhami, por nuk na intereson vërtet se si ai sjell në jetë atë që lexon. Kjo është arsyeja pse ne na pëlqen të bëjmë vepra të mira para njerëzve, duke harruar përfitimet e fshehura nga sytë e njeriut. Poezia na trullos mendjen dhe pamja e bukur na magjeps sytë. Por ne i marrim veprat e sinqerta të zemrave tona si të mirëqena, të parëndësishme...

Ne shpesh priremi t'i kushtojmë më shumë vëmendje manifestimeve të jashtme sesa thelbit të brendshëm, gjë që çon në një shtrembërim të vlerave dhe përparësive. Për shembull, zëri i bukur i një imami që lexon Kuranin mund të admirohet, por është e rëndësishme që veprimet e tij të përputhen me atë që predikon. Kjo vlen jo vetëm për fenë, por edhe për të gjitha sferat e jetës: ne vlerësojmë fjalimin e bukur, pamjen e ndritshme dhe veprimet spektakolare, por shpesh anashkalojmë devotshmërinë, sinqeritetin, ndershmërinë, moralin dhe sjelljen.

يخرج ناس من قبل المشرق ويقرؤن القرآن لا يجاوز تراقيهم يمرقون من الدين كما يمرق السهم من الرمية لا يعودون فيه حتى يعود السهم إلى فوقه سيماهم التحليق

"Do të ketë njerëz nga lindja që (lexojnë Kur'anin shumë dhe mirë), por nuk do të arrijë nën fytin e tyre (një metaforë që do të thotë se ata nuk do ta kuptojnë kuptimin e vërtetë të Kur'anit), ata do ta kalojnë Islamin (d.m. th. dilni nga ai) si një shigjetë e qëlluar nga një hark, dhe Jo ata do të kthehen tek ai (Islami), edhe nëse shigjeta kthehet, shenja e tyre"(Fatahul-Bari, Nr. 7562; Musnad I Imam Ahmedit, Nr. 11188; Dalailu Nubuvwat i al-Bayhaqi, Nr. 2740; etj.).

Islami thekson se jo vetëm ritualet e jashtme janë të rëndësishme, por edhe gjendja e brendshme e zemrës (niyat). Për shembull, lutja e kryer në mënyrë të dukshme humbet vlerën e saj shpirtërore. Kjo na mëson se thelbi i vërtetë qëndron në sinqeritet, jo në shfaqje. Njerëzit shpesh kërkojnë të bëjnë vepra të mira para të tjerëve në mënyrë që të marrin njohje dhe lavdërime. Sidoqoftë, vlera e vërtetë e dashamirësisë qëndron në sinqeritetin dhe vetëmohimin e saj. Në Islam, për shembull, bamirësia e fshehur (sadaqa) konsiderohet më e vlefshme se ajo që bëhet në mënyrë të dukshme.

Mirësia e vërtetë është diçka që vjen nga zemra dhe nuk kërkon njohje publike. Na mëson të jemi të përulur dhe të vlerësojmë pastërtinë e brendshme. Dhe fjalët e bukura, poezia dhe arti mund të na magjepsin, por ato nuk kanë një kuptim të thellë. E njëjta gjë vlen edhe për pamjen: ne shpesh e gjykojmë një person nga pamja e tij, duke harruar cilësitë e tyre të brendshme. Bukuria dhe shfaqja e jashtme mund të na largojnë nga kërkimi i së vërtetës dhe thellësisë. Për shembull, një person me një pamje të bukur mund të jetë bosh brenda, dhe poezia që prek zemrën nuk ka asnjë përfitim shpirtëror.

Veprat më të vlefshme janë ato që bëhen pa shfaqje, nga thellësia e zemrës suaj. Ata mund të jenë të padukshëm për të tjerët, por ata janë ata që kanë vlerën më të madhe Për Allahun dhe për shpirtrat tanë. Ndihma për dikë në nevojë, falja e një abuzuesi, një fjalë e mirë e thënë në një moment të vështirë — e gjithë kjo mund të duket e parëndësishme, por janë pikërisht veprime të tilla që formojnë thelbin tonë të vërtetë.

Ky ndërtim na thërret të rishikojmë vlerat tona dhe të mësojmë të shohim thelbin e gjërave, jo vetëm guaskën e tyre të jashtme. Na kujton se bukuria dhe vlera e vërtetë qëndron në sinqeritetin, modestinë dhe pastërtinë e brendshme. Ne duhet të përpiqemi të sigurojmë që veprimet, fjalët dhe mendimet tona të jenë të sinqerta dhe me qëllim të mirë, jo të dukshme. Kjo vlen si për praktikën fetare ashtu edhe për jetën e përditshme.

Ky ngopje është një kujtesë se vlera e vërtetë e një personi dhe veprimet e tij përcaktohen jo nga manifestimet e jashtme, por nga përmbajtja e brendshme. Na thërret në introspeksion të thellë dhe përpiqemi për sinqeritet në gjithçka që bëjmë...